Διαδικτυακά αλιεύματα Ι

[Θόδωρος]

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το Τουρκικό Αίνιγμα

και

Ένα κείμενο για το εξ αριστερών προπαγανδιζόμενο Τέλος του Δικομματισμού

[Θύμιος]

Αρκετά ενδιαφέρον το κείμενο για το δικομματισμό.
Παραθέτω ένα παλιό μου κείμενο (όταν γινόταν απόπειρα για τη δημιουργία του κόμματος-εικόνα), για προβληματισμό και προώθηση της συζήτησης.
Σήμερα οι ΠΑΝΤΕΣ (όλοι οι "μικροί" εννοώ), μας εξαπατούν με αυτό το μύθο.


Με άλλοθι το μύθο του δικομματισμού


ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ζούμε, όλοι πλέον το διαπιστώνουν, σε μια περίοδο έντονης ρευστότητας. Αυτό που δεν τονίζεται επαρκώς είναι ότι ζούμε σε μια εποχή ακραίας νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής και πολιτικής αφυδάτωσης, σε μια εποχή ακατάσχετης πολιτικής μυθολογίας και πλαστικοποίησης των ιδεών και εννοιών. Σε αυτή την περίοδο της ρευστότητας και της πλαστικοποίησης θα ξεγυμνωθούν και οι “ρευστοί” και “πλαστικοποιημένοι αριστεροί”: Όλοι αυτοί που μέχρι χθες φορούσαν την προοδευτική λεοντή και φωνασκούσαν κατά του νεοφιλελευθερισμού και της Νέας Τάξης. Από αυτή τη σκοπιά το νέο κόμμα Αβραμόπουλου θα επιτελέσει θετικό έργο: Θα αποκαλύψει τους κάλπικους παράδες…
ΚΑΠΟΙΟΙ, λοιπόν, με αριστερή, αντινεοφιλελεύθερη λεοντή άρχισαν ήδη να αποκαλύπτονται. Τους ακούσαμε να υποστηρίζουν ότι για τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας κύριος υπεύθυνος είναι ο δικομματισμός και αν ο Αβραμόπουλος τον “σπάσει” θα είναι τεράστια πρόοδος. Επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα ανοικτά υπέρ του νέου κόμματος, μιλάνε πλαγίως με όπλο το μύθο του δικομματισμού. Με το μύθο αυτό ταχυδακτυλουργικά αναστρέφουν την πραγματικότητα και επικαλύπτουν σκανδαλωδώς τα πραγματικά αίτια των κοινωνικών συμφορών που είναι η πειρατεία της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και η πολιτική έκφραση αυτής της πειρατείας: Ο νεοφιλελευθερισμός. Η κρίση, η σήψη και η διαφθορά είναι ενδογενή νοσήματα του καπιταλιστικού συστήματος τα οποία γίνονται επιδημικά στο νεοφιλελευθερισμό. Όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο πιο πειρατική γίνεται και τόσο πιο επιδημικά τα νοσήματα της αποσύνθεσης. Τι δηλαδή θα άλλαζε αν αντί για δύο μεγάλα νεοφιλελεύθερα κόμματα ήταν τρία ή περισσότερα? Πάλι κυρίαρχο κυβερνητικό σχήμα δεν θα ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και μάλιστα με το “δημοκρατικό” καμουφλάζ της συναίνεσης και συνεργασίας των κομμάτων?
Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ είναι ένας μύθος εξαπάτησης, ακριβώς γιατί επικαλύπτει τον “μονοκομματισμό” των ιδεών, το μονοθεϊσμό του νεοφιλελευθερισμού. Και όταν αυτό το σύστημα του μονοθεϊσμού που εκφράζεται με δύο οργανωτικές κεφαλές για την εξαπάτηση των πολιτών φθείρεται σε μεγάλο βαθμό, “πλασάρεται” από το ίδιο το σύστημα ο μύθος της “εξυγίανσης” με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων για την αναπαλαίωση της απάτης. Το ζητούμενο, όμως, μια αριστερής πολιτικής δεν είναι να περιστρέφεται γύρω από το μύθο του δικομματισμού, αλλά να αποκαλύπτει το μύθο και να προωθεί ένα εναλλακτικό σύστημα ιδεών και εξουσίας. Το “σπάσιμο” του δικομματισμού σημαίνει ενδυνάμωση εναλλακτικών προτάσεων και λύσεων που θα αμφισβητούν το μονοθεϊσμό του νεοφιλελευθερισμού, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς σε βάρος του μονοθεϊσμού και των διαφορετικών κομματικών κεφαλών του.
Δεν μπορεί, όμως, όσοι επικαλούνται τα κοινωνικά κινήματα και τους λαϊκούς αγώνες να συμβάλλουν σε αυτή την απάτη. Όσοι από αυτούς τους φωνασκούντες κατά του “εκσυγχρονισμού”, του νεοφιλελευθερισμού και της Νέας Τάξης το κάνουν είναι κάλπικοι παράδες και αριβίστες…


Ο δικομματισμός: “Αριστερός” μύθος

ΑΝ ΔΕΝ θέλουμε να τρεφόμαστε με μύθους θα αναγνωρίσουμε ότι ο δικομματισμός είναι το ντροπαλό ψευδώνυμο της εκλογικής απάτης και η σημαία ευκαιρίας του “αριστερού” καιροσκοπισμού. Είναι η “αριστερά” που γέννησε αυτό το μύθο και τον αναπαράγει και σήμερα για να κρύψει την ουσία της πολιτικής της: Μιας πολιτικής που σταθερά επιδιώκει τη συμμετοχή της “αριστεράς” στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος της αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού (η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι αποκαλυπτική).
ΟΤΑΝ η “αριστερά” βάλει κατά του δικομματισμού στην ουσία εγκαταλείπει τον αγώνα κατά του συστήματος και των κυρίαρχων ιδεών του, κατά του νεοφιλελευθερισμού και των “εκσυγχρονιστικών” του μεταμφιέσεων. Αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα δεν είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, αλλά ο εξωραϊσμός του. Ζητεί όχι την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων ιδεών, αλλά τη συμμετοχή της στην κυβερνητική διαχείριση. Σε αυτή τη λογική το “σπάσιμο” του δικομματισμού σημαίνει όχι ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας πάνω στις κυρίαρχες ιδέες.

Η “ΑΡΙΣΤΕΡΑ” ενώ η ίδια δεν συνεργάζεται μεταξύ της για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας παράγει το μύθο του δικομματισμού, το μύθο δηλαδή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Έτσι προβάλει τον εαυτό της σαν τη “χρυσή εφεδρεία” του συστήματος. Βεβαίως δολίως παρασιωπά την ιστορική εμπειρία. Τι λεει αυτή η εμπειρία? Ότι όταν η “αριστερά” συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας άνοιγαν διάπλατα οι δρόμοι της οπισθοδρόμησης και των ιστορικών και αιματοβαμμένων ηττών των λαϊκών κινημάτων. Αλλά και η πρόσφατη ελληνική ιστορία διδάσκει. Τι έγινε μετά το 1989, το ιστορικό ορόσημο που έσπασε ο δικομματισμός και γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης Τζανετάκη? Όταν “σπάει” ο δικομματισμός όχι μόνο δε “σπάει” ο μονοθεϊσμός των κυρίαρχων ιδεών και δομών του συστήματος, αλλά η καπιταλιστική κυριαρχία ενισχύεται από τη “δημοκρατική επένδυση” της συνεργασίας. Στην επικάλυψη όλων αυτών συνίσταται ο μύθος του δικομματισμού.
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ πάνω σε αυτό τον αριστερό μύθο πατάνε κάποιοι “αριστεροί”, αλλά ντροπαλοί ακόμα υποστηρικτές του Αβραμόπουλου, αυτού του ακραίου, όσο και διατεταγμένου “εγχειρήματος” των νεοφιλελεύθερων, νεοταξικών επιλογών. Το δικομματισμό, αυτό το ντροπαλό ψευδώνυμο της απάτης “πιπιλίζουν” οι “αριστεροί” υποστηρικτές του νέου κόμματος. Άλλοι αφελώς και άλλοι από καιροσκοπισμό, αριβισμό και πολιτική ιδιοτέλεια…
Ιανουάριος 2001