100 χρόνια Γιάννης ΡΙΤΣΟΣ

[ΔΑΦΝΗ]

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5058479&publDate=29/4/2009



100 χρόνια Γιάννης ΡΙΤΣΟΣ

Στα χέρια του Γιάννη Ρίτσου η Ιστορία γίνεται ποίηση. Η ποίηση του Ρίτσου είναι μια συνομιλία με την Ιστορία από την πλευρά των ανθρώπων που γνωρίζουν το πώς γράφεται η Ιστορία. Οχι μέσα από διηγήσεις, αλλά επειδή είναι οι ίδιοι παρόντες όταν αυτή γράφεται. Στρατευμένοι στο όραμα ενός άλλου κόσμου, στην πρώτη γραμμή ενός αγώνα όπου «μια σιωπηλή μεταβολή γίνεται μέσα μας που αλλάζει το θάνατο σε ζωή, την ερημιά σε συντροφιά, την ταπείνωση σε περηφάνια».
*
«ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»
«Α. Β. Γ.
Τρία μεγάλα γράμματα
γραμμένα μ' ασβέστη στη ραχοκοκαλιά της Μακρόνησος.
(Οταν ερχόμαστε με το καράβι
στριμωγμένοι ανάμεσα στους μπόγους και στις υποψίες μας
τα διαβάσαμε πάνου απ' το κατάστρωμα
κάτου απ' τις βρισιές του χωροφύλακα, τα διαβάσαμε
εκείνο το ήσυχο πρωινό του Ιουλίου,
κι η αρμύρα κι η μυρουδιά της ρίγανης και το θυμάρι
δεν καταλάβαιναν καθόλου τι θα πουν αυτά τα τρία ασβεστωμένα γράμματα.)
Α' Τάγμα.
Β' Τάγμα.
Γ' Τάγμα.
Κι η θάλασσα του Αιγαίου ήταν γαλάζια όπως πάντοτε
πολύ γαλάζια, μόνο γαλάζια.
Α' -
Α, ναι, μιλούσαμε κάποτε για μια ποίηση αιγαιοπελαγίτικη,
Β' -
για το γυμνό στήθος της υγείας κεντημένο με μιαν άγκυρα και
μια γοργόνα,
Γ' -
για το θαλάσσιο φως που πλέκει τα κουρτινάκια των γλάρων.
Α.Β.Γ.
300 σκοτωμένοι.
Μιλούσαμε, ναι, για μια ποίηση αιγαιοπελαγίτικη -
ο κάβουρας που ρεμβάζει στο νοτισμένο βράχο,
αντίκρυ στη μαλαματένια δύση, καθώς ένα μικρό μπρούντζινο άγαλμα του Ωκεανού.
Α.Β.Γ
600 τρελοί
(Οι γυάλινες γαρίδες κυνηγώντας στα ρηχά τον ίσκιο του πρωινού άστρου,
το χρυσό και γαλανό καλοκαίρι πετροβολώντας με κουκουνάρια το μεσημεριάτικο ύπνο των κοριτσιών,
τα παλιά πεύκα ξύνοντας τη ράχη τους στην ασβεστωμένη μάντρα.)
Α.Β.Γ.
900 κουτσοί.
Ζήτω
ο βασιλεύς Παύλος.
(Κι η Παναγιά του πόντου φλωροκαπνισμένη απ' το σούρουπο
να σεργιανάει ξυπόλυτη στην αμμουδιά
συγυρίζοντας τα σπίτια των μικρών ψαριών
καρφώνοντας μ' ένα θαλασσινό σταυρό τη φεγγαρίσια της πλεξούδα.)
Α.Β.Γ.
Α.Β.Γ.
(Μιλούσαμε για μια ποίηση αιγαιοπελαγίτικη, ναι, ναι.)
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ -
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ - ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ
Κι η θάλασσα είναι ακόμη γαλάζια όπως πάντοτε
κι ο αμερικάνικος στόλος ταξιδεύει στο Αιγαίο
ήσυχος, ήσυχος, ωραίος,
και τ' άστρα ανάβουν κάθε βράδυ μικρές φωτιές
να ψήσουν οι Αγγελοι την ψαρόσουπα της Παναγίας.
Α.Β.Γ.
Α.Β.Γ.
Κι από κάτου απ' τ' αστέρια περνάνε
καραβιές καραβιές οι εκτοπισμένοι
και τσουβάλια με κομμένα ποδάρια
και τσουβάλια με κομμένα χέρια
και τσουβάλια με νεκρούς
ξεβράζουν οι φουρτούνες στις αχτές του Λαυρίου.
(Αιγαιοπελαγίτικο τοπίο
χρυσό και γαλάζιο.)
Α.Β.Γ.
Σε τούτα τα βράχια τουφεκίστηκαν οι 300 του Α' Τάγματος, τούτα τα φύκια είναι μια τούφα μαλλιά ξεκολλημένα μαζί με το
δέρμα
απ' το καύκαλο ενός συντρόφου που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση.
Α.Β.Γ.
Τα συρματοπλέγματα.
Οι νεκροί.
Οι τρελοί.
Α.Β.Γ.
(Γαλάζια η θάλασσα - πολύ γαλάζια.
Χρυσό αιγαιοπελαγίτικο τοπίο.
Οι γλάροι.)
Α.Β.Γ.
Μαύρη, κατάμαυρη θάλασσα.
Μαύρο, κατάμαυρο τοπίο.
Τα συρματοπλέγματα.
Α.Β.Γ.
Μαύρο, κατάμαυρο τοπίο με σφιγμένα δόντια,
κόκκινο, κατακόκκινο τοπίο με σφιγμένη γροθιά,
μαύρη και κόκκινη καρδιά πηγμένη στο αίμα της
κι ένας κόκκινος ήλιος πηγμένος μες στο αίμα του».

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

26/4/2008
-- Πέρασε στο πάνθεον των ηρώων του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος

11/8/2007
-- «Πέτρινος Χρόνος»

5/11/2006
-- Γκέοργκ Τρακλ

24/6/2006
-- Στη θάλασσα του Γιάννη Ρίτσου

14/11/2003
-- Μνήμη Γιάννη Ρίτσου

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ρίτσος: το τραγούδι της μαχόμενης ζωής.

«Η μεταπολεμική μας λογοτεχνία» του Βάσω Βαρίκα, θεωρείται η πρώτη πιο σημαντική απόπειρα μελέτης της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Είναι μια τομή σε όλα τα επίπεδα της νεοελληνικής κοινωνίας. Ο Βαρίκας με συστηματικό τρόπο αναλύει τη νεοελληνική λογοτεχνία σε συνάρτηση με τα ιστορικά και κοινωνικά φαινόμενα της εποχής του μεσοπολέμου και αναδεικνύει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των λογοτεχνών που εμφανίστηκαν κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, καθώς και τις επιδράσεις που δέχτηκαν από τους προγενέστερους ποιητές.

Γράφει χαρακτηριστικά:
«Και τα δύο ρεύματα έχουν τις ρίζες τους στην παράδοση. Το ρεύμα που εκφράζει και συνειδητοποιεί την παρακμή, ξεκινώντας από τον Καβάφη, περνάει στον Καρυωτάκη για να καταλήξει στους Σεφέρη και Οικονόμου… Το άλλο, που το Παλαμικό οικοδόμημα στέκεται φωτεινός οδηγός του, και αγωνίζεται να δώσει μιαν ενότητα στη σύγχρονη ζωή, ν’ ανακαλύψει μια καθολικότερη αντίληψη που θα του επιτρέψει να εισδύσει στο νόημα της, να δημιουργήσει στήριγμα ζωής, περνάει από τον Σικελιανό, τον Καζαντζάκη και εκπροσωπείται σήμερα εξ ολοκλήρου από τον Ρίτσο».

Ας δούμε τι λέει ο Βαρίκας για το Ρίτσο, σημειώνοντας ότι το έργο είναι γραμμένο το 1939, συνεπώς η «εικόνα» του Ρίτσου δεν είναι ολοκληρωμένη:

«Από τους νεώτερους μονάχα ο Ρίτσος φαίνεται να στρέφεται συνειδητά προς την παραπάνω κατεύθυνση (στη μεταπολεμική κοσμογονία). Σε όλο του το έργο γίνεται φανερή η προσπάθεια ν’ ανακαλύψει, μέσα από το χάος που τον περιτριγυρίζει, καινούργιο τραγούδι στη χαρά, τη ζωή και τον έρωτα.
Όσο και αν στη βαθύτερη ουσία της προσωπικότητάς του παραμένει μια φύση αδύναμη και μελαγχολική (είναι γνήσιο παιδί της γενιάς του), από αντίδραση ίσως αρχικά, από συνείδηση υστερότερα, προσπάθησε να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση και τα αποτελέσματα της προσπάθειάς του σ’ αυτόν τον τομέα δεν είναι ευκαταφρόνητα. Τον βοήθησε εξαιρετικά η ύπαρξη μιας γνήσιας καλλιτεχνικής διαίσθησης, που συνδυάστηκε με βαθιά φιλοσοφική μόρφωση. Από το έργο του βέβαια δεν ξεπηδά το όραμα του αυριανού κόσμου με την απαιτούμενη διαφάνεια και ευρύτητα. Ο ορθολογισμός τού είναι πολύ οικείος για να του επιτρέψει να αφεθεί ελεύθερος στον οραματισμό του, να δώσει στη φαντασία του τη δυνατότητα να τον οδηγήσει όπου αυτή θέλει. Είναι όμως ο μόνος που υψώνει στην κορυφή της ιεραρχίας των ιδανικών την αξία της ζωής (η υπογράμμιση δική μου).
Μπροστά στη ζωή ο Ρίτσος δεν παραμένει απλός θεατής. Και στον τελευταίο του στίχο μπορείς να διακρίνεις τον μαχόμενο άνθρωπο. Συμμετέχοντας ουσιαστικά στο δράμα της εποχής του, καταβάλλει απεγνωσμένες προσπάθειες για να απολυτρωθεί απ’ αυτό, χωρίς ωστόσο να βλέπει τη λύτρωση σαν υπόθεση ατομική. Το τραγούδι του Ρίτσου δεν καταντάει ποτέ μονόλογος. Ζει και υπάρχει πότε σαν εγερτήριο σάλπισμα και πότε σαν λυπητερό παράπονο, πάντα όμως σαν τραγούδι ανθρώπινο, που ο τρίτος, ο διπλανός, αποτελεί προϋπόθεση της ολοκλήρωσής του.
Ο χώρος που κινείται ο Ρίτσος δεν είναι καθορισμένος από τα πριν, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλους τους νέους μας ποιητές. Η ματιά του προσπαθεί να αγκαλιάσει όσο του δίνεται πιο εκτεταμένο πεδίο. Θα μπορούσε ίσως να παρατηρήσει κανένας ότι στη σύνδεση των κατά μέρος στοιχείων που αγωνίζεται να συνθέσει, παρατηρείται μια χαλαρότητα που δεν του επιτρέπει να πάρουν μορφή μιας οργανικά συνδεδεμένης ενότητας. Τα ξεχωριστά τμήματα υπογραμμίζουν τον αντιφατικό τους χαρακτήρα, που τους δίνει αυτοτελή όψη μέσα στο σύνολο, εμφανίζοντας την κεντρική ιδέα ανίκανη να τα συνδιαλλάξει. Αυτό όμως θα πρέπει ίσως να αποδοθεί στο μεταβατικό χαρακτήρα της τέχνης του Ρίτσου, στο γεγονός ότι στον τομέα που διάλεξε μονάχα το ρόλο του προδρόμου τού καθορίζουν οι αντικειμενικές συνθήκες».

Και κλείνει ο Βαρίκας:

«Παρ’ όλα τα επεισοδιακά της μειονεκτήματα, η ποίηση του Ρίτσου διαθέτει τούτο το ιδιαίτερο, που της δίνει άλλωστε την ξεχωριστή θέση που κατέχει μέσα στην ποίηση των νέων: αποτελεί τη μόνη αισιόδοξη φωνή μέσα στην κλαψιάρικη συμφωνία της σύγχρονης ποίησης, τη μοναδική προσπάθεια να αντικρίσει τη ζωή σαν αδιάσπαστη ενότητα, που αρχίζει από το χτες, υψώνεται στο σήμερα, για να επεκταθεί στο αύριο, που συνεχίζει την παράδοση της μεγάλης ποίησης μέσα σε μια εποχή που έχει κατεβάσει στο ελάχιστο της αξιώσεις της από την ποίηση, κι αυτό ακριβώς είναι εκείνο που καθορίζει τη δικαίωσή της. Παλεύει μόνος του σ’ αυτό τον τομέα. Κι είναι γνωστό πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος ηρωισμός από τον ηρωισμό του μεμονωμένου ατόμου.»