Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΕΠΙΔΑΥΡΙΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Στεφ. Ληναίος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 27, 2008 8:12 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΕΠΙΔΑΥΡΙΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΕΠΙΔΑΥΡΙΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε όλα όσα, πράματα και θάματα
έγιναν φέτος στα Επιδαύρια του εφετεινού «Λούκιου Φεστιβάλ»
και περιμένουμε κάποια συμπεράσματα..


Από τους αρμόδιους του Υπουργείου Πολιτισμού.
Από τους υπεύθυνους ανθρώπους των Γραμμάτων & των Τεχνών.
Και από το ανώνυμο «πλήθος» των θεατών.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε
είναι να παραθέσουμε τρία επικριτικά, αντιπροσωπευτικά,
κείμενα, από τα αμέτρητα που γράφτηκαν.

Την κριτική του Κ.Γεωργουσόπουλου για τον ΟΙΔΙΠΟΔΑ,
τα σχόλια της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ για τη ζούγκλα της Επιδαύρου
και την κριτική του Γ..Βαρβέρη για τον ΑΜΛΕΤ.

Και πέντε απαντήσεις δημιουργών που αντιπροσωπεύουν, δυστυχώς,
τις προθέσεις τους, το ήθος τους και τη «φιλοσοφία» τους..


Ο κύριος Λούκος, Πρόεδρος Φεστιβάλ, όταν του ζήτησαν τη γνώμη του
για την απογοήτευση των θεατών: « Ε και λοιπόν;;» !!!

Ο κύριος Βασίλιεβ, σκηνοθέτης της ΜΗΔΕΙΑΣ: «Μου αρέσει πάντα να προκαλώ..»!!

Ο κύριος Χουβαρδάς, Δ/ντής του Εθνικού Θεάτρου, όταν τον ρώτησαν
γιατί καταστρέφουν τα κλασσικά κείμενα: « Μαγκιά μου..»!!!

Η κυρία Πατεράκη σκηνοθέτης του ΟΙΔΙΠΟΔΑ στην ίδια ερώτηση
απάντησε: «Έχουμε δικαίωμα ακόμη και να ασελγούμε πάνω τους..»!!

Και κάποιος πρωταγωνιστής - ηθοποιός: «Όλες αυτές οι αποδοκιμασίες
των θεατών ήσαν οργανωμένες..»!!!


Και, τέλος,ο κύριος Υπ.Πολιτισμού, κερασάκι στην τούρτα μας:
« Ήταν η καλύτερη χρονιά των Επιδαυρίων..»!!!

Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Δυο τινά συμβαίνουν:

1.- Ή, η Νεολαία έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει…

2.- Ή, σε όλους τους τομείς της Πολιτικής, Κοινωνικής και Πολιτιστικής μας ζωής
κυριαρχεί η « ευτυχία » της παρακμής.

Και ας ελπίσουμε ότι φάση είναι, ασθένεια είναι και κάποτε θα περάσει..

Εκτός κι αν συμβαίνει ένα τρίτο, χειρότερο..

Αυτό που λέγεται για τη… « γεροντική» γενιά μας:
« Έχουμε πεθάνει και δεν το ξέρουμε..»!!





ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

file:///C:/Documents%20and%20Settings/x/Local%20Settings/Temporary%20Internet%20files/%D6%C5%D3%

Σιν…εκφύλ αντισαιξπηρικό υβρίδιο
Ο μεταμοντερνισμός και τα εκθεμελιωτικά κατορθώματά του


Κριτική Γιάννης Βαρβέρης
Ο. Σαίξπηρ
Αμλετ
σκην.: Ελίζαμπεθ Λεκόντ
Θέατρο: The Wooster Group (στο «Πειραιώς 260» - Φεστιβάλ Αθηνών)

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί»
Κ. Π. Καβαφης
«Ιωνικόν», 1911

«Ερχονται οι Αμερικάνοι!» Και δύσκολο να τους αντέξεις μέχρι το τέλος - σε όλα. Το νεοϋορκέζικο Wooster Group κατόρθωσε να εξοντώσει τον «Αμλετ», τους ηθοποιούς του που εκμηδενίσθηκαν κάτω από τα χιλιάδες εφέ και τέλος να εξοντώσει τον καλόπιστο εκείνον θεατή που, ακούγοντας τον τίτλο, σπεύδει να ενωτισθεί το κλασικό αριστούργημα.
Το εγχείρημα ξεκίνησε από μία ιδέα που παριστάνει την αρτηρία, ενώ δεν είναι παρά ένα ισχνότατο φλεβίδιο: ό,τι λέγεται και πράττεται επί σκηνής αναπαράγει με υποτίθεται σχολιάζουσα κινησιολογική μίμηση παλαιότερες φιλμικές προσεγγίσεις του «Αμλετ» που προβάλλονται ταυτοχρόνως. Προεξάρχουσα εκείνη του σκηνοθετήσαντος Τζον Γκίλγουντ με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στον επώνυμο ρόλο (1964). Η παράσταση παρακολουθεί το φιλμ, μια άθλια κόπια, την οποία όποτε αποφασίζει η σκηνοθέτις την «τρέχει» ή τη σταματά. Οι ηθοποιοί, έξω από κάθε συνέπεια ρόλου, με παρδαλά ρούχα γελοίας διαχρονίας, επαναλαμβάνουν σαν νευρόσπαστα όλες τις κινήσεις της ταινίας στο μόνιτορ, ακόμα και τις δυστροπίες της παλιάς κόπιας. Οι σκηνές αλλάζουν με τρόπο σχεδόν ακατανόητο και εκτυλίσσονται με τρόπο εγγυημένα θορυβώδη: τροχήλατα αμαξίδια, ένα συρόμενο μεγάλο τραπέζι, άσχετα προς τη δράση πρόσωπα (μπρεχτικά, μαθές) και διάφορα ανεξήγητα praticabili «φλυαρούν» άνευ λόγου και παράγουν μεγαλύτερη σύγχυση απ’ αυτήν που προξενεί η ήδη κουραστική «αντίστιξη» ανάμεσα στην ταινία και στα θεατρικά δρώμενα.
Το περίπου πανδαιμόνιο επιδοτούν και άλλα δύο μόνιτορ που φιλοξενούν επίσης άσχετες βιντεοσκοπημένες μικρολεπτομέρειες, έτσι ώστε και ο αγγλομαθέστερος θεατής να πολυδιασπάται μεταξύ των πολλαπλών επιπέδων θέασης και ακρόασης. Υπό αυτούς τους όρους γελοιοποιούντος το έργο σχολιασμού, δεν μπορεί όπως καταλαβαίνετε να γίνει λόγος για οποιαδήποτε ανάγνωση του «Αμλετ». Εκεί που η τεχνολογία γεννάει την κακογουστιά και ο πληθωρισμός των άκριτων «ευρημάτων» καταπνίγει με επιμέλεια τον λόγο και τους χαρακτήρες, ο ολετήρας μεταμοντερνισμός γελάει σαρκαστικά επιχαίροντας για το σφαγιαστικό επίτευγμά του. Το Wooster Group υπόσχεται στο πρόγραμμα έναν «απόλυτα σύγχρονο αλλά και απόλυτα πιστό στο πρωτότυπο» Αμλετ. Προφανώς με το σύγχρονο εννοεί τον καταιγισμό των μέσων της τεχνολογίας και με το πρωτότυπο μάλλον άλλο πράγμα θηρεύει: την πάση θυσία πρωτοτυπία που ακκίζεται και μορφάζει πνίγοντας μέσα στην εντυπωσιοθηρική ανοησία της κάθε ίχνος από την ποίηση αλλά και την τραγική διάσταση του μεγάλου ελισαβετιανού. Η ποίηση αντικαταστάθηκε από δύσηχα τραγουδάκια και η τραγική διάσταση από το τραγικό αποτέλεσμα. Οσο για τους ελληνικούς υπέρτιτλους, εντελώς αποσπασματικούς αλλά καλομεταφρασμένους, πολλές φορές καλύπτονταν από τις μετακινούμενες σιδερένιες επιφάνειες.
Η παράσταση αυτή ήταν meaningless - το γράφω στη γλώσσα της κυρίας Λεκόντ και της ομάδας της εν είδει ραβασακίου, για να συνεννοηθούμε χωρίς πολλά λόγια. Αλλά φοβάμαι πως δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε, γιατί εγώ νομίζω τα «αρτηριοσκληρωτικά» δικά μου κι εκείνοι νομίζουν πως θαυματουργούν με νεόκοπες μεγαλοφυείς συλλήψεις. Μα επιτέλους, χωριουδάκι της Ανατολίας ή «από τα Φράατα πέρα» είμαστε για να μας επιφυλάσσουν τέτοιο θέαμα «bon pour l’ Orient»;
Ευτυχώς ήδη παρατηρώ απέναντι σε τέτοιου είδους εγχειρήματα μια κόπωση και μια διστακτικότητα του κοινού, ολοένα ογκούμενες. Η εποχή που ο τσεκουροφόρος μεταμοντερνισμός επέβαλλε ενθουσιασμό και άμβλυνση κριτηρίων στο κοινό σιγά σιγά παρέρχεται και μάλιστα σε όλες τις τέχνες. Ο αποδέκτης, θεατής ή ό,τι άλλο, θέλει να ξανακούσει τα κείμενα, υπό άλλη οπτική γωνία ίσως, επαναστατική ή ρηξικέλευθη ίσως, αλλά να τα ξανακούσει. «Αμλετ» σαν τον φετινό θα τον δείχνει η κυρία Λεκόντ σε dvd στα εγγονάκια της, απαρηγόρητη επειδή τελικά δεν καταλάβαμε το μικρομεγαλείο της.





Ταυρομαχία στην Επίδαυρο


Η παράσταση του Ανατόλι Βασίλιεφ με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο αργολικό θέατρο προκάλεσε τα γιουχαΐσματα και την αποχώρηση του μεγάλου μέρους των θεατών

Από την εποχή των «Βακχών» του Λάνγκχοφ, δέκα και πλέον χρόνια πριν, είχε η Επίδαυρος να ζήσει ανάλογες εντάσεις. Μόνο που την περασμένη Παρασκευή, το σκάνδαλο που ξέσπασε δεν είχε προηγούμενο ούτε σε ένταση ούτε σε διάρκεια.

Μάσκες που παρέπεμπαν στον Σπάιντερμαν φορούσαν τα παιδιά της Μήδειας (Λυδία Κονιόρδου)
Παρατεταμένα «ου», καυστικές ατάκες και ειρωνικό, αρνητικό χειροκρότημα για τα επί σκηνής κατορθώματα ηθοποιών και σκηνοθέτη διέλυσαν το κλίμα και κινδύνευσαν να τινάξουν όλη την παράσταση στον αέρα. Τα ίδια, αν και σε μικρότερη ένταση, επεισόδια σημειώθηκαν και το Σάββατο στο φινάλε των φετινών Επιδαυρίων. Και τις δύο ημέρες την πολυσυζητημένη παράσταση είδαν περίπου 13.000 άτομα.

Τι ενόχλησε τους θεατές;

* Η περίεργη απαγγελία των ηθοποιών. Οι συγκοπές και τομές που επέβαλε ο σκηνοθέτης μάλλον συσκότισαν το νόημα του λόγου τους.

* Η διάρκεια της παράστασης που ξεπέρασε τελικά τις τρεις ώρες και τριάντα λεπτά.

* Η ανάληψη της Μήδειας. Ανεβασμένη στην καρότσα ενός κίτρινου (!) τρίκυκλου, καθισμένη σε πλαστική καρέκλα, κρατά ζωντανά στα χέρια της τα παιδιά της, ενώ ο Ιάσονας τρέχει από πίσω της για να την πιάσει.

* Οι κακόγουστες μάσκες τύπου Σπάιντερμαν που φορούσαν τα παιδιά της Μήδειας. Οταν μάλιστα αργότερα εμφανίστηκαν με δύο κούκλες στην πλάτη τους, η αμηχανία γενικεύτηκε.

* Οι μαυροφορεμένοι τεχνικοί του θεάτρου. Χωρίς καμιά προσπάθεια να κρυφτούν, περιφέρονταν, σκούπιζαν, βοηθούσαν τους ηθοποιούς να μπουν στη σκηνή, οδηγούσαν ποδήλατα με καρότσα, που δυσκολεύονταν να κινήσουν στο χαλίκι της αρένας.

Σε μία από τις εμφανίσεις τους ήταν που εξερράγη πρώτη φορά το κοινό ύστερα από δυόμισι ώρες παράσταση. Οταν τοποθέτησαν σε παράταξη τους φράκτες από τα σκηνικά της αρένας του Διονύση Φωτόπουλου και παρατεγμένα από πίσω τα μέλη του Χορού άρχισαν να μιλούν ταυτόχρονα, δημιουργώντας ένα άνευ προηγούμενου πανδαιμόνιο. Η πρώτη αντίδραση ακούστηκε από κάποιον: «Αυτά είναι γελοιότητες!».

Ωστόσο το γενικό ξέσπασμα ήρθε λίγο μετά, όταν η ρήση του Αγγέλου διεκόπη, ο Αγγελος άλλαξε, η ρήση του επαναλήφθηκε και στο τέλος συνεκφωνήθηκε σε ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά από τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς! Σε εκείνο το σημείο οι αντιδράσεις ξέφυγαν από τον έλεγχο: «Αίσχος!», «Ντροπή», «Δείτε μας να φεύγουμε», φώναξαν πολλοί, ενώ η απόδραση από το κοίλο ήταν πια αθρόα (κατά δεκάδες) και ο κόσμος ξεσπούσε τακτικά σε ειρωνικά χειροκροτήματα.

Τα γέλια και τα σχόλια συνεχίστηκαν μέχρις ότου ο Ιάσονας του Νίκου Ψαρρά, οδυρόμενος για τα παιδιά του, φωνάζει στη Μήδεια «Ελεος». «Αυτό λέμε κι εμείς!», απαντά ευκρινώς κάποιος θεατής και το θέατρο πέφτει κάτω από τα γέλια. Η βραδιά οδεύει πια προς την απόλυτη διάλυση. Στο γενικό κλίμα της χαλαρότητας που επικρατεί ένα παιδάκι αναφωνεί δυνατά: «Μα, καλά, εδώ θα μείνουμε όλη νύχτα;», ενώ κάποιος άλλος πετιέται από τα ψηλά: «Αν πετύχει η μαλακία...».

Στο τέλος, ωστόσο, οι λίγοι πιστοί που είχαν απομείνει στις κερκίδες επιφύλαξαν θερμό χειροκρότημα για την πρωταγωνίστρια και τους άλλους ηθοποιούς. Οι τελευταίοι, παρά την αμηχανία τους, φάνηκε να ανακουφίζονται από την αναγνώριση της προσπάθειάς τους. Δεν έλειψαν όμως ούτε και εκείνη την ύστατη ώρα τα γιουχαΐσματα και οι αποδοκιμασίες.

* Η «Μήδεια» του ΔΗΠΕΘΕ Πατρών έχει ακόμη πολλές παραστάσεις ανά την Ελλάδα. Το πρόγραμμα της περιοδείας έχει ως εξής: 20/8 Σπάρτη («Σαϊνοπούλειο»), 22/8 Αρχαία Ολυμπία, 24/8 Οινιάδες, 27/8 Καβάλα, 29, 30/8 Υμηττός (Θέατρο Βράχων), 3, 4, 5/9 Πάτρα, 8,9/9 Θεσσαλονίκη (Θέατρο Δάσους), 13, 14/9 Ηρώδειο, 16/9 Ελευσίνα και 18/9 Πετρούπολη.


Φ. Μπ.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2008



Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Η κίνηση παρέπεμπε στις σκηνοθεσίες του Κώστα Λειβαδέα και ο λόγος στο ιδίωμα που με ντροπή θυμάμαι σ΄ έναν για σχολεία Οιδίποδα του Νίκου Χατζίσκου. Διασώθηκε μόνο η Καραμπέτη και μέσα στη χλαλοή οι καφενόβιοι αγγελιαφόροι του Φοντούκη.

Αλλά οι δύο Χοροί; Τι έμπνευση! Ο Χορός του «Κολωνού» βουδιστές μοναχοί, ξυρισμένοι, εκ του Θιβέτ, με τα σουρνάμενα βηματάκια και τα χειρόγραφα της μετάφρασης στο χέρι, να συλλαβίζουν, μάλλον να αλφαβητίζουν χωρίς να καταλαβαίνουν το κείμενο. Δεν καμώνονταν ότι διαβάζουν, διάβαζαν εκεί, σαν σε δοκιμή. Αν κατάλαβε κανείς τίποτα από τα υπέροχα χορικά, τον ύμνο του Ιππείου Κολωνού και το αριστουργηματικό για την κατάθλιψη των γηρατειών, να μου τρυπήσει τη μύτη. Φοβάμαι ότι ούτε οι ηθοποιοί του Χορού καταλάβαιναν τι έλεγαν, καθώς σαν γαλόπουλα μαζεύονταν κι ανοίγανε.

Ο Χορός του «Τυράννου» ήταν καλόγεροι του Μεσαίωνα με τουλουπάνια στο πρόσωπο όπως εκείνοι που πλησίαζαν λεπρούς.

Λοιμός γαρ. Και τα κείμενα πάλι στο χέρι. Η απόλυτη αποτυχία. Όσο για τη μουσική, ένα βιολί κι ένα όμποε μπροστά σε αναλόγιο παίζαν κάτι μονότονες μελωδίες, άσχετες με το κείμενο, την κατάσταση και τον ρυθμό του συλλαβισμού.

Φοβάμαι πως έτσι λέγανε το μέτρο αλλά στο πρωτότυπο οι ερασιτέχνες, φοιτητές, των παραστάσεων του Μυστριώτη (1900). Μια κακή παράσταση; Μια περιττή παράσταση; Όχι. Μια πεθαμένη, ταριχευμένη παράσταση παρουσία βουδιστών και καθολικών μοναχών!
Επιστροφή στην κορυφή
Στεφ. Ληναίος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 29, 2008 6:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κ.ΛΟΓΑΡΑΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-ΝΕΑ-29.8.08

Μια διασυρμένη «Μήδεια» επί τάπητος


Ας αποδεχτούμε πως η εκτίμηση ενός καλλιτεχνικού έργου
όσο «αντικειμενική» κι αν είναι, δεν θα πάψει ποτέ να παραμένει
υποκειμενική· κι ας παραδεχτούμε, ακόμα, ότι ενδεχομένως
η κριτική αποτίμηση αλλοιώνεται, κατά το δοκούν, είτε
εξαιτίας κακοπιστίας είτε από φιλική μεροληψία.

Παρ΄ όλα αυτά, κανένας σοβαρός καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι
ευχαριστημένος με τον διασυρμό που γίνεται εις βάρος της
δουλειάς του. Κι όμως, με αφορμή τη «Μήδεια», την πρόσφατη
παραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ και του ΔΗΠΕΘΕ της
Πάτρας, θέλησαν να μας πείσουν (ο κ. Βασίλιεφ και η κ. Κονιόρδου)
ότι η διαπόμπευση είναι και αυτή επιτυχία! Ακόμα και παράγοντες
τού ΔΗΠΕΘΕ- και τινές τοπικοί κονδυλοφόροι- τολμούν
να υποστηρίζουν ανενδοίαστα την καινοφανή ετούτη
άποψη.

Δεν το φέρουν βαρέως, άραγε, ότι γιουχάρεται η παράσταση ή ότι
λοιδορούνται οι συντελεστές και οι ηθοποιοί; Σε τέτοια καλλιτεχνική
ένδεια, λοιπόν, έχουμε περιέλθει ώστε σοβαροί φορείς και καλλιτέχνες
να επιδιώκουν την «αρνητική διαφήμιση»; Και αντί να αποδέχονται
ευπρεπώς μιαν αποτυχία τους, επιχαίρουν κιόλας για το αποτέλεσμα
καμαρώνοντας σαν το γύφτικο σκεπάρνι.

Αυτό τον στόχο είχε η κ. Κονιόρδου; Να διασυρθεί το ΔΗΠΕΘΕ
της πόλης και το σχήμα του; Δεν το πιστεύω. Αντιθέτως,
μια καλλιτέχνιδα του επιπέδου της αδικεί
κατάφωρα τον εαυτόν της με έναν τέτοιο παραλογισμό και ελπίζω ότι,
ενδομύχως, θα ενοχλείται σφόδρα με την τροπή που πήραν τα πράγματα.

Διότι, όντως, επενδύθηκε μόχθος πολύς και ξοδεύτηκαν πάμπολλα
χρήματα για αυτήν την υπερπαραγωγή. Θα ήταν λοιπόν αποτέλεσμα
νοσηρής εμπνεύσεως αν όλος αυτός ο πακτωλός των χρημάτων είχε επενδυθεί
προκειμένου να διασυρθεί το Ελληνικό Φεστιβάλ και το Δημοτικό
Θέατρο της Πάτρας.

Κι όμως, με αυτή τη στείρα και αστήρικτη επιχειρηματολογία τους
με την οποία προσπαθούν να καλύψουν μια πανθομολογούμενη
(από κοινό και κριτικούς) αποτυχία, κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Στο κάτω κάτω, δεν καταστρέφεται από ένα ατυχές καλλιτεχνικό
αποτέλεσμα το εγνωσμένο κύρος τού ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας.
Η μέχρι τώρα πορεία του είναι σημαντική και η παρουσία του,
τόσο στην Επίδαυρο όσο και στο Ηρώδειο, αξιοπρεπής.

Ας αφήσουν λοιπόν τις σοφιστείες κατά μέρος κι ας δει η κ. Κονιόρδου
την πραγματικότητα ώστε, τελικά, να περισώσει αφενός μεν την
οικονομική κατάσταση του φορέα του οποίου ηγείται, και αφετέρου
να προασπίσει το αδιαμφισβήτητο καλλιτεχνικό της κύρος.

Ωστόσο, ας μου επιτραπεί να διατυπώσω την αγωνία μου:
Πολύ φοβάμαι ότι μετά τις τόσο απαξιωτικές κριτικές, το ποσό
το προσδοκώμενο να εισπραχθεί από την περιοδεία (ώστε να
καλυφθεί μέρος των τεράστιων εξόδων) αποτελεί, μάλλον, στόχο
εντελώς ανέφικτο. Έτσι, το φιλόδοξο εγχείρημα της Μήδειας υπάρχει
φόβος, λέω, να γονατίσει οικονομικά το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας.

Άραγε δεν έβλεπε η έμπειρη καλλιτεχνική διευθύντρια την πορεία
τής παράστασης και προς τα πού οδηγείτο το πράγμα;
Γιατί συμπαρέσυρε ένα ήδη υπερχρεωμένο- και κατά δηλώσεις
Της ΔΗΠΕΘΕ σ΄ αυτή την καλλιτεχνική και οικονομική περιπέτεια;

Τέλος πάντων, ελπίζω ότι θα διευκρινίσει όσα ακούγονται για
τα οικονομικά, δίνοντας τον απολογισμό στη δημοσιότητα.
Ας τελειώσει με το καλό- το εύχομαι- η περιοδεία και
θα έρθει κι ο καιρός της απόδοσης των ευθυνών.

Εντέλει, είναι σωτήρια για έναν καλλιτέχνη εκείνη η μέσα φωνή
(το ασφαλέστερο κριτήριο, ίσως) που του λέει «προχώρα» ή «μπάστα»,
«πέταξε» ή «ρίσκαρε»· μια φωνή ανεπηρέαστη από τα χειροκροτήματα,
τις κολακείες, τις οικονομικές σκοπιμότητες και τις υπερφίαλες
μεγαλομανίες, η οποία ακούγεται, θαρρώ, όχι μπροστά στα φώτα
της δημοσιότητας και στις δημόσιες σχέσεις, αλλά όταν υπάρχει
νηφάλιος στοχασμός: η απαραίτητη δηλαδή συνθήκη που επιτρέπει
στον καλλιτέχνη να ξεπερνάει είτε την έπαρση απ΄ την επιτυχία του,
είτε την οδύνη της αποτυχίας του και να βγάζει ασφαλή συμπεράσματα.
Ιδιαίτερα, όταν απ΄ αυτόν εξαρτώνται και πολλοί άλλοι.
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 29, 2008 9:12 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η «τέχνη» της Νέας Εποχής


Ευχαριστούμε το Στέφανο Ληναίο για τα κείμενα που μας στέλνει: Είναι ένα «δραματικό ερέθισμα» για να καταπιαστούμε ΟΧΙ με την τέχνη της παρακμής (αυτή τη βιώνουμε πάρα πολλά χρόνια) αλλά με την «τέχνη» της Νέας Εποχής.

Γράφει κάπου ο Στέφανος:
«Αυτό που λέγεται για τη… « γεροντική» γενιά μας:
“Έχουμε πεθάνει και δεν το ξέρουμε..!!!”.»
.

Θα το διασκευάζαμε ως εξής: «Μας δολοφονούν και δεν το ξέρουμε». Μας δολοφονούν χωρίς να έχουμε επίγνωση: Ο πλανητικός φασιστικός οδοστρωτήρας της Νέας Τάξης καταστρέφει τη λογική, απορυθμίζει τις «αρθρώσεις» των αισθημάτων, ισοπεδώνει τη μνήμη και εξοντώνει τη βούληση.

Η πλανητική «Χούντα» εξοντώνει δηλαδή τη σκέψη, τη βούληση, το συναίσθημα και την μνήμη με τα παραπλανητικά δολώματα της «ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς». Γεννά ηττημένους χωρίς διαύγεια πνεύματος, ώστε να έχουν επίγνωση της ήττας τους, ηττημένους υπερήφανους για την ήττα τους…

Και όπως οι επιδοτούμενοι «ιστορικοί» (Λιάκος, Ρεπούση και Σία) αποσαθρώνουν την Ιστορία και τη «συνέχεια» του ιστορικού γίγνεσθαι, έτσι και στην τέχνη επιδοτούνται διάφοροι «καλλιτέχνες» για να επιτελέσουν το ίδιο έργο: Να καταστρέψουν το περιεχόμενο και τη μορφή των ιστορικών επιτευγμάτων της Τέχνης.

Και αυτό συχνά επιτυγχάνεται μέσα με την πολτοποίηση των πάντων: Με το ανακάτεμα διαφορετικών καλλιτεχνικών επιτευγμάτων (τα οποία εκφράζουν το δράμα και το μεγαλείο της εποχής που τα γέννησε) και δοσμένα με τις σημερινές ισοπεδωτικές μορφές ή κιτσαριού, ή δήθεν «πρωτοπόρων» ανησυχιών που δεν υπακούουν σε κανένα αισθητικό κριτήριο.

Το αισθητικό κριτήριο έχει υποβιβαστεί στην ατομική αυθαιρεσία του καθενός!!!

Τα ΜΜΕ και εδώ αποτελούν τη χοάνη της αλλοίωσης, μετάλλαξης και ισοπέδωσης της Τέχνης. Αυτές οι δήθεν «αριστερές» μουσικές εκπομπές ( Σπ. Παπαδόπουλου, Σεμίνας Διγενή) δολοφονούν ανελέητα τα μεγάλα καλλιτεχνικά, μουσικά δημιουργήματα, ισοπεδώνουν τα γιγάντια αναστήματα του Μίκη, Χατζιδάκη, Τσιτσάνη, και λοιπών.

Πρέπει να καταπιαστούμε και με την ανάλυση, τη συγκεκριμένη ανάλυση, αυτής της τραγωδίας: Τη νεοταξική ισοπέδωση της τέχνης…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Δευ Αύγ 02, 2010 11:13 am, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 02, 2008 10:53 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κάθε καθεστώς προωθεί την τέχνη του. Από την μεσαιωνική Ευρώπη μέχρι τον Ναζισμό ή τον Σταλινισμό. Σήμερα, δηλαδή εδώ και μια δεκαετία ή λίγο περισσότερο, η Νέα Τάξη προωθεί την δική της τέχνη. Η τέχνη αυτή δεν είναι αυτόνομη, αλλά κυρίως πρωτότυπη. Δεν είναι δημιουργική. Στόχος της είναι απαξίωση, ο ευτελισμός, ο εκχυδαϊσμός της παλιάς τέχνης ή, αν θέλετε, των τεχνών του παρελθόντος.

Συνεπώς, η τέχνη της Νέας Εποχής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μη τέχνη.

_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 02, 2008 7:49 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΣΤΑΘΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 29.8.08


Περί ΜΗΔΕΙΑΣ και ΒΑΣΙΛΙΕΦ..

Δεν χρειαζόταν έλεγε ο κ. Αλογοσκούφης να πάρει για την οικονομία τα μέτρα που εν τέλει πήρε - στην πραγματικότητα της πήρε (τα μέτρα). Κι ύστερα προσπαθούν να βγάλουν «γραφικόν» τον κ. Πολύδωρα...

Τελικώς συχνά η πραγματικότης έχει τη δική της ειρωνεία, συχνά πολύ μελαγχολική.

Εβλεπα (πάλι) φέτος το καλοκαίρι πώς εκστασιάζονταν πολλοί που θεωρούν τους εαυτούς τους μοντέρνους, εραστές του νεωτερισμού, μάλιστα ορθολογιστές, πολύ συχνά αριστερούς, με τις σκηνοθετικές προσεγγίσεις σκηνοθετών που δηλώνουν μεταμοντέρνοι ή καινοτόμοι και πάντως εκσυγχρονιστές όπως ο πολύς Βασίλιεφ, ένας απ' αυτούς.

Χριστιανός ορθόδοξος βεβαίως ο άνθρωπος, μυστικιστής• αν τον έκρινε κανείς ελαφρά θα 'λεγε «παλαιοημερολογίτης» καθ' ότι και Ρώσος, πράγμα που προσθέτει στη μεταφυσική του μια «βαρεία καλογερική» - όχι άμουσος, πλατωνιστής από Πλωτίνο και δώθε, όμως θα ήταν


κανονικά κόκκινο πανί για τα τέκνα του διαφωτισμού (όπως θεωρούν τον εαυτόν τους ορισμένοι, συνήθως άμουσοι) πλην όμως, παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι) στα μάτια τους ο κυρ Βασίλιεφ φάνταξε και φαντάζει σαν ρηξικέλευθος ανακαινιστής, μόνο και μόνο διότι τους κούνησε μπροστά απ' τη μύτη τους πέντε χάντρες «ευρήματα» και δύο καθρεφτάκια δημόσιες σχέσεις - διασυνδέσεις - κολλητιλίκια και φύκια για εικονοκλαστικές κορδέλες.

Είναι ίδιον της εποχής μας, στην οποίαν έχουν επιβάλει μια προπαίδεια β' εθνικής οι μέτριοι, να δοξάζεται και να αναγορεύεται σε «δάσκαλο» κάθε ξυλοσχίστης που απλώς καταγγέλει τον ακαδημαϊσμό, τον σχολαστικισμό και τον στόμφο των φορμαλιστών. Κι ας είναι και τσαλαπετεινός.

Οτι είναι ο ίδιος πιο αντιδραστικός απ' το αντιδραστικό που καταγγέλλει, καθόλου δεν φαίνεται να απασχολεί τους εκσυγχρονιστές μας, τους αιωνίως νεάζοντες νεωτεριστές μας και πολλούς απ' αυτούς που δίνουν τον τόνο στα δημόσια πράγματα για αυτά τα θέματα.

Αρκεί ο σαλτιμπάγκος να κολακεύει την αίσθηση αξίας που έχουν για τον εαυτόν τους οι άμουσοι κι αμέσως τον στέφουν σε Κανόνα του Πολυκλείτου για το θέατρο, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία ή όποια άλλη τέχνη.

Το πιο ειρωνικό είναι όταν ο σαλτιμπάγκος (σαλτιμπάγκος εφ' όσον δέχεται τον ρόλο που του αναθέτουν οι πιστοί του: δηλαδή να τους δουλέψει) είναι πολύ πιο μορφωμένος απ' αυτά τα κνώδαλα κι εν τέλει στρατευμένος στην ιδεολογία του. Τότε το πράγμα φθάνει τα όρια της φάρσας.

Αντιθέτως με κάτι τέτοιους ο Ταρκόφσκυ, για παράδειγμα ένας επίσης βαθειά θρησκευόμενος Χριστιανός, πάλι Ρώσος, επίσης μυστικιστής συγκίνησε με την αγωνία του και την τέχνη του, ευαίσθητους ανθρώπους, αριστερούς και δεξιούς, τίμια. Δεν προσποιήθηκε

ο ίδιος τίποτα και, κυρίως, το έργο του δεν επέτρεπε στο κοινό του να προσποιηθεί επίσης τίποτα.

Στην Ψωροκώσταινα όμως με τον κυρ Βασίλιεφ εσχάτως και δεκάδες κυρ Τέτοιους τα τελευταία χρόνια γίνεται της Προσποίησης το κάγκελο. Το κοινό προσποιείται ότι ο δημιουργός είναι οι ίδιες οι ιδεοληψίες του και ο ερίφης μάγος-γιατρός δουλεύει το σύστημα έως οριστικής αποστάξεως. Της μουρλής από θαυμασμό το «κοινό», σε επίπεδο καραγκιόζ-μπερντέ, φαν κλαμπ και γκρούπι. Αξιοθρήνητα καμώματα, υπέρ των οποίων ξιφουλκούν ασκώντας πραγματική ιδεολογική τρομοκρατία όσοι έχουν έρθει στα πράγματα και κάνουν κουμάντο στους ανθρώπους βασισμένοι στις παρέες τους (και υπεράνω κομμάτων, και μέσω κομμάτων).

Δυστυχώς, τα κλισέ όταν καθιερώνονται είναι το ίδιο ανίκητα όπως η βλακεία. Και ο αγώνας για την καθιέρωση «χρήσιμων» κλισέ στην Ελλάδα είναι έντονος την τελευταία εικοσαετία και μάλλον νικηφόρος.

Τα ολέθρια αποτελέσματα τα ζούμε στην πιο απονεκρωτική τους εκδοχή. Εχει γίνει η επιδοτούμενη από το κράτος τέχνη μια υπόθεση που αφορά όσους ζουν πλουσιοπάροχα απ' αυτήν, των κολλητών τους που τους καλύπτουν απ' τα ΜΜΕ και όσων ελπίζουν να τους αποκαθηλώσουν για να φάνε οι ίδιοι.

Μακρυά απ' τον λαό όλος αυτός ο εσμός (της νεκρής μέσα της ελίτ) μόνον να τον χλευάζει και να τον λοιδορεί μπορεί. Και να τον εκμεταλλεύεται οικονομικώς -να ζει απ' τους φόρους του- αποβλακώνοντάς τον κι από πάνω και τρομοκρατώντας τον...


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.VIII.2008 stathis@enet.gr



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2008

Επιστροφή στην κορυφή
Ουζερί: Ο Μπελαμής



Ένταξη: 19 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 212
Τόπος: Βενετία 16ος αι.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Σεπ 03, 2008 11:26 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο "Στάθης" κάνει άλματα το τελευταίο καιρό. Άλματα όχι στην σκέψη, φυσικά. Γιατί απ' ό,τι έχει γράψει είναι γνώστης του τί "συμβαίνει" από πολύ παλιά. Άλματα στο θάρρος. Κάθε εφημερίδα έχει ανάγκη από "αντίβαρα", αντιεκσυγχρονιστικά αντίβαρα στην περίπτωση, αλλά όπως και νά 'χει, το θάρρος στον όποιο του βαθμό, διακρίνεται κάποιες φορές...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Σ.Λ.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 16, 2008 9:47 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ LIFO – ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ - 11.9.08
======================================


“ Ένωση Προστασίας Θεατών

---------------------------

Μετά τη παρακολούθηση μερικών έργων των Φεστιβάλ μας αυτό το καλοκαίρι,
κατέληξα σε νέα πρόταση: Να ιδρυθεί Ένωση Προστασίας Θεατών (όπως
Καταναλωτών) για να προστατεύει τους θεατές (αλλά και τους συγγραφείς)
από την μεγαλομανία και την παράνοια των σκηνοθετών.

Κάποτε ο σκηνοθέτης απλώς ερμήνευε το έργο του συγγραφέα. Η ερμηνεία
μπορεί να ήταν συντηρητική ή μοντέρνα, πιστή ή ελεύθερη – αλλά ήταν
παράσταση ενός συγκεκριμένου έργου. Μπορεί να άλλαζε η εποχή ή τα
κοστούμια, να πρόσθεταν μουσική, πρωτότυπα σκηνικά ή φωτισμούς αλλά το
έργο έμενε κυρίαρχο. Το αναγνώριζε ο διαβασμένος θεατής όπως θα το
αναγνώριζε και ο συγγραφέας του (αν ζούσε).

Όμως κάποια στιγμή οι σκηνοθέτες χειραφετήθηκαν. Στην αρχή άρχισαν να
αγνοούν τις οδηγίες του συγγραφέα, λέγοντας πως αυτοί γνωρίζουν καλύτερα
τις βαθύτερες προθέσεις του. Έτσι άρχισαν να παρερμηνεύουν τα έργα κατά
την δική τους αντίληψη θεωρώντας πως ο συγγραφέας δεν είχε τολμήσει –
αλλά αυτοί μπορούν.

Το επόμενο στάδιο ήταν η πλήρης παράκαμψη του συγγραφέα. Δεν μας
ενδιαφέρει πια το έργο – το θεωρούμε σαν απλή αφορμή για να συνθέσουμε
κάτι δικό μας, για να εκφραστούμε εμείς. Απελευθερώθηκαν και από την
όποια παράδοση στο ανέβασμα και την ερμηνεία και επιδόθηκαν σε ένα
ανταγωνισμό εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας. Η σκηνοθεσία ως αυθύπαρκτη
τέχνη, δηλαδή η σκηνοθεσία για την σκηνοθεσία.

Και φτάνουμε στην τελευταία φάση, που τόσο απολαύσαμε φέτος. Η
σκηνοθεσία ΕΝΑΝΤΙΟΝ του έργου. Η σκηνοθεσία ως υπονόμευση, αναίρεση,
ακύρωση της συγγραφικής δημιουργίας.

Ένα είδος πνευματικής τρομοκρατίας είναι αυτό. Ζώνεσαι τα εκρηκτικά σου
και τινάζεις τον συγγραφέα στον αέρα. Σκεφθείτε τον άνθρωπο που δεν είχε
δει ούτε διαβάσει τα φετινά μεγάλα έργα του αρχαίου και ευρωπαϊκού
ρεπερτορίου και τα έβλεπε για πρώτη φορά. Δεν θα καταλάβαινε τίποτα.

Αλλά και εμείς, που ξέραμε τα έργα, καταλάβαμε μόνον ένα μεγαλομανή
ναρκισσισμό μαζί με απόλυτη περιφρόνηση προς τον δημιουργό. Τόσος
μόχθος, έξοδα και ταλαιπωρία (των θεατών) για το Εγώ των ελάχιστων;

========================================================
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες