Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Να μη χάνουμε το δάσος πίσω από τα κλαδιά

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 01, 2013 7:15 am    Θέμα δημοσίευσης: Να μη χάνουμε το δάσος πίσω από τα κλαδιά Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Να μη χάνουμε το δάσος πίσω από τα κλαδιά
(για την ενότητα της Σκέψης)




Ανοίγουμε αυτή την ενότητα για να συγκεντρώσουμε κάποια παλιά μας κείμενα (φιλοσοφικά δοκίμια), γύρω από τα ζητήματα της μεθόδου και της ενότητας της σκέψης, κείμενα σκόρπια σε διάφορες άλλες ενότητες…
Η ενότητα αυτή θα συγκεντρώσει και πολεμικές εναντίον της Διανόησης η οποία συνετέλεσε τα μέγιστα στη συντριβή της Σκέψης και αποτέλεσε την «πνευματική μαγκούρα» της Νέας Τάξης…
Αρχίζουμε με το παρακάτω κείμενο που γράφτηκε το Νοέμβριο του 2008 και βρίσκεται η συζήτηση ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=18606#18606




Χωρίς ενιαίο αντίκρισμα της ζωής δεν υπάρχει πυξίδα δράσης


Τα ζητήματα μεθόδου και ενότητας της σκέψης είναι υψίστης σπουδαιότητας σήμερα που επιχειρείται η κατεδάφιση κάθε κατάκτησης της σκέψης, ακόμα και των μηχανισμών της λογικής.

«Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατική πράξη», έλεγε ο Λένιν. Παραφράζοντας αυτά τα λόγια θα λέγαμε τούτο: χωρίς μια ενιαία αντίληψη του κόσμου, μια κοσμοαντίληψη (συνθετική φιλοσοφική συγκρότηση) δεν μπορεί να υπάρξει «παραγωγική» σκέψη, συνακόλουθα και «παραγωγική» δράση.
Χωρίς τη «θεωρητική πυξίδα», την κοσμοαντίληψη, δηλαδή, ή αλλιώς το «ενιαίο αντίκρισμα της ζωής», το μυαλό του ανθρώπου συμπιέζεται στα στενά βάθρα της εμπειρικής καθημερινότητας: Πνίγεται κυριολεκτικά από τα άπειρα και αντιφατικά συμβάντα της καθημερινότητας. Έτσι η σκέψη τεμαχίζεται στα επιμέρους και αντιφατικά εμπειρικά δεδομένα και δεν μπορεί να διακρίνει ότι πίσω από αυτή την πληθώρα των «αντιφάσεων» της εξωτερικής πραγματικότητας, ΥΠΑΡΧΕΙ ενότητα: Η ενότητα των αντιφάσεων της κοινωνίας και των κοινωνικών σχέσεων, υπάρχει ένα κοινωνικό σύστημα ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ, αλλά ενιαίο στη βάση του, το οποίο προκαλεί όλα αυτά τα ορατά, και αντιφατικά εξωτερικά συμπτώματα.
Με αυτό τον κατακλυσμό των αντιφατικών και φαινομενικά ασυνάρτητων τεμαχίων της εξωτερικής πραγματικότητας, οι κυρίαρχοι του κόσμου επιχειρούν σήμερα να αποδομήσουν τα πάντα: Την ιστορία και τις κοινωνικές επιστήμες, τις ιδέες και τον πολιτισμό, το μυαλό και τη λογική, τις κοινωνίες και τον άνθρωπο. Κάθε επιμέρους τεμάχιο και κάθε άτομο ανυψώνεται σε «ανεξάρτητη αλήθεια»: Ειδωλολατρικός ολοκληρωτισμός!!!
Μας μαθαίνουν να «σκεφτόμαστε» (δεν σκεφτόμαστε, απλώς παρατηρούμε τη «Βαβέλ» της δολοφονίας της σκέψης μας), σύμφωνα με το χάος της εξωτερικής αθλιότητας, των αντιφατικών, σκόρπιων και ανεξάρτητων επεισοδίων και «εικόνων».
Έτσι χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο. Την πραγματικότητα πίσω από τις εξωτερικές της εικόνες. Παρατηρούμε τα «ελαττώματα» και μη μπορώντας να τα εξηγήσουμε τα κατακεραυνώνουμε ηθικολογικά. Παρατηρούμε τον «εγωισμό» των ανθρώπων και την «απληστία» τους και τα βάζουμε με τους ανθρώπους και τους λαούς, και όχι με τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις και τις πολιτικές τους που οδηγούν τους ανθρώπους και τους λαούς (τα θύματά τους) στο να κοιτάζουν τον εαυτούλη τους και να προσπαθούν να επιβιώσουν σύμφωνα με τα εμπορευματικά πρότυπα που τους παρέχει η κοινωνία.
Έτσι μας διαφεύγει ο «Εχθρός». Γιατί «εχθρός» δεν είναι τα εξαθλιωμένα θύματα, ο λαός και τα «ελαττώματα» που παρατηρούμε, αλλά οι ΣΥΝΘΗΚΕΣ, οι σχέσεις και το πλαίσιο (οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό) που ρίχνουν στην εξαθλίωση και αποκτήνωση, στην απελπισία, στα αδιέξοδα και στις ατομικές λύσεις των εμπορευματικών, καταναλωτικών προτύπων της απληστίας και του εγωισμού.
Οι πηγή των «αμαρτιών» βρίσκεται αλλού και όχι στα θύματά τους. Και αυτοί οι «άλλοι» (καπιταλισμός, θεσμοί του, κράτος και κόμματα, ιερατεία προπαγάνδας και φερέφωνα) είναι οι «εχθροί» του ανθρώπου και η πηγή όλων των «αμαρτιών».
ΟΤΑΝ χάσουμε αυτή την πυξίδα και δεν έχουμε γνώση αυτού του πράγματος θα μιλάμε σαν εισαγγελείς ηθικολόγοι, στηλιτεύοντας και αφορίζοντας τους ανθρώπους και τους λαούς.
Και το επιχείρημα που συχνά ακούγεται από τέτοιους ηθικολόγους και από τα μικρά κόμματα είναι: «Όλοι υπεύθυνοι είμαστε». Μια γενικολογία που αθωώνει τους πραγματικούς υπεύθυνους με τον επιμερισμό των ευθυνών και στα θύματα.
Δηλαδή τι μπορεί να κάνει ο λαός από μόνος του; Αυτό δεν μας το είπανε ποτέ. Να ψηφίσει (γιατί μόνο τέτοια επιλογή έχει) τους «καλούς», τα μικρά κόμματα; Και τι θα γίνει; Η απάτη του συστήματος θα εμφανιστεί δημοκρατικά επιχρυσωμένη. Γιατί αυτά τα μικρά κόμματα είναι και αυτά μέσα στο ίδιο παιχνίδι. Απλώς επιδιώκουν μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα της εξουσίας…
Ο λαός θέλει να βγει από την ασφυξία και τη διάβρωση. Θέλει να ζήσει καλύτερα. Αλλά δεν βλέπει καμιά αχτίδα φωτός. Και όσο θα διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση τόσο θα αυξάνουν τα κρούσματα μόλυνσης και μέσα στις υγιείς λαϊκές δυνάμεις…
Φυσικά, οι ίδιες, αδιέξοδες εξελίξεις του σάπιου συστήματος θα οδηγήσουν σε κοινωνικές εκρήξεις και λαϊκές «εξεγέρσεις». Και εδώ βρίσκεται η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ βάση της αισιοδοξίας!
Και από δω απορρέει το μέγιστο καθήκον των συνειδητοποιημένων: Ασυμφιλίωτος αγώνας εναντίον των θυτών, των κοινωνικών σχέσεων που αποκτηνώνουν τον άνθρωπο και των πολιτικών που εξαπατούν και σφυρηλατούν τις αλυσίδες μας.
Ο ρόλος των συνειδητοποιημένων αγωνιστών έγκειται σήμερα στο να προσπαθούν να φωτίζουν τα πράγματα, να συνειδητοποιήσουνν και άλλους που ανησυχούν και να συγκροτούν τα έμβρυα και τα «νεύρα» για μια πιο προχωρημένη και πλατιά δράση: Γνώσης και πράξης…
Αυτά σαν αρχή…




Η γνώση αυτού που ζούμε και η «μαγιά»

Μοιραία κάποια ζητήματα, όταν τα συμπυκνώνεις, παρουσιάζονται δύσκολα.
Τέτοια είναι τα ζητήματα της μεθόδου και της γνωσιολογίας. Η απλοποίησή τους σε λίγες γραμμές τα εκχυδαΐζουν. Και εδώ δεν γράφουμε συγγράμματα για να τα δώσουμε πολύ κατανοητά και με παραδείγματα.
Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι τούτο: Ούτε η πολυμάθεια, ούτε οι πολλές εμπειρίες σε οδηγούν σε μια βαθύτερη κατανόηση των όσων διαδραματίζονται γύρω σου.
Η πολυμάθεια, χαρακτηριστικό πολλών διανοουμένων, όταν δεν έχει την πυξίδα, μια ενιαία κοσμοαντίληψη και τη σωστή μέθοδο προσέγγισης των πραγμάτων οδηγεί σε «πνευματικό αυνανισμό»!!!
Οι πολλές εμπειρίες, που πράγματι αποτελούν μια αποθήκη γνώσης, οδηγούν, χωρίς τη μέθοδο και το «θεωρητικό νήμα» στην διάσπαση του εγκεφάλου, στο σκόρπισμα του μυαλού.
Τα θεωρητικά, μεθοδολογικά εργαλεία, για τους κοινωνικούς επαναστάτες, βγαίνουν από τη γνώση της κοινωνίας που ζούμε, από τη γνώση της διαλεκτικής κίνησης αυτής της κοινωνίας και από τη γνώση των δυνάμεων «αντίστασης» που αντικειμενικά δημιουργούνται μέσα σε αυτή την κοινωνία.
Πιο απλά και σχηματικά:
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτά που ζούμε, πρέπει να γνωρίσουμε τον καπιταλισμό: Τους νόμους της εξέλιξής του και της παρακμής του, τις ιδέες του, τις δυνάμεις του, τις διαβρωτικές συνέπειες αυτής της παρακμής στο σύνολο της κοινωνίας, τις δυνάμεις αντίστασης που αντικειμενικά δημιουργεί, τα μετερίζια αγώνα αυτών των δυνάμεων και πολλά άλλα.
ΟΤΑΝ γνωρίζουμε την κοινωνία που ζούμε ΤΟΤΕ μπορεί και να καταλάβουμε σε βάθος αυτά που παρατηρούμε εξωτερικά και ζούμε εμπειρικά, συνακόλουθα να βρούμε και τους τρόπους να αντισταθούμε και να αλλάξουμε τα πράγματα. Γιατί η ιστορική απαίτηση δεν συνίσταται στην ερμηνεία, απλώς του κόσμου, αλλά πώς μέσα από τη γνώση του κόσμου να συμβάλλουμε συνειδητά στην αλλαγή του, στην οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας, συνακόλουθα στη διαμόρφωση πιο ολοκληρωμένων ανθρώπων.
Χωρίς τη γνώση αυτού που ζούμε και την αγωνιστική πράξη της αλλαγής αυτού του σάπιου κόσμου δεν μπορεί ούτε οι άνθρωποι να αλλάξουν. ΟΙ άνθρωποι συνειδητοποιούνται, κατακτούν ή αποκαθιστούν τις «ανθρώπινες αξίες» και διαμορφώνουν «χαρακτήρα», μέσα από τη συλλογική δράση, μέσα από το «συλλογική κίνηση». Λίγοι είναι αυτοί που κατακτούν τις «αλήθειες» ατομικά. Και φαίνεται ότι είναι «ατομικά». Ουσιαστικά είναι άτομα φορείς συλλογικών εμπειριών και γνώσης, άτομα τα οποία μέσα από μια ιστορική διαδρομή αφομοίωσαν τις συλλογικές κατακτήσεις και αξίες της ανθρωπότητας.
Το γεγονός ότι σήμερα μέσα στις τάξεις της Ορθοδοξίας συναντάμε ανθρώπους σκεπτόμενους και μαχητές οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι το «συλλογικό είναι» στην Ορθοδοξία και το αποτύπωμα αυτού του «συλλογικού» στη συνείδηση δεν έχουν ακόμα αλωθεί. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης…
Ο ηθικός Λόγος και το ηθικό κήρυγμα από μόνα τους δεν έχουν καμιά αξία στην πλειονότητα των ανθρώπων. Σήμερα, μάλιστα φαντάζουν και υποκριτικά. Τους λόγους τους αντιλαμβανόμαστε…
Προσπάθησα να κάνω κάποια ζητήματα πιο λιανά. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα.
Ας έλθω τώρα σε κάποια ερωτήματα που μου τέθηκαν:
α). Με τα κείμενά σου, φίλε «Πολέμαρχε», διαφωνώ μεθοδολογικά. Βάζουν το άλογο πίσω από το κάρο, ή αλλιώς τα πράγματα με το κεφάλι προς τα κάτω. Με τις διαπιστώσεις σου συμφωνώ, εξάλλου σου έγραψα είναι χιλιοειπωμένες, ιδιαίτερα από τη μαρξιστική φιλολογία. Είναι μια καλή περιγραφή του τσοφλιού του αυγού, όχι του αυγού. Σήμερα πολλοί ηθικολόγοι, όπως ο Γιανναράς και άλλοι μένουν πεισματικά στην περιγραφή της φλούδας του καρπού.
β). Το τι κάνουμε; Αυτό θέλει πολύ συζήτηση. Το έχουμε φυσικά θίξει το ζήτημα και εδώ μέσα και στο περιοδικό.
Εδώ θα πω τηλεγραφικά τα εξής: Μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν σκόρπιες δυνάμεις (εντός και εκτός κομμάτων) που αγωνιούν, σκέφτονται και αναζητούν μια διέξοδο από την ασφυξία. Πρέπει να βρούμε τρόπους σύνδεσης και ΔΙΑΛΟΓΟΥ με αυτές τις δυνάμεις. Χωρίς να υπάρξει μια «μαγιά» δεν μπορεί να οικοδομηθεί τίποτε. Κάθε προσπάθεια που περιφρονεί τις υγιείς διεργασίες και αντιστάσεις που αναπτύσσονται στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας είναι καταδικασμένη. Και περιφρόνηση σημαίνει να αυτοαναγορευόμαστε κάποιοι «εκλεκτοί» σε ηγέτες και το χειρότερο να προσπαθούμε ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩ να «εκμεταλλευτούμε» τους ΚΑΤΩ για εκλογικές επιδιώξεις…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 02, 2013 8:27 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οκτώβριος 2011

Το ιστορικό μας δράμα: Η συντριβή της σκέψης




Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ της σκέψης στηρίζει και εδραιώνει την τυραννία της εξουσίας.

Μετά την πτώση της χούντας αυτό που επιδιώχτηκε από όλα τα κόμματα και κυριάρχησε στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή ήταν «η αδράνεια της σκέψης»…

Η καπιταλιστική εξουσία, βεβαίως, ΠΑΝΤΑ προωθεί την «αδράνεια της σκέψης», δηλαδή τις ποικίλες μορφές της αλλοτρίωσης: αλλοτρίωση του ανθρώπου από τις βαθύτερες σκέψεις του και τα αισθήματά του, αποξένωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Που σημαίνει «συρρίκνωση» της επικοινωνίας, συνακόλουθα εκμηδένιση της γλώσσας και της σκέψης.

Μια κοινωνία που στηρίζεται στην αρχή «ο καθένας για τον εαυτό του» σπρώχνει στα έσχατα όρια τον αχαλίνωτο ατομικισμό, τον εγωκεντρισμό, την ιδιοτέλεια, την αμοιβαία εχθρότητα και τη μοναξιά.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία αυτής της αθλιότητας: Είναι η αθλιότητα των πολυεδρικών μορφών της αλλοτρίωσης και της αυθάδους «αδράνειας της σκέψης».

Η Νέα Τάξη στηρίζεται σε αυτήν την ιδεολογία της αθλιότητας και την ανάγει σε θεότητα: Γι αυτό προωθεί την άγρια δολοφονία της σκέψης, τον ακρωτηριασμό της ιστορικής μνήμης και της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης…

Στην Ελλάδα η πλέον βάρβαρη και μακάβρια μορφή της νεοταξικής ισοπέδωσης ήταν το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ και τα βυθοκορήματα των απογόνων του: Τα σημερινά κυβερνητικά ανδρείκελα…

Ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα αποτυπώθηκε, στο πρόσωπο του πασοκικού παρασιτισμού του «εκσυγχρονισμού» και των σημερινών ανδρεικέλων, στην πλέον δόλια, κυνική και διπρόσωπη μορφή. Δεν εξέφρασε μόνο την τυραννία του χρήματος, αλλά αποτέλεσε και το προϊόν της δραματικής κοινωνικής μας κατάπτωσης και αλλοτρίωσης: Προϊόν μιας μεγάλης ήττας, συντριβής για την ακρίβεια, της ΣΚΕΨΗΣ και της κοινωνικής συνείδησης…

Το μεγάλο δράμα της εποχής μας είναι η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΤΤΑ της ΣΚΕΨΗΣ και των ΙΔΕΩΝ: Η πλήρης αποσάθρωση και κατεδάφιση της ιστορικής και κοινωνικής ΓΝΩΣΗΣ, η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της πολιτικής σκέψης.



Χωρίς αυτήν την τραγωδία της συντριβής της σκέψης δεν θα φτάναμε ΠΟΤΕ στη σημερινή κοινωνική και εθνική τραγωδία: Σε μια κυβέρνηση ανδρεικέλων των μαφιών του χρήματος, στη μακάβρια βαρβαρότητα της ολοκληρωτικής λεηλασίας μας, στη μετατροπή μας σε αποικία των διεθνών κερδοσκόπων και τοκογλύφων, στα έσχατα αυτά όρια της αθλιότητας, της καταστροφής και της εθνικής ταπείνωσης…

Είναι περιττό να επισημάνουμε, για μια φορά ακόμα, ότι γι’ αυτήν την ΣΥΝΤΡΙΒΗ της ΣΚΕΨΗΣ και της συνακόλουθης ΕΠΙΒΟΛΗΣ της κοινωνικής και εθνικής μας τραγωδίας, ευθύνονται ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ οι δυνάμεις εκείνες που μιλούσαν στο όνομα των εργατικών και λαϊκών κινημάτων: Οι «αριστεροί» διαχειριστές και σφετεριστές των ιστορικών αγώνων και αγωνιστικών παραδόσεων…

Ο εκλογικός φετιχισμός και κρετινισμός αυτών των δυνάμεων και η καθεστωτική τους μετάλλαξη (ολική ή μερική) δεν προμήθευσε μόνο τα «άλλοθι» και τα «τεκμήρια» στο νεοταξικό οδοστρωτήρα, αλλά κατέστρεψε και τα πολιτικά κύτταρα της Συλλογικής Αγωνιστικής Μνήμης της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού.

Έτσι σήμερα απουσιάζει ΠΑΝΤΕΛΩΣ ένας πραγματικός επαναστατικός πολιτικός παράγοντας ικανός να διατηρήσει τις συσσωρευμένες ΓΝΩΣΕΙΣ των λαϊκών κινημάτων και τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ τους…

Αυτό τα γιγάντιο «επαναστατικό κενό» δεν επιτείνει μόνο το χάος της σύγχυσης και της διάλυσης της σκέψης, αλλά γίνεται και εκτροφείο νέων πολιτικών αγυρτών του καθεστώτος: Τα καθεστωτικά πλήκτρα, κάθε απόχρωσης, παίζουν χωρίς αντίπαλο επιφέροντας νέα θανάσιμα κτυπήματα στη σκέψη και την κοινωνική συνείδηση…

ΣΗΜΕΡΑ ζούμε τις πιο σκοτεινές όψεις αυτής της τραγωδίας: Της θηριώδους δολοφονίας της σκέψης.

Μια τραγωδία Βαβυλωνίας ανοησιών και τερατώδους σύγχυσης.

Μας κατακλύζει από παντού ένας τέτοιος πληθωρισμός πολιτικής ρηχότητας και σοφισμάτων, καπηλείας και κούφιας ρητορείας, ηθικολογικών αφαιρέσεων και αναθεματισμών, λεκτικών εκτρωμάτων και βλακείας, που σου φέρνει ανατριχίλα και κατάθλιψη…

Η πιο γυαλιστερή και καλοδουλεμένη ανοησία είναι και πάλι μακιγιαρισμένη με τα χρώματα της «αριστεράς» και την πληθωρική ρητορεία της: Ένα καιροσκοπικό αναισθητικό της πολιτικής σκέψης, ένα παραισθησιογόνο λεκτικών τεχνασμάτων από ασαφείς και νοηματικά ρευστές ηθικές κατηγορίες που εμπορεύονται ασύστολα λέξεις-αξίες και «μοντέλα» των ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ αγώνων…



Είναι παραισθησιογόνα καιροσκόπων και εκλογικών κρετίνων ακριβώς γιατί ΟΛΟΙ αυτοί θυμήθηκαν ξαφνικά σήμερα, που το καθεστώς καταρρέει, τις Αριστερές λέξεις-αξίες και τα αγωνιστικά «μοντέλα», ενώ μέχρι χθες ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ενεργά στην τραγωδία που ζούμε και κυρίως στη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της σκέψης…

«Αριστεροί» και «σοσιαλιστές» ενσωματωμένοι στο καθεστώς οι οποίοι ευλόγησαν (και ακόμα ευλογούν) με ζήλο τις στρατηγικές επιλογές της Νέας Τάξης και επικύρωσαν τρομοκρατικά τη «φιλοσοφία» της (πολυπολιτισμικότητα, «ανοικτά σύνορα», εισβολή λαθρομεταναστών, «αντιεθνικισμούς», «αντιρατσισμούς» και CIA…), βγαίνουν τώρα και μιλάνε για νέο ΕΑΜ και «Αγωνιστικά Μέτωπα»!!!

Και εδώ τα πρωτεία έχουν οι καιροσκόποι πολιτικάντηδες οι προερχόμενοι από το κόμμα της μεγάλης ιστορικής ΑΠΑΤΗΣ: Το ΠΑΣΟΚ…

Υπηρέτησαν σε όλη τους τη ζωή, με υπερηφάνεια μεγάλη, το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις μεταλλάξεις του, γρανάζια του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» και στυλοβάτες, μέχρι χθες, της σημερινής κυβέρνησης των ανδρεικέλων, ψηφίζοντας, μάλιστα και πολλά από τα «συμβόλαια θανάτου» που εκτελούσε η κυβέρνησή τους ΚΑΙ έρχονται σήμερα που ο ελληνικός λαός εξεγείρεται να μας παραστήσουν του «επαναστάτες» και να μας μιλήσουν για νέο ΕΑΜ και για «αριστερά ιδανικά»!!!

Μόνο που όλοι αυτοί οι σαλτιμπάγκοι και πολιτικά τραγικά αναλφάβητοι ξεχνούν ότι το ΕΑΜ ήταν ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ και όχι Πολιτικό Μέτωπο εκλογικής διεκδίκησης και εναλλαγής της καθεστωτικής εξουσίας…

Μιλούν οι πολιτικοί έμποροι για νέο ΕΑΜ καθαρά ΕΚΛΟΓΙΚΑ, χρησιμοποιώντας ένα αγωνιστικό ιστορικό «μοντέλο» σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ: ξεπλένοντας έτσι τις αμαρτίες τους, τις υπηρεσίες τους και την ενσωμάτωσή τους στο πασοκικό κράτος της Νέας Τάξης…

Ζούμε σήμερα το βαθμό ΜΗΔΕΝ της πολιτικής: Την επέλαση της βάρβαρης ανοησίας, της πολιτικής αγυρτείας και της φανταχτερής συσκευασίας του ΤΙΠΟΤΑ: των νέων καθεστωτικών ειδώλων…

Αυτή η νέα ειδωλολατρία (της Νέας Τάξης) δεν έχει μεγάλη ζωή. Είναι ένας προσωρινός σταθμός, υποπροϊόν της συντριβής που έχει υποστεί η σκέψη.


Τα εκρηκτικά ανατινάγματα της λαϊκής οργής αφυπνίζουν τις συνειδήσεις και πυροδοτούν τη σκέψη. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες της εξεγερμένης λαϊκής κινητικότητας η πολιτική σκέψη θα ζωντανέψει ξανά και θα νικήσει…
Θα σαρώσει κάθε είδος πολιτικού καιροσκόπου και σαλτιμπάγκου…



Μαζί με άλλα βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6050


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 06, 2013 9:12 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Συνεχίζουμε τη συγκέντρωση κειμένων γύρω από την «ενότητα της σκέψης».
Προχωρούμε σε πιο συγκεκριμένες πολεμικές γύρω από τα ιερατεία του πνεύματος.
Αρχίζουμε με ένα κείμενο γραμμένο τον Απρίλιο του 2000


ΟΙ παραμορφώσεις του πνεύματος και η αριστερή διανόηση



ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ αλλοιώσεις και παραμορφώσεις του «υποκειμενικού πνεύματος» είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά συμπτώματα της ιδεολογίας και ψυχολογίας του φασισμού.

Μια τέτοια νοσηρή κατάσταση αυτοπεριορισμού του πνεύματος, αλλοίωσης και μετάλλαξής του ζει σήμερα η ανθρωπότητα. Αυτό που θεμελιώνεται ιδεολογικά είναι η έννοια της μιας «φύσης» και της μιας «καθολικότητας», ο ολοκληρωτισμός δηλαδή της μιας σκέψης (Νέα Τάξη).

Και η παραμόρφωση του πνεύματος συνίσταται στη ναρκωτική απάθεια και μοιρολατρική αποδοχή αυτής της ομοιομορφίας και ακινησίας της φύσης.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
της «εκσυγχρονιστικής» αγυρτείας τα συμπτώματα των πνευματικών παραμορφώσεων παίρνουν πιο βίαιη μορφή.

Ο ίδιος ο «εκσυγχρονισμός» (σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός) είναι ένας βίαιος ακρωτηριασμός της σκέψης, η μετάλλαξη των ιδεών, η μεταπήδηση από ένα σύστημα ιδεών στο αντίθετό του. Και είναι κραυγαλέο σύμπτωμα νοσηρής ιδεολογίας και ψυχολογίας να μην αντιλαμβάνεται ή να μη θέλει να αντιληφτεί το «υποκειμενικό πνεύμα» τη μετριότητα του πνεύματος αυτής της ιστορικής μετάλλαξης των ιδεών, την πολιτική και ηθική ασημαντότητα αυτής της μετάλλαξης, τις αντιδημοκρατικές της ψυχώσεις και τις μακάβριες αντιδραστικές της γκριμάτσες.

ΟΤΑΝ σήμερα το πνεύμα δεν εξεγείρεται μπροστά σε πράξεις που αναβιώνουν το σκοταδισμό και ανανεώνουν το συντηρητικό και αντιδραστικό συσσίτιο του πνεύματος τότε πράγματι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση νοσηρή και άκρως ανησυχητική: Στην αναβίωση των πιο μοχθηρών και βάρβαρων μορφών αντίδρασης. Γιατί όμως ο πνευματικός κόσμος όχι μόνο σιωπά μπροστά στα εγκλήματα της εξουσίας, αλλά και τα εξωραΐζει; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής αλλοίωσης του «υποκειμενικού πνεύματος»; Για να απαντήσουμε θα πρέπει πρώτα να σκιαγραφήσουμε κοινωνικά τη διανόηση.

Ο ταξικός ρόλος της διανόησης

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ως ιδιαίτερο κοινωνικό στρώμα (όχι ως ατομικές περιπτώσεις) έπαιξαν πάντα και παίζουν ανασχετικό ρόλο στην Ιστορία.

Η ενδιάμεση κοινωνική τους θέση τους δημιουργεί την αυταπάτη της «ανεξαρτησίας» και «αμεροληψίας», την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται εκτός και υπεράνω των τάξεων. Η τέτοια «ανεξαρτησία» και «αμεροληψία» των διανοουμένων αντικειμενικά ευνοεί τον καπιταλισμό, είναι η «αμεροληψία» υπέρ του κεφαλαίου.

Η ΤΑΞΙΚΗ ιδεολογία των διανοουμένων, ως συνισταμένη πολιτική τάση, δεν υπερβαίνει, προς τα αριστερά, ένα ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Προς τα δεξιά τα όρια είναι ανοικτά προς την αντιδραστικότερη πολιτική έκφραση του καπιταλισμού: το φασισμό.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ του διανοούμενου, ακόμα και στην περίπτωση της έσχατης οικονομικής του εξαθλίωσης, δύσκολα ξεπερνάει τον ιδεολογικό φραγμό της μικροαστικής μεταρρυθμιστικής αλλαγής. Πάντα ελπίζει ότι θα «φτιάξουν τα πράγματα». Και τα πράγματα για το μικροαστό «φτιάχνουν», εάν ατομικά ο ίδιος αποκτά υλικά ή κοινωνικά αγαθά. Ο μικροαστός δεν αναζητά λύσεις ομαδικές, αλλά ατομικές –την ατομική του πορεία την παίρνει για πορεία της ιστορίας.

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ (ως κοινωνική ομάδα πάντα) ανήκουν είτε «φύσει» είτε «θέσει» κατά μεγάλο ποσοστό στη μικροαστική τάξη. Μετέωροι ανάμεσα στις δύο μυλόπετρες της Ιστορίας, το Κεφάλαιο και την Εργασία, συνθλίβονται από αυτές και αφομοιώνονται αδιάκοπα και προς τις δύο αντίρροπες κατευθύνσεις, έστω κατά άνισα ποσοστά. Εδώ πρέπει να τονιστεί τούτο: Αν η καπιταλιστική εξέλιξη προλεταροποιεί ένα μεγάλο μέρος μικροαστικών στρωμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι τα διαφοροποιεί ταυτόχρονα και επαναστατικά. Η δίψα της «ανόδου», ο καριερισμός, ο τυχοδιωκτισμός, η παλινωδία, η ταλάντευση και η πολιτική προδοσία είναι κύρια γνωρίσματα της μικροαστικής ψυχολογίας.

ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και οι ατομικές περιπτώσεις των διανοουμένων που «υψώθηκαν ως τη θεωρητική κατανόηση του συνόλου της ιστορικής κίνησης» με αποτέλεσα να έρθουν σε ρήξη με την τάξη τους και να περάσουν στις γραμμές του σοσιαλισμού και της επανάστασης.

Ο κομφορμισμός



«Θαρρείς κεντρισμένα από αόρατα πνεύματα, τα ηλιακά άτια
του χρόνου περνάνε σέρνοντας το ελαφρό φορτίο του πεπρωμένου μας
και δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να κρατήσουμε σταθερά, με ακλόνητη
αποφασιστικότητα τα ηνία…Πώς θα μπορούσα να παζαρέψω όταν
επρόκειτο για τη φυσική τιμή της ύπαρξής μου;»

Γκαίτε

ΤΑ ΛΟΓΙΑ αυτά ενός μεγάλου πνεύματος αντηχούν σήμερα παράφωνα. Οι πνευματικοί άνθρωποι όχι μόνο δεν «κρατούν τα ηνία», αλλά και αχαλίνωτα «παζαρεύουν τη φυσική τιμή της ύπαρξής τους». Χωρίς ευαισθησία, όραση και ακοή, λόγω της κοινωνικής τους αποξένωσης και ενσωμάτωσης στους μηχανισμούς εξουσίας, απολαμβάνουν την ηρεμία του βολέματος. Απολαμβάνουν τα προνόμια του κομφορμισμού τους. Δεν ρισκάρουν και δεν διακινδυνεύουν τίποτα.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του πνεύματος έχουν φτάσει σήμερα στο σημείο να πιστεύουν αυτό που λένε, επειδή είναι ωφέλιμο να το πιστεύουν.

«Πιστεύω το ωφέλιμο» είναι η φιλοσοφία του κομφορμισμού. Εσωτερικεύουμε αυτό το σύστημα κατήχησης, διαστροφής και εξαπάτησης και μετά επιδιώκουμε να αποτελέσουμε ένα «πρόθυμο» μέλος των προνομιούχων ελίτ που ελέγχουν τη σκέψη και την κατήχηση.

«ΠΟΛΥ σπάνια αν όχι ποτέ, κάποιος μπορεί να αντέξει αυτό που αποκαλείται «γνωστική παραφωνία», να λέει ένα πράγμα και να πιστεύει κάτι άλλο. Αρχίζεις να λες ορισμένα πράγματα, επειδή είναι ανάγκη να τα πεις και πολύ σύντομα τα πιστεύεις, επειδή απλώς πρέπει να τα πιστέψεις» (Νόαμ Τσόμσκι).

Η ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΙΚΗ διανόηση αποφεύγει κάθε σύγκρουση που θα τάραζε την ηρεμία της ενσωμάτωσης και του βολέματος. Γι’ αυτό βλέπουμε τις ελίτ των μορφωτικών προνομίων να μην αντιδρούν και στις πιο θηριώδεις πράξεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να συκοφαντούν τα επαναστατικά κινήματα και τις λαϊκές εκδηλώσεις (εξέγερση των μαθητών, υπόθεση Οτσαλάν, διαδηλώσεις για την επίσκεψη Κλίντον κλπ).

Οι μεταπράτες της εξουσίας

«Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ της ευφυίας», γράφει ο Πιερ Μπουρντιέ, είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται (και εμπορεύονται) οι σημερινοί διανοούμενοι: οι εκπρόσωποι της πνευματικής εργασίας και των μορφωτικών προνομίων.

ΑΥΤΟΙ οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων είναι που παράγουν και αναπαράγουν το τσιμέντο της κρατούσας ιδεολογίας και ηθικής. Ο λόγος αυτού του πνευματικού ιερατείου είναι ο λόγος της εξουσίας. Το κυρίαρχο ιδεολογικό στοιχείο αυτού του λόγου είναι η επιβολή της σιωπής. Υπερασπίζονται, όλοι αυτοί, με νύχια και με δόντια το μονοπώλιο της εξουσίας του λόγου τους και ασκούν μια βία αόρατη, αλλά καταθλιπτική.

Το ιδεώδες του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι το ιδεώδες του λόγου της εξουσίας: Ο εξαναγκασμός των πολιτών στη σιωπή. Το να λειτουργεί ο καθένας σαν αστυνόμος του εαυτού του και των άλλων, σαν μυστική αστυνομία της σκέψης του…

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ για την κατανόηση αυτής της εξουσιαστικής λειτουργίας του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι, όπως αναφέραμε, τα κοινωνικά προνόμια που απολαμβάνουν. Προνόμια που υφαίνουν τη μορφωτική συνενοχή και κατασκευάζουν τη συνοχή της εξουσίας των ιεραρχιών.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ καταμερισμός εργασίας και τα συνακόλουθα προνόμια δημιουργούν ακόμα και μια ασυνείδητη τάση υπεράσπισης αυτών των προνομίων από τη μειοψηφία των διανοουμένων που τα κατέχει. Και τα προνόμια αυτά σήμερα είναι πολύ μεγάλα. Εκτός από την αίγλη και το κύρος, οι διανοούμενοι ασκούν σημαντικό μέρος της κοινωνικής εξουσίας. Εξουσία ιδιαίτερα ισχυρή στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου η βία ασκείται όλο και περισσότερο με μεσάζοντες, διαμορφωτές και ελεγκτές της κοινής γνώμης: Ειδήμονες που νομιμοποιούν την κοινωνική τάξη πραγμάτων.

ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ αυτού του πνευματικού εξουσιαστικού λόγου είναι η αυτοπροβολή των μεταπρατών της εξουσίας και των ελεγκτών της κοινής γνώμης ως κοινωνικά αδέσμευτων και ουδέτερων.

Ασκούν μέρος της εξουσίας και αυτοπροβάλλονται ως εχθροί της εξουσίας. Φυσικά «εξορίζουν» κάθε ενοχλητική ιδέα και καταδικάζουν στη σιωπή κάθε κοινωνική αντίσταση και κάθε τι που στρέφεται κατά της ιεραρχίας της εξουσίας.

ΑΥΤΗ η γλώσσα της σιωπής και η «αλήθεια» της μας κυκλώνει σήμερα ασφυκτικά. Είναι ο λόγος των μεταπρατών της εξουσίας, των ημιμορφωμένων διαμεσολαβητών και ελεγκτών: Δίχως αισθαντικότητα και ενόραση, ανέρωτος και ανέραστος, υποτελής και προϊόν μιας συμβιβασμένης ζωής, που μπερδεύει, όπως εύστοχα τονίζει ο Κωστής Μοσκώφ, «την πραγματικότητα με την οργανική αναπηρία, τα μαθηματικά με την ιστορία ή τη φιλοσοφία, την «επαρχία» με το σύνολο του κόσμου…»
Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 08, 2013 9:14 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Και η Τέχνη στο εκτελεστικό απόσπασμα
των γενίτσαρων της Νέας Τάξης

ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-15, Μάρτιος 2007



Αποτελεί αλφαβητική επιστημονική αλήθεια ότι η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται από τις κοινωνικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι οι έννοιες και οι ιδέες, οι τέχνες και τα γράμματα αποτελούν μορφές κοινωνικής συνείδησης, αποτυπώνουν ιστορικές εικόνες μιας πραγματικότητας, τις τάσεις και τις ψυχικές καταστάσεις μιας ορισμένης κοινωνίας.

Αυτοί που θέλουν να εξατμίσουν την ιστορία των λαών και να σβήσουν τα έθνη αποσκοπούν σε τούτο: στη μετατροπή των ζωντανών κοινωνιών που γράψανε την ιστορία και γέννησαν τα έθνη, στη μετατροπή της κοινωνικής συνείδησης και των συναισθημάτων σε άψυχο υλικό γραφειοκρατικής ταξινόμησης.

Οι επιδιώξεις σήμερα της πλανητικής αυτοκρατορίας στοχεύουν στο να μας μετατρέψουν σε κλωνοποιημένα όντα. Δηλαδή σε «πρόβατα» χωρίς ιστορία, χωρίς συναισθήματα, χωρίς μνήμες και συγκινήσεις.

Οι σύγχρονοι δοσίλογοι, οι «προοδευτικοί» ροπαλοφόροι των ιδεολογικών δομών του συστήματος (ΜΜΕ) και εστίες νεοταξικής ανάπλασης σαν την «ομάδα Λιάκου», τους «Ιούς» κλπ, έχουν αναλάβει, με το αζημίωτο φυσικά, να μας πείσουν ότι η Ιστορία, τα έθνη, η τέχνη, η ποίηση, το Δίκαιο κλπ δεν αποτελούν όψεις της κοινωνικής εξέλιξης, αντανακλάσεις της πραγματικότητας, αλλά νοητικές κατασκευές!

Αν όμως η Ιστορία, το έθνος, το Δίκαιο, η ηθική, η θρησκεία, η τέχνη κλπ αποτελούν «νοητική κατηγορία», τότε όλη η κοινωνική εξέλιξη και πραγματικότητα που τα γέννησε είναι ένας μύθος. Ο εξαμβλωτικός αυτός ιδεαλισμός είναι ο ίδιος ο παλιός αστικός ιδεαλισμός στην πιο ακραία και κυνική μορφή του: Στον αυτοκρατορικό μεταμοντερνισμό της Νέας Τάξης.


Στην πυρά και η Τέχνη

Η θρησκεία, το δίκαιο, η ηθική, η τέχνη αντιπροσωπεύουν ξεχωριστές όψεις μιας ιστορικής διαδικασίας κοινωνικής εξέλιξης ενιαία στη βάση της. Αν και διαφοροποιούνται από την παραγωγική τους βάση, γίνονται πολύπλοκες, δυναμώνουν και αναπτύσσονται στα καθέκαστα ειδικά χαρακτηριστικά τους, η πολιτική, η θρησκεία, το δίκαιο, η ηθική, η αισθητική παραμένουν ωστόσο λειτουργίες του κοινωνικά συνδεμένου ανθρώπου και υπακούνε στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης.

Όταν συνεπώς επιχειρείς να σβήσεις την ιστορία και να αλώσεις τα έθνη που συγκροτούν το ιστορικό πλαίσιο μιας κοινωνικής πραγματικότητας, τότε ουσιαστικά εξαλείφεις και όλες τις «όψεις» και τα «χαρακτηριστικά» της κοινωνικής εξέλιξης, ισοπεδώνεις και δολοφονείς και τα μεγάλα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας.

Τα ιδεολογήματα που πλασάρουν εργολαβικά στην Ελλάδα τα νεοφιλελεύθερα Μαντεία και οι «αριστεροί» δοσίλογοι, ρίχνουν στην πυρά μαζί με την Ιστορία και τα έθνη και όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της ελληνικής τέχνης: Της λογοτεχνίας, της ποίησης, της μουσικής, της ζωγραφικής κλπ.

Μήπως κάποιος ανεκδιήγητος υπάλληλος των Βρυξελών δεν χαρακτήρισε το Σβορώνο, το Μίκη, το Ρίτσο, το Σεφέρη και λοιπούς ως εθνικιστές; Μήπως κάποιος άλλος υπάλληλος του νεοταξικού Ιερατείου δεν χαρακτήρισε, στην «Αυγή», τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, «ποίημα πρωτοφανούς μίσους»;;;

Η ομάδα Λιάκου μοχθεί να «επιβάλλει» το θατσερικό μεταμοντέρνο ιδεολόγημα ότι τα έθνη και γενικά η Ιστορία είναι νοητικές κατασκευές. Κτυπάνε στη ρίζα για να χαρακτηρίσουν αύριο τα πάντα μύθους. Για να ρίξουν στην πυρά την ποίηση του λαού μας, όλες τα επιτεύγματα της ελληνικής τέχνης.

Τι είναι όμως η Τέχνη;

Ο πολιτιστικός και καλλιτεχνικός πλούτος της ελληνικής κοινωνίας κλείνει μέσα του το χώνεμα των διανοητικών και συναισθηματικών στοιχείων της εθνικής και κοινωνικής μας διαμόρφωσης και υπόστασης. Κλείνει μέσα του την αγωνιστική ελληνική «ψυχή», την ευαισθησία του λαού μας και την ενεργοποιημένη ευαισθησία που είναι οι συγκινήσεις του λαού μας.

Όλα αυτά αποτελούν την πραγματικότητα της ζωής μας, την κοινωνική μας υπόσταση και συνείδηση, που ζυμώθηκαν μέσα από τους αγώνες, τις εντάσεις, εξάρσεις και επαναστάσεις, μέσα από την ΙΣΤΟΡΙΑ! Αυτά τα βιώματα δεν είναι «νοητικές κατηγορίες».

Το να επιχειρεί κανείς να απελευθερώσει την Ιστορία από τη ζωή, την τέχνη από τη ζωή, είναι σαν να στερείς από την Ιστορία και την τέχνη την ψυχή τους. Η ίδια η ανάγκη για μα τέτοια ενέργεια είναι αλάθευτο σύμπτωμα ιδεολογικής παρακμής.

«Η λογοτεχνία, από τις μεθόδους της και τους τρόπους της, που οι ρίζες της βυθίζονται μέσα στο πιο απόμακρο παρελθόν και που αντιπροσωπεύουν τη συσσωρευμένη εμπειρία στην τέχνη του λόγου, δίνει έκφραση στις σκέψεις, στα αισθήματα, στις ψυχικές καταστάσεις, στις απόψεις και τις ελπίδες της εποχής της και της τάξης της. Δεν μπορείς να βγεις από εκεί. Και δεν υπάρχει καμιά ανάγκη, φαίνεται, να βγει κανείς, τουλάχιστον για κείνους που δεν είναι στην υπηρεσία μιας εποχής ξεπερασμένης και μιας τάξης που έφαγε τα ψωμιά της». ( Τρότσκι: «Λογοτεχνία και Επανάσταση»).

Οι υπηρέτες της Νέας Τάξης θέλουν να ξεριζώσουν την ψυχή μας…

Συνεχίζεται με τη δεύτερη ενότητα περί «καθαρής τέχνης», «ατομικότητας» και «συλλογικότητας»…



Η τέχνη είναι μορφή συνείδησης



Οι ενέργειες, οι κλίσεις, η καλαισθησία και οι πνευματικές συνήθειες του κοινωνικού ανθρώπου διαμορφώνονται από τις κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις.

Η επιστημονική εξέταση κάθε καλλιτεχνικού δημιουργήματος δείχνει ότι αυτό υποχρεωτικά έχει ένα σκελετό σαφώς καθορισμένων ηθικών αξιών και φιλοσοφικών, κοινωνικών και πολιτικών θέσεων.

Κάθε καλλιτεχνικό έργο είναι μια «εικόνα» μιας συγκεκριμένης ιστορικής πραγματικότητας, «εικόνα» των αντιφατικών κοινωνικών τάσεων, των ρευμάτων, της φιλοσοφίας και της ηθικής των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που δρουν.

Κάθε άτομο που δημιουργεί πνευματικά ανήκει σε μια ορισμένη κοινωνική κατηγορία.
«Είναι φορέας ορισμένης πολιτισμικής κληρονομιάς, συνδέεται με ποικίλους δεσμούς, υλικούς και ιδεολογικούς, με ορισμένο κοινωνικό περιβάλλον και ο αντικειμενικός του ρόλος είναι ότι μορφώνει, διαδίδει και επιβάλλει την κοσμοαντίληψη μιας ορισμένης κοινωνικής τάξης». ( Μπιτσάκης: «Θεωρία και Πράξη»).

Η τέχνη λοιπόν είναι μια μορφή συνείδησης. Ο καλλιτέχνης, όπως και κάθε προσωπικότητα, απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας και της ζωής του ανθρώπου, δεν μπορεί να είναι ουδέτερος παρατηρητής και αμερόληπτος. Τάσσεται κάπου. Παίρνει θέση, έστω και αν δεν το έχει συνειδητό (και η έλλειψη θέσης είναι θέση). Κάθε σκέψη, κάθε συγκίνηση, κάθε συμπάθεια ή αποστροφή, όλος ο κόσμος των ιδεών, των συναισθημάτων και των επιθυμιών, κάθε πράξη, κάθε στόχος, είναι συνυφασμένα με την κοινωνική ζωή, με τις κοινωνικές συγκρούσεις και τα πάθη της εποχής.

Ο καλλιτέχνης (καθώς και εκείνος που απολαμβάνει το έργο) προσέρχεται προς την τέχνη με όλη την πανοπλία τα προσωπικότητάς του, τις ιδέες τους, τα πάθη του, τις προκαταλήψεις του, τις τάσεις και τις επιδιώξεις του. Όλα αυτά τα στοιχεία τα εκφράζει μέσα στο έργο.

Συνεπώς, κάθε έργο τέχνης, ως έργο και ως πράξη μιας συγκεκριμένης προσωπικότητας, κοινωνικά προσδιορισμένης δεν μπορεί να νοηθεί έξω από την ιστορικοκοινωνική κατάσταση που το προσδιόρισε.

Κάθε έργο τέχνης αποτυπώνει μορφές κοινωνικής συνείδησης, αντανακλά «βιώματα» της διαλεκτικής ιστορικής κίνησης, της ζωής και των σχέσεων των ανθρώπων μιας κοινωνικής οργάνωσης. Η τέχνη καταγράφει σε εικόνες την πραγματικότητα του ιστορικού γίγνεσθαι…

Αυτή την ιστορική πραγματικότητα θέλουν να σβήσουν. Και θέλουν να τη σβήσουν γιατί αποτελεί το «ηρωικό έπος» του ανθρώπινου γένους, τη συνέχειά του και τον αγωνιστικό πυροδότη…

Ο μύθος της «καθαρής τέχνης»




Η σημερινή αυτοκρατορική επίθεση κατά της Ιστορίας και όλων των κατακτήσεων του ανθρώπου υπακούει και αυτή στην κοινωνική διαλεκτική. Αποτελεί την κατάληξη της καπιταλιστικής παρακμής, το απόγειο ενός χρεοκοπημένου κοινωνικού συστήματος που σήμερα έχει πάρει την αποτρόπαια και αποκρουστική μορφή της πλανητικής αυτοκρατορίας.

Η ίδια η αστική λογική περί τέχνης θεμελιώθηκε πάνω στο ιδεολόγημα της «καθαρής τέχνης»! Ο μεταμοντερνισμός (η σύγχρονη νεοταξική «θεωρία») αποτελεί την ακραία, ολοκληρωτική μορφή των «θεωριών»: «Η τέχνη για την τέχνη», «καθαρή τέχνη», «ανεξάρτητη τέχνη» κλπ.

Η δεσπόζουσα τάση στα ζητήματα της τέχνης
, που τις τελευταίες δεκαετίες, μέσω των ΜΜΕ, πήρε ακραίες, ισοπεδωτικές διαστάσεις, στέκεται πάνω στη μεταφυσική «ατομικότητα» του καλλιτέχνη.

Η καλλιτεχνική κριτική περιόρισε ασφυκτικά την ερευνά της στα καθαρά τυπικά και εξωτερικά γνωρίσματα και «εξαφάνισε» το βασικό και ουσιώδες: Το κοινωνικό κριτήριο. Δηλαδή τον κοινωνικό καθορισμό της τέχνης και την προσφορά του καλλιτέχνη στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων.

Και δεν είναι μόνο που η κυρίαρχη αστική αντίληψη περί τέχνης «διέσπασε» τη μορφή από το περιεχόμενο, αλλά εξαφάνισε παντελώς το «περιεχόμενο», θεοποίησε τη «μορφή».

Η κατάληξη: Η τέχνη στέκεται υπεράνω της κοινωνίας, είναι «αδέσμευτη», «καθαρή», «χαρισματική», «δεν υποτάσσεται σε τίποτα». Πηγή της είναι το ιδιαίτερο της ατομικότητας του καλλιτέχνη, «η μοναδική ψυχή του», η «βιολογική του μονάδα» και όχι η κοινωνική πραγματικότητα.

Αξιοθρήνητες αυταπάτες και κραυγαλέα συμπτώματα πνευματικής παρακμής. Παρακάμπτουν τούτη την απλή αλήθεια:
Ότι η προσωπικότητα και η συνείδηση του ανθρώπου, η «ψυχή» του, δεν αποτελούν μεταφυσικά απόλυτα, αλλά κοινωνικά καθορισμένα πράγματα. Το γεγονός ότι μπορεί ένα άτομο να μην αντιλαμβάνεται τους κοινωνικούς όρους διαμόρφωσής του δεν σημαίνει ότι αυτό διαμορφώνεται έξω από αυτούς. Το ίδιο το παραλήρημα ενός τρελού δεν είναι «καθαρό», αλλά εκφράζει τα παραμορφωμένα και αλλοιωμένα συντρίμμια της πραγματικότητας.


Η ατομικότητα

Φυσικά είναι αλήθεια ότι δίχως ατομικότητα δεν μπορεί να υπάρξει συγγραφέας και καλλιτέχνης. Τι είναι όμως η ατομικότητα;

Τον καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης του ανθρώπου
τον αποτελούν οι μόνιμοι κοινωνικοί όροι αγωγής, ύπαρξης, εργασίας, και οργάνωσης και σε μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις οι όροι αυτοί είναι πρώτα απ’ όλα όροι ταξικής εξάρτησης. Τα στοιχεία αυτά που αποτελούν τον κοινό παράγοντα καθορισμού της συνείδησης εκφράζονται με διαφορετικές αναλογίες ψυχολογικής ένωσης στα άτομα. Η ιδιαιτερότητα αυτή της ψυχολογικής συγχώνευσης είναι η ατομικότητα.

Η ατομικότητα λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά «μια εσώτερη συγχώνευση στοιχείων που υπάγονται στη φυλή, στο έθνος, στην τάξη, παροδικών ή θεσμοθετημένων και πραγματικά η ατομικότητα εκφράζεται στο μοναδικό χαρακτήρα αυτής της συγχώνευσης, στις αναλογίες αυτής της ψυχολογικής σύνθεσης» (Λ. Τρότσκι: Λογοτεχνία και Επανάσταση).

Ένα από τα σπουδαιότερα λοιπόν καθήκοντα της κριτικής είναι να αναλύσει την ατομικότητα του καλλιτέχνη (δηλαδή την τέχνη του) στα ουσιαστικά της στοιχεία. Αυτό, όμως, προϋποθέτει τη γνώση των κοινών όρων διαμόρφωσης. Γιατί το ατομικό, το ιδιαίτερο γίνεται γνωστό μόνο με τη μεσολάβηση του κοινού, του γενικού. Εξάλλου, αν δεν αναγόταν το ειδικό στο γενικό, δεν θα υπήρχε επαφή ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε σκέψη, ούτε τέχνη. Γιατί εκείνο που ενώνει τον καλλιτέχνη με τους άλλους είναι το κοινό και όχι το ατομικό.

Σήμερα αυτό επιδιώκεται. Να μην υπάρχει καμία ένωση και συνεννόηση ανάμεσα στους ανθρώπους. Να υπάρχουν μόνο «άτομα» που το ένα να κατασπαράσσει το άλλο, αγελέα όντα, γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής.


Το κοινωνικό πνεύμα είναι «επικίνδυνο»!



Ιστορικά ποτέ δεν υπήρξε «καθαρή τέχνη». Στην πρωτόγονη εποχή η τέχνη ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής και της τελεστικής λειτουργίας της ομάδας.

Η αρχαία τέχνη είναι τέχνη με θέση: Ο Αισχύλος, ο Αριστοφάνης, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης έχουν πολύ έκδηλες πολιτικές τάσεις στα έργα τους, όπως αργότερα ο Ντάντε, ο Θερβάντες, ο Σίλερ κλπ.

Οι πυραμίδες, ο Παρθενώνας, η Αγία Σοφία, είναι έργα υποταγμένα στο θρησκευτικό ιδεώδες.
Οι πιο μεγάλοι ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, μουσικοί δημιούργησαν αριστουργήματα που εξέφραζαν και υπηρετούσαν τους ανθρώπινους σκοπούς και τα ιδανικά της εποχής τους.

Είναι άπειρα τα παραδείγματα. Και κανένας δεν διανοήθηκε μέχρι τώρα (πολύ σωστά) ότι τα έργα αυτά δεν είναι μεγάλα επειδή υπηρετούν θρησκευτικούς ή πολιτικούς σκοπούς.

Σήμερα, όμως, αρχίζουν να μπαίνουν στο στόχαστρο των επιδοτούμενων «διανοητών» όλα τα πνευματικά και καλλιτεχνικά αριστουργήματα.
Και μπαίνουν στο στόχαστρο γιατί εκφράζουν το «συλλογικό άνθρωπο», τη δυναμική και τη διαλεκτική της ιστορικής εξέλιξης, το ατίθασο κοινωνικό πνεύμα.

Αυτό το ιστορικό, κοινωνικό κύκλωμα θέλει η Νέα Τάξη να κόψει.

Και οι υπόδουλοι στοχαστές-λακέδες μοχθούν, για μια θέση στον αυτοκρατορικό ήλιο, να τα εμφανίσουν όλα αυτά (τη ζωή, την ιστορία και τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας), σαν νοητικές κατασκευές!!!

Και βραβεύουν, σαν «αριστουργήματα» όλα τα υποπροϊόντα και τις πνιγηρές αναθυμιάσεις της παρακμής μέσα στα ασήμαντα τερατουργήματα του πλανητικού σκοταδισμού…



Βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5404
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 08, 2013 8:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Γραμμένο τον Ιούλιο του 2007
Το Πνεύμα της παρακμής
και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε
Το «πνεύμα» της Νέας Εποχής




Ένα από τα πιο κτυπητά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ότι οι «οργανικοί διανοούμενοι» του καπιταλισμού στη σημερινή φάση της παγκοσμιοποίησης και του χρηματιστηριακού «διεθνισμού» είναι πρώην αριστεροί, καλλιτέχνες και γενικά πνευματικοί άνθρωποι. Φυσικά όλοι αυτοί συνεχίζουν να λένε ότι είναι αριστεροί παρά το γεγονός ότι αποτελούν την ιδεολογική αστυνομία του συστήματος, τους ακριβοπληρωμένους καθεστωτικούς λακέδες.

Πού οφείλεται, πώς εξηγείται και τι νόημα έχει αυτή η πλήρης ενσωμάτωση και μετάλλαξη της «αριστερής» διανόησης η οποία αποτελεί σήμερα τον ιδεολογικό τρομοκράτη της Νέας Τάξης, το άλλοθι και το τεκμήριό της;

Το φαινόμενο της αποστασίας αριστερών διανοουμένων δεν είναι καινούργιο. Πάντα στις δύσκολες καμπές της ιστορίας πολλοί από αυτούς γονάτιζαν αξιολύπητα και μετατρεπόντουσαν σε γενίτσαρους του κεφαλαίου. Αυτό, όμως που γινόταν χθες αποσπασματικά σήμερα έχει πάρει επιδημική, σχεδόν καθολική μορφή. Πάντα αυτά τα φαινόμενα της λιποταξίας και μετάλλαξης του αριστερού πνεύματος αποτελούν την έκφραση και το σύμπτωμα δύο βασικών παραγόντων: Από τη μια είναι η κατάσταση του διεθνούς εργατικού και επαναστατικού κινήματος και από την άλλη οι απαιτήσεις του συστήματος της καπιταλιστικής παρακμής, η θέση και ο ρόλος της διανόησης, καθώς η πνευματική κατάσταση, οι αξίες και η ιδεολογία που ηγεμονεύουν.

Η ήττα και η μακρόχρονη ακινησία των λαϊκών κινημάτων, η ήττα του γραφειοκρατικού Σοβιετικού μοντέλου και η κατασυκοφάντηση στο πρόσωπο αυτού του εκτρώματος των σοσιαλιστικών ιδεών άφησαν ελεύθερο και γόνιμο το έδαφος για την πλήρη κυριαρχία του πνεύματος της καπιταλιστικής παρακμής και γονάτισαν το «αριστερό» πνεύμα. Σε τέτοιες οπισθοδρομικές εποχές, εποχές που η σήψη και οι «αξίες» της αυθαδιάζουν τρομοκρατικά, είναι άθλος να στηθείς στα πόδια σου, ιδιαίτερα η μικροαστική αριστερή διανόηση, η οποία ήταν ραχιτική από την γέννησή της, θεωρητικά ανεπαρκής, πολιτικά και ηθικά απροετοίμαστη.

Η διαλεκτική μετάλλαξη


Δεν πρέπει να φανταστούμε ότι το σημερινό άθλιο κατάντημα των πρώην αριστερών καλλιτεχνών και διανοουμένων έγινε με μιας, ότι μεταμορφώθηκαν σε σύγχρονους γενίτσαρους σαν ξαφνικά να τους κτύπησε το ραβδάκι της Κίρκης. Υπάρχει μια διαλεκτικά εξελικτική πορεία που τους ενσωμάτωσε και που καθορίστηκε αποφασιστικά από τους λόγους που προανέφερα.

Το θεμελιακό στοιχείο για να κατανοήσουμε αυτή την εξέλιξη είναι το σύστημα μέσα στο οποίον ζούνε, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ήττες και προδοσίες του σοσιαλιστικού κινήματος. Όταν λείπουν οι επαναστατικές κοινωνικές εντάσεις και τα μαζικά μαχητικά κινήματα, δηλαδή τα «κοινωνικά κίνητρα» που βελονιάζουν το συναίσθημα, αφυπνίζουν τη σκέψη και ενεργοποιούν τη συνείδηση του συλλογικού κοινωνικού είναι, τότε η καλλιτεχνική και διανοητική παραγωγή υποτάσσεται καταλυτικά στο «πνεύμα» και τις «αξίες» του συστήματος.
Και ποιο είναι αυτό το σύστημα; Ο καπιταλισμός σε σήψη και παρακμή. Στις σύγχρονες κοινωνίες η αστική τάξη όχι μόνο δεν έχει κανέναν προοδευτικό ρόλο να εκπληρώσει, αλλά έχει καταντήσει απολύτως αντιδραστική.

Στον εικοστό αιώνα, εκτός από τους δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους (ασύλληπτης φρίκης και καταστροφών) που η αστική κοινωνία εξεκόλαψε και εξαπέλυσε πάνω στην υδρόγειο, έβγαλε (φυσιολογικό της «άνθος») το φασισμό, και επεξεργάστηκε εν ψυχρώ, και εφάρμοσε με μεθοδικότητα τις πιο φρικαλέες πρακτικές, για να διατηρεί την κυριαρχία και να εξασφαλίζει την υποταγή: Βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκεντρώσεων, ομαδικά εγκλήματα, συλλογική ευθύνη, παρακολούθηση και έλεγχος των συνειδήσεων κ.λπ.

Η ύπαρξη της αστικής τάξης όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα και σήμερα όσο ποτέ άλλοτε αποτελεί την ιστορική άρση κάθε ανθρώπινης αξίας, την έσχατη κατάπτωση του ανθρώπινου στοιχείου.

Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα ο αστικός κόσμος δεν έχει να προβάλλει καμιά δικαιολογία της ύπαρξής του. Όλες οι αστικές αξίες έχουν ανεπανόρθωτα χρεοκοπήσει και διαλυθεί: Η φιλοπατρία, η εθνική κυριαρχία, η αστική οικογένεια, η θρησκεία, ο κοινοβουλευτισμός, οι ατομικές ελευθερίες. Η ισχύς τους έγινε ασυμβίβαστη πλέον με την ύπαρξη της αστικής τάξης.

Οι πιο συνειδητοί και κυνικοί υπερασπιστές του καπιταλισμού δεν δίστασαν να διακηρύξουν δημόσια την χρεοκοπία των αστικών αξιών. Και τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας τροφοδοτήθηκαν από αυτή τη χρεοκοπία των αξιών και τη βάθαιναν. Γιατί όταν χτυπάς τις παραδοσιακές αξίες που ο αστικός κόσμος τις έχει οδηγήσει σε χρεοκοπία, χωρίς να τις αναστυλώνεις, να τις αναγεννάς και να δημιουργείς ένα νέο σύστημα αξιών συμβάλλεις στη γενική αποσύνθεση.

Ο επαναστατικός, λοιπόν, μικροαστικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας «χτύπησε» τις αστικές αξίες που είχαν γίνει βάρος και για τον ίδιο αστικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός είχε πάψει προ πολλού να πιστεύει σε αυτές στις αξίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Δεν στηριζόταν σε αυτές και ήταν ανίκανος να παράγει ένα νέο σύστημα αξιών.

Μέσα σε αυτό το γενικό πνεύμα γαλουχήθηκε και η αριστερή διανόηση. Μικροαστική από τη φύση της δεν κατανόησε ότι χτυπά τις αστικές αξίες που το ίδιο το κεφάλαιο δεν τις ήθελε πια. Το κεφάλαιο στο πρόσωπο αυτής της διανόησης βρήκε την ιδεολογική του εμπροσθοφυλακή. Έτσι στο πρόσωπο της αριστερής μικροαστικής ιντελιγκέντσιας το κεφάλαιο βρήκε το «προοδευτικό» του άλλοθι.



Η τέχνη της παρακμής

Η τέχνη ως το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κουλτούρας αποτύπωσε πρώτη αυτή το αδιέξοδο της αστικής παρακμής, αλλά και της ενσωμάτωσης της ιντελιγκέντσιας.

Μια τάξη που η ύπαρξή της αντιπροσωπεύει την άρνηση του ανθρωπισμού και του Λόγου δεν είναι δυνατόν να δει στην τέχνη ένα υψηλό ιδεώδες, να συσχετίσει τη λειτουργία της με τους μεγάλους σκοπούς της ανθρωπότητας. Μια καλλιτεχνική αναπαράσταση της ζωής των κυρίαρχων τάξεων, των κοινωνικών της θεμελίων, των ωμών τάσεών της, του αληθινού βάθους της αγχώδους ψυχολογίας της θα ήταν κάτι πολύ σκληρό και ανυπόφορο για τους κυρίαρχους. Η ίδια λοιπόν η κοινωνική υπόσταση της κυρίαρχης τάξης αποκλείει την ανάπτυξη μιας μεγάλης και δυνατής ρεαλιστικής, ανθρωπιστικής τέχνης μέσα στους κύκλους των διανοουμένων.

Η τυπική αστική τέχνη της παρακμής, μοιραία, καταντάει αντιρεαλιστική, αντιουμανιστική, αδειανή, ασήμαντη, αφηρημένη, ασυνάρτητη, εγωκεντρική, παραληρηματική, του «ονείρου» και του «ενστίκτου».

Η ασάφεια και η σκοτεινότητα, φαινόμενο τόσο συχνό στην τέχνη της παρακμής, δεν οφείλεται σε κάποιο δήθεν βαρυσήμαντο βάθος, σε μια σύλληψη ή ιδέα πλούσια και βαθιά. Το βάθος αυτής της ερμητικής τέχνης δεν είναι καθόλου σκοτεινό. Απεναντίας πρόκειται για πράγματα πολύ κοινά, μα ανάξια και επονείδιστα: για την ηθική και ιδεολογική γύμνια ενός κόσμου που η υπόστασή του προϋποθέτει την πιο βαθιά ανηθικότητα, την εκμετάλλευση. Πώς να μιλήσει κανείς γι’ αυτό απροκάλυπτα και φανερά, αν δεν είναι για να αντιταχθεί;

Η πνευματική αυτή κατάσταση αντιστοιχεί όχι μόνο στην πραγματικότητα της υπόστασης του καπιταλισμού, αλλά εκφράζει και την ιδιαίτερη πραγματικότητα της υπόστασης της μικροαστικής διανόησης και την ψυχολογία της που γεννιέται από τους ιδιαίτερους όρους ύπαρξής της.

Είναι μια ψυχολογία της πολλαπλά ταλαιπωρημένης και απαθλιωμένης συνείδησης. Είναι η ψυχολογία του κενού. Δηλαδή του μετέωρου, εξωτερικού και απομονωμένου παρατηρητή. Και από μια τέτοια θέση έχει κανείς την εικόνα ενός κόσμου χαώδους, χωρίς ειρμό, παράλογου, αυθαίρετου, ασυνάρτητου, ζοφερού και αδιέξοδου.

Επίσης από μια τέτοια θέση η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα προσλαμβάνουν στη μικροαστική διανόηση νοσηρές μορφές. Τέτοιες τυραγνημένες και ακρωτηριασμένες συνειδήσεις δεν παράγουν και δεν ανακυκλώνουν απλώς την παρακμή, αλλά γλιστράνε εύκολα στην ηθική κατάπτωση και στη διανοητική αθλιότητα, σε κάθε είδος προστυχιά…

Η «καταστροφή του λογικού», συνεπώς, η Κρίση του Πνεύματος και το αδιέξοδο της τέχνης, είναι ειδικές μορφές και συστατικό τμήμα της γενικής κρίσης ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

Στο αγκίστρι των υπερεθνικών ελίτ





Μέσα σε αυτή την καθολική «κρίση του πνεύματος» και στα αποσυνθετικά αδιέξοδα δεν ήταν δύσκολο (μια και η σοσιαλιστική σοβιετική καρικατούρα είχε καταρρεύσει, δημιουργώντας έτσι χείμαρρους κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού και του μαρξισμού) να ενσωματωθεί πλήρως και να υποταχθεί σχεδόν καθολικά η αριστερή διανόηση.

Στη «ψυχή» της ταξικά αποχρωματισμένης αριστερής διανόησης τα πάντα ήταν στάχτη, τα πάντα συντελεσμένα. Το σύμπαν είναι πεθαμένο, το ρολόι της ιστορίας σταματημένο. Τα υπερεθνικά μονοπώλια της προσέφεραν μια «δικαίωση» και ένα ρόλο.

Τη «δικαίωση» των αγώνων του μικροαστικού ριζοσπαστισμού της. Το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι πλανητικοί μηχανισμοί του όχι μόνο επεδίωκαν την ολοκληρωτική ισοπέδωση των αστικών αξιών (ο ρηχός πάντα στόχος της αριστερής μικροαστικής κριτικής), αλλά και προχωρούσαν σε δομικές και θεσμικές κατοχυρώσεις αυτών των επιδιώξεων (Εκπαίδευση, ΜΜΕ, νομικά πλαίσια κ.λπ). Η σιδερένια, συνεπώς λογική της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη «δικαίωση» των νεολαιίστικων αγώνων του μικροαστικού, αριστερού ριζοσπαστιμού και τα παλιά, δογματικά ιδεολογήματα της αποστεωμένης Αριστεράς.

Τα πλανητικά κέντρα εξουσίας προφέρουν και ένα ρόλο σε αυτή τη διανόηση. Το ρόλο της παραγωγής και αναπαραγωγής των νέων ιμπεριαλιστικών μύθων στο όνομα μιας «προοδευτικής» πάλης ενάντια στους παλιούς αστικούς μύθους (τωρινό παράδειγμα ο Λιάκος και η παρέα του). Και η αριστερή διανόηση είχε επεξεργαστεί καλύτερα από τον κάθε ένα την ΚΡΙΤΙΚΗ κατά των αστικών μύθων. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι χτυπώντας το αστικό, εθνικό χθες, οικοδομούσε την πλανητική, νεοταξική ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του σήμερα.

ΔΙΚΑΙΩΣΗ, λοιπόν και ΡΟΛΟΣ οργανικού διανοούμενου της παγκοσμιοποίησης. Ολοκληρωτική υποταγή στο Πνεύμα, τις Ιδέες και την Ψυχολογία της Νέας Εποχής, της πλανητικής ιμπεριαλιστικής εποχής.

Οι διαδικασίες (το προτσές) αυτής της ολοκληρωτικής ενσωμάτωσης και υποταγής απόκτησαν πυρετικούς ρυθμούς εξέλιξης μέσω των κεντρικών ιδεολογικών δομών της καπιταλιστικής εξουσίας: Εκπαίδευση, ΜΜΕ.

Μέσα από αυτές τις ιδεολογικές χοάνες του συστήματος (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα κόμματα και η πληθώρα των ΜΜΟ και άλλων δομών) έγινε η πλήρης ΕΞΑΓΟΡΑ της μικροαστικής αριστερής διανόησης. Και φυσικά η εξαγορά δε σημαίνει μόνο τα οικονομικά προνόμια. Απείρως πιο ελκυστικά είναι τα κοινωνικά προνόμια, τα προνόμια φήμης, προβολής και πρόσβασης στους μηχανισμούς εξουσίας. Τα προνόμια της κοινωνικής και εξουσιαστικής αναρρίχησης. Και το χαρακτηριστικότερο ιδίωμα της μικροαστικής κάστας και ψυχολογίας, σε εποχές ιδιαίτερα σήψης και ανασφάλειας είναι η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ…

Ετσι τα ισχυρά υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρήκαν τη νέα ιδεολογική τους αστυνομία, τους νέους γενίτσαρους στο πρόσωπο της καλοαναθρεμμένης μικροαστικής «αριστερής» διανόησης. Και ταυτόχρονα κατάφεραν ένα θανάσιμο πλήγμα κατά των σοσιαλιστικών ιδεών και του μαρξισμού. Μετέτρεψαν δηλαδή την έννοια «αριστερά» σε νομισματική μονάδα, σε γραμμάτιο πληρωτέο επί τη εμφανίσει. Και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται σήμερα η νεοταξική αριστερά.

Και αυτή η μεγάλη ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ επιτεύχθηκε στην Ευρώπη με τη σοσιαλδημοκρατία και στην Ελλάδα με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του αυτή η ενσωμάτωση πήρε εκρηκτικά αποκρουστικές μορφές. Αυτή η «αριστερή» διανόηση κυριαρχεί παντού, σε όλες τις ιδεολογικές δομές του «εκσυγχρονιστικού» ελληνικού κράτους, προτεκτοράτου της νέας αυτοκρατορίας.


Το κείμενο και η συζήτηση βρίσκονται ΕΔΩ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1679
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 09, 2013 8:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-26 (Φεβρουάριος 2008)
Το δημοσιογραφικό ιερατείο




Το καθεστώς των ΜΜΕ είναι μια δικτατορία της ψευτιάς και της αμάθειας: Μια συνήθεια του αίσχους. Μια «μηχανή» που σε καθιστά «κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις».

Όπως κάθε δικτατορική «μηχανή», έτσι και η «μηχανή» των ΜΜΕ, ιδιαίτερα των καναλιών, δεν είναι απλώς στείρα, αλλά μισεί θανάσιμα κάθε τι που κινείται μέσα στην κοινωνία. Είναι ικανή μόνο για «νεκροταφεία της σκέψης». Δε μπορεί να παράγει τίποτε άλλο από ρουφιάνους και μυστικές αστυνομίες της ζωής μας.

ΣΗΜΕΡΑ, βλέπουμε ότι αυτό το μακάβριο καθεστώς των ΜΜΕ ανυψώνει σε υπέρτατη αρετή, όχι μόνο το ψέμα, αλλά και το χαφιεδισμό. Είναι μακάβριο να ακούς τα νέα αδίστακτα φυντάνια αυτού του καθεστώτος να εμφανίζουν θορυβωδώς την ανηθικότητα ως «ηθική», τον χαφιεδισμό (τις παρακολουθήσεις, τις κρυφές κάμερες, τα καρφώματα και τις καταγραφές των προσωπικών συνομιλιών) ως αρετή και γενναία πράξη.

Για όλα αυτά τα λαρύγγια των φασιστικών κοπράνων το μόνο «θάρρος» που δεν ατιμάζει είναι το να προωθείς και να στηρίζεις όλα τα ψέματα, τις υπερβασίες, τις ανομίες και τις βρωμιές του Κράτους, του παρακράτους και των διαπλεκόμενων μυστικών υπηρεσιών...

Ωστόσο, αυτό το μονοπώλιο του τρόμου και του βόθρου, κρύβεται πίσω από τα απορρίμματά του: Τα αποτρόπαια αποστήματά του. Χάνουμε έτσι το δάσος πίσω από το δέντρο. Μένουμε στις «αποφύσεις» (Μάκης, Θέμος κ.λπ), στους κλόουν ή σε κάτι ανεκδιήγητους νέους «αρουραίους» και χάνουμε το «έδαφος» που γεννάει και εκκολάπτει αυτά τα αποκρουστικά «σκιάχτρα». Γιατί σαν «σκιάχτρα» χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν από το δημοσιογραφικό ιερατείο, για να διασωθεί το ίδιο.

Το μορφωτικό παράσημο


«Ο ρατσισμός της ευφυΐας», γράφει ο Πιέρ Μπουρντιέ, είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το μορφωτικό παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται (και εμπορεύονται) οι διαχειριστές και μεταπράτες των ιδεών, οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων.

Οι διαχειριστές και μεταπράτες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας έχουν αποκτήσει σήμερα, με την κυριαρχία της εικόνας και των ισχυρών, διαπλεκόμενων, βιομηχανικών συγκροτημάτων, ΤΕΡΑΣΤΙΑ κοινωνική σπουδαιότητα, από το γεγονός ότι κατέχουν το μονοπώλιο στα εργαλεία της παραγωγής και διάδοσης της πληροφορίας σε ευρεία κλίμακα και, δια μέσου αυτών των εργαλείων, το μονοπώλιο στην πρόσβαση των πολιτών, καθώς και των άλλων πολιτισμικών παραγωγών: επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων κ.λπ.

«Αν και κατέχουν, παρατηρεί ο Μπουρντιέ, μια κατώτερη, κυριαρχημένη θέση μέσα στα πεδία πολιτισμικής παραγωγής, ασκούν μια εξαιρετική μορφή κυριαρχίας: έχουν την εξουσία πάνω στα μέσα δημόσιας έκφρασης, δημόσιας ύπαρξης, δημόσιας γνωστοποίησης, πρόσβασης στη δημόσια φήμη (πράγμα που, για ορισμένους πολιτικούς και ορισμένους διανοούμενους, αποτελεί κεφαλαιώδες διακύβευμα). Γι αυτό το λόγο και περιβάλλονται (τουλάχιστον οι πιο ισχυροί) από μια ευυποληψία η οποία συνήθως είναι δυσανάλογη με τις διανοητικές τους ικανότητες...»

Όταν, συνεπώς, κατέχεις και μονοπωλείς το προνόμιο στη δημόσια θέα και στην έκφραση σε ευρεία κλίμακα, τότε δεν μπορεί παρά να παράγεις και αναπαράγεις τις ιδέες, την ηθική και την πρακτική της εξουσίας της αγοράς.

Τα κοινωνικά προνόμια του πνευματικού και δημοσιογραφικού ιερατείου κατασκευάζουν τη συντεχνιακή συνοχή και συνενοχή της εξουσίας τους. Ο λόγος αυτών των ελίτ εξουσίας δεν υπερασπίζεται μόνο την ιεραρχία των εξουσιών, αλλά επιβάλλει και τη σιωπή. Ασκεί μια βία αόρατη πολλές φορές, αλλά καταθλιπτική. Οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών ειδήσεων, οι εμψυχωτές των συζητήσεων και οι σχολιαστές έχουν γίνει καθοδηγητές συνείδησης, αυτοαναγορεύονται κυνικά, χωρίς να χρειάζεται να πιεστούν υπερβολικά, σε φερέφωνα της οικονομικής, κοινωνικής εξουσίας και των πολιτικών υπηρετών της. Δηλαδή σε φερέφωνα της κατεστημένης ιδεολογίας και ηθικής.

Επιπλέον, οι προνομιούχες πνευματικές και δημοσιογραφικές ελίτ είναι και άμεσα (πρακτικά) υποταγμένες στην οικονομική εξουσία και τους μηχανισμούς της: Υπάλληλοι των βιομηχανικών συγκροτημάτων της ενημέρωσης. Κερδίζουν δηλαδή και κύρος και χρήματα με σκοπό να προπαγανδίζουν τις «αξίες» της αγοράς και του κέρδους, να ελέγξουν τη σκέψη και την κατήχηση των πολιτών, να εξωραΐσουν τα εγκλήματα και τη διαστροφή της εξουσίας, να στηρίξουν τα αφεντικά τους. Και Φυσικά να παίξουν και τα οποιαδήποτε πολιτικά παιχνίδια αυτών των αφεντικών.

Το ιδεολογικό φέουδο

Το ιδεολογικό αυτό ιερατείο της εξουσίας, το οποίο είναι ένα φέουδο διανοουμένων και δημοσιογράφων, είναι το πιο επικίνδυνο και υποκριτικό.

Ενώ απολαμβάνουν όλοι αυτοί σκανδαλωδώς τα οικονομικά και κοινωνικά προνόμια του καθεστώτος και αποτελούν τον ψυχολογικό θεματοφύλακα των ιδεών, «αξιών», και της «ηθικής» της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή της σύγχρονης εφιαλτικής βαρβαρότητας), εμφανίζονται και αυτοπροβάλλονται ως ουδέτεροι και αδέσμευτοι, ως εχθροί της εξουσίας και ...δημοκρατικά ευαίσθητοι!

Ο τρομοκρατικός εξουσιαστικός τους λόγος περιτυλίγεται με το τσόφλι της προοδευτικότητας και του δημοκρατισμού. Και στο όνομα της «προόδου» (πρόοδος γι αυτό το ιερατείο είναι οι ανάγκες και οι βουλές της πλανητικής τάξης) και της «δημοκρατίας» (της δημοκρατίας των δυνάμεων της εξουσίας) καρατομούν καθετί που ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτών των μονόδρομων καθεστωτικών αντιλήψεων της «προόδου» και της «δημοκρατίας».

Αυτό το ιερατείο είναι που εξωράισε όλες τις εθνικές προδοσίες και τα εγκλήματα του «εκσυγχρονιστικού» κράτους-παρακράτους. Αυτό το ιερατείο είναι που συκοφάντησε με στραταρχική αυθάδεια, αλλά και δολιότητα την εξέγερση της νεολαίας, που πρωτοστατεί στη δυσφήμιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης, που σιωπά ιδιαιτέρως μπροστά στα φρικώδη εγκλήματα του πλανητικού ιμπεριαλισμού, στη γλοιώδη υποκρισία των Αμερικανών και Ευρωπαίων ηγετών.

Αυτό το ιερατείο είναι που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σβήσει την ιστορία, τις αγωνιστικές μας παραδόσεις, να στιγματίσει τον ελληνικό λαό σαν «εθνικιστή» και «ρατσιστή», να εδραιώσει τα νέα ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα και να αποδομήσει και αυτούς ακόμα τους μηχανισμούς της νόησης...

Όλοι λοιπόν αυτοί που κρατάνε κλειδωμένη τη «δημοκρατική ευαισθησία» τους μπροστά στα θηριώδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μπροστά στις τερατωδίες, τη διαφθορά και τα σκάνδαλα των αφεντικών τους, μπροστά στην οργιώδη τηλεοπτική βία και παραπληροφόρηση (στην οποία και οι ίδιοι συμμετέχουν), την ξεκλειδώνουν, ξαφνικά, όταν κάποιοι του σιναφιού τους υπερβαίνουν τα όρια, ανοίγουν ρωγμές στον οχετό της εξουσίας τους και υπονομεύουν τη συνοχή της συνενοχής τους.

Τότε θυμούνται τις έννοιες της «σκανδαλοθηρίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ...

Η «ηθική» τους!

Η ηθική όλων αυτών των υπόδουλων «στοχαστών», των διαχειριστών και μεταπρατών των ιδεών και της ψυχαγωγίας αποτελείται από συμβατικούς κανόνες: Κανόνες που συγκαλύπτουν τα συμφέροντά τους, τις ορέξεις τους και τους φόβους τους. Στην πλειονότητά τους είναι έτοιμοι για κάθε προστυχιά (εγκατάλειψη πεποιθήσεων, δολιότητα, προδοσία) για χάρη της φιλοδοξίας και της απληστίας. Στην ιερή σφαίρα του ατομικού συμφέροντος ο σκοπός αγιάζει κάθε μέσο. Τότε η «δημοκρατική τους ευαισθησία» μετατρέπεται σε καταιγίδα συκοφαντιών, σε ιδεολογικό, τρομοκρατικό χέρι των «νταβατζήδων» τους και των παρακρατικών τους μηχανισμών.

Θορυβούν π.χ. για το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής μόνο τότε που θίγονται τα ιερά και τα όσια του «ιδιωτικού συμφέροντος», δηλαδή μόνο όταν γίνονται δημόσια θέα τα εγκλήματα των «νταβατζήδων» ή οι λαμογιές του σιναφιού τους.

Όταν όμως οι «νονοί» του κεφαλαίου προγράψουν κάποιον και διατάξουν την πολιτική εκκαθάριση προσώπων, τότε σαν ύαινες ρίχνονται να κατασπαράξουν τα θύματα του πολιτικού παιχνιδιού, να λασπώσουν την ιδιωτική τους ζωή και να βγάλουν στη δημόσια θέα όλων των ειδών τα προσωπικά...

Και φυσικά, όταν διασύρονται οι άνθρωποι χωρίς εξουσία, οι απλοί πολίτες ή οι αντίπαλοι του καθεστώτος, τότε καταπίνουν τη γλώσσα τους ή συμμετέχουν και οι ίδιοι...

Αυτοί, λοιπόν, οι αδίστακτοι και εγωπαθείς ηθικολόγοι Φιλισταίοι,
που διψούν μέχρι τρέλας για δύναμη και εξουσία και υπερασπίζονται με «δημοκρατική», δραματική αφέλεια τους οικονομικούς και παρακρατικούς «νονούς», κραυγάζουν κατά κάποιων ακραίων κρουσμάτων δημοσιογραφικής παραβατικότητας και αλητείας.

Ηθικολογούν ασυστόλως για τα υποπροϊόντα του δικού τους καθεστώτος, για τα δικά τους «τέκνα» της δικής τους διεφθαρμένης αδηφαγίας και απληστίας...

Οι «κραυγές» θα είχαν κάποια βάση, εάν γινόντουσαν από μια θέση ανατρεπτική, δηλαδή εάν απεκάλυπταν όλη την παθολογία του συστήματος και των ΜΜΕ και αμφισβητούσαν ΡΙΖΙΚΑ και τους εαυτούς τους που αποτελούν τα βασικά ιδεολογικά και πολιτικά γρανάζια αυτού του συστήματος της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Οι «κραυγές», όμως όλων αυτών των ελίτ της εξουσίας είναι δόλιες και υποκριτικές: Μια βροντώδης υποκρισία!

Επιχειρούν να διασώσουν το καθεστώς που εξυπηρετούν και να κρυφτούν και οι ίδιοι πίσω από τους ακραίους «γενίτσαρους» και τους κλόουν του φυράματός τους...

Αυτό που ενοχλεί είναι ότι αυτοί οι «ακραίοι» και οι κλόουν χαλάνε την ομελέτα, υπονομεύουν τον συνεκτικό ιστό της εξουσίας τους.
Δεν ενοχλεί η «αισθητική» της σκανδαλοθηρίας και του πορνογραφικού θεάματος. Αυτή είναι η «αισθητική» της εμπορευματικής παθολογίας και της ιδεολογίας των ΜΜΕ. Αυτή την ιδεολογία των επιδειξιμανών και οφθαλμοπορνικών καθηλώσεων θεμελιώνουν και αναπαράγουν καθημερινά τα τηλεοπτικά κανάλια.

Ούτε ακόμα ενοχλεί ο χαφιεδισμός, οι κρυφές κάμερες, οι παρακολουθήσεις και οι βιντεοσκοπήσεις. Αυτά αποτελούν τα συστατικά στοιχεία του εξουσιαστικού ολοκληρωτισμού, της φαιάς δικτατορίας των ΜΜΕ.

Αυτό που ενοχλεί, είναι ο υπερβάλλων ζήλος κάποιων, που μέσα στην τρέλα της αναρρίχησης και τη μέθη της εξουσίας, ξεπερνούν κάποια όρια και έτσι βάζουν σε κίνδυνο τη συνοχή της συνενοχής και υπονομεύουν το «κύρος» του δημοσιογραφικού και πνευματικού ιερατείου...


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 13, 2013 7:02 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αύγουστος 2009
Τέχνη και κριτική



Είναι ουτοπία να ζητάμε σήμερα από μια διανόηση αποκομμένη από τους σπασμούς και τους σπαραγμούς της κοινωνικής ζωής, πλήρως ενσωματωμένη στο σύστημα και επιδοτούμενη (στην πλειονότητά της) από τις οικονομικές ελίτ εξουσίας, το κράτος και τους μηχανισμούς τους, να παράγει Τέχνη και Κριτική.

Αυτή η διανόηση έχει μεταλλαχτεί σε ιδεολογικό ροπαλοφόρο, συνακόλουθα και «καλλιτεχνικό ροπαλοφόρο των μηχανισμών προπαγάνδας της οικονομικής εξουσίας. Έχει μεταλλαχτεί σε καταστροφέας της Τέχνης, της Κριτικής και της σκέψης γενικότερα. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που αγωνίζονται «κόντρα στο ρεύμα» και αυτές αφανίζονται από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας και της κατήχησης (ΜΜΕ).

Όπως έχουν αφανιστεί τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες αγωνιστές που παρήγαγαν έργο βελονιασμένοι από τους κοινωνικούς σεισμούς της εποχής τους και συμμετέχοντας ενεργά σε αυτούς.

Σήμερα ζούμε τη γενική νεοταξική έφοδο εναντίον και των ιστορικών οροσήμων της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Σήμερα επιχειρείται η απαξίωση, η πολτοποίηση και η «καρατόμηση» των γιγάντων του πνεύματος και της Τέχνης. Πρέπει να δυσφημιστεί και να αφανιστεί η Τέχνη που έχει ποτιστεί με τους χυμούς της ιστορίας και της κοινωνίας, ακριβώς γιατί αυτή η Τέχνη εμπνέει, πυροδοτεί, διατηρεί το συλλογικό είναι και προτρέπει σε νέους αγώνες.

Βεβαίως δεν καταλήξαμε στο σημερινό εφιάλτη ξαφνικά. Το ξέφτισμα της Τέχνης και η καταστροφή των ορίων της έχει αρχίσει από πολύ παλιά και είχε αναλυθεί από πολλούς θεωρητικούς και πραγματικά σοβαρούς κριτικούς.
Γράφει, π.χ. ο Βάσος Βαρίκας:

« Έτσι ήρθε με τη σειρά της η κριτική να ενισχύσει τη γενική σύγχυση. Προσφέρει κι αυτή τη βοήθειά της στη διάλυση των ορίων της τέχνης, στη σμίκρυνση και τον ξεπεσμό της έννοιας του ποιητή. Η έννοια αυτή στις μέρες μας γυμνώθηκε από κάθε περιεχόμενο. Σύρθηκε στους δρόμους, μεταβλήθηκε σε κοσμικό τίτλο, έγινε πρόσχημα της μηδαμινότητας, κάλυμμα και δικαιολογία σε πολλούς αποτυχημένους της ζωής.
Η κριτική με την ανοχή της ενίσχυσε την κατάσταση. Αντί να ζητήσει να κρατήσει ψηλά το ιδεώδες της τέχνης, επηρεασμένη από τη μετριότητα, εξαιτίας του καθημερινού συγχρωτισμού μαζί της, τείνει να εξαφανίσει από τη μνήμη της τα πρότυπα της μεγάλης τέχνης, στένεψε και περιόρισε το οπτικό της πεδίο. Λησμόνησε τις προϋποθέσεις της δημιουργίας της, το ρόλο που έχει να παίξει και τη σημασία που έχει για μια οργανωμένη κοινωνία η τέχνη. Περιορίζοντας την έρευνα σε καθαρά τυπικά και εξωτερικά γνωρίσματα αφήνει να της διαφύγει το βασικό και ουσιώδες, η προσφορά του καλλιτέχνη στην οργάνωση της γύρω του ζωής, δηλαδή το μόνο και βασικό κριτήριο κάθε αληθινής δημιουργίας»
(«Η μεταπολεμική μας λογοτεχνία»).

Αυτό που ήταν αμυχή τότε έγινε γάγγραινα μετά. Οι μηχανισμοί της καπιταλιστικής εξουσίας και οι «νονοί» της Τέχνης μετέτρεψαν την Τέχνη σε απλό παιχνίδι λέξεων, τοποθετώντας την έξω από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας. Έτσι το χάσμα ανάμεσα στο κοινό και τον καλλιτέχνη διευρύνθηκε δραματικά. Χάθηκε πλέον κάθε κοινωνικός έλεγχος και αυτοσεβασμός. Κάθε ένας φανταζόταν τον εαυτό του καλλιτέχνη, τα σύνορα μεταξύ του σοβαρού και του γελοίου, μεταξύ δικαιούχων και παρείσακτων καταργήθηκαν.

Η Τέχνη πλέον
αναπτύσσεται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, σαν ιδιωτική υπόθεση ενός στενού κύκλου μυημένων, χωρίς η ύπαρξή της να εξασκεί την παραμικρή επίδραση στη διαμόρφωση της καθόλου ζωής. Από βασική κοινωνική λειτουργία μεταβλήθηκε σε παιχνίδι ή αντικείμενο μελέτης περιορισμένου αριθμού ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν συρφετός αυνανιζόμενων της πλατείας Κολωνακίου…

Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που αντιστεκόντουσαν και «ακτινοβολούσαν» όταν η κοινωνική ζωή κόχλαζε και οι λαϊκοί αγώνες ήταν στο προσκήνιο. Αυτούς, με την πάροδο του χρόνου και όταν το επέτρεψαν οι συνθήκες (η πτώση των ιδεών και των αξιών) τους αφάνισαν, τα καλλιτεχνικά «φέουδα» και οι «νονοί» τους…

Μετά την πτώση της Χούντας, έγινε καθεστώς όλος αυτός ο διασπαρμένος συρφετός που παρασιτούσε στο περιθώριο της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής. Οι κομπάρσοι μεταβλήθηκαν σε πρωταγωνιστές. Όλος αυτός ο «ωραίος» κόσμος της καλλιτεχνικής και πνευματικής παρασιτίας «οργανώθηκε» σε μικρά «φέουδα», με βάση ΟΧΙ κανένα καλλιτεχνικό κριτήριο (τέτοιο κριτήριο στο περιθώριο της κοινωνίας δεν υπάρχει), αλλά με βάση τις φιλίες, τις «παρέες», τις «ιδιαιτερότητες» ή κάποιο σύμπτωμα «νεωτερισμού».

Αυτά, λοιπόν, τα «φέουδα» των υπερφυσικών μπεμπέδων, με την επιμονή ενός πάθους που οι ψυχίατροι θα το ονόμαζαν μονομανία, φαντάζονταν τον εαυτό τους πνευματικό ηγέτη, έπαιρναν όλες τις πόζες που απαιτεί ένα τέτοιο αξίωμα και δίνανε δονκιχωτικές μάχες, αυτό- υβριζόμενοι και αυτό-επαινούμενοι…

Κάθε κριτικός λειτουργούσε «δολοφονικά» και σύμφωνα με τον κύκλο του, τις «φιλίες» του ή τις «ιδιαιτερότητές» του. Αν άλλαζε ο «κύκλος», οι «φιλίες» του και ο «νταβάς» του (ΜΜΕ) άλλαζε και κριτικές απόψεις. Υμνούσε εκεί που έφτυνε και το αντίστροφο. Τέτοιος ξεπεσμός!!!

Αν εξετάσει κανείς αυτούς τους «σοβαρούς» κριτικούς θα διαπιστώσει την τραγικότητα της κατάστασης: Ασπόνδυλα όντα που αλλάζανε απόψεις ανάλογα με τις «φιλίες» της στιγμής και τα γούστα των «νταβάδων», υπερφυσικοί μπεμπέδες, που σε πείσμα της ηλικίας τους, παίζανε τις κούκλες και είχαν την απαίτηση να προβάλλονται ως «σοβαροί», υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας…

Προϊόν αυτής της παρακμής και χυδαιότητας είναι ο σημερινός εφιάλτης της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης της Τέχνης, κάθε κοινωνικού και ιστορικού κριτηρίου, της Σκέψης…

Σήμερα, όλος αυτός ο κόσμος αποτελεί του έμμισθους γενίτσαρους των «νταβάδων». Εκτελούν «δολοφονικά» τις εντολές τους και ό,τι ξεφεύγει από τα όρια που ορίζουν τα μεγάλα αφεντικά…

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=21209#21209

[b]Διαβάστε ακόμα:
Η δολοφονία της ιστορίας και της αισθητικής
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3206

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Αύγ 18, 2013 6:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το κείμενο είναι γραμμένο τον Απρίλιο του 2001

Η δολοφονία της σκέψης



Μια τυπική εκδήλωση του πνευματικού ερασιτεχνισμού (και της πνευματικής δραστηριότητας των ερασιτεχνών) είναι αυτό: ότι στην πραγμάτευση ενός ζητήματος καταβάλλεται προσπάθεια να εκθέτει κανείς ο,τιδήποτε γνωρίζει και όχι μόνο αυτό που είναι αναγκαίο και σημαντικό για το θέμα. Πιάνει κάθε ευκαιρία για να κάνει επίδειξη των γυμνασμάτων του, όλων των κουρελιών και των σπάγκων του παζαριού του.
Γκράμσι


Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της πραγματικότητας καθορίζει την ταυτότητα της σκέψης και όχι το αντίστροφο. Η ταυτότητα της αγοράς κάνει και τη σκέψη αγοραία. Ο τεμαχισμός των πραγμάτων, η φανταχτερή συσκευασία τους, η μανία της διαφημιστικής τους προβολής, διασπούν και τεμαχίζουν τη σκέψη, τη “συσκευάζουν” σε καταναλωτικό είδος, την υποτάσσουν στον ίλιγγο του εμπορίου. Έναν ίλιγγο που οδηγεί τον άνθρωπο να μην σκέφτεται, αλλά να κάνει επίδειξη και διαφήμιση της πνευματικής του πραμάτειας, να πουλάει αφηνιασμένα όλα τα “κουρέλια και τους σπάγκους του παζαριού του”.

Η πιο ακραία μορφή εκφυλισμού της σκέψης είναι το τηλεοπτικό θέαμα, η “τηλεοπτική σκέψη”. Εδώ ο “πνευματικός ερασιτεχνισμός” και η ναρκισσιστική επιδειξιμανία, αυτά τα συμπτώματα μιας ρημαγμένης, εξασθενημένης και τεμαχισμένης σκέψης, παίρνουν ολοκληρωτική μορφή. Η “τηλεοπτική σκέψη” δεν είναι σκέψη. Είναι η ισοπέδωση και η διάλυση της σκέψης. είναι η δολοφονία της σκέψης. Είναι η ιδεολογία της ρωγμής και της πώλησης των τεμαχίων της σκέψης. Δηλαδή η ιδεολογία της ομοιογενοποίησης και της αποσάθρωσης των διανοητικών μηχανισμών και λειτουργιών: Η ιδεολογική ταυτότητα της πλανητικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Βεβαίως, σήμερα δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι τα τηλεοπτικά κανάλια αποτελούν πηγές πολιτικών, πολιτιστικών και πνευματικών εκκριμάτων. Δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι αποτελούν βιομηχανίες υπερπληροφορικής παραπληροφόρησης και αποκλεισμού των “ενοχλητικών” ιδεών. Υπάρχει ωστόσο κάτι βαθύτερο από όλα αυτά: Αποτελούν και τους μηχανισμούς αποδόμησης της διανοητικής λειτουργίας, ισοπέδωσης της σκέψης.
Ο συστηματικός, ομοιόμορφος και ορμητικός βομβαρδισμός από κοινοτοπίες που τις αποκαλούν “ειδήσεις” και “απόψεις” ισοπεδώνει και την είδηση και την άποψη, κάθε μήνυμα και διαφορά. Τα κοκτέιλ απόψεων (σούπα κοινοτοπιών) οδηγούν στην ιδεολογική ομοιομορφία, το ίδιο όπως η κατάχρηση ορμητικών εικόνων καταλήγει στην απόλυτη γαλήνη. Όταν αφαιρείς από τα πράγματα την κίνηση τα δολοφονείς. Το ίδιο δολοφονείς τη σκέψη όταν της αφαιρείς την κίνηση. Και αυτό γίνεται πολύ ορατό και στις τηλεοπτικές εκείνες συζητήσεις που ποζάρουν ως αιρετικές, ως συζητήσεις προβληματισμού και ρήξης με την τηλεοπτική ισοπέδωση. Και σε αυτές τις δήθεν συζητήσεις προβληματισμού κυριαρχεί, αλλά επικαλύπτεται με “προοδευτικά κουδουνίσματα” η “τηλεοπτική σκέψη”, δηλαδή ο καταναλωτικός ναρκισσισμός και πνευματικός ερασιτεχνισμός, η ισοπέδωση της σκέψης: η αφαίρεση της κίνησης…

Για να γίνει αντιληπτή η κίνηση φυσικά, και ακόμα περισσότερο πνευματικά, πρέπει να βρίσκεται σε αρμονία με το μηχανισμό της αντίληψής μας, με το ρυθμό των αισθημάτων μας. Μια πνευματική συζήτηση, ένας πραγματικός διάλογος πρέπει να δείχνει τη βαθμιαία ανάπτυξη μιας ιδέας, μιας εικόνας, μιας ψυχικής διάθεσης, μια υπόθεσης, ως το κορύφωμά τους, και όχι να τραβολογάει τον τηλεθεατή από ορίζοντα σε ορίζοντα, ακόμα και αν το κάνει με τη βοήθεια των πιο επιδέξια υφασμένων εικόνων.

Οι τηλεοπτικές συζητήσεις και οι δήθεν δημοκρατικές ή προβληματισμού δεν έχουν κορύφωμα, δεν υπακούουν σε καμιά εσωτερική πειθαρχία. Τα μέρη αρνούνται να υπακούσουν στο όλο, καθένα τους προσπαθεί να ανεξαρτοποιηθεί, αναπτύσσοντας τη δική του δυναμική, χωρίς να κοιτάζει το σύνολο. Να γιατί δεν υπάρχει ούτε σύνολο, ούτε δυναμισμός συνόλου, παρά μόνο μια επίδειξη “όλων των κουρελιών και των σπάγκων του παζαριού μας”. Ο τηλεθεατής κόβεται κομμάτια και το όλο του ξεφεύγει. Το μόνο που του μένει είναι το ναρκισσιστικό θέαμα του τηλεοπτικού σταρ και μια τεράστια ομοιογενή σούπα από κοινότοπες απόψεις των ομιλητών, πλήρως υποταγμένη στον καταναγκασμό της ακροαματικότητας.

Ο Θεός του τηλεοπτικού σύμπαντος είναι η ακροαματικότητα. Όσοι δεν αποτελούν το μοχλό της ακροαματικότητας αποβάλλονται από το τηλεοπτικό σύμπαν. Κάτω από αυτόν το δικτατορικό καταναγκασμό των νόμων της αγοράς δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανένας δημιουργικός και δημοκρατικός διάλογος. Καμιά αλυσίδα ιδεών δεν μπορεί να υπάρξει. Δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες που καταργείται η σκέψη. Γιατί σκέψη μέσα στην ταχύτητα που απαιτεί ο καταναγκασμός της ακροαματικότητας και του τηλεοπτικού χρόνου δεν μπορεί να υπάρξει. Να γιατί οι προσκεκλημένοι όλων αυτών των τηλεοπτικών εκπομπών είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι, αυτοί που έχουν περάσει τη δοκιμασία και δείξανε αυξημένη προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις του τηλεοπτικού θεάματος. Όσοι δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της ακροαματικότητας και επιμένουν να χαλάνε τη σούπα αποκλείονται. Η τηλεοπτική σούπα απαιτεί ομοιογένεια και “στοχαστές”, όπως λέει ο Πιέρ Μπουρντιέ, που να “κατορθώνουν να σκέφτονται κάτω από συνθήκες όπου δεν μπορεί να σκεφτείς πια”. Και όταν δεν μπορεί να σκεφτείς καταγίνεσαι με τη ρητορική των “παραδεδεγμένων ιδεών”. Με ιδέες δηλαδή που είναι αποδεκτές από όλο τον κόσμο, κοινότοπες, συμβατικές, πεζές. “Οι ‘’κοινοί τόποι’’ που παίζουν τεράστιο ρόλο στην καθημερινή συζήτηση, έχουν αυτό το προτέρημα, ότι όλος ο κόσμος μπορεί να τους αποκωδικοποιήσει και να τους αποκωδικοποιήσει στιγμιαία: λόγω της πεζότητάς τους είναι κοινό κτήμα στον πομπό και στο δέκτη. Αντίθετα, η σκέψη είναι εξ ορισμού ανατρεπτική: οφείλει αρχικά να εξαρθρώσει τις ‘’παραδεδεγμένες ιδέες’’ και κατόπιν οφείλει να τις αποδείξει. Πράγμα που απαιτεί χρόνο, αφού πρέπει να αναπτυχθεί μια σειρά προτάσεων αλυσοδεμένων με ‘’άρα’’, ‘’κατά συνέπεια’’, ‘’εντούτοις’’, ‘’εννοείται ότι’’… Αυτή όμως η ανάπτυξη της σκεπτόμενης σκέψης είναι εγγενώς συνδεδεμένη με το χρόνο” (Πιέρ Μπορντιέ: “Για την τηλεόραση”).



ΟΙ εκπομπές των τηλεστάρ είναι πλήρως υποταγμένες στους νόμους της αγοράς και της ακροαματικότητας. Βασική επιδίωξη είναι το εντυπωσιακό, το θεαματικό, η δραματοποίηση των γεγονότων: Μια σκηνοθεσία, προϊόν και αποτύπωμα του αχαλίνωτου ανταγωνισμού που υπάρχει ανάμεσα στα κανάλια και στους τηλεοπτικούς σταρ για εντυπωσιασμό, υπερθέαμα και δραματοποίηση. Η επιλογή και το μέγα και ετερόκλητο πλήθος των προσκεκλημένων είναι συστατικά στοιχεία αυτού του τελετουργικού σκηνικού. Στοιχεία που δεν υποβάλλουν μόνο καταναγκαστικούς χρονικούς περιορισμούς στους ομιλητές, αλλά τους εμφανίζουν και σαν διακοσμητικές γλάστρες της εξουσίας του τηλεπαρουσιαστή. Είναι αυτός που καθορίζει τα πάντα, επιβάλλει τα πάντα, μιλάει πάντα… Κάτω από τέτοιες συνθήκες η πιθανότητα να ειπωθεί κάτι σημαντικό είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κάθε “σκεπτόμενη σκέψη” λογοκρίνεται και ισοπεδώνεται βάρβαρα.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες