Μίκης Θεοδωράκης: εκκωφαντική σιγή των αμνών

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

Μίκης Θεοδωράκης: εκκωφαντική σιγή των αμνών



Επ’ ευκαιρία της συναυλίας διαμαρτυρίας που πραγματοποιείται την Τέταρτη 21 Ιανουαρίου 2009 στο κλειστό γυμναστήριο ‘’Αντρέας Παπανδρέου’’, στο Περιστέρι , υπέρ των Παλαιστινίων θυμάτων στη Γάζα, ο Μίκης Θεοδωρακης μας δήλωσε τα εξής:


Σε σχέση με τη σφαγή των αμάχων (που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έχει δει τουλάχιστον δέκα παιδάκια κατακρεουργημένα καθισμένος αναπαυτικά μπροστά στην TV του), δεν με ενδιαφέρει πώς συμπεριφέρεται η Ευρώπη και κάποιοι άλλοι.
Εμένα με απασχολεί τι γίνεται εδώ, στη χώρα μας. Πώς αντιδρούν οι απλοί άνθρωποι και κυρίως η νεολαία μας. Και φυσικά πάνω απ’ όλα αυτοί που πήραν μέρος στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που άλλοι τα ονόμασαν «έκρηξη» κι άλλοι «επανάσταση». Το αθώο αίμα που χύνεται στη γειτονιά μας, οι ανελέητοι βομβαρδισμοί και οι βόμβες φωσφόρου που καίνε τις σάρκες προκαλώντας αφόρητους πόνους είναι το κριτήριο για την ψυχική υγεία ή για την γήρανση και τον μαρασμό ενός λαού. Κι απ’ ό,τι είδαμε έως τώρα από τις αντιδράσεις τόσο του λαού μας όσο και των πάσης φύσεων εκπροσώπων, πρωτοποριών και παλληκαράδων της φράσης, βγαίνει το συμπέρασμα ότι έχουμε μπει πια στη φάση της αναισθησίας, της αφασίας, του κοινωνικού μαρασμού των πάντων (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από τη βάση ως τις κορυφές
Το να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου και να παλεύω γι’ αυτά είναι αυτονόητο και αποτελεί μια βασική κοινωνική μας κατάκτηση. Δεν παύει όμως ο αγώνας αυτός να είναι «εγωιστικός» από την άποψη ότι εξυπηρετεί τα στενά προσωπικά συμφέροντα ενός πολίτη είτε μιας ομάδας πολιτών. Δεν έχει μέσα του το στοιχείο της αλληλεγγύης, που ταυτίζεται συχνά με την προσωπική θυσία για τον άλλον, δηλαδή το πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς, που μονάχα αυτό οδηγεί ένα Λαό σε αποφάσεις και ενέργειες ικανές να τον ανυψώσουν στο επίπεδο της ιστορικής ευθύνης που μονάχα αυτή τον κατατάσσει ανάμεσα στους ζωντανούς και ενεργητικούς Λαούς, άξιους να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Χωρίς αυτό το στοιχείο της συλλογικής υπέρβασης δεν μπορεί να είμαστε παρά ένα άθροισμα ατόμων ασύνδετων μεταξύ τους, που ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και φυσικά αδιαφορεί για ό,τι γίνεται γύρω του, αφού ουσιαστικά δεν τον ενδιαφέρει ούτε για το τι γίνεται στην ίδια του τη χώρα, όπως συμβαίνει στη σημερινή Ελλάδα.
Το γεγονός ότι πίσω από τα εγκλήματα των Ισραηλινών βρίσκεται η αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ, δεν φαίνεται να επηρεάζει την κοινή γνώμη. Αντιθέτως τώρα, με την έναρξη της θητείας του Ομπάμα, υπάρχει μια γενική συστράτευση των πάσης φύσεως διαμορφωτών της συλλογικής σκέψης, οι οποίοι σε όλους τους τόνους βρίσκουν ευκαιρία να καταδικάσουν τις σχέσεις μας με την Ρωσία, με σκοπό να μας οδηγήσουν στην 100% πειθαρχική επαναφορά μας στο άρμα των ΗΠΑ.
Τι σημασία είχαν, αλήθεια, μερικές χιλιάδες θύματα ενός λαού β΄ κατηγορίας, όπως αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους… Ίσως λοιπόν το γεγονός αυτό του φόβου ή της λαγνείας απέναντι στην υπερδύναμη, να εξηγεί κατά κάποιο τρόπο αυτή την εκκωφαντική σιγή των αμνών, ανθρώπων του πνεύματος, επιστημόνων, καλλιτεχνών, κοινωνικών στελεχών και πολιτικών μπροστά στο νέο έγκλημα των ΗΠΑ-Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας. Σαν να λένε «είμαστε φρόνιμα παιδιά και μετανοιώνουμε για το αμαρτωλό μας παρελθόν».
Εμείς όμως, δηλαδή η Ορχήστρα, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην συναυλία-εκδήλωση και ο Δήμος Περιστερίου δεν έχουμε μετανοήσει. Για άλλη μια φορά δεν πρόκειται να «συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις».
Παραμένουμε πιστοί στην ιστορία μας και στους αγώνες του Λαού μας ενάντια στον πόλεμο και στους εχθρούς της Ειρήνης. Είμαστε λίγοι. Πάρα πολύ λίγοι. Όμως αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά. Γιατί πιστεύουμε ότι στα βάθη του Λαού μας υπάρχει πάντα αναμμένη η φλόγα που όσο κι αν την εμποδίζουν, δεν μπορεί παρά να ξανάρθει η μέρα που θα λάμψει, όπως συνέβη τόσες και τόσες φορές στην ιστορία του τόπου μας.

Αθήνα, 18.1.2009

[Επισκέπτης]

[Ροβεσπιέρος]

Δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί κάνατε απλώς αναδημοσίευση του κειμένου, χωρίς σχόλιο;
Προφανώς κάποιο λάθος κανατε...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Θύμιος]

Η αγυρτεία και η εξαχρείωση της διανόησης

Πράγματι είναι εκκωφαντική η σιγή των αμνών.
Και όμως όλο αυτό το κοσμικό πνευματικό ιερατείο σπάει τη σιωπή του και γαυγίζει ασταμάτητα όταν το καθεστώς που υπηρετεί το απαιτήσει. Τότε οι «αμνοί» ανοίγουν το στόμα και μας πρήζουν τα αυτιά δικαιολογώντας και στηρίζοντας όλα τα ψέματα, τις υπερβασίες και τις ανομίες των «νταβάδων» τους, κυρίως των υπερατλαντικών. Τότε κηρύσσουν ανελέητο πόλεμο εναντίον της αλήθειας στο όνομα, πάντα της «ελευθερίας της άποψης» και της «δημοκρατίας»!!!
ΟΤΑΝ είναι να παζαρέψουν την τιμή της ύπαρξής τους γίνονται λαλίστατοι. Όταν, όμως, είναι να θίξουνε την «τιμή ύπαρξης» των μεγάλων αφεντικών τότε η σιγή είναι εκκωφαντική!!!
Πώς να μιλήσουν, λοιπόν, για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων; Ενώ την «εξέγερση» της κουκούλας και των πυρπολήσεων την υμνολογούσαν: Αυτό ήταν «παζάρεμα» για να πετύχουν μεγαλύτερη «τιμή ύπαρξης»!!!

Εδώ, θυμόμαστε τα παρακάτω λόγια του Γκαίτε:

«Θαρρείς κεντρισμένα από αόρατα πνεύματα,
τα ηλιακά άτια του χρόνου περνάνε σέρνοντας
το ελαφρό φορτίο του πεπρωμένου μας και δεν
μας μένει τίποτε άλλο παρά να κρατήσουμε
σταθερά, με ακλόνητη αποφασιστικότητα τα
ηνία.. Πώς θα μπορούσα να παζαρέψω όταν
πρόκειται για τη φυσική τιμή της ύπαρξής μου;»

Τα λόγια αυτά ενός μεγάλου πνεύματος, όπως και τα λόγια του Μίκη, αντηχούν σήμερα παράφωνα. Οι πνευματικοί άνθρωποι όχι μόνο δεν «κρατούν τα ηνία», αλλά και αχαλίνωτα «παζαρεύουν τη φυσική τιμή της ύπαρξής τους». Χωρίς ευαισθησία, όραση και ακοή, λόγω της κοινωνικής τους αποξένωσης και ενσωμάτωσης στους μηχανισμούς της εξουσίας, απολαμβάνουν την ηρεμία του βολέματος. Απολαμβάνουν τα προνόμια του κομφορμισμού τους. Δεν ρισκάρουν και δεν διακινδυνεύουν τίποτα.
Οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν φτάσει σήμερα στο σημείο να πιστεύουν αυτό που λένε, επειδή είναι ωφέλιμο να το πιστεύουν.

«Πιστεύω το ωφέλιμο» είναι η φιλοσοφία του κομφορμισμού. Εσωτερικεύουμε αυτό το σύστημα κατήχησης, διαστροφής και εξαπάτησης, και μετά επιδιώκουμε να αποτελέσουμε ένα «πρόθυμο» μέλος των προνομιούχων ελίτ που ελέγχουν τη σκέψη και την κατήχηση.
«Πολύ σπάνια, αν όχι ποτέ, κάποιος μπορεί να αντέξει αυτό που αποκαλείται ‘’γνωστική παραφωνία’’, να λέει ένα πράγμα και να πιστεύει κάτι άλλο. Αρχίζεις να λες ορισμένα πράγματα, επειδή είναι ανάγκη να τα πεις, και πολύ σύντομα τα πιστεύεις, επειδή απλώς πρέπει να τα πιστέψεις» (Νόαμ Τσόμσκι).
Η κομφορμιστική διανόηση αποφεύγει κάθε σύγκρουση που θα τάραζε την ηρεμία της ενσωμάτωσης και του βολέματος. Γι’ αυτό βλέπουμε τις ελίτ των μορφωτικών προνομίων να μην αντιδρούν και στις πιο θηριώδεις πράξεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να συκοφαντούν τα επαναστατικά κινήματα και τις αυθεντικές λαϊκές εκδηλώσεις.
Αυτό το «κοσμικό ιερατείο» των διανοουμένων και δημοσιογράφων αποτελεί σήμερα την πιο απωθητική γκριμάτσα της αυτοκρατορικής προπαγάνδας. Αποτελεί τον πλέον κυνικό ροπαλοφόρο των «νέων ιδεών» του πλανητικού κατεστημένου. Επιχειρεί, με θράσος απύθμενο, να παρουσιάσει την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα και τη δική του «κουλτούρα» σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.
Οι πρώην αριστεροί αποτελούν το πιο αποτρόπαιο υποπροϊόν αυτής της κερδοφόρας ενσωμάτωσης.

Θα το αναλύσουμε διεξοδικά αυτό το σύμπτωμα της πνευματικής εξαχρείωσης στο νέο τεύχος του ΡΕΣΑΛΤΟ…

[κολλητήρι]

Αυτός ο κόσμος του πνεύματος έχει γίνει ένα με τον κόσμο του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου. Ιδιαίτερα οι πρώην αριστεροί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι είναι ακόμα πιο βουτηγμένοι μέσα στην υποκρισία και ψευτιά. Πουλάνε και το κύρος των αριστερών ιδεών. Όποιος δεν βλέπει σήμερα τον άθλιο ρόλο που παίζουνε είναι ή ραφινάτος καμποτίνος ή ένας ασυγχώρητος βλάκας.
Και οι πιο άθλιοι είναι αυτοί που το παίζουν δήθεν αιρετικοί. Μιλάνε ακατάπαυστα για «δημοκρατία», «ελευθερία άποψης» και δήθεν αντιεξουσιαστικά με τη γνωστή ευτέλεια που χαρακτηρίζει τα κίβδηλα αισθήματα. Πουλάνε ανέξοδο ηρωισμό και «αίρεση», για να αποκρύψουν όχι μόνο τη νοσηρή εγωπάθειά τους, αλλά την υστερική δίψα τους για δύναμη και εξουσία. Αυτά τα «αιρετικά» άλλοθι των «νταβάδων» είναι άνθρωποι αδίστακτοι που διψούν μέχρι τρέλας για εξουσία και χρήμα.
Αλήθεια ο Κατσιμίχας που «συγκινήθηκε» από την «εξέγερση» της καταστροφής, που βρίσκεται; Για το ολοκαύτωμα των Παλαιστινίων μένει ασυγκίνητος;
Ουστ κίβδηλα ανθρωπάκια…

[ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ]

Μην με πάρετε με τις πέτρες αλλά εγώ πιστεύωότι οι "διαφωτιστές" είναι αυτοί που πρώτοι τραβάνε το άρμα της Νέας Τάξης. Το γεγονός και μόνο ότι είναι τόοοοσο μα τοοοσο προοδευτικοί, αρκεί να καταλυθούν οι αξίες που προσπαθεί η ΝΤ να απαλείψει. Το να κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα δεν πείθει πια τους σκεπτόμενους ανθρώπους.
Το μόνο άσχημο είναι ότι η πλειοψηφία έχει πάψει να σκέπτεται γιατί όπως λένε έχουν "άλλα προβλήματα να λύσουν".
Αλλοίμονο σ'αυτους που δεν αγάπησαν.....