Ο ΚΡΕΤΙΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

"Στον κοινής αποδοχής (πλην κρετινοειδών «Λακεδαιμονίων») Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια επιφύλαξε η Ιστορία το προνόμιο και την ευθύνη να σαρκώσει σε πράξη την ευκαιρία: Με σοβαρή προεργασία ανιδιοτελών συνταγματολόγων να συγκροτήσει κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων"

Τάδε έφη Γιανναράς δια στόματος ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Ποιούς εννοεί "κρετινοειδείς" καλείται να το μαντέψει ο μη Λακεδαιμόνιος ηλίθιος. Τι μας λέει ο ,μη Λακεδαιμόνιος, αρθρογράφος; Να περιμένουμε από ένα πρώην σημαντικό στέλεχος της κομματικής συντεχνίας να "σαρκώσει" την ευκαιρία της Ιστορίας δίνοντας τέλος σ΄ αυτό το κράτος της πολιτικής κραιπάλης!

Αν είναι δυνατόν! Και αν είναι δυνατόν, επίσης, να βρούμε ανιδιοτελείς συνταγματολόγους ! Πού βρίσκονται άραγε όλοι αυτοί και δεν ακούγεται η φωνή τους, για την πληθώρα των συνταγματικών εκτροπών; Δικαστήρια δεν υπάρχουν; Προσέφυγε κανείς;

Για ποιο σύνταγμα μιλάμε; Αυτό της Λισαβώνας, των συμφωνιών Μάαστριχτ ή δεν ξέρω πού αλλού, όπου μεθοδικά και έμμεσα, όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά συντάγματα έγιναν προκρούστεια κλίνη για να χωρέσει η Νεα Τάξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Εδώ ετοιμαζόμαστε να ελληνοποιήσουμε τους πάντες και θα περιμένουμε την προεδρική "σάρκωση" για νέο σύνταγμα;

Αν ο αρθρογράφος εννοεί συντακτική εθνοσυνέλευση, με βάση το προσχέδιο (το έχει έτοιμο) που θα μας (τους) σφυρίξει στο αφτί η παγκοσμιοποίηση, του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Μας βγάζει μπροστά από την Ιστορία, μπροστά από την Ευρώπη, μπροστά από όλους. Η Νέα Τάξη θα του συμπαρασταθεί οπωσδήποτε και καθόλου απίθανο να βρεθούμε προ αυτής της εκπλήξεως.

Σαν κάτι δεν πάει καλά μου φαίνεται. Εγώ μπορεί να είμαι βλάξ, αλλά οι ρίζες μου δεν κρατάνε από τον εκ Πελοποννήσου, και όπου αλλού, "κρετινισμό των ηλιθίων".

[Ροβεσπιέρος]

Ο μηδενισμός του Γιανναρά


Για το Γιανναρά έχουμε ασχοληθεί πάρα πολλές φορές. Είναι ο παρακμασμένος αστός διανοούμενος, που μέσα από το γυάλινο πύργο του κατακεραυνώνει τους πάντες και τα πάντα. Ασκείται σε ναυμαχίες σε μια σκάφη νερό: εντός των τειχών και εντός του γραφείου.

Και την Ορθοδοξία, όπως έχουμε επισημάνει, την προσεγγίζει με τα μάτια του δυτικού αστού, δηλαδή με τη «φιλοσοφία» του καθολικισμού.

Θα παραθέσουμε κάποια χαρακτηριστικά κείμενά μας.

Δεν τελείωσε ιστορικά ο Ελληνισμός
Του Κ. Ι. Δεσποτοπουλος*

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3616



ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2008

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2077&highlight=%C3%E9%E1%ED%ED%E1%F1%DC%F2


Μη μαγευόμαστε από τη μεταφυσική του Γιανναρά.

Ο Γιανναράς, σαν ένας διανοούμενος κλεισμένος στο ναρκισσιστικό του πύργο, περιφρονεί ολόκληρο τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία.
Είμαστε καθυστερημένοι γι'αυτό μας κυβερνούν τα είδωλα!!!

Από κοινωνική και πολιτική θεώρηση ο Γιανναράς είναι κάτω του μηδενός.

Ο ελληνικός λαός είναι από τους πλέον πολιτικά οξυδερκής. Με αγωνιστικές εμπειρίες και πολιτικό ένστικτο από τα πλέον ανώτερα παγκοσμίως.

Η Αμερικανοί, π.χ. που δεν είναι υπανάπτυχτοι ή οι Ευρωπαίοι βρίσκονται πολύ πίσω σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης.

ΜΗΠΩΣ οι Αμερικανοί που δεν έχουν τις "τρεις οικογένειες", ή οι Ευρωπαίοι έχουν καθεστώτα πιο "προηγμένα" και "ανώτερα".

Η κατάσταση στις αναπτυγμένες αυτές χώρες και "πολιτισμένες", σε επίπεδο κοινωνικής΄, αγωνιστικής συνείδησης βρίσκεται πολύ πίσω από εμάς.

Ο Γιανναράς, δίχως να το αντιλαμβάνεται, ακριβώς επειδή είναι ναρκισσιστικά κολλημένος στα εμπαθή αντιλαϊκά του σύνδρομα πλάθει το ΕΓΚΩΜΙΟ των νεοταξικών μητροπόλεων!!!

Δηλαδή αν δεν υπήρχαν οι "τρεις οικογένειες", θα είχαμε έναν πιο "ανθρώπινο" καπιταλισμό;;;

Τέτοιες σοφιστείες, μόνο οι ρηχοί, σαν τον Καρατζαφέρη, μπορεί να ξεστομίζουν.

Και ασφαλώς διαννοούμενοι σαν τον Γιανναρά, που μισούν θανάσιμα το λαουτζίκο και την εργατική τάξη...

*********************************************


Είναι πράγματι προκλητικό να παραδίδει μαθήματα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ένας άνθρωπος παντελώς απών από κάθε κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Ένας που θεωρεί τον εαυτό του «εκλεκτή ψυχή» και που του προκαλεί αλλεργία οτιδήποτε αγωνιστικό.

Ο Γιανναράς είναι ένας από κείνους τους «εστέτ» παιδαγωγούς όπου τον αχαλίνωτο μυστικισμό του μόνο η ομηρική του αυτοϊκανοποίηση τον ξεπερνά.
Διαβάζοντας τα παραπάνω μου μεγάλωσε η πεποίθηση ότι το χνώτο ενός προλετάριου είναι πιο σημαντικό, πιο αναγκαίο, να πούμε έτσι, στο μηχανισμό της ιστορίας, από αυτόν τον εγωπαθή «εστέτ», τον φροντισμένα καλλιεργημένο, αλλά ολότελα στείρο.

Δεν έχει καταλάβει τίποτα ο άνθρωπος. Ούτε για καπιταλισμό, ούτε για παγκοσμιοποίηση, ούτε για λαϊκούς αγώνες, ούτε για τους κοινωνικούς νόμους που καθορίζουν την πολιτική συνείδηση, ούτε για τα πολιτικά υποκείμενα…

Μιλάει για «αξιοκρατία», για «ηθική», για «πολιτική», για κόμματα, για ηγέτες, λες και είναι έννοιες μυστικιστικές, θεότητες, υπεράνω της κοινωνίας και των λαών…

Θέλει ο άνθρωπος να μας εξευρωπαΐσει, να ποδηγετούμαστε δηλαδή από τα δουλεμένα φίλτρα της καπιταλιστικής απάτης.

Λάτρης του καπιταλισμού είνα, αλλά του καπιταλισμού που εξαπατά πιο «προηγμένα» και «πολιτισμένα», χωρίς τις «τριβές» των αντιφάσεων εκείνων που βγάζουν στην επιφάνεια τα πυώδη αποστήματά του…

Αλλά αυτή η καθυστερημένη, και «άξεστη» Ελλάδα είναι που ο λαός της αντιστάθηκε σε όλα τα πλανητικά εγκλήματα, όταν οι «πολιτισμένοι» χειροκροτούσαν αυτά τα εγκλήματα…



Φεβρουάριος 2008


http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2120

Γιανναράς: Το «άλλοθι» του «άλλοθι»

Για μας ο Γιανναράς δεν αποτελεί καμιά έκπληξη. Η «κοσμοαντίληψή» του ήταν και είναι «αυτοκρατορική», του ανεπτυγμένου και «εκσυγχρονισμένου» καπιταλισμού. Αν ο «αριστερός εκσυγχρονισμός» αποτελεί το μεταλλαγμένο προϊόν του σύγχρονου, υπερεθνικού καπιταλισμού, ο Γιανναράς αποτελεί το γνήσιο τέκνο του. Από δω και οι όποιες τυπικές τους διαφορές. Σήμερα ο Γιαννράς, πράγματι δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του. Έχει «ξεραστεί» από τις εξελίξεις και τη μόνη πραγματικότητα που αναγνωρίζει είναι το «εγώ» του. Κριτήριο των πάντων είναι ο «αφαλός» του. Ξεπεσμένος αστός διανοούμενος κλεισμένος στο γυάλινο πύργο του, γι’ αυτό και νοσηρά ναρκισσιστής και εμπαθής…
Ο μόνος του πλέον ρόλος είναι να λειτουργεί σαν άλλοθι της «αριστεράς»: Το άλλοθι της Νέας Τάξης!
Να κατηγορεί φραστικά τον «συμπλεγματικό επαρχιωτισμό» των «προοδευτικών» και να αποδέχεται τα νέα ιδεολογήματα του εντιεθνικισμού!!!



ΜΑΡΤΙΟ 2008

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=15716#15716

Αστικοδημοκρατικές θρηνωδίες


Μέρα με την ημέρα πληθαίνουν οι θρηνωδίες και οι ηθικοί αναθεματισμοί των δημοκρατών Φιλισταίων.
Άλλοι, όπως Γιανναράς, αναθεματίζουν την «καθυστέρηση» της χώρας και την «υποκρισία των πολιτικών»: «Δεν είμαστε σοβαρή χώρα» είναι το ρεφραίν αυτού του ηθικολόγου αστικοδημοκράτη. «Δεν έχουμε σοβαρή διπλωματία και σοβαρούς πολιτικούς»: Το επαναλαμβάνει κουραστικά σε κάθε άρθρο του!!!

Άλλοι, ανακαλύπτουν ξαφνικά, παρόμοια ηθικά σοφίσματα: «δεν υπάρχει κράτος», «δεν υπάρχουν σοβαρά κόμματα» και τα παρόμοια…

Οι αφηρημένες αυτές διαπιστώσεις δεν αποτελούν καμιά «όψιμη» αποκάλυψη!!! Αποτελούν το απόσταγμα της μαρξιστικής ανάλυσης για την κρίση του συστήματος. Χιλιοειπωμένες «μορφές» της μαρξιστικής ανάλυσης: «Η κρίση και η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος αντανακλάται στη κρίση και σήψη όλου του εποικοδομήματος: Κράτους, κομμάτων, θεσμών, συνδικάτων, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας κ.λπ.».

Όποιος έχει θητεύσει στοιχειωδώς στη μαρξιστική φιλολογία, δεν μπορεί να μην χαμογελάσει, όταν βλέπει, σήμερα, θιασώτες της καπιταλιστικής λογικής και αστικής δημοκρατίας να κραυγάζουν, με υστερικά ηθικά αναθέματα, παπαγαλίζοντας κοινότοπες διαπιστώσεις της μαρξιστικής ανάλυσης.

Αλίμονο, όμως. Απλώς παπαγαλίζουν ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ. Δεν ΕΞΗΓΟΥΝ απολύτως τίποτα. Εμφανίζουν το τσόφλι της μαρξιστικής κριτικής σαν καινούργιες «ιδέες». Αφανίζουν το περιεχόμενο της μαρξιστικής κριτικής και μένουν στο τσόφλι των διαπιστώσεων! Καμιά εξήγηση και ανάλυση, καμιά πρόταση διεξόδου, καμιά προοπτική. Θρηνωδίες και αναθέματα για το «κακό» που μας βρήκε!!! Δηλαδή σκέτη μαυρίλα και μοιρολατρία…

Και όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Αν αναζητήσουν το ΓΙΑΤΙ, δηλαδή τα αίτια όλων αυτών που αναθεματίζουν θα καταλήξουν στην καταδίκη του καπιταλιστικού συστήματος και θα αναζητήσουν τους δρόμους αντικατάστασής του.

Αυτό, όμως είναι που δεν θέλουν. Είναι κολλημένοι στα «ιδεώδη» της παρωχημένης αστικής Δημοκρατίας, του καπιταλισμού της προοδευτικής περιόδου της ζωής του. Δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι τίποτα από την παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη, τον πλανητικό ιμπεριαλισμό. Το ρολόι της ιστορίας έχει σταματήσει γι’ αυτούς τους δημοκράτες Φιλισταίους, στην αυγή του καπιταλισμού.

Δεν «διδάσκουν», όμως μόνο την απαισιοδοξία και το «σκότος» της απάθειας, αλλά και παραποιούν την πραγματικότητα. Εμφανίζουν τα «δεινά», σαν έργο «κακών» προσώπων, σαν διαστροφές ΟΧΙ κοινωνικές, αλλά «προσωπικές» και «πνευματικές»!!!

Λίγες μόνο συνοπτικές επισημάνσεις:
ΠΡΩΤΗ: αγνοώντας παντελώς την κοινωνική φύση του αστικού κράτος δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το κράτος δεν είναι καμιά υπερταξική θεότητα, φετίχ, αλλά το εργαλείο των ισχυρών: Ιδεολογικό, πολιτικό, κατασταλτικό.
Το κράτος συνεπώς δεν μπορεί ΠΟΤΕ να υψωθεί πάνω από αυτά, το «εργαλείο» δεν μπορεί να αυτονομηθεί από το «μάστορα» που το χρησιμοποιεί!!! Οι ανταγωνισμοί των καπιταλιστικών συμφερόντων, η σήψη των καπιταλιστικών σχέσεων, κάθε κρίση του συστήματος «υποτάσσει» και το «εργαλείο». Και είναι η σήψη και η διάβρωση των καπιταλιστικών σχέσεων που διαβρώνει και το κράτος, όπως και όλους του κρατικούς θεσμούς. Σήμερα η σήψη αυτή είναι τόσο προχωρημένη που καθιστά το κράτος και τους θεσμούς του «τιμάρια» ανταγωνιστικών συμφερόντων, που εκκολάπτει και γιγαντώνει παρακρατικά κυκλώματα. Ιδιαίτερα σήμερα στη νεοταξική εποχή που ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός καταλύει κυριολεκτικά τα εθνικά κράτη και τα μετατρέπει σε «σουρωτήρια», μηχανισμούς ελεγχόμενους από τις διεθνείς μυστικές υπηρεσίες.

ΔΕΥΤΕΡΗ. Η ίδια διάβρωση και υποταγή υπάρχει σε όλο το θεσμικό πολιτικό πλαίσιο: Κοινοβούλιο, κόμματα, συνδικάτα, Ενημέρωση κ.λπ. Τα θεσμικά κόμματα, τα συνδικάτα, το Δίκαιο και λοιπά είναι διαβρωμένα και υποταγμένα στο ιμπεριαλιστικό, μονοπωλιακό «Κράτος»!!!
Όποιος συνεπώς αναθεματίζει ΑΠΛΩΣ τα «κακά» κόμματα κ.λπ είναι σαν να πιστεύει ότι μέσα σε αυτά τα πλανητικά, νεοταξικά πλαίσια μπορεί να υπάρξουν κόμματα, συνδικάτα και κράτος της παλιάς δημοκρατικής αστικής «κοπής», δηλαδή ικανά να προωθήσουν τα συμφέροντα της κοινωνίας και του λαού.
Όποιος θέλει να βαυκαλίζεται με τέτοια νανουρίσματα είναι πολιτικά αφελής στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη; Γρανάζι, άθελά του ίσως, των πολιτικών απατεώνων…

Το στρατηγικό πρόβλημα σήμερα είναι το Πώς θα ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση και θα αλλάξουμε την κοινωνία και όχι το πώς θα συμμετέχουμε σε αυτό το σύστημα της απάτης και της σήψης…

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ. Αυτά τέλος ότι «δεν είμαστε σοβαρή χώρα» κ.λπ είναι ύμνοι στις «σοβαρές» και μεγαλύτερη υποταγή σε αυτές. Δηλαδή να γίνουμε και εμείς «ανεπτυγμένα» και «σοβαρά» εξαρτήματα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Έξω από τον ουτοπικό χαρακτήρα τέτοιων σοφισμάτων (αγνοείται παντελώς ο παγκόσμιος καταμερισμός του ιμπεριαλισμού), εδώ υπάρχει και πολιτική δολιότητα: Επικαλύπτεται το γεγονός ότι αυτές οι «σοβαρές» χώρες είναι ακόμα χειρότερες και οι μήτρες όλων των σύγχρονων συμφορών…
Αυτά τα ολίγα και λίαν τηλεγραφικά….




ΜΑΙΟΣ 2008

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=16358#16358


Ο Κήρυκας της ακινησίας


Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς σας συγκινούν διανοουμενίστικα παραληρήματα χιλιοειπωμένων γενικολογιών και κοινοτοπιών: "Οι ελεεινές πολιτικές συντεχνίες", η "αναξιοκρατία", η "καθεστωτική αριστερά», τα "πουλημένα κόμματα" και τα τοιαύτα.

Αυτά είναι απλώς κοινότοπες διαπιστώσεις και ο Γιανναράς πέραν αυτών των διαπιστώσεων δεν προχωρεί ούτε βήμα. Δεν μας λέει π.χ πώς έγινε έτσι η κοινωνία, φταίει το άπληστο «ανθρώπινο ένστικτο» ή ένα συγκεκριμένο σύστημα που έχει οδηγήσει τις κοινωνίες και τον άνθρωπο στην παρακμή. Συνακόλουθα δεν αρθρώνει ίχνος πολιτικού λόγου προοπτικής, πώς δηλαδή θα βγούμε από αυτή την κόλαση. Όταν θα ξαναγίνουν οι άνθρωποι «καλοί» (και πώς θα γίνει αυτό, με την επιφοίτηση ή όταν οι πολιτικοί και τα κόμματα θα αλλάξουν (και πώς θα αλλάξουν.
Πέραν των αφοριστικών αερολογιών και αναθεματισμών τίποτε άλλο: ΜΗΔΕΝ!!!

Μιλάει, επίσης για τη Νέα Τάξη. Τι είναι αυτό: Μια ειμαρμένη; Ή είναι ο καπιταλισμός των υπερεθνικών, το κράτος του πλανητικού, καπιταλιστικού συστήματος; Όταν δεν έχει τη γνώση ότι η Νέα Τάξη είναι η εξουσία του υπερεθνικού καπιταλισμού, μια εξουσία που έχει αλώσει τα πάντα και έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αυτό το παρακμιακό επίπεδο και μας απειλεί με θανάσιμους κινδύνους, τότε δεν μπορεί να αντιληφθείς απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Απλώς θα μυξοκλαίς, όπως ο Γιανναράς, θα σου φταίνε όλοι οι άλλοι και θα αναθεματίζεις τους πάντες.

Ο Γιανναράς μιλάει σαν οι κοινωνίες και η Ιστορία να κινούνται στον αέρα από ένα αόρατο «κακό» πνεύμα.
Και μιλάει έτσι γιατί είναι ένας διανοούμενος κλεισμένος στη ναρκισσιστική του γυάλα και το σπουδαιότερο, διανοούμενος λάτρης του καπιταλισμού. Και μόνο να αμφισβητήσεις τον καπιταλισμό βγάζει σπυράκια. Ο άνθρωπος έχει μείνει κολλημένος στα λαμπρά μεγαλεία του «καλού» καπιταλισμού, εκεί που ο ίδιος θα αποτελούσε μεγάλη ανταλλακτική αξία. Γι αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Νέα Τάξη δεν είναι καμιά συνωμοσία του Διαβόλου, αλλά ο καπιταλισμός στο σημερινό του στάδιο. Πίσω, σε αυτό που ονειρεύεται δεν υπάρχει δρόμος. Αυτό το σύστημα πρέπει να αγωνιστείς να το ανατρέψεις και να φέρεις ένα άλλο, δίκιο και ανθρώπινο. Ο Γιανναράς ούτε καν το σκέφτεται αυτό. Απλώς αναθεματίζει, σαν γεροντοκόρη τα «κακά».

Είναι εντελώς ανίκανος έτσι να αντιληφθεί και το τι παίζεται στο Κόσμο και στα Βαλκάνια. Το τι είναι η Ελλάδα και το γιατί είναι χειροπόδαρα δεμένη στο πλανητικό καπιταλιστικό γίγνεσθαι. Και φυσικά ούτε καν μπορεί να υποψιαστεί ότι μέσα σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό αναπτύσσονται και οξύνονται εσωτερικές αντιθέσεις και διαιρέσεις της καπιταλιστικής εξουσίας που ανοίγουν ρωγμές αγώνα για μια άλλη εναλλακτική πολιτική, για μια άλλη κοινωνία.
ΟΥΤΕ καν τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ο Γιανναράς.
Ας μη μεθάτε, λοιπόν, κάποιοι, με τα ωραία αφοριστικά και κενά περιεχομένου αναθέματα.

Αυτοί οι «ακραίοι» της φράσης που δεν γνωρίζουν άλλα χρώματα παρά μόνοι το μαύρο και το άσπρο δεν είναι παρά οι κήρυκες της απελπισίας και της ακινησίας.

ΟΥΔΕΠΟΤΕ πήγε μπροστά η ζωή με τέτοιου είδους διανοουμένους.
Οι καπεταναίοι είναι εκείνοι που ανοίγουν δρόμους και γνωρίζουν να μάχονται…





Τελειώνουμε με τον
ΟΚΤΩΒΡΙΟ του 2008

«Όταν ο Χρήστος Γιανναράς ονειρεύεται..»

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=18085#18085



Ονειρώξεις


Τα όνειρα είναι το καταφύγιο των αδύνατων και εκείνων που περιμένουν Μεσσίες για να τους σώσουν.
Σήμερα αδύνατοι είναι αυτοί που βρίσκονται εντοιχισμένοι στα ιδεολογικά κλισέ του αστικού φιλελευθερισμού: Ζουν με ονειρώξεις, νοσταλγούν τα περασμένα μεγαλεία της καπιταλιστικής προόδου και αναζητούν Μεσσίες.
ΟΛΟ το παραπάνω κείμενο είναι ποτισμένο από αυτή τη φιλοσοφία του ηγέτη-Μεσσία, από το νανουριστικό ναρκωτικό ενός Ρομπέν των Δασών! Σε πολιτικούς όρους νοσταλγεί ερωτικά δικτάτορες!!!
Δεν θα ασχοληθούμε σοβαρά. Μόνο κάποιες επισημάνσεις που δείχνουν το πόσο ποτισμένη είναι η σκέψη των απελπισμένων από την παρακμιακή φιλοσοφία του καπιταλισμού: Τη φιλοσοφία των δικτατόρων και της περιφρόνησης της λαϊκής ενέργειας.

Πρώτη επισήμανση: Οι ηγέτες που κινούν την ιστορία προς τα εμπρός και προς το συμφέρον των κοινωνιών και των λαών δεν ξεπετάγονται ΠΟΤΕ από το κεφάλι της Αθηνάς. Βγαίνουν οργανικά και διαλεκτικά μέσα από τα κοινωνικά κινήματα και τους λαϊκούς αγώνες. Αποτελούν το απόσταγμα επαναστατικών λαϊκών κινημάτων και ΟΧΙ προϊόντα του καθεστώτος και των γραφειοκρατικών μηχανισμών του.

Δεύτερη επισήμανση. Η ηρωποίηση του Πούτιν είναι μια καταστροφική ουτοπία που εξαπατά πολλαπλά:
α). Ο Πούτιν δεν είναι κανένας επαναστάτης λαϊκός ηγέτης. Ένας δικτάτορας είναι.
β). Προϊόν του γραφειοκρατικού μηχανισμού του Σοβιετικού κράτους, για τη διάσωση των γραφειοκρατικών συμφερόντων αυτού του κράτους. Μέσα στην πορεία αποσύνθεσης και διάλυσης της Ρωσίας, ήρθε ο Βοναπάρτης Πούτιν για να ανακόψει αυτή τη διάλυση, να σώσει την κάστα των γραφειοκρατών και να οδηγήσει συντεταγμένα τη Ρωσία στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Αυτή η ανασυγκρότηση της Ρωσίας είχε θετικά αποτελέσματα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι και έδωσε κάποια ψιχία στον πεινασμένο από τη διάλυση και αποσύνθεση ρωσικό λαό. Ο Πούτιν ΔΕΝ προωθεί τα συμφέροντα ΣΥΝΟΛΙΚΑ της ρώσικης κοινωνίας και του λαού της. Προωθεί και μάλιστα δικτατορικά τα συμφέροντα των προνομιούχων ελίτ. Αργά ή γρήγορα ο Πούτιν θα συγκρουστεί με τον Ρώσικο λαό. Έχουμε αναλύσει το «φαινόμενο» Πούτιν.

Τρίτη επισήμανση. Το σύμμετρο του Πούτιν στον καπιταλιστικό κόσμο είναι οι δικτάτορες του καπιταλιστικού καθεστώτος. Αυτοί οι δικτάτορες, ανεξάρτητα από τη λαϊκίστικη ρητορική τους, είναι όργανα του συστήματος και του πλανητικού κράτους. Ακόμα, και αν κάνουμε την ουτοπική υπόθεση ότι είναι «ήρωες», πάλι τίποτα δεν μπορεί να κάνουν: Όργανα θα γίνουν.
Δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ, μέσα από τις διαδικασίες και τις δομές του συστήματος, μέσα από το κράτος της Νέας Τάξης, να κατεδαφίσει τα στηρίγματά του. Οι επιλογές που γίνονται απορρέουν από τη ΛΟΓΙΚΗ της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ΟΧΙ από πρόσωπα.
Για να πολεμήσεις τη Νέα Τάξη και τις επιλογές της, για να καλυτερεύσεις, έστω και λίγο τα πράγματα, πρέπει ο ηγέτης και τα κόμματα που λένε ότι αγωνίζονται εναντίον της σήψης και της Νέας Τάξης, να ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ στην λαϊκή κινητοποίηση και οργάνωση. Να στηρίζονται και να ελέγχονται…
ΟΛΑ τα άλλα είναι ουτοπίες που οδηγούν σε εγκλήματα κατά των λαών. Τις ζήσαμε αυτές τις ουτοπίες πολλές φορές και τώρα πληρώνουμε τα διαμαρτυρικά αυτών των εγκλημάτων.
ΟΣΟΙ, συνεπώς, νοσταλγούν, Πούτιν ή Μεσσίες, στρώνουν, μέσα στη σημερινή απελπισία, το δρόμο για νέες απάτες και εγκλήματα: Για νέους απατεώνες, βοναπάρτες ή δικτάτορες…
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα όνειρα. Ουδείς μπορεί να σώσει την κατάσταση, εκτός από τους ίδιους τους λαούς και τις οργανώσεις του…



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Να ευχαριστήσω τον Ροβεσπιέρο για όλα αυτά τα άκρως κατατοπιστικά που παρέθεσε. Έτσι καταλαβαίνουμε αρκετά καλά το "φαινόμενο" Γιανναράς, όπως και τα "φαινόμενα" των ημετέρων εφημερίδων γνώμης. Όπου ανακατεύονται οι λογής διανοούμενοι και φτιάχνουν τον πολτό, στο πατητήρι που ονομάζεται think tank.

Όσο για μένα, κατάλαβα πόσο ακόμη βλάκας είμαι. Αν ήμουν έξυπνος θα έγραφα άλλα, ας πούμε, κάτι σαν το : "Ο κοινής αποδοχής πρόεδρος της δημοκρατίας - πλην κρετινοειδών Λακεδαιμονίων" κλπ. Αν ήμουν λακές, ο δαίμων θα μου χτυπούσε την πόρτα, αλλά δεν είμαι.

Ατύχησα.

[Πιστός]

Είχα διαβάσει προ καιρού συνέντευξη Αγιορείτη μοναχού για τον Γιανναρά. δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του. Συγκράτησα όμως καλά την ουσία της τοποθέτησής του.

Ήταν ξεκάθαρος, δεν τον εκτιμούσε. Γιατί έγραφε διάφορα, πήγαινε στον Άγιο Όρος, τα συζητούσε με πνευματικούς εκεί, του ασκούσαν κριτική και έλεγε "Τώρα κατανόησα το ζήτημα, ήταν λάθος μου, θα το διορθώσω", αλλά μετά, όταν επέστρεφε στα καθ' ημάς επέμενε σε ό,τι είχε παραδεχτεί ως λάθος και το... συνέχιζε!

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Αυτή η θεολογική "φούσκα" - είναι όπως οι χρηματηστηριακές - έπρεπε να είχε σπάσει εδώ και χρόνια. Έπρεπε οι "χρηματιστές" των θεολογικών συμποσίων να έπιαναν το χαρτί και το μολύβι, να γέμιζαν τις στήλες των εφημερίδων, των περιοδικών και των άλλων εντύπων, καταθέτοντας τον ακυρωτικό λόγο τους για όλα όσα έχει γράψει και τα οποία ανατρέπουν ολοσχερώς το Ορθόδοξο φρόνημα.

Δεν το έκαναν. Περιορίστηκαν σε ακριτομυθίες όπως αυτή που ανέφερε ο Πιστός επισκέπτης. Υπήρχαν και υπάρχουν ικανότατοι λόγιοι Μοναχοί, μερικοί των οποίων αρθρογραφούν σε εφημερίδες, που θα μπορούσαν δημόσια - και όχι σε στιλ πνευματικών ψιθύρων - να τον βάλουν στη θέση του. Δεν το έκανε ουδείς. Και ακόμη, υπάρχουν και υπήρχαν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Θα μπορούσαν έστω και ως απλοί αναγνώστες εφημερίδων κλπ. να στείλουν ένα ΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ εκεί όπου εκ συστήματος εκπέμπονται τα αλλοτριοτικά μηνύματα των "επενδύσεων" στις νέες θεολογικές αξίες. Εσίγησαν και αυτοί.

Έμειναν μόνο κάποιοι αφανείς - υπήρξαν και επώνυμοι - που σπάνια ασχολήθηκαν μαζί του. Ήταν για θέματα επουσιώδη. Τα άλλα, τα σοβαρότερα, τα πήρε το ποτάμι του οικουμενισμού παρέα με την αγάπη, τον έρωτα το πρόσωπο και φυσικά, την ελευθερία. Συστηματικά η αλήθεια έμενε στα αζήτητα. Και παραμένει.