"Εθνικοσοσιαλισμός"

[Θύμιος]

«Εθνικοσοσιαλισμός»

Σε μια εποχή βαθιάς σύγχυσης, όπως η σημερινή, πολλά «φρούτα» ανθίζουν. Μπορεί να διακρίνει κανείς τα πιο απίθανα πράγματα και να εκπλαγεί μπροστά, όχι μόνο στις πολιτικές οβιδικές μεταλλάξεις των κλασσικών σχημάτων, αλλά και στα άπειρα πολιτικά προσωπεία που εμφανίζονται: προϊόντα και υποπροϊόντα της ιδεολογικής καθίζησης και της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής ισοπέδωσης. Αλλά και κατασκευές των νεοταξικών μηχανισμών!!!
Ένα τέτοιο «φρούτο», που εμφανίζεται ξανά είναι και ο «εθνικοσοσιαλισμός» ή «εθνικομπολσεβικισμός». Είναι τα παρωχημένα ναζιστικά «κλισέ» απάτης. Βρικολακιάζουν ξανά, επειδή το «εθνικό» αποτελεί τον κόμβο των αντί-ιμπεριαλιστικών συσπειρώσεων, επιχειρώντας να εξαπατήσουν με τη χρησιμοποίηση του κύρους της έννοιας «σοσιαλισμός», η οποία έχει τεράστιο αξιολογικό βάρος στη συνείδηση των λαών.
Είναι το ίδιο ναζιστικό ιδεολόγημα που ανακάτωνε τις συγχυσμένες σοσιαλιστικές απαιτήσεις των λαϊκών κινημάτων με το αίσθημα της εθνικής ταπείνωσης. Οι εθνικοί κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν σήμερα οι κοινωνίες από τον υπερεθνικό, ιμπεριαλιστικό οδοστρωτήρα, βρικολάκιασε τα παλιά ναζιστικά ιδεολογήματα.
Επιχειρούν, λοιπόν, και αυτοί οι σημερινοί «εθνικοσοσιαλιστές» να εξαπατήσουν με πολιτικές ομοβροντίες υπέρ του σοσιαλισμού. Η εξαπάτηση είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι να χρησιμοποιηθούν για τη δυσφήμιση των σοσιαλιστικών, πατριωτικών δυνάμεων, δυνάμεις που μέρα με την ημέρα θα ξεπηδούν ολοένα και πιο ρωμαλέες.
Φυσικά, καθεστώτα «εθνικοσοσιαλιστικά», σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν. Το ρολόι της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω, στους εθνικούς ιμπεριαλισμούς. Ωστόσο, αυτά τα νέο-ναζιστικά κατάλοιπα μπορούν να κάνουν μεγάλή ζημιά στη γενική θολούρα που κυριαρχεί και προπαντός να αποτελέσουν τα «σκιάχτρα» για το κτύπημα και τη δυσφήμιση των λαϊκών, πατριωτικών, σοσιαλιστικών κινημάτων και των πρωτοπόρων αγωνιστών τους.
Το να χρησιμοποιεί σήμερα, κάποιος που ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται για το σοσιαλισμό, την «ετικέτα» του «εθνικοσοσιαλισμού είναι και από μόνο του πονηρό και ύποπτο. Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι για το σοσιαλισμό και την κοινωνική απελευθέρωση ή να χρησιμοποιείς τη θεωρία της πάλης των τάξεων και να επιλέγεις πολιτικές φόρμες που παραπέμπουν στο τέρας του ναζισμού.
Δεν μπορεί να μιλάς για πάλη των τάξεων ή σοσιαλιστική επανάσταση και να χρησιμοποιείς το λεκτικό έκτρωμα «εθνικοσοσιαλισμός». Οι ιδεολογικές έννοιες του «εθνικισμού» και του «σοσιαλισμού» ή του μπολσεβικισμού δεν είναι απλώς αντίθετες, αλλά αυτοαναιρούνται.
Ο «εθνικισμός» ως ιδεολογία είναι αυτή του εθνικού κεφαλαίου που υπερασπίζεται πρωταρχικά τα σιδερένια δεσμά του κράτους του κεφαλαίου. Σήμερα είναι ένα ιδεολόγημα που διαποτίζει με το δηλητήριο της εθνικιστικής, καπιταλιστικής (παρωχημένης) ιδεολογίας. Δηλαδή σηματοδοτεί ισχυρά εθνικά, ιμπεριαλιστικά, καπιταλιστικά κράτη.
Το αντίθετο ακριβώς είναι ο σοσιαλισμός: Ζητά την κατάργηση των καπιταλιστικών κρατών και την παγκόσμια κοινότητα των εθνών-λαών. Δεν μπορεί δηλαδή να αγωνίζεσαι για το σοσιαλισμό χωρίς να υπερβαίνεις σε παγκόσμιο επίπεδο τον καπιταλισμό, δηλαδή, δίχως να καταστρέψεις τους διαχωρισμούς που επιβάλλει το καπιταλιστικό καθεστώς.
Άλλο η κατάργηση των καπιταλιστικών κρατών και άλλο η κατάργηση των εθνών, εθνοτήτων και των πολιτισμικών κατακτήσεων των λαών. Εδώ μπερδεύονται οι «αριστεροί» δογματιστές και στο όνομα των «ανοικτών συνόρων» έχουν μεταλλαχτεί σε «χρήσιμους ηλιθίους» (πολλοί σε επιδοτούμενους λακέδες) της Νέας Τάξης.
Ο σοσιαλισμός, συνεπώς είναι ένα σύστημα που ξεπερνάει τον καπιταλισμό και δεν μπορεί να «φυλακιστεί» στα στενά εθνικά πλαίσια. Ξεπερνάει αυτούς τους διαχωρισμούς και ενώνει τους ανθρώπους σε μια ανώτερη οικονομική και κοινωνική βάση, με πρωταγωνιστές και υποκείμενα τους λαούς, τις εθνοτικές και πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες.
Να γιατί σοσιαλισμός και εθνικισμός, όπως και ο αντιεθνικισμός (το άλλο, σημερινό, σκέλος του εθνικισμού) δεν μπορεί ΠΟΤΕ να συνταιριάξουν. Είναι όπως η φωτιά με το νερό…

[Φίλος Ρεσάλτο]

Αγαπητέ κ. Θύμιο, θα ήθελα να σας κάνω -ως φίλος- ένα μικρό σχόλιο επί του κειμένου σας περί εθνικοσοσιαλισμού.

Κατ' αρχήν ήταν μία πολύ εύστοχη κίνηση να γράψετε αυτό το άρθρο, ήταν κάτι που χρειαζόταν να γίνει εδώ και καιρό. Οι συνεχείς επιθέσεις κατά του περιοδικού από αντιπάλους και οι συκοφαντίες περί συνεργασίας με ακροδεξιούς και ναζί είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί, ειδικά όταν πρόκειται για ένα αριστερό έντυπο. Είναι πολύ σημαντικό πως με αυτόν τον τρόπο ξεκαθαρίζετε σε εχθρούς και φίλους την ιδεολογική ταυτότητα του περιοδικού και έτσι δεν μπορεί πλέον να σας κατηγορήσει κανείς για τίποτα.

Απλά έχω μία μικρή ένσταση ως προς τη χρήση του όρου «εθνικισμός». Η λέξη εθνικισμός δεν έχει κατ’ ανάγκην αρνητική σημασία (αυτή αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα). Τα πρώιμα λαϊκά κινήματα και οι επαναστάσεις στην Ευρώπη του 19ου αιώνα (π.χ. του 1848) χαρακτηρίζονται σοσιαλιστικά και συνάμα εθνικιστικά, είχαν δηλαδή έναν προοδευτικό χαρακτήρα. Ο εθνικισμός δεν ταυτίζεται πάντοτε με τον σωβινισμό, αλλά μπορεί να έχει και κοινωνικό / εθνικο-απελευθερωτικό χαρακτήρα (π.χ. Καρμπονάροι της Ιταλίας, Επτανήσιοι ριζοσπάστες). Ειδικά εδώ στα Βαλκάνια τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με τη δυτική Ευρώπη. Στην πραγματικότητα λοιπόν ο εθνικισμός (τουλάχιστον ο ελληνικός) δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τον ναζισμό, αφού ο Χίτλερ κατάστρεψε την Ελλάδα με την κατοχή (π.χ. πείνα, εκτελέσεις σε Καλάβρυτα, Δίστομο κτλ).

Και πάλι σας λέω ότι κάνατε μία πολύ καλή κίνηση να γράψετε το άρθρο.
Αυτά από μένα.

Καλή συνέχεια..

[Θύμιος]

Αγαπητέ φίλε, ευχαριστώ για την παρέμβασή σου.

Κάθε κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα το εξετάζουμε στον ιστορικό τόπο και χρόνο του. Και ακόμα πότε και γιατί γεννήθηκε και πώς μετεξελίχτηκε.

Στον αγώνα για την αποτίναξη της φεουδαρχίας ή το ξεπέρασμα προκαπιταλιστικών συνθηκών υπήρχε συμμαχία ανάμεσα στην τάξη που ανέβαινε και στην εργατική τάξη που δημιουργείτο. Οι επαναστατικές, τότε, λαϊκές κινήσεις εμπεριείχαν τις ομιχλώδεις απαιτήσεις για σοσιαλισμό (ουτοπικές τότε) και τις εθνικές λαϊκές απαιτήσεις για συγκρότηση εθνών κρατών της αστικής τάξης. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, ότι τότε, το «εθνικοσοσιαλισμός» εξέφραζε το «μίγμα» μιας ταξικής συμμαχίες, που άφηνε να διαφανούν οι ενστικτώδεις σοσιαλιστικές ροπές του προλεταριάτου, αλλά καθοριζόταν από την ιδεολογία της ηγετικής τάξης της κοινωνίας, τότε, δηλαδή τον εθνικισμό.
Η ιδεολογία του εθνικισμού τότε είχε προοδευτικό χαρακτήρα, όχι μόνο, επειδή εναρμονιζόταν με το λαϊκό «εθνικό αίσθημα», αλλά οδηγούσε στο γκρέμισμα των προκαπιταλιστικών σχέσεων και στην δημιουργία των ιστορικών εθνικών κρατών.

Αυτή η ιδεολογία, ήταν η κυρίαρχη του κεφαλαίου, ανταποκρινόταν στις ανάγκες ανάπτυξής του και μετεξελίχτηκε, ιδιαίτερα, στο στάδιο των εθνικών ιμπεριαλισμών, σε μια αντιδραστική και σωβινιστική ιδεολογία για την χειραγώγηση του «εθνικού αισθήματος» και της ιστορικής αγωνιστικής μνήμης: Σε μια ιδεολογία καθυπόταξης και αλληλοσφαγής των λαών, σε πολιτικό δηλητήριο. Τις πλέον αποκρουστικές μορφές της τις πήρε στο φασισμό…
Σήμερα ή ιδεολογία αυτή του εθνικισμού έχει υποκατασταθεί με το έτερον σκέλος της του αντιεθνικισμού και χρησιμοποιείται, αυτή η παλιά μισητή στους λαούς εθνικιστική ιδεολογία, σαν «σκιάχτρο»!
Το να προσπαθούμε, συνεπώς, εμείς να αναβιώσουμε το παλιό «προοδευτικό» χαρακτήρα του «εθνικισμού» σημαίνει ότι είμαστε εκτός τόπου και χρόνου και πιστεύουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε το ρολόι της ιστορίας στις αστικές επαναστάσεις…
Ωστόσο, αυτό που καταλαβαίνουν οι λαϊκές και ιδιαίτερα οι εργατικές μάζες είναι η φρίκη του αστικού εθνικισμού που καταγράφηκε στην ιστορία…
Η χρησιμοποίηση, λοιπόν, της έννοιας «εθνικοσοσιαλσιμός» είναι ή αναζήτηση μιας ουτοπίας ή προσήλωση στην ουτοπία της ναζιστικής φρίκης.
ΓΙΑΤΙ, σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα, σε ένα έθνος δεν γίνεται.
Αυτό, όμως, είναι άλλο ζήτημα ανάλυσης…

[Misha]

μήπως κάποιαστιγμή εμείς οι φορείς της ρωμέικης παράδοσης θα πρέπει να ξαναδούμε και την ορολογία που χρησιμοποιούμε;

μήπως ο όρος σοσιαλισμός θα έπρεπε να αντικατασταθεί με τον όρο "κοινοτισμός",ο οποίος είναι απαλλαγμένος από δουλείες και εξαρτήσεις του πρόσφατου παρελθόντος και αντικατοπτρίζει καλύτερα την καθ ημάς Παράδοση;

μήπως είναι καιρός η κοινωνική διδασκαλία της Ορθοδοξης παράδοσης να εκτιμηθεί όσο της αξίζει και μπει στο κέντρο της σκέψης των κοινωνικών κινημάτων στη χώρα μας;

[Ένας φίλος απ' τα παλιά.]

[Ροβεσπιέρος]

Κάνεις ένα μικρό λάθος "παλιέ φίλε".
ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξαν "μέτωπα" ή "ανίερες συμμαχίες".
Και έχουν γραφεί και άλλα κείμενα για τα αδιέξοδα αυτών που αυτοαποκαλούνται "εθνικιστές".
Απλώς τώρα αναλύσαμε πιο συγκεκριμένα τον "εθνικοσοσιαλισμό"!!!
Να είσαι, πάντως καλά.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

Τρία, από τα πολλά κείμενα του περιοδικού πάνω σε αυτά τα ζητήματα, υπάρχουν και στα "Άρθρα" του σάιτ, δύο και στην κεντρική σελίδα.
Είναι τα κάτωθι:

1). Οι αδιάλλακτοι δογματοφύλακες και οι φορμαλιστές.
2).Τα παρωχημένα κλισέ του φασισμού και οι ακροδεξιές καρικατούρες
3). Εθνικισμός- πατριωτισμός-νέος φασισμός.
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΣΚΙΝΙΟΥΣ]

Ζούμε στην εποχή των μεταλλαγμένων... Η μόλυνση του περιβάλλοντος, έχει προκαλέχει μεταλλάξεις φαίνεται και στις ιδεολογίες... αλλά και πολιτικό alzheimmer σε πολλούς. Η μόδα των αριστερών εθνικοσοσιαλιστών θα πρέπει να ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΤΑΙ συνεχώς. Η προβοκατόρικη δράση των φαιοκόκκινων εκτρωμάτων δίνει επιχειρήματα στους νεοταξίτες αριστερούς που πολύ φυσικά (και ελλείψει επιχειρημάτων πολλές φορές), κολλάνε τη ταμπέλα του ακροδεξιού σε σοσιαλιστές πατριώτες.

Ενα παράδειγμα εδώ: http://faiokokkinometwpo.blogspot.com/
Ακου "φυλετικός σοσιαλισμός"!!!!

[Επισκέπτης]

[Ροβεσπιέρος]

ΦΥΣΙΚΑ και δεν θα περάσουμε ξανά τέτοιες ναζιστικές αηδίες.
Την τοποθέτησα απλώς για να δείξω το θεωρητικό, πολιτικό και ηθικό σας ανάστημα.
ΟΛΗ η ιστορία της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα μέσα στον καπιταλισμό είναι σημαδεμένη από τους ηρωικούς αγώνες των λαών για την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό. Ολοι οι μεγάλοι οραματιστές ήταν επαναστάτες και σοσιαλιστές.
Αυτοί οι αγώνες δεν είναι ΟΥΤΟΠΙΑ.
Οι προδοσίες των αγώνων είναι άλλο ζήτημα.
Αν είχες μελετήσει λίγο την ιστορία των λαϊκών κινημάτων θα το γνώριζες...
Αυτό που αποδείχτηκε εφιαλτική ΟΥΤΟΠΙΑ ήταν το ναζιστικό τέρας, ο φυλετισμός και ο αποτροπιασμός των εγκλημάτων τους: οι παράνοιες της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής. Αυτά τα ξέρασε διαπαντός η ΙΣΤΟΡΙΑ.
Και μην ξανα-επιχειρήσετε να μιλήσετε εδώ μέσα βρικόλακες...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Αποδεικνύεται ότι το Ρεσάλτο πολλοί το παρακολουθούν-διαβάζουν. Μόλις ο Θύμιος έγραψε ένα άρθρο, ας πούμε, αιχμηρό, ξεπρόβαλαν. Οι "αριστεροί" για να μάς πουν για τις "ανίερες" συμμαχίες μας (ο καθείς στον κόσμο του ζη) και οι ακροδεξιοί να μάς προπαγανδίσουν την "αλήθεια της Φυλής.

Ναι, κύριοι, υπάρχει φυλή, αλλά όχι με την έννοια και την σημασία που εσείς τις δίνετε. Η φυλή δεν είναι κάτι υπεριστορικό. Δεν είναι ιδέα. Εξελίσσεται, μεταμορφώνεται, αλλάζει πάντοτε υποταγμένη στην ιστορική εξέλιξη. Η αιματική συγγένεια με κάποιους αρχαίους προγόνους μπορεί να είναι σημαντική, αλλά σημαντικότερη είναι η πνευματική και ψυχική και κυρίως συνειδησιακή συγγένεια, άρα και συνέχεια. Εσείς, που βλέπετε το έθνος ως κάποια ιδέα, που δεν υποτάσσεται στους ιστορικούς κανόνες και στην ιστορική εξέλιξη, απλά είστε αιθεροβάμονες και εν δυνάμει επικίνδυνοι.

Και συ, φίλε, που μάς λες ότι καιρός ήταν. Για πιο πράγμα ήταν καιρός; για να πούμε τα αυτονόητα; ε, θα μάς συγχωρέσεις, ελπίζω. Πρώτα έπρεπε να πούμε άλλα σημαντικότερα και μετά να ασχοληθούμε με όσους δεν...ξέρουν ποδήλατο ή προσποιούνται ότι δεν ξέρουν.

Αυτά τα ολίγα.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[Νίκος Καλαβρυτινός]

Ελληνικός εθνικισμός και εθνικοσοσιαλισμός

Στην σημερινή Ελλάδα υπάρχει ένας όχι αμελητέος αριθμός ανθρώπων που πρόσκειται στον λεγόμενο εθνικιστικό χώρο και που ασπάζεται την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού. Οι οπαδοί του εν Ελλάδι εθνικοσοσιαλισμού έχουν ως κεντρικό σημείο αναφοράς τους την κρατούσα ιδεολογία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας (1933-1945), τον Αδόλφο Χίτλερ και τους συν αυτώ, καθώς και ήρωες του μεταπολεμικού εθνικοσοσιαλιστικού και φυλετιστικού κινήματος (π.χ. Ian Stuart). Θεωρείται ότι ο πολιτικός χώρος μέσα από τον οποίο εκφράζονται είναι κατά βάσιν η Χρυσή Αυγή, ωστόσο υπάρχουν και ομάδες αποσκιρτήσασες ή διαφωνούσες οι οποίες την κατηγορούν για αρχηγοκεντρισμό και για σχέσεις με το παρακράτος. Οι εθνικοσοσιαλιστές δεν είναι απαραιτήτως “skinheads” και πολλοί από αυτούς είναι φιλήσυχοι, ευγενικοί και ανοιχτοί στον διάλογο. Έχουν όμως δυσφημιστεί από το γεγονός ότι οι “streetfighters” που συμμετέχουν σε επεισόδια, επικαλούνται το όνομα αυτής της ιδεολογίας για τις πράξεις τους με αποτέλεσμα και οι θεωρητικοί του εθνικοσοσιαλισμού και γενικότερα οι οπαδοί του να παίρνουν στο σύνολο τους τη «ρετσινιά» του τραμπούκου. Αυτά τα γράφω για να είμαστε δίκαιοι. Ωστόσο αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα είναι η σύνδεση του πατριωτισμού ή και του εθνικισμού των Ελλήνων με τον Χίτλερ και με τα SS, ούτε μπορώ με κανένα τρόπο να υιοθετήσω τις αντιλήψεις τους.
Σύμφωνα με την άποψή μου, κάποιοι νεαρής κυρίως ηλικίας συμπολίτες μας έχουν παρασυρθεί και εγκλωβιστεί σε μία ψευδοπατριωτική φυλετιστική και αντικομμουνιστική ιδεολογία: τον χιτλερισμό. Η ρατσιστική αυτή ιδεολογία αποτελεί αυτούσια αντιγραφή ξένων προτύπων, προερχόμενων από κυρίως τη Γερμανία του Μεσοπολέμου (NSDAP), αλλά και από τον μεταπολεμικό αγγλοσαξωνικό κόσμο (π.χ. ΚΚΚ), που ουδεμία σχέση έχουν ούτε μπορούν να έχουν με την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Ο τρόπος λειτουργίας και τα ιδεώδη που προάγουν πολλές από τις εδώ εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις αντίκεινται γενικά στις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού. Νοθεύουν δηλαδή βάναυσα την έννοια του αληθινού πατριωτισμού.

Η «εθνικοσοσιαλιστική διεθνής»

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, οι περισσότεροι από τους λεγόμενους σημερινούς «εθνικοσοσιαλιστές», γνωστοί από τους αντιπάλους τους και ως «νεοναζί» δεν είναι στην πραγματικότητα εθνικιστές (το αν είναι σοσιαλιστές αποτελεί αντικείμενο μίας άλλης ανάλυσης), αφού δεν θέτουν ως υπέρτατο αγαθό την καλό του έθνους και της πατρίδας τους, αλλά συγκροτούν μία «εθνικοσοσιαλιστική διεθνή» ανάλογη με εκείνη των κομμουνιστών. Στην πραγματικότητα πρόκειται όχι για εθνικιστές, αλλά για «διεθνιστές». Αισθάνονται πρώτα μέλη της Αρίας – Λευκής Φυλής (White Pride) και μετά Έλληνες, την ελληνικότητα δηλαδή την εννοούν ως μέρος απλώς της κοινής ευρωπαϊκής (ή ευρω-ατλαντικής) φυλετικής οντότητας. Η σημασία της έννοιας της Λευκής Φυλής για τους εν λόγω εθνικοσοσιαλιστές είναι ανάλογη με εκείνη της εργατικής τάξης για τους μαρξιστές – λενινιστές.
Κλασσικό παράδειγμά από το παρελθόν αποτελούν τα SS. Τα SS υπήρξαν μία πολυεθνική δύναμη κρούσης. Αν εξαιρέσει κανείς τα γερμανικά SS, που αποτελούσαν και την κύρια δύναμη αυτού του παραστρατιωτικού σώματος, οι υπόλοιποι προέρχονταν από διάφορες συμμαχικές προς τους Γερμανούς ή κατακτημένες από αυτούς χώρες (π.χ. από Σκανδιναβικές χώρες, Βαλτικές χώρες, Ολλανδία κτλ), οι οποίοι υπηρετούσαν όχι για τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας τους, αλλά για αυτά της «Μεγάλης Γερμανίας», δηλαδή κάθε άλλο παρά εθνικιστές ήταν. Αντιθέτως ήταν φυλετιστές, των οποίων την προσήλωση στην ιδεολογία τους εκμεταλλεύτηκε το Γ΄ Ράιχ με σκοπό την πραγμάτωση των επεκτατικών στόχων του. Δηλαδή (χωρίς να θέλω να ταυτίσω τις δύο ιδεολογίες) το Βερολίνο διαδραμάτιζε για τους εθνικοσοσιαλιστές της εποχής εκείνης ρόλο αντίστοιχο με εκείνον της Μόσχας για τους κομμουνιστές.

Η στάση των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στο ζήτημα της γερμανικής κατοχής

Έτσι βλέπουμε σήμερα ελληνόγλωσσα έντυπα, τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικοσοσιαλιστικά, να αναφέρονται συνεχώς στον Χίτλερ, να εξυμνούν τα κατορθώματα των SS, να αναλύουν ρατσιστικές θεωρίες που «αποδεικνύουν» την φυλετική «κατωτερότητα» των μαύρων (π.χ. γαστροκνημική θεωρία), να ασχολούνται με τις ρουνικές γραφές και τον αποκρυφισμό, με τα εμβατήρια των SS και άλλα τέτοια ευτράπελα. Μάλιστα, ενώ ισχυρίζονται ότι πρόκειται για «Έλληνες εθνικιστές», ηρωοποιούν τα SS, τα τάγματα ασφαλείας και την ΕΣΠΟ, ενώ θεωρούν ότι οι αντιστασιακές δυνάμεις -αριστερές και δεξιές- που έκαναν ανταρτοπόλεμο και δολιοφθορές στα στρατεύματα κατοχής ήταν «πράκτορες των Άγγλων». Οι κατά τα άλλα «εθνικιστές» τηρούν δηλαδή μία καθαρά δωσιλογική στάση. Είναι απορίας άξιον, πως μπορούν να κοιτάζουν στα μάτια τους παππούδες τους που έζησαν τα γεγονότα της κατοχής; (πολλοί είναι ακόμα εν ζωή από αυτούς που πολέμησαν). Τι έχουν να πουν για τον λιμό της Αθήνας τον χειμώνα του 1941-42; (δεν φταίει μόνον ο αγγλικός αποκλεισμός). Τι έχουν να πουν για τις εκτελέσεις στην Καισαριανή, την Κοκκινιά, το Χαϊδάρι; για ολοκαυτώματα ολόκληρων κωμοπόλεων (π.χ. Καλάβρυτα, Δίστομο, Κάνδανος, Ανώγεια. Βλ. http://www.greekholocausts.gr). Τι δικαιολογία έχουν να δώσουν για τον φρικτό θάνατο Ελληνίδων ηρωίδων όπως της Λέλας Καραγιάννη, της Ηρώς Κωνσταντοπούλου, της Ηλέκτρας Αποστόλου;Ακόμη και αν δεχτούμε ότι η κοινωνική και οικονομική πολιτική του Αδόλφου Χίτλερ στο εσωτερικό της μεσοπολεμικής Γερμανίας υπήρξε αρίστη (πιθανόν κι εγώ ο ίδιος εάν ζούσα εκείνη την εποχή στη Γερμανία να ήμουν ένθερμος υποστηρικτής του), τι ωθεί κάποιους από εμάς να χειροκροτούν τα εγκλήματά του σε βάρος της πατρίδας μας και του λαού μας (και των άλλων λαών); Που έγκειται ο «εθνικισμός» τους; Εδώ στην πραγματικότητα οι χιτλερικοί (οι δωσίλογοι της κατοχής και οι σημερινοί) πράττουν ό,τι κατηγορούν τους κομμουνιστές αντιπάλους τους της εποχής του μεσοπολέμου: θέτουν την προαγωγή της ιδεολογίας τους πάνω από τα εθνικά συμφέροντα. «Παίρνουν γραμμή» από εξωελλαδικά κέντρα αποφάσεων και λειτουργούν όχι με γνώμονα αυτό που οι ίδιοι εκλαμβάνουν ως «το καλό του λαού και του τόπου», αλλά δρουν ως πιόνια του κάθε δαιμόνιου «φύρερ». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση πολλών από τις εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις, που μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στη χώρα μας μεταβλήθηκαν σε θεραπαινίδες των κατακτητών και σε προδότες του λαού, «ένεκα ιδεολογικής συγγένειας» με το Γ΄ Ράιχ. Όμως άλλες ελληνικές εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες -προς τιμήν τους- όχι μόνο αρνήθηκαν να παίξουν το ρόλο του προδότη, αλλά και μετατράπηκαν σε αντιστασιακές οργανώσεις (π.χ. Οργάνωση Εθνικοφρόνων Σοσιαλιστών – μετέπειτα Τρίαινα). Κάτι ανάλογο συνέβη και σε άλλες κατεχόμενες χώρες (π.χ. οι βελγικές οργανώσεις Legion Nationale και Verdinaso). Οι Έλληνες λοιπόν πατριώτες δεν πολέμησαν του Ιταλούς και τους Γερμανούς για λόγους ιδεολογικούς, αλλά για λόγους εθνικούς. Οι παππούδες μας δεν αγωνίστηκαν ενάντια στον ξένο κατακτητή μόνο και μόνο επειδή το καθεστώς της χώρας του ήταν ο φασισμός ή ο ναζισμός, αλλά το ίδιο θα έπρατταν και στην περίπτωση που το πολίτευμα της πατρίδας των εισβολέων ήταν διαφορετικό, είτε αστικό / κοινοβουλευτικό είτε κομμουνιστικό. Άλλο λοιπόν η ιδεολογία και άλλο η γεωπολιτική. Εξάλλου και οι ίδιοι οι Γερμανοί κατακτητές χρησιμοποιούσαν κατά το δοκούν τους εθνικοσοσιαλιστικούς πυρήνες της κάθε χώρας, με σκοπό την καλύτερη εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων. Έτσι για παράδειγμα, στη Ρουμανία προτίμησαν να έχουν ως έρεισμά τους τον συντηρητικό (ακρο)δεξιό δικτάτορα Αντωνέσκου, παρά το συγγενικό ιδεολογικά προς αυτούς ριζοσπαστικό κίνημα της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Αντιχριστιανισμός

Ένα άλλο ζήτημα στο οποίο είναι ασύμβατος ο χιτλερισμός με την ελληνική παράδοση είναι αυτό της στάσης του έναντι του χριστιανισμού και της ορθοδοξίας. Συμβαίνει πολλές φορές, όταν εμείς εδώ στην Ελλάδα υιοθετούμε μία ιδεολογία προερχόμενη από τη Δύση, αυτό να γίνεται κατά τρόπον πιθηκίζοντα, δηλαδή με έναν άκρατο / αποικιακού τύπου μιμητισμό. Συνήθως μία ετερόφωτη, «πεφωτισμένη» και ξενόδουλη ελίτ προσπαθεί να «δώσει τα φώτα της» ή για να είμαστε πιο ακριβείς, να επιβάλει τις «εκσυγχρονιστικές» ιδέες της, οι οποίες σχεδόν πάντοτε βρίσκονται -όλως τυχαίως- σε διαμετρικά αντίθετη θέση σε σχέση με τη λαϊκή μας παράδοση και τον πολιτισμό μας. Π.χ. η χωρίς «φιλτράρισμα» εισαγωγή και εφαρμογή των ιδεών του Διαφωτισμού στην ελληνική πραγματικότητα είναι κατά τη γνώμη μου προβληματική, δεδομένου ότι δεν ισχύουν παντού, σε όλη την υδρόγειο οι ίδιοι όροι, οι ίδιες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ούτε υπάρχει το ίδιο ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο. Αυτό το φαινόμενο, δηλαδή την ξενομανία προσπαθούσε να καταπολεμήσει μεταξύ άλλων ο μεγάλος Έλληνας διανοητής Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910).Ο μετεμφυτευμένος στην Ελλάδα χιτλερισμός αποτελεί προϊόν της δυτικής νεωτερικότητας. Όπως και στον μαρξισμό, στον χιτλερικό εθνικοσοσιαλισμό η Εκκλησία αντιμετωπίζεται ως κάτι το παρωχημένο, συνώνυμο της συντήρησης και της αντιδραστικότητας, συνδεόμενη με την κοσμική εξουσία της προνεωτερικής δυτικής Ευρώπης. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να ισχύει για την Ελλάδα και την περιοχή των Βαλκανίων γενικότερα, αφού εδώ δεν ισχύουν τα δεδομένα της Δύσης (π.χ. κοσμική εξουσία του κλήρου, άνοδος της αστικής τάξης σε βάρος των φεουδαρχών και της διοικούσας Εκκλησίας). Εν αντιθέσει προς τις δυτικές χώρες η Εκκλησία και η θρησκεία στην περιοχή μας αποτελούν σημαίνοντα παράγοντα διαμόρφωσης εθνικής ταυτότητας. Επί παραδείγματι οι Σέρβοι είναι σχεδόν αποκλειστικά ορθόδοξοι χριστιανοί, οι Κροάτες καθολικοί χριστιανοί και οι Τούρκοι μουσουλμάνοι. Όσοι Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι κλπ ασπάζονταν κατά την Τουρκοκρατία το Ισλάμ αυτομάτως έθεταν εαυτόν εκτός λαϊκής κοινότητος και εντάσσονταν στον κόσμο των Τούρκων, μολονότι δεν είχαν πολιτισμική ή βιολογική συγγένεια μαζί τους (π.χ. Βόσνιοι μουσουλμάνοι, Βαλαάδες Μακεδονίας, Τουρκοκρητικοί κ.ά.). Έτσι λοιπόν η Ελληνική Επανάσταση είχε ως κύριο σημείο αναφοράς της την ορθόδοξη πίστη και την πάλαι ποτέ βυζαντινή αυτοκρατορία (τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά) και όχι τόσο τον γαλλικό Διαφωτισμό, όπως μαρτυρούν άλλωστε τα λόγια όλων των αγωνιστών του 1821. Ο αντιχριστιανισμός των εν Ελλάδι φιλοχιτλερικών οργανώσεων αποτελεί εν μέρει κακέκτυπο ενός κακώς νοουμένου δυτικού ορθολογισμού και δεν έχει θέση στην πατρίδα μας*. Όμως ο αντιχριστιανισμός της χιτλερικής ιδεολογίας έχει και μία άλλη, σημαντικότερη διάσταση: εμπνεόμενη από τα πιστεύω του νιτσεϊσμού, όπως τουλάχιστον η ίδια τα προσέλαβε, η ιδεολογία του χιτλερισμού θεωρεί ότι ο χριστιανισμός είναι απορριπτέος ως κοσμοθεωρία που διδάσκει την καλοσύνη και την αγάπη, αφού η συγκαταβατική συμπεριφορά που υιοθετεί ως αξία εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Ο έλεγχος των παθών και η άδολη προσφορά προς τον συνάνθρωπο είναι κάτι που έρχεται σε πλήρη σύγκρουση και αντίθεση με την ψυχολογία αγριμιού και της ακράτειας των ενστίκτων που θέλει να προαγάγει αυτού του είδους η ιδεολογία. Έχοντας ως σημείο αναφοράς το παγανιστικό υπόβαθρο των σχετικά προσφάτως εκχριστιανισθέντων βόρειων λαών (π.χ. τελετουργίες υπό το λυκόφως, ρούνοι και άλλα παγανιστικά σύμβολα), ο εθνικοσοσιαλισμός, όπως τον έχουμε γνωρίσει, αν και πολιτική ιδεολογία, υπεισέρχεται σε ζητήματα πίστης και μεταφυσικής, υιοθετώντας την προχριστιανική γερμανική / σκανδιναβική παράδοση. Επέχει δηλαδή θέση θρησκείας. Στα πλαίσια αυτά όχι μόνο στη βόρεια Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα εορτάζεται το χειμερινό και το θερινό ηλιοστάσιο, «λατρεύεται» ο «Ανίκητος Θεός Ήλιος», γίνεται λόγος για την «Θούλη». Πέρα όμως από την απέχθεια προς τον χριστιανισμό ως τη «θρησκεία των αδυνάτων» ο χιτλερισμός έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό μη συμβατό με τον ελληνικό πολιτισμό, συνέπεια των παραπάνω: τον ρατσισμό.

Ρατσισμός

Ρατσισμός βεβαίως δεν είναι η αγάπη προς τη φυλή, το έθνος και την πατρίδα του κάθε λαού, όπως θέλουν να μας πείσουν κάποιοι επαγγελματίες δήθεν «αντιρατσιστές», αλλά η άποψη ότι υπάρχουν φυλές βιολογικά ανώτερες και κατώτερες. Αυτό όντως συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Όπως ήδη αναφέραμε και προηγουμένως, το κεντρικότερο σημείο αναφοράς της χιτλερικής ιδεολογίας είναι η προάσπιση της Αρίας / Λευκής Φυλής. Σύμφωνα με τους νορδιστές, τους εμπνευστές αυτής της ιδέας, υπάρχουν φυλές ανώτερες (Άριοι) και κατώτερες (Νέγροι, Σημίτες, Τσιγγάνοι). Όμως και μέσα στους κόλπους της αρίας / ευρωπαϊκής λευκής φυλής υπάρχουν και διαβαθμίσεις και υποδιαιρέσεις: όσο πιο ανοιχτό χρώμα έχουν κάποιοι, τόσο πιο ανώτεροι είναι. Επί παραδείγματι, στην κορυφή της ιεραρχικής φυλετικής πυραμίδας βρίσκονται οι Σκανδιναβοί ως ξανθοί και γαλανομάτηδες, έπονται οι Γερμανοί και οι λαοί της κεντρο-δυτικής Ευρώπης και στο κατώτερο σκαλοπάτι της ανώτερης φυλής βρίσκονται οι μεσογειακοί λαοί (είναι πιο σκούροι και θεωρείται γιατί αναμείχτηκαν με μαύρους!). Σημείωση: oι Ρώσοι και οι λοιποί Σλάβοι, αν και οι περισσότεροι κατάξανθοι, αποτελούν εξαίρεση ως (τότε) κομμουνιστές!. Όμως οι σημερινοί ανά τον κόσμο νεοναζί πρακτικά δεν έχουν τόση σχέση με τους εθνικοσοσιαλιστές του μεσοπολέμου, όσο με γελοίες ρατσιστικές οργανώσεις τύπου Κου Κουξ Κλαν. Το μεγαλύτερο ίσως «πρόβλημά» αυτών των ανθρώπων είναι η ύπαρξη μαύρων και η συμβίωση μαζί τους (και μάλιστα σε κάποια τεχνητά / πολυφυλετικά έθνη εποίκων και μεταναστών, όπως των ΗΠΑ και της Αυστραλίας, χωρίς ιστορικό βάθος και πολιτισμική ομοιογένεια). Άλλοι «συναγωνιστές» των εδώ θιασωτών του χιτλερισμού είναι και οι λευκοί της Νότιας Αφρικής, απόγονοι των Ολλανδών, Γερμανών και Άγγλων αποικιοκρατών. Όμως ο ρατσισμός είναι φαινόμενο άγνωστο για τον ελληνικό πολιτισμό και όταν τον συναντάμε αποτελεί κακέκτυπο της ρατσιστικής κουλτούρας δυτικών λαών με ιμπεριαλιστικό παρελθόν (Άγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Ολλανδών, Βέλγων κτλ). Και αυτό οφείλεται στο ότι οι λαοί της δυτικής Ευρώπης έχουν ακολουθήσει μία εντελώς διαφορετική ιστορική πορεία σε σχέση μ’ εμάς και έχουν ένα διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο. Κατά το μεσαίωνα στη Δύση επικρατούσε η φεουδαρχία, ένα πλέγμα πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, που είχε καταστήσει τις κοινωνίες αυστηρά ιεραρχικές (φαινόμενο άγνωστο για τον ελληνικό χώρο). Ο κυριότερος όμως παράγοντας που εξέθρεψε τον ρατσισμό ήταν αποικιοκρατία. Οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, για να δικαιολογήσουν την κατάκτηση υπερποντίων εδαφών, που κατοικούνταν από αυτόχθονες και τεχνολογικά και οικονομικά καθυστερημένους λαούς, και να νομιμοποιήσουν την εκεί παρουσία τους, εφηύραν το ιδεολόγημα του ρατσισμού. Έτσι π.χ. και σήμερα οι λευκοί θεωρούνται από κάποιους «ανώτεροι» φυλετικά σε σχέση με τους μαύρους τόσο στις χώρες τις Αφρικής, όπου υπάρχουν απόγονοι Ευρωπαίων έποικων, όσο και στην ίδια τη μητρόπολη. Η εν Ελλάδι λοιπόν εκδοχή - απομίμηση πολιτικών φαινομένων που απαντώνται στην Ευρώπη και σε εξωευρωπαϊκές χώρες του αγγλοσαξωνικού κόσμου αποτελεί μείγμα του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού και των ρατσιστών των νοτίων πολιτειών των ΗΠΑ, εμπλουτισμένο με κάποιες χουντικές και γενικότερα ακροδεξιές πινελιές, ώστε να φαντάζει κάπως πιο «ελληνοπρεπής». Τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, αυτό είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί ν’ απαντηθεί. Τι σχέση έχει Χίτλερ, τα SS, οι ρούνοι, ο αποκρυφισμός, ο αντιχριστιανισμός, ο ρατσισμός και η “White Pride” με τον ελληνικό τρόπο σκέψης, με την ελληνική αισθητική και τον πολιτισμό, αυτό είναι το οποίο αδυνατώ να συλλάβω.. Πως μπορούν από τη μία να θέλουν να λέγονται «εθνικιστές» και από την άλλη να εξυμνούν τους δολοφόνους των παππούδων τους κατά τη γερμανική κατοχή, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά μάλλον θα χρειαστώ συνδρομή κάποιου πιο ειδικού.. Το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά είναι εντελώς ξένα προς την εθνική μας παράδοση και άρα κίβδηλα. Αποτελούν στην πραγματικότητα τη χειρίστη δυσφήμιση του πατριωτικού κινήματος και αποθαρρύνουν τους νέους στο να ασχοληθούν με τα εθνικά ζητήματα και να αγωνιστούν για το καλό του λαού και της πατρίδας. Επιπλέον αποτελούν το άλλοθι για την ύπαρξη και δραστηριοποίηση «αντιναζιστικών» και «αντιρατσιστικών» οργανώσεων που λυμαίνονται τον τόπο μας. Για όλα τα παραπάνω προσφέρουν χείριστες υπηρεσίες στην πατρίδα μας. Όχι λοιπόν στον χιτλερισμό, όχι στον ρατσισμό, όχι στις γελοίες απομιμήσεις απάνθρωπων και ξένων προς την ιδιοσυστασία μας ιδεολογιών. Δεν έχουν θέση σ’ αυτά εδώ τα χώματα. Ναι σε ένα υγιές συνταίριασμα του εθνικού και του κοινωνικού, του πατριωτισμού με τον σοσιαλισμό. Ναι στην εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, ναι στη φιλία και τη συνεργασία των λαών.

Σημείωση: χρησιμοποίησα στο κείμενο τον όρο “χιτλερισμός” ή “χιτλερικός εθνικοσοσιαλισμός” αντί του σκέτου “εθνικοσοσιαλισμός” με σκοπό να τον διακρίνω από άλλες μορφές -λιγότερο γνωστές και διαδεδομένες- σύνθεσης εθνικισμού και σοσιαλισμού. Όπως ο εθνικισμός δεν ήταν και δεν είναι πάντοτε ο ίδιος (άλλος είναι ο ιμπεριαλιστικός εθνικισμός των π.χ. Άγγλων, των Γάλλων και των Γερμανών και άλλος ο εθνικοαπελευθερωτικός των Ιρλανδών, των Βάσκων και των Αλγερινών), έτσι και ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι παντού και πάντοτε ο ίδιος. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτής των αραβικών Εθνικών Σοσιαλιστών κομμάτων τύπου Μπάαθ (Νάσερ στην Αίγυπτο, Χουσεΐν στο Ιράκ, Άσαντ στη Συρία). Ο μπααθισμός αποτελεί μία εθνική και σοσιαλιστική ιδεολογία καθαρά κοσμικού τύπου -σε αντιδιαστολή με τον ισλαμισμό- που στόχο είχε και έχει την εκδίωξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από τη Μέση Ανατολή (παλαιότερα των Άγγλων και των Γάλλων, σήμερα των Αμερικανών), καθώς και την καταπολέμηση του σιωνισμού.

--------------------------------------------------------------------------------
* Στη Ρουμανία, μία χώρα με παρόμοιες σχετικά ιστορικές, πολιτισμικές και κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες, η εκεί εκδοχή του εθνικοσοσιαλισμού συνδυάστηκε χωρίς ουσιαστικά προβλήματα με την Ορθοδοξία στο κίνημα της Σιδηράς Φρουράς ή της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ υπό τον Κορνήλιο Ζελέα Κοντρεάνου (1899-1938).

[Εξόριστος]

Οι τυπικές ισότητες

Φαίνεται ότι κάποιοι ήρθαν, εδώ μέσα, με γενικόλογους ακαδημαϊσμούς (δηλαδή με τη λογική των τυπικών εξισώσεων) να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό.
Τεχνάσματα τέτοιου είδους των τυπικών αναλογιών χαρακτήριζαν πάντα τους δημοκράτες Φιλισταίους και δεν είναι καθόλου καινούργια. Από πολύ παλιά (το αναλύει ο Τρότσκι στην «ηθική τους και ηθική μας») η ευνοούμενη μέθοδος ενός ηθικολόγου είναι να ανακαλύπτει κοινά εξωτερικά γνωρίσματα εντελώς διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων και να τις ταυτίζει. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των συγκρίσεων και παρομοιώσεων βρίσκεται στο ότι, αυτοί οι ακαδημαϊκοί ιδεαλιστές, αγνοούν ολότελα την υλική βάση των διαφόρων ρευμάτων, δηλαδή την ταξική τους φύση και κατά συνέπεια τον ιστορικό τους ρόλο. Αντίθετα, αξιολογούνε και ταξινομούνε διαφορετικά ρεύματα, σύμφωνα με κάποια εξωτερική και δευτερεύουσα εκδήλωση και πολύ συχνά ανάλογα με τις σχέσεις τους με τη μια ή την άλλη αφηρημένη αρχή, η οποία για τον συγκεκριμένο ταξινομητή έχει ιδιαίτερη αξία.
Έτσι μια και οι μαρξιστές δεν υποκλίνονται στο ψηφοδέλτιο ή ίδρυσαν τη Διεθνή ή δεν πιστεύουν στο Θεό είναι δίδυμοι με τους ναζιστές που και αυτοί κάνουν τα ίδια: Η αποθέωση της τυπικής, σχηματικής λογικής.
Πάνω σε αυτό το ιδεαλιστικό λογικό σχήμα κινείται όλη η παραπάνω ανάλυση. Μια ανάλυση που αγνοεί ΠΑΝΤΕΛΩΣ τους νόμους της ιστορικής εξέλιξης και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των κινημάτων και των πολιτικών ρευμάτων.
Ένα «λογικό σχήμα», σύμφωνα με το οποίο, ο κινητήριος μοχλός της εξέλιξης δεν είναι η σύγκρουση συμφερόντων, τάξεων και στρωμάτων, αλλά η απόλυτη Ιδέα. Μόνο που δεν εξηγούν ΠΟΤΕ, αυτοί οι προφήτες, πώς γεννιούνται αυτές οι ιδέες που κινούν τον κόσμο: η Ιδέα γέννησε τον κόσμο και τις κοινωνίες ή το αντίστροφο;;;
Έτσι ο σοσιαλισμός, ο μαρξισμός, η δημοκρατία, ο φασισμός είναι για το φίλο μας ουρανοκατέβατες «ιδέες» και όχι προϊόντα κοινωνικά, προϊόντα κοινωνικών συγκρούσεων και ρευμάτων, κοινωνικών συμφερόντων και τάξεων.
Δε θα αναλύσω αυτά τα ζητήματα εδώ. Είναι χάσιμο χρόνου. Απλώς θέλω να επισημάνω, ότι η παραπάνω ανάλυση, ενώ είναι περιγραφικά καλή (ιδιαίτερα για τον ακροδεξιό χώρο, που φαίνεται να τον γνωρίζει καλά), είναι μετέωρη κοινωνικά και γι’ αυτό καταλήγει σε υπεραπλουστεύεις πρωτοετούς φοιτητή της κοινωνιολογίας. Όταν ταυτίζεις το φασισμό με το μαρξισμό και λενινισμό σημαίνει ότι αγνοείς παντελώς την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΥΣΗ των πολιτικών ρευμάτων, το οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο του καπιταλισμού και των δομών του, όπως και του σοσιαλισμού.
Με μια τέτοια τυπική θεώρηση είναι αδύνατο φυσικά να διακρίνεις τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο «εθνικό» και «διεθνικό». Τα εξετάζει σαν τυπικά σχήματα ξεχωριστά και έτσι μπορεί να τα γεμίσεις με ό,τι θέλεις και να εξισώσεις: Μαρξισμό, κοσμοπολιτισμό, φασισμό κ.λπ.
Το αποκορύφωμα είναι να ταυτίζεις την έννοια της Λευκής Φυλής (των ναζιστών) με την έννοια της εργατική τάξης των μαρξιστών!!!
Τέτοια θολούρα δύσκολα συναντάς!!!
Σημεία των καιρών…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[Νίκος Καλαβρυτινός]

Μία απάντηση στον φίλο που έκανε την παρέμβαση αναφορικά με την «ταύτιση» κομμουνισμού και φασισμού στο κείμενό μου. Προφανώς δεν έκανα σωστή απόδοση αυτών που ήθελα να μεταφέρω. Όπως ήδη έχω αναφέρει και μέσα στο ίδιο το κείμενο, δεν έχω καμία πρόθεση να ταυτίσω τις δύο ιδεολογίες. Ίσως να μην ήμουν σαφής. Ο λόγος για τον οποίον έγινε παραλληλισμός των δύο ιδεολογιών ήταν για να αποδείξω και να καταδείξω στους συμπαθούντες τον νεοναζισμό ότι πέραν των άλλων, δεν πρόκειται για ανήκοντες σ’ έναν εθνοκεντρικό / ελληνοκεντρικό πολιτικό χώρο, αλλά σε μία «διεθνή» φυλετιστών που «παίρνει γραμμή» από εξωελλαδικά κέντρα, κάτι για το οποίο κατηγορούν συνεχώς τους κομμουνιστές αντιπάλους τους. Άσχετα με το αν έδωσα λάθος εντύπωση στους αναγνώστες, στόχος μου δεν ήταν να εξισώσω το περιεχόμενο της ιδεολογίας του μαρξισμού-λενινισμού με αυτό του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά να πλήξω την φιλοχιτλερική επιχειρηματολογία. Η παράθεση λοιπόν κάποιων κοινών εξωτερικών γνωρισμάτων των δύο ιδεολογιών και ο παραλληλισμός τους δεν συνιστά από την πλευρά μου προσπαθεια δημιουργίας στρεβλών εντυπώσεων και ταύτισης των μεν με τους δε. Επί παραδείγματι, εάν κάποιος πει ότι «το Mein Kampf για τον εθνικοσοσιαλισμό είναι ό,τι το ευαγγέλιο για τον χριστιανισμό» δεν σημαίνει ότι ταυτίζει τη χριστιανική διδασκαλία με τη χιτλερική. Και φυσικά η αναφορά στο ότι οι μεν πιστεύουν στην Λευκή Φυλή και οι δε στην πραγμάτωση των στόχων της εργατικής τάξης δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τη μεταξύ τους εξίσωση. Οι δύο ιδεολογίες λοιπόν πέραν του ότι είναι, όπως όλες άλλωστε, προϊόντα της νεωτερικότητας, δεν έχουν άλλα κοινά επί της ουσίας γνωρίσματα, παρά μόνον εξωτερικά (είναι γνωστό ότι οι μεν είναι ιδεαλιστές και οι δε υλιστές), γι’ αυτό άλλωστε βρίσκονται σε κατάσταση σφοδρής ανάμεσά τους αντιπαλότητας.
Στόχος πάντως του κειμένου δεν ήταν να αναλυθούν στο λίγο αυτό χώρο οι αιτίες και οι γενικότερες ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν τα διάφορα πολιτικά κινήματα και οι ιδεολογίες και εν προκειμένω ο εθνικοσοσιαλισμός, αλλά απλώς να γίνει μία σύντομη κριτική περιγραφή και παρουσίαση της ρητορικής των ανά τον κόσμο και κυρίως των εν Ελλάδι οπαδών του Χίτλερ. Γι’ αυτό και υπήρξα καθαρά περιγραφικός. Το ζήτημα λοιπόν σίγουρα χρήζει περισσότερης ανάλυσης. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον εάν γινόταν από έναν πιο ειδικό μία ανάλυση των αιτιών και των συνθηκών που οδήγησαν στη δημιουργία αυτών των πολιτικών φαινομένων, καθώς και μία συγκριτική μελέτη. Πάντοτε οι καλοπροαίρετες παρεμβάσεις και οι ανταλλαγές απόψεων είναι χρήσιμες.

Αυτά εν ολίγοις.

[Μεγκουλίνα]

Δεν γνωρίζω ποίος είναι ο κ. Νίκος Καλαβρυτινός, ούτε αν τα όσα λέει είναι τμήμα μίας ιδεολογικής διαμάχης μεταξύ ακροδεξιών τάσεων και ομάδων, όμως μιλάει πολύ σωστά, σε ότι αφορά το ασύμβατο των ναζιστικών ιδεολογημάτων με τον ελληνικό πολιτισμό.

Βεβαίως διαφωνώ με την εξομοίωση ναζισμού-κομμουνισμού (αν αυτό συνέβη). Αν υπάρχει αυτή η σκέψη, θέλω να σημειώσω, ότι εδώ και 2000 χρόνια δεν υπήρξε μία ολοκληρωμένη οικονομικοπολιτική θεωρία ελληνικής προέλευσης. (η τελευταία ελληνική επινόηση ήταν η άμεση Δημοκρατία)

Θα προσθέσω ότι ο ναζιστικός εθνικοσοσιαλισμός είναι και ασύμβατος ακόμη και με την μεταπολιτευτική εθνικιστική-χουντική-φιλοβασιλική κλπ ΔΕΞΙΑ & ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ, που αποτελούν την ...παραδοσιακή καθ ημάς ακροδεξιά. Ουδέποτε π.χ. η Χούντα αποδέχθηκε προτάσεις ορισμένων ναζιστών (π.χ. Πλεύρης) για μεταρρυθμίσεις σε ναζιστικά πρότυπα

Το πως οι νεο-ναζιστές έχουν βρει στέγη στην ελληνική ακροδεξιά θα έπρεπε να είναι απορίας άξιον και μάλλον οφείλεται περισσότερο σε ιστορικούς λόγους και συμμαχίες.

Αυτό που παρέλειψε ο ΝΚ, ο οποίος φαίνεται γνώστης του ζητήματος, είναι να μας πει την άποψή του, για την άποψη των Ελλήνων νεοναζί κάθε απόχρωσης, περί "εκλεκτικών συγγενειών μεταξύ Αρχαίας Ελλάδας" και Ναζιστικού θρησκοπολιτικού ιδεολογήματος.

Είμαι βέβαιη ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού εδώ έρχεται σε θεμελιώδη αντίφαση η αρχαιοελληνική διαλεκτική (Ηράκλειτος κλπ) με την στατική Μεταφυσική του ναζιστικού ιδεολογήματος, που θυμίζει περισσότερο ανατολίτικο τρόπο σκέψης (εκλεκτοί λαοί κλπ)

Θα ήθελα όμως να τα διαβάσω από τον ίδιο τον ΝΚ
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης