Η αμηχανία ενός κόσμου που καταρρέει

[Παλαίμαχος]

Η αμηχανία ενός κόσμου που καταρρέει

Η ιδεολογική και πολιτική κρίση του καθεστώτος έχει προσλάβει γιγάντιες διαστάσεις. Η αποσύνθεση είναι ολοκληρωτική και η χρεοκοπία των κομμάτων ασφυκτικά αποπνιχτική. Διακρίνει κανείς παντού τους νοσηρούς σπασμούς και την αμηχανία ενός κόσμου που καταρρέει.
Η εσωτερική ψευτιά του καθεστώτος ξεπετιέται με χειμαρρώδη και αδιάντροπη θρασύτητα. Ιδιαίτερα μέσα από τα προπαγανδιστικά του μαντεία (ΜΜΕ) και τα κόμματα: Μηχανισμοί κομπάρσων των «νταβάδων», ιδιαίτερα των πλανητικών ιμπεριαλιστών «νταβάδων».

Η πολιτική σκηνή έχει γεμίσει και καταδυναστεύεται από τους κομπάρσους των παρασκηνίων, των υπονόμων και των μυστικών υπηρεσιών. Τα σύνορα μεταξύ σοβαρού και γελοίου, μεταξύ δικαιούχων και παρείσακτων, μεταξύ της πολιτικής και της παραπολιτικής, έχουν καταργηθεί. Η ομοιομορφία της ισοπέδωσης είναι το σάβανο που τυλίγει όλο το καθεστωτικό οικοδόμημα: Από τα κόμματα, τα ΜΜΕ, μέχρι τους θεσμούς και τους ηθικούς κανόνες.

Η πολιτική έχει τοποθετηθεί έξω από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας και έχει μεταβληθεί σε απλό παιχνίδι λέξεων, θεάματος, τελετουργικών σώου και δημοσκοπικών τεχνασμάτων. Γι’ αυτό τα κόμματα δεν έχουν καμιά απήχηση στις λαϊκές μάζες.
Αυτό το μεγάλο χάσμα ανάμεσα στο λαό και στην καθεστωτική πολιτική πιστοποιεί, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, τη χρεοκοπία αυτού του κόσμου και των κομμάτων του. Η «πολιτική» που βρίσκεται έξω από τα προβλήματα της κοινωνίας, βρίσκεται και έξω από τον έλεγχο της κοινωνίας. Συνακόλουθα η απουσία ελέγχου οδηγεί στην εξαφάνιση των κριτηρίων σοβαρότητας και αυτοσεβασμού των πολιτικών. Το πολιτικό και δημοσιογραφικό ιερατείο έχει χάσει κάθε αίσθηση της γελοιότητάς του, ακριβώς γιατί βρίσκεται έξω από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, είναι αποξενωμένο από τον ελληνικό λαό…

Όλος αυτός ο «θίασος» των πολιτικών και δημοσιογράφων, παρά τις δονκιχωτικές πόζες και τη φρασεολογία των χαμαιτυπείων και της διαφημιστικής ρεκλάμας, δεν πείθει, σήμερα, ούτε τους αφελείς. Αντίθετα, φαντάζει στα μάτια του ελληνικού λαού σαν όμιλος υπερφυσικών μπεμπέδων που εξακολουθούν, στο πείσμα της ηλικίας τους, να παίζουν τις κούκλες, και να προβάλουν την απαίτηση, υποτιμώντας έτσι τη νοημοσύνη των τρίτων, να τους παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά.

Κομπάρσοι της πλανητικής εξουσίας

Όπως ήδη αναφέραμε ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος έχει μετατραπεί σε κομπάρσους των πλανητικών κέντρων εξουσίας. Τόσο σε ιδεολογικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο αναπαράγουν δουλικά (όπως οι κομπάρσοι) τα ιδεολογήματα και τις πολιτικές επιδιώξεις των ισχυρών «νταβάδων», διεθνών και εγχώριων.
Για να καλύψουν τη δραματική ιδεολογική και πολιτική τους ταύτιση επιδίδονται με την επιμονή ενός πάθους που οι ψυχίατροι θα το ονόμαζαν μονομανία σε φανταστικές μονομαχίες και σε λεκτικούς αλληλοαφορισμούς και ύβρεις. Σε ένα παιχνίδι υποκριτικής παράκρουσης και απάτης. Οι πλέον γλοιώδεις λακέδες του κεφαλαίου είναι και οι πιο θρασύτατοι και αυθάδεις υποκριτές.

Αν εξετάσει κανείς τις θορυβώδεις αντιπαραθέσεις των δύο κυβερνητικών πόλων (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ) θα βρεθεί μπροστά σε ένα αποκρουστικό θέατρο υποκρισίας και απάτης. Θα βρεθεί μπροστά στην ίδια «λεπρή καμαρίλα» χωρισμένη σε δύο φανταστικά στρατόπεδα που αποτελούν την ακρότατη έκφραση του μεταπρατικού ραγιαδισμού στα νεοταξικά κελεύσματα και του αντικοινωνικού παρασιτισμού. Ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ, τα χαρακτηριστικά αυτά παίρνουν τη μορφή της πολιτικής αλητείας και της κυνικής ωμότητας: είναι το κόμμα της πιο μοχθηρής και επιθετικής πολιτικής απάτης. Τώρα συστρατεύουν οι νταβάδες το πλέον μισητό πρόσωπο της νεώτερης ιστορίας μας, το Σημίτη, με τυμπανοκρουσίες και υμνολογίες…

Μέσα από τις ομιλίες των δύο αρχηγών στη Βουλή (Πέμπτη, 12/3/2009) μπορεί να διακρίνει κανείς ότι όλος ο θόρυβος των δονκιχωτικών αντιπαραθέσεων δεν είναι παρά μια «μεταξύ μας ιστορία». Λίγα μόνο δείγματα:

Καραμανλής: «Επιδιώξαμε και επιδιώκουμε διαρκή αναβάθμιση των σχέσεών μας, με όλες τις χώρες της ΕΕ, που αποτελεί τη βάση της γενικότερης πολιτικής μας. Με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που αποτελούν ιστορικό Σύμμαχο».

Παπανδρέου: «Παραλάβατε μια Ελλάδα που συνδιαμόρφωνε τις εξελίξεις στην ΕΕ, που έβαζε και πετύχαινε στόχους όπως την ένταξη στην ΟΝΕ. Εμείς διαμορφώσαμε ευρύτατες συναινέσεις τόσο με την ΕΕ όσο και με τις ΗΠΑ».


Καραμανλής:«Η Ελλάδα θεωρεί αναγκαία τη στήριξη των εταίρων μας στη ΝΑ Ευρώπη, ώστε να κρατηθεί αρραγές το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δώσαμε και εξακολουθούμε να δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη διμερούς και πολυμερούς σχέσης συνεργασίας με όλα τα κράτη της γειτονιάς μας. (...) Ο επιχειρηματικός κόσμος της πατρίδας μας έχει αναπτύξει εκεί σημαντική οικονομική δραστηριότητα»!!!

Παπανδρέου:«Η απουσία της βαλκανικής μας πολιτικής αποτελεί σήμερα ένα άλλο ρίσκο για την Ελλάδα, την οικονομία μας και το τραπεζικό σύστημα. Σήμερα τα Βαλκάνια δεν αισθάνονται την Ελλάδα δίπλα τους. Δεκάδες χιλιάδες δουλειές εξαρτώνται από ελληνικές επενδύσεις στις χώρες αυτές. Τι έχουμε κάνει για τις προστατέψουμε;»... Και κατέληξε παροτρύνοντας τον πρωθυπουργό: «Να πάτε στο Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ και να θέσετε ευθέως την ανάγκη στήριξής τους»...

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Καραμανλής: «Εδώ και μια δεκαετία, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις υποστηρίζουμε την ευρωπαϊκή προσαρμογή της γείτονος, με την πεποίθηση ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε μια νέα προοπτική ειρήνης και συνεργασίας». Ενώ για την ΠΓΔΜ ανέφερε: «Πρόσκληση για την ένταξη του γειτονικού κράτους στην ευρωατλαντική οικογένεια προϋποθέτει λύση στην εκκρεμότητα του ονόματός τους»...

Παπανδρέου:«Δικό μας δόγμα είναι η παρουσία της Ελλάδας παντού και η ένταξη της στρατηγικής επίλυσης των εθνικών μας θεμάτων στο πλαίσιο της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών».
Μάλιστα ο Γ. Παπανδρέου εγκάλεσε τον πρωθυπουργό γιατί «εγκατέλειψε το Ελσίνκι», το οποίο όμως η ΝΔ έχει αποδεχτεί και αναγνωρίζει «συνοριακές διαφορές» πέρα της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς την ταυτότητα των θέσεών τους και την αγωνία τους να προβληθούν ως οι πλέον κατάλληλοι δούλοι του πλανητικού ιμπεριαλισμού.
Πίσω από τις φραστικές, υποκριτικές αντιπαραθέσεις αποδέχονται και προωθούν όλα τις εντολές του αμερικανισμού σε όλα τα καυτά εθνικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Και όλα τα εφιαλτικά ιδεολογήματα της αυτοκρατορικής Νέας Εποχής.
Μόνο οι τυφλοί δεν μπορούν να διακρίνουν τον ακραίο δωσιλογισμό αυτών των κυβερνητικών πυλώνων και ιδιαίτερα της παπανδρεϊκής αντιπολίτευσης!!!

Θα επανέλθουμε με τα άλλα κόμματα: Παίζουν όλα στο ίδιο παιχνίδι με χρωματικές αποχρώσεις…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ]

Ένα άλλο δείγμα της φρενοβλαβούς υποτέλειας!!!
ΕΔΩ:


http://strategy-geopolitics.blogspot.com/2009/03/blog-post_7242.html

Οικογενειακή διπλωματία στο υπουργείο Εξωτερικών

Στη συνάντηση που είχε την Τετάρτη στην Ουάσινγκτον η υπουργός Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη με την Αμερικανίδα ομόλογό της κ. Χίλαρι Κλίντον ήταν παρών ο γιος και ειδικός σύμβουλός της κ. Κώστας Μπακογιάννης.
Παρίσταται σε όλες τις σημαντικές συναντήσεις της μητέρας του, συντάσσει πολλές από τις ομιλίες της και τις επιβλέπει όλες, μετέχει στις συσκέψεις που πραγματοποιούνται στο υπουργείο Εξωτερικών, έχει την άνεση να κάνει συστάσεις σε έμπειρους πρέσβεις, όχι πάντα με τακτ, ελέγχει την υπηρεσία ενημέρωσης για την αποτελεσματικότητά της, μπαινοβγαίνει στις διευθύνσεις του υπουργείου και, γενικώς, κινείται στο κτίριο της Β. Σοφίας σαν να βρίσκεται στο «οικογενειακό περιβάλλον» του.

Παιχνίδι εντυπώσεων
Η «οικογενειακή διπλωματία» δεν είναι κάτι που συνηθίζεται σε χώρες του Δυτικού κόσμου, αλλά δεν πρόκειται για τη μοναδική ιδιαιτερότητα στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, η λειτουργία του οποίου έχει υποταχθεί στις πολιτικές φιλοδοξίες της ηγεσίας του. Ζητούμενο, δηλαδή, δεν είναι η παραγωγή μετρήσιμου έργου, αλλά εντυπώσεων που εξυπηρετούν αρχηγικούς σχεδιασμούς και τη στρατηγική για την επόμενη μέρα.
Στην πραγματικότητα, η επικοινωνία έχει υποκαστήσει πλήρως τη διπλωματία και η άσκηση εξωτερικής πολιτικής έχει εξελιχθεί σε άσκηση προσωπικών δημοσίων σχέσεων. Η προσπάθεια αυτή υποστηρίζεται από ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος και
παραγωγικότητα επικοινωνιακό επιτελείο, που επιτυγχάνει θεαματικά αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, κατά τη μετάδοση της επίσκεψης της υπουργού Εξωτερικών στις ΗΠΑ δεν καταγράφηκε η αποτυχία της εντατικής προσπάθειάς της να κλείσει ραντεβού με τον αντιπρόεδρο της αμερικανικής κυβέρνησης Τζόζεφ Μπάιντεν. Ούτε η παντελής απουσία Αμερικανών αξιωματούχων από τη δεξίωση που δόθηκε προς τιμήν της στην κατοικία του Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον. Το κυριότερο, δεν εμφανίστηκε ως «χουνέρι», όπως στην πραγματικότητα ήταν, η δημοσιοποίηση της έκθεσης-καταπέλτη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα, λίγη ώρα μετά το πέρας των συνομιλιών της Ελληνίδας υπουργού με την κ. Κλίντον. Μεταδόθηκαν κυρίως διαρροές συνεργατών της που δεν είχαν έτσι κι αλλιώς τη δυνατότητα να ενημερώσουν με ακρίβεια, αφού το σημαντικό μέρος των συνομιλιών Κλίντον-Μπακογιάννη έγινε χωρίς την παρουσία αντιπροσωπειών και είχε διάρκεια 20 λεπτών.
Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι κατά την επίσκεψη της υπουργού Εξωτερικών στις ΗΠΑ την προηγούμενη εβδομάδα, πανταχού παρόν ήταν το ζεύγος Αντώνη και Έμυς Λιβανίου. Πρόκειται για τον γνωστό επικοινωνιολόγο και τη σύζυγό του, που έχει διατελέσει στέλεχος τηλεοπτικών σταθμών. Η επίσημη απάντηση είναι ότι δεν μετείχαν στην επίσημη ελληνική αντιπροσωπεία και βρίσκονταν για δικούς τους λόγους εκεί. Αυτή η εκδοχή, όμως, δεν αρκεί για να εξηγηθεί το πώς συνέβη να βρίσκονται παντού όπου βρισκόταν η κ. Ντόρα Μπακογιάννη. Ετσι κι αλλιώς, συμβαίνουν πολλά ανεξήγητα και παράδοξα, με βάση τους παραδοσιακούς κανόνες της διπλωματίας, στο περιβάλλον και στην αυλή της υπουργού Εξωτερικών.
Ο ρόλος της διπλωματικής υπηρεσίας είναι σήμερα περισσότερο αποδυναμωμένος από ποτέ, σύμφωνα με μαρτυρίες λειτουργών της. Τα τηλεγραφήματα που στέλνουν στην Αθήνα οι υπηρετούντες σε κρίσιμα πόστα του εξωτερικού μένουν κατά κανόνα αναπάντητα. Αποτελεί έκπληξη εάν λάβουν οδηγίες για τους χειρισμούς που πρέπει να κάνουν ή κάποιο σημείωμα στο οποίο περιγράφονται οι ελληνικές θέσεις για συγκεκριμένα ζητήματα. Στην πραγματικότητα, με τη μέθοδο της αδιαφορίας για τη δουλειά τους, ενθαρρύνονται να αδρανούν.
Οι συνέπειες της αδρανοποίησης της διπλωματικής υπηρεσίας είναι ορατές στη διαρκή επιδείνωση των εθνικών θεμάτων, με όρους διασυρμού της ελληνικής πλευράς, που υφίσταται απαθείς προσβολές, όπως η διεκδίκηση από την Αγκυρα αποζημίωσης για τη συντριβή του τουρκικού αεροσκάφους στη φονική σύγκρουση πάνω από την Κάρπαθο που προκάλεσε το θάνατο του σμηναγού Ηλιάκη. Ή οι συνεχείς επιθέσεις που δέχεται από την πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς και οι οποίες μένουν αναπάντητες από το ελληνικό ΥΠΕΞ για προφανείς λόγους.

Προσωπικό (δια)δίκτυο
Ο επικεφαλής της διεύθυνσης ελληνοτουρκικών Α4 Γ. Κακλίκης θα φύγει σύντομα για τη Γενεύη και συνάδελφοί του βεβαιώνουν ότι ο βαθύτερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι εισηγήσεις του αγνοούνταν και ότι οι αποφάσεις για τα ελληνοτουρκικά λαμβάνονται από έναν κλειστό κύκλο προσώπων που δεν έχουν σχέση με τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες. Εκτός από τον πρέσβη κ. Βασίλη Κασκαρέλη –άλλοτε εκλεκτό των κυβερνήσεων Σημίτη– που θα τοποθετηθεί στην Ουάσινγκτον και χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης της υπουργού, τα πλέον ισχυρά πρόσωπα στο υπουργείο Εξωτερικών είναι ο γ.γ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων Θόδωρος Σκυλακάκης (πρώην αντιδήμαρχος Αθηναίων και προαλειφόμενος για ευρωβουλευτής) και ο Δημήτρης Ζαφειριάδης, διευθυντής του πολιτικού γραφείου της υπουργού. Η σύμβουλος σε θέματα εθιμοτυπίας κ. Κέλλυ Μπουρδάρα είναι πολύ σημαντικότερη από τους περισσότερους επικεφαλής διευθύνσεων. Και ούτε λόγος για τον κ. Αχιλλέα Ιωακειμίδη, υπεύθυνο για την προσωπική ιστοσελίδα της ΥΠΕΞ, στενό φίλο του κ. Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος έχει εργαστεί στην εταιρεία του κ. Βερνίκου, πεθερού του κ. Μ. Καμπουρίδη, κουνιάδου του κ. Κ. Μπακογιάννη και είναι κουμπάρος του κ. Καμπουρίδη. Το γεγονός ότι το γραφείο του κ. Ιωακειμίδη βρίσκεται στον πρώτο όροφο του κτιρίου της Β. Σοφίας 5, είναι ακόμη μία ιδιαιτερότητα, δεδομένου ότι η φροντίδα για την προσωπική ιστοσελίδα της κ. Μπακογιάννη δεν αποτελεί, με βάση τη θεσμική τάξη, έργο του υπουργείου Εξωτερικών.

Αντίδραση διπλωματών
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ωριμάζει η ιδέα στο εσωτερικό της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων να προταθεί η θέσπιση θέσης υπηρεσιακού υφυπουργού Εξωτερικών, προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχεια στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής αλλά και η θεσμικότητά της. Γιατί επί των ημερών της κ. Ντόρας Μπακογιάννη στην ηγεσία του ΥΠΕΞ, η προβολή της ίδιας και η ανάδειξη του πολιτικού της εκτοπίσματος έχει υποκαταστήσει την ουσιαστική διπλωματία, που σε ολόκληρο τον κόσμο, κατά κανόνα, υπηρετείται χωρίς πολλά λόγια δημοσίως. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ο αριθμός των συνεντεύξεων που έχει δώσει δεν έχει προηγούμενο στα χρονικά του υπουργείου, ενώ διαπερνούν τις κλειστές πόρτες οι φωνές που υψώνονται όταν δημοσιεύεται έστω και ένα μονόστηλο εκτός «γραμμής».
Η κ. Μπακογιάννη είναι η μοναδική υπουργός Εξωτερικών που δημιούργησε γραφείο Τύπου υπουργού, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με την υπηρεσία ενημέρωσης και έχει ως σκοπό την προβολή της ως πολιτικού προσώπου.

Μεγάλος αδελφός
Το πολυπληθές γραφείο Τύπου παρακολουθεί με βάρδιες όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, όπως επίσης και τα μπλογκ, και καταγράφει όλες τις αναφορές στο πρόσωπο της υπουργού προκειμένου να αποφασιστούν οι κατάλληλες (προληπτικές ή κατασταλτικές) κινήσεις. Τη διανομή των παραπολιτικών, που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα το επικοινωνιακό επιτελείο, χειρίζονται ο υπεύθυνος του γραφείου Τύπου κ. Σωτήρης Ξενάκης και ο κ. Δημήτρης Ζαφειριάδης, τέως σύζυγος της κόρης της υπουργού κ. Αλεξίας Μπακογιάννη. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ κ. Γιώργος Κουμουτσάκος λειτουργεί, όπως βεβαιώνουν στενοί συνεργάτες του, ως υφιστάμενος του κ. Κώστα Μπακογιάννη και του κ. Δημήτρη Ζαφειριάδη. Για τη στάση του αυτή, παρόλο που υπήρξε συνεργάτης του προκατόχου της υπουργού κ. Πέτρου Μολυβιάτη, ακούγεται ότι μπορεί να ανταμειφθεί και αυτός με μια θέση στην ευρωλίστα.

Ανταγωνισμός με Μαξίμου
Ο θηριώδης επικοινωνιακός-προπαγανδιστικός μηχανισμός που έχει στηθεί στο υπουργείο Εξωτερικών πολύ συχνά κατατροπώνει τον αντίστοιχο του Μεγάρου Μαξίμου. Έτσι, λόγου χάρη, ευδοκίμησε η προσπάθεια που έγινε από συνεργάτες της κ. Μπακογιάννη να «μειώσουν» τη σημασία της πρόσφατης συνάντησης του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή με τους «επίσημους φίλους» του Μπάρακ Ομπάμα κ.κ. Ρίτσαρντ Ντέρμπιν και Αλέξη Γιαννούλια, προκειμένου να έχει μόνο η ίδια τη «δόξα» της επιδιωκόμενης αλλαγής ατμόσφαιρας στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Πρέσβεις που επικοινωνούν μαζί μας καταγγέλλουν προσπάθεια μετατροπής της διπλωματικής υπηρεσίας σε αυλή της υπουργού, μιλούν για yesmen, που παίρνουν τα καλά πόστα, και για έχοντες το θάρρος της γνώμης τους, που «εξορίζονται» σε απίθανα μέρη του κόσμου. Μας μεταφέρουν επίσης μία εικόνα υπεραξιοποίησης μίας ομάδας συνταξιούχων που ξέρουν να γίνονται ευχάριστοι στην υπουργό προκειμένου να παραμείνουν ενεργοί. Κάνουν λόγο για διαρκείς οχλήσεις σε διπλωμάτες που έχουν άποψη για τις υποθέσεις τις οποίες χειρίζονται από εξωθεσμικούς, όπως ο γιος-ειδικός σύμβουλος. Και υπενθυμίζουν την αγωνία της να θεσπίσει δέκα νέες θέσεις πρέσβεων εκ προσωπικοτήτων προκειμένου να τακτοποιηθούν ημέτεροι.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι μεταξύ των διπλωματών. Για παράδειγμα, ο διευθυντής διπλωματικού γραφείου της υπουργού κ. Κ. Χαλαστάνης έχει «κλείσει» από τώρα την πρεσβεία στο Παρίσι για να «βολευτεί» όταν ολοκληρωθεί ο «κύκλος» της κ. Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ, ενώ ο κ. Γ. Κουμουτσάκος έχει «καπαρώσει» το προξενείο στο Λονδίνο, στην περίπτωση που δεν συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.(Από το CityPress)

Υ.Γ.- Η ιστοσελίδα της κυρίας Υπουργού πιθανότατα, είναι η καλύτερη στο χώρο των πολιτικών της χώρας. Η ενημέρωσή της γίνεται άμεσα και ταχύτατα. Η προβολή της κατόχου της γίνεται κατά τον πλέον καλύτερο τρόπο! Μέχρις εδώ όλα καλά και θεμιτά!
Μόνο που στην ενότητα, με τίτλο «Η Ντόρα Μπακογιάννη απαντά στις δικές σας ερωτήσεις μέσα από την ιστοσελίδα της.», βλέπουμε πως η κυρία Υπουργός έχει να απαντήσει, στα ερωτήματα των αναγνωστών της ιστοσελίδος της, από 30.10.2008...
(http://www.dorabak.gr/default.asp?pid=22&la=1&qid=0)
Επανειλημμένως, στείλαμε το ηλεκτρονικό μας μήνυμα, όπως και πολλοί μας φίλοι και απάντηση δεν λάβαμε...Είναι απορίας άξιο, πως ενώ η ύλη της ιστοσελίδος ανανεώνεται τάχιστα και πληρέστατα, η συγκεκριμένη ενότητα αφέθηκε στο έλεος της κριτικής μας...
Προφανώς η φύση, το ύφος και το περιεχόμενο των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, υποχρεώνουν την κυρία Υπουργό και το πλήθος των επικοινωνιολόγων και συμβούλων της, σε πρακτικές καταδιωκώμενης στρουθοκαμήλου...
Επί τούτων, δημοσιεύουμε τα ηλεκτρονικά μηνύματα που της έχουμε αποστείλει, με την βεβαιότητα, πως θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να απαντήσει, γενικότερα, μιας και έχει συσωρευθεί σωρεία αντιδράσεων...

1.- Νοέμβριος 2008.- «Κυρία Μπακογιάννη, στις αρχές Οκτωβρίου 2008, στείλατε συλλυπητήρια στον Τούρκο ομόλογό σας, σχετικά με την επίθεση Κούρδων ανταρτών σε φυλάκιο του Τουρκικού Στρατού. Χαρακτηρίσατε τους Κούρδους ως "τρομοκράτες". Καμία άλλη χώρα δεν το έκανε. Γιατί το κάνατε? Γιατί χαρακτηρίζετε "τρομοκράτες" τους Κούρδους?»
2.- Δεκέμβριος 2008.-« Σε μήνυμά σας προς τον Μπαμπατζάν, αρχές Οκτωβρίου, αναφέρατε τους Κούρδους "τρομοκράτες" και συλλυπηθήκατε κλπ. Καμία άλλη χώρα της ΕΕ και ΝΑΤΟ δεν το έκανε. Μπορείτε να μου πείτε γιατί το κάνατε? Γιατί αναφέρεται τους Κούρδους ως "τρομοκράτες"? Θεωρείτε εχθρούς της Ελλάδος τους Κούρδους οπαδούς του ΡΚΚ?»
3.-Ιανουάριος 2009.-« Ποιες είναι οι απόψεις σας, για το Κουρδικό ΡΚΚ? Θεωρείται τρομοκράτη τον Α. Οτσαλάν? Η Ελλάδα συνεργάζεται με την Τουρκία ενάντια στο ΡΚΚ? Γιατί δεν ανοίγουμε Διπλωματική αντιπροσωπεία στο Βόρειο Ιράκ? Σας απάντησε ο Μπαμπατζάν στα συλλυπητήρια που στείλατε τον Οκτώβρίο για τους νεκρούς Τούρκους στρατιώτες?»
4.-Φεβρουάριος 2009.-«Η παρούσα ενότητα η οποία προτρέπει να σας απευθύνουμε ερωτήματα, μήπως προϋποθέτει επιλεκτικές αναφορές, διαφορετικά δεν πρόκειται να λάβουμε ποτέ την απάντησή Σας..?»
[/size]

[Ροβεσπιέρος]

Ακόμα ένα δείγμα θλιβερού κομπάρσου που περιφέρεται σαν «ηθικός» γυρολόγος στις πασαρέλες των ΜΜΕ, διαφημίζοντας τα «προϊόντα» και τις «αξίες» των «νταβάδων»…
Από το φίλο Σκίνιους
ΕΔΩ:

http://skinious.blogspot.com/2009/03/blog-post_2239.html

Ο Τατούλης και η Φιλελεύθερη Συμμαχία

Ξαναχτύπησε ο Πέτρος. Αυτή τη φορά με έκανε εντελώς εξω φρενών. Στις 10 Μαρτίου έγραψε στο site της "φιλοσκοπιανής" Φιλελεύθερης Συμμαχίας, ένα προκλητικό άρθρο.
Την Φιλελεύθερη Συμμαχία ΟΛΟΙ την ξέρουμε (κι όσοι δεν την ξέρετε, καιρός να την μάθετε). Μπορείτε να ενημερωθείτε μια χαρά από εδώ.

Ο Πέτρος συχνάζει στα συνέδρια και τα sites των Φιλελεύθερων Συμμάχων και μια τέτοια παρουσία του σε ένα συνέδριο της ΦΣ, πέρισυ, μου έδωσε αφορμή να του απευθύνω τότε μια ερώτηση σαν comment στο site του. Η ερώτηση ουδέποτε απαντήθηκε.. Την αναπαρήγαγα στο site μου, αλλά λόγω του ότι έχω γίνει ...Τούρκος για το νέο αυτό άρθρο του αυτό στο site της ΦΣ, την ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ :

"Αγαπητέ Πέτρο, Δεν θα διαφωνήσω ιδεολογικά μαζί σου, διότι μας χωρίζει άβυσσος! ΟΜΩΣ θα ήθελα να σε ρωτήσω: Δεν ξέρεις ότι η Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι καταφύγιο πολλών "εθνικά Μακεδόνων" ; Δεν ξέρεις ότι υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με τον συνδυασμό της ήταν παλιότερα ο πασίγνωστος για τη βιομηχανία μηνύσεων εναντίον της Ελλάδας κος Δημητράς του Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι ; Δεν ξέρεις ότι ο Περλικός είχε συνυπογράψει μαζί με διάφορα άλλα μπουμπούκια την περίφημη επιστολή με την οποία ζητούσαν να "τιμωρηθεί" η Ελλάδα διότι 10 όλοι κι όλοι νεοναζί συμμετείχαν στην "σφαγή της Σρεμπρένιτσα"; (δείτε εδώ: http://skinious.blogspot.com/2008/03/alexis.html) Σε παρακαλώ: 1 Απάντησέ μου και 2. Δώσε μας επιτέλους τις θέσεις σου και για Εθνικά θέματα, όπως το Μακεδονικό."
Φυσικά ο Πέτρος τα ξέρει όλα αυτά, γι αυτό και ξεφτιλίζοντας τους ΑΡΚΑΔΕΣ, επανέρχεται με το νέο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ, απ' όπου και ψαρεύω διάφορα "μαργαριτάρια": (φυσικά αναφέρεται έμμεσα και στην Ντόρα, με την οποία τελικά δεν "κολλάει")

..."Δεν είναι δυνατόν τη σήμερον ημέρα να συνεχίζουμε να μιλάμε με όρους παρωχημένους, εθνικιστικούς και άκρως επικίνδυνους."

ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΕΤΣΙ ΠΕΤΡΟ; Η Ντόρα; Θα μας τρελλάνεις; Τι υποννοείς;
..."το ζήτημα είναι αν, ακολουθώντας κι εμείς αυτήν την υπερπατριωτική έξαψη, εξυπηρετούμε την αναβάθμιση των δικών μας θέσεων στη διεθνή σκηνή. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Η υιοθέτηση ακραίων θέσεων και υψηλών τόνων σε ένα ζήτημα, του οποίου τον κάκιστο χειρισμό πληρώνουμε ακόμη, μπορεί να “ανακουφίζει” έναν κίβδηλο και μη ρεαλιστικό πατριωτισμό κάποιων ακραίων στοιχείων..."

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ "Υπερπατριώτες" Πέτρο; Ποιοί εμφορούνται από "κίβδηλο μη ρεαλιστικό πατριωτισμό ακραίων στοιχείων"; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Πέρα από κάποιους χώρους στα ακροδεξιά blogs και εφημερίδες, δεν βλέπω ΠΟΥ και ΠΟΤΕ η ελληνική εξωτερική πολιτική εκφράστηκε ακραία... Ακραία υποχωρητικότητα ΝΑΙ, έδειξε και δείχνει... ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΧΑΪΔΕΥΕΣΑΙ ΜΕ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ? ΜΗΠΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΑΛΟΥΝΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ και μάλιστα ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟ και ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑ;

ΛΟΙΠΟΝ ΠΕΤΡΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Παλαίμαχος]

Τα άλλα κόμματα

Το κυβερνητικό «κύκλωμα» στην Ελλάδα πάντα είχε και υποβοηθητικές «ασφάλειες»: Τα μικρά κόμματα.
Τα μικρά αυτά κόμματα αποτελούν τα συμπληρωματικά «άλλοθι» του λεγόμενου δικομματισμού. Έχοντας το «προνόμιο» της ανέξοδης ριζοσπαστικής ρητορικής εμφανίζονται στους πολιτικά αφελείς σαν μοχλοί πίεσης, ακόμα και σαν καταλύτες αλλαγών. Μεγάλη πλάνη: Παίζουν στο ίδιο καθεστωτικό παιχνίδι.

Τα μικρά κόμματα πάντα αποτελούσαν συστατικά στοιχεία του παιχνιδιού της πολιτικής απάτης. Η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές. Σήμερα ιδιαίτερα αποτελούν «τσόντες» του ιμπεριαλιστικού σκηνικού, συμπληρωματικά δεκανίκια του δικομματισμού, που υποτίθεται ότι κτυπούν στα λόγια. Όλος ο καυγάς είναι για το πάπλωμα: το πώς θα παρέχουν το άλλοθι του δικομματισμού, το πώς θα αναπαλαιώσουν το δικομματισμό, συμμετέχοντας και αυτά σε ένα καθεστωτικό βραχίονα.

Ακόμα και το ΚΚΕ, παρά την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική ρητορική του και τη σχετικά διαφορετική ταξική του φύση, στο ίδιο παιχνίδι παίζει. Μπορεί να είναι ατελώς προσαρμοσμένο στο σύστημα, ωστόσο είναι ενσωματωμένο και λειτουργεί με τους όρους του συστήματος.
Το κόμμα αυτό έξω από τις ιδεολογικές του ρητορείες, τις ταξικές του φράσεις και τους αντιιμπεριαλιστικούς αφορισμούς, στην πράξη δεν θέτει κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Η συγκεκριμένη πολιτική του βρίσκεται έξω από τα προβλήματα της κοινωνίας, βρίσκεται και έξω από τον έλεγχο της κοινωνίας:

α) Κανένα εθνικό ζήτημα δεν θέτει συγκεκριμένα. Οι εθνικοί κίνδυνοι που μας απειλούν είναι μεγάλοι και άμεσοι και η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει αόριστα και αφηρημένα για τον ιμπεριαλισμό…

β). το ίδιο αφηρημένα και «ξύλινα» θέτει και τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Γιατί κανένα κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα δεν μπορεί να τεθεί αν δεν προταχθεί το ζήτημα των ζητημάτων: η ολοκληρωτικά κοινωνική, εθνική και πολιτική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας που προωθείται από τους νεοταξικούς μηχανισμούς. Πώς μπορεί π.χ. να αντιμετωπιστεί η εξοντωτική οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων και του λαού, η εφιαλτική ανεργία, η αγωνιστική συσπείρωση και πάρα πολλά άλλα, όταν δεν αντιτάσσεσαι στην κατακλυσμιαία εισαγωγή των ξένων δούλων; Πάνω σε αυτό το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας η ηγεσία του ΚΚΕ είναι ευθυγραμμισμένη πλήρως με τις πλανητικές στρατηγικές, παρέχοντας μάλιστα και ένα ισχυρό πολιτικό άλλοθι σε αυτές τις στρατηγικές της συμφοράς για την ελληνική κοινωνία.

γ). Τέλος η ηγεσία του ΚΚΕ συμμετέχει ενεργά στην παραγωγή και αναπαραγωγή των νέων αυτοκρατορικών ιδεολογημάτων: του «αντιρατσισμού, του αντιεθνικισμού, της πολυπολιτισμικότητας, των «γκέτο»…
Είναι πράγματι θλιβερό όχι μόνο, η ηγεσία του ΚΚΕ, να μην αφουγκράζεται τις κραυγές της εργατικής τάξη και των λεηλατημένων τοπικών κοινωνιών, αλλά να τις στιγματίζει και από πάνω σαν «ρατσιστικές»…

Για τον Συνασπισμό και τον ΛΑ.Ο.Σ έχουμε γράψει πολλές φορές.
Αποτελούν δύο «τσόντες» του καθεστώτος, λεκτικά ανταγωνιστικές αλλά πολιτικά συμπληρωματικές.

Ο ΛΑ.Ο.Σ είναι η ακραία μορφή του τυχοδιωκτισμού, της φαιάς δημαγωγίας και της καπηλείας. Περισσότερα δεν χρειάζονται. Ήδη ο ρόλος του Καρατζαφέρη έχει «λάμψει» και στους τυφλούς…

Η ηγεσία του ΣΥΝ είναι η ακραία μορφή του καιροσκοπισμού, η οποία αποτελεί την ιδεολογική αιχμή των κυρίαρχων νεοταξικών ιδεολογημάτων.
Περισσότερα για τον ΣΥΝ, στο πρόσφατο κείμενό μας, εδώ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3195








_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ;
===============================
Του Ηλία Σιαμέλα

«Θα μπω σ’ αυτή τη χώρα
που παίζει το τέλος της»
Πωλ Ελυάρ

Ποιοι έλληνες; Ποιοι σκλάβοι; Ποιοι ευρωπαίοι; Ποιοι αμερικάνοι βάρβαροι; Όλοι πλέον ζούμε μέσα στην «οικονομική κρίση».Όλοι είμαστε πιασμένοι στον γκρίζο ιστό της αράχνης.
Όμως εδώ στη δόλια πατρίδα μας, έχουμε κάτι παραπάνω να πούμε. Χρόνια τώρα συμβιώνουμε με τις κλεφτοπατημασιές των πολιτικών και τις πρόστυχες δρασκελιές τους. Έχουμε να κάνουμε με ένα σμήνος από αδηφάγες ακρίδες που κατατρώνε, αφανίζουν και ξεριζώνουν, ότι πάει να φυτρώσει σ’ αυτόν τον τόπο.
Κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ολόκληρες και παραμιλάω και μουρμουρίζω και θυμώνω με τον εαυτό μου και την κακή μας τη μοίρα.
Σκέφτομαι αυτόν τον γελοίο λαό που «ψηφίζει» κάποιον «Κωνσταντίνο Καραμανλή» σαν έναν από τους …«μεγαλύτερους» έλληνες και τον βάζει δίπλα στον Κολοκοτρώνη και τον Σωκράτη! Σκέφτομαι όλες τις Κατίνες κι όλες τις αξιολύπητες σπιτονοικοκυρές της άγνοιας. Όλες τις χρεοκοπημένες φάτσες των μουνούχων μικροαστών. Και δεν αφήνω έξω όλους τους μαστροπούς, τους πρεζάκηδες, τις μαυροπουτάνες των αγορών, τους λακέδες των μέσων «ενημέρωσης», κι αυτούς τους γύπες με τις ακριβές κουκούλες.
Αχ, δε λέει να ξημερώσει! Βγαίνω απ’ την καλύβα μου και κοιτάζω τον ουρανό. Πέρα μακριά ο Αποσπερίτης αχνοδιαβαίνει πάνω στις κορφές του Λύκαιου και για μια στιγμή έχω την ψευδαίσθηση ότι αρπάζει μέσα του όλη τη λύπη μου, όλους τους στεναγμούς μου. Τι να σημαίνει άραγε μια ζωγραφιά στον ουρανό; Πώς να εμφανίσω την ερημιά που υπάρχει μέσα μου και τα χορταριασμένα μονοπάτια γύρω μου; Έρμοι τόποι που τους απαξίωσε η νοοτροπία μας και οι πολιτικάντηδες κλέφτες.
Ποιο χτήμα, ποιο χωράφι, ποιο γαϊδούρι, ποια κότα; Η πρώην αγρότισσα κυρά Κατίνα, τα παράτησε όλα και πήγε στην Αθήνα. Άλλαξε τ’ όνομά της, το έκανε Κάτια. Ένας βουλευτής την έβαλε σε δουλειά κι από τότε έγινε μικροαστή αγελάδα, τροφός των πολυεθνικών και υπάκουη ψηφοφόρος.
Μια τέτοια και μάλιστα συγγένισσά μου, συνάντησα τις προάλλες που βρέθηκα στην πρωτεύουσα. «Αλήθεια, μου είπε, εσύ που θέλεις ν’ ασχολείσαι με τα κοινά, θα ξέρεις να μου πεις και μένα τι είναι στ’ αλήθεια αυτή η οικονομική κρίση;»
«Μα που θέλεις να ξέρω κι εγώ, της απάντησα όσο ευγενικά μπορούσα. Δε βλέπεις ότι ακόμα και στην «κρίση», έχουν βάλει κουκούλα; Ποιος πραγματικά ξέρει τι γίνεται. Μα αν θέλεις άκουσε το βράδυ τον Πρετεντέρη. Ίσως αυτός κάτι θα έχει να σου πει…»
Αχ, δε λέει να ξημερώσει κι ο Αποσπερίτης δε θέλει να βάλει ακόμη τη φορεσιά τ’ Αυγερινού. Μόνο, να , ένα πούσι σα μια παλλόμενη μαλλιαρή κάμπια ανηφορίζει από τον κάμπο της Μεγαλόπολης και σε λίγο προβλέπω να μου τρυπάει τα πλευρά.
Ο γάτος μου ο Σολάνα με πήρε μυρουδιά και ήρθε και τρίφτηκε στα πόδια μου. Με την άκρη της πατούσας μου του χάιδεψα την πλάτη και τότε ξάπλωσε ανάσκελα κάνοντάς μου όλο σκέρτσα και χαρές.
Κάτι γκριζωπά συννεφάκια, σκόρπια σαν υπάκουα προβατάκια βόσκουν στον γαλαχτερό ουρανό. Είναι ίδια σαν τα επίγεια προβατάκια που πηγαίνουν στις εκλογές, πάντα κατά κει που τα σαλαγάει ο τσοπάνης αρχηγός.
Δεν είναι τυχαίο που τούτος ο τόπος ζει κάτω από το καθεστώς των ζηλωτών της αποσύνθεσης. Δεν είναι τυχαίο ότι τούτος ο λαός παίζει το τέλος του. Όλοι εμείς οι βασανισμένοι, όλα τα ανθρωπάκια, άλλος λίγο, άλλος πολύ, έχουμε ευθύνη γι αυτή την κατάντια. Ο Χίτλερ είχε εκλεγεί με τις ψήφους του γερμανικού λαού. Όλοι τούτοι οι δικοί μας, όλοι οι σύγχρονοι «Γαληνότατοι», αυτός ο εσμός της οικογενειοκρατίας, όλοι αυτοί και η στείρα πολιτική που παράγουν, αναπτύσσονται και συντηρούνται απ’ το βαλτωμένο και παροπλισμένο πνεύμα του υποταχτικού ψηφοφόρου.
Α, πόσο μου λείπουν κάποιοι παλαβοί φίλοι. Ήθελα να είχα τούτες τις στιγμές κάποιον τέτοιο τρελό να γεμίζαμε με ΝΑΙ και ΟΧΙ τις κορφές του κατακαημένου Μοριά! Θα ήταν κάτι ανάλογο με κάποια πατριωτικά συνθήματα που έγραφαν άλλοτε πάνω ψηλά στις πλαγιές οι φαντάροι.
Να μερικά από τα συνθήματα που θα μπορούσαμε να σκαλίσουμε κι εμείς:
ΟΧΙ, στα υπάρχοντα κόμματα. ΟΧΙ, στους σύγχρονους αυτοκράτορες. ΟΧΙ, στους «Γαληνότατους». ΟΧΙ, στην οικογενειοκρατία. ΟΧΙ, στη σύγχρονη ολιγαρχία.
ΝΑΙ, στα κόμματα της Άμεσης Δημοκρατίας. ΝΑΙ, στην κομματική Αμφικτυονία. ( Όπου ο εκάστοτε αρχηγός θα αναδεικνύεται με κλήρο μεταξύ πέντε, δέκα ή είκοσι εκλεγμένων αρίστων. Όπου θα υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο κληρωτά όργανα. Όπου ο ίδιος δε θα γίνεται για δεύτερη φορά αρχηγός ή κομματικό όργανο, προτού εξαντληθεί η λίστα των αρίστων, κλπ ).
«Δημοκρατικόν εστί το κληρωτάς είναι τας αρχάς. Το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν», όπως έλεγε ο Αριστοτέλης.
Κάνω ένα βήμα μπροστά για ν’ αποφύγω ένα κουκουνάρι, που εκείνη τη στιγμή έπεσε απ’ το πεύκο και μου ‘ξυσε τ’ αυτί. Ο γάτος μου τρόμαξε και έφυγε τρέχοντας μακριά. Έμεινα πάλι μόνος και σκεφτικός. Θυμήθηκα κάποια σκόρπια λόγια του Κρισναμούρτι που είχα διαβάσει από παλιά: «Είναι αυτή η μοναχικότητα που μπορεί να συναπαντήσει μιαν αθωότητα που ποτέ δεν την έχει αγγίξει η κακία του ανθρώπου»;
Η αθωότητα και η καλοσύνη του γάτου μου ήταν κάτι που μου γέμιζε την καρδιά. Ήταν η ίδια μου η ψυχοζεστασιά. Έτσι μπορούσα να σκεφτώ καλύτερα την τύχη της πρότασής μου για Άμεση Δημοκρατία κλπ. Επιθυμία μου είναι να είμαι πάντα έτσι αφελής, ένας ανάξιος αιθεροβάμων! Είναι ένα προνόμιο που μου το εξασφαλίζει η απόλυτη ερημιά και η ανεμπόδιστη θέα του αστερόεντα ουρανού.
Όμως ο κόσμος δε μπορεί να ζήσει στη μοναξιά, όπως δε μπορεί να ζήσει και στην απόλυτη σκλαβιά. Στις παρούσες συνθήκες η εναλλαγή των «Γαληνότατων» στην εξουσία είναι καθαρή ντροπή, είναι σκέτη σκλαβιά. Άλλοτε οι Γαληνότατοι με τους εξοντωτικούς ανταγωνισμούς κατάστρεψαν το Βυζάντιο και το παράδωσαν στη Φραγκιά. Θα αφήσουμε τώρα με την «κρίση», τους δικούς μας «Γαλαζοαίματους», να χρεοκοπήσουνε και μας; Θα αφήσουμε αυτά τα ακάτεχα και μαλθακά μυαλά να «παίζουν» κρυφτούλι, πότε με τις «δημοσκοπήσεις», πότε με τις εκλογές, πότε με τη «συναίνεση», πότε με τα Ασφαλιστικά Ταμεία μας και πότε με την ίδια μας την ύπαρξη;
Ω δικοί μου φίλοι, αναγνώστες καλοί:
Άμεση Δημοκρατία; Ουτοπία;
Όμως ελάτε στο Σχεδίασμα τ’ ονείρου.
«Διάπλατα ανοίξτε ως φτερό τ’ όνομά σας
χελιδόνια δικά μου πετάξτε
και γυρίστε ξανά και γυρίστε ξανά…»*!

Λουί Αραγκόν, μετ. Γ. Σπανός, εκδ. «Πλέθρον».

Τετάρτη, 11 Μαρτίου 2009

[Λη Όσβαλντ]

Αριθμός Είδησης: 7455479

Ουάσινγκτον, ΗΠΑ 30/03/2009 13:16 (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

ΗΠΑ - Ένα νέο κύμα λαϊκισμού κάνει την εμφάνισή του στις Ηνωμένες Πολιτείες
Μικρότερα γράμματα Μεγαλύτερα γράμματα









Εδώ και λίγο καιρό, η Αμερική και η Ευρώπη έχουν καταληφθεί από οργή για τις παχυλές αμοιβές και τα μπόνους που έπαιρναν διάφορα στελέχη επιχειρήσεων την ώρα ακριβώς που οι επιχειρήσεις τους κατέρρεαν. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η αμερικανική ασφαλιστική εταιρεία AIG.

Ευθυγραμμιζόμενοι με την κοινή γνώμη, οι αμερικανοί πολιτικοί έκαναν ουρές μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες για να εκφράσουν κι αυτοί την οργή τους. Ο Λάρι Σάμερς, ο επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του προέδρου, χαρακτήρισε τα μπόνους «εξωφρενικά». Ακόμη κι ο Μπαράκ Ομπάμα έσπευσε να δηλώσει πόσο «οργισμένος» είναι. Η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία να επιβληθεί φόρος 90% σε αυτά τα μπόνους.

Τα μέσα ενημέρωσης απάντησαν σε αυτή τη θύελλα δημοσιεύοντας μια σειρά άρθρων για τον αμερικανικό λαϊκισμό. Το Νιούζουικ αφιέρωσε σχεδόν ένα ολόκληρο τεύχος στο θέμα. Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι σε αυτά τα άρθρα, όμως, η θύελλα περί λαϊκισμού φάνηκε να καταλαγιάζει. Πολλοί από τους δημοσιογράφους που είχαν εξαπολύσει σφοδρές επιθέσεις παρέστησαν στις 21 Μαρτίου σε ένα πανάκριβο δείπνο που δόθηκε στην Ουάσινγκτον. Η Ουόλ Στριτ εκτοξεύτηκε στα ύψη δύο μέρες αργότερα όταν ο υπουργός Οικονομικών Τιμ Γκάιτνερ έδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιό του για την απαλλαγή των τραπεζών από τα τοξικά τους προϊόντα. Και ο Στένι Χόγιερ, επικεφαλής της πλειοψηφίας στη Βουλή, δήλωσε ότι ο νόμος για τα μπόνους μπορεί τελικά να μη χρειαστεί, αφού 15 από τα 20 ανώτατα στελέχη της AIG συμφώνησαν να επιστρέψουν τις αμοιβές τους.

Κατόπιν αυτών, ο Εκόνομιστ αναρωτιέται: όλη αυτή η φασαρία γύρω από την AIG είναι άραγε ένδειξη μιας νέας λαϊκιστικής τάσης στην Αμερική; Είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα σε μια χώρα όπου η οργή αποτελεί ένα είδος ψυχαγωγίας. Προσωπικότητες της τηλεόρασης όπως ο Μπιλ Ο’Ρίλι είναι πάντα οργισμένοι για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Πολλοί από τους πολιτικούς που εξέφρασαν την οργή τους για τους «καταχραστές του εθνικού πλούτου» εισπράττουν ευχαρίστως από τους ίδιους αυτούς καταχραστές χρήματα για την εκστρατεία τους.

Παρ’όλα αυτά, η έξαρση του λαϊκισμού δεν πρέπει να υποτιμάται. Η δυσαρέσκεια στην Αμερική είναι μεγάλη. Οι αριστεροί κατηγορούν τον Ομπάμα ότι προδίδει τους υποστηρικτές του προκειμένου να σώσει ανεύθυνα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Οι δεξιοί ανησυχούν ότι ο πρόεδρος χρησιμοποιεί τα χρήματα των φορολογουμένων για να σώσει ορισμένους ανθρώπους από τις συνέπειες της απληστίας τους. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 85% των Αμερικανών πιστεύουν ότι οι μεγάλες εταιρείες ασκούν υπερβολική επιρροή στους πολιτικούς.

Ενας δεύτερος λόγος που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη η άνοδος του λαϊκισμού, συνεχίζει ο Εκόνομιστ, είναι η έκταση της κρίσης. Η Αμερική έχει χάσει τους τελευταίους τρεις μήνες σχεδόν 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Ο αριθμός των νέων θέσεων εργασίας είναι μειωμένος κατά 31% σε σχέση με πέρυσι. Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών μειώνεται σε όλα τα επίπεδα. Και η διεθνής κοινότητα εμφανίζεται διχασμένη απέναντι στην κρίση. Οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν υπαινιχθεί ότι θα αντισταθούν στις πιέσεις των Αμερικανών και των Κινέζων να εμφανίσουν δικά τους σχέδια διάσωσης στην προσεχή σύνοδο G20.

Οι άνθρωποι που έδωσαν στο λαϊκισμό το όνομά του στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα ανησυχούσαν για τη συνεχιζόμενη κρίση της γεωργίας και κατηγορούσαν τη Ουόλ Στριτ και την Ουάσινγκτον ότι ευθύνονταν γι’αυτή την κρίση. Οι λαϊκιστές υποστήριζαν ότι οι ελίτ μετατρέπουν την Αμερική σε μια χώρα «επαιτών και εκατομμυριούχων».

Η μορφή αυτή του λαϊκισμού υποχώρησε την περίοδο της οικονομικής άνθησης, αλλά ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ την επανέφερε στην επιφάνεια στη διάρκεια της Υφεσης.

Κατά τη δεκαετία του ’60, ο οικονομικός λαϊκισμός έδωσε τη θέση του στον πολιτιστικό λαϊκισμό, με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να αυτοαναγορεύεται σε προστάτη της «σιωπηλής πλειοψηφίας» καταγγέλλοντας τις φεμινίστριες, τους φιλελεύθερους και τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι Δημοκρατικοί, με τη σειρά τους, κατέβαλαν αδέξιες προσπάθειες να αναζωπυρώσουν τον οικονομικό λαϊκισμό το 2000 και το 2004, με τον Αλ Γκορ να εξαπολύει επίθεση στους «ισχυρούς» και τον Τζον Κέρι να καταγγέλει τις εταιρείες που μετακομίζουν σε άλλες χώρες.

Σήμερα, ο οικονομικός λαϊκισμός ενισχύεται από την υποχώρηση της πίστης στους αμερικανικούς θεσμούς, με εξαίρεση τον στρατό και τα πανεπιστήμια. Ο κίνδυνος για τον Ομπάμα και τους Δημοκρατικούς είναι ότι στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε ιδιώτες επενδυτές και στις τράπεζες της Ουόλ Στριτ, προκειμένου να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους. Αυτό σημαίνει ότι ανταμείβονται μερικοί από τους υπεύθυνους για την κρίση.





(Πηγή: The Economist)