 Δημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 10, 2009 9:47 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Το παραμύθιασμα έχει όρια
Τέτοιες συζητήσεις δικαιώνουν την ύπαρξη του resaltomag. Καίριες παρατηρήσεις που προωθούν τον προβληματισμό, αντίθετα από το στόχο της ανάλυσης Λαλιώτη που είναι η περιχαράκωση όποιων προβληματίζονται. Μαζικό κίνημα, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός... ξεχάστηκαν! Όλα για τη διόρθωση του συστήματος! Κάτω ο "καπιταλισμός - καζίνο" και ο νεοφιλευθερισμός λοιπόν. Και επειδή ούτε και αυτό δεν τους είναι αρκετό, ο φόβος (για το σύστημα) φυλά τα έρμα, ούτε λέξη για το ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ καθ' ημάς νεοφιλευθερισμού. Ο Σημίτης 'ξεχνιέται'... Έτσι οι Λαλιώτηδες νομίζουν ότι ξεχνιούνται οι δικές τους ευθύνες για τον "εκσυγχρονισμό" και θεωρούν ότι τον ξεπερνούν χωρίς καν να τον... κριτικάρουν! Πολύ δεν πάει; Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ; Όσο για την "πολιτική πρόταση" είναι δυστυχώς για τον Λαλιώτη ήδη γνωστή και απορριπτέα! Για το ΠΑΣΟΚ, χωρίς αλλαγές πολιτικής και χωρίς αυτοκριτική ουσίας μιλά και στη συνεργασία με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει. Δεν είναι ο πρώτος που τους βλέπει ως δεκανίκι! Εδώ οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑτοι σαν δεκανίκι βλέπουν το εγχείρημά τους και το βρίσκουν αρκετό. Αυτό αποδεικνύουν στηρίζοντας τη ΓΣΕΕ των ΠΑΣΟΚων και με το ΠΑΣΟΚ συναντήθηκαν στο Φόρουμ. Η πλατφόρμα στήριξης της ΓΣΕΕ και συνάντησης με το ΠΑΣΟΚ στο Φόρουμ ήταν ακριβώς η "πάλη" κατά του "καπιταλισμού - καζίνο" και όχι του καπιταλισμού νέτα σκέτα, η πάλη κατά της "νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης" και όχι κατά του ιμπεριαλισμού. Ακόμη και αν φανούμε ελαστικοί και δεν σταθούμε σε αυτά, η "σκέψη" του Λαλιώτη μας επαναφέρει στην... τάξη! Τι προτείνει; "σύγχρονες λύσεις με Δημοκρατικά και Σοσιαλιστικά Προτάγματα: • με όρους ριζικών κοινωνικών αλλαγών και ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, • με όρους οικολογικής εγρήγορσης και δράσης, • με όρους Ειρήνης και Βιώσιμης ανάπτυξης, • με όρους κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης". Το γλωσσάρι της Νέας Τάξης σε όλη του την γκάμα! Γιατί δεν λέει ΜΙΑ πρόταση "με όρους ριζικών κοινωνικών αλλαγών"; Γιατί δεν καταθέτει ΜΙΑ πρόταση "με όρους κοινωνικής χειραφέτησης"; Απλή η απάντηση. Δεν έχει πρόταση "εκτός" καπιταλιστικού συστήματος. Δεν έχει τίποτε "εκτός" της νεοταξίτικης λογικής. Δεν λέει λοιπόν ΤΙΠΟΤΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ για να μπορέσει να συνεχίσει το... παραμύθιασμα. Όλο και περισσότεροι όμως δεν μασάμε! Και η κρίση -όχι του νεοφιλελευθερισμού όπως "βλέπει" ο Λαλιώτης, αλλά- του καπιταλισμού θα μας κάνει πολύ περισσότερους. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 10, 2009 4:35 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Για το ίδιο θέμα έχει γίνει και παλιότερα συζήτηση.
Παραθέτω ένα άρθρο του "Εξόριστου" από αυτή τη συζήτηση,: εδώ http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2736 "Το έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού"!!! Αρχίζουν πλέον τα φερέφωνα του καθεστώτος, άλλα δειλά και άλλα ανοικτά, να αναθεματίζουν τον νεοφιλελευθερισμό και να ουρλιάζουν για το «έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού». Ενοχοποιούν το νεοφιλελευθερισμό για να από-ενοχοποιήσουν τον καπιταλισμό. Φυσικά πολλοί φωνασκούν από άγνοια και αμάθεια και από τον «ζήλο» τους να «πλασαριστούν» στο στρατόπεδο των «αριστερών» απατεώνων. Πράγματι, το «αριστερό» ιδεολόγημα της απάτης που θα μας καταδυναστεύσει τώρα είναι οι αναθεματισμοί κατά του νεοφιλελευθερισμού και η προβολή του «κρατικού ελέγχου» και της «αριστερής» διαχείρισης της κρίσης. Θα μας στουπώσουν πάλι το κρανίο με τα μυθεύματα της «μικτής οικονομίας» και με το αιώνιο σοσιαλδημοκρατικό μύθο του «μικρότερου κακού». Αλλά, ας τα πιάσουμε από την αρχή, πάλι με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων, για να μην κουράζουμε με μακροσκελείς αναλύσεις. Πρώτη παρατήρηση. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια οικονομική μορφή του καπιταλισμού, μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ του κεφαλαίου, και ΟΧΙ ανεξάρτητο γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής. Το ίδιο και ο κρατικός παρεμβατισμός και οι λεγόμενες «κοινωνικοποιήσεις» (κρατικοποιήσεις) μέσα στον καπιταλισμό. Ανάλογα με τα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και ανάλογα με τις κρίσεις και τους κινδύνους που περνάει, προωθείται η μία ή άλλη μορφή. Και πάντα στις μεγάλες, δομικές κρίσεις του, «κοινωνικοποιούνται», δηλαδή κρατικοποιούνται οι ζημιές του. Και πάντα οι τομείς που δεν υπόσχονται μεγάλα ή γρήγορα κέρδη «αφήνονται» στο κράτος. Στο κράτος των πολυεθνικών για την εξυπηρέτηση των πολυεθνικών. Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα, όχι μόνο σε έναν μαρξιστή, αλλά σε οποιοδήποτε σοβαρό μελετητή της καπιταλιστικής οικονομίας… Δεύτερη παρατήρηση. Επειδή κάποιοι καμώνονται ότι αγνοούν τη φύση και τη λειτουργία του κράτους θα επαναλάβουμε: Το κράτος είναι το εκτελεστικό όργανο του κεφαλαίου και σήμερα ολοκληρωτικά ελεγχόμενο και αλωμένο από τους υπερεθνικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου. Συνεπώς οποιαδήποτε κρατικοποίηση επιχειρήσεων ή ιδιωτικοποίηση του κράτους αποτελεί ΑΠΟΦΑΣΗ των πολυεθνικών με εκτελεστικό όργανο την κάθε κυβέρνηση του καθεστώτος. Ας μελετήσουν οι αδαείς και τα «φερέφωνα», αν όχι την εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας, τουλάχιστον την πολιτική ιστορία: Οι πιο φανατικοί «κρατιστές» (οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες) προώθησαν πιο υστερικά τις ιδιωτικοποιήσεις. Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο γνωστό παράδειγμα. Και σήμερα είναι οι «υστερικοί» νεοφιλελεύθεροι του χθες που φωνασκούν και προωθούν τις κρατικοποιήσεις των μεγάλων ζημιών του κεφαλαίου. Ο ίδιος ο Σόρος μιλάει για παρεμβάσεις και έλεγχο του κράτους… Τρίτη παρατήρηση. Πάντα στις μεγάλες κρίσεις έβγαιναν μπροστά οι ενσωματωμένοι «αριστεροί» κάθε απόχρωσης για να σώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, αναπαράγοντας όλους τους μύθους περί «αριστερής» και «δεξιάς» διαχείρισης. Μας έλεγαν: «Αν δεν διαχειριστούμε την κρίση εμείς, θα τη διαχειριστή η «δεξιά» και η «αντίδραση» και τότε κινδυνεύουμε με πλήρη καταστροφή». Με πιο απλά λόγια οι «αριστεροί» απατεώνες μας έλεγαν: «Αφήστε να σας κόψουμε τα τρία δάκτυλα, γιατί αλλιώς θα σας κόψουν ολόκληρο το χέρι!». Η ιστορία έχει όμως τελεσίδικα αποφανθεί: Όλοι και ιδιαίτερα αυτοί οι «αριστεροί» μας κόψανε όλα τα δάκτυλα και μας οδηγούσαν σαν τρενάκι από το κακό στο χειρότερο… Τέτοιου είδους ηττοπαθείς «επιχειρηματολογίες» δεν στηρίζονται σε καμία απόδειξη και ιστορική δικαίωση. Επιδιώκουν την καθεστωτική ισορροπία και εδραίωση των καπιταλιστικών συμφερόντων με το να κρατάνε τις λαϊκές μάζες στο περιθώριο και να τις καθιστούν ανίκανες (ιδεολογικά και πολιτικά παροπλισμένες) να αντισταθούν στις επιθέσεις του κεφαλαίου. Αυτά τα μαθήματα της ηττοπάθειας και της συντριβής μας, διδάσκει πιο ωμά και κυνικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα: Αυτή η «τσόντα» της Νέας Τάξης, η οποία αποτελεί και τον ιδεολογικά κυρίαρχο ροπαλοφόρο του καθεστώτος. Χωρίς την ενεργοποίηση, κινητοποίηση και οργάνωση των λαϊκών μαζών δεν υπάρχει ελπίδα να μας μείνει κανένα δάκτυλο: Είτε είναι «δεξιά» κυβέρνηση είτε «αριστερή». Αντίθετα, κινδυνεύουμε να γίνουμε πλήρες προτεκτοράτο των Αμερικανών με κυβερνήσεις που θα αποτελούν τους ιπποκόμους των Αμερικανών και των «νταβάδων»… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 10, 2009 1:44 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Μερικές ακόμα συνοπτικές παρατηρήσεις
Πρώτη παρατήρηση. Ο Κ. Λαλιώτης δαιμονοποιεί το νεοφιλελευθερισμό, με την αναγωγή του σε ιδεολογικό και πολιτικό εφεύρημα. Αποσπά δηλαδή το νεοφιλελευθερισμό από την εσώτερη λογική του κεφαλαίου, τον «ανεξαρτοποιεί και τον υψώνει σε «ιδεολογικό στρατήγημα». Αυτή είναι η διαλεκτική του Λαλιώτη και μέχρι εκεί έχει συλλάβει τους νόμους των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Δεν είναι τυχαίος, όπως θα δείξουμε παρακάτω, αυτός ο τυπικός τεμαχισμός του καπιταλιστικού κυκλώματος και η αυτονόμηση των μορφών του. Ο νεοφιλελευθερισμός (όπως και άλλες πολιτικές του κεφαλαίου), μπορεί να έγινε ιδεολόγημα και πολιτικός κώδικας, αλλά αποτελεί τη «στρατηγική λογική» όχι των ιδεολόγων και πολιτικών του συστήματος, αλλά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Εμπεριέχεται στα οστά και στο μεδούλι του καπιταλισμού, είναι ο σιδερένιος νόμος της ιμπεριαλιστικής εξέλιξης και κυριαρχίας. Η «ψυχή» και το «αίμα» του κεφαλαίου είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων και η «ελεύθερη αγορά». Στις ιδεολογίες και στην πολιτική κωδικοποιούνται αυτοί οι κυρίαρχη νόμοι του καπιταλισμού. Σήμερα στο στάδιο του πλανητικού ιμπεριαλισμού (παγκοσμιοποίηση), η ιδιωτικοποίηση των πάντων και η υποταγή των πάντων στην παγκόσμια αγορά παίρνει επιδημικές και ολοκληρωτικές μορφές. Συμπέρασμα πρώτο: Δεν μπορεί να αμφισβητήσεις το νεοφιλελευθερισμό, δίχως να αμφισβητήσεις τη μήτρα του: Τον καπιταλισμό!!! Παρατήρηση δεύτερη. Ο κρατικός παρεμβατισμός (εδώ θέλει να καταλήξει ο Λαλιώτης) είναι μια άλλη μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου, η οποία απορρέει και αυτή από τις ίδιες τις ανάγκες του κεφαλαίου, της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και κυριαρχίας. Η ίδια η λογική (στρατηγική) του κεφαλαίου οδηγεί στην «ιδεολογία» και «πολιτική» του κρατικού παρεμβατισμού σε εποχές κρίσης του, σε εποχές που «κρατικοποιεί» τις ζημιές του και τις φορτώνει στις πλάτες της κοινωνίας και των εργαζομένων. Το κράτος, και αυτό φαίνεται να το αγνοεί εσκεμμένα ο Λαλιώτης, είναι το «εργαλείο», μέσω του οποίου το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο προωθεί τα συμφέροντά του. Είτε με την «κρατικοποίηση» των ζημιών του, είτε με την κερδοφόρα ιδιωτικοποίηση του «δημόσιου τομέα». Ανάλογα, λοιπόν με τις ανάγκες του, στη δοσμένη ιστορική συγκυρία, το κεφάλαιο, το υπερεθνικό σήμερα (να μη το ξεχνάμε), οδηγείται είτε στη μορφή κυριαρχίας τού άκρατου νεοφιλελευθερισμού, είτε στη μορφή των «παρεμβάσεων» του κράτους του. Και οι δύο αυτές μορφές απορρέουν από την εσωτερική λογική του κεφαλαίου και των στρατηγικών αναγκών του. Δεν είναι ξεχωριστές και αυτονομημένες μορφές, είναι διαλεκτικά συνδεδεμένες και υποταγμένες στους καπιταλιστικούς νόμους: Οι δύο όψεις του ίδιο νομίσματος. Συμπέρασμα δεύτερο: Το να διαχωρίζεις το «νεοφιλελευθερισμό» από τον «κρατικό παρεμβατισμό» είναι απάτη, ένα ιδεολόγημα απάτης. Η ιστορία το έχει αποδείξει και μάλιστα η ιστορία του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του Λαλιώτη… Παρατήρηση τρίτη. Ο Λαλιώτης τα διαχωρίζει και δαιμονοποιεί το νεοφιλελευθερισμό για να πλασάρει εκ νέου τη μυθολογία του κρατικού παρεμβατισμού, αλλά και για να ταυτίσει τη «δεξιά» με το νεοφιλελευθερισμό και τη μεταλλαγμένη «αριστερά» (το αποδέχεται και ο ίδιος) με τις «κρατικές παρεμβάσεις» και τις «μεταρρυθμίσεις». Με πιο απλά λόγια ο Λαλιώτης προτείνει στο κεφάλαιο: Η παραδοσιακή δεξιά δεν μπορεί να εξαπατήσει αποτελεσματικά. Εμείς με τις σύνθετες σοφιστείες μας και με τα «σοσιαλιστικά προτάγματά» μας είμαστε οι πιο κατάλληλοι!!! Πράγματι, είναι πολλαπλοί οι μύθοι της απάτης του Λαλιώτη. α). Επικαλύπτει και αποκρύβει ότι και σοσιαλδημοκρατία και γενικά η κυβερνώσα «αριστερά» εφάρμοσαν ακόμα πιο κυνικά το νεοφιλελευθερισμό. Ο Σημίτης το ελληνικό παράδειγμα. Ο Λαλιώτης, μήπως έλλειπε από την Ελλάδα του σημιτισμού; β) Επικαλύπτει και αποκρύβει ότι και η «δεξιά» προχώρησε, όταν οι ανάγκες του κεφαλαίου το απαιτούσαν, σε κρατικούς παρεμβατισμούς. Και σήμερα επίσης οδηγείται το σύστημα συνολικά σε πολιτικές «κρατικού παρεμβατισμού» για να κρατικοποιήσει τις ζημιές του κεφαλαίου από την κρίση… γ). Εξαπατά με τη μυθολογία των μεταρρυθμίσεων. Καμιά κυβέρνηση «δεξιά» ή «σοσιαλιστική» δεν μπορεί να προβεί ούτε σε ελεημοσύνες, όχι μεταρρυθμίσεις, σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων και κραχ. Το εντελώς αντίθετο γίνεται: Αφαίρεση και των υπολειμμάτων των κατακτήσεων. Ο Λαλιώτης μιλάει για «μεταρρυθμίσεις», όταν η κυβέρνησή του, στην οποία συμμετείχε, επιτέθηκε, άγρια και βάναυση, εναντίον των κεκτημένων και εφάρμοσε με αυθάδη βαναυσότητα την πολιτική των «αντιμεταρρυθμίσεων»: Αυτό που πρόσταζε το κεφάλαιο… Το μόνο μέσον άμυνας του λαού και το μόνο μέσον επίθεσης για μεταρρυθμίσεις είναι το μαζικό κίνημα και η οργάνωσή του. Πάνω σε αυτά ο Λαλιώτης δεν βγάζει άχνα. Μας λέει μόνο για κυβερνητικά, «κεντροαριστερά» σχήματα με «σοσιαλιστικά προτάγματα», αλλά το πώς οργανώνονται «εκ των κάτω» και πάνω σε ποια αγωνιστικά αιτήματα, τα αριστερά κινήματα, δεν λέει λέξη… Εκτός αν εννοεί οργάνωση «εκ των κάτω» το αναπαλαιωμένο ΠΑΣΟΚ και οι «σμίξεις» με το ΣΥΡΙΖΑ… δ). Ένας ακόμα μύθος είναι η συγκάλυψη της δεξιάς φύσης του κόμματός του. Εδώ, βεβαίως, πιάνεται ο ίδιος στο δόκανο των αοριστιών και σοφιστειών του. Γιατί όταν δέχεσαι τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της «αριστεράς» δεν μπορεί να μιλάς «αντιδεξιά» και να διαχωρίζεις τη δεξιά μετάλλαξη (αυτό σημαίνει νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη) από τη «δεξιά». Συμπέρασμα τρίτο. Ο Λαλιώτης με τις πολιτικές του αυθαιρεσίας και σοφιστείες του επιχειρεί να συγκαλύψει τούτο: Ότι και το ΠΑΣΟΚ είναι δεξιά και μάλιστα η πλέον ύπουλη δεξιά του πλανητικού ιμπεριαλισμού, μια δεξιά με «σοσιαλιστικά προτάγματα» και «αριστερές» σάλτες, ολοκληρωτικά υποταγμένη στο πλανητικό, αυτοκρατορικό κράτος των ΗΠΑ. Τελευταία παρατήρηση. Η μόνη, συνεπώς, καθαρή πρόταση του Λαλιώτη, μέσα στον κυκεώνα των ασαφειών του και λεκτικών τεχνασμάτων του είναι τούτη: Η μεταλλαγμένη σε δεξιά «αριστερά» να μεταλλαχτεί εκ νέου σε αριστερά!!! Και επειδή καμιά δεξιά δεν μεταλλάσσεται σε αριστερά, ακριβώς γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε σοσιαλισμό, το μόνο που μένει είναι η εξαπάτηση: Η αναπαλαίωση της μεταλλαγμένης «αριστεράς» με «σοσιαλιστικά προτάγματα» και «κεντροαριστερά σχήματα»: Οι σοφιστείες στη νιοστή!!! |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 09, 2009 5:05 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Όπως ορθά επισημάνθηκε ο Κ. Λαλιώτης δεν θέτει ΤΙΠΟΤΑ συγκεκριμένο.
ΟΥΤΕ τα μεγάλα προβλήματα που τίθενται σήμερα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Όταν δεν αναλύσεις τις στρατηγικές του πλανητικού ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης, όταν δεν συγκεκριμενοποιείς το τι είναι καπιταλιστική παγκοσμοιοποίηση, ΤΟΤΕ δεν μπορείς να μιλήσεις για εναλλακτικές λύσεις, ιδιαίτερα για σοσιαλισμό. Εξαπατάς με σοσιαλιστικές σάλτες και κεντροαριστερά ιδεολογήματα, τα οποία είναι ιδεολογήματα της μεταλλαγμένης «αριστεράς»… Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της γενικολογίας του Κώστα Λαλιώτη, ας διαβάσει το παρακάτω (και αυτό γενικό) κείμενο, γραμμένα το 2005.[/ http://www.resaltomag.gr/122.mag |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 09, 2009 3:57 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Γενικές γνωστές διαπιστώσεις
Και τα γνωστά σοσιαλδημοκρατικά μερεμέτια Πράγματι σε επίπεδο διαπιστώσεων είναι ενδιαφέρον το κείμενο. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του είναι ότι καταγράφει συνοπτικά και εύγλωττα τα σημάδια της καπιταλιστικής κρίσης, τα συμπτώματά της δηλαδή. Διαπιστώνει, γνωστά βεβαίως πράγματα, αλλά δεν εξηγεί. Γιατί, το να τα εξηγούμε όλα με την αγορά γενικά δεν είναι εξήγηση είναι κοινοτοπία. Τι είναι αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση και Νέα Τάξη, ποιες οι λειτουργίες της και ποια τα νέα προβλήματα που γεννιούνται σε αυτή την υπερεθνική φάση του καπιταλισμού, τίποτα το συγκεκριμένο δεν μας λέει το κείμενο. Όλα αυτά εξαφανίζονται, συνακόλουθα δεν νιώθει ο Λαλιώτης, ούτε την ανάγκη να θέσει και τους άξονες επεξεργασίας και καθηκόντων ενός αυθεντικού σοσιαλιστικού κινήματος. Μένει, έτσι νοσηρά αγκυλωμένος, στα ιδεολογήματα της «κεντροαριστεράς» και στην ουτοπία της «επανίδρυσης» του ΠΑΣΟΚ. Πάει να αναστήσει τους νεκρούς, επαναφέροντας και ανακυκλώνοντας, δολίως, τα ίδια και τα ίδια παλιά υλικά. Και αυτό παρά το γεγονός ότι δέχεται τη «νεοφιλελεύθερη» μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς»: Η πιο τολμηρή του επισήμανση!!! Μόνο που και εδώ, με τη δόλια μέθοδο της αφαίρεσης της αφαίρεσης, δεν καταπιάνεται με τίποτα το συγκεκριμένο: στο πώς εκφράζεται (ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά) αυτή η μετάλλαξη. Έτσι πάλι εξοβελίζει τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και εξαφανίζει τις απαντήσεις και τα καθήκοντα πάνω στα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας που θέτει η παγκοσμιοποίηση: Κοινωνικά ζητήματα, εθνικά ζητήματα, «ανοικτά σύνορα», ισοπέδωσης και πολτοποίησης των πάντων (πολυπολιτισμικότητα), τρομοκρατίας, ακρωτηριασμού της σκέψης, νεοταξικά ιδεολογήματα και πολλά άλλα. Ο Λαλιώτης δεν λέει τίποτα το συγκεκριμένο. Γενικές διαπιστώσεις, πασίγνωστες και ορατότατες. Πέραν αυτών, ουτοπικά «σοσιαλιστικά» μερεμέτια. Δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο το καπιταλιστικό σύστημα και τη λογική του, απλώς ζητάει τον εξωραϊσμό του, με μια πολιτική αντί-νεοφιλελεύθερη!!! Τον θλίβει ο «καπιταλισμός καζίνο»!!! Και προτείνει: Ένα νέο ΠΑΣΟΚ που να έχει σοσιαλιστική γεύση: την επεξεργασία δηλαδή μιας νέας ουτοπίας-απάτης. Τουλάχιστον θα όφειλε να δώσει την εξής απάντηση: Γιατί το σοσιαλιστικό, ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ μεταλλάχτηκε και έφτασε στο σημερινό κατάντημα; Και κάτι άλλο που σκοπίμως ξεχνάει: δεν ήταν και ο ίδιος ένας από τους «τροχούς» αυτής της μετάλλαξης; Θα επανέλθουμε… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 09, 2009 11:17 am Θέμα δημοσίευσης: Κ.Λαλιώτης: Από την κρίση στο κραχ |
|
| Ένα πολύ ενδιαφέρον και οξυδερκές κείμενο του Κώστα Λαλιώτη.Το πήραμε από εδώ:
http://www.thealpha.gr/main.asp?cat_id=2&page=next ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ «Από την ΚΡΙΣΗ στο ΚΡΑΧ; ΦΟΒΟΙ και ΕΛΠΙΔΕΣ» «Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ» =========================== www.antonios-pressinfo.blogspot.com ‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ Άρθρο του KΩΣΤΑ ΛΑΛΙΩΤΗ = 7.4.08 ======================== Το κείμενο που ακολουθεί είναι τα βασικά σημεία της ομιλίας μου για την παρουσίαση του Βιβλίου του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, με τίτλο «ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ. Η γέννηση του ολοκληρωτικού Καπιταλισμού», στις 7.04.2008. Οι θέσεις αυτές έχουν καταγραφεί συνοπτικά σε δύο διαδοχικά και αλληλοσυμπληρούμενα άρθρα, στα ΝΕΑ στις 19.04.2008 με τίτλο «Από την ΚΡΙΣΗ στο ΚΡΑΧ; ΦΟΒΟΙ και ΕΛΠΙΔΕΣ», και στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ στις 4.05.2008, με τίτλο «Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ». 1. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, μετά από μια πολύχρονη κυοφορία, γεννήθηκε και σιγά-σιγά κυριάρχησε σε παγκόσμια κλίμακα ως θρησκευτικό δόγμα, το ιδεολόγημα και η στρατηγική του Νεοφιλελευθερισμού, που συμπυκνώθηκε με τις φράσεις «Ένας Κόσμος, Μία Αγορά, Μία Υπερδύναμη, Μία Σκέψη». Αυτό το δόγμα στις διάφορες, ακραίες ή ηπιότερες εκδοχές του, έγινε κυρίαρχο και παντοδύναμο μετά την ηγεμονία του Νεοσυντηρητισμού στις ΗΠΑ, την Βρετανία και άλλες χώρες, μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, μετά την απόλυτη ενσωμάτωση και προσχώρηση της Κίνας στο σύστημα της Αγοράς, μετά την άκριτη υποταγή είτε την κριτική προσαρμογή της Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς στα νέα δεδομένα της Παγκοσμιοποίησης με τον «Καπιταλισμό-Καζίνο». Βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια δεν προέκυψαν ανέφελα. Υπήρξαν και υπάρχουν πολιτικές και κοινωνικές αντιστάσεις. Υπήρξαν και υπάρχουν αντιφάσεις, διακυμάνσεις και κρίσεις του συστήματος. Υπήρξαν και υπάρχουν οξυδερκείς οικονομικοί αναλυτές και διορατικοί Πολιτικοί, που έγκαιρα και έγκυρα είχαν προβλέψει ότι ο Νεοφιλελευθερισμός, ως ακραία έκφραση του Καπιταλιστικού συστήματος, αν και νικητής και κυρίαρχος, είναι «βαρύτατα άρρωστος» και σύντομα θα έμπαινε στην «εντατική». Τώρα για όλους φαίνεται ότι έχει έρθει η ώρα της αλήθειας, για άλλους η ώρα της ήττας και για άλλους η ώρα της δικαίωσης. 2. Τους τελευταίους μήνες η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ αποκάλυψε μία βαθύτατη και πολλαπλή αλλά ανομολόγητη και ταχύτατα επεκτεινόμενη στεγαστική, πιστωτική και χρηματο-οικονομική κρίση. Σύμφωνα με την αποτίμηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι συνολικές απώλειες φθάνουν περίπου ένα (1) τρισεκατομμύριο δολάρια. Αυτή η κρίση, σε συνδυασμό με τον καταποντισμό του Δολαρίου, με την• καθίζηση των Χρηματιστηρίων, με την ξέφρενη κούρσα των τιμών του Πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, με την καταστροφή του περιβάλλοντος και των κλιματικών αλλαγών, με την αλματική άνοδο των αγροτικών προϊόντων και των βασικών ειδών διατροφής σηματοδοτεί το φαύλο κύκλο της χειρότερης κρίσης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέρα με τη μέρα πολλοί Οικονομολόγοι, Πολιτικοί και εκπρόσωποι• Διεθνών Οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αξιολογούν την κρίση άλλοι ως παγιωμένη και παρατεταμένη, άλλοι ως δομική κοινωνικο-οικονομική κρίση και προαναγγέλλουν ως αναπόφευκτο ένα «Κραχ» αντίστοιχο, ίσως και μεγαλύτερο, από εκείνο του 1929. 3. Μέσα σε αυτή τη δίνη η μία «Φούσκα» σκάει μετά την άλλη «Φούσκα» αφήνοντας πίσω τους τα ερείπια μιας εικονικής Οικονομίας και μιας Ανάπτυξης με πρωτόγνωρες και προκλητικές κοινωνικές ανισότητες, αφήνοντας πίσω τους όλα τα υλικά των οικονομικών συνταγών γνωστών ως «Ρηγκανομικς» και των «Κλιντονομικς». Τα θύματά τους, μία συντριπτική αλλά ανασφαλής και φοβισμένη κοινωνική πλειοψηφία, αναμένουν ως «από μηχανής Θεό» μία άλλη συνταγή, ίσως τα «Ομπαμανομικς», ως ένα NEW DEAL (ανάλογο με εκείνο της 10ετίας του ’30) για την παραπαίουσα Αμερική του 21ου αιώνα. Μέσα σε αυτή τη δίνη και τη βαθειά πολύπλευρη κρίση και μπροστά σε• διαφαινόμενες αμφισβητήσεις, εξεγέρσεις και συγκρούσεις όλοι αναζητούν στην Αμερική, στην Ευρώπη και παντού, μία ουσιαστική Αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικο-οικονομικού πλαισίου. Μια Δημοκρατική ανατροπή των κατεστημένων και αποτυχημένων ιδεολογημάτων, είτε στη Νεοφιλελεύθερη εκδοχή της Δεξιάς, είτε στη «Σοσιαλ-Φιλελεύθερη» εκδοχή της μεταλλαγμένης Σοσιαλδημοκρατίας. Μέρα με τη μέρα η Αυτοκρατορία των ΗΠΑ, αν και θα διατηρούν την τεχνολογική και τη στρατιωτική υπεροχή τους, θα αναδεικνύονται ως ο αδύναμος κρίκος του Παγκοσμοποιημένου συστήματος και ο «Μεγάλος Ασθενής» της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που μεταδίδει τον «ιό» του από χώρα σε χώρα, από κοινωνία σε κοινωνία. 4. Με δεδομένη την ύφεση και την πολύμορφη κοινωνικο-οικονομική κρίση του ύστερου και παγκοσμοποιημένου Καπιταλισμού, με δεδομένο το επίκεντρό της στις ΗΠΑ, με δεδομένο τη ραγδαία επιδημική εξάπλωσή της παντού οι ανάγκες και οι αγωνίες των πολιτών σε κάθε χώρα γίνονται φόβοι. Οι φόβοι πυροδοτούν συγκρούσεις, ανασφάλεια και πανικό. Ο πανικός εγκυμονεί απειλές για χρεοκοπία, αποσταθεροποίηση και κατάρρευση. Η είδηση ότι, 47 εκατομμύρια Αμερικανοί Πολίτες είναι ανασφάλιστοι• και 30 εκατομμύρια Αμερικανοί Πολίτες θα μπουν στην ουρά για να αποκτήσουν «Κουπόνια Σίτισης» για αγορά ειδών διατροφής, είναι μία τρομακτική είδηση με τεράστιες αρνητικές συνέπειες, που προβάλλει το θαμπό και θρυμματισμένο «Αμερικανικό όνειρο». Η εικόνα εκατοντάδων εκατομμυρίων πεινασμένων ανθρώπων σε 36 χώρες• στον Τρίτο Κόσμο, θυμάτων μιας ορατής πια αλλά προαναγγελθείσας σύνθετης και κλιμακούμενης επισιτιστικής κρίσης, προκαλεί ένα αξεπέραστο σοκ για τα «εφιαλτικά επιτεύγματα» του σύγχρονου κόσμου. Επίσης, ο απολογισμός μιας πενταετίας, μετά την εισβολή και την• κατοχή των ΗΠΑ, μετά την αντίσταση και την τυφλή και διάχυτη βία στο Ιράκ, είναι αποκαλυπτικός και αποτροπιαστικός. Ένας απολογισμός με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και τραυματίες, με την αποδιοργάνωση της ζωής εκατομμυρίων Ιρακινών και με κόστος Πολέμου (δυσβάστακτο ακόμα και για τις ΗΠΑ) ανερχόμενο περίπου στα 3 τρις δολάρια, μαζί με άλλες σημαντικές και δραματικές αρνητικές (κοινωνικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές, πολιτισμικές, δημογραφικές) συνέπειες για τους λαούς του Ιράκ, των ΗΠΑ, της ευρύτερης περιοχής και όλου του κόσμου. Αυτά τα τρία ενδεικτικά παραδείγματα μαζί με την οικολογική κρίση και τις κλιματικές αλλαγές αποτελούν αλληλένδετες όψεις του ίδιου συστήματος, που παράγει και αναπαράγει τα τραγικά αδιέξοδά του και τη δομική κρίση του με την απληστία και την ασύδοτη κερδοσκοπία της άκρατης Αγοράς. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να συνειδητοποιήσουμε ότι η είδηση για τους «νεόπτωχους» και τους «Μητροπολιτικούς Ινδιάνους» της Μέκκας του Καπιταλισμού, η εικόνα με τους «πεινασμένους» και «διψασμένους» «κολασμένους της γης» στις αναπτυσσόμενες χώρες και ο απολογισμός της φρίκης ενός παράνομου και παράλογου πολέμου είναι συνυφασμένες. Για αυτό οφείλουμε την έξοδο από την κρίση να τη συνδέσουμε άρρηκτα με το στόχο και τον αγώνα για την υπέρβαση των επιλογών, των προτύπων και των αξιών του συγκεκριμένου συστήματος, που παράγει και αναπαράγει την κρίση. 5. Οι μέχρι πρότινος ιδιοτελείς αλαζόνες Αρχιερείς, Ιερείς, Ιεροκήρυκες και οι αφελείς πιστοί του Νεοφιλελευθερισμού της Δεξιάς και του Σοσιαλ-Φιλελευθερισμού της «συνθηκολογημένης» Σοσιαλδημοκρατίας, που πίστεψαν και θεοποίησαν την ελεύθερη, ανταγωνιστική και αυτορρυθμιζόμενη Αγορά έχουν μείνει ενεοί και μετέωροι. Τώρα ανακαλύπτουν ότι το λεγόμενο «αόρατο χέρι της Αγοράς» ήταν μία αυταπάτη για τους ίδιους και ταυτοχρόνως μία μεγάλη απάτη για τους άλλους. Όλοι πια ανακαλύπτουν, έστω και καθυστερημένα, τη σοφία και την• οξυδέρκεια του Μαρξ, του Κέινς, του Γκαλμπρέιθ και άλλων επιφανών Οικονομολόγων, αλλά και το όραμα, το σχέδιο και το πρόγραμμα μεγάλων Πολιτικών Ηγετών του 20ου αιώνα. Με την ολική επαναφορά τους στο προσκήνιο παίρνουν, μέσα από τη δικαίωση των απόψεων, των θέσεων και των επιλογών τους, μία μορφή εκδίκησης από το κατεστημένο και για 30 χρόνια κυρίαρχο, σε πολλές εκδοχές, ρεύμα του Νεοφιλελευθερισμού. Τώρα έντρομοι και γονυπετείς προσκυνούν το Κράτος και ζητούν την• εγγύησή του και την παρέμβασή του για να σωθούν οι Αγορές, όμως πιστοί πάντα στο δόγμα της ιδιοτέλειας και των συμφερόντων τους «να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και να κοινωνικοποιούν τις ζημιές». Αξίζει να σημειωθεί ότι για πολλά χρόνια είχαν αρνηθεί με πάθος στο όνομα της ελευθερίας των Αγορών κάθε όρο, κάθε προϋπόθεση και κάθε φόρο, κάθε διαφάνεια, κάθε ρυθμιστικό κανόνα και κάθε θεσμικό δημόσιο έλεγχο στην πολύπλοκη ροή και την κερδοσκοπική ασυδοσία των δομημένων ομολόγων, των ιδιωτικών και κρατικών επενδυτικών κεφαλαίων με συναλλαγές τρισεκατομμυρίων δολαρίων. 6. Οι κάθε λογής φανατικοί κήρυκες του Νεοφιλελευθερισμού τώρα ηττημένοι, παραδομένοι και με τα χέρια ψηλά παραδέχονται πια ότι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας των Οικονομιών και των Κοινωνιών ταυτίζεται με την κίνηση του Εκκρεμούς της Ιστορίας: από τα ερείπια της θεοποιημένης ελεύθερης Αγοράς στην αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα του δαιμονοποιημένου Κράτους και των παρεξηγημένων κοινωνιών συνοχής, από τη σημερινή απαξιωμένη, λεηλατημένη, ανεξέλεγκτη και ρημαγμένη Αγορά, στο εγγυητικό, παρεμβατικό, διαφανές και λυτρωτικό Κράτος, από την ασυδοσία της Αγοράς, στο αναγκαίο και επιθυμητό Κοινωνικό Κράτος, στο σύγχρονο δημοκρατικό, καινοτομικό και παραγωγικό «Κράτος Στρατηγείο» για τη διασφάλιση της ανάπτυξης και της συνοχής με ρήτρα αναδιανομής των εισοδημάτων, με ρήτρα ανακατανομής των πόρων για την παιδεία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, με ρήτρα προστασίας τόσο των δημοσίων αγαθών, όσο και των ελευθεριών, των δικαιωμάτων, των ίσων ευκαιριών και των δυνατοτήτων των Πολιτών, από την εικονική, «άναρχη» και «άϋλη» Οικονομία, στην πραγματική και παραγωγική Οικονομία, με θέσεις απασχόλησης, με τεχνολογικές καινοτομίες, με κανόνες διαφάνειας, με αποτελεσματικούς Ελεγκτικούς Θεσμούς, από την απατηλή Ανάπτυξη των εκρηκτικών κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων, από τη «συσσωρευμένη» φτώχεια, εκμετάλλευση και καταπίεση σε έναν κόσμο δίκαιο και τεχνολογικά ανεπτυγμένο, με Κοινωνίες Συνοχής, Δικαιοσύνης, Αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, με Kοινωνίες ανοιχτές, πολυπολιτισμικές, Δημοκρατικές και Ελεύθερες, από το Μονοπολισμό της Μίας και Μόνης Υπερ-Δύναμης, με προσχηματικές στρατιωτικές παρεμβάσεις και παράλογους πολέμους για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και με εκβιασμένες «συμμαχίες προθύμων», σε έναν Πολυ-πολικό Κόσμο Ειρήνης με φερέγγυους ισοδύναμους παίκτες, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, την Λατινική Αμερική, από τη «ζούγκλα» της επιβολής και της απόλυτης κυριαρχίας του ισχυρότερου, σε ένα σύγχρονο πλαίσιο κοινής αναφοράς και νομιμότητας με ισχυρό ΟΗΕ και με αδιαμφισβήτητους διεθνείς κανόνες συνύπαρξης και συνεργασίας των Κρατών και των Λαών. 7. Όσοι πίστεψαν ιδεολογικά και όσοι επένδυσαν πολιτικά «στο Τέλος της Ιστορίας», «στο Τέλος των Ιδεολογιών», «στο Τέλος των Κοινωνικών αντιθέσεων, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων», «στον άκρατο Αντικρατισμό» και «στο Τέλος της Πολιτικής» προς μεγάλη τους έκπληξη και απογοήτευση θα νιώθουν μέσα σε καταθλιπτική μοναξιά μεταμοντέρνοι ναυαγοί και ανιστόρητοι θεατές των εξελίξεων. Σε όλες τις χώρες και σε όλες τις κοινωνίες σε Δύση και Ανατολή, σε• Βορρά και Νότο, σε Μητροπολιτικά Κέντρα και Περιφέρειες, (με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις διαβαθμίσεις τους), υπάρχει και αρχίζει να διογκώνεται ένα οριοθετημένο πολύμορφο ρεύμα πολιτικής αμφισβήτησης, μία «εκρηκτική ύλη» με κοινωνικούς, πολιτισμικούς, γενεαλογικούς (ηλικιακούς) προσδιορισμούς. Έχουν διαμορφωθεί πρωτόγνωρες συνθήκες, που μπορούν να τροφοδοτήσουν συνολικά και σε κάθε χώρα χωριστά, Κινήματα συστημικής αμφισβήτησης της «κατεστημένης Νέας Τάξης Πραγμάτων», Κινήματα αλλαγής και ανατροπής των μύθων και των δοξασιών του Νεοφιλελευθερισμού με τη χωρίς όρους και όρια ασύδοτη Αγορά. Είναι σαφές ότι, μια τέτοια ολόπλευρη κρίση μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση νέων οικονομικών, κοινωνικών και οικολογικών δεδομένων, στην κατοχύρωση νέων ισορροπιών και νέων προοπτικών και στη δυναμική ανάδειξη κοινωνικών και πολιτικών πλειοψηφικών Ρευμάτων με ριζοσπαστική προοδευτική κατεύθυνση για τις σύγχρονες κοινωνίες. 8. Μέσα σε κάθε κοινωνία υπάρχουν πολλά ηφαίστεια με κοινωνική λάβα και πολιτική ενέργεια, που μετά από μια περίοδο ύφεσης και «ύπνωσης» έχουν ενεργοποιηθεί και είναι θέμα χρόνου πότε, πού και πώς θα εκραγούν. • Σε κάθε περίπτωση το εκκρεμές της Ιστορίας θα συνεχίσει να κινείται προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Έχει σημασία προς τα πού κινείται, από ποιες Πολιτικές Δυνάμεις, για ποιες Κοινωνικές Δυνάμεις, με ποια προτάγματα, με ποιες ιδέες, αρχές και αξίες, με ποιους στόχους και σκοπούς. Στη Ζωή και στην Κοινωνία δεν υπάρχουν μόνιμες κρίσεις και• αφηρημένες νομοτέλειες δίχως να επιδρούν οι άνθρωποι με τη συμμετοχή τους, την παρέμβασή τους και τους αγώνες τους. Σε αυτή τη μεταβατική εποχή οριοθετούνται οι κοινωνικές και οι πολιτικές δυνάμεις σε μεγάλα ρεύματα με τα αντίπαλα ιδεολογικά και τα προγραμματικά προτάγματά τους. Αδρά, παραστατικά και κατ΄ ανάγκη σχηματικά αυτά τα ρεύματα οριοθετούν την ιστορική τους κοίτη και τους πολιτικούς τους προσανατολισμούς. 9. Το Ρεύμα της κοινωνικής αντίδρασης και της πολιτικής συντήρησης αναζητά την υπέρβαση της κρίσης «από τα Πάνω, από τα Δεξιά και προς τα Δεξιά». Αυτό το Ρεύμα της Νεο-Δεξιάς θα αγωνίζεται να βρει απαντήσεις και να δώσει λύσεις για τα κεκτημένα και τα προνόμια μιας ολιγαρχίας, συνδυάζοντας τη «δημιουργική καταστροφή» του καπιταλισμού με τη μετάλλαξή του σε «ολοκληρωτικό καπιταλισμό», μέσα από τη διαρκή συρρίκνωση της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων και των Ελευθεριών, μέσα από πολεμικές συρράξεις και ακήρυχτους πολέμους, μέσα από ένα τεράστιο κόστος για τις χώρες και τους λαούς της Περιφέρειας, μέσα από ένα τεράστιο κόστος για τους ανθρώπους της εργασίας, για το περιβάλλον και την οικολογική ισορροπία. Το Ρεύμα, της Κοινωνικής Προόδου και της Πολιτικής Αλλαγής αναζητά την υπέρβαση της κρίσης «από τα Κάτω, από τα Αριστερά και προς τα Αριστερά». Αυτό το Ρεύμα μιας Προοδευτικής, ριζοσπαστικής και πλειοψηφικής Κεντρο-Αριστεράς μαζί με το Ρεύμα της Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής Αριστεράς οφείλει να αμφισβητεί τον «Καπιταλισμό-Καζίνο» με τις χίμαιρες και τη λαίλαπά του. Οφείλει να αρνηθεί τους μονόδρομους του Νεοφιλελευθερισμού με τα αδιέξοδα, τις αδικίες και τον αυταρχισμό, τη διάλυση του Κοινωνικού Κράτους και τις κοινωνικές ανισότητες. Οφείλει να προτείνει αξιόπιστες λύσεις με Δημοκρατικά και Σοσιαλιστικά Προτάγματα, σηματοδοτημένα με τις αρχές και τις αξίες της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Δικαιοσύνης και της Αλληλεγγύης, με τις αξίες του Ουμανισμού και της Ειρήνης. Να προτείνει σύγχρονες λύσεις με Δημοκρατικά και Σοσιαλιστικά Προτάγματα: • με όρους ριζικών κοινωνικών αλλαγών και ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, • με όρους οικολογικής εγρήγορσης και δράσης, • με όρους Ειρήνης και Βιώσιμης ανάπτυξης, • με όρους κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης. 10. Μπροστά σε αυτές τις διαφαινόμενες συγκλονιστικές εξελίξεις και τους «παγκοσμοποιημένους» τεκτονικούς σεισμούς στην οικονομία και στην κοινωνία, σε όλες τις χώρες εκδηλώνεται εμφανώς μία αφύπνιση, ένας αναστοχασμός, ένας επαναπροσδιορισμός στη στρατηγική και στο πρόγραμμα των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Μόνο στην Ελλάδα παρατηρούμε μία αφασική μακαριότητα, μία παράδοξη• εμμονή στα κελεύσματα του Νεοφιλελευθερισμού και της άκρατης Αγοράς, μία δογματική προσήλωση της ηγεσίας της Ν.Δ. στην ξεπερασμένη μόδα των μεταμοντέρνων συνταγών του «Βαλκανο-Θατσερισμού» της εποχής του Μητσοτάκη με στόχο το ξεπούλημα των Δημοσίων Επιχειρήσεων σε στρατηγικούς τομείς και κρίσιμες υποδομές. Μόνο στην Ελλάδα διαπιστώνουμε μία πεισματική άρνηση στην αναζήτηση• και τη σύνθεση μιας πλουραλιστικής, ριζοσπαστικής και αξιόπιστης Κεντρο-Αριστεράς, μιας πολυφωνικής, Δημοκρατικής και Σοσιαλιστικής Αριστεράς ως ελπιδοφόρα στρατηγική και νικηφόρα εναλλακτική Λύση. Μια Λύση για να εκφράσει με συνεκτικό πρόγραμμα τη φωνή της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, για να αθροίσει και να πολλαπλασιάσει με όρους κοινωνικών Κινημάτων και με ενεργή δράση των Πολιτών τη δύναμη μιας υπαρκτής και μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Μια εναλλακτική Λύση με διακριτές οριοθετήσεις προγραμματικών στόχων και δεσμεύσεων για να σημάνει το τέλος της Νεοφιλελεύθερης και Νεοσυντηρητικής Δεξιάς «Διακυβέρνησης» και για να ανοίξουν άλλοι ορίζοντες για τη χώρα μας και άλλες προοπτικές για την κοινωνία μας. Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ είναι ζωτική ανάγκη να παραμείνουν επίκαιρες• και ανοιχτές σε γόνιμο διάλογο, με σαφείς στόχους και με δυναμική προοπτική. Γιατί κανένας δεν μπορεί χωρίς κόστος να αρνείται για πάντα το διάλογο, την κοινή δράση και τη μακρόπνοη συνεργασία. =========================== Υ.Γ. ...υπό ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ του αιρετικού: 7.2.09 ‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ Τίποτε δεν μπορεί ν’αλλάξει αν δεν αλλάξει και η «φιλοσοφία» όλων των βολεμένων της εποχής μας: « ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΚΟΨΕΙΣ, ΚΟΨΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ..» |
|