Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Γιατί δεν εξεγείρεται ο ελληνικός λαός;

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 05, 2013 9:04 pm    Θέμα δημοσίευσης: Γιατί δεν εξεγείρεται ο ελληνικός λαός; Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Γιατί δεν εξεγείρεται ο ελληνικός λαός;



«Πώς είναι δυνατόν μετά από τέτοια φρίκη να μην εξεγείρεται ο ελληνικός λαός»;

Αυτό το ερώτημα δεν αιωρείται απλώς σαν φάντασμα, αλλά καταγράφεται, όλο και πιο πυκνά, σε πλήθος κειμένων, με διαφορετικές παραλλαγές…

Οι περισσότερες απαντήσεις δεν είναι απλώς αμήχανες, αλλά κινούνται και στα πλαίσια της μεταφυσικής…


Όλες αυτές οι αμήχανες και μεταφυσικές ερμηνείες έχουν ένα κοινό παρανομαστή: Αναζητούν το θεμέλιο των ευθυνών στο λαό…

Ακούμε συχνά: «Ο ελληνικός λαός κάτι έχει πάθει και δεν εξεγείρεται» («σοκ - δέος» κλπ), «τον έχει βολέψει στην αδράνεια», ή «του έχει γίνει συνήθεια η οκνηρία», ή «τον έχουν αποβλακώσει» κ.λπ…

Και εδώ βάζουμε την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω.

Αυτό το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα (γιατί επΆ αυτού πρόκειται) δεν είναι δίχως δόλο και υπολογισμό. Αναστρέφουμε την πραγματικότητα διότι δεν θέλουμε να βάλουμε το δάκτυλο βαθιά στην πληγή και να εντοπίσουμε τα βαθύτερα αίτια και τους βασικούς υπεύθυνους αυτής της «λαϊκής ακινησίας»: Είναι ένα τέχνασμα- μύθος που βολεύει άριστα ακριβώς εκείνους που ευθύνονται ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ για αυτήν την κατάσταση.

Αν και έχουμε αναλύσει σε πολλά κείμενά μας αυτό το ζήτημα, θα αναδημοσιεύσουμε, το πλέον ενδεικτικό: «Στα σκοτάδια της Ιστορίας». Γραμμένο πριν ένα χρόνο, ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7073


Στα σκοτάδια της ιστορίας…



Διανύουμε, ίσως, τη χειρότερη και πιο σκοτεινή καμπή της ιστορίας μας. Όχι μόνο επειδή μας σφάζουν ανελέητα και μας ρίχνουν στα τάρταρα της ολοκληρωτικής καταστροφής και βαρβαρότητας, αλλά, ΚΥΡΙΩΣ, διότι ο ελληνικός λαός αποδέχεται μοιρολατρικά αυτή τη ΦΡΙΚΗ και δεν ΕΞΕΓΕΙΡΕΤΑΙ…

ΠΟΤΕ άλλοτε δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, υπό καπιταλιστικό καθεστώς. Να σε λεηλατούν τόσο βάρβαρα επί χρόνια, να σε δολοφονούν με τέτοια κτηνώδη αγριότητα, να σε αφανίζουν κυριολεκτικά και να μην ξεχύνεσαι στους δρόμους βάζοντας μπουρλότο στους δημίους σου…

ΠΟΤΕ άλλοτε μια τόσο συσσωρευμένη και συμπιεσμένη απελπισία και οργή δεν εκρήγνυται και δεν ξεχύνεται σαν λάβα στους δρόμους…

Μια εύκολη, απλοϊκή και βολική για όλους μας απάντηση είναι ότι «φταίει ο λαός», ότι «ο λαός έχει πέσει σε κώμα» κ.λπ…

Αναμφίβολα επί δεκαετίες τώρα ποτίζουν τον ελληνικό λαό με όγκους ποικίλων δηλητηρίων, παραισθησιογόνων και ναρκωτικών, μολύνοντας το μυαλό, παραλύοντας τη θέληση και καταστρέφοντας τις αρθρώσεις της σκέψης…

Ωστόσο αυτά δεν είναι από μόνα τους ικανά να «κλειδώσουν», για πολύ, μια ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ λαϊκή ΟΡΓΗ και απελπισία στο μπουκάλι.

Εξάλλου και το ίδιο το γεγονός του ποτίσματος του λαού με παραισθησιογόνα και ναρκωτικά αποτελεί το σύμπτωμα. Το πολιτικό αίτιο βρίσκεται αλλού. Στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που θα αγωνιζόντουσαν εναντίον όλων αυτών των καθεστωτικών δηλητηρίων και το χειρότερο: Στην ενσωμάτωση και μετάλλαξη των αριστερών δυνάμεων σε γενίτσαρους της Νέας Τάξης, τη μετάλλαξή τους σε καταστροφικές δυνάμεις των «δομών» και των ΣΥΝΘΗΚΩΝ της λαϊκής κίνησης: στους πλέον αισχρούς τροφοδότες-εμπόρους των ναρκωτικών…

Όλα αυτά τα έχουμε αναλύσει, πιο λεπτομερειακά, από παλιά, στο άρθρο μας: «Ρίχνουν στους εργαζόμενους και τους λαούς τα αναθέματα».
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3438

Το γεγονός, λοιπόν, που ακόμα ο ελληνικός λαός δεν έχει εξεγερθεί, παρά την παρατεταμένη φρίκη που ζει, οφείλεται στις μεγάλες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ των παραδοσιακών δυνάμεων της Αριστεράς, σοσιαλδημοκρατικών και σταλινογενών.

Αυτές οι παραδοσιακές δυνάμεις της Αριστεράς ενσωματώθηκαν ολοκληρωτικά στο σύστημα και μεταλλάχτηκαν σε ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ της Νέας Τάξης.

Και είναι αυτές οι δυνάμεις που κατέστρεψαν και ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ανελλιπώς κάθε ΟΡΑΜΑ και ΣΥΝΘΗΚΗ (ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική) επαναστατικού ΑΓΩΝΑ, κάθε ιμάντα λαϊκής κίνησης, κάθε πολιτική και οργανωτική προϋπόθεση που θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυροδότη ανάφλεξης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ.

Δεν είναι, συνεπώς, ΜΟΝΟ ότι ο ελληνικός λαός δεν διαθέτει επαναστατική ηγεσία, ούτε καν αριστερή ρεφορμιστική (οι υπάρχουσες παραδοσιακές, αριστερές ηγεσίες έχουν μεταλλαχτεί σε ηγεσίες της Νέας Τάξης), ΑΛΛΑ δεν διαθέτει και ΟΥΔΕΜΙΑ πολιτική και οργανωτική «ΣΥΝΘΗΚΗ» και «ΔΟΜΗ» (συλλογικό κύτταρο) μαζικού αγώνα.

Το κακό, επίσης, έχει προχωρήσει και στην ΑΠΟΣΑΘΡΩΣΗ και ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ των συλλογικών κυττάρων της επαναστατικής σκέψης. Ούτε «ιστούς» επαναστατικών Ιδεών και Σκέψης δεν διαθέτουμε σήμερα, τα πάντα έχουν αλωθεί, με τις ευλογίες και τα χέρια της «αριστεράς».

Αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι ο απαίσιος πολτός της νεοταξικής ισοπέδωσης, τα ερμαφρόδιτα ιδεολογικά και πολιτικά κράματα, η «δικτατορική» ασυδοσία του «ιδιωτικού», δηλαδή, σε επίπεδο ιδεών και σκέψης, η Βαβυλωνία της «ατομικής άποψης»: ΣΥΝΘΗΚΕΣ που δυσκολεύουν αφάνταστα μια ΟΡΓΑΝΩΣΗ της Σκέψης και της ΔΡΑΣΗΣ, των ΙΔΕΩΝ και της ΠΡΑΞΗΣ…

Φυσικά, αυτό το καταθλιπτικό και σκοτεινό στάδιο είναι ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ: κάθε μεταβατικό στάδιο στην ιστορία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, απλώς σήμερα αυτά είναι πιο έντονα και εφιαλτικά.

Αυτό το ιστορικό σκοτάδι γρήγορα θα ξεπεραστεί. Οι ενστικτώδεις δυνάμεις της κοινωνίας (λαϊκή οργή και απελπισία), δεν μπορεί να παραμένουν εσαεί συμπιεσμένες και «κλειδωμένες». Αργά ή γρήγορα θα εκραγούν τυφλά και βίαια και θα επιφέρουν καταλυτικές ανατροπές και μεταλλαγές τόσο σε επίπεδο μαζικών κινημάτων, όσο και σε επίπεδο Ιδεών, Σκέψης και Οργάνωσης: Αυτός ο ιστορικός νόμος δεν μπορεί να καταλυθεί…

Και είναι αυτός ο ιστορικός νόμος που πρέπει να μας κρατήσει όρθιους, διότι είναι ο νόμος της αισιοδοξίας…

Φυσικά, οι προδοσίες της παραδοσιακής αριστεράς και οι νεοταξικές μεταλλάξεις της, δεν θα είναι δίχως τεράστιο κόστος. Θα τις πληρώσουμε πολύ ακριβά, διότι θα χρειαστεί οι λαοί να χύσουν το αίμα τους ξανά για πράγματα, καταστάσεις και ΙΔΕΕΣ που είχαν κατακτήσει…

Θα χρειαστεί ξανά να χύσουμε το αίμα μας για να αποκαταστήσουμε τη ΣΚΕΨΗ και τις ανθρώπινες ΑΞΙΕΣ, να αναζωπυρώσουμε το συλλογικό ΕΓΩ της εθνικής και κοινωνικής ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ…

Θα χρειαστεί ξανά να ζήσουμε τις φάρσες παλιών ιστορικών τραγωδιών: Μια από αυτές είναι η καρικατούρα της ιστορικής φάρσας του ΠΑΣΟΚ: Ο ΣΥΡΙΖΑ…

ΕπΆ αυτού θα επανέλθουμε…



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Τετ Μάρ 01, 2017 9:04 am, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 06, 2013 9:08 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η αναπόφευκτη κατάρρευση της κυβέρνησης και τα σωσίβια…



Οι νόμοι της ιστορίας, (δηλαδή η «αντικειμενικότητα» της κίνησης) είναι πιο ισχυροί από οποιαδήποτε Υποκειμενική Βούληση.

Όπως αναλύσαμε στο προηγούμενο κείμενο («Γιατί δεν εξεγείρεται ο ελληνικός λαός»), η ενσωμάτωση των υποκειμένων της «αριστεράς» στις επιταγές της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης επέφερε μια ιστορική, καταστροφική ισοπέδωση των πάντων και κάθε υποκειμενικού κυττάρου (ιμάντα) της λαϊκής κίνησης. Αυτός ήταν και ο πρωταρχικός παράγοντας της «λαϊκής αδράνειας» και της μακρόχρονης παράτασής της.

Αυτός, όμως είναι ο Υποκειμενικός παράγοντας της Ιστορίας. Βασικός, αλλά ΟΧΙ ο καθοριστικός.


Ο καθοριστικός είναι ο αντικειμενικός παράγοντας της Ιστορίας: Οι αντικειμενικοί νόμοι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και κτηνωδίας και η σεισμική ενέργεια της ΟΡΓΗΣ που συσσωρεύει και συμπιέζει εκρηκτικά αυτή η καπιταλιστική βαρβαρότητα στα σπλάχνα της κοινωνίας.

Ο υποκειμενικός παράγοντας μπορεί να καθυστερήσει τη σεισμική έκρηξη, να χειραγωγήσει κάποιες μικρές δονήσεις της, αλλά δεν μπορεί να εξαφανίσει τα μεγάλα ενεργειακά αποθέματα της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, ούτε να αποτρέψει την έκρηξή τους: Αυτό είναι νόμος της Ιστορίας…

Η λαϊκή έκρηξη είναι αντικειμενικά αναπότρεπτη. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της κρίσης κατάρρευσης του συστήματος, συνθήκες που πάλι αντικειμενικά ωθούν και τους υποκειμενικούς συντελεστές (τα καθεστωτικά κόμματα) σε όλο και πιο βάρβαρες μορφές ληστείας, κτηνωδίας και βαρβαρότητας.

Ήδη η κυβέρνηση των δωσίλογων ανδρεικέλων βρίσκεται προ των πυλών της κατάρρευσής της. Είναι ζήτημα να αντέξει και μέχρι της ευρωεκλογές…

Αλλά ακόμα και αν αντέξει
(υπόθεση εργασίας) μέχρι τότε, στις ευρωεκλογές θα πέσει σαν σκουληκιασμένος καρπός. Θα γίνει σκορποχώρι…

Σημείωση:
Θα επαναλάβουμε και εδώ αυτό που έχουμε γράψει κατά κόρον. Αν υπήρχε στοιχειωδώς αριστερή Αντιπολίτευση με ένα μικρό «τίναγμα» θα είχε πέσει ο σκουληκιασμένος καρπός (κυβέρνηση).

Η «αριστερά» δεν την ρίχνει την κυβέρνηση, διότι αποτελεί μέρος του συστήματος και κάνει ό,τι είναι δυνατόν να το διασώσει και να αναλάβει ΟΜΑΛΑ τη διαχείρισή του, αδιαφορώντας για τον ΟΛΕΘΡΟ και τη ΦΡΙΚΗ που σκορπάει και σπέρνει αυτή η κυβέρνηση. Γιατί όσο παραμένει στην εξουσία η σπορά του ολέθρου και της φρίκης συνεχίζονται, καθώς και οι εκτελέσεις των συμβολαίων θανάτου του ελληνικού λαού…

Τα πολιτικά επιτελεία του 4ου Ράιχ και αυτά γνωρίζουν ότι τα ψωμιά αυτής της κυβέρνησης είναι ελάχιστα.

ΟΛΟΙ γνωρίζουν. Αυτό που τους απασχολεί και τους προβληματίζει δεν είναι η πτώση της κυβέρνησης, αυτό το θεωρούν πλέον δεδομένο, ΑΛΛΑ ο τρόπος της πτώσης και οι συνακόλουθες πολιτικές παρενέργειες.

Αυτό που τρέμουν τα επιτελεία του 4ου Ράιχ και τα πολύχρωμα ανδρείκελά τους είναι τούτο: Να μην αποτελέσει η πτώση της κυβέρνησης των καταλύτη της λαϊκής έκρηξης.

ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ το ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟ της λαϊκής έκρηξης (γνωρίζουν τους νόμους της ιστορίας) γι αυτό ετοιμάζονται πυρετωδώς για την κατασκευή σωσιβίων που θα την καθυστερήσει ή θα την εκφυλίσει…

Γι αυτό επιδιώκουν μια πτώση αυτής της κυβέρνησης ελεγχόμενη…

Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένει να πέσει μόνη της και να την αντικαταστήσει ομαλά δίχως κοινωνικούς κραδασμούς και λαϊκές εντάσεις…

Γι αυτό, ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει όλο και πιο συχνά και γοερά τα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης του στο 4ο Ράιχ…


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σΆ αυτή τη φάση το «αριστερό» αλεξικέραυνο και σωσίβιο του πλανητικού φασισμού. Μέσω αυτού επιδιώκεται η παράταση της λαϊκής έκρηξης και η διοχέτευση της λαϊκής οργής στα κατοχικά κοινοβουλευτικά κανάλια…

Είναι, βεβαίως, ένα αλεξικέραυνο και σωσίβιο πολύ πρόσκαιρο, διότι μόλις ανεβεί στην κυβερνητική διαχείριση οι αυταπάτες θα γκρεμιστούν μέσα σε μια νύχτα…

Αυτό το γνωρίζουν οι επιτελάρχες των χρηματιστηριακών μαφιόζων. Παράλληλα, λοιπόν, με το «αριστερό» σωσίβιο αναπαλαιώνουν και επιδοτούν τους μηχανισμούς της ακροδεξιάς τρομοκρατίας.

Μετά το ΣΥΡΙΖΑ το μόνο σωσίβιο που θα έχει απομείνει για το φασισμό του 4ου Ράιχ θα είναι τα τρομοκρατικά και δολοφονικά τάγματά τους…

Αλλά και αυτά τα σωσίβια θα αποδειχτούν τρύπια. Όταν μπει ο λαός σε κίνηση ΤΙΠΟΤΑ, σήμερα, δεν μπορεί να την ανακόψει…

Όσο το ταχύτερο γίνει αυτό τόσο και το κόστος και οι συμφορές θα είναι μικρότερες…

Η μόνη καθαρή και αποτελεσματική λύση είναι όσο το δυνατόν ταχύτερα ο λαός να κατεβεί στο δρόμο και να οργανώσει ΕΚΕΙ την ΟΡΓΗ του…

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 06, 2013 11:08 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η μεταφυσική της φτώχειας από το Στάθη



Ο Στάθης επειδή δεν θέλει να κοιτάξει στον καθρέφτη της «αριστεράς» που πιστεύει, αδυνατεί και να εντοπίσει τα βαθύτερα αίτια της «λαϊκής αδράνειας».

Έτσι με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα κατασκευάζει τη μεταφυσική της φτώχειας. Μια μεταφυσική που ανάγει τη φτώχεια σε καθοριστικό παράγοντα ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ των λαϊκών εξεγέρσεων.

Φυσικά έτσι αδυνατεί να βγάλει και το συμπέρασμα της «διαλεκτικής» του, δηλαδή τη λογική συνέπεια της μεταφυσικής του. Διότι το μεταφυσικό του αυτό τέχνασμα οδηγεί στον ακραίο μοιρολατρικό πεσιμισμό: Οι λαϊκές εξεγέρσεις γίνονται ανέφικτες μια και η φτώχεια αποτελεί τον κυρίαρχο και καθολικό παράγοντα του καπιταλισμού, ιδιαίτερα σήμερα, καθώς και το μεγάλο «όπλο» των ληστών και δημίων…

Βεβαίως, ούτε νιώθει την ανάγκη να μας απαντήσει ο Στάθης σε τούτο: Πώς έγιναν οι λαϊκές εξεγέρσεις και οι Επαναστάσεις στην Ιστορία, μια και η φτώχεια πάντα αποτελούσε το «υπόστρωμα» των θυμάτων που επαναστατούσαν…

Το άρθρο του Στάθη, «Φτώχεια και Εξέγερση», ΕΔΩ:
http://www.enikos.gr/stathis/196908,Ftwxeia_kai_Exegersh.html


Αναμφίβολα η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν γεννούν αυτόματα τις εξεγέρσεις και Επαναστάσεις. Αποτελούν, ωστόσο, το αντικειμενικό έδαφος πάνω στο οποίο γονιμοποιούνται τα κινηματικά φύτρα της λαϊκής κίνησης και ανάπτυξης της πολιτικής συνείδησης.

Από εδώ ακριβώς απορρέει και η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ της επαναστατικής πολιτικής οργάνωσης.

Η φτώχεια και η εξαθλίωση μπορεί να αποτελούν «όπλα» στα χέρια της αντίδρασης, όταν δεν υπάρχουν τα επαναστατικά υποκείμενα, όταν δεν υπάρχει Αριστερά…

Αντίθετα, αποτελούν «όπλα» επαναστατικά όταν υπάρχει και λειτουργεί το επαναστατικό υποκείμενο, η Αριστερά…


Αλλά ακόμα
και όταν απουσιάζει ο επαναστατικός πολιτικός παράγοντας και τότε αυτά τα αντιδραστικά «όπλα» (όπως πολύ παραστατικά τα περιγράφει ο Στάθης στο κείμενό του), δεν έχουν το χαρακτήρα μιας σταθερής, μόνιμης και πολύ μακράς διάρκειας. Σε βάθος ιστορικού χρόνοι οι φτωχοί, ακόμα και αν έχουν πέσει σε ολοκληρωτική εξαθλίωση και δουλεία θα εξεγερθούν: Αυτό διδάσκει η ιστορική διαλεκτική…

Όμως, ακόμα και αν δεχτούμε τη συλλογιστική του Στάθη, αυτό αποτελεί την πιο κατηγορηματική και τελεσίδικη καταδίκη αυτής της «αριστεράς».

α). Γιατί άφησε τις μεγάλες αγωνιστικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού να χαθούν: Κατακτήσεις σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης, οργάνωσης και ψυχολογίας.

Αν ο ελληνικός λαός έχει πέσει σΆ αυτήν την κατάσταση που περιγράφει ο Στάθης, τότε γι αυτό δεν φταίει η αντίδραση (τη δουλειά της αυτή έκανε, πάντα την ίδια), ούτε φυσικά ο λαός.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη έχει η «αριστερά» που άφησε και συνετέλεσε να χαθούν οι μεγάλες ιστορικές και αγωνιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων και του λαού…


β). Γιατί είναι ανίκανη (διότι δεν είναι Αριστερά) να καταστήσει τη φτώχεια αγωνιστικό και επαναστατικό «όπλο», επιτρέποντας έτσι, έστω και πρόσκαιρα, να χρησιμοποιείται σαν «όπλο» στα χέρια των δυναστών και δημίων…

Την αποενοχοποίηση και την αθώωση της «αριστεράς» και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ο Στάθης με τη μεταφυσική του για τη φτώχεια…

Φυσικά με τη μεταφυσική του ισοπεδώνει και μια άλλη βασική συνιστώσα της σημερινής πραγματικότητας: Τη Βούληση του ελληνικού λαού για ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΑΓΩΝΑ.


Δεν έχει πέσει ο ελληνικός λαός
σΆ αυτή την κατάσταση που περιγράφει ο Στάθης, με τη δαιμονοποίηση της φτώχειας. Η «ακινησία» του είναι επιφανειακή και σηματοδοτεί οξυμένο πολιτικό κριτήριο. Δεν θέλει ο ελληνικός λαός κομματικές φιέστες και εκλογικές παρελάσεις, αναζητά εναγωνίως διαύλους και υποκείμενα αγωνιστικά και κινηματικά.

Και αυτό το έχει εκδηλώσει πάρα πολλές φορές: Στις πολλές και συχνές απεργιακές κινητοποιήσεις, σε πολλά μετερίζια αγώνα, στην ΕΡΤ και αλλού…

ΟΙ αγωνιστικές του κινητοποιήσεις δεν βρήκανε πολιτική έκφραση, δεν υπήρξε Αριστερά να τις πυροδοτήσει παραπέρα και να τις ανυψώσει σε ανώτερα επίπεδα αγωνιστικά.

Το αντίθετο. Αυτή η «αριστερά» τις σαμπόταρε αυτές τις αγωνιστικές εξάρσεις και λαϊκές βουλήσεις, τις διαίρεσε και τις χρησιμοποίησε, ΜΟΝΟ, σαν αντικείμενο εκλογικής εμπορίας…

Ο ελληνικός λαός, συνεπώς, δεν έχει πέσει σε κατάσταση τέτοιας νάρκης που περιγράφει η μεταφυσική της φτώχειας του Στάθη. Έχει εκφράσει την αγωνιστική του ΒΟΥΛΗΣΗ πολλές φορές, αλλά βρήκε απέναντι τοίχο: Τον τοίχο της «αριστεράς», τη χρόνια νάρκη της, την «αριστερή» εκλογική «μαγκούρα» του καθεστώτος…

Στην «αριστερά» και στο κόμμα του να αναζητήσει ο φίλος Στάθης τη «φτώχεια», την πολιτική εξαθλίωση και την πτωματική αδράνεια και ΟΧΙ στον ελληνικό λαό…

Επιστροφή στην κορυφή
Διογένης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 06, 2013 9:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μα για να υπάρξει "αριστερά", πρέπει να υπάρχουν "αριστεροί". Να υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται "αριστερά". Υπάρχουν? ή απλώς νομίζουν ότι είναι αριστεροί?
Επιστροφή στην κορυφή
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 13, 2013 9:04 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Χαμένες είναι οι μάχες που δεν δόθηκαν…
Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη


Και στην ΕΡΤ υπήρξε η λαϊκή Βούληση και
ο σπινθήρας της γενικής ανάφλεξης,
αλλά Αριστερά δεν υπήρξε…


ΡΕΣΑΛΤΟ: Το κείμενο γράφτηκε το Μάιο του 2013 και είναι μια καταγραφή και αξιολόγηση των εμπειριών από τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις και λαϊκούς κραδασμούς, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών.
Η καταγραφή αυτών των απεργιακών και λοιπών λαϊκών αγώνων αναδεικνύει και τούτο το ουσιαστικό: Ότι η λαϊκή Ενέργεια και Βούληση για Αγώνα υπάρχει και εκδηλώνεται συχνά, αλλά υπονομεύεται, συστηματικά, σταθερά και δόλια και συναντά μεγάλα φράγματα…
Και αυτά τα «φράγματα» δεν είναι μόνο οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες…
Είναι πιο μεγάλα και αποτελεσματικά τα «φράγματα» των πολιτικών ηγεσιών, της «αριστεράς».
Και στο ζήτημα αυτό το κείμενο του αγαπητού Κυργιάκη είναι «τρωτό». Αφήνει στο απυρόβλητο το κεντρικό και πλέον καθοριστικό συντελεστή υπονόμευσης των αγώνων.
Είναι ο πλέον καθοριστικός:
α).
Οι συνδικαλιστικοί αγώνες από μόνοι τους δεν ξεπερνούν τα στενά συνδικαλιστικά τους όρια, για να σπάσουν την απομόνωσή τους χρειάζονται κεντρική πολιτική έκφραση και προοπτική, δηλαδή πολιτική ηγεσία…
β). Και η μαζικότητα των συνδικαλιστικών αγώνων, το «σπάσιμο» του «ατομικισμού» και αυτό καθορίζεται καταλυτικά από τις πολιτικές προοπτικές του, δηλαδή από την ύπαρξη και λειτουργία αγωνιστικών πολιτικών υποκειμένων…
Αυτά τα λίγα και τηλεγραφικά.
************************************


Είναι αλήθεια ότι το προηγούμενο διάστημα στο χώρο της εκπαίδευσης, ειδικά μετά την προληπτική επίταξη της κυβέρνησης, δημιουργήθηκαν αισθήματα ελπίδας σε συνδυασμό με μια αυξημένη οργή και αγανάκτηση.

Αυτά τα ίδια συναισθήματα δημιουργήθηκαν και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έβλεπαν στον αγώνα των εκπαιδευτικών την κρυμμένη σπίθα που θα μπορούσε να φέρει την πολυπόθητη πυρκαγιά.


Γιατί, αντικειμενικά, ο αγώνας των εκπαιδευτικών αφορούσε ολόκληρη την κοινωνία. Αφορούσε, τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές αλλά και τους γονείς και τους υπόλοιπους συγγενείς τους.

Αφορούσε την κυβέρνηση και όσους έχουν άμεση σχέση εξάρτησης από αυτήν αλλά και τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, τους ξενοδόχους, τους μεσολαβητές για σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, τα ιδιωτικά εργαστήρια ελευθέρων σπουδών και όλους όσους εμπλέκονται με τη μεγάλη «μπίζνα» που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις».

Η αντίδραση των εκπαιδευτικών, δεν είχε να κάνει μόνο με τη διεκδίκησή τους που πάνω σε στενά ζητήματα του κλάδου αλλά είχε πάρει και χαρακτηριστικά αντίδρασης ενάντια στο γενικευμένο αυταρχισμό που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο της καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.

Η προληπτική επίταξή τους, ουσιαστικά μιλάμε για επίταξη της σκέψης και της πρόθεσης, ήρθε ως συνέχεια των προηγούμενων επιτάξεων, των αστυνομικών επιθέσεων ενάντια στις πορείες και τις κινητοποιήσεις, των μεταμεσονύκτιων, πάλι προληπτικών, εισβολών σε σπίτια ανυποψίαστων κατοίκων στις Σκουριές και των τρομοκρατικών εισβολών, ακόμη και σε σχολεία, των δυνάμεων των ΜΑΤ, στην ίδια περιοχή.

Η προληπτική επίταξη των εκπαιδευτικών, ήρθε επίσης, ως συνέχεια της παραπληροφόρησης, της λασπολογίας και της συκοφάντησης όλων των κομματιών της κοινωνίας που κατά καιρούς αντιστέκονται, η οποία ξεκίνησε από τον Σημίτη όταν δήλωνε απαξιωτικά στη Βουλή «τέτοια κοινωνία είμαστε», συνεχίστηκε με τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου όταν δήλωνε στο εξωτερικό πως «είμαστε μια κοινωνία της διαφθοράς» για να καταλήξει στο περίφημο Πάγκαλου ρητό «μαζί τα φάγαμε».

Και οι τρεις προαναφερθέντες κύριοι αγνόησαν επιδεικτικά να πουν πως οι δικές τους πρακτικές και πολιτικές δημιούργησαν το όλο κλίμα το οποίο, δήθεν, κατάγγελλαν με τόσο πάθος.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα όλων των κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, είναι το ότι κατάφεραν να ριζώσουν βαθιά μέσα στην κοινωνία τη λογική του άκρατου ατομικισμού, του προσωπικού βολέματος, του ανταγωνισμού και του συναδελφικού κανιβαλισμού και να ξεριζώσουν τη λογική της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, του φιλότιμου και της ντομπροσύνης.

Μοιράζοντας «προνόμια» δεξιά και αριστερά,
έστησαν ένας συνδικαλισμό υποταγμένο στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνόντων ο οποίος με τη σειρά του, χρησιμοποιώντας κυρίως το ρουσφέτι και το προσωπικό βόλεμα, δημιούργησε ολόκληρες στρατιές ψηφοφόρων άμεσα ή έμμεσα εξαρτώμενων από τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Δεν θα ήθελα να σταθώ σε απόδοση ευθυνών στις διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις, αν και έχω συγκεκριμένη άποψη, μόνο και μόνο για να καταλήξω στο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «βολεμένες», «ξεπουλημένες» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί όλοι έχουμε κρίση, εμπειρία και μυαλό για να μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Όλοι είδαμε τη στάση της κάθε μιας παράταξης από την αρχή μέχρι το τέλος στον πρόσφατο αγώνα των εκπαιδευτικών. Είδαμε επίσης και τη στάση που κράτησαν όλα τα κόμματα, ενδεικτική της αντίληψης που έχει το καθένα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.


Για το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «ξεπουλημένες» πρέπει να αναζητήσουμε και τις δικές μας ατομικές ευθύνες όχι μόνο σε σχέση με το ποιους ψηφίζουμε για εκπροσώπους αλλά κυρίως σε σχέση με τη συμμετοχή μας στις μαζικές διαδικασίες και την απαίτηση να διατυπώνεται και να ακούγεται η άποψη και ο προβληματισμός μας.

Το γεγονός ότι οι τελευταίες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ ήταν μαζικές, ξεπερνώντας σε συμμετοχή τους 20.000 συναδέλφους, μπορεί να αποτελέσει το πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα της προετοιμασίας για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ. Θα ήταν όμως εθελοτυφλία να αγνοήσουμε τους υπόλοιπους 60.000 συναδέλφους που απείχαν από τις διαδικασίες των συνελεύσεων.

Κανένας πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως άλλοθι το επιχείρημα των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών για να δικαιολογήσει την αποχή του από τα ζητήματα που τον αφορούν γιατί έτσι, προσφέρει ο ίδιος άλλοθι και δίνει το δικαίωμα σΆ αυτούς που κατηγορεί, να εξακολουθούν να τον καπελώνουν και τελικά να τον «πουλάνε».

Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφόρων κλάδων είναι βασική προϋπόθεση για να είναι κερδοφόρα μια μάχη σε οποιοδήποτε κλάδο.

Δεν θα ήταν ίδια η κατάληξη των αγώνων αν, βγαίνοντας από το προσωπικό μας καβούκι, εκδηλώναμε έμπρακτα και όχι μόνο με ανακοινώσεις, τη συμπαράστασή μας στους αγρότες, στους ναυτεργάτες, στους φορτηγατζήδες, στους εργαζόμενους στο μετρό και σε όλους όσους αντιστάθηκαν παλιότερα ή συνεχίζουν σήμερα.

Φανταστείτε έξω από τις πόρτες των εξεταστικών κέντρων, εκτός από τους απεργούς εκπαιδευτικούς να βρίσκονταν ακινητοποιημένα, για παράδειγμα, τα απορριμματοφόρα των δήμων ή τα τρακτέρ των αγροτών, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα δεδομένα. ¶λλη ψυχολογία, άλλη δυναμική και, κυρίως, φανερή διάθεση για σύγκρουση μέχρι τη νίκη, όχι από καπρίτσιο (ακούστηκε κι αυτό) αλλά από ανάγκη για επιβίωση.

Όμως, η έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης,
δεν εξασφαλίζεται πάντα πριν από τη μάχη, ούτε χτίζεται πάντα βήμα-βήμα, αλλά κυρίως «επιβάλλεται» κατά τη διάρκεια της μάχης. Η ταξική συνείδηση του καθενός μας, δεν είναι αύξουσα γραμμική συνάρτηση του χρόνου. Έχει ελάχιστα, μέγιστα, οξείες κορυφές και πάει λέγοντας.

¶λλωστε, το σίδερο για να γίνει κοφτερό σπαθί, πρέπει να μπει στη φωτιά. Όσο τέλειος και αν είναι ο αρχικός σχεδιασμός του, αν δεν ανταμώσει τη φωτιά, δεν θα γίνει ποτέ σπαθί.

Και τώρα; Χάθηκαν όλα;

Κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν χάθηκε.

Όσο η επίθεση θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, όσο υπάρχουν «εφεδρείες» που θέλουν να εκφραστούν και να αγωνιστούν και όσο θα απομονώνονται όλες εκείνες οι δυνάμεις που δρουν, όχι στη βάση των συμφερόντων των εργαζομένων αλλά στη βάση κυβερνητικών ή «εν δυνάμει» κυβερνητικών λογικών, η ελπίδα όλο και θα μεγαλώνει και η σπίθα που άναψε όλο και θα θεριεύει.

Σκοτιστήκαμε για το άγχος που έχουν διάφορες παρατάξεις να προσφέρουν «καλές υπηρεσίες» σε κόμματα και κυβερνήσεις.

Όποιος, στις σημερινές συνθήκες, διαλέγει να παίξει ένα τέτοιο ρόλο, θα ξεβράζεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, καθώς οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες που τα προσωπεία θα πέφτουν – έχουν ήδη αρχίσει – πολύ γρήγορα.

Το πολιτικό ξεβράκωμα που συντελείται σε κυβερνητικό επίπεδο εμφανίζεται και στο επίπεδο του συνδικαλισμού.

Η πραγματική ήττα δεν ήταν η απόφαση για αναστολή της απεργίας στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, κατά παράβαση της εντολής που μετέφεραν από τις γενικές συνελεύσεις.

Κατά τη γνώμη μου, η πραγματική ήττα θα έρθει αν στις επόμενες συνελεύσεις που θα γίνουν για να εκτιμήσουμε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διαλέξουμε το δρόμο της αποχής και της απάθειας, αφήνοντας πάλι τους ίδιους να αποφασίζουν, μετά, τα αντίθετα από αυτά που εμείς είχαμε αποφασίσει πιο πριν.

Τα διάφορα ξεπουλήματα θα σταματήσουν όταν μέσα από τις συνελεύσεις και τις άλλες μαζικές διαδικασίες κρεμάσουμε την ταμπέλα «διάλυση» στο σάπιο «συνδικαλιστικό μαγαζί».

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες