Η "αριστερή" διανόηση

[Θύμιος]

Το Πνεύμα της παρακμής
και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε
Το «πνεύμα» της Νέας Εποχής


Ένα από τα πιο κτυπητά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ότι οι «οργανικοί διανοούμενοι» του καπιταλισμού στη σημερινή φάση της παγκοσμιοποίησης και του χρηματιστηριακού «διεθνισμού» είναι πρώην αριστεροί, καλλιτέχνες και γενικά πνευματικοί άνθρωποι. Φυσικά όλοι αυτοί συνεχίζουν να λένε ότι είναι αριστεροί παρά το γεγονός ότι αποτελούν την ιδεολογική αστυνομία του συστήματος, τους ακριβοπληρωμένους καθεστωτικούς λακέδες.
Πού οφείλεται, πώς εξηγείται και τι νόημα έχει αυτή η πλήρης ενσωμάτωση και μετάλλαξη της «αριστερής» διανόησης η οποία αποτελεί σήμερα τον ιδεολογικό τρομοκράτη της Νέας Τάξης, το άλλοθι και το τεκμήριό της;
Το φαινόμενο της αποστασίας αριστερών διανοουμένων δεν είναι καινούργιο. Πάντα στις δύσκολες καμπές της ιστορίας πολλοί από αυτούς γονάτιζαν αξιολύπητα και μετατρεπόντουσαν σε γενίτσαρους του κεφαλαίου. Αυτό, όμως που γινόταν χθες αποσπασματικά σήμερα έχει πάρει επιδημική, σχεδόν καθολική μορφή. Πάντα αυτά τα φαινόμενα της λιποταξίας και μετάλλαξης του αριστερού πνεύματος αποτελούν την έκφραση και το σύμπτωμα δύο βασικών παραγόντων: Από τη μια είναι η κατάσταση του διεθνούς εργατικού και επαναστατικού κινήματος και από την άλλη οι απαιτήσεις του συστήματος της καπιταλιστικής παρακμής, η θέση και ο ρόλος της διανόησης, καθώς η πνευματική κατάσταση, οι αξίες και η ιδεολογία που ηγεμονεύουν.
Η ήττα και η μακρόχρονη ακινησία των λαϊκών κινημάτων, η ήττα του γραφειοκρατικού Σοβιετικού μοντέλου και η κατασυκοφάντηση στο πρόσωπο αυτού του εκτρώματος των σοσιαλιστικών ιδεών άφησαν ελεύθερο και γόνιμο το έδαφος για την πλήρη κυριαρχία του πνεύματος της καπιταλιστικής παρακμής και γονάτισαν το «αριστερό» πνεύμα. Σε τέτοιες οπισθοδρομικές εποχές, εποχές που η σήψη και οι «αξίες» της αυθαδιάζουν τρομοκρατικά, είναι άθλος να στηθείς στα πόδια σου, ιδιαίτερα η μικροαστική αριστερή διανόηση, η οποία ήταν ραχιτική από την γέννησή της, θεωρητικά ανεπαρκής, πολιτικά και ηθικά απροετοίμαστη.

Η διαλεκτική μετάλλαξη

Δεν πρέπει να φανταστούμε ότι το σημερινό άθλιο κατάντημα των πρώην αριστερών καλλιτεχνών και διανοουμένων έγινε με μιας, ότι μεταμορφώθηκαν σε σύγχρονους γενίτσαρους σαν ξαφνικά να τους κτύπησε το ραβδάκι της Κίρκης. Υπάρχει μια διαλεκτικά εξελικτική πορεία που τους ενσωμάτωσε και που καθορίστηκε αποφασιστικά από τους λόγους που προανέφερα.
Το θεμελιακό στοιχείο για να κατανοήσουμε αυτή την εξέλιξη είναι το σύστημα μέσα στο οποίον ζούνε, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ήττες και προδοσίες του σοσιαλιστικού κινήματος. Όταν λείπουν οι επαναστατικές κοινωνικές εντάσεις και τα μαζικά μαχητικά κινήματα, δηλαδή τα «κοινωνικά κίνητρα» που βελονιάζουν το συναίσθημα, αφυπνίζουν τη σκέψη και ενεργοποιούν τη συνείδηση του συλλογικού κοινωνικού είναι, τότε η καλλιτεχνική και διανοητική παραγωγή υποτάσσεται καταλυτικά στο «πνεύμα» και τις «αξίες» του συστήματος.
Και ποιο είναι αυτό το σύστημα; Ο καπιταλισμός σε σήψη και παρακμή. Στις σύγχρονες κοινωνίες η αστική τάξη όχι μόνο δεν έχει κανέναν προοδευτικό ρόλο να εκπληρώσει, αλλά έχει καταντήσει απολύτως αντιδραστική. Στον εικοστό αιώνα, εκτός από τους δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους (ασύλληπτης φρίκης και καταστροφών) που η αστική κοινωνία εξεκόλαψε και εξαπέλυσε πάνω στην υδρόγειο, έβγαλε (φυσιολογικό της άνθος) το φασισμό, και επεξεργάστηκε εν ψυχρώ, και εφάρμοσε με μεθοδικότητα τις πιο φρικαλέες πρακτικές, για να διατηρεί την κυριαρχία και να εξασφαλίζει την υποταγή: Βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκεντρώσεων, ομαδικά εγκλήματα, συλλογική ευθύνη, παρακολούθηση και έλεγχος των συνειδήσεων κ.λπ.
Η ύπαρξη της αστικής τάξης όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα και σήμερα όσο ποτέ άλλοτε αποτελεί την ιστορική άρση κάθε ανθρώπινης αξίας, την έσχατη κατάπτωση του ανθρώπινου στοιχείου.
Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα ο αστικός κόσμος δεν έχει να προβάλλει καμιά δικαιολογία της ύπαρξής του. Όλες οι αστικές αξίες έχουν ανεπανόρθωτα χρεοκοπήσει και διαλυθεί: Η φιλοπατρία, η εθνική κυριαρχία, η αστική οικογένεια, η θρησκεία, ο κοινοβουλευτισμός, οι ατομικές ελευθερίες. Η ισχύς τους έγινε ασυμβίβαστη πλέον με την ύπαρξη της αστικής τάξης. Οι πιο συνειδητοί και κυνικοί υπερασπιστές του καπιταλισμού δεν δίστασαν να διακηρύξουν δημόσια την χρεοκοπία των αστικών αξιών. Και τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας τροφοδοτήθηκαν από αυτή τη χρεοκοπία των αξιών και τη βάθαιναν. Γιατί όταν χτυπάς τις παραδοσιακές αξίες που ο αστικός κόσμος τις έχει οδηγήσει σε χρεοκοπία, χωρίς να τις αναστυλώνεις, να τις αναγεννάς και να δημιουργείς ένα νέο σύστημα αξιών συμβάλλεις στη γενική αποσύνθεση.
Ο επαναστατικός, λοιπόν, μικροαστικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας «χτύπησε» τις αστικές αξίες που είχαν γίνει βάρος και για τον ίδιο αστικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός είχε πάψει προ πολλού να πιστεύει σε αυτές στις αξίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Δεν στηριζόταν σε αυτές και ήταν ανίκανος να παράγει ένα νέο σύστημα αξιών.
Μέσα σε αυτό το γενικό πνεύμα γαλουχήθηκε και η αριστερή διανόηση. Μικροαστική από τη φύση της δεν κατανόησε ότι χτυπά τις αστικές αξίες που το ίδιο το κεφάλαιο δεν τις ήθελε πια. Το κεφάλαιο στο πρόσωπο αυτής της διανόησης βρήκε την ιδεολογική του εμπροσθοφυλακή. Έτσι στο πρόσωπο της αριστερής μικροαστικής ιντελιγκέντσιας το κεφάλαιο βρήκε το «προοδευτικό» του άλλοθι.



Η τέχνη της παρακμής
Η τέχνη ως το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κουλτούρας αποτύπωσε πρώτη αυτή το αδιέξοδο της αστικής παρακμής, αλλά και της ενσωμάτωσης της ιντελιγκέντσιας.
Μια τάξη που η ύπαρξή της αντιπροσωπεύει την άρνηση του ανθρωπισμού και του Λόγου δεν είναι δυνατόν να δει στην τέχνη ένα υψηλό ιδεώδες, να συσχετίσει τη λειτουργία της με τους μεγάλους σκοπούς της ανθρωπότητας. Μια καλλιτεχνική αναπαράσταση της ζωής των κυρίαρχων τάξεων, των κοινωνικών της θεμελίων, των ωμών τάσεών της, του αληθινού βάθους της αγχώδους ψυχολογίας της θα ήταν κάτι πολύ σκληρό και ανυπόφορο για τους κυρίαρχους. Η ίδια λοιπόν η κοινωνική υπόσταση της κυρίαρχης τάξης αποκλείει την ανάπτυξη μιας μεγάλης και δυνατής ρεαλιστικής, ανθρωπιστικής τέχνης μέσα στους κύκλους των διανοουμένων.
Η τυπική αστική τέχνη της παρακμής, μοιραία, καταντάει αντιρεαλιστική, αντιουμανιστική, αδειανή, ασήμαντη, αφηρημένη, ασυνάρτητη, εγωκεντρική, παραληρηματική, του «ονείρου» και του «ενστίκτου».
Η ασάφεια και η σκοτεινότητα, φαινόμενο τόσο συχνό στην τέχνη της παρακμής, δεν οφείλεται σε κάποιο δήθεν βαρυσήμαντο βάθος, σε μια σύλληψη ή ιδέα πλούσια και βαθιά. Το βάθος αυτής της ερμητικής τέχνης δεν είναι καθόλου σκοτεινό. Απεναντίας πρόκειται για πράγματα πολύ κοινά, μα ανάξια και επονείδιστα: για την ηθική και ιδεολογική γύμνια ενός κόσμου που η υπόστασή του προϋποθέτει την πιο βαθιά ανηθικότητα, την εκμετάλλευση. Πώς να μιλήσει κανείς γι’ αυτό απροκάλυπτα και φανερά, αν δεν είναι για να αντιταχθεί;
Η πνευματική αυτή κατάσταση αντιστοιχεί όχι μόνο στην πραγματικότητα της υπόστασης του καπιταλισμού, αλλά εκφράζει και την ιδιαίτερη πραγματικότητα της υπόστασης της μικροαστικής διανόησης και την ψυχολογία της που γεννιέται από τους ιδιαίτερους όρους ύπαρξής της. Είναι μια ψυχολογία της πολλαπλά ταλαιπωρημένης και απαθλιωμένης συνείδησης. Είναι η ψυχολογία του κενού. Δηλαδή του μετέωρου, εξωτερικού και απομονωμένου παρατηρητή. Και από μια τέτοια θέση έχει κανείς την εικόνα ενός κόσμου χαώδους, χωρίς ειρμό, παράλογου, αυθαίρετου, ασυνάρτητου, ζοφερού και αδιέξοδου. Επίσης από μια τέτοια θέση η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα προσλαμβάνουν στη μικροαστική διανόηση νοσηρές μορφές. Τέτοιες τυραγνημένες και ακρωτηριασμένες συνειδήσεις δεν παράγουν και δεν ανακυκλώνουν απλώς την παρακμή, αλλά γλιστράνε εύκολα στην ηθική κατάπτωση και στη διανοητική αθλιότητα, σε κάθε είδος προστυχιά…
Η «καταστροφή του λογικού», συνεπώς, η Κρίση του Πνεύματος και το αδιέξοδο της τέχνης, είναι ειδικές μορφές και συστατικό τμήμα της γενικής κρίσης ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

Στο αγκίστρι των υπερεθνικών ελίτ

Μέσα σε αυτή την καθολική «κρίση του πνεύματος» και στα αποσυνθετικά αδιέξοδα δεν ήταν δύσκολο (μια και η σοσιαλιστική σοβιετική καρικατούρα είχε καταρρεύσει, δημιουργώντας έτσι χείμαρρους κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού και του μαρξισμού) να ενσωματωθεί πλήρως και να υποταχθεί σχεδόν καθολικά η αριστερή διανόηση.
Στη «ψυχή» της ταξικά αποχρωματισμένης αριστερής διανόησης τα πάντα ήταν στάχτη, τα πάντα συντελεσμένα. Το σύμπαν είναι πεθαμένο, το ρολόι της ιστορίας σταματημένο. Τα υπερεθνικά μονοπώλια της προσέφεραν μια «δικαίωση» και ένα ρόλο.
Τη «δικαίωση» των αγώνων του μικροαστικού ριζοσπαστισμού της. Το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι πλανητικοί μηχανισμοί του όχι μόνο επεδίωκαν την ολοκληρωτική ισοπέδωση των αστικών αξιών (ο ρηχός πάντα στόχος της αριστερής μικροαστικής κριτικής), αλλά και προχωρούσαν σε δομικές και θεσμικές κατοχυρώσεις αυτών των επιδιώξεων (Εκπαίδευση, ΜΜΕ, νομικά πλαίσια κ.λπ). Η σιδερένια, συνεπώς λογική της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη «δικαίωση» των νεολαιίστικων αγώνων του μικροαστικού, αριστερού ριζοσπαστιμού και τα παλιά, δογματικά ιδεολογήματα της αποστεωμένης Αριστεράς.
Τα πλανητικά κέντρα εξουσίας προφέρουν και ένα ρόλο σε αυτή τη διανόηση. Το ρόλο της παραγωγής και αναπαραγωγής των νέων ιμπεριαλιστικών μύθων στο όνομα μιας «προοδευτικής» πάλης ενάντια στους παλιούς αστικούς μύθους (τωρινό παράδειγμα ο Λιάκος και η παρέα του). Και η αριστερή διανόηση είχε επεξεργαστεί καλύτερα από τον κάθε ένα την ΚΡΙΤΙΚΗ κατά των αστικών μύθων. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι χτυπώντας το αστικό, εθνικό χθες, οικοδομούσε την πλανητική, νεοταξική ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του σήμερα.
ΔΙΚΑΙΩΣΗ, λοιπόν και ΡΟΛΟΣ οργανικού διανοούμενου της παγκοσμιοποίησης. Ολοκληρωτική υποταγή στο Πνεύμα, τις Ιδέες και την Ψυχολογία της Νέας Εποχής, της πλανητικής ιμπεριαλιστικής εποχής.
Οι διαδικασίες (το προτσές) αυτής της ολοκληρωτικής ενσωμάτωσης και υποταγής απόκτησαν πυρετικούς ρυθμούς εξέλιξης μέσω των κεντρικών ιδεολογικών δομών της καπιταλιστικής εξουσίας: Εκπαίδευση, ΜΜΕ. Μέσα από αυτές τις ιδεολογικές χοάνες του συστήματος (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα κόμματα και η πληθώρα των ΜΜΟ και άλλων δομών) έγινε η πλήρης ΕΞΑΓΟΡΑ της μικροαστικής αριστερής διανόησης. Και φυσικά η εξαγορά δε σημαίνει μόνο τα οικονομικά προνόμια. Απείρως πιο ελκυστικά είναι τα κοινωνικά προνόμια, τα προνόμια φήμης, προβολής και πρόσβασης στους μηχανισμούς εξουσίας. Τα προνόμια της κοινωνικής και εξουσιαστικής αναρρίχησης. Και το χαρακτηριστικότερο ιδίωμα της μικροαστικής κάστας και ψυχολογίας, σε εποχές ιδιαίτερα σήψης και ανασφάλειας είναι η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ…
Ετσι τα ισχυρά υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρήκαν τη νέα ιδεολογική τους αστυνομία, τους νέους γενίτσαρους στο πρόσωπο της καλοαναθρεμμένης μικροαστικής «αριστερής» διανόησης. Και ταυτόχρονα κατάφεραν ένα θανάσιμο πλήγμα κατά των σοσιαλιστικών ιδεών και του μαρξισμού. Μετέτρεψαν δηλαδή την έννοια «αριστερά» σε νομισματική μονάδα, σε γραμμάτιο πληρωτέο επί τη εμφανίσει. Και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται σήμερα η νεοταξική αριστερά.
Και αυτή η μεγάλη ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ επιτεύχθηκε στην Ευρώπη με τη σοσιαλδημοκρατία και στην Ελλάδα με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του αυτή η ενσωμάτωση πήρε εκρηκτικά αποκρουστικές μορφές. Αυτή η «αριστερή» διανόηση κυριαρχεί παντού, σε όλες τις ιδεολογικές δομές του «εκσυγχρονιστικού» ελληνικού κράτους, προτεκτοράτου της νέας αυτοκρατορίας.

[konapo]

Εξαιρετικό κείμενο. Χρειάζονται τέτοιες αναλύσεις για ευρύτερα ζητήματα.

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Εκπληκτική ανάλυση. Συγχαρητήρια. Με τέτοιες αναλύσεις πλήρεις διαλεκτικής μαθαίνουμε κι εμείς οι νεώτεροι.

Θύμιο, άν μπορείς ανάλυσε μας διεξωδικώτερα το σημείο το σχετκό με τις αστικές αξίες, που δείχνουν παρηκμασμένες, και ποια η θέση μας και η στάση μας έναντι αυτών. Ειδικά για τον πατριωτισμό, θα με ενδιέφερε τα μάλα.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[Θύμιος]

Φίλε ΓΙΑΝΝΗ.Μ, θα τα αναπτύξουμε σιγά-σιγά αυτά τη ζητήματα.
Τώρα μόνο λίγα λόγια.
Η αριστερή διανόηση στην Κριτική της δεν ξεπέρασε ποτέ τον αστικό μποεμισμό. Όταν κτυπάς τις παρακμασμένες παραδοσιακές αξίες που μορφοποιήθηκαν με προοδευτικό περιεχόμενο στο επαναστατικό στάδιο ανάπτυξης της αστικής τάξης ΠΡΕΠΕΙ εκτός από την αφομοίωσή τους, να τις «γεμίσεις» με άλλο επαναστατικό περιεχόμενο ή να τις προωθήσεις ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΑ σε ανώτερο σύστημα αξιών. Διαφορετικά είσαι μηδενιστής και ταυτίζεσαι με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης που στην παρακμή της δεν πιστεύει σε καμιά αξία και τις υπονομεύει.
Οι επαναστάτες μαρξιστές το είχαν υπογραμμίσει αυτό. Γράφει ο Τρότσκι στη «Λογοτεχνία και Επανάσταση»:
«Στην υπερβολή φουτουριστική απόρριψη του παρελθόντος δεν κρύβεται καμιά επαναστατικοπρολεταριακή άποψη, μα ο μηδενισμός της μποεμαρίας. Εμείς οι μαρξιστές ζούμε με τις παραδόσεις και δεν παύουμε με αυτό να είμαστε μαρξιστές…
«… Το ίδιο όπως ο άνεμος ξαναγυρίζει πάντα στους δικούς του κύκλους, αυτοί οι λογοτεχνοεπαναστάτες, αυτοί οι καταστροφείς των παραδόσεων, ξαναβρήκανε τους ακαδημαϊκούς δρόμους…(φοβερά επίκαιρο).
«…Η Οκτωβριανή Επανάσταση φάνηκε στην ιντελλιγκέντσια, μαζί και στην αριστερή της λογοτεχνική πτέρυγα, σαν ολική καταστροφή του κόσμου που αυτή γνώριζε, του ίδιου κείνου κόσμου με τον οποίο ξέκοβε από καιρό σε καιρό για να φτιάξει καινούργιες σχολές και στον οποίο όλο και ξαναγύριζε. Για μας αντίθετα, η Επανάσταση ενσάρκωνε την οικεία, την αφομοιωμένη παράδοση… Σε αυτό αντιτάσσεται ο ψυχολογικός τύπος του κομμουνιστή, του επαναστάτη πολιτικού, σε κείνο του φουτουριστή, επαναστάτη ανακαινιστή στη μορφή…»

Αυτό το φαινόμενο της ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ, όπως αναφέρω παραπάνω πήρε διαστάσεις ανάλογες της αστικής παρακμής και σήμερα είναι το κυρίαρχο ιδεολογικό σλόγκαν της «αριστερής», νεοταξικής πλέον «αριστερής» διανόησης.

Εμείς συνεπώς δεν μπορεί να απορρίπτουμε έτσι μηδενιστικά τις κατακτήσεις της κοινωνικής εξέλιξης. Πρέπει να δείχνουμε τη σαπίλα τους, το ποιοι υπονομεύουν και ισοπεδώνουν αυτές τις «αστικές αξίες» και παράλληλα η ΚΡΙΤΙΚΗ μας εναντίον αυτών των παρακμασμένων αξιών πρέπει να στρέφεται στην αναστήλωση αυτών των αξιών (που δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ένα σύστημα που τις καταστρέφει), στο «γέμισμα» με άλλο κοινωνικό περιεχόμενο, στην επεξεργασία ενός νέου συστήματος αξιών, το οποίο θα αποτελεί τι διαλεκτική μετεξέλιξή τους (και όχι την εγκάρσια τομή-αποκοπή) σε ανώτερες μορφές. Αυτό φυσικά δεν μπορεί ΠΟΤΕ να γίνει με διατάγματα και νομοθετήματα κορυφών, αλλά με την ενεργητική, επαναστατική συμμετοχή των λαϊκών μαζών. Είναι οι λαοί που δημιουργούν τον πολιτισμό και τις αξίες…
ΣΗΜΕΡΑ. Ειδικά, η υπεράσπιση αυτών των αστικών «εθνικών» αξιών αποτελεί πράξη επαναστατική, πρωταρχικής σπουδαιότητας. Αυτές οι αξίες αποτελούν μετερίζια αγώνα.
Δεν ξέρω αν έγινα σαφής. Μελλοντικά θα το αναπτύξω διεξοδικότερα το ζήτημα.

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

Στις πρώτες συναντήσεις που είχα με τον Θύμιο είχα εντυπωσιαστεί θετικά από την απέχθεια και την περιφρόνηση που έδειχνε για τους διανοούμενους, τον ρόλο τους, την προνομιακή θέση που κατέχουν στην κοινωνική διαστρωμάτωση, την καταδίκη τους σε συνεχή διαπραγμάτευση για την διατήρηση των προνομίων τους και γενικά τον τυχοδιωκτική τους τάση αλλά και την διανοητική τους νωθρότητα που τους καταδικάζει, στην καλλίτερη περίπτωση, να είναι οι δευτεραγωνιστές των εξελίξεων, οι ουραγοί σε κάθε ανατρεπτική μεταβολή, πολλές φορές «σπρωγμένοι» με τη βία ή υστερόβουλα σκεπτόμενοι να βρίσκονται ενταγμένοι (και πάντα να καιροφυλακτούν) στα ρεύματα της όποιας αλλαγής. Το αστείο, σ’ αυτές τις πρώτες συναντήσεις, ήταν πως ήθελα να διευκρινίσω στον Θύμιο ότι «κι εσύ διανοούμενος είσαι» ή τουλάχιστον ότι «στα μάτια μου σε βλέπω ως διανοούμενο», συμπληρώνοντας καθησυχαστικά πως «υπάρχουν ωστόσο και “καλοί” διανοούμενοι». Μου φαινόταν υπερβολικά αστείο ότι αυτό που για οποιονδήποτε θα αποτελούσε κολακευτικό χαρακτηρισμό, στην περίπτωση του Θύμιου, αν του το διατύπωνα ευθέως, να αποτελεί βρισιά, υποτιμητική ιδιότητα. Προτίμησα να μην εκφραστώ και να περιμένω ώσπου να κατανοήσω την διαφορά ανάμεσα σε αυτό το άτομο που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε «διανοούμενος» (ή πιο σωστά στο άτομο που ΙΔΡΩΝΕΙ ή και ΕΡΠΕΤΑΙ για να αποσπάσει από το περιβάλλον του αυτό τον χαρακτηρισμό, αυτή την «τιμητική» διάκριση) και στο άτομο που έχει λόγου χάρη διαβάσει κάποιον αριθμό βιβλίων ή έχει την τάση να χρησιμοποιεί κάπως πιο έντονα την (όποια) κριτική του ικανότητα. Όμως αυτό που κάνει για παράδειγμα τώρα, αυτή τη στιγμή, ο Θύμιος, τι είναι; Το αποτέλεσμα μια διανοητικής ενέργειας δεν είναι; Ο Θύμιος, διαπιστώνοντας κάτι, στην προκειμένη περίπτωση την ανεπάρκεια ή την δουλικότητα του «πνευματικού κατεστημένου», στην ουσία δεν διανοείται; Δηλαδή, δεν «αποστασιοποιείται» από το φαινόμενο, εξακολουθώ να ρωτάω, δεν στέκεται κριτικά απέναντί του και δεν βάζει σε λειτουργία μια διαδικασία ανάλυσής του που γενικά ονομάζουμε διανοητική διαδικασία;
Εννοώ, μήπως πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο «διανοούμενος», ως ιδιότητα, προκαλεί από την εποχή του Λένιν κιόλας (και του Μάρξ ακόμα) την αηδία και μόνο την αηδία, ακριβώς γιατί είναι αυτό που τελικά είναι, ένας «διανοούμενος», τουτέστιν ένας τύποις διανοούμενος, ένα πρόσωπο ουσιαστικά τραγικό, απομονωμένο από τη ζωή-τη δράση-το νόημα, μια αποσαθρωμένη, νοσηρή, παθητική ύπαρξη που αυτοϊκανοποιεί, στα διαλείμματα των συμβιβαστικών του διαπραγματεύσεων, τον εναπομείναντα πνευματικό του ναρκισσισμό και μάλιστα με την καταθλιπτικότερη μικροαστική τακτική: στα καφέ του Κολωνακίου, στις εκπομπές της ΕΤ-1, στα χάπενινγκς των μοδάτων «πολυχώρων» τύπου ΙΑΝΟΣ, ΑΘΗΝΑΪΣ, (STARBUCKS) ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ…
Εννοώ, πάλι, μήπως πρέπει τελικά να διευκρινίσουμε (κι εδώ πιστεύω Θύμιο θα επέμβεις σε περίπτωση που συγχέω τα πράγματα και κάνω λάθος) ότι ως πραγματικά διανοούμενο πρέπει να ορίσουμε μονάχα κάποιον λόγου χάρη σαν τον Βάρναλη και ανθρώπους μόνο αυτού του ύψους ή τουλάχιστον ανθρώπους όχι τέτοιου κατ’ ανάγκην πνευματικού διαμετρήματος αλλά ακριβώς ίδιου βαθμού ιδεολογικής στράτευσης και συνέπειας, ανθρώπους που κυρίως χαρακτηρίζονται από τα εξαιρετικά τους πνευματικά εφόδια τα οποία όμως δεν σκουριάζουν στείρα στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής αλλά «γομώνουν» δημιουργικά τις συνειδήσεις ή (στους χαλεπούς καιρούς) διασώζουν σε κιβωτούς το σπόρο για τους επερχόμενους αγωνιστές. Προσπαθώ, αν ήδη δεν έχω γίνει κατανοητός, να εξηγήσω ότι η φριχτή διαπίστωση στο κείμενο του Θύμιου “Αυτό, όμως που γινόταν χθες αποσπασματικά σήμερα έχει πάρει επιδημική, σχεδόν καθολική μορφή…” έχει, εν μέρει, την εξήγηση στην επιπολαιότητα με την οποία αποδίδουμε σήμερα την ιδιότητα του διανοούμενου. Επιμένω στον Βάρναλη, αν και αισθάνομαι ότι η κατηγοριοποίησή του ως «πραγματικά διανοούμενο» τον αδικεί, τον «μειώνει», τον περιορίζει και του προσδίδει τα χαρακτηριστικά που έχει το άγονο και το αμέτοχο. Επιμένω στον Βάρναλη λοιπόν, όχι τόσο επειδή έζησε και γέρασε σε ένα ταπεινό κτίσμα στην Νίκαια, (αλήθεια, ο τόπος διαμονής δεν είναι το τεκμήριο της επαφής με την πραγματικότητα της ζωής, συνήθως είναι το έναυσμα – και μόνο) αλλά γιατί η δημιουργική του επαφή με την πραγματικότητα δεν του επέτρεψε να αισθανθεί την ανάγκη να κινηθεί εκτός αυτής της πραγματικότητας, ανάγκη που τόσο έντονα αισθάνονται οι κατ’ όνομα «συνάδελφοί» του, οι τυχάρπαστοι καθοικοχύστες του Λαλιώτη και του Λαμπράκη, οι μπον-βιβέρ των κοσμικών σαλονιών, του Ντα Κάπο, του διανοουμενίστικου τσιμπουκιού και του πεντάμετρου κασκόλ που σέρνεται χάμω στις ανιαρές εκθέσεις, διαλέξεις, συνέδρια. Για τον Βάρναλη η δικλείδα ασφαλείας ίσως να υπήρξε η τερατώδους μεγέθους παιδεία του, ενδεχομένως τυπική για πνευματικό άνθρωπο της εποχή του (αν και δεν το νομίζω), ωστόσο όπως και να ‘χει, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, παιδεία, ιδεολογία, επαφή με το λαό, λείπουν και πάντα έλειπαν, από τα αρχικά ακόμη στάδια διαμόρφωσής τους (στην ιδεολογία αναφέρομαι) από όλους όσους σήμερα αποτελούν την ανώδυνη, καθεστωτική ιντελιγκέντσια. Ακόμη και αυτός ο όρος, ιντελιγκέντσια, απόλυτα κατάλληλος για την «τάξη» των οργανικών διανοουμένων της πρώιμης φάσης του δυτικοευρωπαϊκού κοινοβουλευτικού μασκαριλικιού, σήμερα, τουλάχιστον για την χώρα μας, αποτελεί κολακεία μπροστά στην τραγική πνευματική ανεπάρκεια που έχει προκύψει από την γραμμή μαζικής παραγωγής κεντρο«αριστερών» κουλτουριαρέων η οποία εγκαθιδρύθηκε εν μια νυκτί, μεταπολιτευτικά μεν, πραξικοπηματικά δε…

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Θύμιο, σ' ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις. Ήσουν κατανοητός πέρα ως πέρα, άν και, όπως σωστά επισημαίνεις, τα θέματα αυτά δεν εξαντλούνται με μια δυο τοποθετήσεις. Χρειάζεται, επιβάλλεται διεξοδικώτερη ανάλυση.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[φιλαλήθης]

Όντως ενδιαφέροντα και αρκετά σωστά τα κείμενα του κ.Θύμιου.

Θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο Ραφαηλίδης στην "μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού", ότι ο καπιταλισμός είναι ο θεοκτόνος, διότι άπαντες οι πλέον αποτελεσματικοί πολέμιοι της χριστιανοσύνης δεν είχαν καμμία σχέσι με την "επανασταστική σκέψη", σοσιαλισμό/ μαρξισμό κ.τ.λ.: Νίτσε(ο λυσσωδέστατος...), Φόυερμπαχ, Σπένγκλερ.

Και, θυμήθηκα και τους αστούς "διανοουμένους" του Γαλλικου Διαφωτισμού. Ιδιαίτερα, τον ....Βαρώνο Χόλμπαχ, ο οποίος ήταν ο πλέον "ορθόδοξος υλιστής", ορθολογιστής(κατά του "θρησκευτικού ανορθολογισμού", αν σας θυμίζει κάτι.....) κ.τ.λ., ο οποίος είχε γράψει περί της "φυσικής θρησκείας" έτσι που ο ντεϊστής Βολταίρος αναγκάστηκε να του απαντήσει. Ήταν και από αυτήν την συνάφεια των αστών και των κατόπιν δυτικοτραφών "σοσιαλιστών"(πλην των ίδιων των παραδοχών του Μαρξ, που βέβαια ανατράφηκε σε ένα αδιάφορο και καπιταλιστικά "χριστιανικό", προτεσταντικό δηλαδή, περιβάλλον) που συνέβαλε ώστε να υποστηριχθεί το ισοπεδωτικότατο βέβαια, ότι ο μαρξισμός είναι παιδί του αστισμού και ο "επαναστατημένος προλετάριος" ένας νέος, επίδοξος αστός...

Πάντως, είναι αλήθεια, ότι πολλοί πεπεισμένοι επαναστάτες μαρξιστές υπήρξαν άνθρωποι με τεράστια σχέσι με την ελληνορθόδοξη παράδοσι. Ο ("νέος Καραϊσκάκης", όπως έχει ονομασθεί, και ΔΙΚΑΊΩΣ) Άρης , για παράδειγμα, όπως λέει ο "πάτερ-Ανυπομόνος"(όπως ο ίδιος τον είχε ονομάσει) ήταν ένας άνθρωπος "γαλουχημένος, μορφωμένος και διαπαιδαγωγημένος στις ελληνορθόδοξες παραδόσεις", "ορθόδοξος χριστιανός", κάτι που τεκμαίρεται από πολλά. Για παράδειγμα, τελείως ενδεικτικά:
α)ο ίδιος ο Άρης είχε προτείνει επίμονα στον -διακριτικό- π.Ανυπόμονο να πανε "πρωί-πρωί" στην λειτουργία μαζί με τους επίλεκτους Ελασίτες "μαυροσκούφηδες"(στους οποίους είπε να ακολουθήσουν), όταν ήταν του Αγίου, του Μεγάλου Αθανασίου(η γιορτή του), το 1944 συγκεκριμένα. Φυσικά, και όταν απελευθερωνόταν κάποια πόλη, πήγαιναν για την ακολουθία στους μητροπολιτικούς ναούς.,
β)Όταν ο αντάρτης ηγούμενος τον ρώτησε αρχικά ποια θα ήταν η λειτουργικότητά του στο "αντάρτικο", αυτός του είπε, "θα είσαι ο παπάς μας", "θα προσεύχεσαι για μας"(τους πολεμιστές) κ.τ.λ..

Έχει την σημασία του σε αυτήν την συνάφεια του λόγου, και το ότι δύο "αντάρτες" μητροπολίτες, ο Ιωακείμ Κοζάνης και ο Ηλείας Αντώνιος έκαναν τον Αγιασμό για την έναρξι των εργασιών της επαναστατικής "κυβέρνησης του βουνου", της Π.Ε.Ε.Α.! Φαντάζεστε να τα λέγαμε σήμερα αυτά στους ψευδοπροοδευτικούς;;; Αλλά, τι να λέμε, αυτοί φρόντισαν να ...εξαφανίσουν λογοκριτικά από τις φωτογραφίες και τα σταυρουδάκια που φορούσε ο Άρης(εκδηλώνοντας έτσι την πίστι του), όπως μου το είπε πει πρώτη φορά ένας φίλος (και συναγωνιστής) μου, που ανήκει στην φοιτητική παράταξι του Δικτύου (του ΣΥΝ)... Βέβαια, και οι υπόλοιποι της Δικοκούσας Εκκλησίας ΤΌΤΕ(σήμερα έχουν δικαιωθεί οι κληρικοί αντάρτες, γι' αυτό και κάποιοι "οιμώζουν") έδρασαν με τρόπο απίστευτα συμπλεγματικό και 1000% αντορθόδοξο και οι ..."εθνικόφρονες" διέδιδαν, ότι οι αντιστασιακοί αντάρτες "έκαιγαν τις εκκλησίες" ,"δεν πιστεύουν σε τίποτα" και άλλα τέτοια οπωσδήποτε σε εμετικό βαθμό ψευδέστατα κ υποκριτικά...

_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Θύμιος]

Σύντροφε Μπελαμή, τώρα βρήκα λίγο χρόνο για να σου απαντήσω. Σωστά έχεις διαγνώσει τα αισθήματά μου και τις «διαθέσεις» μου απέναντι στη διανόηση. Ωστόσο να μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο της ισοπέδωσης. «Η αμάθεια δεν έκανε καλό σε κανένα», λέει ο Μαρξ. Κι αυτοί που επεξεργάστηκαν την επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου ήταν, κατά κανόνα, διανοούμενοι. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Διανοούμενοι όμως που «λιποτάχτησαν» από την τάξη τους και προσχώρησαν ολοκληρωτικά στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης, ξεριζώνοντας πλήρως τα μικροαστικά τους χαρακτηριστικά. Τάχθηκαν με αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, χωρίς όρους και επιφυλάξεις, εκμηδενίζοντας έτσι κάθε αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς και τους επαναστάτες εργατικής και λαϊκής προέλευσης. Αυτές φυσικά είναι ατομικές περιπτώσεις. Γιατί η πλειονότητα των αριστερών διανοουμένων φτάνει στα μισά του δρόμου, ταλαντεύεται, έρχεται στο σοσιαλισμό σαν επισκέπτης ή τουρίστας. Συχνά από καριερισμό και τυχοδιωκτισμό. Όταν ο σοσιαλισμός βρισκόταν στα πάνω του πολλοί ήταν οι επισκέπτες. Έβρισκαν εδώ ένα «ιδεώδες» που τους παρείχε ηθικήν-ΑΤΟΜΙΚΗ ικανοποίηση και όχι την επιτακτική ανάγκη μιας ασυμφιλίωτης πάλης κατά της αστικής κοινωνίας.
Αύριο θα «χτυπήσω» ένα πολύ καλό κείμενο για το θέμα του Κάουτσκι, που καταγράφει ο Λένιν στο «ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω»
Τοποθετώ εδώ ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο μου, «οι παραμορφώσεις του πνεύματος» που περιέχεται στη συλλογή: «Μυθολογίες και μεταλλάξεις».

Ο ταξικός ρόλος της διανόησης


ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ως ιδιαίτερο κοινωνικό στρώμα (όχι ως ατομικές περιπτώσεις) έπαιξαν πάντα και παίζουν ανασχετικό ρόλο στην Ιστορία. Η ενδιάμεση κοινωνική τους θέση τούς δημιουργεί την αυταπάτη της “ανεξαρτησίας” και “αμεροληψίας”, την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται εκτός και υπεράνω των τάξεων. Η τέτοια “ανεξαρτησία” και “αμεροληψία” των διανοουμένων αντικειμενικά ευνοεί τον καπιταλισμό, είναι η “αμεροληψία” υπέρ του κεφαλαίου.
Η ΤΑΞΙΚΗ ιδεολογία των διανοουμένων, ως συνισταμένη πολιτική τάση, δεν υπερβαίνει, προς τα αριστερά, ένα ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Προς τα δεξιά τα όρια είναι ανοικτά προς την αντιδραστικότερη πολιτική έκφραση του καπιταλισμού: το φασισμό.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ του διανοούμενου, ακόμα και στην περίπτωση της έσχατης οικονομικής του εξαθλίωσης, δύσκολα ξεπερνάει τον ιδεολογικό φραγμό της μικροαστικής μεταρρυθμιστικής αλλαγής. Πάντα ελπίζει ότι θα “φτιάξουν τα πράγματα”. Και τα πράγματα για το μικροαστό “φτιάχνουν”, εάν ατομικά ο ίδιος αποκτά υλικά ή κοινωνικά αγαθά. Ο μικροαστός δεν αναζητά λύσεις ομαδικές, αλλά ατομικές –την ατομική του πορεία την παίρνει για πορεία της ιστορίας.
ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ (ως κοινωνική ομάδα πάντα) ανήκουν είτε “φύσει” είτε “θέσει” κατά μεγάλο ποσοστό στη μικροαστική τάξη. Μετέωροι ανάμεσα στις δύο μυλόπετρες της Ιστορίας, το Κεφάλαιο και την Εργασία, συνθλίβονται από αυτές και αφομοιώνονται αδιάκοπα και προς τις δύο αντίρροπες κατευθύνσεις, έστω κατά άνισα ποσοστά. Εδώ πρέπει να τονιστεί τούτο: Αν η καπιταλιστική εξέλιξη προλεταροποιεί ένα μεγάλο μέρος μικροαστικών στρωμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι τα διαφοροποιεί ταυτόχρονα και επαναστατικά. Η δίψα της “ανόδου”, ο καριερισμός, ο τυχοδιωκτισμός, η παλινωδία, η ταλάντευση και η πολιτική προδοσία είναι κύρια γνωρίσματα της μικροαστικής ψυχολογίας.
ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και οι ατομικές περιπτώσεις των διανοουμένων που “υψώθηκαν ως τη θεωρητική κατανόηση του συνόλου της ιστορικής κίνησης” με αποτέλεσα να έρθουν σε ρήξη με την τάξη τους και να περάσουν στις γραμμές του σοσιαλισμού και της επανάστασης.

[Ροβεσπιέρος]

Το κοινωνικό ψυχογράφημα του Κάουτσκι
Για τους διανοούμενους



«… Σήμερα μας ενδιαφέρει και πάλι ζωτικά το ζήτημα του ανταγωνισμού ανάμεσα στους διανοούμενους και στο προλεταριάτο. Οι συνάδελφοί μου συχνά θα αγανακτούν που αναγνωρίζω αυτόν τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός όμως αυτός υπάρχει πράγματι και θα ήταν τελείως άσκοπη τακτική (κι εδώ όπως και σε άλλες περιπτώσεις) να προσπαθεί κανείς ν’ απαλλαγεί, αρνούμενος το γεγονός αυτό.
Ο ανταγωνισμός αυτός είναι ανταγωνισμός κοινωνικός, εκδηλώνεται σε τάξεις και όχι σε χωριστά άτομα. Ένας μεμονωμένος διανοούμενος, όπως και ένας μεμονωμένος κεφαλαιοκράτης, μπορεί να προσχωρήσει πέρα για πέρα στην ταξική πάλη του προλεταριάτου. Όταν συμβαίνει αυτό, ο διανοούμενος αλλάζει και το χαρακτήρα του. Παρακάτω θα μιλήσουμε κυρίως όχι για τους διανοούμενους αυτού του τύπου, που ως σήμερα αποτελούν εξαίρεση μέσα στην τάξη τους. Παρακάτω, όταν δεν υπάρχει ειδική επεξήγηση, λέγοντας διανοούμενο, θα εννοώ μόνο το συνηθισμένο διανοούμενο που στέκει στη βάση της αστικής κοινωνίας και αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της τάξης της διανόησης. Η τάξη αυτή βρίσκεται σε ορισμένο ανταγωνισμό με το προλεταριάτο.
Ο ανταγωνισμός αυτός διαφέρει από τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο. Ο διανοούμενος δεν είναι κεφαλαιοκράτης. Είναι αλήθεια ότι το επίπεδο ζωής του είναι αστικό και είναι υποχρεωμένος να το διατηρεί χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, όσο δε μετατρέπεται σε αλήτη. Ταυτόχρονα όμως είναι αναγκασμένος να πουλάει το προϊόν της εργασίας του, πολλές φορές και την εργατική του δύναμη. Συχνά αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης του κεφαλαιοκράτη και υφίσταται ορισμένες κοινωνικές ταπεινώσεις. Συνεπώς ο διανοούμενος δεν βρίσκεται σε κανέναν οικονομικό ανταγωνισμό με το προλεταριάτο. Το επίπεδο όμως της ζωής του, οι συνθήκες της δουλειάς του δεν είναι προλεταριακές, κι από δω απορρέει ένας ορισμένος ανταγωνισμός στις διαθέσεις και στις σκέψεις του.
Ο προλετάριος δεν είναι τίποτα όσο παραμένει μεμονωμένο άτομο. Όλη του τη δύναμη, όλη του την ικανότητα για πρόοδο, όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες του τις αντλεί από την ΟΡΓΑΝΩΣΗ, από την προγραμματισμένη από κοινού δράση με τους συντρόφους του. Αισθάνεται τον εαυτό του μεγάλο και ισχυρό όταν αποτελεί μέρος ενός μεγάλου και ισχυρού οργανισμού. Ο οργανισμός είναι γι’ αυτόν το ΠΑΝ, ενώ το μεμονωμένο άτομο, συγκριτικά με τον οργανισμό, σημαίνει πολύ λίγο. Ο προλετάριος διεξάγει την πάλη του με τεράστια αυτοθυσία, σαν ένα κομμάτι της ανώνυμης μάζας, χωρίς βλέψεις για ατομικό συμφέρον ή προσωπική δόξα, εκπληρώνει το καθήκον του σ’ οποιαδήποτε θέση κι αν τον βάλουν, τηρεί εθελοντική πειθαρχία που διαποτίζει όλα του τα αισθήματα, όλους τους λογισμούς του.
Εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση του διανοούμενου. Αυτός παλαίβει με επιχειρήματα και όχι με την άλφα ή βήτα χρησιμοποίηση της δύναμης. Τα όπλα του είναι οι ατομικές του γνώσεις, η προσωπική του ικανότητα και οι ατομικές του πεποιθήσεις. Ο διανοούμενος μπορεί να αποκτήσει μια κάποια κοινωνική σπουδαιότητα μόνο χάρη στα ατομικά του προσόντα. Γι’ αυτό η πλήρης ελευθερία εκδήλωσης της προσωπικότητάς του, του φαίνεται ότι αποτελεί τον πρώτο όρο για μια επιτυχή δράση του. Ο διανοούμενος δύσκολα υποτάσσεται σ’ ένα ορισμένο σύνολο, δεχόμενος το ρόλο του υπηρεσιακού κομματιού αυτού του συνόλου, υποτάσσεται μόνο κατανάγκην και όχι προαιρετικά. Αναγνωρίζει την ανάγκη της πειθαρχίας μόνο για τις μάζες και όχι για τις διαλεκτές ψυχές. Τον εαυτό του φυσικά τον συγκαταλέγει στις διαλεκτές ψυχές…
…Η φιλοσοφία του Νίτσε, με τη λατρεία της του υπεράνθρωπου, για τον οποίο το παν είναι να εξασφαλίσει την πλήρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, για τον οποίο κάθε υποταγή του ατόμου του σε σ’ οποιονδήποτε μεγάλο κοινωνικό σκοπό φαίνεται χυδαία και αξιοκαταφρόνητη, η φιλοσοφία αυτή είναι η πραγματική κοσμοαντίληψη του διανοούμενου που τον κάνει τελείως ακατάλληλο για συμμετοχή στην ταξική πάλη του προλεταριάτου.
Δίπλα στο Νίτσε επιφανής εκπρόσωπος της κοσμοαντίληψης της διανόησης, κοσμοαντίληψης που ανταποκρίνεται στις διαθέσεις της, είναι ο Ίψεν. Ο δικός του δόκτορας Στόκμαν (στο δράμα «Εχθρός του λαού) δεν είναι σοσιαλιστής, όπως νόμισαν πολλοί, μα ο τύπος του διανοούμενου που αναπόφευκτα θάρθει σε σύγκρουση με το προλεταριακό κίνημα και γενικά με κάθε λαϊκό κίνημα, μόλις επιχειρήσει να δράσει μέσα σ’ αυτό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η βάση του προλεταριακού, όπως και κάθε δημοκρατικού κινήματος είναι ο σεβασμός προς την πλειοψηφία των συντρόφων. Ο τυπικός διανοούμενος a la Στόκμαν βλέπει στη «συμπαγή πλειοψηφία» ένα τέρας που πρέπει να ανατραπεί…»

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Λίαν κατατοπιστικά τα κείμενα σου, φίλε Ροβεσπιέρε, όπως και κείνα του Θύμιου. Πρέπει, νομίζω, και μέσα από το περιοδικό να καταδείξουμε τι εστί διανοούμενος και ποιος ο ρόλος και η θέση του στο αστικό σύστημα.

Πρέπει επιτέλους να αποκαθηλώσουμε αυτή την ψευδή εικόνα, την οποία τα ΜΜΕ έχουν φιλοτεχνήσει άψογα για τον διανοούμενο. Ότι δηλαδή πάς διανοούμενος είναι και επαναστάτης, αντισυμβατικός, αντικαθεστωτικός, φιλολαϊκός απλά και μόνον επειδή αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, ή επειδή κάπου, κάπως, κάποτε συμμετείχε σε μια εκδήλωση ή πορεία του ΚΚΕ. Πρέπει να τους αποκαλύψουμε, διότι δεν είναι δυνατόν από την μια να δηλώνεις αριστερός και προοδευτικός διανοούμενος, άρα και φιλολαϊκός και συνάμα να επιδοτείσαι από το καθεστώς, αλλά και να υποστηρίζεις κεντρικές και βασικές επιλογές του, όπως τα ιδιωτικά ΑΕΙ ή τα αποικιοκρατικά βιβλία ιστορίας( όρα Ρεπούση, Λιακός και σια).

Διότι, όπως θα έλεγε και ο λαός μας, ίσαμ' εδώ και μη παρέκει.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[Ροβεσπιέρος]

Έχεις δίκιο.
Θα τα αναπτύξουμε και στο περιοδικό.
Πρέπει να αποκαθηλωθεί η ψευδής εικόνα και
η ΠΡΟΔΟΣΙΑ των διανοουμένων...