Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΠΑΣΟΚ: Δώρο και εκδίκηση της ιστορίας

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 04, 2013 8:54 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΠΑΣΟΚ: Δώρο και εκδίκηση της ιστορίας Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Θα δημοσιεύσουμε ολόκληρο το βιβλίο σε συνέχειες
ΠΑΣΟΚ: Δώρο και εκδίκηση της ιστορίας



Η Ιστορία δεν δίνει τίποτε δωρεάν. Όταν ένα ιστορικό πλεονέκτημα δεν αξιοποιείται, η Ιστορία τιμωρεί! Δύο ιστορικά ορόσημα της μεταδικτατορικής περιόδου είναι αποκαλυπτικά: το 1974 και το 1989.

Το Κίνημα της Σοσιαλιστικής Αλλαγής, που εκφράστηκε με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το 1974, ήταν ιστορική τομή. Η ταχεία κυβερνητική άνοδος του ΠΑΣΟΚ ήταν το ιστορικό κέρδος.

Όμως κάθε προσπάθεια που αποτυγχάνει να ολοκληρωθεί κατρακυλάει πάντα πιο πίσω από το σημείο αφετηρίας, αξιοποιώντας αρνητικά την αρχική ορμή. Η διαλεκτική διαδικασία της «κατρακύλας» καταλήγει πάντα σε μια αντεπαναστατική ιστορική τομή. Το 1989 αποτελεί μια τέτοια τομή.

Ουσιαστικά τότε έγινε η πλήρης ανατροπή του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, τότε συντελέστηκε η μεγάλη ήττα των ιδεών της συγκρότησής του.

Το ΠΑΣΟΚ «καταγράφει» το ιστορικό πολιτικό δράμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και της εποχής που ζούμε γενικότερα.

Από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε, μέσα από τη ρωμαλέα άνοδό του, τη μακρά κυβερνητική του διαχείριση, τις κρίσεις του, τη μετάλλαξή του και την τωρινή αποσύνθεσή του, τους «σταθμούς» πτώσης και εκφυλισμού της ελληνικής κοινωνίας: Τις μεγάλες οπισθοδρομικές ανατροπές, το αναποδογύρισμα των ιδεών και αξιών, την ψυχολογία της εποχής μας και την υποταγή μας στο νεοταξικό σκοταδισμό…

Μελετώντας το «φαινόμενο» ΠΑΣΟΚ κατανοούμε τη εποχή μας και συνειδητοποιούμε αυτά που δεν συνειδητοποιήσαμε έγκαιρα και μας αιχμαλώτισαν μέσα στις «προοδευτικές» ορειχάλκινες πλάκες της καθεστωτικής υποταγής μας.

Το βιβλίο αυτό αναλύει το ΠΑΣΟΚ από την ημέρα της ίδρυσής του μέχρι σήμερα.

Το πρώτο, μεγάλο τμήμα, αυτού του βιβλίου, με τον τίτλο «Το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ», είναι γραμμένο το 1975. Επιχειρήσαμε τότε να αναλύσουμε διεξοδικά το ΠΑΣΟΚ και να προσδιορίσουμε τους σταθμούς της εξέλιξής του, την πολιτική του πορεία και μετάλλαξη.

Σήμερα μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει, αν δικαιώθηκε αυτή η ανάλυση ή όχι…


Το δεύτερο κεφάλαιο, με τον τίτλο «ΠΑΣΟΚ: Το Κίνημα που μεταλλάχτηκε σε μηχανισμό των “νταβατζήδων”», είναι γραμμένο σήμερα.

Είναι μια δημοσιογραφική, ιστορική σύνοψη των σταθμών και «καμπών» εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, μέσα από την εσωτερική του ζωή: «κρίσεις», εσωκομματικοί «σπασμοί», συγκρούσεις, κ.λπ.

Τα επόμενα κεφάλαια είναι άρθρα γραμμένα στην περίοδο της «εκσυγχρονιστικής» του αποσύνθεσης.
Οκτώβριος 2007

Περιεχόμενα

Α. Το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ (γραμμένο το 1975)

1. Το κλειδί της ερμηνείας
2. Κοινωνικές καταβολές
3. Καραμανλική οκταετία
4. Ένωση Κέντρου: η μήτρα
5. «Ιουλιανά»: η ιστορική ρίζα
6. Η πολιτική συγκρότηση
7. Πρόγραμμα:το μικροαστικό ευαγγέλιο
8. Το μικροαστικό δράμα
9. Στην ουρά η εργατική τάξη
10. Οι δύο ουτοπίες
11. Μαρξιστική καπηλεία
12. Το ταξικό κριτήριο
13. Σεχταριστική άρνηση
14. Εσωτερικές ζυμώσεις
15. Οπορτουνιστική προσαρμογή
16. Κομματικός μηχανισμός
17. ΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ
18. Ανδρέας: Ο Βοναπάρτης

Β. ΠΑΣΟΚ: το κίνημα που μεταλλάχτηκε σε μηχανισμό των «νταβατζήδων» (Οκτώβριος 2007)

1. Πρώτη περίοδος: Αριστεροποίηση
2. Δεύτερη περίοδος: Το «κτύπημα» προς τα αριστερά
3. Οι «σπασμοί» της κυβερνητικής ενσωμάτωσης
4. Το «σκάνδαλο Kοσκωτά»
5. Η «κάθαρση»
6. 1989: Αντίστροφη μέτρηση
7. Ανδρέας-Σημίτης
8. Η πρώτη νίκη Σημίτη
9. Συνέδριο 1996: Οι «νταβατζήδες» επικρατούν
10. Η «κάθαρση» της διάσπασης
11. Οι διχαστικές «μονομαχίες»
12. Να μη χάσουμε το δάσος
13. Ο επίλογος του δράματος

Γ. Τα Χειμερινά Ανάκτορα (Απρίλιος 2001)

Δ. Ο Σημίτης και η επιθανάτια αγωνία των «εκσυγχρονιστών» (Μάιος 2001)
1. Η προσωπικότητα του Σημίτη
2. Η αντίστροφη μέτρηση…

Ε. Τα αντιδεξιά σκιάχτρα της Νέας Δεξιάς (Νοέμβριος 2006)

1. Η σοσιαλδημοκρατική ηχώ
2. Η σφετεριστική αυθάθεια
3. Αριστερά και Δεξιά
4. Οι δούλοι των πολυεθνικών

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 05, 2013 9:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ.



Σημείωση:
Το κείμενο είναι γραμμένο το 1975. Δεν θα μπορούσε, συνεπώς, να βρίσκεται έξω από τις εντάσεις και το «γλωσσικό» της εποχής, έξω από τη «γλωσσική ατμόσφαιρα» της περιόδου. Τότε είχαμε «πνιγεί» από τη μαρξολογία, ιδιαίτερα από τη «μαρξιστική» καπηλεία του ΠΑΣΟΚ. Ένας από τους στόχους του κειμένου ήταν να κτυπήσει κι αυτή την υστερική μαρξολογία της εποχής.

«Μια μαρξιστική εκτίμηση για την πολιτική κατάσταση πρέπει να βασιστεί πρώτα απΆ όλα σΆ έναν αντικειμενικό καθορισμό του κοινωνικού χαρακτήρα των κομμάτων που αποτελούν τα κύρια πρόσωπα στη σκηνή του ελληνικού πολιτικού δράματος».
Παντελής Πουλιόπουλος


Το κλειδί της ερμηνείας


Το ΠΑΣΟΚ, είναι ένας νεοσύστατος πολιτικός σχηματισμός, που πολώνει ένα λαϊκό ρεύμα και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τμήματα της ριζοσπαστικοποιημένης νεολαίας. Πρέπει, συνεπώς, απαραίτητα να μελετηθεί, να καθοριστεί ο κοινωνικός του χαρακτήρας και να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο ρόλος του και η πορεία του.

Κάθε φαινόμενο πολιτικό έχει πάντα βαθιές κοινωνικές αιτίες και μία μαρξιστική ανάλυση ξεκινάει απΆ αυτές, στηρίζεται πάνω σΆ αυτές και δεν περιορίζεται στις ιδιότητες και το παρελθόν των αρχηγών. Το ΠΑΣΟΚ δεν δημιουργήθηκε από το «αστικό» πρόσωπο και τις ιδιότητες του Ανδρέα, αλλά από αντικειμενικές αιτίες της ιδιόμορφης ελληνικής πραγματικότητας. Στο πρόσωπο του Ανδρέα απλώς διαθλώνται σήμερα τα συμφέροντα και οι προλήψεις πλατειών κατεστραμμένων λαϊκών στρωμάτων. Εκφράζει ταυτόχρονα την άνοδο του μαζικού κινήματος και το καθυστερημένο επίπεδο συνειδητότητάς του.

Ο Ανδρέας γίνεται ο κόμβος απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων, είναι μία ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. ΄Οσοι αναζητούν το μυστικό της δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ στην προσωπικότητα του Ανδρέα ή προσδιορίζουν τον κοινωνικό του χαρακτήρα από τον Ανδρέα, πέφτουν στον ιδεαλισμό, απορρίπτουν τη μαρξιστική αντίληψη για χάρη της μυστικιστικής.

Τον Απρίλη του 1975 γράφαμε: «΄Ενα από τα πιο σταθερά και ουσιαστικά γνωρίσματα του ελληνικού καπιταλισμού, είναι ο αργός ρυθμός στην εξέλιξή του. Η καθυστερημένη οικονομία, η πρωτόγονη κοινωνική διάρθρωση και το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, ήταν τα φυσικά επακόλουθα. Η ανισόμερη ανάπτυξη, που είναι ο πιο γενικός νόμος του ιστορικού γίγνεσθαι, έχει εκδηλωθεί με δύναμη σΆ όλους τους σταθμούς ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, σε όλα τα επίπεδα και σΆ όλη την πολυπλοκότητα και πολυμορφία του. Χωρίς την κατανόηση αυτού του νόμου είναι αδύνατο να καταλάβουμε την ιστορική εξέλιξη και πορεία της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας». («Η επαναστατική δυναμική της σημερινής περιόδου», Νέοι Στόχοι, Νο 6).
Αυτός ο ίδιος νόμος είναι που μας δίνει το κλειδί για μια βαθύτερη εξήγηση του φαινομένου ΠΑΣΟΚ. Οι βαθύτερες οικονομικές αιτίες και μεταβολές που συντελέστηκαν στον ελληνικό χώρο ήταν που όξυναν στο έπακρο τις κοινωνικές αντιθέσεις της ελληνικής αστικής κοινωνίας και επέφεραν πολιτικές διαφοροποιήσεις και ανακατατάξεις εξαιρετικά σημαντικές.

Μια γενική θεωρητική παρεμβολή και μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο παρελθόν γίνεται αναγκαίο.

Κοινωνικές καταβολές

Σε μια εποχή που το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα είχε περάσει στο στάδιο της μονοπωλιακής του ανάπτυξης, ο ελληνικός καπιταλισμός με το καθυστερημένο επίπεδο ανάπτυξής του, ασφυκτιούσε θανάσιμα μέσα στη λαβή του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού του περίγυρου.

΄Αμεσα αντιμετώπιζε την ανάγκη να σπάσει την απομόνωσή του και να συνδεθεί με το παγκόσμιο παραγωγικό σύστημα. Η ιστορική του, ωστόσο, καθυστέρηση δεν του επέτρεπε μια φυσιολογική και ομαλή πορεία προς αυτή την κατεύθυνση. ΄Ηταν υποχρεωμένος να πηδήσει πάνω από τα ιστορικά στάδια ανάπτυξης που πέρασαν οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες και να συνδεθεί απΆ ευθείας με το σημερινό στάδιο ανάπτυξής τους.

Η ίδια η λογική των σύγχρονων μονοπωλιακών σχέσεων παραγωγής
και ο καθολικός νόμος του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, εξαφάνιζαν κάθε δυνατότητα ομαλής πορείας. Το άλμα, ωστόσο, θα δημιουργούσε τεράστια κοινωνικά προβλήματα και πολλούς κινδύνους. Η συνέχιση της απομόνωσης πάλι θα οδηγούσε σε πλέρια χρεοκοπία και μαρασμό.

Τελικά όμως οι νόμοι της παγκόσμιας αγοράς ήταν ο καθοριστικός συντελεστής και στάθηκαν ισχυρότεροι από τα εθνικά σύνορα. Το προτσές της μονοπωλιακής διείσδυσης και συγκέντρωσης άρχισε να εκδηλώνεται και να αναπτύσσεται μέσα στη δεκαετία του 1950. ΄Εφθασε στην κορύφωσή του, με σπασμωδικό και ορμητικό χαρακτήρα, μέσα στα χρόνια της δικτατορίας, που βασικά – όπως έχουμε ξαναγράψει – αποτελεί προϊόν αυτής της μονοπωλιακής αναγκαιότητας.

Η διείσδυση των μονοπωλιακών σχέσεων παραγωγής μετά το 1950 και η γρήγορη μονοπωλιακή ανάπτυξη κατέστρεψε πλατειά μικροαστικά στρώματα κυρίως αγροτικά. Αυτό ωστόσο δεν σήμαινε καθόλου την απλή προλεταριοποίηση και καταστροφή των μεσαίων τάξεων. Καταστρέφοντας τις μεσαίες τάξεις ο καπιταλισμός – την αγροτιά στη περίπτωσή μας – δημιουργεί άλλα μικροαστικά στρώματα. Δηλαδή ξαναεμφανίζει και αναπαράγει τη μικροαστική τάξη με διαφορετική μορφή.

Αυτή είναι γενικά η λογική του καπιταλιστικού συστήματος: Καταστρέφει τις μεσαίες τάξεις και ξαναδημιουργεί πάντα από την αρχή τη μικρο-μπουρζουαζία σε διαφορετική μορφή: Βιοτέχνες, μικρο-μαγαζάτορες, ελεύθερους επαγγελματίες γύρω από το βιομηχανικό κύκλωμα, τεχνικούς, υπαλλήλους μέσα σΆ αυτό1. «Στις χώρες όπου αναπτύχθηκε ο σύγχρονος πολιτισμός – μας λέει ο Μαρξ και ο ΄Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο-, διαμορφώθηκε μια καινούργια τάξη μικροαστών, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη και που σαν συμπληρωματικό κομμάτι της αστικής κοινωνίας ξαναδημιουργείται πάντα από την αρχή, που τα μέλη της όμως εκσφενδονίζονται διαρκώς προς τα κάτω, προς το προλεταριάτο, και που ακόμα, με την ανάπτυξη της βιομηχανίας, βλέπουν να πλησιάζει η στιγμή που θα εξαφανιστούν ολότελα σαν αυτοτελές τμήμα της σύγχρονης κοινωνίας και θα αντικατασταθούν στο εμπόριο, στην μανιφακτούρα και στη γεωργία, με επιστάτες και υπηρέτες».

Με την αυξανόμενη έτσι μονοπώληση του ελληνικού καπιταλισμού οι ενδιάμεσες τάξεις – η παλιά και η νέα μικρο-μπουρζουαζία που συνολικά αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το μισό του πληθυσμού –έχαναν προοδευτικά κάθε ίχνος ανεξαρτησίας, ζούσαν στην περιφέρεια της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος, τρέφονταν με ψίχουλα και με καταπραϋντικές ενέσεις ελεημοσύνης των πολιτικών ηγεσιών του μεγάλου κεφαλαίου.

Στη χώρα μας, όπου η αγροτική τάξη ήταν περισσότερο από το μισό του πληθυσμού, ήταν φυσικό νΆ απασχολεί ιδιαίτερα το μεγάλο κεφάλαιο και τα πολιτικά του συγκροτήματα. Αποτελούσε τη μαζική εφεδρεία του μεγάλου κεφαλαίου, το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που κάλυπτε τις αυξημένες ανάγκες της εκβιομηχάνισης και χτυπιόταν πιο σκληρά από το μονοπωλιακό ορθολογισμό της παραγωγής.

ΓιΆ αυτό, το μεγάλο κεφάλαιο πάντα επεδίωκε να κρατήσει αυτή τη μάζα σε μια κατάσταση παθητικότητας και εκλογικής πελατείας.

Η ιστορική αδυναμία από τη μια να υπάρξει και να διατηρηθεί ένα σοβαρό, αληθινά αυτόνομο, αγροτικό κόμμα με καθορισμένο ριζοσπαστικό χαρακτήρα και η απουσία, από την άλλη, μιας επαναστατικής ηγεσίας, που θα την τραβούσε με το μέρος του προλεταριάτου, μετέτρεψε τις αγροτικές μάζες, σε απλά βοηθητικά εξαρτήματα των αστικών παρατάξεων, που στην επιδίωξή τους να τα τραβήξουν στην πολιτική εκείνη που προωθούσε τους γενικούς σκοπούς της τάξης του κεφαλαίου, «επεξεργάζονταν – μας τονίζει ο Π. Πουλιόπουλος- κάθε φορά, ιδιαίτερα μοτίβα προπαγάνδας και ζύμωσης, ιδιαίτερες “ ιδεολογίες”, μΆ ένα λόγο μια ιδιαίτερη πολιτική σκηνοθεσία.

Από δω πηγάζει η ιστορική αναγκαιότητα περισσότερων κομμάτων της μπουρζουαζίας σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή». ΄Ετσι η αγροτική τάξη δεν αντέδρασε σοβαρά, παρά μόνο επεισοδιακά στη ραγδαία εξαφάνισή της, σαν αυτοτελές τμήμα της κοινωνίας και δίχως αντίσταση, χάνοντας κάθε ανεξαρτησία, μετατράπηκε σε υπηρετικό εξάρτημα της βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος.

Ας δούμε τώρα τις πολιτικές επιπτώσεις του μαρασμού των μεσαίων τάξεων κατά την προδικτατορική περίοδο.

Καραμανλική οκταετία

Κατά τη διάρκεια της καραμανλικής οκταετίας (1955-1963) επιδεινώθηκε εξαιρετικά η πτώχευση των πολυάριθμων μεσαίων ταξικών στρωμάτων.

Χαρακτηριστικό του φαινομένου είναι η μαζική μετανάστευση που κατά την περίοδο αυτή έφτασε στα μεγαλύτερα ύψη. Αυτό σήμαινε ότι η καταστροφή των μεσαίων ταξικών στρωμάτων δεν μπορούσε νΆ απορροφηθεί από την ελληνική αστική κοινωνία και διοχετεύονταν ή στην τροφοδότηση της γερμανικής βιομηχανίας που ανθούσε τότε (σήμερα η γιγάντια στρατιά των ανέργων είναι μόνιμο και καθολικό φαινόμενο) ή στην περιθωριοποίηση και ατομικοποίηση αυτών των στρωμάτων. Δηλαδή στην αναπαραγωγή τους με άλλη κοινωνική μορφή.

Η κοινωνική κρίση που προκλήθηκε απΆ αυτή την κατάσταση πήρε θεαματικές διαστάσεις. Η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση της μικρομπουρζουαζίας συσσωρευόταν και άρχισε να ροκανίζει τις καθιερωμένες πεποιθήσεις της.

Η πρώτη πολιτική έκφραση
αυτής της οξυμένης κοινωνικής κρίσης ήταν η απότομη στροφή πλατειών μικροαστικών μαζών στην ΄Ενωση-Κέντρου. Το 53% που κέρδισε στις εκλογές του 1964 είναι ο πολιτικός δείκτης που δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την απότομη, ενστικτώδη κίνηση πλατειών λαϊκών μαζών προς τΆ αριστερά.

Η ενστικτώδης αυτή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, μια και το προλεταριάτο, λόγω της παραλυτικής πολιτικής του ηγεσίας, ήταν ανίκανο να την προωθήσει πιο πέρα και να τη συγκεντρώσει γύρω του, διοχετεύτηκε προσωρινά στο άλλο μεγάλο αστικό πολιτικό συγκρότημα, την ΄Ενωση-Κέντρου.

Μπορούμε λοιπόν να πούμε, κάνοντας μια απλοποίηση, ότι το 1964 εκδηλώνεται στην Ελλάδα, εμβρυακά και θολά ακόμα, το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης, που το γνωρίσαμε αργότερα σΆ όλο τον κόσμο με κορυφωμένες διαστάσεις τα χρόνια 1968-1972.

Η Ε.Κ. λοιπόν, υποχρεωμένη να παίζει το παιχνίδι του δημοκρατισμού – έχοντας και ένα πολύτιμο σύμμαχο την ΕΔΑ – για να τραβήξει με τη μεριά της τις μάζες που αγανακτούσαν από τον οικονομικό και κοινωνικό τους ξεπεσμό, συγκέντρωσε όλο το κύμα της μικροαστικής δυσαρέσκειας.

Η αδυναμία, όπως αναφέραμε, να υπάρξει αυτόνομο μικροαστικό κόμμα, εκκόλαψε μέσα στους ίδιους κόλπους της Ε.Κ. έντονες μικροαστικές μερίδες, που ο βαθμός πίεσης της μικροαστικής δυσαρέσκειας είχε αποφασιστικές επιδράσεις πάνω τους.

Η ενστικτώδης κίνηση των μικροαστικών μαζών προς τΆ αριστερά είχε και τις ανάλογες πολιτικές επιπτώσεις σε μέρη της Ε.Κ. Η απότομη και ορμητική μετατόπιση των μικροαστικών μαζών προς το μέρος της, η πλατειά αυτή εκλογική της βάση που η αδιάκοπη οικονομική της πτώση και η κοινωνική της διαφοροποίηση δυνάμωνε τις μαχητικές της διαθέσεις και τις αριστερές της κατευθύνσεις, συγκρούονταν με την αστική φύση της Ε.Κ., τη σταθερή πολιτική της γραμμή, που επεδίωκε όχι μόνο να φράξει το δρόμο μιας σοσιαλιστικής συνειδητότητας αλλά να νοθεύσει και τη δημοκρατική συνείδηση των μαζών, να καταστρέψει τον υγιή και πολύτιμο πυρήνα του δημοκρατισμού των μαζών που εκφραζόταν με την μαχητική τους διάθεση και με το ίδιο το γεγονός της θεαματικής κοινοβουλευτικής νίκης της Ε.Κ.

Αυτή η κατάσταση αναπόφευκτα δημιούργησε ρωγμές, ενθάρρυνε αντιπολιτευτικές τάσεις στους κόλπους της και συνέβαλε εξαιρετικά στην προώθηση μιας πολιτικής επιλογής πάνω στη βάση των συμφερόντων της μικροαστικής τάξης.

Ο Ανδρέας, πιο πολύ αυθόρμητα παρά συνειδητά, εκφράζει αυτές τις πολιτικές διεργασίες. Αντανακλά και αναπαράγει πολιτικά την ίδια την ενστικτώδη ακόμα κίνηση των εξαθλιωμένων μικροαστών προς τΆ αριστερά. Είναι ακόμα η αρχή. Η ολοκλήρωση ωστόσο αυτής της «διαλεκτικής κίνησης»– η δικτατορία την ανέκοψε αλλά και της έδωσε πιο εκρηκτική διάσταση –είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ.



Ένωση Κέντρου: Η μήτρα του ΠΑΣΟΚ

Η ΄Ενωση Κέντρου με την άνοδό της στην κυβέρνηση, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τα προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού. Το μεγάλο κεφάλαιο όντας το ίδιο σε αδιέξοδο δεν άφηνε περιθώρια για μικροαστικά καταπραϋντικά. Η ανάγκη μιας πιο γρήγορης και ουσιαστικής ένταξής της στο παγκόσμιο παραγωγικό κύκλωμα, αποκτούσε εξαιρετικά επιτακτικό χαρακτήρα. Η αυξανόμενη διείσδυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ο μονοπωλιακός ορθολογισμός της παραγωγής και η εισαγωγή σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, είχαν ως αποτέλεσμα, από τη μια να μεταφέρονται όλο και περισσότερο οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στον ελληνικό χώρο και από την άλλη, να επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο ή κατάσταση των μικροαστικών στρωμάτων.

Η θερμοκρασία της κοινωνικής κρίσης της ελληνικής αστικής κοινωνίας αρχίζει να ανεβαίνει πυρετικά. Η μικρή μπουρζουαζία και πρώτα οι κατεστραμμένες μάζες των πόλεων και του χωριού αρχίζουν να παίρνουν όλο και περισσότερο εχθρική στάση απέναντι στην ΄Ενωση Κέντρου. Ο ελληνικός λαός διαπιστώνει μέρα με την ημέρα την ανημποριά και την ψευτιά της πολιτικής της Ε.Κ.,

Η Ε.Κ., ένα καθαρά αστικό κόμμα – προερχόμενο από το Φιλελεύθερο Κόμμα, που ήταν το πιο συνεπές κεφαλαιοκρατικό από τη γέννησή του – παρά την «προσήλωσή» της στη δημοκρατία και τις «προοδευτικές» υποσχέσεις της ήταν στο βάθος ένα κόμμα -όπως κάθε αστικό κόμμα σήμερα- αντιδημοκρατικό και βαθιά εχθρικό προς το κίνημα των μαζών.

Ο φιλελευθερισμός της ο κεντημένος «με όμορφα ρητορικά λουλούδια» ξεκινούσε ακριβώς απΆ το γεγονός ότι η Ε.Κ., σαν το πιο γνήσιο κληρονομικά αστικό κόμμα, γνώριζε καλλίτερα το κίνημα των μαζών και γιΆ αυτό το φοβόταν περισσότερο.

Το μαζικό κίνημα που ξέσπασε μετά το ανακτορικό πραξικόπημα τον Ιούλη του 1965, τρόμαξε περισσότερο την Ε.Κ. παρά τα ανάκτορα.


Αν κατάφερε αυτό το κίνημα να το συγκρατήσει και να το εκτονώσει, αυτό οφείλεται στην ολοκληρωτική ανυπαρξία μιας επαναστατικής ηγεσίας.

Η παραδοσιακή ηγεσία της εργατικής τάξης με τη συγκεκριμένη πολιτική μορφή της ΕΔΑ (ένας εργατομικροαστικός πολιτικός συνασπισμός) δεν έκανε τίποτε άλλο απΆ το να φωτογραφίζει τα οπίσθια της Ε.Κ., αφήνοντας έτσι ελεύθερο τον Γ. Παπανδρέου να ξεδιπλώσει όλες τις διπλωματικές του ικανότητες.

Πρέπει να το παραδεχτούμε. Ο Γ. Παπανδρέου υπήρξε πραγματικά ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες της αστικής τάξης στην Ελλάδα, ο πιο ικανός και ο πιο έξυπνος ίσως πολιτικός της διπλωμάτης.

Σφυγμομέτρησε ορθά την κατάσταση του κινήματος. Είδε την ενστικτώδη, αυθόρμητη, ακατάβλητη δύναμή του. Γνώριζε ωστόσο πολύ καλά, σε αντίθεση με τη μικροαστική μυωπία της ΕΔΑ, ότι οι επαναστατικές διαθέσεις των μαζών παραχωρούν σχεδόν πάντα τη θέση τους, και τις περισσότερες φορές πολύ πιο γρήγορα (όταν μάλιστα λείπει στοιχειωδώς μια επαναστατική ηγεσία) σε μια κούραση ή σε μια στροφή προς την αντίθετη κατεύθυνση, μόλις εξατμιζόταν η αυταπάτη και εισχωρούσε η απογοήτευση.

Με επιδέξιους λοιπόν ελιγμούς που κούρασαν και απογοήτευσαν τις μάζες ρίχνοντάς τες μέσα στο δρόμο των κοινοβουλευτικών αδιεξόδων, ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε συνειδητά την πόρτα για την αστική τάξη. Η ΕΔΑ, δέσμια της ρεφορμιστικής λογικής και της κοινοβουλευτικής της μυωπίας προλείανε ασυνείδητα το έδαφος.

Η Ε.Κ., ως κυβερνητικό κόμμα, ωστόσο, που συγκεντρώνει και στεγάζει διάφορες μικροαστικές μερίδες, έρχεται απΆ ευθείας αντιμέτωπη με τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των μαζών.

Η πλατειά της μικροαστική εκλογική πελατεία δημιουργεί πιέσεις στο εσωτερικό της και ο φόβος της απώλειας αυτής της πελατείας προκαλεί έντονες αντιδράσεις.

Οι απαιτήσεις όμως του μεγάλου κεφαλαίου πιέζουν με τη σειρά τους για μια δυναμική πολιτική, ικανή να παρακάμψει τη μικροαστική αντίσταση και να προωθήσει ακόμα πιο γρήγορα τη μονοπωλιακή ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου.

Η εσωτερική της αυτή διάσταση
είναι που καθορίζει την πολιτική της ανημποριά και σημαδεύει την πολιτική της με ατελείωτη σειρά από διφορούμενα, ψευτιές, υποκρισίες, δειλές υπεκφυγές και απλόχερη δημαγωγία.

Αναπόφευκτα οι σχέσεις των διαφόρων πολιτικών της μερίδων οξύνονται και η κυβερνητική της εξουσία κλονίζεται και καταρρέει. Το ανακτορικό πραξικόπημα και η σαλαμοποίηση της Ε.Κ. έρχονται σαν επικύρωση της κυβερνητικής της αδυναμίας και κατάρρευσης.

«Ιουλιανά»: Η ιστορική ρίζα του ΠΑΣΟΚ


Η κατάρρευση του κυβερνητικού εποικοδομήματος δίνει νέα ώθηση στην κοινωνική και πολιτική αναταραχή. Η δυσαρέσκεια και αγανάκτηση των μαζών ξεσπάει με πρωτοφανή αγριότητα. Ένα πλατύ και ορμητικό κίνημα εκδηλώνεται, που τραβάει όλο και προς τΆ αριστερά, όλο και σε πιο ξεκάθαρους αντικαπιταλιστικούς στόχους.

Ωστόσο αυτή η ρωμαλέα, αποφασιστική και επιθετική εξόρμηση των μαζών προσκρούει πάνω στην κοινοβουλευτική ρουτίνα της παραδοσιακής ηγεσίας του προλεταριάτου.


Η κρίση ηγεσίας του εργατικού κινήματος εκδηλώνεται με ιδιαίτερη οξύτητα και καθαρότητα στα «Ιουλιανά».

Η ήττα του κινήματος με τη δικτατορία της 21ης του Απρίλη είναι η φυσική συνέπεια αυτής της κρίσης και άλλη μια τραγική επιβεβαίωση της ιστορικής χρεοκοπίας της παραδοσιακής ηγεσίας του προλεταριάτου.

Τα Ιουλιανά, ωστόσο, που αποτελούν ένα πιο προχωρημένο στάδιο της ενστικτώδους και απότομης στροφής πλατειών μικροαστικών στρωμάτων προς τΆ αριστερά, προμηθεύουν και τους πολιτικούς όρους της ριζοσπαστικοποίησης αυτών των στρωμάτων. Αποτελούν την πρώτη καθαρή έκφραση της ριζοσπαστικοποίησης, προϊόν του συνδυασμού οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων.

Η ένταση της κοινωνικής κρίσης που προκλήθηκε από την οικονομική εξαθλίωση των μεσαίων ταξικών στρωμάτων –συνέπεια των μονοπωλιακών οικονομικών μεταβολών–συμπληρώθηκε με την πολιτική κρίση τόσο της αστικής τάξης όσο και της παραδοσιακής ηγεσίας του εργατικού κινήματος.

Κάτω απΆ αυτές τις συνδυασμένες επιδράσεις αρχίζει να κρυσταλλώνεται μέσα στην ΄Ενωση Κέντρου μια αριστερή τάση με ηγέτη τον Ανδρέα.

Το περιοδικό «Νέοι Δρόμοι» (η δικτατορία το έκοψε στο 4ο τεύχος) και η γνωστή «ανταρσία των 40» βουλευτών της Ε.Κ. αποτελούν τις πρώτες ενστικτώδεις εκφράσεις και εκδηλώσεις αυτής της πολιτικής κρυστάλλωσης.

Γίνεται επίσης η πρώτη απόπειρα της θεωρητικής της τεκμηρίωσης, στο άρθρο του Γ.Η. Κριμπά: «Το μέλλον της Ελλάδας». Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του:

«Η έννοια της Κεντροαριστεράς σαν ιδεολογικό σχήμα είναι νέα στην Ελλάδα, γιατί βασικά νέα είναι και η δυνατότητα υπάρξεώς της. ΚατΆ αρχήν δεν έχει καμιά σχέση με την κλασσική μορφή της αριστεράς στην Ελλάδα ή αλλού, πριν ή μετά το χωρισμό των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών κομμάτων. Δεν έχει επίσης καμία σχέση με τη μορφή των συνασπισμών, που πήραν το όνομα του λαϊκού μετώπου στα χρόνια του μεσοπολέμου. Αν και έχει βαθύτατα ελληνικές ρίζες, τόσο στο δημοκρατικό αίτημα όσο και στο αντιστασιακό παρελθόν, η πολιτική παράταξη που γεννιέται με το όνομα της κεντροαριστεράς σήμερα είναι επίσης δημιούργημα μιας δεκαετίας γρήγορης οικονομικής αναπτύξεως, παράλληλα με εντεινόμενο κοινωνικό πρόβλημα. Πρόκειται επομένως, για μία παράταξη ιστορικά σύγχρονη, που αναγκαστικά ψάχνει για την ολοκλήρωσή της, την ταύτισή της με το μέλλον του ΄Εθνους, δηλαδή για τους στόχους της. ΄Οπότε, όμως, μια νέα πολιτική παράταξη ξεπερνάει το δυνητικό στάδιο και προτού φτάσει στην ολοκλήρωσή της, σαν κρατική εξουσία, ανακύπτει το ερώτημα: Είναι εφικτή; Δηλαδή, θα γίνει βιώσιμη, σαν κυβέρνηση και σαν ηγετικός φορέας αναπτύξεως του τόπου;
Η απάντηση περιέχει οπωσδήποτε το στοιχείο της ιστορικής και κοινωνικής αξιολογήσεως. Υπάρχουν, όμως και αντικειμενικά δεδομένα, τα οποία τελικά συνοψίζονται στην οξεία πολιτική συνείδηση, που εμφανίζεται σταδιακά από το 1961. Πίσω απΆ αυτή την πολιτική συνείδηση υπάρχει ένα βασικό στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας, πράγμα που συμβαίνει σε πάρα πολύ σπάνιες περιπτώσεις: Τα συμφέροντα των εργατών, των αγροτών και ενός σημαντικού τμήματος της μεσαίας τάξης είναι μάλλον συμπληρωματικά στο σύνολό τους παρά ανταγωνιστικά. Υπάρχει, επομένως αντικειμενικά η ταξική βάση για μια πολιτική παράταξη, η οποία ενώνει το βασικό δημοκρατικό αίτημα με τα κοινωνικά αιτήματα των ομάδων, που συνολικά αποτελούν τις μάζες των φτωχών ανθρώπων. ΜΆ αυτή την έννοια η κέντρο-αριστερά είναι κέντρο, εφόσον εκπροσωπεί πολίτες με κεντρώα φρονήματα αλλά αριστερά αιτήματα. Αλλά είναι επίσης αριστερά, εφόσον αποτελεί τον πολιτικό φορέα για μια ριζική μεταβολή στην ισορροπία των ταξικών δυνάμεων».
(Νέοι Δρόμοι, Ιανουάριος 1967).

Η πολιτική λοιπόν κρίση του κεφαλαίου από τη μια και της παραδοσιακής ηγεσίας της εργατικής τάξης από την άλλη, προμήθευσαν τις πολιτικές βάσεις για την γέννηση αυτού του πολιτικού φαινομένου.

Ο ίδιος αυτός διπλός χαρακτήρας της πολιτικής κρίσης προμήθευσε και την πολιτική βάση του βοναπαρτισμού της 21ης Απρίλη.

Τα Ιουλιανά στην Ελλάδα και το πολιτικό αδιέξοδο των χρόνων 1965-1967, είναι αντανάκλαση αυτής της κρίσης.

«Ο κατατεμαχισμός των αστικών μερίδων, το άγριο αλληλοφάγωμά τους, η αδυναμία τους να δώσουν μία λύση στην κρίση και η ανυπαρξία επαναστατικής ηγεσίας της εργατικής τάξης, ικανή να δώσει στην κρίση επαναστατικές λύσεις, να το έδαφος απΆ όπου ξεφύτρωσε ξαφνικά η βοναπαρτιστική κλίκα της 21ης Απρίλη, σαν αναγκαίο επακόλουθο».

Αυτά γράφαμε στην «εξέγερση του Νοέμβρη» (εργασία δημοσιευμένη στο περιοδικό Νέοι Στόχοι).

Υποχρεωνόμαστε να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς γιατί σήμερα τόσο το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και η πλειοψηφία των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα του «Λαού», μετατοπίζουν τα βαθύτερα αίτια της δικτατορίας στις αστυνομικές συνομωσίες των «σκοτεινών κύκλων της ανωμαλίας», κ.λπ.

Συμπερασματικά, τα Ιουλιανά αποτελούν τις πρώτες βίαιες επιπτώσεις της μονοπωλιακής συγκέντρωσης της ελληνικής οικονομίας.

Αποτελούν επίσης και τον πρώτο σταθμό, την ιστορική ρίζα του ΠΑΣΟΚ. Ιστορικά το ΠΑΣΟΚ ξεκινάει από εκεί.

Αν η πολιτική του φυσιογνωμία διαμορφώθηκε μετά τις 23 Ιούλη 1974, αυτό οφείλεται στη βίαιη ανακοπή των πολιτικών εξελίξεων την νύχτα της 21ης Απρίλη 1967.

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε επιπρόσθετα σε μια πιο οξεία έκφραση του φαινομένου μετά την πτώση της χούντας, που αυτό με τη σειρά του συντελεί στο να χάνουμε από τα μάτια μας, την ιστορική στιγμή της εκδήλωσής του.

Χωρίς να βρούμε τις ιστορικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ και την ταξική αφετηρία του, αναπόφευκτα η σκέψη μας θα πέσει σε αδιέξοδο, μετέωρη μπροστά σε θεαματικά πηδήματα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. «Η υλιστική μέθοδος (όπως μας τονίζει ο ΄Ενγκελς στην εισαγωγή του στο έργο του Μαρξ «οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850») είναι υποχρεωμένη να δείχνει ότι τα διάφορα πολιτικά κόμματα είναι λίγο ή πολύ αντίστοιχη πολιτική έκφραση των τάξεων και των ταξικών ομάδων που η οικονομική εξέλιξη δημιουργεί».

Η πολιτική συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ

Πώς συγκροτήθηκε το ΠΑΣΟΚ, τι είναι αυτή η συγκρότηση και τι εκφράζει; Είναι εξαιρετικά χρήσιμο νΆ απαντήσουμε σΆ αυτές τις ερωτήσεις για να δούμε τι κρύβεται πίσω από τη θεωρία και την πράξη του «Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος».

Η σοσιαλιστική διαφήμιση και απάτη που με καταπληκτική τυμπανοκρουσία απλώνεται κάθε μέρα, δεν έχει άλλο σκοπό απΆ το να νοθεύσει τις σοσιαλιστικές διαθέσεις των μαζών, να τις υπνωτίσει με κάθε λογής ταχυδακτυλουργίες, λαϊκές σοσιαλιστικές επινοήσεις και ψεύτικες ελπίδες.

Για να προσανατολιστεί κανείς μέσα σΆ αυτή την κατάσταση, «δεν πρέπει –μας λέει ο Λένιν – να πιστεύει τα λόγια, μα να μελετά την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να μελετά όχι τόσο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους, μα εκείνο που κάνουν, πώς ενεργούν στη λύση των διαφόρων πολιτικών ζητημάτων, ποια στάση κρατούν στα ζητήματα που θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της κοινωνίας των τσιφλικάδων, των κεφαλαιοκρατών, των αγροτών κ.λπ.» (“Τα πολιτικά κόμματα στη Ρωσία”).

Το ΠΑΣΟΚ σχηματίστηκε πολιτικά μετά την αλλαγή της 23 του Ιούλη 1974.
Από την αρχή της συγκρότησής του ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από αστούς πολιτικούς, αντιστασιακούς δημοκράτες, φιλελεύθερους, ριζοσπάστες σοσιαλίζοντες και απογοητευμένους κομμουνιστές.

Μια ατέλειωτη σειρά από γνωστούς πολιτικούς, δικηγόρους, καθηγητές της αστικής και μικροαστικής τάξης, που φιγουράρανε με το χρίσμα του αντιστασιακού, από καλοπροαίρετους και χαμένους μικροαστούς «με χάος πολιτικής σύγχυσης στο μυαλό τους», από ανθρώπους που κοιμόνταν μέσα στα χρόνια της δικτατορίας για να ξυπνήσουν ξαφνικά το 1974, από γνωστούς αποστάτες του επαναστατικού μαρξισμού, από ρεφορμιστές και αντιστασιακούς αγύρτες, εχθροί της εργατικής τάξης όλοι αυτοί, από κοινού ανέλαβαν να φτιάξουν το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα», να μας διδάξουν το 1974 το σοσιαλισμό και να οδηγήσουν το «λαό» στην απελευθέρωσή του!

Δεν μπορείς ούτε αηδία να νοιώσεις παρά μόνο οίκτο για τη μικροαστική κακομοιριά. Αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για συναισθηματολογίες.

Από την ίδρυσή του λοιπόν το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια πολιτική συμμαχία διαφόρων πολιτικών παραγόντων και ανεύθυνων προσωπικοτήτων με δημοκρατικά, αντιστασιακά, σοσιαλιστικά ψευδώνυμα. Είναι ένας «Δημοκρατικός Συνασπισμός» που κατά την ίδια την διακήρυξή του είναι παλλαϊκός, δηλαδή αταξικός.

΄Ενας συνασπισμός, που απευθύνεται σε όλους τους «συνεπείς δημοκράτες» σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μικροαστικά, αγροτικά, εργατικά, ακόμα και αστικά, δηλαδή υπερταξικός και ακομμάτιστος. «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι κόμμα αλλά κίνημα», «συμμαχία των μη προνομιούχων» μας διαβεβαιώνουν διαρκώς οι ηγέτες του.

Σκοπός τώρα του συνασπισμού αυτού είναι «η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία, η κοινωνική απελευθέρωση, η δημοκρατική διαδικασία».

Σκοπός του δηλαδή είναι να διασώσει και να «συμπληρώσει» την αστική δημοκρατία με σπουδαίες και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, να της δώσει το πραγματικό της περιεχόμενο, να την κάνει δηλαδή «καθαρή» , «Λαϊκή Δημοκρατία».

Πώς θα γίνουν αυτά;
Με μια «παλλαϊκή εθνοσυνέλευση», που θα πραγματοποιηθεί με ελεύθερες εκλογές και με νίκη του ΠΑΣΟΚ!

Όλα τα μοτίβα της πολιτικής ζύμωσης του ΠΑΣΟΚ στηρίζονται πάνω στη θεωρία και την πράξη της συμμαχίας όλων των «προοδευτικών δυνάμεων», «των μη προνομιούχων», πάνω στη λογική του δημοκρατικού συνασπισμού.

Δεν υπάρχει πρόγραμμα της εργατικής τάξης που επιδιώκει να κερδίσει τους ταξικούς συμμάχους της.

Υπάρχει μόνο πρόγραμμα του «λαού». Δεν υπάρχει πρόγραμμα ταξικό, σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αλλά υπερ-ταξικό, δημοκρατικό. Δεν μπορεί εδώ να μην θυμηθούμε τα παρακάτω τόσο παραστατικά, λόγια του Μαρξ:

«Μα ο δημοκράτης, επειδή αντιπροσωπεύει τη μικροαστική τάξη, δηλαδή μια μεταβατική τάξη που μέσα σΆ αυτήν αμβλύνονται ταυτόχρονα τα συμφέροντα δύο τάξεων, φαντάζεται πως βρίσκεται πάνω από την ταξική αντίθεση, Οι δημοκράτες αναγνωρίζουν ότι απέναντί τους στέκεται μια προνομιούχα τάξη, αυτοί, όμως μαζί με το υπόλοιπο έθνος, αποτελούν το λαό. Εκείνο που αντιπροσωπεύουν είναι το δίκιο του λαού. ΓιΆ αυτό δεν έχουν ανάγκη σΆ έναν επικείμενο αγώνα να εξετάσουν τα συμφέροντα και τις σχέσεις των διαφόρων τάξεων. Δεν έχουν ανάγκη να ζυγίζουν με πολλή μεγάλη λεπτολογία τα μέσα τους. Νομίζουν πως δεν έχουν παρά να δώσουν το σύνθημα και ο λαός, με όλα τα ανεξάντλητα μέσα του θα ριχτεί πάνω στους καταπιεστές”. (18η Μπρυμαίρ).

Και όμως το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει ότι πιστεύει στον Μαρξ. Το κακό είναι που τον υιοθετούμε δογματικά! Μα αν είναι δογματισμός το θεμέλιο της μαρξιστικής θεωρίας (το ταξικό κριτήριο, οι σχέσεις των τάξεων, η πάλη των τάξεων) που το ΠΑΣΟΚ δεν εξετάζει ποτέ, τότε δεν υπάρχει ούτε μαρξισμός ούτε Μαρξ. ( Παραπέμπουμε πάνω σΆ αυτό το ζήτημα στην εργασία της Θάλειας Βεργή:
«ΠΑΣΟΚ: ένα βήμα πίσω από τον επιστημονικό στον ουτοπικό σοσιαλισμό», περιοδικό Νέοι Στόχοι, τεύχος 9, Νοέμβριος 1975).



Θα συνεχίσουμε με επόμενα κεφάλαια
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 06, 2013 9:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΑΣΟΚ συνέχεια: Το μικροαστικό δράμα και η ουτοπία του…



Πρόγραμμα: το μικροαστικό ευαγγέλιο

΄Ολη η ουσία του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, η σπονδυλική στήλη του δημοκρατικού αυτού συνασπισμού, συνοψίζεται στα παρακάτω:


«Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού ΄Ελληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις του. Να στελεχώσουν και να συμμετέχουν στην κατεύθυνση ενός κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σΆ όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής…
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα”. (Ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 1974).
«Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε ακόμα μια φορά ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα του εργαζόμενου ελληνικού λαού. Των εργατών, των αγροτών, διανοουμένων, των σπουδαστών, των βιοτεχνών, των επαγγελματιών, των μικρών εμπόρων. Της μεγάλης αυτής αντικαπιταλιστικής συμμαχίας ενάντια στα ξένα και ντόπια Μονοπώλια». («Κοινωνικές τάξεις και ΠΑΣΟΚ», Μάης 1975).


Βλέπουμε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να προτείνει ενάντια στα ξένα και ντόπια μονοπώλια μια αντικαπιταλιστική συμμαχία των «μη προνομιούχων». Δηλαδή προτείνει ενάντια στον συνασπισμό της αστικής τάξης ένα δημοκρατικό συνασπισμό από μικροαστούς και εργάτες.

Η ίδια η πολιτική του συγκρότηση βασίζεται ακριβώς σΆ αυτή την αντίληψη,
που δεν είναι στην πραγματικότητα παρά η αντανάκλαση των συμφερόντων των ενδιάμεσων ταξικών στρωμάτων, των ίδιων των προβλημάτων και των ίδιων των λύσεων που αντιμετωπίζουν αυτά τα στρώματα στην πρακτική του ζωή.

Η οικονομική εξάρτηση, η διαρκής πτώχευση και ο τεμαχισμός αυτών των στρωμάτων, οξύνουν τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης και της αναζήτησης μιας σανίδας σωτηρίας. Η συγκρότηση ενός συνασπισμού με το προλεταριάτο ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο που τα εξαφανίζει είναι η πρώτη τους επιδίωξη. Το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί παρά την πολιτική έκφραση αυτής της επιδίωξης.

«Δεν είναι παρά η απόπειρα συγκρότησης ενός πολιτικού συνασπισμού από μικροαστούς και εργάτες, ενάντια στο συνασπισμό της αστικής τάξης, η απόπειρα τραβήγματος του προλεταριάτου στους κόλπους της αστικής τάξης και των επιδιώξεών της. Αυτή ακριβώς είναι η καθοριστική βάση του πολιτικού του προσδιορισμού, που βρίσκει έδαφος ανάπτυξης, γιατί το προλεταριάτο στέκεται ανήμπορο ακόμα να παρουσιαστεί σαν μια ισχυρή πολιτική δύναμη που να τραβήξει στο δικό του άρμα τους μικροαστούς. Μόνο πάνω σΆ αυτή τη βάση μπορούμε να κατανοήσουμε την εσωτερική λογική της μικροαστικής σκέψης του ΠΑΣΟΚ, τα στενά όρια αυτής της σκέψης και τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικός φορέας και στην τάξη που πραγματικά εκπροσωπεί». (ΠΑΣΟΚ: «Ένα βήμα πίσω από τον επιστημονικό στον ουτοπικό σοσιαλισμό», περιοδικό Νέοι Στόχοι, τεύχος 9).


Το υπερταξικό του πρόγραμμα, το «πρόγραμμα του λαού», που μας το παρουσιάζει ωστόσο, σαν σοσιαλιστικό, δεν είναι παρά το ευαγγέλιο εκείνο μέσα στο οποίο σμίγουν τα συμφέροντα των μικροαστών, με τους πόθους και τις προλήψεις των λαϊκών μαζών.

Δεν είναι παρά η ίδια η σημερινή κοινωνία, που της έχουν όμως αφαιρεθεί τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν: Οι ταξικές αντιφάσεις και διαιρέσεις, η ιστορική πρωτοβουλία και ο ρόλος του προλεταριάτου.

΄Ολη η ουσία και θεμελίωση του προγράμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που αποτελεί και το καθοριστικό σημείο του πολιτικού του προσδιορισμού, βρίσκεται σε τούτο: Στη σύνθεση των καθαρά δημοκρατικών διεκδικήσεων του προλεταριάτου, με τη σοσιαλιστική ροπή των μικροαστών.

Με άλλα λόγια, αφαιρέθηκε από τις κοινωνικές διεκδικήσεις του προλεταριάτου η επαναστατική τους αιχμή και δόθηκε σΆ αυτές δημοκρατική κατεύθυνση και από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις της μικροαστικής τάξης αφαιρέθηκε η καθαρά πολιτική τους μορφή αφήνοντας να ξεπροβάλει η σοσιαλιστική τους αιχμή.

΄Ετσι δημιουργήθηκε το ΠΑΣΟΚ. Τον πυρήνα της σκέψης του τον βρίσκουμε και παλιότερα:

«Υπάρχει επομένως αντικειμενικά η ταξική βάση για μια πολιτική παράταξη, η οποία ενώνει το βασικό δημοκρατικό αίτημα με τα κοινωνικά αιτήματα των ομάδων, που συνολικά αποτελούν τις μάζες των φτωχών ανθρώπων. ΜΆ αυτή την έννοια η κέντρο-αριστερά είναι κέντρο, εφόσον εκπροσωπεί πολίτες με κεντρώα φρονήματα αλλά αριστερά αιτήματα. Αλλά είναι επίσης αριστερά, εφόσον αποτελεί τον πολιτικό φορέα για μια ριζική μεταβολή στην ισορροπία των ταξικών δυνάμεων». (Νέοι Δρόμοι, Ιανουάριος 1967).

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν, περιλαμβάνει τα ίδια στοιχεία της «κεντροαριστεράς», αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.
Ο πυρήνας της πολιτικής του συγκρότησης έχει τη ρίζα του στην ίδια αυτή παλιά κατάσταση που μέσα στην πορεία της εξέλιξης έχει αλλάξει μαζί με την τάξη που αντιπροσωπεύει. Το ΠΑΚ και η Δημοκρατική ΄Αμυνα είναι οι πολιτικές μορφές που πήρε η «κεντροαριστερά», στα χρόνια της δικτατορίας. Η νευρόσπαστη πολιτική των δύο αυτών καταστάσεων στη διάρκεια της δικτατορίας (κηρύγματα ένοπλης αντίστασης, μπόμπες, ατομική τρομοκρατία, από την άλλη εκκλήσεις στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και άλλα παρόμοια) είναι χαρακτηριστικό δείγμα της μικροαστικής τους φύσης, αντανάκλαση της ίδιας της απελπισίας των μεσαίων ταξικών στρωμάτων και του αδιεξόδου που τα είχε ρίξει η δικτατορία.

Το μικροαστικό δράμα


Στη δικτατορική περίοδο, η «διαλεκτική» της ριζοσπαστικοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων προσέλαβε εκρηκτικές διαστάσεις. Η ορμητική διείσδυση των μονοπωλιακών σχέσεων παραγωγής μέσα στα χρόνια της δικτατορίας, με επακόλουθο τη διεύρυνση της κυριαρχίας του αδυσώπητου νόμου του καπιταλιστικού ορθολογισμού επέφεραν ένα εξίσου ορμητικό ξεπεσμό και αδυσώπητο ξεκλήρισμα των ενδιάμεσων τάξεων. Ο έντονος και πυρετικός αυτός ρυθμός της εξαθλίωσης των μεσαίων ταξικών στρωμάτων σε συνδυασμό με την αδυναμία της ελληνικής αστικής κοινωνίας να απορροφήσει αυτά τα στρώματα, διόγκωσαν τις ποσοτικές συσσωρεύσεις των αντικειμενικών οικονομικών και κοινωνικών στοιχείων της ριζοσπαστικοποίησης.

Από την άλλη,
η πολιτική κρίση της ελληνικού κεφαλαίου και ειδικότερα το πολιτικό αδιέξοδο της χούντας, σε συνδυασμό με τη κρίση ηγεσίας του εργατικού κινήματος, ειδικότερα με την ιστορική αδυναμία του ΚΚΕ για μια επαναστατική πολιτική, προμήθευσαν – σαν διαλεκτικό συμπλήρωμα – τους παραπέρα πολιτικούς συντελεστές του φαινομένου της ριζοσπαστικοποίησης.

Ο εκρηκτικός τρόπος που η δικτατορία συνδύασε όλους αυτούς τους παράγοντες – οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς –ανέπτυξε και ώθησε με εξαιρετικά γοργό ρυθμό την αυθόρμητη ριζοσπαστική κίνηση των μικροαστών προς τΆ αριστερά, διευρύνοντας έτσι την αντικειμενική βάση, για τη δημιουργία μιας πολιτικής παράταξης που θα συγκέντρωνε τη ριζοσπαστική αυτή κίνηση και θα την εξέφραζε.

Η πολιτική συνεπώς αδυναμία του προλεταριάτου να καλύψει το χώρο των συμμάχων του, είναι που δημιουργεί σήμερα τόσο τις νέες μαζικές πολιτικές κινήσεις με σοσιαλιστικό χαρακτήρα, όσο και τις διάφορες ριζοσπαστικές τάσεις και πολιτικά ρεύματα της άκρας αριστεράς.

Όλα αυτά τελικά δεν αποτελούν παρά την πιο αδιαφιλονίκητη επιβεβαίωση και την πιο χαρακτηριστική απόδειξη της ιστορικής χρεοκοπίας των γραφειοκρατικών Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Σήμερα η κατάσταση στα μικροαστικά στρώματα όχι μόνο δεν έχει καλυτερέψει, αλλά αντίθετα έχει γίνει χειρότερη. Ο μαρασμός και η επιδεινούμενη πτώχευση αυτών των στρωμάτων συνδυάζεται και με την εξάλειψη κάθε δυνατότητας για προλεταριοποίηση, αφού το ίδιο το προλεταριάτο σήμερα στην Ελλάδα τροφοδοτεί μια μεγάλη στρατιά από μόνιμα άνεργους.

Η απελπιστική αυτή κατάσταση των μικροαστών θα συντελέσει σΆ ένα ακόμα βαθύτερο ροκάνισμα των καθιερωμένων τους πεποιθήσεων και σε μια ακόμα μαζικότερη κίνησή τους προς τα αριστερά.

Το ΠΑΣΟΚ,
- όπως έχουμε ξαναγράψει – είναι η πολιτική έκφραση της εκρηκτικότητας που έχει προσλάβει στο χώρο μας το «μικροαστικό δράμα».

Για να ξαναπιάσουμε την άκρη του νήματος, τα παλιά στοιχεία της «κεντροαριστεράς» - όχι βέβαια δίχως κλονισμούς και διασπάσεις - στο τωρινό στάδιο της ιστορικής τους εξέλιξης, με τη συμμαχία διαφόρων απογοητευμένων κομμουνιστών και αποστατών του επαναστατικού μαρξισμού, είναι το ΠΑΣΟΚ.

Τώρα, ότι μιλάει για σοσιαλισμό και επικαλείται τον μαρξισμό, ενώ ταυτόχρονα αρνείται τη δικτατορία του προλεταριάτου και απορρίπτει το ταξικό πολιτικό κριτήριο, αποτελεί το ιδιόμορφο χαρακτηριστικό του, καθόλου παράδοξο, αν το αντικρίσουμε στη βάση της ίδιας της αντιφατικότητας της τάξης που εκπροσωπεί.

«Η μικροαστική τάξη – μας λέει ο Μαρξ – φοβάται τον βέβαιο αφανισμό της από τη βιομηχανική και πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης, από τη μια μεριά εξαιτίας της συγκέντρωσης του κεφαλαίου και από την άλλη με την εμφάνιση του επαναστατικού προλεταριάτου. Ο “αληθινός” σοσιαλισμός της φάνηκε ότι μπόρεσε να χτυπήσει μΆ ένα σμπάρο και τα δύο αυτά τρυγόνια. Διαδόθηκε σαν επιδημία». (Κομμουνιστικό μανιφέστο).

Το γεγονός πάλι, ότι το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να αποκτήσει μια οργανωμένη βάση μέσα στο προλεταριάτο, ξεκινάει από την ίδια την εκρηκτική μετατόπιση των μικροαστικών στρωμάτων προς τΆ αριστερά. «Γιατί η μικροαστική τάξη μπορεί τόσον καιρό μονάχα να κρατήσει μια επαναστατική στάση απέναντι στην αστική τάξη, όσο στέκεται πίσω της το προλεταριάτο» (Μάρξ: «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία»).

Στην ουρά η εργατική τάξη

Το προλεταριάτο πίσω από τη μικροαστική τάξη. Αυτό αποτελεί το ΄Αλφα και το Ωμέγα των πολιτικών επιδιώξεων του ΠΑΣΟΚ.

Μια πολιτική που γίνεται δυνατή και αποκτάει αξιοπιστία και προβολή ακριβώς γιατί απουσιάζει ο προλεταριακός επαναστατικός παράγοντας που θα συσπείρωνε γύρω του τις απαθλιωμένες και εξεγερμένες μικροαστικές μάζες. Να, γιατί το ΠΑΣΟΚ αποτελεί – όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί – «ένα ιστορικό πολιτικό έκτρωμα, μια εκδίκηση της ιστορίας για το ελληνικό προλεταριάτο, που άφησε πολλές ευκαιρίες να πάνε χαμένες και που σήμερα στέκει πολιτικά ανήμπορο να ηγηθεί των ριζοσπαστικοποιημένων μικροαστών και να δώσει λύση στα προβλήματά τους» (ΠΑΣΟΚ: ένα βήμα πίσω….» Ν.Σ. Νο 9).

΄Οσο και αν το ΚΚΕ διαχωρίζεται ταξικά από ΠΑ.ΣΟ.Κ., η πραγματικότητα η αδιαφιλονίκητη είναι ότι από τα συντρίμμια και τα ερείπια της πολιτικής αυτού του γραφειοκρατικού κόμματος γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ.

Χρειάσθηκε πρώτα να εξασθενίσει το ΚΚΕ τόσο πολύ την εργατική τάξη, να υποβιβάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό το ιδεολογικό επίπεδο και να ρίξει τόσο πίσω την πολιτική σκέψη, για να γίνει δυνατή η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ.

Η ιστορία πραγματικά παίζει άσχημα παιχνίδια. Μας παρουσιάζει – κατά την έκφραση του Μαρξ- τα γεγονότα τη μια σαν τραγωδία και την άλλη σαν φάρσα. Η τραγωδία του εργατικού μας κινήματος μας ξαναπαρουσίασε σήμερα τη φάρσα του ουτοπικού σοσιαλισμού, τη μεταμόρφωση του Μαρξ σε λαϊκό δημοκράτη.

Συμπερασματικά:
το ΠΑΣΟΚ, σαν μια συγκεκριμένη πολιτική μορφή είναι συνάρτηση δύο παραγόντων: Της αυθόρμητης ανόδου του μαζικού κινήματος με την ιδεολογική και πολιτική του καθυστέρηση. Εκφράζει την μικροαστική δημοκρατική προοπτική, ζητώντας όχι την κατάργηση των δύο αντίθετων άκρων – κεφαλαίου, μισθωτής εργασίας-αλλά το χαλάρωμα των αντιθέσεών τους και την αρμονική τους λειτουργία.

Τέλος, το περιεχόμενο του σοσιαλισμού του είναι ένα και μόνο: Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας με δημοκρατικό τρόπο, ένας μετασχηματισμός αυστηρά περιορισμένος μέσα στα μικροαστικά, κοινοβουλευτικά πλαίσια.

Οι δύο ουτοπίες

«Η ουτοπία στην πολιτική –μας λέει ο Λένιν – είναι τέτοιου είδους επιθυμία, που δεν μπορεί να εκπληρωθεί με κανένα τρόπο ούτε τώρα, ούτε αργότερα, επιθυμία που δεν στηρίζεται στις κοινωνικές δυνάμεις και δεν τονώνεται από το μεγάλωμα, την ανάπτυξη των πολιτικών, ταξικών δυνάμεων».

Μέχρι σήμερα είχαμε την σταλινική ουτοπία, των σταδίων προς το σοσιαλισμό. Την ουτοπία ενός ενδιάμεσου σταθμού της «δημοκρατικής δικτατορίας», προτού φτάσουμε στην προλεταριακή δικτατορία.

Τα αποτελέσματα αυτής της ουτοπικής αντίληψης (προϊόν του σταλινικού εκφυλισμού και της γραφειοκρατικοποίησης των ΚΚ), ήταν πολύ ολέθρια για το προλεταριάτο.

Μια σειρά ιστορικών ηττών δίχως προηγούμενο βύθισαν το παγκόσμιο προλεταριάτο στην απογοήτευση, στην παθητικότητα και την κοινωνία στο βούρκο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και ασυδοσίας.

Η ουτοπία ωστόσο αυτή δεν έχει εκλείψει ακόμα.

Παίρνοντας διάφορα ψευδώνυμα διατηρείται και μάλιστα εξασκεί με τη γοητεία της, ακόμα, μεγάλες επιδράσεις στις μάζες.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Δίπλα της, έχει ξεπροβάλει στη χώρα μας, μια νέα ουτοπία με επιδημικό χαρακτήρα: Η μικροαστική ουτοπία του ΠΑΣΟΚ. Ο ουτοπικός σοσιαλισμός της μικροαστικής τάξης.


Πού διαφέρουν αυτές οι δύο ειδών πολιτικές ουτοπίες;

Η ουτοπία του ΚΚΕ αντανακλά τα συμφέροντα, όχι της μικροαστικής τάξης, αλλά της γραφειοκρατίας ( Σοβιετικής-Κομματικής-συνδικαλιστικής). Έχει δηλαδή τη ρίζα της στο ίδιο το προλεταριάτο. Η γραφειοκρατική αυτή ουτοπία, δεν αρνείται την ταξική κοινωνική διάρθρωση ούτε τον ιστορικό ρόλο του προλεταριάτου.

Η ουτοπία αυτή συνίσταται στο ό,τι αντικρίζει τη δικτατορία του προλεταριάτου σαν μια σταδιακή διαδικασία και όχι σαν μια διαρκή επαναστατική διαδικασία. Βλέπει πριν από τη δικτατορία του προλεταριάτου ενδιάμεσους σταθμούς: «δημοκρατική δικτατορία», «Νέα Δημοκρατία» και λοιπές ονομασίες ψευδώνυμα του ίδιου περιεχόμενου.

Το είδος αυτό της ουτοπίας οδηγεί στην πράξη σε παραχωρήσεις στις μικροαστικές ιδέες και επιθυμίες, σε αντι-ιμπεριαλιστικά μπλοκ, αντιμονοπωλιακούς συνασπισμούς ακόμα και με μερίδες του κεφαλαίου, σε λαϊκά μέτωπα και σε κοινές κυβερνήσεις με μικροαστικές ακόμα και με αστικές δυνάμεις1 .Οδηγεί στην απώλεια του διευθυντικού ρόλου του προλεταριάτου, στην ταξική συνεργασία, στο πνίξιμό του από το μικροαστικό νεφέλωμα, στη νόθευση των επιδιώξεών του με τις μεταρρυθμιστικές επιδιώξεις των μικροαστών, στο σκέπασμα των ταξικών αντιθέσεων, στη διατήρηση και όχι στην κατάργηση των τάξεων, στο δέσιμο τελικά του προλεταριάτου στο άρμα της μικροαστικής δημοκρατίας.

Αν και η πρόθεσή μας εδώ δεν είναι να αναπτύξουμε την ουτοπία των «σταδίων» προς το σοσιαλισμό και να δείξουμε τις ολέθριές της συνέπειες, ωστόσο θα παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα από την πληθώρα των κειμένων που υπάρχουν πάνω σΆ αυτό το θέμα από τους αρχηγούς του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Αυτό το κάνουμε πιο πολύ για μια ιστορική υπόμνηση τόσο στους αγωνιστές του ΚΚΕ που στο όνομα του Μαρξ και του Λένιν προβάλλουν την προοπτική της «Νέας Δημοκρατίας», αυτή την ουτοπική παρδαλο-εργατο-μικροαστική αντιμονοπωλιακή πολιτική συμμαχία, όσο και σε εκείνους τους αγωνιστές του ΠΑΣΟΚ, που παγιδευμένοι από την μαρξολογία του ΠΑΣΟΚ, ξεθυμαίνουν την αγωνιστικότητά τους σε μια ουτοπία.

Πιο πολύ αυτά τα αποσπάσματα είναι μια πρόκληση σΆ όλους αυτούς τους αγωνιστές - και όχι τόσο μια απόδειξη -, για μια βαθύτερη μελέτη του μαρξισμού2.

Ιδιαίτερα είναι μια πρόκληση σε όσους πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κεντριστικό κόμμα και ότι θα μετατραπεί σε επαναστατικό ή θα προμηθεύσει τη βάση για την οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος.


Ο Μαρξ το 1850 σε επιστολή του προς την κεντρική επιτροπή του «Συνδέσμου των Κομμουνιστών», έγραφε:

«Οι Κομμουνιστές πρέπει να φέρουν ίσαμε τα τελευταία τους όρια τις προτάσεις των δημοκρατών που με κάθε τρόπο θα επέμβουνε όχι σαν επαναστάτες, μα σαν μεταρρυθμιστές. Πρέπει να μετατρέψουνε τις διεκδικήσεις αυτές σε άμεσες επιθέσεις κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας…Ενώ οι μικροαστοί δημοκράτες θέλουνε να τερματίσουνε γρήγορα την επανάσταση πετυχαίνοντας ικανοποίηση για όσο το δυνατό περισσότερες από τις πιο πάνω διεκδικήσεις τους, τα δικά μας συμφέροντα και το δικό μας καθήκον είναι να κάνουμε την επανάσταση διαρκή, ώσπου να πετάξουμε τις κατέχουσες τάξεις από την αρχή, ώσπου η ένωση των προλετάριων, όχι σε μια μόνο χώρα, μα σε όλες τις πιο σπουδαίες χώρες, νΆ αναπτυχθεί τόσο ώστε να εξαφανίσει τον συναγωνισμό ανάμεσα στους προλετάριους των χωρών αυτών, και οι κύριες παραγωγικές δυνάμεις να συγκεντρωθούν στα χέρια του προλεταριάτου. Για μας το ζήτημα δεν είναι να τροποποιήσουμε την ατομική ιδιοκτησία, παρά να την εκμηδενίσουμε. Δεν πρόκειται να σκεπάσουμε τις αντιθέσεις των τάξεων, αλλά να καταργήσουμε τις τάξεις».

«Είναι φανερό – μας λέει ο Πουλιόπουλος – πως ο Μαρξ, αντικρίζοντας το πρόβλημα της επανάστασης σε χώρες τότε απολυταρχικές με παντοδύναμη τη φεουδαρχία, δεν είχε κατορθώσει να διακρίνει την “ιστορική αναγκαιότητα” ενός ενδιάμεσου σταθμού “δημοκρατικής δικτατορίας” προτού φτάσουμε στην προλεταριακή δικτατορία. ΣΆ αυτό το σημείο ήρθε να “συμπληρώσει” τον μαρξισμό ο σταλινικός κεντρισμός. Δηλαδή να τον αναποδογυρίσει». (Δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα;).

Ο ΄Ενγκελς το 1879 καθορίζει τη θέση του προλεταριάτου απέναντι στους μικροαστούς ως εξής:

«Επειδή όμως οι μικροαστοί και οι χωριάτες έρχονται σΆ εμάς με μικροαστικές και χωριάτικες ιδέες και επιθυμίες, γιΆ αυτό δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε πως το προλεταριάτο θα έχανε απερίσκεπτα τον διευθυντικό ιστορικό του ρόλο, αν έκανε παραχωρήσεις σΆ αυτές τις ιδέες και σΆ αυτές τις επιθυμίες».

Ο Λένιν τον Απρίλη του 1917 στο «Σχέδιο μιας πλατφόρμας του προλεταριακού Κόμματος», γράφει μεταξύ άλλων:

«Στην πραγματικότητα αυτό (το ξεσκέπασμα των σφαλμάτων των μικροαστικών κομμάτων, σοσιαλεπαναστατών και σοσιαλδημοκρατών, και η προετοιμασία όλων των στοιχείων του συνειδητού προλεταριακού κόμματος, η ελευθέρωση του προλεταριάτου από το “γενικό” μικροαστικό νεφέλωμα) είναι η πρακτικότερη και επαναστατικότερη εργασία, δίχως αυτήν δεν μπορούμε να τραβήξουμε πιο πέρα την επανάσταση που έπεσε σε στασιμότητα, μεθάει με φράσεις, δεν προχωράει, και όλα αυτά όχι από εξωτερικά εμπόδια της μπουρζουαζίας…, μα από ευπιστία και μυωπία των (μικροαστικών) μαζών».

Από το 1905 ακόμα ο Λένιν συμβούλευε το προλεταριάτο να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη «σε κανένα μικροϊδιοκτήτη», ακόμα και στον πιο μικρό, ακόμα και τον «εργαζόμενο», τον συμβούλευε να δυσπιστεί σε όλους αυτούς, να οργανωθεί ανεξάρτητα και να είναι έτοιμος και να τους πολεμήσει κατά το μέτρο που παίρνουν «μια αντιδραστική ή αντιπρολεταριακή θέση». (Βλέπε τομ. 6 κεφ. 9, των απάντων).

Ο αρχηγός της ρωσικής επανάστασης μας έδωσε επίσης το 1924, μια επιγραμματική και αποστομωτική απάντηση στη θεωρία των σταδίων προς την προλεταριακή επανάσταση:

«Τα προβλήματα της αστικής επανάστασης τα λύσαμε παρεμπιπτόντως, σαν ένα ζήτημα συναφές με τον κύριο σκοπό μας, με το προλεταριακό επαναστατικό μας έργο. Λέγαμε και αποδείχναμε στην πράξη ότι οι αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις είναι παρεμπίπτον επεισόδιο της προλεταριακής, δηλαδή της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι Κάουτσκι, Χιλφερντινγκ, Μάρτωφ, Τσέρνωφ, Λουγκέ, Μακντόναλντ, Τουράτι και οι λοιποί ήρωες του 2 1/2 Μαρξισμού δεν μπορούνε να αντιληφθούν αυτή την αμοιβαία συσχέτιση μεταξύ της αστικής δημοκρατικής επανάστασης και της προλεταριακής. Η πρώτη εξακολουθεί μέσα στη δεύτερη. Η δεύτερη λύνει στο διάβα της τα προβλήματα της πρώτης….”. (Λένιν: «Η σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης»).

Εδώ πραγματικά αποκαλύπτεται όλο το βάθος της πλαστογραφίας του μαρξισμού και ξεσκεπάζεται καθαρά η ουτοπία του σταδιακού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.


Τώρα ας δούμε σε τι διαφέρει η ουτοπία του ΠΑΣΟΚ.

Βασικά αυτή η ουτοπία, είναι η ουτοπία της ανημποριάς και του αδιέξοδου των ενδιάμεσων τάξεων, Από την αρχή αυτή διαλύει τις ταξικές αντιθέσεις, σβήνει κάθε ταξική ιδεολογική διάκριση. Από την αρχή αυτή συμφιλιώνει τις τάξεις, υποκαθιστώντας αυτές με τη γενική έννοια του «λαού» και τις υπνωτίζει με το νανουριστικό σύνθημα της «λαϊκής κυριαρχίας».

Η δημοκρατική αυτή ουτοπία συνίσταται στο ότι δεν βλέπει από τη μεριά του προλεταριάτου καμιά ιστορική πρωτοβουλία, κανένα δικό του πολιτικό κίνημα, αρνείται την δικτατορία του, σαν απαραίτητη ιστορική προϋπόθεση για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Η αλήθεια είναι ότι το είδος αυτής της ουτοπίας, αναγνωρίζει ότι η εργατική τάξη υποφέρει πολύ. Αλλά μόνο μΆ αυτή την έννοια, δηλαδή της τάξης που υποφέρει, υπάρχει και αντιμετωπίζεται από την ουτοπία αυτή το προλεταριάτο.

Η δημοκρατική ουτοπία του σοσιαλισμού πηγάζει απΆ ευθείας από τα όνειρα της μικρο-μπουρζουαζίας, που όπως είναι οικονομικά εξαρτημένη και πολιτικά τεμαχισμένη, δεν μπορεί να έχει μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική και για το λόγο αυτό δεν είναι ικανή να συνειδητοποιήσει τους ταξικούς κοινωνικούς διαχωρισμούς και τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο των τάξεων. Οι θεωρητικοί και πολιτικοί εκφραστές της μικροαστικής τάξης δεν μπορούν να δούν τους υλικούς και ιστορικούς όρους για την κοινωνική απελευθέρωση και οδηγούνται αναγκαστικά στην εφεύρεση φανταστικών όρων και ουτοπικών σχεδίων.

«Η ανεξέλιχτη –μας λέει ο Μαρξ –μορφή της πάλης των τάξεων, όπως και οι δικές τους συνθήκες ζωής, τους κάνουν να νομίζουν πως βρίσκονται πολύ πιο πάνω απΆ αυτή την ταξική αντίθεση. Θέλουν να καλυτερέψουν τις συνθήκες ζωής για όλα τα μέλη της κοινωνίας, ακόμα και για τα πιο ευκατάστατα. ΓιΆ αυτό απευθύνουν διαρκώς εκκλήσεις σΆ ολόκληρη την κοινωνία χωρίς διάκριση και απευθύνονται μάλιστα κατά προτίμηση στην κυρίαρχη τάξη. Γιατί αρκεί να κατανοήσει κανείς το σύστημά τους για νΆ αναγνωρίσει ότι είναι το καλύτερο από όλα τα δυνατά σχέδια της καλύτερης απΆ όλες τις δυνατές κοινωνίες.
Αποκρούουν γιΆ αυτό κάθε πολιτική κιΆ ιδιαίτερα κάθε επαναστατική δράση, θέλουν να φτάσουν στο σκοπό τους με ειρηνικά μέσα και προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο στο καινούργιο κοινωνικό ευαγγέλιο (σήμερα καθόλου καινούργιο.) με τη δύναμη του παραδείγματος (και αυτό έχει εκλείψει σήμερα), με πειραματισμούς “εν σμικρώ”, που φυσικά πάντα αποτυχαίνουν».
(Κομμουνιστικό Μανιφέστο).

Τόσο η σταλινική ουτοπία όσο και η μικροαστική, γεννιούνται σε τελευταία ανάλυση, από τα ίδια τα συμφέροντα των τάξεων. Γεννιούνται από τη νομοτέλεια της ταξικής πάλης, όταν οι τάξεις μέσα σΆ αυτή τη πάλη, δεν παίρνουν ανεξάρτητη θέση.

Η ουτοπία γενικά είναι προϊόν της εξάρτησης των τάξεων.

Η μικροαστική δημοκρατική ουτοπία είναι προϊόν της αντικειμενικής εξάρτησης των μικροαστών.

Η σταλινική ουτοπία είναι προϊόν της συνεργασίας των τάξεων και της απώλειας της ανεξαρτησίας του προλεταριάτου.


Τελικά και στις δύο περιπτώσεις, όπως μας λέει ο Λένιν, «η ουτοπία, τα ονειροπολήματα είναι γέννημα αυτής της εξάρτησης, αυτής της ανημποριάς. Η ονειροπόληση είναι η μοίρα των ανήμπορων». (Διαλεχτά έργα, τόμ. Δ΄.).

Η σημερινή ανημποριά του προλεταριάτου – συνέπεια της καταστροφικής πολιτικής της ηγεσίας του – το κάνει να αντιλαμβάνεται και το ίδιο με φανταστικό τρόπο τη θέση του και να βλέπει τη μετατροπή της αστικής κοινωνίας πιο πολύ ενστικτωδώς.

Αυτή η κατάστασή του όχι μόνο συντηρεί την ουτοπική πολιτική του ΚΚΕ αλλά παράλληλα έθρεψε και το φύτρο της μικροαστικής ουτοπίας του ΠΑΣΟΚ.


Συμπερασματικά λοιπόν, η ουτοπία του ΚΚΕ απορρέει από τη θεωρία και την πράξη της συνεργασίας των τάξεων.

Η ουτοπία του ΠΑΣΟΚ,
από την αντικειμενική θέση των μικροαστών, που συνίσταται στη διάλυση των τάξεων και την απορρόφησή τους από το «λαό». Η ουτοπία αυτή δηλαδή ξεκινάει από την «αρχή» με την υποταγή των ταξικών δυνάμεων στην αστική ιεραρχική διάρθρωση του «λαού», αντανάκλαση της ίδιας της εξάρτησης της μικροαστικής τάξης από την αστική.

Για τον λόγο αυτό η μικροαστική δημοκρατία πάντα βρίσκεται στην ουρά της αστικής τάξης σε όλα τα αποφασιστικά και σπουδαία ζητήματα. Ιδιαίτερα, όπως μας τονίζει συχνά ο Λένιν, η μικροαστική δημοκρατία στο πρόσωπο των αρχηγών της, σέρνεται πίσω από την αστική τάξη, ανήμπορο εξάρτημά της και υπάκουο όργανό της.


Η ουτοπία του ΚΚΕ αντανακλά την ενστικτώδη, αυθόρμητη τάση του προλεταριάτου για μια καλυτέρευση της κατάστασής του μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Δηλαδή είναι η υπόκλιση του προλεταριάτου στις δημοκρατικές αυταπάτες.

Η μικροαστική ουτοπία είναι οι ίδιες οι δημοκρατικές αυταπάτες. Δηλαδή είναι η υπόκλιση της αστικής δημοκρατίας στις αυταπάτες του προλεταριάτου. Αποτελεί ιδιότυπο ιστορικό σύμπτωμα των άλυτων αστικοδημοκρατικών προβλημάτων. (Η Ελλάδα δεν γνώρισε ποτέ το προνόμιο της αστικής δημοκρατίας), και εκφράζει τη μαζική δημοκρατική άνοδο των μορφικά διαφοροποιημένων μεσαίων ταξικών στρωμάτων, δηλαδή των μαζών που αποτελούν την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού.

Η ουτοπία του ΚΚΕ διαφθείρει την ταξική συνείδηση, η ουτοπία του ΠΑΣΟΚ δεν επιτρέπει καν την ανάπτυξή της. ΄Εχουν όμως και οι δύο ένα κοινό χαρακτηριστικό: ξεσυνηθίζουν τις μάζες να αγωνίζονται και τις ρίχνουν εγκληματικά στα νύχια των καταπιεστών. Γιατί κάθε ουτοπία «γίνεται έγκλημα μόλις θελήσει να γίνει πραγματικότητα». (Λένιν).


Μαρξιστική καπηλεία


Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού σε όλη τους τη ζωή στάθηκαν αδιάλλακτοι εχθροί κάθε ουτοπίας. Πολέμησαν αλύπητα κάθε ουτοπική άποψη είτε αυτή προερχόταν μέσα από το εργατικό κίνημα είτε έξω απΆ αυτό.

Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»
–που είναι η πρώτη ολοκληρωμένη διατύπωση των προγραμματικών αρχών του Κομμουνισμού – μας τονίζουν ιδιαίτερα, πάνω στις σχέσεις των κομμουνιστών με τους προλετάριους, τα εξής:

«Οι Κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα εργατικά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων, τονίζουν και επιβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σΆ όλο το προλεταριάτο κιΆ ανεξάρτητα από την εθνότητα. Και από την άλλη, ότι στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολό του».

Παρακάτω διατυπώνεται με σαφήνεια ότι ο άμεσος σκοπός των Κομμουνιστών είναι: «συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο».

Είναι ολοκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις θεμελιακές αυτές αρχές του κομμουνισμού.

«Το σοσιαλιστικό» του κίνημα δεν στηρίζεται πάνω στην εργατική τάξη και η πολιτική του συγκρότηση, όπως αποδείξαμε, έγινε από ανθρώπους, που βρίσκονταν έξω από το εργατικό κίνημα. Ο μαρξισμός του δεν είναι παρά η κομπογιαννίτικη εκμετάλλευση των λαϊκών ελπίδων και προλήψεων.

Μόνο η αφέλεια, η ευκολοπιστία και η απογοήτευση, όταν τα έχεις σε μεγάλο βαθμό, σε κάνουν να μη βλέπεις ότι οι διάφορες «σοσιαλιστικές» πανάκειες και τα «μαρξιστικά» μπαλώματα αποσκοπούν στο να εμφανίσουν το Μαρξισμό κάτι το διαφορετικό από τον Κομμουνισμό.

Ωστόσο οι αρχές του Κομμουνισμού, που το ΠΑΣΟΚ ξεκάθαρα τις αρνείται, δεν αποτελούν παρά την πολιτική έκφραση του Μαρξισμού.

Δεν μπορεί να δέχεσαι τον Μαρξ και ταυτόχρονα να αρνείσαι τις πολιτικές του ιδέες.

Το ΠΑΣΟΚ όμως με τη δική του «διαλεκτική» αγωνίζεται να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα. Κάτι όμως το εξωπραγματικό είναι και ουτοπικό.

Το ίδιο δεν έχει κανένα στήριγμα παρά μόνο τις συγχυσμένες λαϊκές ελπίδες που με το γκρέμισμά τους, θα σωριασθεί και αυτό κατάχαμα.

Στο τέλος θα αποδειχτεί πως ο «σοσιαλισμός» του ήταν ένα μεγάλο μηδενικό. Το ίδιο θα έχει την ίδια τύχη που είχαν τα τόσα άλλα μικροαστικά κόμματα μέσα στην ιστορία.

Είναι φανερό ότι πρέπει αμείλικτα να καταπολεμηθεί η ουτοπία του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο επειδή είναι ουτοπία αλλά βασικά γιατί απλώνεται σήμερα σαν επιδημία, εκφυλίζει τις θεμελιακές κομμουνιστικές αρχές και διαφθείρει τον εξαιρετικά αυξημένο σήμερα ριζοσπαστισμό των μεσαίων τάξεων βασικά, αλλά και του προλεταριάτου.

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 07, 2013 12:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το τέλος του πρώτου μέρους: Ο αστικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ και ο Βοναπάρτης Ανδρέας



Το ταξικό κριτήριο

Οι επαναστάτες πρέπει επίμονα να υπερασπίζουν την ανεξαρτησία του προλεταριάτου, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι τα μικροαστικά στρώματα (που αναπόφευκτα εκδηλώνουν πάντα ορισμένες ταλαντεύσεις ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο) πρέπει να κατακτηθούν από το προλεταριάτο πάνω στη βάση του δικού του ανεξάρτητου προγράμματος.


Αυτά αποτελούν την αρχική ταξική βάση απΆ την οποία πρέπει να ξεκινάει κάθε συνειδητός αγωνιστής. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις το αρχικό σημείο εκκίνησης δεν φτάνει από μόνο του. Σε κάθε ειδικό σκοπό παρουσιάζονται πολλά προβλήματα δεύτερης και τρίτης σειράς που πρέπει και αυτά να αντιμετωπιστούν. Ωστόσο για ένα μαρξιστή αυτό είναι αδύνατο δίχως την αρχική βάση.

΄Ετσι γίνεται αδύνατη η μελέτη του φαινομένου ΠΑΣΟΚ,
η αξιολόγησή του και ο καθορισμός των επαναστατικών καθηκόντων δίχως πρώτα τον ταξικό του προσδιορισμό. «Ο σκελετός και το μυϊκό σύστημα δεν εξαντλούν την ανατομία ενός ζώου. Όμως μια ανατομική διατριβή που γίνεται με «αφαίρεση των οστών και των μυών, θα ταλαντεύονταν στον αέρα». (Τρότσκι).

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ως εκ τούτου είναι αδύνατον να καθορίσεις και να μελετήσεις τις εσωτερικές του λειτουργίες αλλά και τις εξωτερικές δίχως πρώτα να κατανοήσεις την οργανική του συγκρότηση, τη γενική ταξική του διάρθρωση.

Πολλοί αγωνιστές
(ιδιαίτερα τροτσκιστές) καθορίστηκαν πρακτικά μόνο από τις λειτουργίες του ΠΑΣΟΚ. Διαχώρισαν δηλαδή το «σκελετό και το μυϊκό σύστημα» από τις λειτουργίες τους, στις οποίες έδωσαν μια δύναμη απεριόριστη και τις μετέτρεψαν σε μοναδικό και «συγκεκριμένο» παράγοντα της επαναστατικής πολιτικής. Αυτός ο διαχωρισμός της λειτουργίας από το όργανο και η μελέτη της λειτουργίας αυτής καθΆ αυτής οδήγησε τους αγωνιστές αυτούς στο να μην κάνουν τίποτε άλλο απΆ το να προχωρούν όχι από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο αλλά αντίθετα. Στη διάλυση των επαναστατικών δυνάμεων μέσα στον οργανισμό του ΠΑΣΟΚ και στην οπορτουνιστική προσαρμογή τους στη γενική του πολιτική.

Την ίδια λογική
(αυτήν δηλαδή που με ξεχωριστές αφαιρέσεις τεμαχίζει την περίπλοκη πραγματικότητα σε ασύνδετα «συγκεκριμένα») να ξετυλίγεται όμως απΆ την αντίθετη μεριά, βλέπουμε και στα σεχταριστικά σχήματα. Οι αγωνιστές αυτών των σχημάτων παίζουν πραγματικό κρυφτούλι με τον μαρξισμό. Στο «συγκεκριμένο» κολλάνε την επιγραφή του «αφηρημένου» και ταχυδακτυλουργικά παρουσιάζουν το «αφηρημένο» σαν «συγκεκριμένο. Στη συγκεκριμένη μαζικότητα και πρακτική αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ, κόλλησαν την αφηρημένη ετικέτα: «αστικό κόμμα».

Τους αφηρημένους χαρακτηρισμούς, όπως «σταλινισμός», «επαναστατικό κόμμα» κ.λπ. τους παρουσιάζουν σαν συγκεκριμένες αποδείξεις. Είναι εύκολο να μιλάμε «επαναστατικά», να λέμε ότι οικοδομούμε το επαναστατικό κόμμα, ότι «εμείς μόνο» είμαστε οι πραγματικοί μαρξιστές αλλά πολύ δύσκολο να κάνουμε ό,τι επιβάλλεται γιΆ αυτό. Το να δώσουμε ένα σωστό χαρακτηρισμό μιας κατάστασης ή ενός φαινομένου και μια μελετημένη πρακτική αντιμετώπισή τους είναι όχι μόνο η πιο βαριά και δύσκολη δουλειά αλλά και η πιο υπεύθυνη.

Σεχταριστική άρνηση

Σήμερα εξαιτίας της θυελλώδους ανάπτυξης του μαζικού κινήματος και της πόλωσης των ταξικών δυνάμεων, οι άνθρωποι έχουν μπερδευτεί και αναμασάνε τερατώδεις επινοήσεις. Η συγκεκριμένη εξέταση έχει παραμεριστεί από την απλοϊκή σχηματοποίηση, από την τυπική λογική του μαύρου-άσπρου.

Η γενική διακήρυξη ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα αστικό κόμμα, αποτελεί ένα τέτοιο κολοσσό ανοησίας που δεν σου μένει παρά να σηκώσεις τα χέρια. Η εξομοίωση της μαζικής ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ με τον φασιστικό κίνδυνο, που έγινε από κάποιους, αποτελεί τη συνέχεια και κατάληξη αυτής της ανοησίας. Αυτοί, κολλημένοι στους γενικούς τύπους, ταύτισαν τις συγχυσμένες λαϊκές ελπίδες με την εθνική μικροαστική απελπισία. Εξομοίωσαν τις μικροαστικές μάζες που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με αυτές του εθνικοσοσιαλισμού. Να, που καταλήγει ο στείρος χαρακτηρισμός του ΠΑΣΟΚ, σαν αστικό κόμμα.

΄Εξω όμως απΆ όλα αυτά,
η σεχταριστική άρνηση του ΠΑΣΟΚ μας αφαιρεί και την ικανότητα να δούμε τις λειτουργίες του μέσα στο μαζικό κίνημα, την αντιφατική του κατάσταση, τις πολιτικές διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό του, ζητήματα εξαιρετικής σπουδαιότητας προκειμένου να χαράξουμε μια σωστή πολιτική απέναντί του.

Το ΠΑΣΟΚ, όπως έχουμε αναφέρει, είναι έκφραση της ανόδου του μαζικού κινήματος, της εκρηκτικής ριζοσπαστικοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων. Είναι ολοφάνερο ότι οι μαρξιστές πρέπει να ξεχωρίζουν προσεκτικά, μέσα από τις συγχυσμένες λαϊκές ελπίδες που εκφράζει, τον υγιή, πολύτιμο πυρήνα του δημοκρατισμού των μικροαστικών μαζών. Τον μαχητικό ριζοσπαστισμό τους, τη βαθιά δημοκρατική τους διάθεση. Το να γυρίζουν τις πλάτες οι μαρξιστές σΆ αυτές τις ριζοσπαστικές κινήσεις και ζυμώσεις των μικροαστικών μαζών είναι εγκληματικό. Αν αυτή η πολύτιμη ριζοσπαστικοποίηση δεν αξιοποιηθεί για την προώθηση των επαναστατικών διαδικασιών, την ενίσχυση και στερέωση των επαναστατικών δυνάμεων μέσα στις μάζες, θα εκφυλιστεί και τελικά θα εκκολάψει αντεπαναστατικά φύτρα.

Γνωρίζουμε ότι τα μικροαστικά στρώματα είναι τα πιο ικανά να περάσουν από την ελπίδα στην απελπισία.
Ωστόσο, σήμερα αυτό που ανοίγεται μπροστά μας είναι η ανάπτυξη και το βάθεμα της ριζοσπαστικοποίησης, η επέκταση αυτής της εξέλιξης και μέσα στην ίδια την πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας, το προλεταριάτο. Τις ευνοϊκές αυτές συνθήκες για την επαναστατική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος οι επαναστάτες δεν πρέπει να τις αφήσουν να πάνε χαμένες.

Οι μαζικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ είναι ένας χώρος δουλειάς για τους επαναστάτες.
Σήμερα αυτές οι οργανώσεις συγκεντρώνουν μια πλατειά ετερογενή μάζα ριζοσπαστικοποιημένων. Αποτελούν ένα μαζικό χώρο πολιτικών ζυμώσεων και διαφοροποιήσεων, έναν ευνοϊκό συντελεστή για την προώθηση των επαναστατικών ιδεών για την εμφύτευση των επαναστατικών δυνάμεων στα εργατικά και συνδικαλιστικά περιβάλλοντα, για την πολιτική ενίσχυση των δυνάμεων αυτών αλλά και για την αριθμητική τους. Οι τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ είναι ανοιχτές μαζικές οργανώσεις, αυτό τις μεταβάλλει σε ανοιχτούς κύκλους πολιτικών ζυμώσεων και κινήσεων…

Εσωτερικές ζυμώσεις

Το κόμμα αυτό από την ίδια τη μικροαστική του φύση συνθέτει διάφορα ετερογενή στοιχεία, συγκεντρώνει όλα τα ταξικά συστατικά των διάφορων ριζοσπαστικοποιημένων λαϊκών στρωμάτων και γίνεται ένας μαζικός χώρος που συσσωρεύει εκρηκτικά μέσα του όλες τις αντιφάσεις που ο ίδιος ο άνισος και σύνθετος χαρακτήρας της ριζοσπαστικοποίησης δημιουργεί. Είναι ένα ανομοιογενές και άμορφο σύνολο που το κυρίαρχο στοιχείο μέσα σΆ αυτό είναι το μικροαστικό. Οι μεγάλες διαφοροποιήσεις που υπάρχουν σήμερα στη μικροαστική τάξη και που εκφράζονται με διάφορες ξεχωριστές μορφικές κατηγορίες, αντανακλούνται μέσα στο ΠΑΣΟΚ στα διάφορα επίπεδα συνείδησης, με μια άνιση, αντιφατική, ριζοσπαστική διαφοροποίηση και πολιτικοποίηση.

Τώρα το εργατικό στοιχείο μέσα στο ΠΑΣΟΚ
είναι μικρό και περικυκλωμένο, από όλες τις μεριές, από το μικροαστικό στοιχείο. Από τη συνολική ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης ένα μέγεθος διοχετεύεται στο ΠΑΣΟΚ. Ποιοτικά, οι εργάτες που κερδίζονται από το ΠΑΣΟΚ στην πλειοψηφία τους, έχουν ένα πολύ καθυστερημένο επίπεδο συνείδησης σε σχέση με αυτούς του ΚΚΕ. Ένα ελάχιστο όμως μέρος αυτών των εργατών έχουν ένα αρκετά ανεβασμένο επίπεδο συνείδησης και έχουν έρθει στο ΠΑΣΟΚ από μια βαθύτερη κατανόηση και απόρριψη του ΚΚΕ. Βλέπουμε λοιπόν ότι και στο εργατικό στοιχείο του ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένας άνισος και αντιφατικός χαρακτήρας ριζοσπαστικοποίησης. Συνυπάρχουν τα πιο ανεβασμένα επίπεδα με τα πιο καθυστερημένα.

Οι έντονες αυτές εσωτερικές αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ
που ο συνδυασμός τους δημιουργεί μία εκρηκτική κατάσταση, ενισχύουν σε μεγάλο βαθμό τις εσωτερικές πολιτικές κινήσεις και ζυμώσεις, κρυσταλλώνουν διάφορες τάσεις και δημιουργούν στο εσωτερικό του ένα μεγάλο αριθμό νέων πρωτοποριακών στοιχείων, ένα πολύτιμο επαναστατικό συντελεστή. Μέσα στο ΠΑΣΟΚ σήμερα αναπαράγονται οι κοινωνικές εντάσεις και πολιτικές ριζοσπαστικές διεργασίες του μαζικού κινήματος.

Η οπορτουνιστική προσαρμογή

Αν, ωστόσο, είναι εγκληματικό να γυρίζει κανείς την πλάτη στις μαζικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ για να ενισχύσει σεχταριστικά επινοήματα, δεν είναι λιγότερο εγκληματικό να ανέχεται παθητικά και σιωπηλά την υποταγή του κινήματος των μαζών στις μικροαστικές ουτοπίες και αυταπάτες, να μη διαχωρίζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά από αυτές.

Οι οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι απλά μέσα στον αγώνα για την οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος. ΄Οσοι σήμερα θυσιάζουν την πολιτική και οργανωτική ανεξαρτησία για να δουλέψουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά εγκαταλείπουν τις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού, απαρνιούνται ολοκληρωτικά τον ανεξάρτητο πολιτικό και οργανωτικό ρόλο του προλεταριάτου. Αυτό ισοδυναμεί στην πράξη με τον αφοπλισμό του προλεταριάτου προς όφελος της αστικής τάξης.

Το επιχείρημα τώρα ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα αριστερό κεντριστικό κόμμα, είναι καθαρή σοφιστεία. Αρχικά και αν αυτό ήταν αληθινό, το καθήκον των επαναστατών θα ήταν πάλι ο ριζικός ιδεολογικός, πολιτικός και οργανωτικός διαχωρισμός τους. Γιατί αποτελεί κοινοτυπία να επαναλάβουμε το ασυμβίβαστο γενικά του κεντρισμού με τον μαρξισμό.

Ωστόσο δεν πρόκειται εδώ γιΆ αυτό. Αλλά για την απόπειρα απόκρυψης της ταξικής φύσης του ΠΑΣΟΚ και δικαιολόγησης της οπορτουνιστικής ένταξης. Στο βάθος, το επιχείρημα αυτό αντανακλά τόσο τη σύγχυση, όσων το χρησιμοποιούν, πάνω στην έννοια του κεντρισμού, όσο και τον δικό τους κεντρισμό που πάλι καιροσκοπικά τον μεταθέτουν στο σύνολο του ΠΑΣΟΚ.

«Ο κεντρισμός – μας λέει ο Τρότσκι – με μια ορισμένη έννοια είναι ο αντίποδας του σεχταρισμού, δεν ανέχεται ακριβείς διατυπώσεις, ζητά ένα δρόμο προς την πραγματικότητα χωρίς να περάσει από τη θεωρία». Το δρόμο προς τις μάζες οι αγωνιστές αυτοί τον βρήκαν στην οπορτουνιστική τους προσαρμογή στην πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ.

«Οι ακριβείς διατυπώσεις» πήγαν περίπατο.
Αφού παραμερίστηκαν οι θεμελιακές αρχές του κομμουνισμού, μετατοπίστηκε το όλο ζήτημα του ΠΑΣΟΚ στα εξωτερικά γνωρίσματα, στις ποικίλες λειτουργίες και εσωτερικές διαφοροποιήσεις. Όλα αυτά ονομάστηκαν κεντρισμός. Μα, δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. «Η πραγματικότητα που ζει έξω από τη θεωρία, είναι ασύλληπτη». Η πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ έμεινε ασύλληπτη για πολλούς αριστερούς. Το κενό αυτό καλύφθηκε με τον δικό τους οπορτουνισμό. Να που βρίσκεται πραγματικά ο κεντρισμός. ΣΆ αυτούς τους ίδιους και όχι στο ΠΑΣΟΚ.

Για να χαρακτηριστεί το ΠΑΣΟΚ, κεντριστικό, πρέπει να έχει ξεπεράσει πολιτικά τα στενά όρια των μικροαστικών επιδιώξεων, ή να είναι σε θέση να τα ξεπεράσει. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δυνατόν κάτω από ορισμένες συνθήκες να προχωρήσει στη σοσιαλιστική επανάσταση.

΄Εχουμε εξηγήσει ήδη γιατί πολιτικά το ΠΑΣΟΚ είναι ανίκανο να προχωρήσει στην επανάσταση. Αυτό που φαίνεται ολοκάθαρα δεν είναι η εξέλιξή του προς τον κεντρισμό, αλλά αντίθετα η σταθερή του υποταγή στις λειτουργίες και τα θεσμικά πλαίσια της αστικής κοινωνίας.

΄Οσο προχωράει η κρίση της αστικής κοινωνίας και βαθαίνει το αδιέξοδό της, όσο πλαταίνουν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των μαζών, τόσο και περισσότερο το ΠΑΣΟΚ υποτάσσεται στη νομιμότητα του αστικού κράτους, τόσο πιο έντονα και θεαματικά πέφτει το «επαναστατικό» του μένος, τόσο πιο καθαρά αποκαλύπτεται η εχθρική του στάση απέναντι στις επαναστατικές ιδέες. Εδώ για μια φορά ακόμα επαληθεύονται τα παρακάτω βαθυστόχαστα λόγια του Μαρξ:

«Μα οι επαναστατικές απειλές των μικροαστών και των δημοκρατικών αντιπροσώπων τους είναι απλές απόπειρες εκφοβισμού του αντιπάλου. Και όταν πια έχουν χωθεί μέσα στο αδιέξοδο, όταν έχουν εκτεθεί τόσο πολύ που είναι αναγκασμένοι να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους, τότε αυτό το κάνουν με διφορούμενο τρόπο, με τέτοιο τρόπο που περισσότερο απΆ όλα αποφεύγει τα μέσα για την πραγματοποίηση του σκοπού και ψάχνει να βρει προσχήματα για να υποταχτεί. Το εισαγωγικό σάλπισμα που προαναγγέλλει τη μάχη, σβήνει σΆ ένα λιγόψυχο μουρμουρητό μόλις έρθει η ώρα να αρχίσει η μάχη. Οι ηθοποιοί παύουν να παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους και η δράση του έργου ατονεί ολότελα, σαν εάν φουσκωμένο μπαλόνι που το τσιμπούν με βελόνι». (18η Μπρυμαίρ).

Στα ίδια αυτά λόγια κρύβεται η απάντηση, σχετικά με τον κεντρισμό του ΠΑΣΟΚ. Ένα κεντριστικό ρεύμα δεν αποφεύγει τα μέσα για την πραγματοποίηση του σκοπού, αλλά αντίθετα υπερτιμάει τα μέσα, στηρίζεται μόνο σΆ αυτά, υποτάσσεται σΆ αυτά.

Ο κεντρισμός είναι ο εμπειρισμός. Η πολιτική εκείνη που δεν νοιάζεται για αρχές και θυσιάζει τα πάντα στα μέσα, που φετιχοποιεί τη πρακτική δράση, αφήνεται στη διάθεση της αυθόρμητης κίνησης και πάλης, υποτάσσεται στη λογική της. Ένα κεντριστικό κόμμα δεν νοιώθει την ανάγκη της θεωρίας, την ανάγκη της αποσαφήνισης των στόχων του, αλλά πάνω σε γενικούς σκοπούς, αδίσταχτα ρίχνεται στη μάχη. «Ρίχνεται στο κολύμπι χωρίς ιδεολογικές αποσκευές και εγκαταλείπει τον εαυτό του στη διάθεση κάθε ρεύματος που συναντά».

Με άλλα λόγια ένα αριστερό κεντριστικό κόμμα,
όσο και αν δεν έχει ξεκάθαρους επαναστατικούς στόχους, αλλά διφορούμενους, συγχυσμένους και γενικούς, δέχεται ωστόσο, την άμεση δράση των μαζών, τις επαναστατικές μεθόδους και τα μέσα που απορρέουν από την αντικειμενικότητα της ταξικής σύγκρουσης. Η εμπειρική του συμμετοχή σε όλα αυτά και η υποταγή του στους «κανόνες του παιχνιδιού» είναι τα χαρακτηριστικά της πολιτικής του. Ακριβώς γιΆ αυτό είναι δυνατόν, κάτω από ορισμένες πολύ ευνοϊκές συνθήκες κορυφωμένης επαναστατικής ανόδου, να παρασυρθεί από το ρεύμα της επαναστατικής πλημμυρίδας στο αυλάκι της σοσιαλιστικής επανάστασης και να σπρωχτεί, χωρίς το ίδιο να έχει σαφή γνώση, στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τέτοια ιστορικά προηγούμενα κεντριστικών κομμάτων που έφτασαν στη σοσιαλιστική επανάσταση, έχουμε το Καστρικό κεντριστικό ρεύμα και του σταλινικού τύπου κεντριστικά κόμματα: Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και του Βιετνάμ.

Αστικός κομματικός μηχανισμός
ή
αστική δημοκρατία


Τέλος, η άποψη ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κερδηθεί από τις επαναστατικές δυνάμεις που δρουν μέσα του και να μετατραπεί έτσι σε επαναστατικό κόμμα (θέση, προϊόν της προηγούμενης) είναι εντελώς αστεία και η πιο χαρακτηριστική απόδειξη της μικροαστικής κατάπτωσης των εκφραστών της.

Να, πού σε οδηγεί στΆ αλήθεια, ένα οπορτουνιστικό λάθος αν θελήσεις να το δικαιολογήσεις, να εμβαθύνεις πάνω σΆ αυτό, να το «τραβήξεις ως τα άκρα» : Σε συμβιβασμούς πάνω σε ζητήματα αρχών, σε πλέρια ανικανότητα να διακρίνεις και να ξεχωρίσεις απλά πράγματα, σε ιστορική αμνησία και βαθιά ανοησία.

Επειδή ωστόσο το ζήτημα είναι σοβαρό, μολονότι συνολικά η ανάλυσή μας δίνει απάντηση σε τέτοιου είδους απόψεις, για να μην υπάρξει όμως θέση για παρερμηνείες, θα διατυπώσουμε πολύ σύντομα, έστω και αν δεν αποφύγουμε την κουραστική επανάληψη, μερικές ακόμα συμπληρωματικές θέσεις και παρατηρήσεις πάνω σΆ αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα.

Όπως έχουμε αναφέρει, το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ανομοιογενές και άμορφο σύνολο που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την ταξική αστική κοινωνία. Συσσωρεύει το σύνολο των αντιφάσεών της. Συνεπώς, από την ίδια του τη φύση, το ΠΑΣΟΚ αναπαράγει στο εσωτερικό του το σύνολο των χαρακτηριστικών της αστικής κοινωνίας και βασικά την ταξική πάλη.

ΑπΆ αυτή την άποψη το ΠΑΣΟΚ είναι ιστορικά καταδικασμένο.

Σε γρήγορο, σχετικά, διάστημα θα πάψει να είναι αυτό που είναι, θα μετατραπεί σε ένα κυβερνητικό κόμμα αστικής διαχείρισης (!). Με την αναρρίχησή του στην κυβερνητική εξουσία (που δεν θα αργήσει) θα υποστεί ανατομική αλλοίωση, αν δεν τιναχτεί στον αέρα.


Ο ασυμφιλίωτος χαρακτήρας των εσωτερικών αντιθέσεων του ΠΑΣΟΚ γεννάει την αναγκαιότητα ενός μηχανισμού, το ίδιο όπως οι ταξικές αντιθέσεις μέσα σε μια κοινωνία γεννούν την αναγκαιότητα του κράτους.

Η άνοδος του μαζικού κινήματος θα δώσει μεγαλύτερη οξύτητα στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς του ΠΑΣΟΚ, θα βαθύνει τις εσωτερικές διαιρέσεις του. Κάτω απΆ αυτή τη πίεση των εσωτερικών αντιφάσεων, των διαλυτικών του στοιχείων που είναι σύμφυτα με την ίδια του την ύπαρξη, η απαίτηση για την άνδρωση και ισχυροποίηση ενός μηχανισμού θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Η συγκρότηση ενός ισχυρού κομματικού μηχανισμού, κατά το πρότυπο του αστικού κράτους, είναι η μοναδική λύση που μπορεί να εγγυηθεί την πολιτική του ύπαρξη και συνέχεια.

Όπως δεν μπορεί να υπάρξει μια ταξική κοινωνία χωρίς κράτος, γιατί θα διαλυθεί μέσα στις αντιφάσεις της, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ένας πολιτικός οργανισμός που στηρίζεται στο ετερογενές σύνολο του λαού και συνθέτει τις ίδιες αντιφάσεις της αστικής κοινωνίας, δίχως έναν ισχυρό γραφειοκρατικό κομματικό μηχανισμό, το μόνο ικανό να δώσει μια ενιαία πολιτική και μια σταθερή συνέχεια.

Είναι γνωστό, ότι δίχως ενιαία πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ, σαν σύνολο, δεν μπορεί να επεξεργαστεί μια ενιαία πολιτική. Για τον απλό λόγο ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να βγει μόνο από μια ενιαία τάξη. Λείπει απΆ το ΠΑΣΟΚ η κοινή ιδεολογική αναφορά, συνεπώς αφαιρείται η ικανότητα από το σύνολο των Τοπικών Οργανώσεων και των μελών του για συμμετοχή στην πολιτική επεξεργασία, για τον καθορισμό μιας ενιαίας πολιτικής και για την επιβολή και προώθηση πραγματικών δημοκρατικών διαδικασιών που θα εξασφάλιζαν την επαναστατική επιλογή και όχι τη γραφειοκρατική απορρόφηση.

Οι δημοκρατικές διαδικασίες που υπάρχουν στις οργανώσεις βάσης του ΠΑΣΟΚ (που δημαγωγικά προβάλλονται σαν απόδειξη της εσωτερικής του δημοκρατίας) δεν αποτελούν παρά το ανάλογο των αστικών κοινοβουλευτικών, δημοκρατικών θεσμών. Είναι η μικροαστική δημοκρατία, «οι υποτροπές της μικροαστικής έλλειψης χαρακτήρα, της διασποράς, του ατομικισμού, των μεταπτώσεων από τον ενθουσιασμό στην κατάπτωση».

Μια πραγματική δημοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό ενός κόμματος απαιτεί, πρώτα απΆ όλα, τη συνειδητή συμμετοχή των μελών στην επεξεργασία της πολιτικής του γραμμής. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει μια ενιαία βάση ιδεολογικής αναφοράς, ένα κοινό πολιτικό κριτήριο. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει το ταξικό σημείο αναφοράς. Μια κοινή ιδεολογική βάση. Αυτό είναι και το καθοριστικό σημείο που διαφοροποιεί το ΠΑΣΟΚ από το ΚΚΕ.

ΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ

Το ΚΚΕ, μολονότι είναι ένα γραφειοκρατικά παγιωμένο και δομημένο κόμμα, στηρίζεται στο προλεταριάτο και δεν έχει ριζικά ξεκόψει από τις κομμουνιστικές αρχές που αποτελούν τα ιδεολογικά θεμέλια της τάξης του. Δηλαδή η ταξική του φύση τού προμηθεύει τη βάση της ενιαίας ιδεολογίας.

Εδώ ακριβώς εκδηλώνονται οι δικές του αντιφάσεις. Δηλαδή βγαίνουν από τη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στο συνολικό ιδεολογικό του πλαίσιο με το στενό της γραφειοκρατίας του. Σύγκρουση ανάμεσα στους ιστορικούς ορίζοντες της τάξης που εκπροσωπεί και στις στενές επιδιώξεις της γραφειοκρατίας αυτής της τάξης. Οι συγκρούσεις δηλαδή εκδηλώνονται πάνω σΆ ένα κοινό ιδεολογικό άξονα. Αυτό σημαίνει νόθευση της καθαρότητας αυτού του άξονα, διαπότισή του με στοιχεία της αστικής και μικροαστικής σκέψης, καθόλου όμως απόρριψής του. Με δύο λόγια το ΚΚΕ είναι ένα απόστημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους το ΚΚΕ
είναι αδύνατο να επιτρέψει στο εσωτερικό του οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας. Αν κάναμε για μια στιγμή την υπόθεση ότι το ΚΚΕ άνοιγε τις οργανώσεις του, όπως το ΠΑΣΟΚ, και επέτρεπε σΆ αυτές δημοκρατικές διαδικασίες, τότε αυτόματα θα έπαυαν να ισχύουν τα σημερινά κριτήρια επιλογής των μελών (ναι μεν γραφειοκρατικά, αλλά που ξεκινάνε από τη γενική παραδοχή των κομμουνιστικών αρχών) και το ίδιο θα έπαυε να είναι αυτό που είναι: Ένα σταλινικό εκφυλισμένο εργατικό κόμμα. Θα μεταβαλλόταν σΆ ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου με έντονες ροπές αστικοποίησης.

Αν, πάλι, υποθέταμε ότι το ΚΚΕ δεν παραμόρφωνε γραφειοκρατικά την εσωτερική του ζωή και επέτρεπε στο εσωτερικό του υγιείς δημοκρατικές λειτουργίες, θεμελιωμένες όμως αυστηρά στις αρχές του Κομμουνισμού, τότε η γραφειοκρατική του γάγγραινα θα έχανε κάθε δύναμη και θα κατέρρεε.

Φυσικά κάτι τέτοιο είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει ποτέ στα ΚΚ. Αν κάναμε αυτή την υπόθεση, την κάναμε μόνο και μόνο για να δείξουμε τη διαφορετική φύση της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ από εκείνη που αναπτύσσεται στο ΠΑΣΟΚ.

Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ ξεκινάει από άλλα αίτια. Σχηματίζεται από τα ετερογενή ταξικά στοιχεία που στεγάζει το ΠΑΣΟΚ. Είναι προϊόν των ασυμφιλίωτων αντιθέσεων αυτών των στοιχείων, της αδυναμίας τους να συνυπάρξουν, να έχουν μια κοινή πολιτική κατεύθυνση.

Η γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ στέκεται υπεράνω των ταξικών αντιθέσεων και ο χαρακτήρας της, ως εκ τούτου, είναι καθαρά αστικός, ανεξάρτητα αν έχει ρεφορμιστικές επιδιώξεις. ΄Ενας βοναπαρτιστικός πολιτικός μηχανισμός δεν είναι, κατΆ ανάγκη, πάντα καθαρά αντιδραστικός. Μπορεί να εμφανιστεί με ρεφορμιστική κατεύθυνση και λαϊκιστικές τάσεις.

Αντίθετα η γραφειοκρατία του ΚΚΕ είναι προϊόν της εργατικής τάξης, βρίσκεται σε εξάρτηση μαζί της. Αν, συνεπώς, υπάρχει μια δυνατότητα να μετατραπεί το ΠΑΣΟΚ σε επαναστατικό με την ίδια λογική για το ΚΚΕ υπάρχουν πολύ περισσότερες. Στο κάτω-κάτω ο Φλωράκης, ακόμα και ολόκληρη η ΚΕ του ΚΚΕ, δεν έχουν τόσες εξουσίες που έχει ο Ανδρέας.

Φυσικά για το ΚΚΕ τα πράγματα είναι καθαρά.
Η σταλινική γραφειοκρατία έχει δείξει πολλές φορές το αντεπαναστατικό της πρόσωπο.

Το ΠΑΣΟΚ, όμως, σαν νέος πολιτικός σχηματισμός, δεν έχει ακόμα καθαρά δείξει το δικό του, ακόμα πιο αντεπαναστατικό πρόσωπο. Το βρίσκουμε πολύ φυσικό, λοιπόν, πολλοί νέοι αγωνιστές να ελπίζουν στο ΠΑΣΟΚ. Παλιοί όμως αγωνιστές που μάλιστα έχουν περάσει από τον Τροτσκισμό, να βλέπουν στο ΠΑΣΟΚ μια επαναστατική προοπτική, αυτό όσο κιΆ αν δεν είναι ανεξήγητο, είναι τουλάχιστον θλιβερό.

Η σταλινική γραφειοκρατική σκύλα δεν είναι χειρότερη από τη γραφειοκρατική Χάρυβδη του ΠΑΣΟΚ. Το να μη βλέπουμε την εσωτερική δόμηση του ΠΑΣΟΚ, αυτό σημαίνει εκτός των άλλων και τούτο: ότι εξομοιώνουμε γενικά τη γραφειοκρατία με το σταλινισμό. Να γιατί είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην πολιτική να αναμασάς γενικούς τύπους δίχως, να εξετάσεις ποιο κοινωνικό περιεχόμενο έχουν.

Αντίθετα απΆ όλα τα παραπάνω σΆ ένα επαναστατικό κόμμα, επειδή ακριβώς λειτουργούν τα λενινιστικά κριτήρια επιλογής των μελών, εξασφαλίζεται τόσο η πραγματική δημοκρατία στο εσωτερικό του, όσο και η συνειδητή εφαρμογή των αποφάσεών του, απΆ όλα τα μέλη του. ΣΆ ένα τέτοιο κόμμα το συνέδριο πραγματικά αποτελεί το ανώτατο όργανο του κόμματος, που στη βάση μιας ενιαίας ιδεολογίας καθορίζει την πολιτική του γραμμή, αποφασίζει τα ανώτερα όργανα του κόμματος και εκλέγει στην ηγεσία τα πιο ανεβασμένα και συνειδητά του στοιχεία. Αυτό σημαίνει ότι η ίδια η βάση βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο συνείδησης που έχει την ικανότητα μιας τέτοιας επιλογής. Μπορεί πραγματικά η βάση του ΠΑΣΟΚ να ανταπεξέλθει ποτέ σε τέτοιου είδους διαδικασίες;

Ανδρέας: Ο Βοναπάρτης

Γίνεται φανερό ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ –οι ανοιχτές τοπικές οργανώσεις –δεν παρέχει κανένα περιθώριο επαναστατικής μετατροπής του. Οι ίδιες αυτές αδυναμίες και αντιφάσεις των οργάνων βάσης του ΠΑΣΟΚ είναι που αναπτύσσουν και εδραιώνουν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό αστικού χαρακτήρα, που στην κορυφή του θα βρίσκεται ο Βοναπάρτης πρόεδρος.

Η ίδια η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ είχε ανάγκη ένα Βοναπάρτη ηγέτη που θα στεκόταν υπεράνω των αντιθέσεων, θα εξασφάλιζε τη συνέχεια και θα έδινε στο ΠΑΣΟΚ το ανάλογο και αναγκαίο οργανωτικό περίβλημα. Δηλαδή θα προωθούσε την οικοδόμηση και την τελειοποίηση ενός βοναπαρτιστικού γραφειοκρατικού μηχανισμού. Αυτό το απαιτούσε η ίδια η ταξική ετερογένεια και αμορφία του ΠΑΣΟΚ.

Την κάλυψη αυτών των αναγκών ήρθε να εκπληρώσει ο Ανδρέας. Ο ρόλος του είναι καθαρά βοναπαρτιστικός και προωθεί μια τέτοια δομική διάρθρωση στο ΠΑΣΟΚ που αντιστοιχεί στον τύπο της προεδρικής δημοκρατίας, του αστικού κράτους. Ο ίδιος ο Ανδρέας είναι ανεξέλεγκτος και οι εξουσίες του απεριόριστες.

Με μια τέτοια δομική διάρθρωση οι δημοκρατικές λειτουργίες δεν εκπληρώνουν άλλον ρόλο απΆ αυτόν των κοινοβουλευτικών εκλογών: Την εκλογή της κυβέρνησης της γραφειοκρατικής μηχανής του ΠΑΣΟΚ.

Μια τέτοια μηχανή που στηρίζεται στην ίδια την αστική διάρθρωση της κοινωνίας αναπαράγει στο εσωτερικό της την κυρίαρχη ιδεολογία. Στέκεται υπεράνω των τάξεων και για τον λόγο αυτό υποτάσσεται στην κυρίαρχη τάξη. Μια τέτοια κομματική μηχανή δεν μπορεί με δημοκρατικό τρόπο να αλλάζει, το ίδιο όπως δεν μπορεί το αστικό κράτος.

Δεν μπορούν πάνω στην κοινοβουλευτική λογική του ΠΑΣΟΚ, πάνω στα αταξικά εσωτερικά του κριτήρια επιλογής, πάνω στα μικροαστικά πλαίσια της εσωτερικής του δημοκρατίας, να προωθηθούν αντιλήψεις που απαιτούν ριζικό ξέκομα απΆ όλα αυτά.

Να, γιατί η πολιτική για την επαναστατική μετατροπή του ΠΑΣΟΚ., σε οδηγεί στους ίδιους απαράδεκτους συμβιβασμούς με την πολιτική, που βλέπει τον σοσιαλισμό όχι μέσα από τη συντριβή του αστικού κράτους, αλλά από τον δημοκρατικό του μετασχηματισμό.

Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός
ότι όσοι έχουν αυτήν την άποψη, όχι μόνο δεν οξύνουν τις εσωτερικές αντιθέσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά αντίθετα επιδιώκουν να τις αμβλύνουν. Δεν επιδιώκουν τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη συσπείρωση των πιο αγωνιστικών του στοιχείων σΆ ένα ανεξάρτητο αγωνιστικό πόλο, αλλά την κατάκτησή του. ΄Ετσι οδηγούνται στη πράξη όχι μόνο στην υποστήριξη και προώθηση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε πλήρη οπορτουνιστική υποταγή και απορρόφησή τους από τον μηχανισμό του. Σταθερά πλέον επιδιώκουν, όπως οι μικροαστοί, να αποσπάσουν τα πολιτικά γεγονότα από την κοινωνική τους βάση, χαρακτηριστικό σημάδι ότι η σκέψη τους έχει αποκτήσει κοινές ρίζες με τη σκέψη του ΠΑΣΟΚ.

Δεκέμβρης 1975

Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 08, 2013 4:18 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Β΄Μέρος:
ΠΑΣΟΚ: Το Κίνημα που μεταλλάχτηκε σε μηχανισμό των «νταβατζήδων»




Το «φαινόμενο» ΠΑΣΟΚ θέλει ιδιαίτερη μελέτη. Έθρεψε ελπίδες και αυταπάτες και αποτελεί τη ζωντανή ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ του σύγχρονου πολικού δράματος: της μετάλλαξης, δηλαδή, ενός ρωμαλέου Λαϊκού Κινήματος σε ένα μηχανισμό άμεσης εκτέλεσης «εντολών» του κεφαλαίου.

Θα δώσω μια συνοπτική, δημοσιογραφική εικόνα αυτής της διαλεκτικής, μέσα από την πορεία των εσωτερικών του αντιθέσεων, κραδασμών, ρήξεων και κρίσεων. Εικόνα απλώς για περαιτέρω ανάλυση…

Πρώτη περίοδος: Αριστεροποίηση


Η προσωρινή Κ.Ε. (1974) δεν δέχεται την υποψηφιότητα του Ι. Σταμούλη και τον αποκλείει από το ΠΑΣΟΚ γιατί υπήρξε μέλος του δικηγορικού συλλόγου Θηβών στη δικτατορία. Με απαίτηση της Τοπικής Οργάνωσης.

Η πρώτη «ρήξη» εκδηλώνεται στον «Αγωνιστή», το περιοδικό της νεολαίας. Στις αρχές του 1975, δημοσιεύεται άρθρο με τον τίτλο «Σοσιαλισμός και δημοκρατικές διαδικασίες», το οποίο βάλλει κατά του Ανδρέα. Το ίδιο βράδυ «εισβάλει» στα γραφεία του «Αγωνιστή» η Βάσω Παπανδρέου εκ μέρους του Ε.Γ. και καταργεί τη διεύθυνση του περιοδικού.

Η πρώτη, όμως, σοβαρή εσωκομματική αναμέτρηση έγινε με τη Δημοκρατική ¶μυνα, η οποία είχε προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1974.

Στις 16 Μαρτίου 1975
συνήλθε το προσυνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Το προσυνέδριο ανέδειξε νέα 75μελή Κεντρική Επιτροπή και παρότι συμμετείχαν όλες οι τάσεις, ο Ανδρέας, στηριζόμενος στις δυνάμεις του ΠΑΚ και τους τροτσκιστές έλεγξε, την κατάσταση.

Προτελευταίος, τότε στη νέα Κ.Ε. εξελέγη ένας άγνωστος πολιτικός μηχανικός: Ο Γιώργος Γεννηματάς, ενθουσιώδης υποστηρικτής του Ανδρέα και ο οποίος στην πορεία κατέστη ο αδιαφιλονίκητος διάδοχος.

Η επικράτηση του Ανδρέα προς την «αριστεροποίηση» όξυνε τις αντιθέσεις με τις «κεντρογενείς» δυνάμεις της Δημοκρατικής ¶μυνας». Η εσωκομματική κρίση βαθαίνει και στις 9 Ιουνίου 1975 διαγράφονται από την Κ.Ε. οι προερχόμενοι από τη Δημοκρατική ¶μυνα: Β. Φίλιας, Α. Στάγγος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Στ. Νέστωρ, Χρ. Παπαθανασίου, Λ. Βάσης, Γ. Ζυγογιάννης, Σπ. Καβουνίδης, Ι. Τούντας και Π. Ευθυμίου.

Η κρίση αυτή της «αριστερής κατεύθυνσης» ήταν βαθιά και «εκκαθάρισε» μέχρι το τέλος του Ά75 και άλλους: Μελίνα Μερκούρη, Αμαλία Φλέμινγκ, Σάκη Καράγιωργα και Χρ. Ροκόφυλλο.

Εδώ έχουμε
την πρώτη αναδιάταξη των εσωτερικών συσχετισμών υπέρ των αγωνιστών του ΠΑΚ και των τροτσκιστών.

Από δω όμως αρχίζουν να ξεχωρίζουν και οι «τάσεις» του ΠΑΚ. Από τη μια τα στελέχη που συσπειρώνονταν γύρω από τον ¶κη Τσοχατζόπουλο και από την άλλη τα στελέχη που επηρεάζονταν από τον Ι. Τσεκούρα και τις δύο «ιταλικές» φοιτητικές ομάδες του Γ. Παπαγιαννόπουλου και του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.


Δεύτερη περίοδος: Το «κτύπημα» προς τα αριστερά

Η «αριστερή κατεύθυνση» προκαλεί πυρετικές εσωτερικές ιδεολογικές ζυμώσεις και δημιουργεί πλήθος «μαρξιστικών ομίλων».


Στην πρώτη περίοδο ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ και της νεολαίας του, εισχωρούν πολλά στελέχη τροτσκιστικών οργανώσεων.

Γνωστοί τροτσκιστές, όπως ο Δαλαβάγκας και πολλοί άλλοι είχαν ενταχθεί νωρίς στο ΠΑΣΟΚ, όπου είχαν μάλιστα και εξέχουσα θέση. Ο «παράγων» του «παμπλικού ρεύματος», Δημ Λβιεράτος, διατηρούσε με τον Ανδρέα καλές σχέσεις, όπως και με τον ίδιο το Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο).

Το Νοέμβριο του 1976 άρχισε η καταδίωξη των τροτσκιστών. ¶ρχισαν να διαγράφονται από τις Τοπικές Οργανώσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Το Δεκέμβριο του Ά76 διαγράφεται από το Ε. Γ. ο Λιβιεράτος και τη θέση του παίρνει ο Κ. Λαλιώτης.

Στις 8-10 Ιουλίου του 1977 οργανώνεται στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, η οποία είναι στην ουσία η πρώτη «επανίδρυση» του ΠΑΣΟΚ. Πήραν μέρος 936. Εδώ επικρατεί ολοκληρωτικά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ ελέγχεται πλέον πλήρως από τον Ανδρέα.

Βεβαίως το 1979 θα ξεσπάσει και μια άλλη κρίση στο χώρο της νεολαίας στη Θεσσαλονίκη. Θα ανεβεί ο ¶κης και ο Γενηματάς, με «γεροδεμένα» στελέχη, και ύστερα από ξυλοδαρμούς και εκατέρωθεν καταγγελίες θα καταπνιγεί η «ανταρσία»…

Να θυμίσουμε επίσης εδώ ότι το 1977 ολοκληρώθηκε και η προσχώρηση της ΕΔΗΝ στο ΠΑΣΟΚ, με την είσοδο της ομάδας «Παναγούλη». Ο Στ. Παναγούλης, ο Ν. Σιφουνάκης, ο Κ. Ξύδης επισκέφτηκαν τον Ανδρέα στο Καστρί και «προσχώρησαν». Μέλη της ΕΣΔΗΝ τότε είναι ο Ευαγ. Βενιζέλος και Γ. Ανωμερίτης.


Η «σπασμοί» της κυβερνητικής ενσωμάτωσης


Από την ημέρα που το ΠΑΣΟΚ αναρριχήθηκε στην κυβερνητική εξουσία, οι διαδικασίες ενσωμάτωσης στο καπιταλιστικό σύστημα προχωρούν αλματωδώς. Η διαλεκτική της «υποταγής» και της πλήρους ενσωμάτωσης δεν αφήνει περιθώρια ανάπτυξης αριστερών ιδεών και δημοκρατικών λειτουργιών.

Το «ξεκαθάρισμα» των γραμμών του από τα σοσιαλιστικά υπολείμματα και τους «ρομαντικούς» γίνεται αναπόφευκτο.

Σε αυτό το «στάδιο» ο βοναπαρτιστικός ρόλος του Ανδρέα προβάλλει ολοκάθαρα και ωμά. Συνοψίζεται στη ρήση του (Αύγουστος 1986): «Όποιος διαφωνεί, να κατέβει από το τραίνο τώρα»!

Ο Ανδρέας με άμεσες αποφάσεις του έθετε εκτός ΠΑΣΟΚ, όποιον σήκωνε κεφάλι. Ούτε καν την παραίτηση υπουργών του δεν ζητούσε. Και ουδείς από τους διωχθέντες κατάφερε να επιβιώσει…

Η πρώτη πράξη του Ανδρέα, που έδινε καθαρά το μήνυμα, ήταν η «αποβολή» του υφυπουργού του, Ας. Φωτήλα (Ιανουάριος 1982). Ο Φωτήλας είχε προσυπογράψει το ανακοινωθέν της ΕΟΚ κατά Γιαρουζέλσκι. Ο Ανδρέας τον «απέβαλε» λέγοντά του: «Ασημάκη έχεις τη δική σου εξωτερική πολιτική;».

Στις 23 Ιουνίου 1982 θα οδηγηθεί σε παραίτηση ο πρώτος υπουργός Οικονομικών της Αλλαγής, Εμ. Δρεττάκης (από τους «ρομαντικούς» που πίστευαν στις αυταπάτες της «κοινοβουλευτικής» σοσιαλιστικής αλλαγής).

Τον Αύγουστο του 1982 θα φύγει από την κυβέρνηση και θα διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ και ο Στ. Παναγούλης. Είχε τοποθετηθεί υφυπουργός Εσωτερικών από το Γ. Γεννηματά. Ο Παναγούλης δημιούργησε την ΕΣΠΕ, χωρίς τύχη…

Το 1982 διαγράφεται ο Μπουλούκος γιατί εκδηλώνει την πρόθεσή του να μην ψηφίσει υπέρ της κατάργησης του σταυρού προτίμησης. Και ο στρατηγός Χονδροκούκης διαγράφεται την ίδια περίοδο γιατί δεν προσήλθε στην ψηφοφορία για το ίδιο νομοσχέδιο.

Τον Ιούλιο του 1983
ο Ν. Καργόπουλος κατέθεσε στην Κ.Ε αντιεισήγηση, με την οποία κατηγορούσε τον Ανδρέα για «ενσωμάτωση στο σύστημα» και στελέχη του ΠΑΣΟΚ για «αλαζονεία της εξουσίας». Στο τέλος του καλοκαιριού διαγράφτηκε μαζί με την ομάδα του. Ίδρυσαν την ΑΣΚΕ.

Τον Απρίλιο του 1985 αποχωρεί ο Τ. Ιντζές και αμέσως μετά ο Δημ. Ευαγγελινός. Τον Ιούλιο του Ά87 αποχωρεί από το Ε.Γ. ο Δημ Ρόκκος.

Το 1986 τίθεται ο Αρσένης εκτός ΠΑΣΟΚ. Μετά την συνδικαλιστική κρίση που είχε ξεσπάσει, ο Αρσένης πίστεψε ότι ήρθε η ώρα για νέο κόμμα. Ιδρύει το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα που ναυαγεί στις εκλογές του 1989. Μετά επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ.

Το Δεκέμβριο του Ά88
αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ και από τη Βουλή ο Απ. Λάζαρης, παλιός φίλος του Ανδρέα. Επίσης ο Στ. Γιώτας (φίλος και κουμπάρος του Γεννηματαά), μέλος του Ε.Γ. θα εγκαταλείψει το υπουργείο ¶μυνας το Νοέμβριο του Ά88.

Το Μάρτιο του «μαύρου ΄89» θα απομακρυνθούν από το ΠΑΣΟΚ οι βουλευτές Ρούλα Κακλαμανάκη, Γ. Α. Μαγκάκης και Αντ. Τρίτσης, επειδή απείχαν από την ψηφοφορία σε πρόταση μομφής της Ν.Δ. Βγαίνοντας από την αίθουσα της Βουλής ο Ανδρέας ανήγγειλε με λίγες λέξεις ότι δεν ανήκουν στην Κ.Ο.

Ο Αντ. Τρίτσης δημιούργησε μια μικρή ομάδα που δεν επιβίωσε. Στις εκλογές του 1990 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με τη Ν.Δ.

Έντονοι ήταν οι «σπασμοί» και μέσα στη συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, με πολλούς αποκεφαλισμούς.


Το 1995, τον Οκτώβριο, όταν ο Ανδρέας βάλλει στην Κ.Ε εναντίον αυτών που τον αμφισβητούν, αποχωρεί ο Δημ. Τσοβόλας. Θα ιδρύσει το ΔΗΚΚΙ το οποίο θα μπει στη Βουλή το 1996.

Το σκάνδαλο Κοσκωτά


Το 1988, ξεσπά το οικονομικό σκάνδαλο Κοσκωτά. Ο Ανδρέας, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη του «σκανδάλου» και χαρακτηρίζει τις κατηγορίες εναντίον του ως μια συνωμοσία των «σκοτεινών» δυνάμεων και των «ξένων κύκλων» για να ρίξουν την κυβέρνηση.

Ακολουθεί μια περίοδος οξύτατης πολιτικής έντασης. Επί δύο χρόνια κατακλύστηκε η πολιτική ζωή από μια καταιγίδα αχαλίνωτης προπαγάνδας και παραπολιτικής φιλολογίας κατά του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα κατά του Ανδρέα.

Οι «νταβατζήδες» της οικονομικής και πολιτικής μας ζωής είχανε αφηνιάσει.
Όλοι τότε, όσοι δουλεύαμε στα συγκροτήματα του Τύπου, είχαμε μεταβληθεί σε γρανάζια ενός συστήματος τρόμου και φρίκης, τροχοί των συγκροτημάτων μέχρι παραλογισμού.

Λίγοι κατάλαβαν το παιχνίδι που παιζόταν και ακόμα λιγότεροι τόλμησαν να εναντιωθούν στη λαίλαπα της παραπολιτικής και της σκανδαλολογίας. Ήταν η εποχή που στρώσαμε το δρόμο στον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό και σφυρηλατήσαμε τα όργανα της υποταγής μας: τους «νταβατζήδες»!

Την ίδια χρονιά, 1988,
ο Ανδρέας οδηγείται στο Νοσοκομείο Χέρφιλντ. Την ίδια χρονιά, 17 Δεκεμβρίου 1988, ο Γιώργος Παπανδρέου, με επιστολή του ζητά την παραίτηση του πατέρα του!!!

Ο Κοσκωτάς, λοιπόν,
(που μπροστά στα σκάνδαλα και τα «λαμόγια» των «εκσυγχρονιστών» φαντάζει σαν κλεφτοκοτάς) δεν έριξε απλώς την κυβέρνηση του Ανδρέα (Ιούνιος 1989), αλλά τον οδήγησε και στο Ειδικό Δικαστήριο.

Το «ιστορικό» αυτό έργο το διέπραξε η συγκεβέρνηση Τζαννετάκη: Η κυβέρνηση της Ν.Δ. και του Συνασπισμού!!!

Η Δίκη «φιάσκο» άρχισε στις 16 Μαρτίου 1991. Και το μόνο που απέμεινε από αυτή τη σκευωρία ήταν η Καταδίκη του Τσοβόλα για ένα αυθαίρετο κτίσμα!!!

Επειδή εκείνα τα χρόνια αποτελούν μια αντεπαναστατική τομή, παραθέτω κείμενό μου που έγραψα το Φλεβάρη του 1992, με τίτλο η «κάθαρση»

Η κάθαρση


Η «κάθαρση» αποτέλεσε τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας τα τρία τελευταία χρόνια: Πολιτικό υπνωτικό που δεν επικάλυψε απλώς τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του «σκανδάλου Κοσκωτά», αλλά έκανε και δυνατή την κυβερνητική συμμαχία της παραδοσιακής αριστεράς με τον ιδεολογικό της αντίποδα, τη Ν.Δ. Συνακόλουθα, δια μέσου αυτής της ιστορικής έκτρωσης ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και αναπαλαιώθηκαν οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού.

Όμως μια μυθική έννοια δεν παραποιεί απλώς, αλλά αποτελεί και προϊόν παραποίησης. Η γλώσσα της αλλοίωσης, η σκανδαλολογία: Ένας άλλος μύθος. Αυτός φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό. Ετσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.

Σε ιδεολογικό επίπεδο η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις.

Σε πολιτικό επίπεδο ο καθαρτήριος λόγος χρησιμοποιήθηκε για την «απαλλαγή» από το ΠΑΣΟΚ και τη διάλυσή του. «Κάθαρση» σημαίνει καθαρισμός, απαλλαγή από ξένη ή βλαβερή ουσία. Κάθαρση λοιπόν από τι; Ασφαλώς όχι για να απαλλαγούμε από τη βλαβερή ουσία του συστήματος, αλλά για «καθαρίσουμε» την ελληνική κοινωνία από το ΠΑΣΟΚ.

Η μυθολογία της «κάθαρσης» σηματοδοτούσε πολιτικά: Το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αρχηγός του είναι μια ξένη και βλαβερή ουσία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτό υποδηλώνει και η παραπομπή του Αντρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Μια πολιτική επιλογή που εκτός των άλλων ανάγει σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα.

Πίσω λοιπόν από τη ρητορική της «κάθαρσης» κρυβόταν ο ταριχευμένος λόγος της Δεξιάς. Ο λόγος αυτός μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της Ιστορίας σε τύπους, σε σχήματα. Και όπως η σουπιά χύνει το μελάνι της για να προστατευτεί, έτσι και η Ν.Δ. έχυσε το μελάνι της «κάθαρσης» για να αποκρύψει το σκληρό ταξικό της πρόσωπο και να ξεγελάσει τους απογοητευμένους. Η Αριστερά προσκολλημένη σε τύπους και σχήματα βούτηξε στο μελάνι και έγραψε μια ακόμα μελανί σελίδα.

Τι απόμεινε σήμερα από την «κάθαρση»; Το αυθαίρετο κτίσμα και η πολιτική τιμωρία του Τσοβόλα. Πλήρης αυτογελιοποίηση! Η «κάθαρση» θεμελιώθηκε στο «ήθος» και στην «εντιμότητα» και κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα, που οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι, εγκωμίαζαν το ήθος του και την εντιμότητά του. Φαίνεται ότι το ήθος αποτελεί «ξένη» και «βλαβερή» ουσία...



1989: Αντίστροφη μέτρηση


Το 1989 αποτελεί ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις και μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Η εκτρωματική συνεργασία της Αριστεράς με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη είναι μια «αντεπαναστατική τομή» στα πολιτικά μας πράγματα: Ένα αντεπαναστατικό πισωγύρισμα. Τότε νικάει ο νεοφιλελευθερισμός και αλλάζουν καθοριστικά οι συσχετισμοί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ υπέρ των «εκσυγχρονιστών».

Τότε εισδύουν καταλυτικά και άμεσα στο ΠΑΣΟΚ τα συγκροτήματα του Τύπου, σχεδιάζουν και προωθούν τους αχυράνθρωπούς τους. Η άλωση του ΠΑΣΟΚ από τα κέντρα και παράκεντρα της οικονομικής εξουσίας θεμελιώνεται τότε: Τότε αρχίζει να συντελείται η αλματώδης ποιοτική του μετάλλαξη.

Παρόλα αυτά, στο δεύτερο συνέδριο (Σεπτέμβριος 1990) ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει τον Ανδρέα. Οι δελφίνοι θα περιοριστούν σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο, αλλά τον Ανδρέα δεν τον αγγίζει κανείς. Εκείνο βεβαίως το συνέδριο έμεινε στην ιστορία σαν το «συνέδριο της νοθείας». Ο Στέφανος Τζουμάκας καταγγέλλει ότι έγιναν λαθροχειρίες στην καταμέτρηση των ψηφοφόρων.

Η πρώτη «κίνηση» των «εκσυγχρονιστών» εκδηλώνεται το Νοέμβριο του 1990, στη συνεδρίαση της Κ.Ε. στο «Πεντελικόν». Εδώ επιχειρήθηκε μια «στάση» των «εκσυγχρονιστών». Γι αυτή τη «στάση» χρησιμοποιήθηκε ο Λαλιώτης και η Μελίνα για την προώθηση στη θέση του Γραμματέα του Παρασκευά Αυγερινού. Πίσω από αυτή την κίνηση ήταν ο Σημίτης και τα «αφεντικά» που τον προωθούσαν. Η πρόταση αυτή μεταφέρθηκε στον Ανδρέα ( από τον «Βρούτο») εκβιαστικά.

Ο Ανδρέας κατέβηκε στη συνεδρίαση και επιτέθηκε ευθέως: «Βρέθηκα ενώπιον ενός ωμού εκβιασμού και αν χρειαστεί θα δώσω τα στοιχεία. Δεν πρόκειται να υποκύψω. Δέχομαι την πρόκληση. Η πρότασή μου για τη θέση του Γραμματέα είναι ο ¶κης Τσοχατζόπουλος»!

Ο Γεννηματάς, ο οποίος γνώριζε ότι ο Ανδρέας δεν αστειεύεται και ήταν αποφασισμένος να φτάσει μέχρι την ίδρυση νέου κόμματος (και θα τους άφηνε «ορφανούς» χωρίς καμιά τύχη) παρεμβαίνει υπέρ του Ανδρέα.

Ψήφοι: ¶κης 71. Αυγερινός 40 (τον Αυγερινό τον ψήφισε και ο Λαλιώτης, Πάγκαλος και ασφαλώς ο Σημίτης).

Και στο τρίτο συνέδριο που έγινε το 1994,
πάλι ο Ανδρέας έμεινε στο απυρόβλητο, παρά το γεγονός ότι οι τόνοι μεταξύ των δελφίνων ανέβηκαν πολύ. Σε αυτό το συνέδριο, που ο Γεννηματάς καθιερώθηκε ουσιαστικά ως αδιαμφισβήτητος διάδοχος, είπε ο Ανδρέας τη γνωστή ατάκα: «Το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται, δεν χαρίζεται και δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 09, 2013 2:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΑΣΟΚ συνέχεια:Ο σημιτισμός...



Ανδρέας-Σημίτης

Ο Ανδρέας δεν έτρεφε καμιά εκτίμηση για το Σημίτη. Όχι μόνο γιατί τον θεωρούσε «στενό μυαλό» (στα πρώτα χρόνια όλοι στο ΠΑΣΟΚ αυτή την εκτίμηση είχαν), αλλά και «αχυράνθρωπο», συσκευασμένο προϊόν των συγκροτημάτων.

Το 1979 τον υποχρεώνει να παραιτηθεί από το Ε.Γ. και τον αφήνει έξω από τη Βουλή το Ά81.

Το 1991, το καλοκαίρι, ο Ανδρέας ήταν έτοιμος να διαγράψει το Σημίτη. Η απόφαση ανεστάλη την τελευταία στιγμή, μάλλον με παρέμβαση Χυτήρη ή Γεννηματά. Η αιτία; Συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Σημίτη στο Συνέδριο του ΣΥΝ προς τη Μαρία Δαμανάκη (πρόεδρος του ΣΥΝ), η οποία τον είχε στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο. Φυσικά αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι σε όλη τη διάρκεια των «μαύρων» ημερών του 1989 και της δίωξης του Ανδρέα, ο Σημίτης από τις στήλες του «βήματος» μιλούσε για «κάθαρση» και είχε παρασκηνιακές επαφές με ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ. Ο Σημίτης ήταν πάντα ο άνθρωπος των παρασκηνίων που «υπόσκαπτε» τον Ανδρέα.

Στον ίδιο χρόνο το 1991 (χρόνος της Δίκης του Ανδρέα) η κρίση με το Σημίτη επιδεινώθηκε. Τότε, στον απόηχο της Δίκης, βουλευτές του «κλίματος Σημίτη» αποφασίζουν να «κτυπήσουν», ζητώντας την αποχώρηση του Ανδρέα.

Αυτή η «κίνηση» κατακεραυνώθηκε από τον Ανδρέα στη Βουλή. Εκεί μίλησε για πρώτη φορά ανοικτά ο Ανδρέας για «κεντροδεξιά σενάρια» και «αχυρανθρώπους». Τα συγκροτήματα τότε έσπευσαν να γράψουν ότι κινδυνολογεί, σήμερα θα γράφανε ότι «συνωμοσιολογεί».

Βεβαίως δεν θα περάσει πολύς καιρός που ο Ανδρέας θα επαληθευτεί. Και τότε ο Σημίτης απέφυγε την αποπομπή του, με τη μεσολάβηση, μάλλον, του Λαλιώτη.

Ήταν τέτοιο το κλίμα της εποχής και ο άρρωστος ήδη Ανδρέας διέπραξε το μεγάλο λάθος του.
Όχι μόνο δεν διέγραψε τον Σημίτη, ενώ γνώριζε πολύ καλά το ρόλο του, αλλά ακόμα πίστευε κάποιους από το «περιβάλλον» του που αποτελούσαν το «σωσίβιο» του Σημίτη. Φυσικά ακόμα τότε κανείς δεν πίστευε ότι ο Σημίτης ήταν ικανός να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Λογαριάζανε χωρίς τον ξενοδόχο: Τους «νταβατζήδες»…

Η πρώτη νίκη Σημίτη

Από το 1990, ο Σημίτης, συστηματικά και υπόγεια έστηνε το μηχανισμό του. Η πρωταρχική παρασκηνιακή του ομάδα ήταν: Τσουκάτος, Γκαργάνας, Βερελής, Μαντέλης, Σπυρόπουλος και άλλοι.

Ο Τσουκάτος, με αλλεπάλληλες παρασκηνιακές επαφές «έστησε» ένα πανελλαδικό σημιτικό δίκτυο. Όταν, συνεπώς, το 1995, πραγματοποιείται η «κίνηση των 4», ο Σημίτης είχε από πίσω του το παρασκηνιακό δίκτυο.

Η «κίνηση των 4», ήταν μια άλλη κλιμακωμένη και σχεδιασμένη εκδήλωση αμφισβήτησης του Ανδρέα. Έγινε στο σπίτι της Βάσως Παπανδρέου. Ο Αυγερινός (ο «ιμάντας» του Σημίτη) έθεσε το ζήτημα ωμά: «Θεωρώ ότι ο Κώστας πρέπει να τεθεί επικεφαλής». Ο Πάγκαλος συμφώνησε αμέσως: «Σε αυτήν τη φάση προηγείται ο Κώστας». Η Βάσω, που είχε τις δικές της φιλοδοξίες, παγιδεύτηκε. Με κάποια δυσκολία απεδέχθη την πρόταση Αυγερινού…

Στις 11 Οκτωβρίου, ο Ανδρέας συγκαλεί την Κ.Ε. και τους κατακεραυνώνει.

Προς Σημίτη:
«δεν υπάρχουν ηγέτες σε αναμονή».

Προς Πάγκαλο: «Δεν υπάρχει χώρος για περισσότερη αχαριστία, για περισσότερη ανανδρία από ορισμένους κύκλους».

Οι πάντες σε αυτή την Κ.Ε.
βάλανε την ουρά στα σκέλια. Μόνο ο Τσοβόλας (που τα πυρά του Ανδρέα δεν ήταν εναντίον του) «θίχτηκε» και παραιτήθηκε…

Ο Ανδρέας
θα κέρδιζε και αυτή τη μάχη και ίσως να τους έθετε εκτός ΠΑΣΟΚ, αν ήταν υγιής. Σε αυτό «πόνταραν» και οι «αντίπαλοι».

Πράγματι ο Ανδρέας μπήκε τον Νοέμβριο στο Ωνάσειο
και ο δρόμος άνοιξε για το Σημίτη. Μόνο όμως με τη βοήθεια των «πατροκτόνων»: Γιώργου και Λαλιώτη.

Η επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του Ανδρέα έθεσε το ζήτημα της πρωθυπουργικής διαδοχής. Η συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, στις 18 Ιανουαρίου 1996, θα επέλεγε το νέο πρωθυπουργό. Οι υποψηφιότητες ήταν τέσσερις: Ι. Χαραλαμπόπουλος, Κ. Σημίτης, Α. Τσοχατζόπουλος και Γερ. Αρσένης.

Η πρώτη ψηφοφορία: Ακης 53, Αρσένης 50, Σημίτης 53, Χαραλαμπόπουλος 12.

Στη δεύτερη ψηφοφορία μεταξύ των δύο πρώτων, οι δύο «πατροκτόνοι» (Γιωργάκης και Λαλιώτης) στήριξαν Σημίτη, ο οποίος πήρε 86 ψήφους έναντι 75 του ¶κη και 5 λευκών.

Σημείωση: Η δύναμη του Γιωργάκη ήταν 5-6 βουλευτές και του Λαλιώτη πολλοί περισσότεροι…

Το εσωκομματικό όμως πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Παρέμεινε το Συνέδριο και εκεί ο Ανδρέας, ακόμα και ετοιμοθάνατος, είχε δύναμη.

Συνέδριο 1996: Οι «νταβατζήδες» επικρατούν

Στις 27 Ιουνίου 1996 είχε οριστεί το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Εκεί θα δινόταν η τελειωτική μάχη. Όλοι έτρεμαν την αντίδραση του Ανδρέα. Οι πάντες γνώριζαν ότι αν θα καταφέρει να επέμβει στο Συνέδριο θα γύρναγε την κατάσταση.

Στις 21 Μαρτίου 1996, μετά από 123 ημέρες νοσηλείας, ο Ανδρέας βγαίνει από το Ωνάσειο. Αυτό είχε αλλάξει τα δεδομένα. Όσο και αν ήταν άρρωστος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όλοι γνώριζαν ότι αποκλείεται να μη δώσει την τελευταία νικηφόρα μάχη εναντίον των «αχυράνθρωπων». Η ιστορία έλυσε με δραματικό τρόπο αυτή την «τελευταία μάχη» του Ανδρέα. Στις 23 Ιουνίου ο Ανδρέας Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή! Την επόμενη της κηδείας αρχίζει στην Καλογρέζα η τελευταία πράξη του ιστορικού δράματος!

Και σε αυτή την «τελευταία πράξη» ο Ανδρέας προδόθηκε από το «περιβάλλον» του και τα «τέκνα» του. Η επιθυμία του Ανδρέα (λέγεται ότι υπήρχε κείμενό του) δεν έφτασε ΠΟΤΕ στους συνέδρους. Ο Κώστας Λαλιώτης και ο Γιώργος (φημολογείται από ανθρώπους που γνωρίζουν) «εξαφάνισαν» τις βουλές του Ανδρέα.

Τα πράγματα ήταν πλέον εύκολα για το Σημίτη.
Ο ¶κης δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να αντιπαρατεθεί. Και όταν ο Σημίτης έθεσε τον εκβιασμό «αν δεν εκλεγώ πρόεδρος θα παραιτηθώ και από πρωθυπουργός», τα πάντα έληξαν. Η διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας «παραμέρισε» τις ιδεολογικές και πολιτικές μάχες!!!

Μετά την επικράτηση του Σημίτη
υπήρξαν ακόμα αρκετά «εσωτερικά σκιρτήματα» από την ηττημένη αντιπολίτευση: Τουφεκιές για τα μάτια…

Ο Λαλιώτης «αμείφτηκε» για τις υπηρεσίες του. Θριάμβευσε το 2001, καταλαμβάνοντας τη θέση του Γραμματέα. αλλά τους «πατροκτόνους» τους χρειάζονται οι «ηγέτες» του σωλήνα, όμως ποτέ δεν τους εμπιστεύονται. Το 2003, ο Σημίτης ξήλωσε το Λαλιώτη και έβαλε στη θέση του το Χρυσοχοϊδη!!!

Και ο εκλεκτός των «νταβατζήδων» παραμονές των εκλογών του 2004, «τιμώρησε» και τον έτερο «πατροκτόνο»: Το Γιώργο Παπανδρέου.



Του έδωσε το «δαχτυλίδι» της Προεδρίας, για να μη χρεωθεί τη συντριπτική ήττα, που θα ανερχόταν γύρω στις 10-15 ποσοστιαίες μονάδες από τη Ν.Δ. Φυσικά κατόπιν εντολής του Κλίντον…

Σήμερα αυτό το «δαχτυλίδι» γίνεται μπούμερανγκ για το Γιώργο…

Οι «νταβατζήδες», προς το παρόν, δεν τον θέλουν, άλλος ο νέος εκλεκτός τους…

Η αποσύνθεση οδηγεί στην «κάθαρση» της διάσπασης

Δεν υπάρχει πιο τραγικό ιστορικό θέαμα και συγχρόνως πιο αποκρουστικό από την αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ πάνω στα ερείπια όλων των ελπίδων που έθρεψε στην αφετηρία του. Όλοι οι «Έπαρχοι» αυτού του κόμματος, οι «Βαρόνοι» και οι «ιπποκόμοι» της διαπλοκής συναγωνίζονται μεταξύ τους στην αθλιότητα και τη βλακεία.

Η λογική βεβαίως των πραγμάτων δεν επιφυλάσσει καμιά τύχη σε αυτό το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή κρίση θα κλείσει τον κύκλο της χρεοκοπίας αυτού του κόμματος.

Όλα τα «υλικά» του είναι πεπαλαιωμένα και «άχρηστα». Η σημερινή κρίση έδειξε στον κόσμο ότι αποτελούν «εξαρτήματα» των ισχυρών οικονομικών κέντρων και του «εκσυγχρονιστικού παρακράτους».

Η σημερινή κρίση, μπορεί να μην έβγαλε όλες τις «ακαθαρσίες» στην επιφάνεια, αλλά έβγαλε μεγάλο όγκο της υπόγειας σήψης, ικανό να προκαλέσει σοκ στην ελληνική κοινωνία και αηδία. Αυτό που κατέδειξε κραυγαλέα και καταλυτικά είναι τούτο: Ότι όλος αυτός ο «θίασος» που παίζει σήμερα στη σκηνή είναι βαθιά διαπλεκόμενος με τα μεγάλα συμφέροντα, διαβρωμένος και εκφυλισμένος πλήρως. Η κρίση της χρεοκοπίας αυτού του κόμματος έδειξε ότι αυτό το κόμμα είναι «σουρωτήρι». Όλοι οι μηχανισμοί του κεφαλαίου (μυστικοί και φανεροί-ΜΜΕ) δρουν και λειτουργούν μέσα σε αυτό το κόμμα.

Οι διχαστικές «μονομαχίες»

Το συναίσθημα είναι κακός κλειδούχος στην πολιτική. Είναι λάθος συνεπώς να αδιαφορούμε γιΆ αυτά που γίνονται στο ΠΑΣΟΚ και το σπουδαιότερο να καθοριζόμαστε από τις προσωπικές «συμπάθειες» ή «αντιπάθειες» και από τη δικαιολογημένη αηδία που μας έχει προκαλέσει η «εκσυγχρονιστική» μετάλλαξη και εξαχρείωση. Δεν πρέπει να μείνουμε στα πρόσωπα και στις σπαρασσόμενες «κλίκες». Πρέπει να δούμε το κοινωνικό υπόστρωμα πίσω από όλα αυτά.

Η «μονομαχία» Παπανδρέου-Βενιζέλου,
η «κινητικότητα» των γραφειοκρατικών «κλικών» και όλων εκείνων που παίζουν σήμερα πάνω στο ίδιο τους το πτώμα (το πτώμα του ΠΑΣΟΚ σε αποσύνθεση), όλα αυτά ξεπερνούν τα πρόσωπα, τους «κακούς χειρισμούς», τις φιλοδοξίες.

Οι διχαστικές συγκρούσεις, το μένος των προσώπων και οι «χειρισμοί», τα υποκειμενικά δηλαδή χαρακτηριστικά, δεν καθορίζουν τα πράγματα, καθορίζονται από αυτά.

Το σημερινό διχαστικό κλίμα και οι διασπάσεις δεν προκύπτουν από τα «υποκειμενικά» λάθη. Έτσι θέλουν να μας το περάσουν οι νεκροθάφτες της πολιτικής σκέψης. Αυτοί πάντα αποκρύπτουν τα αίτια και εμφανίζουν τις αφορμές και τα αποτυπώματα μιας κρίσης σαν αίτιο.

Τα πρόσωπα καταγράφουν απλώς τη μορφή και την ένταση των συγκρούσεων. Οι συγκρούσεις, όμως, απορρέουν από βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αιτίες.

Η σύγκρουση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι προσωπική. Είναι σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών του καταβολών (και της συμπιεσμένης επί χρόνια λαϊκής κοινωνικής ενέργειας που εγκλώβιζε) με το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ.

Το «σχίσμα» είναι ανάμεσα στο «ΚΡΑΤΟΣ-ΠΑΣΟΚ» (κομματικό, κυβερνητικό, διαπλεκόμενο) και το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΣΟΚ: Αυτό της λαϊκής του βάσης και της ιστορικής του συνείδησης που αποτυπώθηκε στην κοινωνία από την ελπίδα, τα οράματα και τις ιδέες του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (λαϊκού κινήματος) ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η «ιστορική συνείδηση» του κινήματος-ΠΑΣΟΚ, μπορεί να χειραγωγήθηκε, να εγκλωβίστηκε και να «καταστράφηκε» ως ένα βαθμό. Δεν έσβησε όμως. Τίποτα το αγωνιστικό δεν χάνεται μέσα στην κοινωνία. Καταλαγιάζει, ναρκώνεται, αλλά υπάρχει και υποβόσκει, λειτουργεί σαν τυφλοπόντικας στα σπλάχνα της κοινωνίας, ως ενέργεια συμπιεσμένη. Και έρχονται οι συνθήκες και η ενέργεια αυτή ξεχύνεται σαν ορμητικός χείμαρρος. Από αυτή την άποψη ο Ανδρέας, σήμερα «εκδικείται» τους επιγόνους…

Αυτή λοιπόν η κοινωνική ενέργεια της «ιστορικής συνείδησης» που ενστάλαξε, το Κίνημα-ΠΑΣΟΚ, στην ελληνική κοινωνία «εκρήγνυται» σήμερα. Θα είχε εκραγεί στο 2004, εάν ο Σημίτης δεν παρέδιδε, παραμονές εκλογών, την αρχηγία στο Γιώργο. Το «τέχνασμα» αυτό των Συγκροτημάτων, καθυστέρησε λίγο τα πράγματα, αλλά τα συμπίεσε περισσότερο.

Είναι, συνεπώς, αυτή η «έκρηξη» της ελληνικής κοινωνίας, του κόσμου του ΠΑΣΟΚ που προκαλεί αυτούς τους σπασμούς του διχασμού, την ένταση και το «πάθος» των συγκρούσεων, τις ανεξέλεγκτες προσωπικές διαμάχες, τις συγχύσεις και αμηχανίες, τα «παιχνίδια» και τις παρασκηνιακές δολοπλοκίες. Είναι αυτή η κοινωνική ενέργεια που ανοίγει τις πληγές και ρέει το πύον της σήψης και αποκαλύπτει την αθλιότητα των παρασίτων που σαν βδέλλες τρέφονταν πάνω στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή η «ενέργεια», είναι κοινωνική δυναμική με ριζοσπαστική κατεύθυνση. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμαστε στο βαθμό μηδέν όχι μόνο της Πολιτικής, αλλά και του λαϊκού κινήματος, να αξιολογήσουμε την κρίση του ΠΑΣΟΚ και να διακρίνουμε το ρόλο των πρωταγωνιστών και προς ποια κατεύθυνση κινούνται, δίχως, ίσως, να έχουν και οι ίδιοι συνείδηση του ρόλου τους.

Φυσικά τα επιτελεία του καθεστώτος έχουν συνείδηση των ροπών της κατάστασης. ΓιΆ αυτό «τρέμουν» να μην οδηγηθούν τα πράγματα στην «ακύρωση» του «εκσυγχρονισμού», στο ξεμασκάρεμα της σημιτικής πολιτικής, στην καταδίκη του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.

Να μη χάσουμε το δάσος


Σε κάθε κρίση πυξίδα μας πρέπει να είναι το συμφέρον της κοινωνίας, συνακόλουθα το λαϊκό κίνημα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνο με κινήματα βαδίζουμε μπροστά και όχι με διαχειριστικές κυβερνητικές λογικές ή τα εκλογικά παιχνίδια κομμάτων και προσώπων.

Αυτό που θα προωθήσει σήμερα την πολιτική αφύπνιση είναι η κρίση στο ΠΑΣΟΚ να αποκαλύψει και να ακυρώσει (αν είναι δυνατόν) την «εκσυγχρονιστική», νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του, το σημιτισμό με απλά λόγια. Και αυτό σημαίνει, πρώτα από όλα, την απόκρουση της νέας επίθεσης των «νταβατζήδων»…

Μια τέτοια επιτυχία θα αλλάξει δραματικά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς (ανεξαρτήτως προσώπων) προς όφελος των κοινωνικών αντιστάσεων και των αριστερών ιδεών. Μια τέτοια κατεύθυνση αφυπνίζει πολιτικά, απεγκλωβίζει δυνάμεις και πυροδοτεί κινηματικές διεργασίες.

Στη βάση αυτή πρέπει να δούμε ποια κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ ανάβει τα «φυτίλια» και ευνοεί τους λαϊκούς αγώνες.

Αυτή δεν είναι ο Βενιζέλος.
Ο Βενιζέλος είναι η ελεγχόμενη χειραγώγηση του ελληνικού λαού. Είναι η επιλογή του κατεστημένου εναντίον των κινημάτων, η εκλογική μανούβρα και το εκλογικό χαρτί για κυβερνητική αναρρίχηση, είναι ο αντί-Καραμανλής. Μια καθαρή καθεστωτική εκλογική απάτη. Είναι η «λύση» που θα βάλει ταφόπετρα δικαίωσης της «εκσυγχρονιστικής» μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.

ΓιΆ αυτό και όλο το σημιτικό μπλοκ είναι με το Βενιζέλο, όπως όλα τα συγκροτήματα του Τύπου.
Όλοι αυτοί θέλουν να χειραγωγήσουν την κρίση του ΠΑΣΟΚ, να αναπαλαιώσουν το ίδιο μακάβριο «εκσυγχρονιστικό» σκηνικό, να καλύψουν όλες τις τερατωδίες και τη βρωμιά του μεταλλαγμένου, καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Είναι τα νέα μοχθηρά «μαντρόσκυλα» του «εκσυγχρονιστικού παρασιτισμού». Να, γιατί, όλοι «νταβατζήδες», οικονομικοί και πολιτικοί αγωνίζονται απεγνωσμένα για το Βενιζέλο.

Η διχαστική κρίση του ΠΑΣΟΚ, εξ αντικειμένου, σπρώχνει το μπλοκ του Παπανδρέου προς τις καταβολές του ΠΑΣΟΚ, προς στις ρίζες του. Αυτή η κατεύθυνση, η οποία αποτελεί το προϊόν της συμπιεσμένης «ιστορικής, κοινωνικής ενέργειας» (που προαναφέραμε) οδηγεί στη πολιτική καταδίκη του «εκσυγχρονισμού», δηλαδή στην καταδίκη της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό αν επιτευχθεί είναι πολύ σημαντικό σήμερα!!!


Και μέσα σε αυτή τη συγκρουσιακή δίνη θα δούμε φοβερά πράγματα.
Η αμηχανία της σάπιας κομματικής γραφειοκρατίας και των πολιτικών «πτωμάτων» θα πάρει θεαματικές μορφές. Αυτοί, πράγματι, τρέμουν τη διάσπαση. Θα αγωνιστούν με νύχια και με δόντια για την «ενότητα»: Την καθεστωτική (κρατική) ενότητα, μια «ενότητα», η οποία απλώς θα διαιωνίζει την αποσύνθεση.

Όλοι συνεπώς αυτοί, όσο θα βαθαίνει η σχισματική κρίση θα «μανουβράρουν» εκτονωτικά και θα συντάσσονται με το μέρος εκείνων που θα εγγυούνται στοιχειωδώς τα προνόμιά τους.

Όσοι όμως αγωνίζονται για ιδέες, κοινωνικές αλλαγές και πολιτικές ανατροπές, για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δεν μπορεί να καθοριστούν από το παρασιτικό και σάπιο σώμα του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η εκλογική εναλλαγή της κυβερνητικής διαχείρισης του νεοφιλελευθερισμού.

Το μέγα πρόβλημα της εποχής μας είναι, να υπάρξουν μαζικά και αγωνιστικά κινήματα και νέες πολιτικές δυνάμεις που να αντισταθούν στο νεοφιλελευθερισμό και τους υπηρέτες των νεοταξικών επιλογών.

Σεπτέμβριος 2007

Ο επίλογος του δράματος

Στις 6-7 Οκτωβρίου, 2007, συνεδρίασε το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η «εθνική» κομματική γραφειοκρατία. Και …αποφάσισε να μη διασπαστεί το κόμμα! Συμφώνησαν δηλαδή να κρατήσουν την ενότητα της …διάλυσης!

Πάντα οι κομματικές γραφειοκρατίες κάνουν τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους πραγματικότητα. Θέλουν να πιστεύουν, αφελώς, ότι η «ενότητα» συμφωνείται ή αποφασίζεται. Η ενότητα, όμως και οι διασπάσεις δεν είναι ζητήματα συμφωνιών…

Είναι τέτοια, ωστόσο η κρίση αποσύνθεσης του σημερινού μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ που καμιά δύναμη δεν μπορεί να το σώσει. Η πολιτική ιατρική δεν προβλέπει καμιά αυτοθεραπεία.

Κάποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτά που διαδραματίζονται στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι θέμα προσώπων και «φιλοδοξιών». Προσπαθούν έτσι να ερμηνεύουν τα «αντιφατικά» εξωτερικά γνωρίσματα της σηπτικής αποσύνθεσης με τις «προσωπικές ιδιότητες» ή «στάσεις» των πρωταγωνιστών. Θα πνιγούν μέσα στο πέλαγος των απατηλών εικόνων και του θεάματος.

Η σημερινή κρίση είναι κρίση του συνόλου ΠΑΣΟΚ, εκφράζει την ολική σήψη και αποσύνθεση. Είναι η ώρα που αρχίζει η ΤΕΛΙΚΗ διαλυτική αποσύνθεση αυτού του κόμματος. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να ζωντανέψει ή να ανασυγκροτήσει αυτό το κόμμα.

Απλώς όλοι αντιδρούν μπροστά στο αντίκρισμα του θανάτου τους. Δεν μπαίνει λοιπόν η «λογική» (η τυπική και αντεπιστημονική λογική) ποιος είναι ο Γιώργος, ποιος ο Βενιζέλος κ.λπ. Τέτοιες λογικές, εκτός του ό,τι είναι ηλίθιες, είναι αυτές που προωθεί το κατεστημένο για να μην σκεφτόμαστε συνολικά και συνθετικά και για να εξωραΐζουμε καταστάσεις…

Ο πανικός της αποσύνθεσης αποκαλύπτει, σήμερα, περίτρανα, όλη τη χοντροκομμένη μασκαράτα του ΟΛΟΥ ΠΑΣΟΚ, του μεταλλαγμένου.

Αποκαλύπτει την πολιτική και ηθική μηδαμινότητα όλων των πολύχρωμων κατεργαρέων. Και εκείνων που πόζαραν παλιά και των άλλων που ποζάρουν σήμερα με «αριστερά» μακιγιάζ και μεταμφιέσεις: Σήμερα ειδικά ΟΛΟΙ προβάρουν την πανοπλία του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό έκανε και χθες ο Σημίτης το πιο αποτρόπαιο υποπροϊόν της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ


Σήμερα αποτυπώνεται καθαρά το τραγικό και ταυτόχρονα θλιβερό θέαμα του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ: Ο ξεπεσμός του μικροαστικού σοσιαλισμού.

Και είναι αυτός ο ξεπεσμό
ς που καταγράφεται ανεξίτηλα όχι μόνο στο σκληρό «εκσυγχρονιστικό» πυρήνα, αλλά στο σύνολο των ηγετικών κλικών και «ιστορικών στελεχών». Το ιδιαίτερο, «προσωπικό» γνώρισμα του καθενός, απλώς, είναι η ατομική τζίφρα της γενικής αποσύνθεσης. Ατομικά συμπτώματα της κοινής νόσου, των ίδιων γενικών νόμων του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ.

Σε επίπεδο κορυφής, σε επίπεδο πολιτικής και οργανωτικής ολότητας το ΠΑΣΟΚ είναι ΕΝΑ: Αυτό του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Και οι «διαφοροποιήσεις» κάποιων αποτελούν το συμμετρικό συμπλήρωμα του «εκσυγχρονιστικού» νεοφιλελευθερισμού.

Οι «εκσυγχρονιστές» και οι ποικίλοι «αντιπολιτευόμενοι» (και τώρα και παλιότερα) στην πραγματικότητα συμπληρώνουν συμμετρικά ο ένας τον άλλον σαν το αριστερό παπούτσι στο δεξιό παπούτσι του νεοφιλελευθερισμού.

Και γίνονται ακόμα πιο γελοίοι σήμερα όσοι μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή και τον κίνδυνο της διάλυσής τους βγαίνουν, πάντα εκ των υστέρων, με «αριστερές» μάσκες και κριτικάρουν ο ένας τον άλλον, λες και δεν είναι αυτοί που στήριζαν και συμμετείχαν ενεργά στην υλοποίηση και παγίωση της νεοφιλελεύθερης μοχθηρίας. Λες και δεν είναι όλοι που συμμετείχαν ενεργά στις «εθνικές προδοσίες», στη νεοταξική υποταγή της κοινωνίας στην αμερικανική αυτοκρατορία…

Αυτά τα αριστερά παπούτσια
του νεοφιλελευθερισμού αποτυπώνουν, ίσως, πιο ανάγλυφα την παρασιτική αθλιότητα, τη βουλητική ανεπάρκεια, την υπερβολική ευκαμψία και την καταθλιπτική πολιτική κενότητα του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.

Οι νεοφιλελεύθερες εφεδρείες που ποζάρουν «αντιπολιτευτικά» (αλλά πάντα βαδίζουν όλες μαζί) δεν εξαπατούν κανένα. Συχνά μάλιστα γίνονται γλοιωδέστερες και από το Σημίτη. Και αυτό γιατί τα όπλα της «κριτικής» τους δεν κόβουν, είναι βουτηγμένα στα εγκλήματα της «εκσυγχρονιστικής» θητείας και εξαχρείωσης, στη σκουριά του αντικοινωνικού παρασιτισμού.

Είναι, όμως, και κάτι άλλο που έχουν υποτιμήσει οι ευνούχοι της νεοφιλελεύθερης εξουσίας. Είναι το γεγονός ότι πλέον η ανοησία τους, αλλά και η πολιτική και ηθική μηδαμινότητά τους γίνονται ορατά όχι σε λίγους, αλλά στους πολλούς: Στο σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων. Ο λαός αρχίζει να μην έχει ανάγκη την ανοησία. Η βλακεία χάνει το καταναλωτικό της κοινό…

Όλα, λοιπόν, όσα διαδραματίζονται σήμερα στις κορυφές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά «μανούβρες» επεισοδιακού χαρακτήρα. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιδράσουν πάνω στη διαδοχή των γεγονότων, ίσως ακόμα και στον αριθμό των πράξεων που θα παιχτούν: Να συρθούν δηλαδή σε μια νέα εκλογή Προέδρου, σε Συνέδριο κ.λπ…

Μα με κανένα τρόπο δεν μπορούν να επιδράσουν πάνω στο γενικό ξετύλιγμα του δράματος του ΠΑΣΟΚ κι ακόμα λιγότερο, πάνω στο τρομερό του τέλος…


10 Οκτωβρίου 2007

Επιστροφή στην κορυφή
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 10, 2013 9:47 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΑΣΟΚ συνέχεια: Η πολιτική μωρία του Σημίτη



Τα Χειμερινά Ανάκτορα του Σημίτη*

ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ της εξουσίας δεν θέλουν ανθρώπους με σπονδυλική στήλη. ΓιΆ αυτό άκαμπτα επιδιώκουν να σπάσουν τη σπονδυλική στήλη των πολιτών και να τους μετατρέψουν σε ερπετά που να μυρίζουν και να γλύφουν την εξουσία, σε μια μάζα πειθαρχημένη, άβουλη και αποκτηνωμένη.

Έτσι μας θέλει ο κ. Σημίτης: ραγιάδες της εξουσίας. Και το διακηρύσσει αυτό με προκλητική αναίδεια και με εκείνη την ηρεμία της αναισθησίας που υποδηλώνει όχι μόνο την ολοκληρωτική απουσία ενοχών και τύψεων, αλλά και επίγνωσης.

Δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Σημίτης ούτε το δικό του έσχατο εξευτελισμό, τη δουλοπρέπεια και αυτοταπείνωσή του. Αντίθετα τα αναγάγει σε υπέρτατες πολιτικές και ηθικές αξίες. Απαιτεί από τους “υπηκόους” του να τον προσκυνάνε, όπως προσκυνάει αυτός τους τσάρους της Νέας Τάξης: τους Ευρωπαίους και κυρίως τους Αμερικανούς…

ΝΙΩΘΕΙ κανείς ένα αίσθημα φυσικής ναυτίας, όταν ακούει όλους αυτούς τους πολιτικούς που υπηρετούν και υμνολογούν την ιμπεριαλιστική κακουργία να κατηγορούν εκείνους που δεν σκύβουν το κεφάλι και δεν γλύφουν τη μπότα της εξουσίας. Ο κ. Σημίτης για άλλη μια φορά άστραψε και βρόντηξε, με έναν ομηρικό ναρκισσισμό καθεστωτικής αυθάδειας, κατά των εργαζομένων που αρνούνται να μπούνε στο φέρετρο του «εκσυγχρονισμού».

Κατηγόρησε, επίσης,
με μελοδραματική αφέλεια (ο ίδιος πίστεψε ότι ήταν σοφία) τους «ανιστόρητους» κομμουνιστές που μπέρδεψαν την κατάληψη του υπουργείου Εργασίας με την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων στην Πετρούπολη…

ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ, αυτό καθΆ αυτό είναι τόσο αστείο που δεν αντέχει σε κριτική. Η πολιτική χρήση του, ωστόσο, είναι διαφωτιστική. Όταν χρησιμοποιείται ένα τέτοιο χυδαίο και φαιδρό εφεύρημα (δεν έχει χρησιμοποιηθεί ούτε από την ακραία αντίδραση) για τη συκοφάντηση μιας μαζικής εργατικής διαμαρτυρίας και των κομμουνιστών σηματοδοτεί πολλά: Την απολυταρχική φιλοσοφία και ψυχολογία του κ. Σημίτη και τη δραματική πολιτική του ανεπάρκεια, δηλαδή την τραγική έλλειψη πολιτικής αίσθησης και επίγνωσης. Φυσικά και τον τρόμο του από τη διογκούμενη λαϊκή οργή…

Ο κ. ΣΗΜΙΤΗΣ δεν αντιλαμβάνεται
ότι αντλεί την ουσία των «επιχειρημάτων» του κατά των εργατικών αγώνων και των κομμουνιστών από το φαιό οπλοστάσιο της ακατάλυτης, ιστορικής αντίδρασης. Δεν αντιλαμβάνεται ακόμα ότι το αστείο σοφιστικό του τέχνασμα περί «Χειμερινών Ανακτόρων» αποτυπώνει την απολυταρχική του φιλοσοφία και ψυχολογία.

Χρησιμοποιεί περιφρονητικά και με κομπάζουσα ειρωνεία κατά των κομμουνιστών την κατάληψη των «Χειμερινών Ανακτόρων».

Εμμέσως, πλην σαφώς, η κατάληψη των «Χειμερινών Ανακτόρων» είναι για τον κ. Σημίτη μια πράξη αρνητική. Δηλαδή η πράξη αυτή που ιστορικά συμβολίζει την αποτίναξη του τσαρικού απολυταρχισμού χρησιμοποιείται από τον κ. Σημίτη μειωτικά και χλευαστικά.

Σε ψυχολογικούς όρους αυτό το «εύρημα» του κ. Σημίτη αντανακλά τη βαθιά, οργανική έχθρα του προς τη σοσιαλιστική επανάσταση και τις κομμουνιστικές ιδέες.

Πολιτικά παίρνει θέση υπέρ της τσαρικής απολυταρχίας.

Εύστοχα, συνεπώς και ευφυώς, η Αλέκα Παπαρήγα, τον κατηγόρησε για εραστή της απολυταρχίας. Πράγματι, ο κ. Σημίτης, μόνος του ομολογεί, δίχως φυσικά να έχει επίγνωση της ομολογίας του, ότι είναι ζηλωτής και εκφραστής (υποτακτικό γρανάζι) του σύγχρονου τσαρικού απολυταρχισμού: Του απολυταρχισμού της Νέας Τάξης…

ΟΣΟ για τους «ανιστόρητους κομμουνιστές»,
αυτό είναι ένας άλλος αφορισμός συγκάλυψης της ιστορικής ατέλειας και μικρότητας του κ. Σημίτη.

Ο κ. Σημίτης δεν γνωρίζει ιστορία, δολοφονεί την ιστορία, ακυρώνει την ίδια την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, χλευάζει το ίδιο το ιστορικό του παρελθόν και έχει το θράσος να κατηγορεί ως ανιστόρητους τους κομμουνιστές.

Πάντα τα μικρά ιστορικά μεγέθη χλευάζουν και δολοφονούν την ιστορία, ακριβώς γιατί αυτή δεν χωράει στο καχεκτικό τους μέγεθος: τους αντιστέκεται και αποκαλύπτει την ιστορική τους ατέλεια και ασημαντότητα.

Η «ιστορική γνώση» του κ. Σημίτη περιορίζεται στο συμφέρον της στιγμής, στις ανάγκες των απολυταρχικών του παραληρημάτων. Έτσι ξεχνάει ακόμα τι έλεγε πριν από λίγα χρόνια όταν ήταν αντιπολίτευση (κυβέρνηση Μητσοτάκη) και υμνολογούσε από τα έδρανα της Βουλής τις καταλήψεις. Και όμως αυτός ο ανιστόρητος, ο αδίσταχτος χλευαστής της ιστορίας και του εαυτού του παραδίδει «μαθήματα» ιστορίας στους κομμουνιστές.

Η απολυταρχική υστερία κ. Σημίτη δεν είναι Ιστορία. Ούτε η καταθλιπτική ανέχεια των πνευματικών και πολιτικών πόρων μπορεί να καλυφτεί από την αυθάδεια και τρομοκρατία των νέων Τσάρων…

Σημείωση:
Δημοσιεύτηκε στην «Αθηναϊκή», τον Απρίλιο του 2001.Τότε όλοι η Ελλάδα είχε ξεσηκωθεί εναντίον του «Ασφαλιστικού». Συμβολικά είχε γίνει, από το εργατικό κίνημα, κατάληψη του υπουργείου Εργασίας…

Ο Σημίτης και
η επιθανάτια αγωνία των «εκσυγχρονιστών»*


ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ σοβαρό κοινωνικό τράνταγμα ο μύθος του Σημίτη κατέρρευσε. Η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που εκδηλώθηκε ρωμαλέα στις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό δεν έβγαλε μόνο στην επιφάνεια την παρασιτική αποσύνθεση του κυβερνώντος κόμματος, αλλά κατέστρεψε ανελέητα το φανταστικό κόσμο που είχαν κτίσει τα φαντασμένα μυαλά των «εκσυγχρονιστών» .

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ δυναμική κοινωνική αντίδραση ήταν αρκετή για να προκαλέσει τέτοιο νευρικό παροξυσμό, σύγχυση και πανικό στο κυβερνών κόμμα που να φαντάζει σήμερα σαν ένα ακυβέρνητο σκάφος στο μέσον τρικυμισμένου πελάγους και με το πλήρωμα να έχει στασιάσει.

Το «εκσυγχρονιστικό» καθεστώς παραδέρνει, χάνει την εμπιστοσύνη του στις ίδιες τις δυνάμεις του, διαιρείται και οι κινήσεις του παίρνουν τον αυτοματισμό των ανακλαστικών εκείνων αντιδράσεων της ανημποριάς και της πτώσης.

Μέσα σΆ αυτό το πλαίσιο των ανακλαστικών κινήσεων,
δηλαδή των επιθανάτιων σπασμών του Σημίτη συμπυκνώνονται και ως εκ τούτου αποκτούν ευδιάκριτη καθαρότητα όλα τα κοινωνικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά. Φωτίζονται όλες οι γωνιές της προσωπικότητάς του.

Ο Σημίτης οδηγείται από ήττα σε ήττα (άτακτη υποχώρηση: κοινωνική ήττα, φιάσκο στο εκτελεστικό: πολιτική ήττα). Πολλά στελέχη των «εκσυγχρονιστών» αναζητούν εναγωνίως διεξόδους (σπερμολογία ριζικά αντιφατικών προτάσεων) και στις κορυφές του κόμματος δραματοποιείται το παιχνίδι των γραφειοκρατικών κλικών.

ΚΑΙ οι σχολιαστές και οι αναλυτές φωτογραφίζουν τώρα την πολιτική, αλλά και ηθική μηδαμινότητα όλης αυτής της λεπρής κυβερνητικής καμαρίλας. Τη φωτογραφίζουν απλώς, αλλά και την εξωραΐζουν.

Γιατί είναι εξωραϊσμός η σεναριογραφία και η ρηχή και δόλια ερμηνεία. Όλο το δραματικό αδιέξοδο της κυβέρνησης, οι συμφορές που έχουν κτυπήσει τους «εκσυγχρονιστές» και η άθλια εικόνα της κυβερνητικής αποσύνθεσης ερμηνεύονται σαν «λαθεμένοι χειρισμοί», σαν διαχειριστικές αποτυχίες.

ΑΚΟΜΑ και αυτοί που είχαν υπερτιμήσει το πολιτικό μέγεθος του Σημίτη και είχαν υφάνει γύρω του τη μυθολογία του «νηφάλιου» και «ψύχραιμου» πολιτικού βλέπουν σήμερα εμβρόντητοι ένα Σημίτη να γκρεμίζει ο ίδιος το μύθο του.

ΤΟ Ο,ΤΙ, βεβαίως, ο Σημίτης εμφανίζεται σήμερα στα μάτια τους απελπιστικά λίγος, πεισματάρης και ταυτόχρονα άβουλος, νευρικός και στομωμένος από κάθε άποψη, παραζαλισμένος και απομονωμένος χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στον εαυτό του και χωρίς να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, όλα αυτά τα καταγράφουν στα διαχειριστικά λάθη ή τις ατυχίες.

ΟΤΑΝ οι αρχαίοι έλεγαν ότι ο Δίας,
αν θέλει κάποιον να καταστρέψει, του αφαιρεί πρώτα το λογικό, συνοψίζανε με δεισιδαιμονική μορφή βαθιές ιστορικές παρατηρήσεις.

Όταν ο Γκαίτε μιλάει για λογικό που γίνεται μωρία, ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα ενός απρόσωπου Δία της ιστορικής διαλεκτικής που στερεί από λογική τους ξοφλημένους πολιτικούς και τους καταδικάζει σε κάθε λογής λάθη και κακοτυχίες…

ΣΗΜΕΡΑ όλοι αυτοί που μίλαγαν για το «άστρο» του Σημίτη βρίσκονται πολύ πιο πίσω από τις δεισιδαιμονικές παρατηρήσεις των αρχαίων.
Μένουν προσκολλημένοι στο προσωπικό ωροσκόπιο και όχι στο ιστορικό ωροσκόπιο των «εκσυγχρονιστών». Δεν θέλουν, αλλά ούτε και μπορούν να αντιληφτούν ότι κανένας χειρισμός και καμία μανούβρα δεν μπορεί να σώσει τους «εκσυγχρονιστές» και το Σημίτη προσωπικά. Ό,τι και να κάνουν θα είναι λάθος, ακριβώς γιατί η πολιτική της κυβέρνησης είναι λάθος: αδιέξοδη και ξοφλημένη.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ μωρία του Σημίτη, δηλαδή η δραματική ανέχεια των πολιτικών και ηθικών του πόρων ήταν από την αρχή ορατή (τότε που όλοι μιλούσαν για το άστρο του) ακριβώς γιατί ο «εκσυγχρονισμός» δεν ήταν κοινωνικό ρεύμα. Ιστορικά ήταν ξοφλημένος και καταδικασμένος από την αρχή.

Αν παραπλάνησαν πολιτικά τον κόσμο αυτό έγινε δυνατό επειδή πολιτικά αυτό δεν ήταν συνειδητό και άμεσα ορατό. Σήμερα που και πολιτικά ο «εκσυγχρονισμός» έχει ξοφλήσει, διακρίνουν οι πάντες την πολιτική μωρία. «Οι πολιτικοί σπασμοί» του Κώστα Σημίτη, οι οποίοι αποτελούν ανακλαστικές κινήσεις ενός παγιδευμένου και ανήμπορου θεριού, αντανακλούν την πολιτική ασημαντότητα του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ και το μικρό ιστορικό του μέγεθος.

Η προσωπικότητα του Σημίτη


Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, όσο προικισμένη και χαρισματική και αν είναι, δεν δημιουργεί ούτε καθορίζει την Ιστορία. Στην καλύτερη περίπτωση εκφράζει και αποτυπώνει το ιστορικό γίγνεσθαι: Βάζει τη σφραγίδα της πάνω στα γεγονότα.

Βεβαίως δεν υποτιμούμε τη σπουδαιότητα του ατομικού στοιχείου μέσα στο μηχανισμό της ιστορικής διαδικασίας, ούτε τη σημασία του τυχαίου μέσα στο ατομικό. Μόνο που η ιστορική προσωπικότητα πρέπει να εξετάζεται, μαζί με όλες τις ιδιομορφίες της, όχι σαν απλό σύνολο ψυχολογικών γνωρισμάτων μα σαν ζωντανή πραγματικότητα, βγαλμένη μέσα από καθορισμένες κοινωνικές συνθήκες και αντιδρώντας σε αυτές.

Όπως το τριαντάφυλλο δε χάνει το άρωμά του, όταν ο φυσιοδίφης αποκαλύπτει ποιες είναι οι ουσίες που παίρνει από το χώμα κι από τον αέρα, έτσι και όταν απογυμνώνουμε τις κοινωνικές ρίζες της ατομικότητας, δεν της αφαιρούμε με αυτό ούτε το άρωμά της ούτε την αποφορά της. ΓιΆ αυτό βλέπουμε το «άρωμα» κάποιων προσωπικοτήτων που βγήκαν και σημάδεψαν συγκλονιστικά γεγονότα να μη χάνεται και όταν άλλες κοινωνικές συνθήκες τις οδήγησαν στον εκφυλισμό τους ή στην πτώση τους. Σύγχρονο ελληνικό παράδειγμα ο Ανδρέας Παπανδρέου.

ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ, συνεπώς, πολιτικό μέγεθος είναι κοινωνική λειτουργία. Το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι της εποχής του, από το μπόι αυτού που εκφράζει. Είναι μεγάλος ένας ηγέτης όταν εκφράζει τα άλματα και τις πτήσεις της ιστορίας, την ανοδική της, δηλαδή, γραμμή και όχι τις πτώσεις της ιστορίας.

Φυσικά και οι ηγέτες των ιστορικών πτώσεων είναι μεγάλοι με τον τρόπο τους –όπως έλεγε ο Ένγκελς: “Μεγάλοι όσο μπορεί να είναι χωρίς να πάψουν να είναι μετριότητες”. Και αυτά τα αμαλγάματα της πτώσης, που αποκτούν ξαφνικά ηγετικό ρόλο ακριβώς γιατί αποτελούν το κράμα των ποικίλων και ανόμοιων στοιχείων της παρακμής και του πολιτικού εκφυλισμού, είναι αυτά που εκφράζουν την πολιτική ασημαντότητα και πνευματική κενότητα της εποχής.

Ένα τέτοιο αμάλγαμα είναι ο Κώστας Σημίτης.
Δεν θα υπήρχε, ίσως, καταλληλότερος για να εκφράσει την παρακμή και σήψη του ΠΑΣΟΚ, την ένδεια του πνεύματος, την αχρωμία της συνείδησης, την κυριαρχία της χυδαίας μετριότητας και της τυποποιημένης ομοιομορφίας: Τη συντηρητική μετάλλαξη και ιστορική πτώση…

ΑΥΤΗ την επελαύνουσα συντηρητικοποίηση της κοινωνίας εξέφρασε ο Σημίτης. ΓιΆ αυτό στα μάτια πολλών εμφανίστηκε ως ηγέτης, ως μια προσωπικότητα πολιτικά ισχυρή και ευφυής. Όλοι τότε εξήραν τις προσωπικές «ικανότητες», τα «χαρίσματα» και το «άστρο» του.

Όταν η ανοησία κυριαρχεί στις κοινωνικές σχέσεις, το ευφυές γίνεται βλακώδες και η βλακεία ευφυία.
Στο πρόσωπο του Σημίτη τότε διαθλάστηκε ο κυρίαρχος κοινωνικός και πολιτικός συντηρητισμός, η πολιτική ύπνωση και αδράνεια και οι συνακόλουθες φόρμες: το πολιτικό ψεύδος, η απάτη και οι μύθοι.

Σήμερα
που οι σχέσεις αυτές απορρίπτονται από το ρεύμα της εξέλιξης, τις έντονες κοινωνικές και αγωνιστικές λαϊκές αντιστάσεις, ο Σημίτης ξεγυμνώνεται…

ΣΗΜΕΡΑ
η προσωπικότητα του Κώστα Σημίτη δεν απογυμνώνεται μόνο από τους κατασκευασμένους μύθους της συντηρητικής μετάλλαξης της κοινωνίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και συμπυκνώνεται στις συντηρητικότατες κοινωνικές ρίζες της ατομικότητάς του.

Αν αναζητήσει κανείς τις ιστορικές ρίζες της διαμόρφωσης του κ.Σημίτη θα βρεθεί μπροστά σε μια προσωπικότητα άκρως συντηρητική: κοινωνικά, πολιτικά, ψυχολογικά. Και είναι αυτή η προσωπικότητα που στην καμπή καθόδου και εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ γίνεται ο κόμβος της συντηρητικής πτώσης: η καλύτερη προσφορά στη μαζική συντηρητική ζήτηση!

ΓιΆ αυτό αποτελεί και την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη αντίδραση, η οποία έδωσε την πιο απαίσια έκφραση στη διαφθορά, τα σκανδαλώδη προνόμια, στον παρασιτισμό, στην υποτέλεια και στη βουλιμία της κεφαλαιοκρατικής κάστας και των ποικίλων αρπακτικών.

ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, που το εργατικό και λαϊκό κίνημα αφυπνίζεται η προσωπικότητα του Κώστα Σημίτη απογυμνώνεται από τους μύθους και φωτίζεται όλη η αντιδραστική της σύνθεση και η παγερή της φύση. Κάτω από τα κτυπήματα των αδυσώπητων κοινωνικών γεγονότων φωτίζονται όχι μόνο οι δραματικές πολιτικές ατέλειες, αλλά και όλες οι αντιδραστικές γωνιές της «ατομικότητάς» του. Και μόνο αυτό το ανέκδοτο που ξεστόμισε περί Χειμερινών Ανακτόρων σημειολογικά αποτυπώνει μια βαθιά συντηρητική φύση, μια φθονερή εχθρότητα κατά των επαναστάσεων και των λαϊκών κινημάτων…

Η αντίστροφη μέτρηση…

ΟΙ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΟΙ κοινωνικοί ανταγωνισμοί, όταν αρχίζουν να ξεσπούν, αφυπνίζουν την πολιτική σκέψη και αναπτύσσουν την κοινωνική συνείδηση. Όταν ο λαός κατεβαίνει στο δρόμο «δραπετεύει» από την αλλοτρίωσή του και αναζωπυρώνει την πολιτική του ευφυία και τη βούληση.

Ταυτόχρονα,
όσο μαζική και ορμητική είναι η λαϊκή κινητικότητα τόσο και πιο ευδιάκριτη γίνεται η βλαβερή ηλιθιότητα της εξουσίας. Όταν πυροδοτείται η εξυπνάδα των πολιτών (το πεζοδρόμιο είναι ο πυροδότης της λαϊκής ευφυίας γιΆ αυτό το χλευάζουν οι εξουσίες) «αστράφτει» η βλακεία των πολιτικών τσαρλατάνων.

Η ΡΩΜΑΛΕΑ και πρωτοφανής λαϊκή κινητοποίηση κατά της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό
αποτελεί καταλυτικό ιστορικό γεγονός απελευθέρωσης της συμπιεσμένης και εγκλωβισμένης κοινωνικής αγανάκτησης και οργής. Αυτή η χειμαρρώδης απελευθέρωση της «κοινωνικής ευφυίας» δεν μπορεί πλέον να ανακοπεί. Και είναι ακριβώς αυτή η «εισβολή» των εργατικών και λαϊκών μαζών στην πολιτική αρένα που «πάγωσε» την κυβέρνηση και την έκανε να αντικρίσει την ώρα της πτώσης της.

Η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της κυβέρνησης και την αποσύνθεση του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ έχει ήδη αρχίσει…

Σημείωση: Δημοσιεύτηκε στην «Αθηναϊκή», το Μάιο του 2001, με τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό.



Στο επόμενο το τελευταίο κεφάλαιο
Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 12, 2013 4:27 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα αντιδεξιά σκιάχτρα της Νέας Δεξιάς* (τελευταίο)



Η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια. Ένα κόμμα του μικροαστικού σοσιαλιστικού ριζοσπαστισμού που βελόνιασε τις λαϊκές ελπίδες και ανδρώθηκε με τον αντιαμερικανισμό μεταλλάχτηκε στο πλέον αμερικανόδουλο, σε δημόσιο υπάλληλο των ΗΠΑ!

ΕΧΕΙ ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ και τις μεταλλάξεις του. Ανάμεσα στη σημερινή εποχή των επιγόνων και την εποχή του ΠΑΣΟΚ της πρώτης δεκαετίας δεν έχει ανοιχτεί μονάχα μια ιδεολογική άβυσσος, αλλά μια ολοκληρωτική κοινωνική, πνευματική και ψυχολογική ανατροπή: Μια ολοκληρωτική ανατομική αλλοίωση και μετάλλαξη…

To Σημερινό ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι απλώς μια «Νέα Δεξιά», είναι η σύγχρονη, μακάβρια έκφρασή της, η νεοταξική δεξιά, απείρως πιο επικίνδυνη και ύπουλη, σκληρή, ισοπεδωτική και αλαζονική από την κλασσική δεξιά.

Η κλασσική δεξιά είναι γνωστή και ορατή,
αυθεντικό και κρυστάλλινο το σύστημα των ιδεών της: Είναι ο καθαρός ταξικός αντίπαλος. Η δεξιά της Νέας Τάξης είναι ο εφιάλτης της ομοιομορφίας, Ιάγος μεταμφιεσμένος και μακιγιαρισμένος με «αριστερά» και «προοδευτικά» χρώματα.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει απλώς μεταλλαχτεί σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα. Έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα μεγάλης ιστορικής απάτης. Είναι ένα καθαρόαιμο κόμμα της Νέας Τάξης, απείρως πιο επικίνδυνο από οποιοδήποτε κόμμα της ελληνικής ιστορίας.

Όπως η Νέα Τάξη δολοφονεί στο όνομα του ανθρωπισμού έτσι και το ΠΑΣΟΚ προωθεί τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό και τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου στο όνομα της προόδου και των «αριστερών» ιδεολογημάτων. Διατηρεί δηλαδή τις ρητορικές κοινωνικές του ορίζουσες και τις ιδεολογικές του συνιστώσες για την εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων. Εξαπατά όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά.

Και αυτή η πνευματική παραμόρφωση, δηλαδή η μετάλλαξη των ιδεών και η «μεταπήδηση» από ένα σύστημα ιδεών στο αντίθετό του αποτελεί την πιο βίαιη μορφή ακρωτηριασμού της σκέψης, τον ολοκληρωτισμό της ισοπέδωσης: το μακάβριο αυτοκρατορικό αξίωμα του πλανητικού κράτους

Η σοσιαλδημοκρατική ηχώ

Το πιο σάπιο κομμάτι της καπιταλιστικής Ευρώπης αποτελείται από τη σοσιαλδημοκρατική γραφειοκρατία.
Μπήκε στο δρόμο της ιστορίας κάτω από τη σημαία του Μαρξ και του Ένγκελς και έβαλε σκοπό την καταστροφή της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Ο καπιταλισμός στο ισχυρό του άνθισμα την άρπαξε και την αλυσόδεσε στην ακολουθία του. Η ιστορική σοσιαλδημοκρατία μεταλλάχτηκε σε ένα παράσιτο του κεφαλαίου, παραδομένη σε έναν αξιολύπητο ιδεολογικό παρασιτισμό. Προωθεί ιδεολογικά και πρακτικά τις ιδέες του κεφαλαίου και εξυπηρετείται και με αποκόμματα από τις μαρξιστικές ιδέες. Σήμερα αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, μπολιάζοντας το έργο της με «αριστερά» ιδεολογήματα.

Το ΠΑΣΟΚ
αποτελεί την καθυστερημένη ηχώ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Γι αυτό «εισέβαλε» ορμητικά, σαν λαϊκό παλιρροϊκό κίνημα, αλλά και το ίδιο ορμητικά αποσυντέθηκε.

Η κυβερνητική πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι αποκαλυπτική. Το κόμμα αυτό ύστερα από πολλά στριφογυρίσματα που έκανε, σαν ανεμοδείκτης, και μετά από πολλές ακροβασίες, υπέκυψε και υποτάχτηκε σταθερά και ολοκληρωτικά στις απαιτήσεις του διεθνούς κεφαλαίου.

Μέσα στο ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε η δουλοπρεπής, υπαλληλική αστική γραφειοκρατία: ένα συνονθύλευμα από πολιτικάντηδες, επιτήδειους, ραδιούργους, αριβίστες και λαμόγια.

Η «εκσυγχρονιστική» περίοδος του ΠΑΣΟΚ (κυβερνήσεις Σημίτη) είναι η «αυτοκάθαρσή» του, η επιβολή και εδραίωση της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξής του. Το ΠΑΣΟΚ πλέον έχει μεταλλαχτεί ριζικά σε μια «Νέα Δεξιά», στην πλέον αιχμηρή, συναινετική και μοχθηρή όψη του κεφαλαίου. Έγινε αναπαραγωγός και μεταπράτης όλων των ιδεολογικών και πολιτικών μύθων της πλανητικής εξουσίας και προώθησε με αλαζονική αυθάδεια όλους τους μηχανισμούς και τους θύλακες της νεοαταξικής ανάπλασης της ελληνικής κοινωνίας.

Η σφετεριστική αυθάδεια

ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ του εκφυλισμού πολλών ιστορικών προοδευτικών κινημάτων παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες. Η πιο χαρακτηριστική είναι ο σφετερισμός της ιστορίας με τη συνακόλουθη υποκρισία και απάτη που χαρακτηρίζει κάθε σφετερισμό. Αυτά τα κόμματα παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι και συνεχιστές των λαϊκών κινημάτων, όπως εμφανίζονται σήμερα με ισόβια αριστερά πιστοποιητικά οι «αριστεροί» λακέδες του συστήματος για μια παρελθούσα δράση τους.

Η εκσυγχρονιστική κάστα των νεόπλουτων της εξουσίας
που αποτέλεσε το τελειωτικό προϊόν του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζεται από την ίδια κυνική σφετεριστική υποκρισία και απάτη. Υποκρισία και απάτη που απορρέει από τη μεγάλη διάσταση ανάμεσα στις προοδευτικές αξιώσεις της ιστορικής διαμόρφωσης του ΠΑΣΟΚ και την αντιδραστική μετάλλαξή του.

Οι «εκσυγχρονιστές» ενώ υλοποιούσαν τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και αναπαλαίωναν το οικοδόμημα των αντιδραστικών ιδεών, παρουσιάζονταν σαν συνεχιστές των προοδευτικών κινημάτων, των αριστερών παραδόσεων και κατακτήσεων, σαν εκφραστές των «αντιδογματικών» σοσιαλιστικών ιδεών.

Ο Κ. Σημίτης δεν δίσταζε για τις προεκλογικές του ανάγκες να φορέσει και την πανοπλία του Ανδρέα Παπανδρέου, να σφετεριστεί το λαϊκό σύμβολο του ΠΑΣΟΚ που ο ίδιος πολιτικά μισούσε, να σφετεριστεί ακόμα και τα συνθήματα και της κινήσεις του Α.Π. Το ίδιο πράττει και υιός Παπανδρέου…

Ο «εκσυγχρονισμός» ενώ είχε επιβάλει ένα καθεστώς αλλοτρίωσης των πολιτών από τις βαθύτερες σκέψεις τους και τα αισθήματά τους, προβαλλόταν από τα προπαγανδιστικά Μαντεία του καθεστώτος σαν ο συνεχιστής των προοδευτικών δυνάμεων και των αριστερών αιτημάτων, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Εξαθλίωνε τους πολίτες και επέβαλε ένα καθεστώς ψεύδους που διαπότιζε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και ταυτόχρονα μίλαγε για «αλήθεια» και «πρόοδο». Στραγγάλιζε τις ελευθερίες, ακρωτηρίαζε τη σκέψη και παρήγαγε όλες τις μορφές της πνευματικής ένδειας και κατάπτωσης και από την άλλη «πλασαριζόταν» σαν υπερασπιστής των ελευθεριών και του πνεύματος…

Η διπροσωπία σε όλη την αυθάδη «ευρηματική» της διάσταση.

Αριστερά και Δεξιά

Οι όροι «αριστερά» και «δεξιά» είναι γενικοί, αόριστοι και σχηματικοί, συνακόλουθα καθόλου επιστημονικοί. Σήμερα, ιδιαιτέρως παραπλανητικοί.
Γιατί αποτυπώνουν μια ψευδή εικόνα της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Αναστρέφουν κυριολεκτικά την πραγματικότητα: Τοποθετούν στην «αριστερά» το ΠΑΣΟΚ (τη «Νέα Δεξιά») και όλο το νεοταξικό «αριστερό-νεοφιλελεύθερο» νεφέλωμα.

Όλο το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο και οι γενίτσαροι της Νέας Τάξης δηλώνουν αριστεροί:
Από το Σημίτη, τον Ανδρουλάκη και τον Μπίστη μέχρι το Γιώργο Παπανδρέου. Και πάνω σε αυτά τα μοτίβα παίζει και ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να αγγίξει και να «ξύσει» τα υγιή αντιδεξιά σύνδρομα της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή η μοχθηρή νεοταξική δεξιά επιχειρεί στο όνομα της «αντιδεξιάς» να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό με «αριστερές αρματωσιές»! Η σφετεριστική απάτη στην πιο αποκρουστική της γκριμάτσα…

ΑΡΙΣΤΕΡΑ, όμως, αν δεν θέλουμε να νανουριζόμαστε με τους ήχους των λέξεων, είναι ο σταθερός και ανυποχώρητος εκφραστής των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, ο αδυσώπητος εχθρός του κεφαλαίου και ο ιστορικός πολιτικός πόλος ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.

Η Αριστερά αποτελεί τη συνείδηση της υπέρβασης της κατεστημένης μορφής του πολιτισμού. Είναι ο συνειδητός και αμείλικτος αγώνας για την κατάλυση του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος αυταρχικής ρύθμισης της κοινωνικής ζωής, που κρίνεται ως απάνθρωπο και άδικο

Ταυτόχρονα είναι ο αγώνας για την αντικατάσταση αυτού του συστήματος με ένα άλλο, ριζικά διαφορετικό, με άλλο σύστημα αξιών, ανθρώπινο και δίκαιο, που να αντιστοιχεί στις ανάγκες και στην ελεύθερη βούληση του συνόλου του πληθυσμού.

ΣΥΝΕΠΩΣ η Αριστερά αποτελεί την έμπρακτη προσβολή, ρήγμα και γκρέμισμα των συστατικών δομών εξουσίας του καπιταλιστικού καθεστώτος. Αποτελεί την έμπρακτη κριτική της κοινωνίας και ταυτόχρονα την ΠΡΟΤΑΣΗ ενός ΑΝΤΙΜΑΧΟΥ συστήματος αξιών.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς
το μέγεθος της απάτης να εμφανίζεται και να αυτό-προβάλλεται, αλλά και να διαφημίζεται από τα ισχυρά καθεστωτικά κέντρα προπαγάνδας ως «αριστερά» το σημερινό ΠΑΣΟΚ και όλο το «παρδαλό» συνονθύλευμα των «προοδευτικών» λακέδων και κομισάριων της παγκοσμιοποίησης.

Το παρασιτικό σώμα του μεγάλου κεφαλαίου,
οι νεοταξικές εστίες μόλυνσης που εξωραΐζουν τον εφιάλτη του αυτοκρατορικού ολοκληρωτισμού (κάποιοι τον εφιάλτη τον εμφανίζουν όνειρο προς υλοποίηση), που αναπαράγουν και ξερνούν συστηματικά όλα τα τρομοκρατικά νέα ιδεολογήματα της πλανητικής εξουσίας (αντιρατσισμός, αντιεθνικισμός κλπ) αυτοαναγορεύονται και διαφημίζονται ως «αριστερά» ή «νέα αριστερά»!!!

Οι δούλοι των πολυεθνικών


Οι πωρωμένοι δεν αισθάνονται ενοχή. Οι δούλοι των πολυεθνικών μηχανισμών του χρήματος είναι αδίστακτοι. Δεν αναδύεται καμιά τύψη, καμιά ενοχή.
Αυτή η νεοταξική δεξιά που φοράει «αριστερό» ένδυμα έχει τέτοια πώρωση που εμφανίζει τη δική της δουλεία, τον παρασιτισμό της και τις πνευματικές της διαστροφές σαν «αλήθεια» και «ηθικές αξίες».

Σήμερα λοιπόν το σχήμα «αριστερά και δεξιά» παραχαράσσει την πραγματικότητα. Εξαπατά τις λαϊκές μάζες με τεχνητούς διαχωρισμούς, με πολιτικές οριοθετήσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τις κοινωνικές οριοθετήσεις, με την ταξική πραγματικότητα.

Η «δεξιά», για να χρησιμοποιήσουμε αυτή την απατηλή έννοια, δεν περιορίζεται σε ένα κόμμα, μόνο στη Ν.Δ. Το ΠΑΣΟΚ, είναι κι αυτό «δεξιά» και μάλιστα το πιο προκεχωρημένο φυλάκιο του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτό υλοποίησε πιο αποτελεσματικά τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό αποσάθρωσε τον κοινωνικό, πολιτικό, συνδικαλιστικό και πολιτισμικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας, όσο κανένα άλλο «δεξιό» κόμμα.

Αυτό πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί σήμερα σε όλες τις πλανητικές απαιτήσεις:
Στις εθνικές συμφορές, στο μεταναστευτικό κατακλυσμό, στους μύθους τις τρομοκρατίας, στον αγώνα κατά της Εκκλησίας, στην άλωση των λαϊκών κατακτήσεων, στην ισοπέδωση και κονιορτοποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού. Ό,τι το πιο νεοταξικό θρέφτηκε και πριμοδοτήθηκε, κατασκευάστηκε και ισχυροποιήθηκε επί «εκσυγχρονισμού».

Η Ν.Δ. είναι κι αυτή «δεξιά». Η άλλη κεφαλή της «δεξιάς». Αυτή η «κεφαλή» δεν αποτελεί «εγγύηση» για το υπερεθνικό κεφάλαιο. Δεν διαθέτει τα «ιδεολογικά» και «ιστορικά» όπλα του ΠΑΣΟΚ, ούτε τις «προοδευτικές» εφεδρείες! Δεν μπορεί ούτε να προωθήσει αποτελεσματικά τους νεοταξικούς σχεδιασμούς, ούτε να πετύχει και στο ελάχιστο κοινωνική συναίνεση, ούτε να εξαπατήσει.

Θα παιχτούν πολλά και άκρως σοβαρά σήμερα στην Ελλάδα και η Ν.Δ. δεν αντέχει. Είναι τέτοια η ιστορική και κοινωνική της διαμόρφωση που θα σπείρει θύελλες…

Γι αυτό και σύσσωμος ο κόσμος του μεγάλου κεφαλαίου και των ΜΜΕ στηρίζουν, σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, όσο κανένα άλλο κόμμα της ελληνικής ιστορίας.


Η «αντιδεξιά» συνεπώς ρητορεία του ΠΑΣΟΚ, είναι μια αυθάδης κοροϊδία. Εξαπατά και κερδοσκοπεί πάνω στις αυθεντικές αριστερές, αγωνιστικές παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Νοέμβριος 2006

Σημείωση: Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος 13

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες