Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Τι Ανω, τι Νέα, το ίδιο είναι

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Misha



Ένταξη: 18 Ιούν 2007
Δημοσιεύσεις: 137

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάϊ 08, 2008 11:47 pm    Θέμα δημοσίευσης: Τι Ανω, τι Νέα, το ίδιο είναι Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«Τι Ανω, τι Νέα, το ίδιο είναι»

Tου Xρηστου Γιανναρα

Αν αντέχουμε να δούμε την πραγματικότητα κατά πρόσωπο –να μην χρυσώνουμε για μας τους ίδιους το χάπι– θα παραδεχθούμε ότι το σκοπιανό «πρόβλημα» τέλειωσε με κατά κράτος ήττα του ελλαδικού μας κουκλοθέατρου: Τα Σκόπια «κλείδωσαν» το όνομα «Μακεδονία» (πέτυχαν να το εξασφαλίσουν οριστικά) με τη σύμφωνη γνώμη των «κομμάτων εξουσίας» στην Ελλάδα. Παζαρεύουν τώρα, τάχα με περισσή δυσαρέσκεια, έναν διακοσμητικό της ελληνικής πανωλεθρίας επιθετικό προσδιορισμό.

Οι ελλαδικές συντεχνίες εξουσίας επιδιώκουν, υποτίθεται, να είναι γεωγραφικός αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός. Μοιάζει να μας λογαριάζουν τους πολίτες διανοητικά καθυστερημένους, ανίκανους να αντιληφθούμε ότι η προσθήκη γεωγραφικού προσδιορισμού, όταν παραμένει άθικτη στο Σύνταγμα των γειτόνων η εθνοφυλετική μονοπώληση της ονομασίας «Μακεδονία» (και ο συνακόλουθος αλυτρωτισμός), δεν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από στάχτη στα μάτια.

Αλλά οι υψαύχενες Σλάβοι των Σκοπίων αρνούνται και τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Διαπραγματεύονται από θέσεως ισχύος: Εχουν οριστικά κατακτήσει το μείζον, το όνομα «Μακεδονία» και η διπλωματική τους περηφάνια, απόλυτα δικαιολογημένη, ενοχλείται να παραχωρήσει παρηγορητικό κουτόχορτο στους ψηφοφόρους της ελλαδικής κυρίας τής υπουργούσης («κρίμασιν οις πάντες οίδασι») τα διεθνή. Εσπευσε να βεβαιώσει τους ψηφοφόρους της η κυρία υπουργός ότι και ο προσδιορισμός «Νέα» Μακεδονία γεωγραφικός είναι, ας μοιάζει χρονικός - ιστορικός. Οι δε προσωπικοί της εγκάθετοι στα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια αναμηρυκάζουν τη διαβεβαίωση σαν σταθερή επωδό: «Τι Ανω, τι Νέα Μακεδονία, το ίδιο είναι»!

Το δημοψήφισμα αποκλείστηκε εγκαίρως, οι συντεχνίες εξουσίας (και η Νέα Τάξη πραγμάτων) θέλουν τον λαό φιμωμένο για όλα τα καίρια προβλήματα του βίου του και του ιστορικού του μέλλοντος. Αποφασίζουν και διατάσσουν οι αποδεδειγμένα ανίκανοι να διαχειριστούν έστω και την αποκομιδή των σκουπιδιών στις πόλεις, η πιο ανυπόληπτη επαγγελματική κάστα της ελλαδικής κοινωνίας. Αυτοί διαπραγματεύονται αν θα επιβιώσει ιστορικά ο Ελληνισμός στη Μακεδονία, στην Κύπρο, στη Βόρεια Ηπειρο, στη Θράκη, στο Αιγαιακό Αρχιπέλαγος. Και η τρομακτική αυτή ιστορική ευθύνη δεν τους απασχολεί, το μόνο που τους κόφτει, φανερά και αδιάντροπα, είναι η επανεκλογή τους, το μεθοδικό μαγείρεμα της εκλογικής τους επιτυχίας.

Δεν ενδιαφέρει τους επαγγελματίες της εξουσίας αν η Θεσσαλονίκη αναδειχθεί από το ΝΑΤΟ σε Πρίστινα ενός «μακεδονικού» Κοσόβου. Δεν τους ενδιαφέρει αν το ελλαδικό κρατίδιο που εξουσιάζουν διαχειρίζεται, πριν από όλα, μια πανανθρώπινης σημασίας παρακαταθήκη πολιτισμού και τριτευόντως ή καθόλου μιαν εθνοφυλετική οντότητα. Εχουν προγραμματικά εξαρθρώσει κάθε δυνατότητα αποτελεσματικού κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας. Επιτρέπουν και ενθαρρύνουν ακίνδυνες για την εξουσία εκτονώσεις αφελών, π.χ. διαδηλώσεις, πορείες, συλλαλητήρια. Τέτοιες εκτονώσεις είναι κομματικά οργανωμένες, επομένως ελεγχόμενες ασφυκτικά από την εξουσία: Πηγαίνει μπροστά η ντουντούκα, διαλαλεί τα προκάτ συνθήματα, και η αγέλη που ακολουθεί απλώς αναμηρυκάζει. Ολα αρχίζουν και τελειώνουν σε οικονομικές διεκδικήσεις. Εγγυημένο τέλμα.

Εχουν εξαρθρωθεί, με εκπλήσσουσα μεθοδικότητα και κοινή συναίνεση όλων των συντεχνιών εξουσίας, οι κυρίως δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου της επαγγελματικής πολιτικής, δυνατότητες αποτελεσματικών αντιρρήσεων, καταγγελιών, διαμαρτυρίας. Ελάχιστο παράδειγμα: Αν κριτικές θέσεις, όπως αυτής εδώ της επιφυλλίδας, δημοσιεύονταν στη δεκαετία του 1960 με την υπογραφή ενός από τους γνωστούς τότε λόγιους επιφυλλιδογράφους, Θεοτοκά, Παπανούτσου, Τερζάκη, Χουρμούζιου, θα ήταν μάλλον το κυρίαρχο γεγονός της επικαιρότητας, όχι χωρίς καίριες πολιτικές επιπτώσεις. Σήμερα δεν υπάρχουν ονόματα λογίων («διανοουμένων» λέμε πια ανελληνίστως) που να μην έχουν μεθοδικά γυμνωθεί από κάθε κύρος ικανό να επηρεάσει την ελλαδική κοινωνία. Δεν υπάρχουν ακομμάτιστα πρόσωπα, με καθολική καταξίωση της ανιδιοτέλειας και ευθυκρισίας τους, για να καταγγείλουν αποτελεσματικά την ανεπάρκεια, την ιδιοτέλεια, την εγκληματική υπονόμευση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού από σπιθαμιαίους, τάχα και πολιτικούς.

Η απαξίωση και εξουδετέρωση των αδέσμευτων στην κρίση τους, οξυδερκών, εύτολμων στοχαστών μοιάζει να κατορθώθηκε με δύο τρόπους: Με την πολύ ευρύτερη καίρια λοβοτομή που επιχειρήθηκε στην ελλαδική κοινωνία, όταν καταργήθηκε θεσμικά κάθε αξιοκρατία, κάθε αξιολογική αποτίμηση, κάθε έλεγχος πειθαρχικός και ποιοτικός σε όλες τις πτυχές της κρατικής λειτουργίας και του κοινωνικού βίου. Με πολιτική πρωτοβουλία τού «Πασόκ», εκτελεστική εφαρμογή από τον «Συνασπισμό» και σιωπηρή συναίνεση της «Νέας Δημοκρατίας». Επιβλήθηκε σαν «δημοκρατία» η ισοπεδωτική εξομοίωση της γνώμης όλων. Επαψαν να υπάρχουν αριστείς, ειδήμονες, δοκιμασμένοι νόες. Κανένας πια Θεοτοκάς ή Παπανούτσος δεν μπορεί να είναι ανεκτός για να ασκήσει επιρροή στην ελλαδική κοινωνία, να καταγγείλει αυθαιρεσίες της εξουσίας. Μοναδική αυθεντία ο κομματικός λόγος και κυρίως η τηλεοπτική εκφορά του.

Δεύτερος τρόπος απαξίωσης των φυσικών εκφραστών κριτικής (κοινωνικής) της εξουσίας φαίνεται να είναι το αντάλλαγμα που εισέπραξε η φερόμενη ως Αριστερά για τη λεηλασία των συνθημάτων και των ψηφοφόρων της από το Πασόκ. Της παραδόθηκε, αντιστάσεως μη ούσης, η κυρίως εξουσία, η απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία στην ελλαδική κοινωνία. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, παπανδρεϊκές, μητσοτακικές, σημιτικές, μικροκαραμανλικές, ο ιδεολογικός εξουσιασμός της κοινωνίας από την καριερίστικη «Αριστερά» παραμένει ολοκληρωτικός και αυτονόητος. Δεν υπάρχει λόγιος, καλλιτέχνης, προσωπικότητα έκτακτης προσφοράς, που θα αναγνωριστεί δημόσια και θα προβληθεί, αν δεν έχει θητεύσει σε «αριστερό» κομματικό στρατωνισμό. Οι αναφορές του Τύπου, η τηλεοπτική προβολή, οι θεσμικές διακρίσεις, τα βραβεία, οι τιμητικές ευθύνες, ο λιβανωτός των εξυμνήσεων προσφέρονται αποκλειστικά και μόνο σε πατενταρισμένους «αριστερούς».

Και οι «διακεκριμένοι» πολυδιαφημιζόμενοι εκλεκτοί της καριερίστικης «Αριστεράς» δεν θα αντιταχθούν ποτέ στην αποδόμηση του πατριωτισμού των Ελλήνων, αντίθετα: πάντοτε πλειοδοτούν. Γλώσσα, εδαφική ακεραιότητα, ιστορική συνείδηση, πολιτιστική ετερότητα, τα λογαριάζει η καριερίστικη «Αριστερά» (το αποδείχνει με κάθε ευκαιρία) αντιδραστικές προκαταλήψεις, που εμποδίζουν τον θρίαμβο του Ιστορικού Υλισμού.

Ετσι, οι σπιθαμιαίοι τυχάρπαστοι, υπουργούντες εναλλακτικά τα διεθνή και διαχειριζόμενοι την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού στη Μακεδονία, στην Κύπρο, στη Βόρεια Ηπειρο, στη Θράκη, στο Αιγαιακό Αρχιπέλαγος, μπορούν να είναι ήσυχοι. Κανένας λόγιος με λόγο κοινωνικά αποτελεσματικό δεν θα ενοχλήσει τον ιδιοτελή ενδοτισμό τους. Πειθαρχώντας στην ιδεολογική κυριαρχία της «Αριστεράς» και εξασφαλίζοντας εγκαθέτους στην τηλεόραση, μπορούν άνετα να γράψουν Ιστορία.

Ιστορία έγραψε και ο Ηρόστρατος. Γιατί όχι;

καθημερινή 4-5-2008
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
ΝΑΤΑΛΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάϊ 09, 2008 12:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο Κήρυκας της ακινησίας


Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς σας συγκινούν διανοουμενίστικα παραληρήματα χιλιοειπωμένων γενικολογιών και κοινοτοπιών: Οι ελεεινές πολιτικές συντεχνίες, η αναξιοκρατία, η καθεστωτική «αριστερά», τα πουλημένα κόμματα και τα τοιαύτα.

Αυτά είναι απλώς κοινότοπες διαπιστώσεις και ο Γιανναράς πέραν αυτών των διαπιστώσεων δεν προχωρεί ούτε βήμα. Δεν μας λέει π.χ πώς έγινε έτσι η κοινωνία, φταίει το άπληστο «ανθρώπινο ένστικτο» ή ένα συγκεκριμένο σύστημα που έχει οδηγήσει τις κοινωνίες και τον άνθρωπο στην παρακμή. Συνακόλουθα δεν αρθρώνει ίχνος πολιτικού λόγου προοπτικής, πώς δηλαδή θα βγούμε από αυτή την κόλαση. Όταν θα ξαναγίνουν οι άνθρωποι «καλοί» (και πώς θα γίνει αυτό, με την επιφοίτησηWink ή όταν οι πολιτικοί και τα κόμματα θα αλλάξουν (και πώς θα αλλάξουνWink.
Πέραν των αφοριστικών αερολογιών και αναθεματισμών τίποτε άλλο: ΜΗΔΕΝ!!!

Μιλάει, επίσης για τη Νέα Τάξη. Τι είναι αυτό: Μια ειμαρμένη; Ή είναι ο καπιταλισμός των υπερεθνικών, το κράτος του πλανητικού, καπιταλιστικού συστήματος; Όταν δεν έχει τη γνώση ότι η Νέα Τάξη είναι η εξουσία του υπερεθνικού καπιταλισμού, μια εξουσία που έχει αλώσει τα πάντα και έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αυτό το παρακμιακό επίπεδο και μας απειλεί με θανάσιμους κινδύνους, τότε δεν μπορεί να αντιληφθείς απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Απλώς θα μυξοκλαίς, όπως ο Γιανναράς, θα σου φταίνε όλοι οι άλλοι και θα αναθεματίζεις τους πάντες.

Ο Γιανναράς μιλάει σαν οι κοινωνίες και η Ιστορία να κινούνται στον αέρα από ένα αόρατο «κακό» πνεύμα.
Και μιλάει έτσι γιατί είναι ένας διανοούμενος κλεισμένος στη ναρκισσιστική του γυάλα και το σπουδαιότερο, διανοούμενος λάτρης του καπιταλισμού. Και μόνο να αμφισβητήσεις τον καπιταλισμό βγάζει σπυράκια. Ο άνθρωπος έχει μείνει κολλημένος στα λαμπρά μεγαλεία του «καλού» καπιταλισμού, εκεί που ο ίδιος θα αποτελούσε μεγάλη ανταλλακτική αξία. Γι αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Νέα Τάξη δεν είναι καμιά συνωμοσία του Διαβόλου, αλλά ο καπιταλισμός στο σημερινό του στάδιο. Πίσω, σε αυτό που ονειρεύεται δεν υπάρχει δρόμος. Αυτό το σύστημα πρέπει να αγωνιστείς να το ανατρέψεις και να φέρεις ένα άλλο, δίκιο και ανθρώπινο. Ο Γιανναράς ούτε καν το σκέφτεται αυτό. Απλώς αναθεματίζει, σαν γεροντοκόρη τα «κακά».

Είναι εντελώς ανίκανος έτσι να αντιληφθεί και το τι παίζεται στο Κόσμο και στα Βαλκάνια. Το τι είναι η Ελλάδα και το γιατί είναι χειροπόδαρα δεμένη στο πλανητικό καπιταλιστικό γίγνεσθαι. Και φυσικά ούτε καν μπορεί να υποψιαστεί ότι μέσα σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό αναπτύσσονται και οξύνονται εσωτερικές αντιθέσεις και διαιρέσεις της καπιταλιστικής εξουσίας που ανοίγουν ρωγμές αγώνα για μια άλλη εναλλακτική πολιτική, για μια άλλη κοινωνία.
ΟΥΤΕ καν τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ο Γιανναράς.
Ας μη μεθάτε, λοιπόν, κάποιοι, με τα ωραία αφοριστικά και κενά περιεχομένου αναθέματα.

Αυτοί οι «ακραίοι» της φράσης που δεν γνωρίζουν άλλα χρώματα παρά μόνοι το μαύρο και το άσπρο δεν είναι παρά οι κήρυκες της απελπισίας και της ακινησίας.

ΟΥΔΕΠΟΤΕ πήγε μπροστά η ζωή με τέτοιου είδους διανοουμένους.
Οι καπεταναίοι είναι εκείνοι που ανοίγουν δρόμους και γνωρίζουν να μάχονται…

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες