Έθνος, κράτος, «έθνος-κράτος» και αριστερά

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Έθνος, κράτος, «έθνος-κράτος» και αριστερά



Φαίνεται ότι κάποιος άνεμος προβληματισμού αρχίζει να φυσάει μέσα στα «τείχη» της «αριστεράς» και να θερμαίνει το παγωμένο ιδεολογικό τοπίο.

Η πραγματικότητα πάντα εκδικείται αυτούς που τη χλευάζουν. Σήμερα είναι τόσο καταλυτική που «ξυπνάει» και τους νεκρούς…

Οι μυθολογίες της «αριστεράς» (σε όλες τις σοσιαλδημοκρατικές και σταλινογενείς της παραλλαγές) αρχίζουν να καταρρέουν και να απαστράπτει ο προδοτικός της ρόλος, η ολοκληρωτική ενσωμάτωσή της στον πλανητικό ιμπεριαλισμό και το σύστημα των Ιδεών του…

Ιδιαίτερα αρχίζουν να φωτίζονται δραματικά οι τεράστιες πλαστογραφίες, κακοποιήσεις και αναιρέσεις της κομμουνιστικής Θεωρίας και Πράξης, του Μαρξισμού, που έχουν συντελεστεί από αυτή την «αριστερά».

Ένα ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο αυτών των στρεβλώσεων και κακοποιήσεων είναι γύρω από την έννοια του «έθνους»: Την έντυσαν με τέτοιους μύθους που την κατάργησαν κυριολεκτικά…

Αυτό απαιτούσαν οι στρατηγικές της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης: Η «αριστερά» έδωσε το άλλοθι και το τεκμήριο, αποτέλεσε την ιδεολογική εμπροσθοφυλακή της Νέας Εποχής…

Αυτό το έργο απαιτούσε και τη ΒΑΝΑΥΣΗ κακοποίηση, πλαστογράφηση και παραποίηση του Μαρξισμού και του Κομμουνισμού…

Σήμερα, όμως πολλοί, εντοιχισμένοι (ακόμα), αγωνιστές σ’ αυτήν την «αριστερά» αρχίζουν να προβληματίζονται, να ανατρέχουν στις πηγές των κλασσικών και να επιχειρούν την αποκατάσταση των ιδεών τους.

Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται το παρακάτω, πολύ καλό, κείμενο…

Προς αυτήν την κατεύθυνση αγωνίζονται και οι συντελεστές του ΡΕΣΑΛΤΟ πάνω από δύο δεκαετίες: Από τότε πού άρχισε η μεγάλη καταιγίδα της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης, με δεκανίκι την «αριστερά» («Εκσυγχρονισμός»).

Κάποια κείμενά μας μπορεί να τα «ανιχνεύσετε» ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7738

Έθνος, κράτος, «έθνος-κράτος» και αριστερά
Νίκος Λάιος




Τον τελευταίο καιρό ξυπνάει στο εσωτερικό της αριστεράς η συζήτηση γύρω απ’ το έθνος. Υπάρχει και μια συζήτηση μέσα στη συζήτηση, σύμφωνα με την οποία το ανασκάλεμα αποδίνεται σε διαφορετικούς λόγους: από ψηφοθηρία και συστημική στροφή τμήματος της αριστεράς, μέχρι σταυροφορία της αστικής προπαγάνδας και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Το άρθρο συντάσσεται με την άποψη ότι η συζήτηση για το έθνος ανοίγει για τους ίδιους λόγους που η αριστερά κερδίζει δύναμη στην ελληνική κοινωνία – κι ένας βασικός λόγος γι’ αυτό είναι η αποκάλυψη της πραγματικής εξάρτησης της χώρας απ’ τους λογής «εταίρους», «δανειστές» και κάθε άλλης ποικιλίας κεφαλαιοκράτες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Και το πιο σημαντικό μ’ αυτό το φανέρωμα είναι ότι δεν έγινε απ’ την αριστερά -όχι όσο και όπως θα έπρεπε- αλλά απ’ την ίδια τη ζωή. Πολλοί άνθρωποι συζητούν, πια, στην καθημερινότητά τους για την εξάρτηση της χώρας – σίγουρα με διαφορετικούς τρόπους, σίγουρα με αντιφατικές ιδεολογικές και άλλες καταβολές/αναφορές. Αλλά με το κέντρισμα ερχόμενο απ’ το εξόφθαλμο γεγονός ότι οι μεγάλοι καρχαρίες βγαίνουν απ’ το βυθό, να κυνηγήσουν στον αφρό, που μέχρι χτες έμοιαζε ασφαλής.

Ο Μάρξ και ο Λένιν για το έθνος

Χώρος για ανάλυση των εννοιών του «έθνους» και του «εθνικού» δεν υπάρχει εδώ. Αλλά και να υπήρχε, δεν θα ’ταν δουλειά για τις δυνάμεις του γράφοντα. Το άρθρο δεν σκοπεύει να λύσει το ζήτημα. Σκοπεύει, όμως, να δείξει ότι η μελέτη του ζητήματος από γωνιά διαφορετική απ’ τη δεσπόζουσα, είναι αναγκαία για τη σημερινή ελλαδική αριστερά. Αναφερόμαστε εδώ σε μια ειλικρινή, ριζοσπαστική αριστερά, που θέλει αληθινά να υπηρετεί τις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις του τόπου, βοηθώντας τις στην απελευθέρωσή τους από τις λογής σκλαβιές, πλέκοντας τις εμπειρίες τους με τις δικές της.

Στην επιδίωξη αυτού του σκοπού το άρθρο θα απευθυνθεί στο βιβλίο του Λένιν «Κράτος και Επανάσταση» για διάφορους λόγους – και κάποιοι θα αναφέρονται, στη ροή του γραψίματος.

Το υποκεφάλαιο 4 του κεφαλαίου II του βιβλίου έχει τίτλο «Η οργάνωση της ενότητας του έθνους». Ξεκινά με την παράθεση ενός αποσπάσματος του βιβλίου του Μάρξ «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία». Στο τελευταίο αυτό, ο Μαρξ συμπυκνώνει την πείρα της ένοπλης εργατικής εξέγερσης του 1871, που έμεινε στην ιστορία ως Παρισινή Κομμούνα, και εξάγει συμπεράσματα. Αντιγράφουμε εδώ το απόσπασμα με δική μας υπογράμμιση:
«…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση, που η Κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί παραπέρα, καθορίζεται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού… Από τις κομμούνες θα εκλεγόταν και η “Εθνική αντιπροσωπεία” στο Παρίσι.
»…Οι λίγες, μα σπουδαίες λειτουργίες που θα απέμεναν για την κεντρική κυβέρνηση, δεν θα καταργούνταν, όπως σκόπιμα το παραποίησαν, αλλά θα μεταβιβάζονταν στους υπαλλήλους της Κομμούνας, δηλαδή σε αυστηρά υπεύθυνους υπαλλήλους…
»… Η ενότητα του έθνους δεν θα έσπαζε, μα αντίθετα, θα οργανωνόταν με το καθεστώς της Κομμούνας και θα γινόταν πραγματικότητα με την εκμηδένιση της κρατικής εκείνης εξουσίας, που παρουσιαζόταν σαν η ενσάρκωση αυτής της ενότητας, που ήθελε όμως να είναι ανεξάρτητη και ανώτερη από το έθνος. Στην πραγματικότητα, η κρατική εξουσία δεν ήταν παρά ένα παρασιτικό καρκίνωμα στο σώμα του έθνους. Ενώ το ζήτημα ήταν να περικόψουν απλώς τα καταπιεστικά όργανα της παλιάς κυβερνητικής εξουσίας, ν’ αποσπάσουν τις δικαιολογημένες λειτουργίες της από μιαν εξουσία που είχε την αξίωση να στέκεται πάνω από την κοινωνία, και να τις ξαναδόσουν στους υπεύθυνους υπηρέτες της κοινωνίας.»

Οι λέξεις, που χρησιμοποιεί ο Μαρξ και ασπάζεται ο Λένιν στην πολεμική του απέναντι στους τοτινούς σοσιαλδημοκράτες (ανάμεσά τους τον Μπέρνσταϊν) και τους τοτινούς αναρχικούς προκαλούν αμηχανία, ίσως, σε πολλούς απ’ τους σημερινούς ντόπιους κομμουνιστές και σίγουρα σ’ όλους τους σημερινούς πολέμιούς τους (αρκετοί απ’ αυτούς, άλλωστε, χτεσινοί κομμουνιστές). Για να χρησιμοποιήσουμε τα επίκαιρα λόγια του ίδιου του Λένιν, ξανά με δική μας υπογράμμιση:
«Δεν μπορεί ούτε και να χωρέσει απλώς στο κεφάλι του Μπέρνσταϊν ότι μπορεί να υπάρξει θεληματικός συγκεντρωτισμός, θεληματική συνένωση των κοινοτήτων σε έθνος, θεληματική συγχώνευση των προλεταριακών κοινοτήτων στην υπόθεση της συντριβής της αστικής κυριαρχίας και της αστικής κρατικής μηχανής. Ο Μπέρνσταϊν, όπως και κάθε φιλισταίος, φαντάζεται το συγκεντρωτισμό σαν κάτι που μπορεί να επιβληθεί και να διατηρηθεί μόνο από τα πάνω, μόνο από την υπαλληλοκρατία και τη στρατοκρατία.»

Δυστυχώς, τα σημερινά ύψη συνταιριάσματος θεωρίας/πράξης σε μεγάλα κομμάτια της ελλαδικής αριστεράς μάς αναγκάζουν να παρατηρήσουμε πως ο Μπέρνσταϊν είχε μάλιστα διαύγεια, φανταζόμενος αυτό.

Διότι πολλοί σημερινοί αριστεροί στη χώρα μας είμαστε ικανοποιημένοι κιόλας, βάζοντας στόχο να σπάσει ο «συγκεντρωτισμός γενικά», μάλιστα «από τα πάνω» και, ακόμα χειρότερα, με την κατάληψη κρατικών θέσεων «από αριστερούς», μετά από αστικές εκλογές.

Πιο πίσω κι απ’ τον Μπέρνσταϊν, λοιπόν; Και δεν ξεμπερδεύουμε απ’ την υποχρέωσή μας ν’ απαντήσουμε, λέγοντας ότι «αυτό είναι άσχετο» με τη συζήτηση για το έθνος. Τουλάχιστον για τους Μάρξ και Λένιν δεν ήταν.

Έθνος, κράτος και «έθνος-κράτος»

Οι Μάρξ, Ένγκελς και Λένιν, δυστυχώς για πολλούς απ’ τους σημερινούς «υπερ-αριστερούς» και για όλους τους σημερινούς «αντι-αριστερούς», δεν ήταν «πολέμιοι του έθνους» ούτε στόχευαν στην «κατάργησή του». Στόχευαν στην κατάργηση του κράτους. Διότι στο κράτος -και όχι στο έθνος- έβλεπαν μια συμπύκνωση των καταπιεστικών δυνάμεων, που η κάθε φορά κυρίαρχη κοινωνική τάξη, ως μειοψηφία, εξαπολύει ενάντια στην υποτελή κοινωνική πλειοψηφία – τουλάχιστο σ’ εκείνες τις κοινωνίες που και είναι εσωτερικά διαιρεμένες σε κοινωνικές τάξεις και οργανώνονται πολιτικά στη βάση κράτους.

Είναι, λοιπόν, η διάλυση κάθε τύπου ταξικής ανισότητας, άρα και κάθε μορφής κράτους, με το μεταβατικό πέρασμα από ένα εργατικό κράτος που «δεν είναι πια κράτος στην καθαυτό έννοιά του» [Ένγκελς, «Γράμμα προς τον Μπέμπελ», Μάρτιος 1875], που επιδίωκαν οι τρεις. Και δικαιούμαστε μια γενίκευση: είναι αυτή η πορεία, που δίνει νόημα στο διεθνισμό των εργατικών τάξεων, τον οποίον οι τρεις πρέσβευαν και έκαναν πράξη στη ζωή τους. Και δεν είναι, λοιπόν, η «κατάργηση του έθνους» προϋπόθεση ή στόχος του εργατικού διεθνισμού.

Διεθνισμός χωρίς έθνη είναι αντίφαση στους όρους και οι Μάρξ, Ένγκελς, Λένιν υπήρξαν πολύ προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους, για να θαρρήσουμε πως γλίστρησαν σε αντίφαση, σ’ αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα. Ο Μάρξ δείχτηκε μάλιστα περίφημα καυστικός πάνω στο ζήτημα, περιγράφοντας μια διεθνιστική συνάντηση:
«Οι αντιπρόσωποι της “νεαρής Γαλλίας” (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός… […] Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε εμάς στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης» [Μάρξ, «Γράμμα προς τον Ένγκελς», Ιούνιος 1866].

Αυτοί που πραγματικά πέφτουμε σε αντίφαση είμαστε όσοι σημερινοί αριστεροί απέναντι στο νεωτερικό «έθνος-κράτος» (σε κάποιες χώρες του πλανήτη έχει δεν έχει χρόνο ζωής δέκα χρόνων, στο Νότιο Σουδάν σκάρτα δύο) – απέναντι στην ειδική αυτή μορφή κρατικής εξουσίας και καταπίεσης κάνουμε το τριπλό λάθος:

Πρώτα, να θεωρούμε ότι τα δύο συστατικά, έθνος και κράτος, είναι όντως ενιαία και αδιάσπαστα.

Δηλαδή, να καταπίνουμε αμάσητη την αστική προπαγάνδα, πράξη που δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δηλωμένη ετοιμότητά μας να «μην μασήσουμε».

Ύστερα, κάνουμε το επόμενο λάθος, να βλέπουμε το έθνος ως όργανο καταπίεσης – το ίδιο ή και περισσότερο απ’ το κράτος.

Συνδέοντας, τέλος, το έθνος μ’ ένα σύγχρονο φαινόμενο νομιμοποίησης της εξουσίας της αστικής τάξης πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία (μέσω του «έθνους-κράτους» της) – με το φαινόμενο του εθνικισμού.

Για να γίνει αυτό περισσότερο κατανοητό, χρειάζεται μια βαθειά ιστορικοπολιτισμική μελέτη της έννοιας του έθνους, την οποία κατά τη γνώμη μας δεν καλύπτει ούτε το έργο του Eric Hobsbawm ούτε το έργο του Benedict Anderson – των πιο δημοφιλών για τη σημερινή αριστερά, πάνω στο θέμα. Αλλά αυτό δεν είναι στις δυνάμεις αυτού του άρθρου.

Ενδεικτικά μόνο και για προβληματισμό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, που θεωρείται πως γράφτηκε μεταξύ 60μ.Χ. και 110μ.Χ., δηλαδή σε μια περίοδο γιγάντωσης και σκλήρυνσης των γραφειοκρατικών μηχανισμών του ρωμαϊκού κράτους, για χάρη της αυτοκρατορικής κυριαρχίας πάνω στους υποτελείς λαούς. Η λέξη «έθνος» αναφέρεται σ’ αυτό 10 φορές σε διάφορες πτώσεις και στους δυο αριθμούς. Η δε άποψη ότι με τον όρο «έθνη» στην Καινή Διαθήκη εννοούνται όλοι μαζί «οι ειδωλολάτρες» και δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις και δεν απαντά ούτως ή άλλως στο ερώτημα γιατί όλοι μαζί «οι ειδωλολάτρες» να αποτελούσαν «έθνη» και όχι «έθνος». Παραθέτουμε, λοιπόν, το απόσπασμα ακουμπώντας νοερά στο τέλος ένα θαυμαστικό, με την έννοια της ομοιότητας των θέσεων των Μάρξ, Ένγκελς, Λένιν και των Ιησού, Ματθαίου, παρά τους 17 αιώνες που τούς χωρίζουν, ως προς το θέμα τού ποιος καταπιέζει ποιον: το έθνος ή το κράτος;
Ματθ. 20, 25. ο δε Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς είπεν• οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. [Αλλά ο Ιησούς τούς προσκάλεσε και τούς είπε: «Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών ασκούν απόλυτη κυριαρχία πάνω στα έθνη κι εκείνοι με τα μεγάλα αξιώματα εξουσιάζουν τα έθνη, σαν να ’ναι υποζύγιά τους»].

Ανακεφαλαίωση

Είπαμε πως το άρθρο δεν αποβλέπει κι ούτε μπορεί να δώσει λύση στο ζήτημα του έθνους.

Στο πλαίσιο αυτό, ελπίζουμε να φάνηκε απ’ την παράθεση των απόψεων των Μάρξ και Λένιν πως το ζήτημα του έθνους συνδέεται, γι’ αυτούς, άρρηκτα με το ζήτημα του κράτους. Όχι, όμως, με τον τρόπο που τό ’χει κατά νου η πλειοψηφία της σημερινής ελλαδικής αριστεράς, μα εντελώς αλλιώς.

Συγκεκριμένα, για τους Μάρξ και Λένιν, είναι ακριβώς το κράτος, ως όργανο καταπίεσης των υποτελών κοινωνικών τάξεων από την κυρίαρχη – είναι ακριβώς αυτό που κρατά τα έθνη διασπασμένα εσωτερικά σε κοινωνικές τάξεις.

Το κράτος δεν συμβιβάζει ταξικά συμφέροντα. Υπάρχει ακριβώς επειδή τα ταξικά συμφέροντα είναι ασυμβίβαστα, υπάρχει για να τα συντηρεί, να τα επιβάλλει, να τα βαθαίνει. Κι έτσι, η «ενότητα του έθνους», όπως την ονομάζει ο Μάρξ, δεν πραγματοποιείται.

Αντίθετα, πάλι σύμφωνα με τον Μάρξ, χρειάζεται ν’ αρχίσει το ξήλωμα του κράτους με την ταυτόχρονη ανάπτυξη ενός κοινοτικού συστήματος, που θα το αντικαταστήσει. Και είναι μονάχα τότε και έτσι, που «η ενότητα του έθνους οργανώνεται» (πολιτικά/πολιτειακά), για να πραγματωθεί οριστικά με την «εκμηδένιση της κρατικής εξουσίας».

[color=red]Μ’ άλλα λόγια, το θρυμμάτισμα του κράτους -αυτού του «παρασιτικού καρκινώματος στο σώμα του έθνους»- όχι μόνο δεν απομακρύνει απ’ το έθνος, μα είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει έθνος ουσιαστικά, ως πραγματικά ενιαίο, κοινά συμφωνημένο -από τις επιμέρους κοινότητες- κοινωνικό σώμα.
[/color]
Το ότι αυτά πίστευαν οι Μάρξ και Λένιν δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι έτσι είναι τα πράγματα. Σημαίνει, όμως, ότι όσοι τους επικαλούμαστε άμεσα ή έμμεσα, όταν αναφέρονται ζητήματα γύρω απ’ το έθνος πρέπει ή να ξεκινάμε απ’ τις πραγματικές θέσεις τους ή να μην τους επικαλούμαστε, μάλιστα βροντερά. Διαφορετικά δεν είμαστε ειλικρινείς ούτε με τους άλλους ούτε με τον εαυτό μας.

Και, κοντά σ’ αυτό, δεν είμαστε ειλικρινείς όσοι με την πρώτη ξεσπαθώνουμε ενάντια στο έθνος, την ίδια στιγμή που προβάρουμε την κρατική περικεφαλαία: του βουλευτή, του περιφερειάρχη, του δημοτικού συμβούλου, του παρατρεχάμενου στο Υπουργείο.

Όσοι ντυνόμαστε ιππότες, για να κατοικήσουμε τον πύργο -αυτόν που βγαίνει ψηλά πάνω απ’ τα χαμόσπιτα, για να θυμίζει κι όλες τις άλλες αποστάσεις- κοιτάζοντας μην πέσουμε στο σκαρφάλωμα, αντί να βοηθάμε στο γκρέμισμά του.

Κι όσοι, απ’ την άλλη, στο σκαρφάλωμα ίσα-ίσα επικαλούμαστε κι από πάνω «το έθνος» εκείνο, που δεν είναι παρά το λάφυρο και το υποζύγιο του αστικού κράτους, που πάμε να «στελεχώσουμε» – «το έθνος» στα μέτρα της αστικής τάξης και του σωβινισμού.

Δυο κρατούμενα

Όσο για το αν υπάρχει σήμερα ένα και μόνο έθνος, που ζει στην Ελλάδα, ας μην βιαστούμε ν’ απαντήσουμε. Ας γυρέψουμε την απάντηση εν πλω, με σταθερή ρότα σ’ αυτό που ο Λένιν περιέγραψε ως «θεληματική συνένωση των κοινοτήτων σε έθνος». Κι αυτό βρίσκεται μακριά από το κράτος – μάλιστα στον αντίποδά του, αφού στη θέση της επιβολής μπαίνει η θέληση, στη θέση του ταξικού κατακερματισμού η εθνική ενότητα (που έτσι δεν είναι «μια απάτη»…), στη θέση της γραφειοκρατίας οι κοινότητες.

Και όσο, τέλος, για τον όρο «κοινότητα», ας μην αγαναχτούμε οι «πολύ αριστεροί». Η γαλλική λέξη «κομμούνα» [commune] είναι, μεταφρασμένη στα ελληνικά. Μα η μετάφραση μιας λέξης δεν είναι σκέτη μεταφορά, κούφια μεταγραφή. Η μετάφραση αμέσως συνδέει ένα σύνολο εμπειριών με ένα άλλο, εδώ τις γαλλικές με τις ελληνικές. Κι αυτό δεν είναι εθνικισμός. Είναι διεθνισμός, εφαρμοσμένος πραχτικά.

Γι’ αυτό ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» καταγράφει τον προβληματισμό του πώς θα μεταφράσει τον όρο «κομμούνα» στα ρωσικά. Όχι για ν’ αποτυπωθεί σε λεξικά, μα για να τον πραγματώσει ο ρωσικός λαός σύμφωνα με τις δικές του, ιδιαίτερες εμπειρίες.

*Ο Νίκος Λάιος είναι Κοινωνικός Ανθρωπολόγος και Μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης.
Δημοσιεύτηκε στο φ. 177 - 31/08/2013 της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς".

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1912

[Ανωνυμος Ελλην]

Θα ηθελα να μου πει το Ρεσαλτο που εκτιμω την γνωμη σας ποια ειναι η αποψη σας για το εργο του Νικου Ψυρρουκη

[Ροβεσπιέρος]

Θεωρούμε τον Ψυρούκη κορυφαίο ιστορικό και ανοιχτόμυαλο μαρξιστή…
Είχε διαφοροποιηθεί από τη ρουτινιέρικη και σχηματική σκέψη της παραδοσιακής αριστεράς και είχε συλλάβει τη συντηρητική της μετάλλαξη, τις «εκσυγχρονιστικές» της ροπές και το νεοταξικό μεταμοντερνισμό της. Γι αυτό κατηγορήθηκε και αυτός σαν «εθνικιστής»…
Αυτά τα λίγα…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Το προλεταριάτο πρέπει να συνταχθεί σε έθνος
Ή
Η «αριστερή» αλλοίωση του Μαρξισμού
ΡΕΣΑΛΤΟ-τεύχος 17 (Μάιος 2007)



Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες και οι αριστερίστικες σέχτες έχουν σήμερα μεταλλαχτεί σε χρήσιμα εργαλεία της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Ο κόμβος των «αριστερών» και «αριστερίστικων» προκαταλήψεων είναι ο εθνικισμός και ο ρατσισμός.

Τις προκαταλήψεις αυτές τις έχει κάνει σημαία ο πολυπολιτισμικός κοσμοπολιτισμός, με σημαιοφόρους τους «εκσυγχρονιστές», τους νεοφιλελεύθερους και τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες.

Έτσι η νέα πλανητική αποικιοκρατία με λάβαρο τον αντιεθνικισμό και τον αντιρατσισμό παγιδεύει και ενσωματώνει στην πολιτική της μεγάλες μερίδες αριστερών αγωνιστών.

Φυσικά εδώ ξεχνάμε ή θέλουμε να αγνοούμε ότι τόσο οι εθνικιστικές ιδεολογίες, όσο και οι αντιεθνικιστικές ήταν και είναι πάντα ιδεολογίες των κυρίαρχων αστικών τάξεων και μεταβάλλονται, όπως έχει δείξει η ιστορία, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες του εθνικισμού γιατί αυτό ανταποκρινόταν στη φύση και τα συμφέροντα των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Σήμερα στη φύση και τα συμφέροντα του πλανητικού ιμπεριαλισμού ανταποκρίνεται η ιδεολογία του αντιεθνικισμού. Η παραδοσιακή αριστερά δέσμια των δογμάτων του παρελθόντος και της θλιβερής πολιτικής και πολιτισμικής της ανεπάρκειας πέφτει στο λάκκο του κοσμοπολιτισμού…

Η «κατεργασία» του μαρξισμού

«Με τη διδασκαλία του Μαρξ, γίνεται σήμερα, ό,τι έγινε επανειλημμένα με τις διδασκαλίες των επαναστατών διανοητών και ηγετών των καταπιεζόμενων τάξεων στην πάλη τους για την απελευθέρωση. Όσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τους καταδίωκαν συνεχώς και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μανία, με το πιο λυσσαλέο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Ύστερα από το θάνατό τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, σαν να λέμε, να τους ανακηρύξουν αγίους, να προσδώσουν κάποια δόξα στο όνομά τους για «παρηγοριά» των καταπιεζόμενων τάξεων και για την αποβλάκωσή τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, αμβλύνοντας και εκχυδαΐζοντας την επαναστατική της αιχμή. Με μια τέτοια «κατεργασία» του μαρξισμού συμφωνούν σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα. Λησμονούν, σβήνουν και διαστρεβλώνουν την επαναστατική πλευρά της διδασκαλίας, την επαναστατική ψυχή της… Μπροστά στην κατάσταση αυτή, μπροστά στην ανήκουστη διάδοση των διαστρεβλώσεων του μαρξισμού, καθήκον μας είναι πριν απ΄ όλα να αποκαταστήσουμε την αληθινή διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος...» (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»).

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η «κατεργασία» του μαρξισμού έχει προσλάβει αποκρουστικές μορφές. Το καθηγητικό κατεστημένο και τα «αριστερά» κοσμικά Ιερατεία έχουν αφηνιάσει. Πλαστογραφούν αγρίως κάθε επαναστατική ιδέα. Χρησιμοποιούν μόνο το όνομα του Μαρξ και αριστερούς ήχους για να εξαπατήσουν τους λαούς. Δεν κάνουν κριτική, αλλά πλαστογραφούν. Έχει γεμίσει ο τόπος από «αριστερές» καθεστωτικές (κομματικές, δημοσιογραφικές και πνευματικές) «εστίες», οι οποίες στο όνομα του μαρξισμού και της αριστεράς, σε διατεταγμένη υπηρεσία, επιχειρούν να μας πείσουν ότι το έθνος και ό,τι αυτό συνεπάγεται και κάθε έννοια γύρω από αυτά πρέπει να αφανιστούν διότι είναι «εθνικισμός»!

Ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» έχουν ανακηρυχτεί, στο όνομα του μαρξισμού, οι μέγιστοι εχθροί, ο εφιάλτης της ανθρωπότητας. Και ακόμα αυτοί οι «μαρξιστές» των πλανητικών ελίτ εξουσίας μας διδάσκουν ότι «διεθνισμός» είναι ο κοσμοπολιτισμός, δηλαδή η έννοια του προλεταριακού διεθνισμού ταυτίζεται με το «διεθνισμό» του χρηματιστηριακού κεφαλαίου!

Για το διεθνισμό έχουμε γράψει σε προηγούμενα τεύχη, όπως και για τη διαλεκτική σχέση του «εθνικού» με το «διεθνικό». Εδώ θα καταπιαστούμε αποκλειστικά με την έννοια του έθνους, που τόσο ανελέητα πλαστογραφείται από τα «αριστερά» φερέφωνα της Νέας Τάξης.

Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Γράφει ο Καρλ Μαρξ, στο κομμουνιστικό Μανιφέστο:

«Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί κανένας να τους πάρει εκείνο που δεν έχουν. Κι όμως, μια που το προλεταριάτο πρέπει πριν από όλα να πάρει την πολιτική εξουσία, να υψωθεί σε ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΞΗ και να ΣΥΝΤΑΧΘΕΙ ακόμα σε ΕΘΝΟΣ, μένει και το ίδιο ακόμα ΕΘΝΙΚΟ, όχι βέβαια και με το νόημα που δίνει στη λέξη η αστική τάξη…
Το προλεταριάτο με την κατάληψη της εξουσίας θα εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ (τις εθνικές αντιθέσεις)…
Με την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ενός ανθρώπου από τον άνθρωπο, θα λείψει και η εκμετάλλευση του ενός Έθνους από το άλλο Έθνος. Άμα λείψει η πάλη των τάξεων μέσα στους κόρφους του Έθνους, θα λείψει και η ΕΧΘΡΙΚΗ στάση που παίρνει το ένα έθνος απέναντι στο άλλο» (οι υπογραμμίσεις δικές μου).

«Εθνομπολσεβίκος», ο Μαρξ και μάλιστα σκληρός και σαφέστατος: Το προλεταριάτο πρέπει να υψωθεί σε εθνική τάξη και να συνταχθεί σε έθνος.

Έρχονται λοιπόν σήμερα οι επιδοτούμενοι «μαρξιστές» ακαδημαϊκοί, οι «αριστεροί» δοσίλογοι τύπου «Ιών», «αριστερό-νεοφιλελεύθεροι» (ΣΥΝ) και κάποιοι «αριστεριστές» που έχουν ασπαστεί με τον ένθερμο ζήλο της αμάθειας το «διεθνισμό» του κεφαλαίου να συνταχθούν όχι με τη σκέψη του Μαρξ, αλλά με τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα για την κατάργηση των Εθνών.

Μπράβο βρε φωστήρες! Ήρθε η παγκοσμιοποίηση να εξαφανίσει τις «εθνικές αντιθέσεις», ήρθε το κεφάλαιο να επιβάλει το «διεθνισμό», να καταργήσει τα σύνορα και να εξαλείψει τα Έθνη!!! Να δείξει δηλαδή το μέγα λάθος του Μαρξ, ο οποίος πίστευε τα εντελώς αντίθετα…

Τάξη καθ’εαυτήν και τάξη για τον εαυτό της

Βεβαίως όλοι αυτοί οι «αριστεροί» της παγκοσμιοποίησης (χρήσιμοι ηλίθιοι, αλλά και επιδοτούμενοι) «οχυρώνονται» πεισματικά πίσω από το προπαγανδιστικό σύνθημα: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα». Παπαγαλίζουν το σύνθημα, όπως και άλλα «μαρξιστικά κλισέ», δίχως να έχουν εμβαθύνει σε τίποτα, δίχως να έχουν κατανοήσει στοιχειωδώς τη διαλεκτική του μαρξισμού.

Πράγματι ο εργάτης σαν άτομο, σαν μονάδα αγέλης, σαν εργαλείο του κεφαλαίου δεν έχει πατρίδα. Ο εργάτης στην πρωτογενή του διάσταση, σαν «εργαλείο» δηλαδή δεν έχει τίποτα, δεν υπάρχει παρά μόνο για τις ανάγκες του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο, σαν Βρυκόλακας του κλέβει τα πάντα: τον ελεύθερο αέρα, τον ήλιο, την τροφή, την υγεία, την ίδια του τη ζωή. Με αυτή την έννοια ο εργάτης δεν έχει πατρίδα.

Για να αντιληφθεί όμως κανείς το Μαρξ που υπογραμμίζει ότι το προλεταριάτο πρέπει να συνταχθεί σε έθνος πρέπει να έχει συλλάβει τη μαρξιστική διαλεκτική που συνίσταται σε τούτο: άλλο τάξη καθ’ εαυτήν και άλλο πολιτική τάξη για τον εαυτό της.

Τάξη καθ’ εαυτήν: Η τάξη και στην προκειμένη περίπτωση η εργατική τάξη στην πρωτόγονη κατάστασή της, οι εργάτες σαν αγέλη, σαν «πρόσωπα» τα οποία αποτελούν το υλικό για εκμετάλλευση. Οι εργάτες υπό αυτήν την έννοια δεν έχουν, δεν μπορεί να έχουν πατρίδα.

Σε αυτή την πρωτόγονη κατάσταση θέλει να οδηγήσει το προλεταριάτο το πλανητικό κεφάλαιο. Και οι «αριστεροί» δοσίλογοι στρώνουν το έδαφος!!!

Τάξη για τον εαυτό της: Είναι η συγκρότηση του προλεταριάτου σε πολιτική τάξη, σε τάξη που διεκδικεί την εξουσία.

Και αυτή η πολιτική τάξη είναι εθνική, πρέπει να συγκροτηθεί σε έθνος. Και αυτό ακριβώς συμπυκνώνει το απόσπασμα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.

Αυτό διατυπώνει και ο Τρότσκι στο «Και τώρα», κεφάλαιο 3, «ο γραφειοκρατικός τελεσιγραφισμός».

«Όταν η αντίδραση αξιώνει να τεθούν τα συμφέροντα του «έθνους» πάνω από τα συμφέροντα της τάξης, οι μαρξιστές, λέμε, ότι κάτω από τη μορφή του γενικού συμφέροντος, η αντίδραση υπερασπίζεται τα ταξικά της συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Δεν μπορούμε να εκφράσουμε αλλιώτικα τα συμφέροντα του έθνους παρά μονάχα κάτω από το πρίσμα της κυρίαρχης τάξης ή της τάξης που διεκδικεί την εξουσία».

Και παρακάτω: «Η τάξη καθ΄εαυτήν είναι απλώς ένα υλικό για εκμετάλλευση. Ο κύριος ρόλος του προλεταριάτου αρχίζει τη στιγμή που, από μια κοινωνική τάξη καθ’εαυτήν, μεταβάλλεται σε πολιτική τάξη για τον εαυτό της».

Επίσης γράφει ο Τρότσκι, στην «Τραγωδία της Ισπανίας:

«Κάθε μεγάλη επανάσταση είναι λαϊκή ή εθνική με το νόημα ότι συγκεντρώνει γύρω στην επαναστατική τάξη όλες τις ζωντανές δυνάμεις του ΕΘΝΟΥΣ και τις ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΕΙ γύρω από ένα καινούριο άξονα…"

Σαφέστατοι συνεπώς οι μαρξιστές: Για ιδεολογική ανασυγκρότηση του έθνους μιλούν και όχι για κατάργηση.

Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Τρότσκι (είναι άπειρα τα γραφτά τους) ποτέ δεν διανοήθηκαν την κατάργηση των συνόρων και των εθνών από το κεφάλαιο. Αυτά τα θέτουν μόνο οι σημερινοί δοσίλογοι της Νέας Τάξης, στο όνομα του μαρξισμού…

Η εργατική τάξη, ως πολιτική τάξη είναι εθνική!!!

Και αυτή την πολιτική τάξη θέλουν να την μεταβάλουν με την εισβολή των ξένων εργατών σε «εργάτες χωρίς πατρίδα», σε αγέλη ατόμων, σε ανίσχυρα και αλλοτριωμένα «εξαρτήματα» του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Στους θρησκόληπτους «διεθνιστές»

Θα κλείσω με λίγα λόγια για κάποιους «τροτσκιστές» που έχουν μεταβληθεί σε μαντρόσκυλα του αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού.

Θα υπενθυμίσω μόνο ότι κείμενα της 4ης Διεθνούς (Οι αποφάσεις του συνεδρίου της, Ιούνιος 1995) είχαν επισημάνει την απορρύθμιση και την υπονόμευση του έθνους κράτους από τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης:

«Είτε πρόκειται για παγκόσμιο εμπόριο (Gatt- ΠΟΕ), είτε για πολιτικό συντονισμό, για διαχείριση του χρέους (παγκόσμια τράπεζα/ΔΝΤ), για οικολογία (συνάντηση κορυφής στο Ρίο), οι διεθνείς θεσμοί εμφανίζονται όλο και πιο δραστήριοι. Μερικοί πηγαίνουν πολύ μακριά και συμπεραίνουν ότι ένα είδος οργανωμένου ΥΠΕΡ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ έχει ανατείλει, με αυξανόμενο ρόλο των ολιγοπωλίων χωρίς ΠΑΤΡΙΔΑ και με ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥΣ ΠΡΩΤΟ- ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ. Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί, είμαστε μάλιστα αρκετά μακριά. Αλλά τα εργαλεία της παγκοσμιοποίησης θέτουν ΗΔΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ στις αναλύσεις μας και στις επεμβάσεις μας, προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν».

Και συμπληρώνει το κείμενο: «Νέες μορφές υποταγής των κρατών, των εκλεγμένων εξουσιών και των νομοθεσιών σε κείνους που κυβερνούν την παγκόσμια αγορά και νέες μορφές υποταγής στις οδηγίες τους…».

Επισημαίνεται ακόμα ότι «βρισκόμαστε μπροστά σε ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗΣ ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ( οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής) στην οποία πρέπει να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ…».

Ακόμα: «Τα κράτη που υπάρχουν παραμένουν η αναγκαία μορφή ταξικής επιβολής, αλλά δεν είναι πλέον η ενδεικνυόμενη μορφή μέσα στη σημερινή κυρίαρχη τάση παγκοσμιοποίησης. Αυτό εξηγεί και την αποσταθεροποίηση των τάξεων και του πολιτικού προσωπικού τους…».

Για την Ευρώπη: «Στις σημερινές συνθήκες, η Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει τη διάλυση του κράτους πρόνοιας, την οικοδόμηση ενός ιμπεριαλιστικού οχυρού και την πορεία προς ένα ΥΠΕΡ-ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ».

ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ…



Διαβάστε επίσης και το κείμενο του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο):
Το εθνικό ζήτημα στις νέες συνθήκες
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/115.mag

[δυσαναπλήρωτα κενά]

Εκπομπή της ΕΡΤ, σχεδόν προ εικοσαετίας, με καλεσμένο τον Ψυρούκη:
http://www.youtube.com/watch?v=0ZoKd5OjnCU
Στο 8:45 ξεκινά η πρώτη ερώτηση στον Ψυρούκη ο οποίος δίνει μια πολυτιμότατη απάντηση (το έναυσμα της συζήτησης είναι το επαναστατικό Μεσολόγγι)

[κόλαφος]

Στο βίντεο που παρέθεσα, στο 38ο λεπτό ο δημοσιογράφος ρωτά τον Ψυρούκη αν ως ιστορικός είναι υπέρ της "απομυθοποίησης", ο οποίος ωστόσο ήδη έχει ξεκινήσει να πεί κάτι πολύ σημαντικό λέγοντας "αυτοί που θέλουν να απομυθοποιήσουν..." κι ακριβώς εκεί ο δημοσιογράφος δυστυχώς τον διακόπτει και τον ρωτά. Εντούτοις και πάλι ο Ψυρούκης όχι απλά ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι υπέρ αλλά το κάνει τόσο κατηγορηματικά υποδηλώνοντας ότι ο μύθος εμπεριέχει σημαντικό ιστορικό υλικό και νόημα.

Σε μια τόσο εύκολη ερώτηση, που "εκσυγχρονιστικά" προδιαθέτει για μια "ασφαλή" κι ανέξοδη απάντηση, ο Ψυρούκης προτιμά να ταχθεί "αντιεπιστημονικά" με το "μύθο".

Αν στο αιώνα που πέρασε υπήρχαν κι άλλοι επιστήμονες σαν τον Ψυρούκη, δεν θα απέμενε χώρος να ευδοκιμήσουν οι περιφερόμενες χυδαιότητες που επιστράτευσε ο ηθικά ασπόνδυλος Σημίτης, οι γνωστές νοσηρές μηδαμινότητες με την εκπορνευμένη -αν όχι ανύπαρκτη- συνείδηση, τα μέχρι υστερίας προβαλλόμενα σκιάχτρα του αγοραίου κοσμοπολιτισμού και της κατά παραγγελίαν παραχάραξης.