Ζούμε μια ΣΤΑΥΡΩΣΗ δίχως τέλος...

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ζούμε μια ΣΤΑΥΡΩΣΗ δίχως τέλος…



Η χώρα μας ζει μια παρατεταμένη ΣΤΑΥΡΩΣΗ. Τα καρφιά πάνω στον σταυρό άπειρα…

Το νέο καρφί που προστέθηκε, αυτές τις μέρες (παραμονές της στραύρωσης του Χριστού), δεν θα αφήσει σταλαγματιά αίματος στις φλέβες μας…

Και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι από τα τσακάλια δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια…

Οι ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ έρχονται με λαϊκές ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ=ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ…

Τα δύο παρακάτω ποιήματα του Νίκου Καρούζου δίνουν μια εικόνα του Γολγοθά μας και της παρατεταμένης σταύρωσής μας…


Ἡ ἔναστρη φωτεινότητα

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη
μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο
μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια
στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας
τὴ μεγάλη ἀνάπηρη σιωπὴ στὸ καροτσάκι τῆς ὁμιλίας
ἀνέκαθεν ἤξερε τὴν ἄσωστη κατάσταση-: πὼς εἴμαστε
καθημαγμένοι ἐρασιτέχνες τοῦ Πραγματικοῦ
μ᾿ ἕνα μυστήριο ποὺ βεβηλώνει τὴ διάνοια διχάζοντας
πρὶν ἡ δορὰ τῆς θάλασσας σηκώσει τὸ ἀνάστημα τοῦ Ἅδη.
Πολύκρουνη ἡ θύελλα σπάζει τὰ ματογυάλια της κι ὁ μέγας
τρόμος ἀδράχνει τὰ μελλούμενα
σχηματίζοντας ἀποστήματα στὴ μνήμη.
Κατάχαμα τῆς ἀσίγαστης σιγῇς ἕνα κινούμενο
κειμήλιο-σκουλῆκι.
Ἡ ζωὴ ποὺ μικραίνει: ἡ μεγάλη ἀλήθεια.
Στὸν ὁποὺ πιάνει τὸ τσαπὶ γίνεται τσάπισμα
στὸν ὁποὺ πίνει τὸ νερὸ γίνεται πιόμα.
Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο προφέροντας ἀρώματα
κρατεῖ μία κατάμαυρη λεπτότατη κλωστὴ
στὰ ὕπαιθρα τῆς νύχτας
τὸ σημεῖο τοῦ γκιώνη ποὺ εἶν᾿ ἄγνωστο πέρα...

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

[Ροβεσπιέρος]

Ελλάδα ώρα μηδέν. Ο εσταυρωμένος πρέπει να αναστηθεί…



Τα λόγια έχουν εξαντληθεί. Ανεξάντλητα παραμένουν μόνο τα εγκλήματα των δωσίλογων ανδρεικέλων…

Φτάνει πια! Βρισκόμαστε στη σημείο μηδέν: ένα βήμα πριν από τον ολοκληρωτικό ΟΛΕΘΡΟ…

Αν άμεσα δεν ηχήσουν οι σάλπιγγες και οι βροντερές καμπάνες της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ θα χάσουμε και τα λόγια μας και τις λέξεις. Δεν θα υπάρχουν λέξεις, θα μας αφανίσουν και τη φωνή…

Και ο δρόμος της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ είναι ένας και μοναδικός: Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ...

Μία και μοναδική είναι η διέξοδος που οδηγεί στην Ανάσταση: Ο ΑΓΩΝΑΣ στο ΔΡΟΜΟ, η οργάνωση της λαϊκής οργής στο δρόμο…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, λοιπόν, με το γνωστό ποίημα του Σικελιανού:

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !


Το απήγγειλε ο ίδιος ο ποιητής στην κηδεία του Κωστή Παλαμά

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΚΛΕΟΞΑΝΘΗ]

ΧΑΙΡΕΤΕ! -ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Tου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού



Ο αναστάσιμος χαιρετισμός, που διαμορφώθηκε στην ελληνική γλώσσα και μεταδόθηκε σ’ όλους τους Ορθοδόξους και στον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, είναι το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»! Δεν είναι λόγος ευχής, αλλά χαιρετισμός και διακήρυξη της πίστεως στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον πιστό στον Χριστό άνθρωπο.

Πόσοι όμως γνωρίζουμε, ότι ο αναστάσιμος χαιρετισμός του Χριστού, αμέσως μετά την ανάστασή του, είναι ο (και πάλι) ελληνικός λόγος «Χαίρετε»! Με αυτό τον χαιρετισμό απευθύνεται ο αναστάς Χριστός στις Μυροφόρες, μόλις βγήκαν από το «κενό μνημείο» (Ματθ. 28, 8-9).

Η συνήθης αυτή ελληνική προσφώνηση, από την εποχή των Ομηρικών επών, αποκτά τώρα μιαν ιδιαίτερη πνευματική και χριστιανική σημασία. Η λέξη ανανοηματοδοτείται, εντασσόμενη σε ένα καθαρά αγιοπνευματικό πλαίσιο, και γίνεται το πρώτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» της χριστιανικής ιστορίας.

Οι Μυροφόρες βγαίνουν από το μνημείο, στο οποίο πήγαν, για να τελέσουν τα συνήθη νεκρικά έθιμα στον νεκρό Χριστό, με ανάμικτα συναισθήματα «φόβου και χαράς» (Ματθ. 28,8), κάτι το φυσιολογικό στη συνταρακτική πνευματική εμπειρία, που έζησαν, ακούοντας από τον Άγγελο, ότι ο Κύριός τους «ηγέρθη από των νεκρών» (στ.7).

Ο λόγος, λοιπόν, του Χριστού προς αυτές «Χαίρετε» αποκτά ειδική σημασία, που μπορεί να προσδιορισθεί με τα ακόλουθα λόγια: «Μη φοβείσθε (Ματθ. 28, 5), αλλά χαίρετε. Να αισθάνεσθε χαρά, διότι η Ανάσταση, ως έκφραση της αγάπης του Θεού, νικά τον φόβο (Α΄Ιω. 1,18), αλλά και τον θάνατο, κάθε είδος θανάτου, διότι είναι πηγή ζωής, ζωής αιωνίου. Εκ του τάφου ανέτειλε ζωή και ελπίδα».

Η Ανάσταση του Χριστού είναι, έτσι, πηγή χαράς και δεν μπορεί να εκφρασθεί αποδοτικότερα παρά με τον (ελληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε». Η λέξη δέχεται χριστιανικά μιαν υπέροχη υπέρβαση. Δεν μένει στην ενδοϊστορική πραγματικότητα, σχετιζόμενη με πρόσκαιρα αγαθά («χαίρε, υγίαινε», και σήμερα «γεια-χαρά»), αλλά συνδεόμενη με υπερφυσικές εμπειρίες, όπως η μετοχή στην ανάσταση του Χριστού και η βεβαιότητα για την νίκη πάνω στο θάνατο και την εξουσία του στον φθαρτό τούτο κόσμο.

Ο πιστός στον Χριστό Έλληνας έχει σαφή γνώση, ότι με την προσφώνηση «χαίρετε», που επαναλαμβάνει πολλές φορές την ημέρα, προσφωνεί τους άλλους με τον αναστάσιμο λόγο του Χριστού, καλώντας τους στη μετοχή στο γεγονός της Ανάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε», ξέρει ότι λέγει «Χριστός ανέστη» με ένα άλλο τρόπο.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Οι σημερινοί Ιούδες δεν έχουν πόρο από φιλότιμο…



Εύστοχο και δραματικά επίκαιρο το σκίτσο του ΚΥΡ…

Βεβαίως οι σημερινοί «Ιούδες» διαφέρουν από τους «κοινούς» ρουφιάνους: Είναι πωρωμένα ανδρείκελα…

Ένας «κοινός» ρουφιάνος ασκεί το «επάγγελμα», λόγω των παθολογικών του ατελειών, ελαττωμάτων και συμπλεγμάτων του, λόγω της αβυσσαλέας δειλίας του, των τυχοδιωκτικών και αριβιστικών του «φιλοδοξιών», συχνά λόγω και της εξαθλίωσής του, λόγω ΓΕΝΙΚΑ, της νοσηρής (κοινωνικής, πολιτικής και ψυχολογικής) υπόστασής του…

Οι «Ιούδες» αυτού του είδους δεν χάνουν ΠΑΝΤΕΛΩΣ τη συνείδησή τους, έχουν επίγνωση της πράξης τους, νιώθουν στο βάθος κάποιες ενοχές, μπορεί και να βάλουν μια θηλιά στο λαιμό για τα εγκλήματά τους…

Υπάρχουν, όμως και «Ιούδες» ΠΩΡΩΜΕΝΟΙ. [b]Δηλαδή χωρίς καμία επίγνωση των πράξεών τους, χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς καμία ΕΝΟΧΗ, διότι, απλούστατα σ’ αυτούς δεν έχουν απομείνει ούτε ψήγματα ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ… [/b]

Τέτοιοι «Ιούδες» είναι τα δωσίλογα ανδρείκελα που μας κυβερνούν, ιδιαίτερα στα τελευταία κατοχικά χρόνια. Αυτοί είναι τα ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ πωρωμένα εκτελεστικά όργανα του 4ου Ράιχ: οι ψυχροί εκτελεστές των «συμβολαίων θανάτου» της τοκογλυφικής χούντας, ο «κοινοβουλευτικός μανδύας» του σύγχρονου ΦΑΣΙΣΜΟΥ…

Αυτοί οι «Ιούδες» δεν πρόδωσαν απλώς την χώρα και το λαό της. Αλλά είναι και οι ίδιοι που κάρφωσαν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό πάνω στον σταυρό του μαρτυρικού θανάτου, και με την ηδονή και το «ρατσιστικό», διεστραμμένο μίσος του πωρωμένου εγκληματία, καρφώνουν ασταμάτητα όλο και νέα καρφιά θανάτου…

Αυτοί οι «Ιούδες» δεν αυτοκτονούν…

Μόνο οι λαοί τους …κρεμάνε.