Συγγραφέας	Μήνυμα
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ	Δημοσιεύθηκε: Τρι Απρ 21, 2015 6:19 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η Χούντα του 1967 και ο σύγχρονος φασισμός. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε γράψει πολλά και ποικίλα για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου του ’67. Ενδεικτικά αναφέρουμε: α). «Η κίνηση των ιδεών στα χρόνια της Χούντας» β). «οι πρώτοι που σήκωσαν κεφάλι» γ). «21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 – ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ» δ). «21η Απριλίου: Οι πλαστογραφίες των μονοπωλίων του Λόγου» ε). «Το αγοραίο λίπος της ιντελλιγκέντσιας της Πλατείας Κολωνακίου» Και πολλά άλλα. Θα τα βρείτε ΕΔΩ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3297 Και εδώ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4404 Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε το παρακάτω παλιό μας κείμενο γιατί και σήμερα οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει: Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε κάτω από την μπότα του σύγχρονου φασισμού, του νεοταξικού… Η Χούντα του 1967 και ο σύγχρονος φασισμός. Τότε φυλάκιζαν τους αγωνιστές! Σήμερα φυλακίζουν και δολοφονούν τη σκέψη. Η δικτατορία είναι μια συνήθεια του αίσχους: Μια μηχανή που σε καθιστά κωφάλαλο, Ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις Και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις. Εντουάρντο Γκαλεάνο Κάθε δικτατορία είναι μια «μηχανή», που πρώτα απ΄ όλα καταδιώκει και βασανίζει τους νέους. Καθεστώς στείρο, όπως είναι, μισεί θανάσιμα καθετί που μεγαλώνει και κινείται. Πολλαπλασιάζει μόνο τις φυλακές και τα νεκροταφεία. Δεν μπορεί να παράγει τίποτε άλλο από κρατούμενους, πτώματα, ρουφιάνους και εξόριστους. Το να είσαι νέος και μάλιστα πολιτικοποιημένος νέος, για τη δικτατορία είναι έγκλημα. Οι αφηγήσεις για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου είναι «αφηγήσεις» καπηλείας, ηρωποίησης, πολιτικής εξαργύρωσης, «αφηγήσεις» νάρκωσης και λήθης. Και αυτή η πρόσφατη ιστορία μας έχει δοθεί μασκαρεμένη και αφυδατωμένη από τα πολιτικά της μηνύματα. Αυτή η «ιστορία» σε σχέση με την αληθινή ιστορία, είναι όπως ο εφιάλτης σε σχέση με τα βιώματα της πραγματικής ζωής. Η αλήθεια και η μυθολογία διαπλέκονται και τη θέση των πολιτικών αιτημάτων και μηνυμάτων έχει πάρει το ωχρό πρόσωπο εκείνων που επιδιώκουν όχι μόνο να σβήσουν τις αγωνιστικές μνήμες, αλλά και να επιβάλουν τον ολοκληρωτισμό του αυτοκρατορικού λόγου. Εξατμίζουν την ιστορική ουσία, δαιμονοποιούν κάποιες εξωτερικές όψεις της δικτατορίας και τις έννοιες με αρνητική συναισθηματική φόρτιση για να επικαλύψουν και να εξωραΐσουν το ιστορικό παρόν. Αυτό το μικρό κείμενο δεν αποπειράται την αποκατάσταση της ιστορίας. Δεν είναι ιστορικό κείμενο. Απλώς θέλει να επισημάνει ότι ο σημερινός κυρίαρχος πολιτικός λόγος είναι ένας ταριχευμένος πολιτικός λόγος που αφού έχει μετατρέψει την ιστορία της χούντας σε μούμια Αιγυπτιακή, τη χρησιμοποιεί για να επικαλύψει το σύγχρονο εφιάλτη: Το μακάβριο ολοκληρωτισμό της πλανητικής αυτοκρατορίας. Ο σύγχρονος σκοταδισμός Η χούντα της 21ης Απριλίου μπροστά στην πλανητική χούντα που ζούμε σήμερα φαντάζει σαν αποκριάτικος καίσαρας. Η δικτατορία της 21ης Απριλίου φυλάκιζε τους αγωνιστές και τους αντιπάλους της. Η σημερινή δικτατορία του πλανητικού κράτους υπερβαίνει αυτά τα όρια, είναι χωρίς όρια. Φυλακίζει και δολοφονεί ανθρώπους και ιδέες, αποδομεί την Ιστορία, ακρωτηριάζει συνειδήσεις, ανατρέπει τους μηχανισμούς της σκέψης: Επιβάλλει την ενιαία σκέψη και την ενιαία ταυτότητα. Οι συνταγματάρχες δεν μπορούσαν να εξοντώσουν τις ιδέες και την ελπίδα. Σήμερα έχουν τελειοποιηθεί τα βασανιστήρια της επιβολής της σιωπής και της καλλιέργειας του τρόμου, έχει αναχθεί σε επιστήμη η τεχνική εξόντωσης των ανθρώπων, των ιδεών και της ελπίδας. Η Νέα Tάξη χρειάζεται ανθρώπους που να αισθάνονται ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, μη υποκείμενοι σε καμιά εξουσία ή αρχή ή συνείδηση, ωστόσο πρόθυμους να δέχονται διαταγές, να κάνουν ό,τι απαιτούν από αυτούς, να εφαρμόζουν καλά στην κοινωνική μηχανή, χωρίς τριβή, ανθρώπους που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς εξωτερική βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό. Σήμερα θέλουν πλάσματα με στενό, μίζερο μυαλό, ταπεινά περιχαρακωμένο στην απληστία και στην ατομική αναρρίχηση. Θέλουν πλάσματα άβουλα, χειραγωγήσιμα, πειθαρχημένα, γρανάζια της κοινωνικής μηχανής: Ο σκοταδισμός στην πιο ακραία, μοχθηρή και εφιαλτική του μορφή. Τα ιδεώδη της Νέας Εποχής Το ιδεώδες της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας είναι η υπνωτική αρμονία, η μηχανοποίηση της σκέψης, ο λήθαργος του υποκειμένου. Γι αυτό οι μηχανισμοί της πλανητικής Χούντας στοχεύουν: * Στην αποδόμηση της ιστορίας, της συλλογικής συνείδησης και των αγωνιστικών παραδόσεων. Κατακερματίζουν τον «παλαιό» κοινωνικό ιστό, με πρόσχημα την ενημέρωση και τον προβληματισμό. Κατακερματίζουν τον «ιστό» της σκέψης και της Έκφρασης με πρόσχημα την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. *Στην παράλυση της σκέψης και της βούλησης. Υποσκάπτουν τη λογική αποδομώντας κάθε αυτονόητο και κάθε κοινωνικό κριτήριο. Η «νέα λογική» θεωρεί κάθε άποψη εξ ίσου έγκυρη, γιατί ο καθένας είναι φορέας της δικής του αλήθειας. Καταργούν στην πράξη τη λογική, όταν υποβιβάζουν σύνθετες έννοιες στο επίπεδο των αγοραίων απλουστευτικών εξισώσεων. Καταστρέφουν τη σκέψη με τις σούπες των κοινοτοπιών και την ασυδοσία της «ατομικής άποψης». Παραλύουν τη λογική διαμέσου της τυπικής και της «δημοκρατικής» τήρησης ίσων αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, θύματος και θύτη, καταπιεσμένων και καταπιεστών, βίας και αντι-βίας, καλού και κακού κλπ. Καταστρέφουν, τέλος, κάθε κοινωνικό, ταξικό, πνευματικό, ηθικό, εθνικό, θρησκευτικό έρεισμα του ανθρώπου με το δογματικό πλουραλισμό. * Στην κατασκευή πραγμάτων και ανθρώπων χωρίς σύνορα, χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς: «Ανοικτά σύνορα», πολύ-πολιτισμικός πολτός, ανοχή χωρίς όρια, πάθη και ένστικτα χωρίς όρια, δηλαδή άνθρωποι χωρίς αναστολές, χωρίς δισταγμούς, χωρίς ενοχές, νοσηρά ατομικιστές, εν δυνάμει απατεώνες και που θα είναι περήφανοι για το ρεαλισμό τους και τον κυνισμό τους… Με δύο λόγια η σύγχρονη δικτατορία της Νέας Τάξεις έχει ως έμβλημά της το μίσος για τη σκέψη και τη βούληση και στοχεύει στην κατασκευή ανθρώπων δειλών, μοιραίων και άβουλων οι οποίοι θα ανέχονται τα πάντα και θα παρακολουθούν, δίχως να το αντιλαμβάνονται, την αποσάθρωση και αποτέφρωση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ο αόρατος πόλεμος Με τη Χούντα των συνταγματαρχών είχαμε να κάνουμε με συμβατικό πόλεμο. Αυτή μας δίωκε, μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, αλλά διατηρούσαμε πλήρη διαύγεια του πνεύματός μας, είχαμε επίγνωση της ήττας μας. Γνωρίζαμε δηλαδή ότι η εξωτερική ελευθερία μας είχε αλωθεί, αλλά η ελευθερία της σκέψης και της βούλησής μας, συνακόλουθα και της δράσης μας παρέμενε αλώβητη. Συνεπώς η υποδούλωσή μας ήταν προσωρινή. Με τη σημερινή Χούντα της Νέας Τάξης ο πόλεμος είναι αόρατος, δραματικά πιο επικίνδυνος και καταστροφικός από ένα συμβατικό πόλεμο. Σήμερα ο εχθρός ( η πλανητική Χούντα) στρέφεται επιπλέον και κατά της λογικής, για να την απορρυθμίσει, στρέφεται και κατά της βούλησης, για να την αλώσει. Η Νέα Χούντα εξοντώνει δηλαδή και τη σκέψη και τη βούληση, με τα παραπλανητικά δολώματα της «ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς». Γεννά ηττημένους χωρίς διαύγεια πνεύματος, ώστε να έχουν επίγνωση της ήττας τους, ηττημένους υπερήφανους για την ήττα τους… Ας μην υπερτιμούμε και δαιμονοποιούμε, συνεπώς, τη βαρβαρότητα των «συμβατικών» δικτατορικών καθεστώτων, επικαλύπτοντας και αποκρύπτοντας ή εξωραΐζοντας τον εφιάλτη του σύγχρονου φασισμού της Νέας Τάξης: Αυτό που κάνει η ηττημένη και καλοαναθρεμμένη «αριστερά»…
Ροβεσπιέρος	Δημοσιεύθηκε: Τρι Απρ 21, 2015 1:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Μπορούσε η Αριστερά να αποτρέψει το "γύψο" του '67; (Εξαιρετικό) Γράφει: Χάρης Παπαδόπουλος Η δικτατορία του ’67 δεν ήταν ένα «ατύχημα», μια παρένθεση στη δημοκρατική ομαλότητα που δήθεν συνεχίζονταν απρόσκοπτα. Αντίθετα, ήταν μια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» μπροστά σε μια γενικευμένη πολιτική κρίση. Η χούντα ήταν απαραίτητη για να κλείσει το καπάκι της αμφισβήτησης και της δράσης των εργατικών μαζών, που γνώρισαν την κορύφωσή τους στα Ιουλιανά του ’65. Γι’ αυτό και η αντί­δρα­ση του «πο­λι­τι­κού κό­σμου», δη­λα­δή των ηγε­τών της Δε­ξιάς και του Κέ­ντρου, ήταν ασθε­νι­κή. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κρα­τού­σαν στάση σιω­πη­ρής ανα­μο­νής, με πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα τον ίδιο τον Κων­στα­ντί­νο Κα­ρα­μαν­λή στο Πα­ρί­σι. Την ίδια ώρα, η αφρό­κρε­μα της αστι­κής τάξης (Λά­τσης, Ωνά­σης, Μπο­δο­σά­κης, Βαρ­δι­νο­γιάν­νης και Τομ Πάπ­πας) αγκά­λια­ζε απρο­σχη­μά­τι­στα τη χού­ντα με στε­νούς προ­σω­πι­κούς δε­σμούς. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε αντι­δι­κτα­το­ρι­κή δράση από τα πάνω, μαζί με το κί­νη­μα του Ναυ­τι­κού και το πρα­ξι­κό­πη­μα του βα­σι­λιά, κα­τέ­λη­γαν κάθε φορά σε φιά­σκο. Η δι­κτα­το­ρία ήταν η μόνη ρε­α­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή του ίδιου του συ­στή­μα­τος μπρο­στά στην κρίση του πο­λι­τι­κού του κα­θε­στώ­τος. Ακόμη και ως «λύση ανά­γκης» όμως, μια δι­κτα­το­ρία δεν είναι μόνο ευ­και­ρία για τρελά κέρδη για τους κροί­σους. Είναι και μια κα­τά­στα­ση γε­μά­τη κιν­δύ­νους. Με τη δι­κτα­το­ρία απο­γυ­μνώ­νε­ται το κρά­τος από τη με­ταμ­φί­ε­σή του ως «ου­δέ­τε­ρου ορ­γά­νου όλων των πο­λι­τών» και αφή­νει σε κοινή θέα αυτό που πραγ­μα­τι­κά είναι: ένας τε­ρα­τώ­δης μη­χα­νι­σμός κα­τα­πί­ε­σης για να ευ­η­με­ρούν οι πλού­σιοι και να τρο­μο­κρα­τού­νται οι φτω­χοί. Μα, πάνω απ’ όλα, ένα πρα­ξι­κό­πη­μα μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε «ατυ­χή­μα­τα», όπου ο λαός να βρε­θεί νι­κη­τής στο δρόμο απέ­να­ντι στο στρα­τό, και να απει­λεί­ται η ίδια η εξου­σία των κα­πι­τα­λι­στών. Υπήρ­χε τέ­τοιος κίν­δυ­νος το 1967 στην Ελ­λά­δα; Δυ­στυ­χώς, το ένα πλε­ο­νέ­κτη­μα των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών, η συ­ντρι­πτι­κή στρα­τιω­τι­κή ισχύ, συ­μπλη­ρω­νό­ταν από ένα άλλο: Η ηγε­σία της Αρι­στε­ράς αφέ­θη­κε να πια­στεί εντε­λώς στον ύπνο. «Το ’67 δεν είναι ’36» Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ αντι­στά­θη­καν ασφα­λώς στη χού­ντα. Τα μέλη και τα στε­λέ­χη της Αρι­στε­ράς οδη­γή­θη­καν ξανά στα μπου­ντρού­μια της Ασφά­λειας και στα ξε­ρο­νή­σια, περ­νώ­ντας όλα τα βα­σα­νι­στή­ρια και τις δο­λο­φο­νί­ες που επι­φύ­λα­ξε το κα­θε­στώς στους αντι­πά­λους του. Όμως δεν αρκεί ο ηρω­ι­σμός, χρειά­ζο­νται και ξε­κά­θα­ρες ιδέες. Η ηγε­σία της Αρι­στε­ράς δεν στά­θη­κε στο ύψος των κα­θη­κό­ντων της προ­κα­λώ­ντας με τη στάση της απί­στευ­τη σύγ­χυ­ση στους αγω­νι­στές και τις αγω­νί­στριες της βάσης. Στη διάρ­κεια των Ιου­λια­νών, η ΕΔΑ προ­σπα­θού­σε να «κα­τε­βά­σει τη θερ­μο­κρα­σία», ρί­χνο­ντας τα πιο χλια­ρά συν­θή­μα­τα και προ­τεί­νο­ντας τις πιο υπο­το­νι­κές μορ­φές πάλης, πολύ πίσω από τις δια­θέ­σεις των δια­δη­λω­τών. Μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο πρα­ξι­κο­πή­μα­τος η στάση της ηγε­σί­ας ήταν αντι­φα­τι­κή και αλ­λο­πρό­σαλ­λη. Από τη μια κό­μπα­ζε πως «αν επι­χει­ρή­σουν κάτι, θα τους πά­ρου­με με τα σκου­πό­ξυ­λα». Από την άλλη δεν έπαιρ­νε κά­ποιο πρα­κτι­κό μέτρο προ­ε­τοι­μα­σί­ας. Απε­να­ντί­ας προ­σπα­θού­σε διαρ­κώς να κα­θη­συ­χά­σει τον κόσμο πως τί­πο­τα τέ­τοιο δεν πρό­κει­ται να συμ­βεί. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ο Λε­ω­νί­δας Κύρ­κος δή­λω­νε σε συ­σκέ­ψεις στε­λε­χών της ΕΔΑ πως «το ’67 δεν είναι ΄36», δη­λα­δή πως δεν πρό­κει­ται να γίνει δι­κτα­το­ρία όπως το 1936 με τον Με­τα­ξά. Το τσι­τά­το αυτό πέ­ρα­σε σε όλες τις δη­μό­σιες πα­ρεμ­βά­σεις των ηγε­τών της ΕΔΑ. Δια­βά­στε την πα­ρα­κά­τω μαρ­τυ­ρία του Δη­μή­τρη Κου­τσού­νη, οι­κο­δό­μου, στε­λέ­χους της ΕΔΑ και κα­τό­πιν του ΚΚΕ εσω­τε­ρι­κού: «Εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο λέ­γα­νε ότι το ‘67 δεν είναι ‘36 γιατί πη­γαί­να­με σε εκλο­γές, ήταν πα­ρα­μο­νές εκλο­γών του ’67. Σε όλες τις ομι­λί­ες τους οι υπο­ψή­φιοι της ΕΔΑ λέ­γα­νε αυτά τα πράγ­μα­τα… Και έγινε δι­κτα­το­ρία και όλοι κοι­μό­μα­σταν». Τη νίκη των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών ακο­λού­θη­σε, ένα χρόνο μετά, η διά­σπα­ση του ΚΚΕ με την ίδρυ­ση του ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού. Η Αρι­στε­ρά, νι­κη­μέ­νη και δια­σπα­σμέ­νη, μπο­ρού­σε άραγε να βγά­λει κά­ποια συ­μπε­ρά­σμα­τα, για να μην πέσει στα ίδια λάθη; Η φράση του Χέ­γκελ «αυτό που μας δι­δά­σκει η Ιστο­ρία είναι ότι ποτέ κα­νείς δεν δι­δά­χτη­κε τί­πο­τα από την ιστο­ρία του» ται­ριά­ζει γάντι, του­λά­χι­στον στην πε­ρί­πτω­ση της ηγε­σί­ας της ρε­φορ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσω­τε­ρι­κού προ­σπά­θη­σαν να εκ­με­ταλ­λευ­τούν την ευ­και­ρία της «φι­λε­λευ­θε­ρο­ποί­η­σης» της χού­ντας με τον Μαρ­κε­ζί­νη το 1973, για να πε­τύ­χουν την επα­νέ­ντα­ξή τους στο νό­μι­μο πο­λι­τι­κό παι­γνί­δι. Ενώ ο ηγέ­της της ΕΡΕ Κα­νελ­λό­που­λος (έστω και μόνος μέσα στο κόμμα του) αρ­νιό­ταν στα­θε­ρά τη συμ­με­το­χή στις εκλο­γές που ετοί­μα­ζαν οι δι­κτά­το­ρες, κι ο Μαύ­ρος της Ένω­σης Κέ­ντρου -για να μην εκτε­θεί ο ίδιος- πε­ρί­με­νε πρώτα από την ΕΡΕ να ξε­κα­θα­ρί­σει τη στάση της, ο Η. Ηλιού της ΕΔΑ ήταν ο πρώ­τος πο­λι­τι­κός αρ­χη­γός που χαι­ρέ­τι­σε την «επι­στρο­φή στη δη­μο­κρα­τία» και κά­λε­σε τα κόμ­μα­τα να πά­ρουν μέρος στις επι­κεί­με­νες εκλο­γές! Το ΚΚΕ εσω­τε­ρι­κού το τρά­βη­ξε πιο πέρα: «Η κα­λύ­τε­ρη αξιο­ποί­η­ση των εκλο­γι­κών δυ­να­το­τή­των μπο­ρεί να γίνει με τη δη­μιουρ­γία μιας ενιαί­ας αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πα­ρά­τα­ξης που να πε­ρι­λαμ­βά­νει όλες τις δυ­νά­μεις … από την Αρι­στε­ρά ως τη Δεξιά» (!) (Μπά­μπης Δρα­κό­που­λος, γραμ­μα­τέ­ας ΚΚΕ εσ. «Βήμα», 19/10/73). Το ΚΚΕ από τη μεριά του το… τερ­μά­τι­σε, κά­νο­ντας κρι­τι­κή στους πο­λι­τι­κούς που δεν αρ­πά­ζουν την ευ­και­ρία των εκλο­γών που προ­σφέ­ρει η χού­ντα: «Οι ηγέ­τες των κομ­μά­των της Δε­ξιάς και του Κέ­ντρου… δεν δέ­χο­νται να ανα­λά­βουν συ­γκε­κρι­μέ­νες και σα­φείς δε­σμεύ­σεις για τον εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό του εθνι­κού μας βίου. Με τη θέση τους αυτή εμπο­δί­ζουν τη συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ου αντι­δι­κτα­το­ρι­κού με­τώ­που» (η ΚΕ του ΚΚΕ για το χου­ντο­δη­μο­ψή­φι­σμα, Ιού­νης ’73). Ευ­τυ­χώς ακο­λού­θη­σε η εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου που τί­να­ξε στον αέρα το δρόμο της φι­λε­λευ­θε­ρο­ποί­η­σης της χού­ντας, για να της δώσει τη χα­ρι­στι­κή βολή «η επι­στρά­τευ­ση της σα­γιο­νά­ρας» το ’74. Παρά τα πα­ρα­πά­νω, ήταν τα δύο ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ που στρα­το­λό­γη­σαν δε­κά­δες χι­λιά­δες μέλη κατά τη με­τα­πο­λί­τευ­ση, από την ερ­γα­τι­κή τάξη και τη νε­ο­λαία που στρε­φό­ταν αρι­στε­ρά. Είχαν ένα πρώτο στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό, εμπει­ρία και, πάνω απ’ όλα, το φω­το­στέ­φα­νο του θρύ­λου. Και φυ­σι­κά κρά­τη­σαν τον κόσμο τους πε­ριο­ρι­σμέ­νο στα όρια ανο­χής του συ­στή­μα­τος, πα­τώ­ντας πάντα φρένο στη δυ­να­μι­κή των αγώ­νων. Στρα­τη­γι­κή Οι αστο­χί­ες της ηγε­σί­ας της Αρι­στε­ράς δεν ήταν κυ­ρί­ως αδυ­να­μί­ες των προ­σώ­πων που δι­ηύ­θυ­ναν. Το ΚΚΕ κι η ευ­ρω­κο­μου­νι­στι­κή πα­ραλ­λα­γή του, το ΚΚΕ εσ., ορ­γά­νω­ναν αν­θρώ­πους που προσ­δο­κού­σαν το σο­σια­λι­σμό, αλλά τους εκ­παί­δευαν σε μια πο­λι­τι­κή πε­ριο­ρι­σμέ­νων με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων μέσα στο σύ­στη­μα. Ανά­με­σα στους κα­θη­με­ρι­νούς αγώ­νες από τη μια και την ανά­γκη να κα­ταρ­γη­θεί ορι­στι­κά η εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο από την άλλη, δεν υπήρ­χε καμία γέ­φυ­ρα. Και κάθε φορά που μπαί­νει μπρο­στά το ζή­τη­μα της εξου­σί­ας, το ΚΚΕ και η υπό­λοι­πη ρε­φορ­μι­στι­κή Αρι­στε­ρά ανα­ζη­τούν συμ­μά­χους σε κά­ποιο «πα­τριω­τι­κό» τμήμα της αστι­κής τάξης προ­σαρ­μό­ζο­ντας σ’ αυ­τούς τους «συμ­μά­χους» τα όρια της πο­λι­τι­κής τους. Έτσι, η ερ­γα­τι­κή εξου­σία και ο σο­σια­λι­σμός πα­ρα­πέ­μπο­νται για τη Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία και οι ελιγ­μοί με τους αστούς κα­τα­λή­γουν πά­ντο­τε σε Βάρ­κι­ζες. Το 1967 χρεια­ζό­ταν μια άλλη, μια επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά, που να έχει εμπι­στο­σύ­νη στη μα­χη­τι­κό­τη­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης, κι όχι στη «σύ­νε­ση» και τις «δη­μο­κρα­τι­κές ευαι­σθη­σί­ες» των κα­πι­τα­λι­στών. Ήταν ανα­γκαία μια ηγε­σία που να ξέρει τι θέλει και να έχει τα στε­λέ­χη και το μέ­γε­θος για να το κάνει. Μένει σε μας να απο­δεί­ξου­με πως κάτι μά­θα­με από την Ιστο­ρία, και πως, στις μάχες που πλη­σιά­ζουν, θα εί­μα­στε λι­γό­τε­ρο ανέ­τοι­μοι/ες. ΠΗΓΗ: http://rproject.gr/article/mporoyse-i-aristera-na-apotrepsei-gypso-toy-67
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ	Δημοσιεύθηκε: Δευ Απρ 20, 2015 11:29 am    Θέμα δημοσίευσης: Ποιοι βοήθησαν την άνοδο της χούντας της 21ης Απριλίου 1967 Ποιοι βοήθησαν την άνοδο της χούντας της 21ης Απριλίου 1967 Γράφει: Μανόλης Κυριάκης Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 53% με την υπόσχεση του αρχηγού της Γεωργίου Παπανδρέου ότι θα εφαρμόσει πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Η ΕΡΕ, το παλάτι, ο στρατός, η αστυνομία, η πρεσβεία των ΗΠΑ, η CIA και το ΝΑΤΟ, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αποτελεί παρένθεση, επένδυσαν στην τακτική του φόβου, όπως και σήμερα η ΝΔ: «αυτή η δραχμή είναι δική σου, μην αφήσεις τον Παπανδρέου να στην πάρει», στην κατάρρευση της οικονομίας, στην χρεοκοπία και στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το 1961 είχε προηγηθεί το σχέδιο βίας και νοθείας «Περικλής» που αποκάλυψε ότι το παρακράτος, ξένοι και ντόπιοι, δεν θεωρούσαν τίποτα το παράνομο να προβαίνουν σε αντισυνταγματικές πράξεις χωρίς να τιμωρούνται από το 1947. Ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις αλλά ήταν φανερό πως είχε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία και δεν πήρε σχεδόν κανένα μέτρο για να αλλάξει τις δομές του στρατού που λειτουργούσε κάτω από το παρακράτος του ΙΔΕΑ από το 1945 (Μακαρέζος, Γεννηματάς, Σακελλαρίου, Πατίλης, Αγγελής, Καρδαμάκης, Σπαντιδάκης, Τζανετής κ.ά) με απομάκρυνση όσων δεν ήταν ΙΔΕΑ με τοποθετήσεις και προαγωγές των αξιωματικών της οργάνωσης. Ο Παπανδρέου διόρισε υπουργό άμυνας τον Γαρουφαλλιά και αρχηγό του Στρατού τον Γεννηματά με υπόδειξη του παλατιού και των ξένων κέντρων εξουσίας, που επιδίωξη τους ήταν ότι η χώρα έπρεπε να διαφυλάξει το στεγανό του βασιλικού στρατεύματος. Από την πρώτη στιγμή της ανόδου της Ένωσης Κέντρου, οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι η εξωτερική και η εσωτερική πολιτική της Ελλάδας δε θα ήταν όπως ήταν από το 1947. «Κάνουμε ό,τι θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και τίποτα δε μας σταματά», δήλωση Αμερικανού Σταθμάρχη το 1961 στον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ στις ελληνικές παρελάσεις κυκλοφορούσαν τα τανκς με αμερικάνικες σημαίες «ή βγάζετε τον Πλαστήρα από πρωθυπουργό και βάζετε τον Παπάγο ή τον Κανελλόπουλο ή τον βλάκα (έτσι αποκαλούσαν τον Σοφοκλή Βενιζέλο) ή βοήθεια στρατιωτική ή οικονομική δεν έχετε από το σχέδιο Τρούμαν-Μαρσάλ». Παρόμοια μεθοδολογία και σήμερα: ή υπογράφετε το μνημόνιο ή χρήματα δε θα πάρετε. Δεξιές εφημερίδες (Βραδινή, Ελεύθερος Τύπος, Ημέρα, Ακρόπολις, Καθημερινή) από την άνοδο της Ένωσης Κέντρου το 1964 συμμετείχαν στο σχέδίο ανατροπής. Η κυβέρνηση Παπανδρέου Κερένσκι, διαλύει την ελληνική ΚΥΠ, διαλύεται και κομματικοποιείται το στράτευμα, η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, οι Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες έχουν εισχωρήσει στο στράτευμα, οι χωροφύλακες έχουν κλειστεί στα σπίτια τους και κυκλοφορούν φήμες για πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Ο Παπαδόπουλος κάνει το ψευδοσαμποτάζ του Έβρου ρίχνοντας ζάχαρη σε τανκς ενοχοποιώντας αριστερούς φαντάρους με φοβερά βασανιστήρια, όταν όλοι γνώριζαν ότι ήταν έργο του Παπαδόπουλου και ότι προετοίμαζαν πραξικόπημα και αναγκάζοντας τον Ηλία Ηλιού μέσα στη Βουλή να καταγγείλει προφητικά με τη σοφία του «ο Παπαδόπουλος μια μέρα θα μας δέσει». Ο Π. Κανελλόπουλος σε συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος δίνοντας κάλυψη σ’ όλες αυτές τις ψεύτικες πληροφορίες εκραύγαζε «Να φύγει η κυβέρνηση των Λαμπράκηδων», «ο Παπανδρέου είναι εθνικός κίνδυνος», «κόπηκε η εθνική αναπνοή του στρατού», «η ύπαρξις και το κύρος του κράτους έχουν μηδενισθεί», «οι χωροφύλακες κρύπτονται και υφίστανται εκβιασμούς», «Τα μέλη της Νεολαίας Λαμπράκη από 23.000 έχουν γίνει 65.000». Ζήτησε από τους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου να ανατρέψουν τον Παπανδρέου και ότι θα στηρίξει μια τέτοια κυβέρνηση αποστατών. Οι εφημερίδες της δεξιάς άρχισαν να δημοσιεύουν μυστικές πληροφορίες και αστυνομικές εκθέσεις «για κομμουνιστικό κίνδυνο» και γελοίες πληροφορίες ότι οι κομμουνιστές συγκεντρώνουν όπλα για να καταλάβουν την εξουσία, που φυσικά ποτέ δε βρέθηκαν. Στη δίκη της Χούντας ο τελευταίος πρωθυπουργός της χώρας, ο πολιτικός προϊστάμενος της ΚΥΠ, ο σοφός ακαδημαϊκός δάσκαλος με 60 χρόνια στην πολιτική Π. Κανελλόπουλος δήλωνε ότι δε γνώριζε για τον κίνδυνο πραξικοπήματος και ότι «έπεσε θύμα ψευδών πληροφοριών». Η χώρα μας όπως και η Κύπρος πλήρωσαν πολύ ακριβά την ανεπάρκειά του. Σε λίγους μήνες ξέσπασε το σκάνδαλο «Ασπίδα» με την καταγγελία της Βραδινής ότι πολιτικός αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο αντιστράτηγος Σίμος που ανέλαβε την διοικητική εξέταση είχε αποφανθεί να ελεγχθούν μόνο 3-4 λοχαγοί. Μάρτυρες κατηγορίας κατά του Ασπίδα πολλοί πρωταγωνιστές της μετέπειτα χούντας: Θεοφλογιαννάκος, Καρύδας, Παλαϊνης, Κουρκουλάκος, Στειακάκης, Πετάνης, Γκόρος Γεννηματάς, Σαμψών κ.ά. και πολιτικοί όπως Κανελλόπουλος Π., Γαρουφαλιάς, Νόβας Φαρμάκης, κ.ά. Ο Κανελλόπουλος μετά δήλωσε ότι δεν αποδείχθηκε πουθενά ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αρχηγός και παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος. Ενώ ο ίδιος με προηγούμενες δηλώσεις του κατήγγειλε προφητικά «Ο κύριος Παπανδρέου σήκωσε άδικα το χέρι του ενάντια στην ακεραιότητα των ενόπλων δυνάμεων και θα πληρώσει γι’ αυτό το σοβαρό σφάλμα ». Μετά από λίγους μήνες δήλωνε πάλι ότι «συγγνώμη, έκανα λάθος». Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να επιβάλουν Νατοϊκή λύση διχοτόμησης στην Κύπρο ανακοινώνοντας το σχέδιο ΑΤΣΕΣΟΝ και απειλώντας την Ελλάδα ότι δεν θα εμποδίσουν την Τουρκία σε περίπτωση επίθεσης κατά της Ελλάδος και ότι οι Τούρκοι με την Τουρκική Αεροπορία που διαθέτουν είναι ικανοί να κάψουν όλη την Ελλάδα. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν δέχτηκαν το Σχέδιο που προέβλεπε Βάση Τούρκικη και Αγγλική στην Κύπρο, δηλαδή Διχοτόμηση, παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία και Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, δηλώνοντας στον Αμερικάνό Πρόεδρο ότι το ελληνικό Σύνταγμα δεν προβλέπει παραχώρηση ελληνικού εδάφους και ότι η Ελληνική Βουλή δε θα ψήφιζε το σχέδιο. Ο Πρόεδρος Τζόνσον στην άρνηση της Ελλάδας και της Κύπρου για το σχέδιο Άτσεσον δήλωσε «Γαμώ το Σύνταγμά σας, τη Βουλή και την Δημοκρατία σας. Η Αμερική είναι ελέφαντας και σεις είστε ψύλλοι. Θα βάλω τον ελέφαντα να σας απορροφήσει και να διαβιβάσετε στον Πρωθυπουργό σας ότι είναι λίγα τα ψωμιά σας». Στις 15 Ιουλίου 1965 υποχρεώνεται ο Γ. Παπανδρέου σε παραίτηση από τον βασιλιά και αρχίζει η σαλαμοποίηση και ο τεμαχισμός της Ε.Κ. με πρωταγωνιστές τον Νόβα, Τσιριμώκο, Στεφανόπουλο και Μητσοτάκη κ.ά. σε συνεργασία με το παλάτι, τη CIA, τον Αμερικάνο σταθμάρχη στην Αθήνα, το Στρατό, την Αμερικάνικη Πρεσβεία, το ΝΑΤΟ, την Αστυνομία και τους αποστάτες με την κάλυψη και της ΕΡΕ. Ο Λαός αντέδρασε με συγκεντρώσεις πρωτοφανείς. Έφτασαν το ένα εκατομμύριο με σοβαρά επεισόδια (δολοφονία Πέτρουλα κ.ά.), αλλά και μεγάλες καταστροφές από το παρακράτος όπως απεδείχθη στη συνέχεια για να προετοιμάσουν το παρακρατικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Ακολούθησαν 7 χρόνια βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις και καταστροφή για την πατρίδα μας και την Κύπρο με την τουρκική εισβολή με τη βοήθεια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Παράφρονες αξιωματικοί εκπαιδευόμενοι σε στρατιωτικές μονάδες των ΗΠΑ και της CIA μας έβαλαν στο γύψο «δια της επαναστάσεως» που κράτησε 7 χρόνια με την καταστροφή της πατρίδας μας και της Κύπρου. Μανόλης Κυριάκης Οικονομολόγος-Βιβλιοπώλης- Πρώην αντιδήμαρχος Ηρακλείου ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/

Powered by phpBB © 2001,2002 phpBB Group