Ο ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΙ Ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

[χιουμορτζής]

Ο ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΙ Ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ


[Κάντε κι ένα κλικ εδώ:
http://bp3.blogger.com/_Gm169H4209A/R1aAIYIqBhI/AAAAAAAACUY/KBylConRd0Y/s1600-h/flasher+bones++ani.gif


Ποιος φοβάται τον Λαζόπουλο... γράφει ο (φίλος από τον καιρό που συνεργαζόταν με την Εξόρμηση ως υλατζής) Βασίλης Μουλόπουλος στο Βήμα, κάνοντας μια περισπούδαστη ανάλυση και εξηγώντας ότι "αν το 70% των τηλεθεατών βλέπει Λαζόπουλο, κάποια αιτία θα υπάρχει". Εξ όνυχος τον λέοντα! Εμ, Βασίλη μου, δεν είναι τόσο απλοϊκά τα πράγματα όσο φαίνονται.

Καταρχήν, αμφισβητώ εάν το 70% των τηλεθεατών βλέπουν Λαζόπουλο. Κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει διότι κανείς δεν κόβει εισιτήριο. Απλώς υπάρχουν κάποια μηχανάκια της AGB και μετά κάνουν μια μηχανιστική αναγωγή και λένε, ας πούμε, ένα, δυο εκατομμύρια οι τηλεθεατές. ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ! Κατά δεύτερον, την ώρα που προβάλλεται ο Λαζόπουλος, τι προγράμματα έχουν τα άλλα κανάλια;

Κατά τρίτον, ο κόσμος έχει μπαφιάσει από τον κάματο της μέρας και την ώρα εκείνη ό,τι και να του δώσεις θα το φάει. Αφού έχει γίνει κουρκούτι το κεφάλι του πολίτη όλη τη μέρα και δεν ξέρει πού να δώσει λογαριασμό, ούτε να κουβεντιάσει καν με τα παιδιά του, την (τον) σύντροφό του δεν μπορεί, πατάει το κουμπί της τηλεόρασης και βλέπει την αρλουμπολογία του Λαζόπουλου. Είναι σαν μια ψυχοθεραπεία. Διότι ο Λαζόπουλος ανακατώνει ένα τεράστιο καζάνι που δεν ξέρει τι περιέχει. Το σύστημα έχει αποδιοργανώσει τον κοσμάκη και για να τον φέρνει στα ίσα του, του πλασάρει κι έναν Λαζόπουλο για να κοιμηθεί ευχαριστημένος.

Πού είδατε ότι ο Λαζόπουλος "αποδομεί" το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα κ.λπ.; Ο άνθρωπος που κατά καιρούς παίζει στις "αυλές" διαφόρων κρατούντων, διασήμων και επιφανών, έρχεται τώρα να κριτικάρει το σύστημα - το σύστημα μέσα στο οποίο ζει, το εκμεταλλεύεται και βασιλεύει κι ο ίδιος. Είναι παιδί του συστήματος που υποτίθεται ότι κριτικάρει.

Εν παρόδω: δεν τον ακούσαμε να μιλάει ποτέ για τον κολλητό του τον Δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη, που ευθύνεται για τα σκουπίδια που βρωμίζουν την Αθήνα, για τους μπράβους του - εννοώ της Δημοτική Αστυνομία που κυνηγάνε τους δυστυχείς μετανάστες. Μπορείτε να πάτε στην ιστοσελίδα της Κατερίνας για να διαβάσετε ένα αποκαλυπτικό "ρεπορτάζ", που αφορά άμεσα τον κ. Νικήτα Κακλαμάνη που δεν τον αγγίζει κανένας!

Για να μην πάρουμε και τα πράγματα αλλιώς: ασχολείται ο Λαζόπουλος με άτομα που είναι αδύναμα, ανόητα, που γεμίζουν τις σελίδες των διαφόρων περιοδικών ποικίλης (και ηλιθίας) ύλης και γνωρίζει ότι οι δήθεν "σατιρικές" αναφορές του θα αποτελέσουν υλικό για τις κουτσομπολίστικες εκπομπές, πράγμα που σημαίνει ότι τον βοηθάνε επικοινωνιακά (είναι άριστος γνώστης των δημοσίων σχέσεων).

Αξιοποιεί, στο έπακρον το υλικό του ίντερνετ (YouTube), που βλέποντάς το θα γελάσει ο κάθε πικραμένος, είτε μας το δείξει ο Λαζόπουλος είτε ο φίλος μου ο Αλέσιο. Θέλω να πω ότι έχει μια καλοστημένη μηχανή δημοσίων σχέσεων που αναπαράγει τη "φήμη" του. Λέει ο Μουλόπουλος: "Ο Λαζόπουλος, όπως το παιδί στο παραμύθι, φωνάζει ότι η πολιτική, η δημοκρατία είναι γυμνές"! Μα, βρε Βασίλη Μουλόπουλε, τα θέματα του Λαζόπουλου είναι οι Βροχοπούλου, Μαλλιωτάκη, Σαρρή, Θώδη, Ψινάκης, Γαλάτης, Καρβέλας, Πάνια, κι όλα εκείνα τα άλλα άτομα που αποτελούν τις λεγόμενες τηλεοπτικές "περσόνες", που "πουλάνε". Με τα άτομα εκείνα που έχουν μανία με το "γυαλί", που θέλουν να βλέπουν οι άλλοι τη φάτσα τους στην τηλεόραση, αδιαφορώντας αν γίνονται γελοία. Αυτά, λοιπόν, είναι το "σύστημα" που αποδομείο Λάκης; Ας σοβαρευτούμε...

Η εικόνα “http://www.cartoonstock.com/newscartoons/cartoonists/ena/lowres/enan148l.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.


[http://bp2.blogger.com/_Gm169H4209A/R1aHvIIqBjI/AAAAAAAACUo/ipvQs1xReWQ/s1600-h/the+flock.jpg

[Το κοπάδι του Λάκη και ο Λάκης...]

Λέει ακόμη ότι καταγγέλλεται ο Λαζόπουλος "για μηδενιστική, ισοπεδωτική σάτιρα ανθρώπων και θεσμών". Πότε τα έκανε όλα αυτά ο Λαζόπουλος και δεν το καταλάβαμε; Πού τα είδε και τα άκουσε αυτά; Μου φαίνεται πως έχουμε μπερδέψει τις λέξεις.

Ο Λαζόπουλος είναι ένας άνθρωπος του συστήματος, βουτηγμένος μέσα στη μάζα του, τρέφεται από αυτό τη στιγμή που το κατακρίνει, όπως το κατακρίνει, με τον τρόπο που το κατακρίνει. Η "σάτιρα" του Λαζόπουλου δεν είναι σάτιρα, αλλά οι παλαβομάρες κάποιου μέλους της παρέας. Το σύστημα το καταγγέλλουν και τα παιδιά των Εξαρχείων, αλλά μιλάνε γι' αυτά με απαξιωτικό τρόπο οι αστικές φυλλάδες. Κι όταν θέματα που έχουν σχέση με τα παιδιά των Εξαρχείων παρουσιάζονται στην τηλεόραση, η τηλεθέαση είναι σε βάρος τους. Ο Λαζόπουλος είναι και μέσα, είναι και έξω, είναι και κοντά, είναι και μακριά. Αλλά, ας πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο.

Κάποια περίοδο, λοιπόν, που η εκπομπή του Λαζόπουλου δεν πήγαινε καλά, και η AGB του έδινε χαμηλά ποσοστά, έβγαινε κι έλεγε διάφορες δικαιολογίες. Σήμερα, τσιμουδιά για την AGB – όλα καλά κι όλα ωραία! Τότε ποιος ήταν ο υπαίτιος; Διαβάζω σ’ ένα ρεπορτάζ της εποχής (Ελευθεροτυπία, 2 Νοεμβρίου 2004):

Σύμφωνα με τον σύμβουλο προγράμματος του Alpha, Λάκη Λαζόπουλο, [υπαίτιος ήταν] η AGB. Η οποία, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Paper», «είναι μια απολύτως κατευθυνόμενη εταιρεία». Αν και φέτος το πρόγραμμα του Alpha είναι «ολοκληρωμένο, η εταιρεία το αδικεί», διαπιστώνει. Επικαλείται, μάλιστα, και τη μαρτυρία συγγενούς του που διαθέτει μηχανάκι μέτρησης τηλεθέασης και δέχτηκε τηλεφώνημα για να της προσφέρουν ένα μπλέντερ έτσι και συντονιζόταν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα. «Δέκα ελεγχόμενοι δημοσιογράφοι δημιουργούν στον κόσμο την πεποίθηση, βάσει της θεαματικότητας, ότι ένα πρόγραμμα είναι ανάξιο. Επίσης με βάση τη θεαματικότητα μιας εκπομπής, μπορεί κάποια εταιρεία να προπωλήσει τον χρόνο της, να ανεβάσει τη θεαματικότητα η AGB και να πάρει υπερκέρδη». Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Alpha όταν «δεν του βγαίνουν τα κουκιά», το πρόγραμμά του δεν πάει τόσο καλά όσο ήλπιζε, θεωρεί ότι αδικείται από την AGB και στρέφεται εναντίον της.

Εν κατακλείδι, πώς θα σας φανεί αν πω κι εγώ τα ίδια που έλεγε η πλευρά Λαζόπουλου; Ότι δηλαδή, η AGB «είναι μια απολύτως κατευθυνόμενη εταιρεία»; Κι ακόμη: «Δέκα ελεγχόμενοι δημοσιογράφοι δημιουργούν στον κόσμο την πεποίθηση... κ.λπ.», ότι η εκπομπή του Λαζόπουλου σήμερα λέει αυτό ή εκείνο. Εκτός και αν ο Μουλόπουλος κρίνει επειδή παρακολουθεί την εκπομπή, οπότε έχουμε διαφορετική άποψη. Τελειώνοντας, ισχυρίζομαι ότι ο Λαζόπουλος γνωρίζει καλά τη λογική της εξαπάτησης του κοινού. Βάλτε τον μόνο του επάνω στη σκηνή, χωρίς YouTube και αποσπάσματα από βίντεο εκπομπών, χωρίς τους καλεσμένους καλλιτέχνες κ.λπ. Για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος του σημερινού "Αριστοφάνη"! (Αφού πρώτα κάνει ορθοφωνία για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε αυτά που λέει...)

Το άρθρο προέρχεται από το Ιστολόγιο του Νίκου Λαγκαδινού:
http://nikoslagadinos.blogspot.com/2007/12/blog-post_05.html

[fiamou]

Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω και προσθέτω. Είναι, το λιγότερο, εκνευριστικό να παρακολουθείς ανθρώπους να "γλείφουν" τον Λαζόπουλο μόνο και μόνο επειδή η AGB την οποία στο παρελθόν κατηγορούσε, του δίνει σήμερα μεγάλα νούμερα. Αλλά είναι ακόμα χειρότερο να στηρίζεται κάποιος στην τηλεθέαση για να καθορίσει την αξία του καλλιτέχνη. Επειδή αυτή την εποχή τον Λαζόπουλο το βλέπουν πολύ είναι μεγάλος καλλιτέχνης. Κι εκείνο που σε βγάζει από τα ρούχα σου είναι ότι τον ονομάζουν "σύγχρονο Αριστοφάνη". Έλεος!
Άσε που για τον Λαζόπουλο οι Έλληνες έχουν πάντα άδικο και οι Αλβανοί πάντα δίκιο. Ο, τι και να κάνουν!
Για να μη μιλήσουμε για την ανάμειξη του στην υπόθεση του κότερου από την οποία τον ξελάσπωσε το παραδικαστικό κύκλωμα. (Κεχαγιόγλου και Ηλία)
_________________
Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα άρθρο 121
Οι Έλληνες απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους Τυράννους"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα" Άρθρο 120

[Ροβεσπιέρος]

Το ανακάτεμα του βούρκου

Πάνε να μας επιβάλουν την αρρωστημένη διάθεση και το ανακάτεμα του βούρκου που πουλιέται στη διαφημιστική αγορά του ιδεολογικού ολοκληρωτισμού των καναλιών, ως σάτιρα!!!
Η ανακύκλωση των υποπροϊόντων της σήψης δεν είναι σάτιρα. Η σάτιρα αποτελεί ΑΡΝΗΣΗ της αποσύνθεσης και οδηγός της παραμένει η μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο. Αποτελεί μια μορφή της τέχνης που αρνείται την αποσύνθεση και μαστιγώνει ανηλεώς τις κοινωνικές σχέσεις, τις δομές και τα σύμβολα του καθεστώτος της αποσύνθεσης. Αυτό προϋποθέτει και όραμα ζωής, το όραμα μιας άλλης κοινωνίας. Με άλλα λόγια η σάτιρα ΑΠΑΙΤΕΙ μια ΠΙΣΤΗ σε ένα ορισμένο σύστημα ιδεών, σε ένα όραμα.
Η «σάτιρα» του Λαζόπουλου είναι η θορυβώδης αυτοϊκανοποίηση του νοσηρού ατομικισμού, η «ηδονή» του βούρκου, η πολτοποίηση της σκέψης και της αισθητικής: Η «σκέψη» και η «αισθητική» της τηλεοπτικής αγοράς, μιας αγοράς υποταγμένης πλήρως στο μεγάλο κεφάλαιο, συνακόλουθα στη «δικτατορία» του τηλεοπτικού θεάματος και της αχαλίνωτης ακροαματικής κερδοφορίας.
Το να γελάς με την αθλιότητα και τον βούρκο, με τα ανακυκλωμένα υποπροϊόντα των νοσηρών συμπτωμάτων-θυμάτων της τηλεοπτικής βαρβαρότητας (τα ποικίλα εξαθλιωμένα ψώνια) δεν κάνεις σάτιρα. Η σάτιρα αναπτύσσεται από την αποσύνθεση και την εξαθλίωση(κοινωνική, πνευματική κ.λπ), αναπτύσσεται από την ηλιθιότητα και νοσηρότητα των προσώπων, αλλά όλα αυτά τα υπερβαίνει, τα αρνείται, δεν τα ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ.
Η μαχητική διάθεση, η πληθωρική υγεία, η φρεσκάδα του πνεύματος και η ζωογόνα πνοή των μεγάλων κοινωνικών, αλλά και ιδεολογικών συγκρούσεων βρίσκουν στη σάτιρα μια ΔΙΕΞΟΔΟ…
Η σάτιρα δεν είναι αυτοϊκανοποίηση και χυδαία ευχαρίστηση. Απαιτεί ανώτερη ηθική δικαίωση. Προϋποθέτει δηλαδή ένα ενιαίο αντίκρισμα της ζωής, την ανασύνθεσή της (το ξεπέρασμα της αποσύνθεσης), το όραμα μιας νέας ανώτερης ζωής. Το να βρίσκεις ηδονή στο βούρκο δεν έχει τίποτα το κοινό με τη σάτιρα. Είναι η διαστροφή εκείνων που εκστασιάζονται με τα πνευματικά και συναισθηματικά τους κόπρανα: Με τα υποπροϊόντα της καπιταλιστικής παρακμής.
Ένα τέτοιο υποπροϊόν είναι και ο Λαζόπουλος, «προοδευτικό» και «αριστερό» υποπροϊόν (η μόδα της εποχής)!!! Ωστόσο δεν «εκστασιάζεται» μόνο με τα ιδεολογικά τους κόπρανα, αλλά αποτελεί και το ιδεολογικό εργαλείο του συστήματος για την καταστροφή κάθε πολιτικού και αισθητικού κριτηρίου. Το τηλεοπτικό, ιδεολογικό, ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ εργαλείο του συστήματος, εργαλείο υποταγμένο πλήρως στα «Νέα Γούστα», στα νεοταξικά «γούστα».
Στο επόμενο τεύχος του περιοδικού θα καταπιαστούμε σοβαρά με αυτόν τον διαμορφωτή της «αισθητικής» των κοπράνων…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΟΙ λακέδες «πολυτελείας»

Δεν είδα ποτέ το Λαζόπουλο να γελοιοποιεί το σύστημα και τους μηχανισμούς του, να καρατομεί τα πρόσωπα και τα σύμβολα της πολυεδρικής αστικής εξουσίας, τους «προφήτες» και τους «εφιάλτες» του νεοταξικού Μεσαίωνα. Ιδιαίτερα δεν τον είδα ποτέ να γελοιοποιεί το είδωλό του (τηλεοπτική είδωλο εξουσίας είναι), συνακόλουθα τα μεγάλα αφεντικά του που παράγουν και επιβάλουν αχαλίνωτα, μέσω των ΜΜΕ, όλων των ειδών τα σκουπίδια, το ιδεολογικό και «ηθικό» τσιμέντο της κτηνωδίας, της υποκουλτούρας, της αποβλάκωσης και του εκμαυλισμού της ανθρώπινης συνείδησης.
Ο Λαζόπουλος, απλώς γελοιοποιεί το «γελοίο» αυτών των εκμαυλισμένων θυμάτων: τα ψώνια και τα «σκύβαλα» του καθεστώτος και ιδιαίτερα του τελετουργικού, τηλεοπτικού ολοκληρωτισμού. Ηδονίζεται να εξευτελίζει τα εξαθλιωμένα θύματα, το κατάντημα των ανθρώπων, το μίζερο σύμπτωμα της τηλεοπτικής βαρβαρότητας.
Δεν γελοιοποιεί τη μήτρα της βαρβαρότητας, αλλά τα θύματα αυτής της βαρβαρότητας, δηλαδή τα απόβλητα αυτής της «μηχανής» του τηλεοπτικού θεάματος που αλέθει ανθρώπους και ιδέες, τα πάντα. Και απέναντι σε αυτή τη «δυστυχία» των εκκριμάτων του αγοραίου τηλεοπτικού «πολιτισμού» ο Λαζόπουλος διατρανώνει την ανάπηρη υπεροχή του. Στείρος από ανατρεπτικές ιδέες, ενσωματωμένος πλήρως στους μηχανισμούς των αυτοκρατορικών ιδεολογικών δομών, πελεκίζει αχόρταγα τους «ανάπηρους»!
Έχει τη νοοτροπία και τη ψυχολογία των πωρωμένων εξουσιαστών. Εκείνων δηλαδή που ηδονίζονται να εξευτελίζουν τον άνθρωπο, να τον ρίχνουν στην έσχατη δουλοπρέπεια, αυτοπεριφρόνηση και ταπείνωση. Και μόνο αυτό αποδεικνύει τη στειρότητα των ιδεών και της ευαισθησίας του, τη σατιρική του στειρότητα. Αποδεικνύει, δηλαδή, ότι και ο ίδιος αποτελεί αποτύπωμα αυτών που γελοιοποιεί, άνθρωπο του συστήματος, που απλώς «τρυπάει» κάποιες «φουσκάλες» «αντιαισθητικές» του καθεστώτος που υπηρετεί. Κτυπάμε το σαμάρι για να μην κτυπήσουμε το γάιδαρο!!!
Το δόλιο τέχνασμα των λακέδων «πολυτελείας»!!!

[Ποσειδών]

ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΩ

Νομίζω ότι κάτι έχετε μπερδέψει... Ή κάτι δεν μπορείτε να καταλάβετε και γι’αυτό το πυροβολείτε.

Ακριβής ορισμός της σάτιρας δεν υπάρχει, πολύ δε περισσότερο ακριβή όρια γι’αυτήν...
Γνωρίζουμε όμως ότι η σάτιρα έχει προέλθει ετυμολογικά από τον σάτιρο, το μυθολογικό εκείνο περίεργο όν με τον ορθωμένο καυλό, γεγονός που άμεσα υποδηλώνει ότι η σάτιρα είναι μια ψυχοσωματική διεργασία με ελάχιστα ή καθόλου όρια, που δεν μπορεί σαφώς να οριστεί ρητά και που, οπωσδήποτε, δεν είναι δυνατόν να ερμηνευτεί είτε με τα οποιαδήποτε κοινωνικά στερεότυπα είτε μέσα από το πρίσμα οιωνδήποτε ψυχοκοινωνικών ταμπού ή σεμνοτυφιών ή, τέλος και πολύ περισσότερο, πολιτικών ορισμών, αφορισμών και τσιτάτων.

Δεν θεωρώ ότι ο Λαζόπουλος αποτελεί τον τέλειο άνθρωπο, ούτε κάποιον Μεσσία, ούτε βέβαια κάποιον ηγέτη του μέλλοντος. Ταυτόχρονα όμως είναι ένας πολύ ταλαντούχος σατιροποιός και μίμος, ικανότητες που γενικά τις χρυσοπουλάει στην τηλεόραση και όπου αλλού (θέατρο-κινηματογράφο) συμμετέχει.

Νομίζω όμως ότι υπάρχει μια παρανόηση σε ό,τι αφορά τη σάτιρα που παρουσιάζει ο Λαζόπουλος. Όχι ότι είναι τέλεια, αλλά τουλάχιστον δεν κάνει αυτά που του καταμαρτυρείτε. Δεν αναπαράγει την εκμετάλλευση των ψώνιων αλλά την σατιρίζει. Κανένας άλλος δεν σατιρίζει ουσιαστικά αυτό το φαινόμενο, το φαινόμενο να παρουσιάζονται άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι μεγάλοι και τρανοί και να γίνονται σούργελα, όπως πχ στις εκπομπές της Ανίτας Πάνια ή του Μικρούτσικου. Αυτά που λέει η Θάλεια και ο Ροβεσπιέρος πάνε πολύ καλά για αυτές τις εκπομπές, αλλά όχι και να βάζουμε μέσα σε αυτές και του Λαζόπουλου που τις κοροϊδεύει και τις χαρακτηρίζει «αίσχος».

Τώρα σε ό,τι αφορά το πόσοι βλέπουν τον Λαζόπουλο, εγώ ποτέ δεν ασχολούμαι με τα μηχανάκια της agb, αλλά όταν πηγαίνεις σε μια τράπεζα πχ και ακούς όλους τους υπάλληλους να σχολιάζουν το τι είπε χθες ο Λαζόπουλος, δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι δεν έχει μεγάλη τηλεθέαση.

Και στο τέλος-τέλος θεωρώ εξαιρετικά άδικο να επιτίθεται κάποιος στον Λαζόπουλο και να αφήνει στο απυρόβλητο τους κόπανους που σατιρίζει ο Λαζόπουλος. Μπορώ μόνο να το παραλληλίσω με κάποιον που βγαίνει και λέει ότι ένας άνθρωπος κάποιου λειτουργήματος (εφοριακός, πολιτικός, παπάς...) είναι ανήθικος και ελεεινός και οι άλλοι αντί να καθήσουν να ακούσουν τα επιχειρήματά του, πέφτουν να τον φάνε, δίνοντας βέβαια κάλυψη στην οποιαδήποτε ελεεινότητα του άλλου.

Σας καλώ λοιπόν να...
ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ
_________________
Σοφόν το Σαφές
Έλληνες οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες

[Ροβεσπιέρος]

Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τίποτα από όσα παραπάνω γράφτηκαν. Ανακυκλώνει τη σαπίλα και τα ψώνια γράψαμε. Δεν σατιρίζει την πηγή της εξαθλίωσης, τη μήτρα της "άθλιας παραγωγής" και τους μηχανισμούς που τα προωθούν, μέσα στους οποίους βρίσκεται και ο ίδιος. Αφήνει δηλαδή στο απυρόβλητο τους πραγματικούς θύτες, τα είδωλα τα κατεστημένα και τις κατεστημένες ιδεολογίες και πολλά άλλα...
Και φυσικά δεν καταπιάνεται με κανένα ΜΕΓΑΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. αυτά τα καταπίνει. Γι αυτό οι μόνοι που ασχολούνται με το Λαζόπουλο είναι τα μεσημεριανά τηλεπαράθυρα!!!
Διαφημιστική βιομηχανία...
Αναφορικά με το τι είναι σάτιρα υπάρχει άφθονη βιλιογραφεία το τι είναι τέχνη και σάτιρα. Είτε το θέλεις είτε όχι τα κριτήρια της τέχνης είναι κοινωνικά γιατί η ίδια η τέχνη και η σάτιρα σαν παρακλάδι της επιτελεί κοινωνική λειτουργία, καθορίζεται κοινωνικά και εχει έναν καθορισμένο ιδεολογικό καμβά. Δεν υάρχει ΤΙΠΟΤΑ έξω από την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ!!!
Τα δικά σου κριτήρια δεν μας είπες. Γιατί αυτό ότι δεν υπάγεται η σάτιρα σε "κοινωνικά κλισέ" δείχνει ότι για σένα δεν υπάρχουν επιστημονικά κριτήρια καθορισμού των καλιτεχνικών έργων, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ΘΕΩΡΙΑ τέχνης και αισθητικής.
Τα ανεκδοτάκια δεν είναι σάτιρα...
Περισσότερα θα γραφούν στο περιοδικό.

Σημείωση: Για όλα αυτά έχουν γράψει κορυφές θεωρητικών.
Από Μπαχτίν, Πλεχάνωφ, Τρότσκι,Φίσερ, μέχρι τους δικούς μας: Βάρναλης, Βαρίκας και άλλοι
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

Η φιλοσοφία Λαζόπουλου

Το φιλοσοφικό βάθρο του Λαζόπουλου συνοψίζεται σε αυτό που κατά κόρον επαναλαμβάνει: «Να είσαι ο εαυτός σου»!!!
Ο «εαυτός», όμως, διαμορφώνεται μέσα σε ένα δοσμένο κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον που κατασκευάζει όλων των ειδών τις ασθένειες και τις διαστροφές (Οικονομικές, ψυχολογικές, πνευματικές, εγκληματικές κ.λπ). Συνεπώς όταν λέμε να είσαι ο «εαυτός» αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά αυτό το σύστημα και τις «διαστροφές» του. Και όχι μόνο το αποδεχόμαστε, αλλά γινόμαστε και κήρυκας αυτών των νοσημάτων, αυτών των κοινωνικών, ιδεολογικών και ψυχολογικών διαστροφών. Κηρύσσουμε τη ζούγκλα των «ευατούληδων», ανυψώνουμε το άτομο σε θεότητα, σε άτομο χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς αρχές, χωρίς αναστολές. Αυτό είναι ο Λαζόπουλος. Ένα καθεστωτικό γρανάζι που προπαγανδίζει, μέσω της δήθεν «σάτιρας» και με τη «στάμπα» του «αριστερού» την κρατούσα ιδεολογία.
Γι’ αυτό δεν θίγει τους όμοιούς του: Τα είδωλα της τηλεοπτικής εξουσίας., τους «σταρ» της παραπληροφόρησης και της απάτης, τα «προοδευτικά» Ιερατεία και τα αφεντικά τους. Γελοιοποιεί τα «εξαμβλώματα», τα «ψώνια», τα μικρά και ασήμαντα «ψώνια». Τα «ψώνια» καρχαρίες δεν τολμά να τα αγγίξει…
Απεναντίας δίνει τροφή και κέρδη στους καναλάρχες. Ακριβώς γιατί συντηρεί και δίνει ακροαματικότητα στις «εκπομπές» που δήθεν σατιρίζει. Μια κερδοφόρα ανακύκλωση των τηλεοπτικών κοπράνων και αχαλίνωτο σώου στα τηλεπαράθυρα…
Καμιά τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει, πολύ περισσότερο η σατυρική τέχνη στα κανάλια της εξουσίας.
Η καλλιτεχνική δημιουργία παράγεται αλλού και κόντρα στα κατεστημένα. Το τηλεοπτικό θέαμα και η δυναστεία της ακροαματικότητας καταστρέφουν την καλλιτεχνική δημιουργία, κάθε ταλέντο δημιουργικό. Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα…
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Φίλε Ποσειδώνα,αληθινά, πρώτη φορά ακούω ότι η σάτιρα είναι "ψυχοσωματική διεργασία".
Αλλά και αυτό να δεχτούμε, πώς διαμορφώνεται αυτή η ψυχοσωματική διεργασία"; Από τον τρόπο ζωής μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον. Το ΕΙΝΑΙ καθορίζει τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και όχι τα "ψυχοσωματικά", το ΕΙΝΑΙ!
Κάθε ένας που δημιουργεί, δρα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, είναι ΦΟΡΕΑΣ ενός συστήματος ΙΔΕΩΝ. Η τέχνη δίνει μορφή και έκφραση αυτής της κοινωνικά διαμορωμένης συνείδησης, των "ψυχοσωματικών". Να γιατί το κριτήριο για κάθε καλλιτερχνικό έργο είναι κοινωνικό.
Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι και αυτό κοινωνικά και ιδεολογικά καθορισμένο. Κάθε έργο, είτε είναι παγματικό καλλιτεχνικό δημιούργημα, είτε είναι "σκύβαλο" το διαπερνάει μια καθαρή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΣΗ.
Και η πολιτική θέση της "σάτιρας" του Λαζόπουλου δεν διαφέρει από την πολιτική θέση των "σκυβάλων" που σατιριζει.
Η διαφορά βρίσκεται στην "ποιότητα" της μορφής!!!
Ο Λαζόπουλος, έχει ακλλιτεχνικό ταλέντο και ντύνει με αυτό, το ίδιο ιδεολογικο εμπόρευμα, το πλασάρει "καλλιτεχνικά" και "αριστερά". Γι' αυτό διαβρώνει τις συνειδήσεις και πιο αποτελεσματικά.
Το Λαμπρακιστάν π.χ. και η "Ελευθεροτυπία" ή ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατούν απείρως περισσότερο από της "κακιάς ποιότητας" έντυπα. Εξαπατούν με άλλοθι την "ποιότητα", την προοδευτικότητα, το "αριστερό κύρος".

Μιλάς επίσης για "ταμπού" και "σεμνοτυφία".
Σημερα, φίλε Ποσειδώνα, βρισκόμαστε σε άλλο αστερισμό: Στην αχαλίνωτη ηθική κατάπτωση, στην ασύδοτη ισοπεδωτική πορνογράφηση των πάντων. Για ποια σεμνοτυφία μπορεί να μιλήσουμε; Για ποιες ηθικές προκαταλήψεις και ταμπού μπορεί να μιλήσουμε όταν δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και το εμπορευματοποιημένο γυμνό, καθώς και η σεξουαλική βωμολοχία κατακλύζουν, σαν νεροποντή τα πάντα;
Υπάρχουν, φυσικα και σήμερα κοινωνικά και ηθικά ταμπού. Είναι αυτά που έχει κατασκευάζει η Νέα Τάξη Πραγμάτων και τα φερέφωνά της και τρομοκρατούν την κοινωνία και την αλυσωδένουν σε νέα "ηθικά κλισέ".
Αυτά ο Λαζόπουλος όχι μόνο δεν τα κατεδαβίζει, αλλά τα εδραιώνει τρομοκρατικά.
Αυτά τα ολίγα...

[ΔΑΝΑΗ]

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


ΠΑΡΑΔΟΞΑ

Λαζόπουλος

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Τα κρούσματα τηλεοπτικού εξευτελισμού προσώπων θα μπορούσαν, αρχικά, να δηλωθούν ως τέτοια μόνον εκ παραδρομής· στην ουσία, επιβεβαίωναν ότι οι μισότρελοι, οι καθυστερημένοι, τα ψώνια, οι γριούλες που χοροπήδαγαν στην πίστα στριγκλίζοντας κι οι παχουλές νοικοκυρές που διέπρεπαν στο στριπτίζ μάς εκπροσωπούσαν νομίμως. Οι ανθρώπινες καρικατούρες προσφέρονταν για επί μέρους ένοχες ταυτίσεις, δηλαδή υπέρ της συμφιλίωσης με την ιδέα ότι είμαστε καρικατούρες και οι ίδιοι, αντικοινωνικά στοιχεία που η κοινωνία επιτέλους υποδεχόταν, μετά βαΐων και κλάδων, στο θέατρο των τελετουργικών της.

Εκτοτε, ο εθισμός στην ασχήμια, στην ηλιθιότητα και στον χλευασμό, η καθημερινή συμμετοχή σε καλλιστεία ψυχικών και νοητικών μειονεκτημάτων προς άντλησιν διασκέδασης, πήρε την κατιούσα. Περισσότερο ρεαλιστική θα ήταν η παρατήρηση ότι προσέλαβε, εν μια νυκτί, χαρακτήρα πανδημίας και κυρίευσε, παροξυσμικά, όλες τις οθόνες. Θα 'θελα, σήμερα, να σας θυμίσω ότι η ταχύτητα αυτής της εκρηκτικής διάδοσης δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία ούτε ανεξήγητη, αλλά συμπίπτει με το ίδιο το μυστικό της τηλεόρασης, η οποία (σε αντίθεση μ' αυτό που παλαιότερα αποκαλούσαμε «μόδα» και που εξακολουθούσε, χαλαρά έστω, να συνδέεται με τις συλλογικές μας ανάγκες) είναι εξ υποθέσεως και αποκλειστικά θεμελιωμένη στη μολυσματική επεκτατικότητα εικόνων.

Εξ ου και η μόλυνση πλήττει ακαριαία το τηλεοπτικό σύστημα απ' άκρου εις άκρον: παρακολουθούμε κάτι που ισοδυναμεί με τον αυτόματο αντικατοπτρισμό της μιας οθόνης στην άλλη, δηλητηριασμένες εικόνες περνούν από το ένα κανάλι στο διπλανό, από τη μια εκπομπή στην επόμενη. Αυτό συντελείται μέσω απλής γειτνίασης, όπως η σήψη ή η γάγγραινα. Ακόμη πιο πρόσφορο είναι το μοντέλο της ίωσης, η εξάπλωση ενός ιικού πυρετού που η δυναμική του συναντάει παρθένο έδαφος και αποχαλινώνεται.

Εις επίρρωσιν του βασικού νόμου της επικοινωνίας, αυτή η αποχαλίνωση συνοδεύει την έλλειψη αντίστασης του «μηνύματος»: ο καλπασμός, η φρενίτιδα, καταγράφεται τη στιγμή που η κενότητα του περιεχομένου του «μηνύματος» γίνεται πανηγυρική και αναντίρρητη, οπότε το «μήνυμα» κινείται κεραυνοβόλα. Με δυο λόγια, ο ραγδαίος πολλαπλασιασμός των ωριαίων τηλεοπτικών αφιερωμάτων στη Ρούλα Βροχοπούλου, στην Μπεζαντάκου, στον Βας Βας, στην τραγουδίστρια με τις μπριζόλες και στους υπόλοιπους, η εν ριπή οφθαλμού εκπόρθηση της τηλεόρασης, σε εθνική κλίμακα, από το πνεύμα που μεταλαμπάδευσε το Je t' aime, επιτρέπει να συμπεράνουμε, ξανά, με μιαν όντως πρωτοφανή επαγωγή, αυτό που γνωρίζαμε ανέκαθεν: ότι όπως συμβαίνει με τα CD ή τα μυθιστορήματα μιας χρήσεως, η ακροαματικότητα είναι ευθέως ανάλογη της μηδαμινότητας του ακροάματος και ότι, εάν διαβούμε κάποιο όριο, κάποιο κρίσιμο μεταίχμιο ή σημείο τήξης ώστε το περιεχόμενο να περιοριστεί στο απόλυτο μηδέν, διατρέχουμε τον κίνδυνο ενός επιδημικού αμόκ του τύπου της ισπανικής γρίπης.

Ετσι, οι νυχτερινές εκπομπές-σκουπίδια των περιφερειακών καναλιών της δεκαετίας του '90, οι εκπομπές της κατηγορίας του Ερωτοδικείου, επανέρχονται με όρους αντίστροφους εκείνων στους οποίους όφειλαν τη γέννησή τους, δηλαδή με τη μέγιστη δυνατή επισημότητα και την τεχνική υποστήριξη των μεγάλων στούντιο, όπου η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την κυρία Λουκά ηλεκτροδοτεί επαγγελματικούς προβολείς τεράστιας ισχύος. Οι κακόμοιροι γραφικοί ήρωες που ανέδειξε το γκροτέσκ πλατό της Αννίτας Πάνια παρακάμπτουν τα ριάλιτι και εγκαθίστανται ομαλά στο κέντρο μιας λογικής καρναβαλίστικων σόου, με της οποίας το πρόσχημα εισβάλλουν έπειτα στη μεσημεριανή σκανδαλοθηρική ζώνη, αποικίζουν την πρωινή, και καταλήγουν πάλι στη βραδινή σαν το απόσταγμα των ειδήσεων της ημέρας. Για να μην πολυλογούμε, η έννοια της «αναμετάδοσης» κυριολεκτεί, αναφερόμενη κατευθείαν σε μια «μετάδοση» με την ιατρική σημασία.

Σ' αυτή την καμπή, και για να κλείσει ο κύκλος, επιστρατεύεται ένα πρόσωπο υπεράνω υποψίας, ο Λάκης Λαζόπουλος, που δρα σαν μετασχηματιστής των ηθικών αντιστάσεων. Χάρη στην καλή του φήμη και στην κοινή αποδοχή της ποιότητας του κωμικού του ταλέντου, γίνεται ο ίδιος, κατά κάποιον τρόπο, ένας μηχανισμός ξεπλύματος των εικόνων της δυστυχίας, ένα αποενοχοποιητικό φίλτρο για όλες τις γελοιογραφούμενες αναπηρίες. Μέσω Λαζόπουλου -άθελά του ή όχι, δεν το εξετάζω- οι ετοιμόρροπες και συχνά συμπαθείς φυσιογνωμίες αυτής της θλιβερής παρέλασης των πνευματικών ναυαγίων, μπορούν ξαφνικά, μία προς μία, να διολισθαίνουν στα πιο εκλεκτικά υποτίθεται προγράμματα, αφού τα τελευταία, αναμεταδίδοντας αποσπάσματα απ' το Αλ Τσαντίρι, αναμεταδίδουν συνάμα και τον προεκλογικό θούριο της Εφης Σαρρή ή θραύσματα του παραληρήματος του Ευαγγελόπουλου. Ανεξαρτήτως τηλεοπτικής στρατηγικής, αρκεί να παραμείνει ανοιχτό το κύκλωμα μετάγγισης μολυσμένου αίματος και η αρρώστια θα πολιορκήσει τα δελτία ειδήσεων.

Ωστόσο, αυτό έχει για τον Λαζόπουλο αιματηρό κόστος, και πρώτ' απ' όλα ένεκα του γεγονότος ότι τον επαινούν ασταμάτητα και εν χορώ οι κατίνες της μεσημεριανής ζώνης, πράγμα που δεν είναι και για να χαίρεσαι. Του κοστίζει επίσης, και κυρίως, με το ότι υποχρεώνεται να παραβιάζει τη συστατική συνθήκη της σάτιρας, η οποία, από κτίσεως κόσμου, έχει τάξει τον εαυτό της ειδικά σ' αυτό: στο να προσβάλει ένα θέμα που είναι ή φαίνεται σοβαρό. Για παράδειγμα, στους Μήτσους, ηθογραφικές αποχρώσεις όπως εκείνες της μάνας ή του γύφτου, πρόσφεραν εξαιρετική ευρυχωρία για την ανάπτυξη της σάτιρας, διότι οι ρόλοι ήταν στο βάθος τραγικοί και συγκρουσιακοί, αποτελούσαν τα ιστορικά και συναισθηματικά ορόσημα ενός κόσμου που χάνεται κάτω απ' το πελώριο κύμα των εχθρικών και συγκεχυμένων επαναπροσδιορισμών της ψυχής.

Εν ολίγοις, η σάτιρα εκείνη είχε κρίσιμο νόημα στον βαθμό που άγγιζε τη ζωτική αρτηρία της διχασμένης ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, αυτή την ίδια αρτηρία απ' όπου περνούσαν οι καλές προθέσεις και η δυσπιστία προς το μέλλον, ο μαρασμός των ελπίδων και τα απόβλητα της μνησίκακης ανοχής της γειτονιάς, η αφέλεια των γερόντων και η παρανοϊκή αγάπη που έδειχναν τα παιδιά στους γονείς. Ετσι η φλόγα της κριτικής αιχμαλώτιζε μιαν ύστατη αναλαμπή απ' τις χαριτωμένες κωμωδίες παρεξηγήσεων της Φίνος, των οποίων οι ευαίσθητοι, λοξοί φωτισμοί ευνοούσαν την εγκάρδια εξοικείωση με τις αντιπαλότητες των χαρακτήρων που συγκατοικούσαν στην κοινότητα.

Τώρα, υποχρεωμένος να σατιρίζει αυτό που είναι αναφανδόν και από μόνο του γελοίο, ο Λαζόπουλος πέφτει στην άβυσσο μιας παράξενης ταυτολογίας, ενός άστοχου αναδιπλασιασμού, όπου το γελοίο τίθεται με το στανιό στη σκηνή προς επαναγελοιοποίησιν. Αν το χιούμορ αναδυόταν πάντοτε σαν διαφορά δυναμικού ανάμεσα σε δύο επίπεδα -τη σοβαρότητα και την υπονομευτική της αναπαράσταση- που έρχονταν σε επαφή προκαλώντας αυτόν τον σπινθήρα, αυτή την έκλαμψη, το στιγμιότυπο αυτό της αποφόρτισης των ανθρώπινων ελαττωμάτων, το κωμικό εκπίπτει πλέον σε μια γυμνή χειρονομία υπόδειξης, κυνικής φωτογράφησης εκείνου που δεν είναι ούτε αστείο ούτε τραγικό αλλά αξιοθρήνητο: το να σαρκάζεις κάτι που παρουσιάζεται ήδη και οφθαλμοφανέστατα με φόντο την καλύβα του Καραγκιόζη, το να επιχειρείς τη διακωμώδηση ενός μοτίβου όπως, ας πούμε, το ειδύλλιο της Βροχοπούλου με τον καημένο τον Αλβανό, είναι, αν μη τι άλλο, πλεονασμός: δεν μπορείς να γελοιοποιείς το γελοίο, θα 'ταν σαν να γδύνεις έναν γυμνό.

Το ότι ο Λαζόπουλος σατιρίζει τα τηλεοπτικά ήθη μοιάζει τόσο προφανές ώστε δεν το αμφισβητεί κανείς: η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κριτικάρει το εγγενές ήθος της τηλεόρασης, ποτέ δεν αγγίζει την ίδια την τηλεόραση σαν οργανωτική λειτουργία της κοινωνικής μας ταυτότητας, στην οποία χρωστάει εξάλλου την αίγλη του, αλλά μονίμως τα πρόσωπα. Βεβαίως, δεν απέμειναν και πολλά. Αυτό ο Λάκης το ξέρει και από κει αναβλύζει η μελαγχολία του, η κρυφή λύπη για κείνο το συγκινησιακό αίτημα της ηθοποιίας που λογοκρίνεται απ' τους βάναυσους νόμους της ακροαματικότητας.




7 - 16/12/2007

[Παντελής]

Η «μάχη» της κατινιάς
Της Πόπης Διαμαντάκου Tα Νέα της 17/12/07

Ο Νίκος Καρβέλας ήταν περισσότερο θιγμένος για το γεγονός ότι αμφισβήτησε ο Λαζόπουλος την «επαναστατικότητά» του, παρά για τον χαρακτηρισμό
Καλεσμένος στη «Ζούγκλα», ο Νίκος Καρβέλας έπραξε αυτό που περίμενε το φιλοθέαμον και η αγορά της τηλεθέασης.
Απάντησε στη σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου
Τον είπε «μακάκα»; Τον λέει «φούστη». Επιτέλους, η «μάχη Γιγάντων» της κουτσομπολίστικης τηλεόρασης σε θεαματικό κρεσέντο.
Στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση έχει το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Ο καθείς εκ των συμβαλλομένων στην υπόθεση (παρουσιαστής «Ζούγκλας», θιγόμενος και καλλιτέχνης της σάτιρας) διεκδικεί τον ρόλο του «αντιστασιακού» στο «σαθρό σύστημα» της πολιτικοτηλεοπτικοσοουμπίζ (αχ, αυτή η μεταπολίτευση) μέσω φυσικά του απόλυτα συντηρητικού μέσου, την τηλεόραση. Οποία γλυκιά σύγχυση για το φιλοθέαμον έθνος!
Είναι κρίμα βέβαια για τη σάτιρα, αγαπημένο είδος λαϊκού θεάματος, να τη βλέπουμε να υποτάσσεται στους όρους του τηλεοπτικού μέσου, να διαβρώνεται από τη μαγεία της τεχνολογίας του και να υποκύπτει εν τέλει στους κανόνες της φτηνής εγχώριας εφαρμογής της. Βλέπουμε τα τηλεπαράθυρα, το βίντεο, το μοντάζ να έχουν ευτελιστεί σε οπλοστάσια μιας κουτσομπολίστικης τηλεκαζούρας και η κάμερα να υπηρετεί διάφορες τσιρκολάνικες εκπομπές που σκηνοθετούν πλακατζήδικα σκετσάκια με πρωταγωνιστές νούμερα, τα οποία θέτουν εαυτόν στην υπηρεσία του εθνικού αφασικού τηλεπολιτισμού.
Χωρίς την κάμερα και την τεχνολογία της τηλεόρασης οι μεν (τα νούμερα) θα ήταν οι «φασουλήδες» της γειτονιάς τους και οι δε (οι νουμεροκυνηγοί και οι στρατιές πανελιστών) σπίτια τους να κουτσομπολεύουν τον διπλανό τους.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και με το ευτελές υλικό που παράγει, έχει να αναμετρηθεί η σάτιρα. Προφανώς και δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει, καθώς ο ρόλος της ήταν πάντα να «ξεφλουδίζει» κάθε μορφής εξουσίας, τις κουλτούρες και τα πρότυπά τους.
Το «Τσαντίρι» είναι ένα παράδοξο υβρίδιο από ένωση ανόμοιων ειδών- θεατρικής σάτιρας και τηλεοπτικού ριάλιτιτολμηρό, ευφυές, αλλά ακριβώς επειδή καταργεί κανόνες, απαιτεί, όπως αποδεικνύεται, πολύ μεγαλύτερη επεξεργασία και βαθιά γνώση όχι μόνο του ενός μέσου (της σάτιρας), αλλά και της τηλεόρασης.
Ειδάλλως, παραμένει ευάλωτη απέναντι στην τηλεόραση του καταναλωτικού κυνισμού. Κατασπαράσσεται με τη μέθοδο της γοητευτικής «διαφήμισής» της, διαλύεται, εξαερώνεται από την υπερ-προβολή της.
Γι΄ αυτό και πίνουν νερό στο όνομα του Λάκη Λαζόπουλου οι επαγγελματίες των κουτσομπολάδικων. Το δικό τους υλικό χρησιμοποιεί. Απλώνουν τον τραχανά και ο Λάκης τον αναδεικνύει με τη μαγειρική του. Την ίδια στιγμή ακυρώνεται η έντασή της. Πάντως το βασικό υλικό παραμένει ο «τραχανάς», προς τον οποίο δείχνουν αδυναμία και όσοι έχασαν εσχάτως τα «κουτάλια» της ΑGΒ και κάνουν εκπομπές αναζητώντας λίγη από τη θέρμη της «σούπας» στα σαλονάκια τους, όπως ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος.
Ο πολύ θιγμένος κ. Καρβέλας ήταν το καλύτερο θέαμα που μπορούσε να παρουσιάσει μια τηλεοπτική εκπομπή των ημερών μας, αντάξιο μιας συνέντευξης με τον Βαβύλη, την εποχή που υποτίθεται όλοι τον έψαχναν και δεν τον έβρισκαν. Και η αναμονή των φιλοθεαμόνων δικαιώθηκε. Ο Νίκος Καρβέλας ήταν περισσότερο θιγμένος για το γεγονός ότι αμφισβήτησε ο Λαζόπουλος την «επαναστατικότητά» του και την «αντίστασή» του στο σύστημα, παρά για τον χαρακτηρισμό.
«Εμείς (μετά της Αννίτας) κάναμε επανάσταση με το “Je t΄ aime”. Αποδείξαμε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει φίρμα σε αυτό τον τόπο». Ουδόλως τον πτόησε το γεγονός ότι με την άποψη που εξέφραζε ταύτιζε την πρώην του Άννα Βίσση με τη Μαλάμω (αχ, τι κάνει ένας νέος έρωτας!). Φυσικά, μια Μαλάμω ή ένας Βας-Βας δεν είναι «οποιοσδήποτε», γιατί αν ήταν έτσι θα γινόμασταν όλοι. Σε κάθε μικρή κοινωνία, στις γειτονιές, τα χωριά υπήρχαν ανέκαθεν αντίστοιχες προσωπικότητες με ανάγκη να τους προσέξουν, άλλοι με φυσικά ελατώματα, άλλοι χωρίς κανένα πλην του υπερβάλλοντος ναρκισισμού που τους έκανε «νούμερα» (ακόμη και στις παρέες διαθέτουμε τέτοια). Πρόκειται για μία από τις πλέον συνήθεις και αυτονόητες λειτουργίες των κοινωνιών με στοιχεία εμφανούς ή κρυφού ρατσισμού που η τηλεόραση και μόνον τους έδωσε τη διάσταση της «μόδας».
Σιγά παιδιά, μη σπρώχνεστε

[Ρέα]

Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα κατινάκια

O Λάκης Λαζόπουλος μονστράρει εξώφυλλο στο “The Mall magazine”, στο οποίο κάνει μάθημα σάτιρας στην πλέμπα (δικό μου) που «παίρνει την ενημέρωσή της από τα μεσημεριανά» και κατά συνέπεια δεν είναι σε θέση να τον κρίνει. «Έχουν πάρει λάθος μέτρο. Ας το αφήσουν κάτω κι ας πάρουν το μέτρο της γνώσης. Ας διαβάσουν τον Αριστοφάνη ολόκληρο……..να δουν………με ποια πρόσωπα είχε εμμονές».
Χαίρε θράσος! Να τον ξεσκονίσουμε μήπως βρούμε κι εκεί καμμια Βροχοπούλου ή Βατραχοπούλου, τέλος πάντων.

Ο υπερήφανος δε αρθρογράφος κατέληξε: «Ο Λάκης Λαζόπουλος κατάφερε να κάνει την τέχνη του εθιστική».
Αυτό φαίνεται είναι το ζητούμενο της τέχνης. Το ναρκωτικό!

[Ποσειδών]

Για πρώτη μου φορά κάθησα και παρακολούθησα τον Λαζόπουλο με προσοχή. Θέλω να τονίσω ότι συμφωνώ περίπου με τα μισά από όσα είπε. Για τα υπόλοιπα μισά είτε διατηρώ επιφυλάξεις, είτε δεν συμφωνώ.

Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρθηκε στα εξής θέματα:

· Τελειώνει το 2007 με το πολύ καλό μήνυμα της πτώσης του Δικομματισμού και της ενίσχυσης των μικρών κομμάτων στις εκλογές.

· Τρομοκρατία εργαζομένων στις επιχειρήσεις.
· Κάμερες και συλλήψεις. Χειροκρότημα της ενέργειας της συμβολικής κάλυψης της κάμερας.

· Διεφθαρμένοι αστυνομικοί με βίλες.

· Διαφθορά στη Δημόσια Διοίκηση, στην Εφορία, στους Δικαστές.

· Καρατζαφέρης και περιστέρια: από θαύμα σε θαύμα.

· Υγεία: Χρέη Χάρου στην Ελλάδα εκτελούν οι κρατικοί λειτουργοί.

· Κουβέλης: Όχι κριτήριο η ηλικία για τα στελέχη. (Η Ελλάδα τόσα χρόνια υποφέρει από πεπειραμένους πολιτικούς, πάρτε την πείρα σας και στο καλό)

· «Για μια άλλη υγιή Ολυμπιακή»

· Γκαργκάνας και Τράπεζα Ελλάδος...

· Έλεγχος τιμών (Ελεύθερη Αγορά και ασυδοσία τιμών). Προστασία των πολιτών από την αισχροκέρδεια.

· Κοινωνία φόβων. Φοβούνται όλοι όλους. Κοινωνία παραγωγής κατάθλιψης.
· Λάθος αντανακλαστικά της κοινωνίας. Η κοινωνία δεν είναι άλλοι, είμαστε εμείς. Αντιστρέφεται το σύστημα αξιών. Έκδοση 11χρονου κοριτσιού από τη μάνα του. Αγρυπνία για τον παπά που βίαζε το κοριτσάκι.

· Αναπαραγωγή της βίας από την τηλεόραση (Κακέτσης: «θα τον λυώσω, θα τον ισοπεδώσω...»)

· Τα παιδιά δεν θέλουν μονόλογο, θέλουν συζητήσεις.

· Σπηλιωτόπουλος και «Ελληνικές εμπειρίες»: Πυρκαγιές καλοκαιριού, ΜΑΤ, δακρυγόνα, χτύπημα διαδηλωτών με κλομπ και πεσμένων με κλωτσιές, «Greece the true experience»

· «Βέβαια Μακάκας είναι, στη Ζούγκλα θα πήγαινε», ο Τριανταφυλλόπουλος απόλαυσε την μυρωδιά του οχετού.

Και τέλος, και ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΩ:
· Αντί να μετρούν τα όρια της σάτιρας, καλύτερα να μετρούσαν τα όρια της μαλακίας.


Αν όλα αυτά δεν χτυπούν το σύστημα, τότε τί το χτυπάει??

Αν, όπως λέτε, το Λαμπρακιστάν και οι Ιοί τον γουστάρουν, τότε γιατί γράφουν αυτούς τους λίβελλους που μου παραθέτετε παραπάνω?

Γνωρίζετε πολλούς σατιροποιούς μας που μέσα σε μία ώρα θίγουν όλα αυτά τα ζητήματα, ή έστω κάτι ανάλογο?

Νομίζετε ότι οι περισπούδαστες θεωρητικολογίες και οι εξαιρετικά δριμείες επιθέσεις είναι δικαιολογημένες για την συγκεκριμένη περίπτωση?
Δηλαδή πραγματικά νομίζετε ότι ο Λαζόπουλος είναι ένας κατ’εξοχήν εχθρός?

Εντάξει, όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αρκεί να το καταλαβαίνουμε έγκαιρα.
_________________
Σοφόν το Σαφές
Έλληνες οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ποσειδώνα αυτό που δεν θέλεις να καταλάβεις είναι τούτο: ΟΛΑ αυτά που ανέφερες είναι λαϊκίστικο σώου, καταναλωτικές καταγγελίες που τις κάνουν οι πάντες!!!
Καταγγελίες που επικαλύπτουν ΟΛΑ τα ουσιώδη ζητήματα.
Τι λεει αλήθεια για τους εμπρησμούς (πυρκαγιές τις αναφέρει), τι λέει για την τρομοκρατία (ταύτισε τους κουκουλοφόρους με τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου), τι λεει για τα κοινωνικά ζητήματα (αριστερές "ξύλινες" σάλτσες), τι λεει για τα ιδεολογήματα της Νέας Εποχής (αντιρατσισμούς και αντιεθνικισμούς)ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, τα ΑΣΠΑΖΕΤΑΙ ΕΝΘΕΡΜΩΣ, τι λέει για τους μηχανισμούς προπαγάνδας (ΜΜΕ), τίποτα και εδώ, απλώς κάποια ψώνια υπάρχουν. Μπορώ να σου κάνω λίστα ολόκλήρη με όλα αυτά τα λαϊκίστικα "αριστερά" κλισέ που ανέφερες που ΟΧΙ μόνο δεν αναιρούν το σύστημα, αλλά το ΕΞΩΡΑΪΖΟΥΝ.
Σε πολιτικό πεδίο ο Λαζόπουλος αναπαράγει ολη την ύπουλη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ καταγγελιών κάνει, υπνωτίζει με τα ιδεολόγήματα τα κυρίαρχα, δεν προτείνει ΤΙΠΟΤΑ, ούτε ανοίγει κανένα δρόμο.
Αν κάποιοι από το "προοδευτικό" συνάφι του του κάνουν κριτική (είναι αυτοί που μέχρι χθές των υμνούσαν και τον εμφάνιζαν ως νέο Αριστοφάνη) το κάνουν γιατί ο "κατήγοφός" τον καίει, τον οδηγεί να γίνεται βορά της υποκουλτούρας και των μεσημεριάτικων τηλεπαραθύρων...

Υ.Γ. Οι "Ιοί" δεν κτυπάνε το ΛΑΖΟΠΟΥΛΟ.
Ο Λαζόπουλος αναπαράγει όλα όσα λανσάρουν οι Ιοί.
Αν το μελετήσεις καλύτερα θα το διαπιστώσεις.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Και κάτι τελευταίο:
Οι καναλάρχες επειδή αντιλαμβάνονται περισσότερα ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ στο Λαζόπουλο να κατεδαφίζει το σύστημα!!!
ΕΥΤΥΧΩΣ που έχουμε τις ιδεολογικές μήτρες του καθεστώτος να προπαγανδίζουν εναντίον του!!!

[Ανον]

Έριξα οριστικά ταφόπλακα στο θέμα Λαζόπουλου όταν υποστήριξε ότι για τις καταστροφές στο σχολείο Παγκρατίου φταίγανε ακροδεξιοί που προκάλεσαν τους Αλβανούς. Εντάξει θέλεις να δώσεις κάποια διαπιστευτήρια κάπου. Κάντο πιο κομψά. Δεν μπορείς να το παίζεις όμως ανένταχτος-ανεξάρτητος-επαναστάτης-δε μασάω κτλ. και σε ένα θέμα που υπάρχουν στοιχεία να μου κάνεις το άσπρο μαύρο για να γίνεις αρεστός στον Αλαβάνο.

Σατίρισε( και τον Κουβέλη γιατί δήλωσε ότι τα νιάτα μόνο δεν είναι εισητήριο για την αρχηγία ενός κόμματος. Μάλιστα. Νιάτο νάναι κι ας είναι και Τσίπρας.