Τα απλοϊκά σχήματα της σκέψης

[ΘΑΛΕΙΑ]

Τα απλοϊκά σχήματα της σκέψης



Όταν φωτογραφίζεις απλώς τα πράγματα και δεν τα εξηγείς, πνίγεσαι μέσα σε τυπικές εξισώσεις και ταυτίσεις ανόμοιων κοινωνικών και πολιτικών ποιοτήτων.

Οι παρακάτω στίχοι του Σουρή γράφτηκαν πριν από ένα αιώνα και όμως τα ίδια ακριβώς λέμε και στηλιτεύουμε σήμερα και με τα ίδια μελανά χρώματα.

Τι περισσότερο λένε οι επικριτές του κράτους, του ελληνικού λαού και της διαφθοράς σήμερα;

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Να συμπεράνουμε, συνεπώς, πως το «κακό» βρίσκεται στο «αίμα» μας, είναι ειμαρμένη;

Εκεί οδηγεί η απλοϊκότητα της σκέψης και η εξωτερική φωτογράφηση των πραγμάτων.

Οι στίχοι του Σουρή είναι και οι ίδιοι απλοϊκά σατυρικοί.

Αδυνατώντας ο Σουρής να κατανοήσει το χαρακτήρα του ελληνικού καθυστερημένου, μεταπρατικού και παρασιτικά υπόδουλου καπιταλισμού στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αδυνατεί να κατανοήσει και τη διαφορετικότητα της κοινωνικής ψυχολογίας.

Παίρνει κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά, τυπικά όμοια και ταυτίζει Αφεντάδες και δούλους, κράτος και κοινωνικά στρώματα, πολιτικούς και λαό.

Αδυνατεί να συλλάβει το εξής ουσιώδες: Κάποια τυπικά εξωτερικά «ελαττώματα» κοινά σε όλους έχουν εντελώς διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, απορρέουν από εντελώς αντίθετες καταστάσεις.

Η τραχύτητα π.χ. στη γλώσσα και τη συμπεριφορά (απωθητική οπωσδήποτε) εκφράζει πολύ διαφορετικές καταστάσεις στα «ανώτερα» στρώματα από τα «κατώτερα».

Στα λαϊκά στρώματα η βαναυσότητα, η «πονηριά» και λοιπά «ελαττώματα» εκφράζουν την απελπισία, την οργή, και κυρίως μια κατάσταση δουλείας χωρίς ελπίδα, χωρίς διέξοδο.

Η ίδια αυτή βαναυσότητα, τα ίδια αυτά «ελαττώματα» στα ανώτερα στρώματα αποτελούν έκφραση κοινωνικής ανωτερότητας, αναφαίρετο δικαίωμα του Αφέντη και του κράτους του.

Η τραχύτητα των λαϊκών στρωμάτων, η «πονηριά», οι «πανουργίες» και λοιπά ελαττώματα «παρανομίας» και «ήθους» ΔΕΝ είναι ραγιαδισμός και πιθηκισμός.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ ΑΜΥΝΑ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στη δουλεία των αφεντάδων και τη βαναυσότητα της εξουσίας.

Είναι η ακατέργαστη μορφή μιας υγιούς και επαναστατική ύλης, μιας «ύλης» που εκφράστηκε σε μεγάλα ιστορικά κινήματα και σε ανώτατες βαθμίδες συλλογικού ήθους και αλληλεγγύης…

Η διαφθορά του κράτους και των πολιτικών βρίσκεται μέσα στα οστά του καπιταλιστικού συστήματος και στην Ελλάδα από την αρχή είχε πάρει θηριώδεις διαστάσεις, ακριβώς γιατί η Ελλάδα εισήλθε με μεγάλη καθυστέρηση και «μπασταρδεμένα» στον καπιταλισμό, σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός είχε εισέλθει στο στάδιο της γεροντικής του παρακμής…

ΣΗΜΕΡΑ η σήψη έχει γιγαντωθεί. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες αποσυντίθενται…

Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, αλλά για όλον τον κόσμο. Απλώς στην Ελλάδα τα συμπτώματα της αποσύνθεσης είναι πιο ευδιάκριτα, ρέουν στο δρόμο…

Τώρα διαβάστε τους στίχους του Σουρή

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)
http://navarhida.blogspot.com/2010/04/1853-1919.html

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
*******
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
*******
Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
*******
Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
*******
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
*******
Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
*******
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
*******
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.