Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Οι χυδαίες μυθολογίες της Χρυσής Αυγής

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 15, 2012 9:20 am    Θέμα δημοσίευσης: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Οι χυδαίες μυθολογίες της Χρυσής Αυγής Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Οι χυδαίες μυθολογίες της Χρυσής Αυγής


Το «αμειφθήσεται», λοιπόν, στα χρυσαυγίτικα έγινε... «αμοιφθήσεται». Αλλά είπαμε: Τέτοιοι «εγέρθουτου» που είναι, τέτοια ορθογραφία θα ήξεραν...


Ο σύγχρονος πλανητικός φασισμός σβήνει και αποδομεί την Ιστορία με όλες τις δοκιμασμένες μεθόδους: Τις «δημοκρατικές» πλαστογραφίες και αλλοιώσεις, τους σφετερισμούς, τις συκοφαντίες, τις «εντολές» και τις «διαταγές» καθώς και με την ωμή βία…

Ποικίλες και πολύχρωμες είναι οι «εστίες» και τα «πρακτορεία» της Νέας Τάξης: Τα κόμματα-ανδρείκελα, τα μίσθαρνα όργανα των επιδοτούμενων εθνομηδενιστών («αριστερής» κοπής) και τα παρακρατικά ακροδεξιά και «φασιστικά» τους κόπρανα…

Για τις μυθολογίες όλων των εθνομηδενιστών και ιδιαίτερα αυτών των επιδοτούμενων «ιστορικών» (τύπου Λιάκου, Ρεπούση, Δραγώνα και CIA) έχουμε γράψει όγκους κειμένων…

ΤΩΡΑ βρισκόμαστε μπροστά σε μια άλλη νεοταξική αυθάδεια και αγριότητα ιστορικών μυθολογιών: Στην ΩΜΗ και χοντροκομμένη (γκαιμπελίστικης υφής) καρατόμηση της ιστορίας μας και μάλιστα της πλέον πρόσφατης, από το παρακρατικό βυθοκόρημα της Χρυσής Αυγής.

Η Χρυσή Αυγή, εκτελεί τις εντολές του νεοταξικού φασισμού με τη μέθοδο της χυδαίας και ωμής ΒΙΑΣ του ψεύδους, καθώς και με την αυθάδεια του φασιστικού κατακαθιού, αυθάδεια που έχει πάρει φρενοβλαβείς διαστάσεις από την εκλογική της δύναμη…

ΑΡΝΕΙΤΑΙ την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (την οποία αποκαλεί μύθο) την αγριότητα των απανθρωπαρίων της στρατιωτικής χούντας και τους νεκρούς αυτής της αγριότητας: Συκοφαντεί δηλαδή την ιστορική αυτή ΕΞΕΓΕΡΣΗ και σβήνει την ιστορία της με την ωμη βία της τελεσιγραφικής και αφοριστικής άρνησης του Πολυτεχνείου.

Έτσι, σαν διατεταγμένο πειθήνιο στρατιωτάκι, ΠΑΡΕΧΕΙ το άλλοθι στο καθεστώς ΣΥΝΟΛΙΚΑ και στη νεοταξική «αριστερά» ιδιαίτερα, να προβληθούν και πάλι σαν οι θεματοφύλακες, υπερασπιστές και σφετεριστές του ηρωικού αυτού έπους του ελληνικού λαού.

Η Χρυσή Αυγή με τη χυδαία μυθολογία της και τα χοντροκομμένα ψεύδη της δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να δίνει σανίδα σωτηρίας στα σάπια και καταρρέοντα καθεστωτικά κόμματα-ανδρείκελα, και κυρίως να δίνει σανίδα σωτηρίας στη νεοταξική «αριστερά» να συνεχίζει να εμπορεύεται, να σφετερίζεται και να δημοκοπεί για το Πολυτεχνείο…

Εδώ η Χρυσή Αυγή λειτουργεί σαν καθαρός προβοκάτορας του καθεστώτος. Δίνει σε ΟΛΟΥΣ αυτούς που πολέμησαν το Πολυτεχνείο, που δεν το ήθελαν, την χρυσή ευκαιρία να προβληθούν σαν ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, της «δημοκρατίας», σαν «αντιφασίστες» κ.λπ…

Θα κάνουμε ένα «φάκελο» για το Πολυτεχνείο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας…

Θα αρχίσουμε με το παρακάτω κείμενο:




Οι νεκροί του Πολυτεχνείου
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=15/11/2012&columnId=1821

Οταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε:

«Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»!

Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των ταγματασφαλιτών, ως επίγονοι του φασίστα Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος».
*
Προφανώς «η Γη γυρίζει»...

Αλλά αυτό το «προφανές» κάποιες φορές δεν αρκεί. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που πρέπει να επαναβεβαιώνεται ακόμα και το αυτονόητο. Οτι δηλαδή «η Γη γυρίζει». Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει τη «Γη», την Ιστορία και το μυαλό των ανθρώπων στο βάλτο του.
*
Δεν θα αναφερθούμε στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου.

Ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή). Ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
*
Θα σταθούμε μόνο στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.

Σύμφωνα με τα τεκμήρια, από τη χούντα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δολοφονήθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Να μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
*
Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.

Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.

Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.

Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής.

Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.

Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου,
23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας,
43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.

Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.

Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.
*
Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός.


Περιλαμβάνει κι άλλους. Πολλούς. Αρκετοί από αυτούς δολοφονημένοι και στην ευρύτερη, πέραν του Πολυτεχνείου, περιοχή της Αθήνας, από τις δυνάμεις καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.

Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων, του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς, των θυμάτων της αστυνομίας Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας), Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973, του Δημήτριου Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου, του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...
***
Τα θρασίμια του ναζισμού λένε:

«Αυτοί δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτοί ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!

Είναι μάλιστα ικανοί να ισχυριστούν ότι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ότι «σκόνταψαν και χτύπησαν μόνοι τους»...
*
Να, όμως ένα παράδειγμα, για το τι έγινε με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:

To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.

«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:

«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...
*
Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 16, 2012 10:39 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Ιστορία δεν είναι υστερία…



¶λλο να ζεις μια ΕΞΕΓΕΡΣΗ και άλλο να την περιγράφεις εκ των υστέρων στη βάση των ιδεολογικών σου στερεοτύπων, σκοπιμοτήτων και μυθολογιών.

Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου τα ζήσαμε σε όλη την έκτασή τους και το βάθος τους, ενεργητικά συμμετέχοντες…

Ζήσαμε και ΟΛΟΥΣ τους μετέπειτα σταθμούς τού σφετερισμού και εκφυλισμού του Πολυτεχνείου και έχουμε καταγράψει, από πολύ παλιά, αυτήν τη διαδικασία του εκφυλισμού που μετέτρεψε το Πολυτεχνείο σε μια μούμια Αιγυπτιακή και «αντικείμενο» της «αριστερής» κερδοσκοπίας και της «ακροδεξιάς» μυθολογίας…

Συνεχίζουμε, λοιπόν, το αφιέρωμά μας για το Πολυτεχνείο με κάποια παλιά μας κείμενα.




Αγώνας ψυχής

Κάθε φορά, τέτοιες μέρες, μια ερώτηση βαραίνει το χέρι: Το να γράφεις κάθε χρόνο για το Πολυτεχνείο έχει κανένα νόημα;
Εδώ έχουν οργανωθεί τελωνεία λέξεων, φωτιές των λέξεων που έχουν αποτεφρώσει τα πάντα.
Έχουν οργανωθεί νεκροταφεία λέξεων για να δεχτούμε να ζήσουμε μια ζωή που δεν είναι δική μας, για να υποχρεωθούμε να υποκύψουμε σε μια ξένη μνήμη και να υμνήσουμε μια μασκαρεμένη πραγματικότητα, μια ΙΣΤΟΡΙΑ που την αφηγούνται τα νεοταξικά Μαντεία…
Κάθε χρόνο, ωστόσο, όσο και αν μελαγχολώ, τέτοιες μέρες, κάποιος θα μου βελονιάσει τις μνήμες και την «οργή». Κάποιος θα μου θυμίσει ότι το να γράφεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια για να διαφυλάξεις, μέσα από τον διαβρωτή το χρόνο, τις φωνές που θα μαρτυρήσουν την παρουσία μας, ότι ΕΔΩ υπήρξαμε και ΕΔΩ υπάρχουμε: Είναι ένας τρόπος να διαφυλαχτεί το όνομα του κάθε πράγματος, γιΆ αυτούς που δεν γνωρίζουν ακόμα…
Όποιος δεν ξέρει από πού ήρθε, πώς μπορεί να διαπιστώσει που πάει;


Η Ιστορία δεν είναι υστερία

Φέτος το κακό παράγινε με το Πολυτεχνείο. Οι υμνολογικές καπηλείες έχουν πάρει τερατώδεις και ψυχωτικές διαστάσεις.
Οι πάντες, από τα κόμματα μέχρι τους υπόδουλους «στοχαστές» και τους ποικίλους ιστορικούς ψευδομάρτυρες ανταγωνίζονται παραληρηματικά σε ύμνους και σε ψυχώσεις καπηλείας. Το Πολυτεχνείο υψώθηκε σε χρηματιστηριακό ναό: Σε πιστωτική κάρτα.
Όλοι υστερικά προσπαθούν να διατρανώσουν την «προοδευτικότητά» τους και τα «αριστερά τους αισθήματα αναδεικνύοντας αυτή την πιστωτική κάρτα του ηρωικού αγώνα.
Σε εποχές σήψης και παρακμής αναζητούνται, με πιο μεγάλο «πάθος» πλυντήρια ξεπλύματος. Και οι πλέον παρακμασμένοι είναι αυτοί που μετατρέπουν την Ιστορία σε Υστερία, αναζητώντας ψυχωτικά την κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Το Πολυτεχνείο έχει καταντήσει μια τέτοια κολυμπήθρα για όλον τον πολιτικό κόσμο και κυρίως για τα καθεστωτικά, «αριστερά» παράσιτα, αυτή τη σύγχρονη ιδεολογική και πολιτική χούντα που δεν έχει αφήσει καμιά αγωνιστική ιδέα και αξία άθιχτη και που να μην την έχει βρομίσει, αλλά ταυτόχρονα έχει και τέτοια υστερική αυθάδεια που καπηλεύεται κάθε αγωνιστικό συμβάν και σύμβολο.
Είναι να γελά κανείς, αλλά και να οργίζεται ταυτόχρονα, όταν βλέπει και ακούει όλον αυτόν τον καθεστωτικό, «αριστερό» κόσμο, τους «μεταλλαγμένους» γενίτσαρους της πλανητικής, νεοταξικής κακουργίας να ουρλιάζουν υμνολογικά για τους ηρωικούς αγώνες κατά της χούντας.
Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πλέον θλιβερά φαινόμενα της Ιστορίας και σε ένα από αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας:
α). Η σημερινή ιδεολογική χούντα που προωθεί αχαλίνωτα τις ιδέες και τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας, να σκούζει υμνολογικά για το «έπος» του Πολυτεχνείου.
Αυτοί που ακρωτηρίασαν βάναυσα τις ιδέες και τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και κάθε λαϊκού αγώνα, το …υμνολογούν!!!
Αυτοί που ισοπέδωσαν κάθε αγωνιστική ιδέα και παράδοση και «εξόρυξαν» τη «ψυχή» και το όραμα του Πολυτεχνείου το σφετερίζονται και το καπηλεύονται υστερικά.
Τι κοινό σημείο μπορεί να έχουν με το Πολυτεχνείο, με τις ιδέες του και την πρακτική του, τα καθεστωτικά παράσιτα και λαμόγια, καθώς και τα προπαγανδιστικά τους Μαντεία: Οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες, το «εκσυγχρονιστικό» κράτος και παρακράτος, το σημερινό ΠΑΣΟΚ, τα «αριστερά» εκτρώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ και τα κοσμικά ιερατεία και φερέφωνα του Σόρος, κ.λπ;;;
β). Είναι, επίσης, ένα από πιο αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας να εξαργυρώνουν την ιστορία τους, όσοι συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο, στο χρηματιστήριο των καπιταλιστικών «ομολόγων», να προσκυνάνε την εξουσία, να μεταλλάσσονται σε κατεστημένο και ταυτόχρονα να εμφανίζονται με ισόβιο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων για την παρελθούσα δράση τους.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χειρότεροι όλων, ακριβώς γιατί αποτέλεσαν τα «ηθικά αποδεκτά ρούχα» της καθεστωτικής προπαγάνδας. Ήταν αυτοί που με το ηθικό ανάστημα και το κύρος του πρώην αριστερού, έδωσαν το τεκμήριο και το άλλοθι της Νέας Χούντας: Της Νέας Τάξης.
Αφήνω τις στρατιές των τυχοδιωκτών που έσπευσαν και αυτοί να δηλώσουν «συμμετοχή» στο Πολυτεχνείο, χωρίς να έχουν περάσει ούτε απΆ έξω…
Και το άκρων άωτον της γελοιότητας: Και ο Καρατζαφέρης …υμνεί το Πολυτεχνείο!!!
ΟΛΑ αυτά που ζούμε δεν έχουν ΚΑΜΙΑ, απολύτως καμία, σχέση με το Πολυτεχνείο: Τις ιδέες του, την πρακτική του, το χαρακτήρα του και τα μηνύματά του.
Το αντίθετο: Αποτελούν την πλέον μοχθηρή γκριμάτσα της καπηλείας και την πλέον βάναυση και κομπάζουζα κηδεία της ιστορίας του Πολυτεχνείου…


Η «άλλη όχθη»!

Από τη μια είναι οι σφετεριστές και οι κάπηλοι των αγώνων και από την άλλη αυτοί που «μισούν» τους αγώνες και επιδιώκουν με διάφορα σοφίσματα να μειώσουν το Πολυτεχνείο: Σε αυτή την «άλλη όχθη» βρίσκονται οι ποικίλες αποχρώσεις της «δεξιάς» και κυρίως της «ακροδεξιάς»…
Αυτοί της «άλλης όχθης» δεν κτυπάνε απευθείας την Εξέγερση του Νοέμβρη. Δεν θα μπορούσαν κάτι τέτοιο γιατί εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι και με διάφορα «αντικαθεστωτικά» προσωπεία. Το να επιτεθείς κατά μέτωπο στο Πολυτεχνείο αποκαλύπτεις την ταυτότητά σου.
Χρησιμοποιούν, λοιπόν, διάφορα τεχνάσματα που συσκοτίζουν το πολιτικό ζήτημα και εμμέσως, πλην σαφώς, μειώνουν το Πολυτεχνείο και τους αγώνες κατά της χούντας.
Δύο είναι τα κεντρικά τεχνάσματα αυτής της ακροδεξιάς πονηρίας:

Πρώτο τέχνασμα:
Η απόσπαση του «πολιτικού», από το «κοινωνικό» και η επικέντρωση των ευθυνών στο «κοινωνικό», στη «χουντική πλουτοκρατία».
Μας λένε, λοιπόν, την εξής σοφιστεία: ότι αυτοί που πλούτισαν επί χούντας είναι οι ίδιοι που κυβερνούν σήμερα και δεν μιλάει κανείς γιΆ αυτούς!!!
Μας λένε με πιο απλά λόγια: Το κεφάλαιο κυβερνούσε και πλούτιζε και τότε και σήμερα, άρα αυτό φταίει!!! Σπουδαία ανακάλυψη!!!~
Έρχονται, δηλαδή, σήμερα να μας διδάξουν το μαρξιστικό αλφάβητο: Πίσω από κάθε μορφή καπιταλιστικού πολιτεύματος (δικτατορική ή κοινοβουλευτική) ΥΠΑΡΧΕΙ η δικτατορία της πλουτοκρατίας!!!
Συνεπώς, τι χούντα, τι κοινοβούλιο: δικτατορία των πλουτοκρατών και στη μία περίπτωση και στην άλλη!!!
Με αυτό το απλουστευτικό τέχνασμα «αθωώνουν» το χουντικό καθεστώς, μειώνουν τον αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες, έστω και αυτές τις κουτσουρεμένες κοινοβουλευτικές, και μιλάνε γενικά για αγώνα εναντίον των πλουτοκρατών.
Αγνοούν σκόπιμα ότι ο αγώνας εναντίον του κεφαλαίου και γενικά εναντίον του καπιταλισμού περνάει μέσα από τις πολιτικές δομές του καθεστώτος και ότι οι δικτατορικές μορφές αποτελούν το πιο επαχθές καθεστώς, ακριβώς γιατί καταργούν τις αναγκαίες δημοκρατικές ελευθερίες έκφρασης και οργάνωσης του λαού.
Δεν μπορούμε να αποσυνδέουμε το «κοινωνικό από το «πολιτικό»», ούτε να μιλάμε γενικά για πλουτοκρατική Χούντα, δίχως να θέτουμε την πολιτική αιχμή του γκρεμίσματος της πολιτικής χούντας.
Το Πολυτεχνείο ένωνε διαλεκτικά το «κοινωνικό» με το «πολιτικό», γιΆ αυτό και το ακρωτηρίασαν. Οι μεν αποσπώντας και ανεξαρτοποιώντας το «πολιτικό» από το «κοινωνικό» και μένοντας μόνο στο «πολιτικό»: Τη δικτατορία. Οι «άλλη όχθη», χρησιμοποιεί την ίδια λογική, αλλά με την ανεξαρτοποίηση του «κοινωνικού»: Η ίδια καθεστωτική και παραπλανητική λογική. Οι μεν καταδικάζουν τυπικά τη χούντα και αθωώνουν τον καπιταλισμό, οι δε καταδικάζουν γενικά και αφηρημένα το κεφάλαιο για να αθωώσουν τη δικτατορική μορφή του: Τη χούντα.

Το άλλο τέχνασμα: Αυτό συνίσταται στην αυθαιρεσία ότι ο λαός δεν ξεσηκώθηκε εναντίον της Χούντας, αλλά κάποιοι μόνο φοιτητές. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί ή δεν ζούσαν στην Ελλάδα ή ήταν τόσο τυφλωμένοι με τις ιδεοληψίες τους που δεν βλέπανε τίποτα.
Καταρχήν ποτέ δεν ξεσηκώνεται όλος ο κόσμος, ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις της Ιστορίας. Πάντα τα πρωτοπόρα τμήματα του πληθυσμού κινούν την ιστορική κίνηση, πατώντας πάνω στη «φιλική ουδετερότητα» του συνολικού πληθυσμού.
Ένα παλλαϊκό κίνημα χαρακτηρίζεται από τη ενεργητική του μαζικότητα και τους εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξής του. Από αυτή την άποψη η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν παλλαϊκή: μαζικά εκρηκτική και γεωμετρικά αναπτυσσόμενη, αγκαλιάζοντας όλα τα κοινωνικά στρώματα και πατώντας πάνω στη «φιλική αδιαφορία» όλης της Ελλάδας. Και αυτός ακριβώς ο πυρετικός ρυθμός της ανάπτυξής του ήταν που ανάγκασε τη χούντα να κτυπήσει ανελέητα.
Μπορεί, η εξέγερση του Νοέμβρη να μην έφτασε στα επίπεδα να ρίξει άμεσα τη χούντα (σε αυτό ευθύνονται οι ηγεσίες των κομμάτων και κυρίως των αριστερών), αλλά την έριξε έμμεσα. Οι εξελίξεις της πτώσης της δρομολογήθηκαν εσπευσμένα μετά το Πολυτεχνείο, ακριβώς για να προλάβουν τα χειρότερα και να χειραγωγήσουν τις επιδημικές αγωνιστικές διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια και τα τεχνάσματα απάτης αυτοί της «άλλης όχθης». Γίνεται αντιληπτός ο ρόλος τους και οι αντινεοταξικές μεταμφιέσεις τους…


Τα παραπάνω κείμενα βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3875

Διαβάστε επίσης στην ίδια ενότητα:
α). «Πολυτεχνείο: Σιδερώνουν τις μνήμες»
β). «Βγήκαν οι βρικόλακες από τους τάφους τους»
γ). «Το χρονικό της εξέγερσης»
δ). «Γιατί το βλακώδες γίνεται πιστευτό από κάποιους;»
ε). «Οι νεκροί του Πολυτεχνείου» και άλλα…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 17, 2012 8:01 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πολυτεχνείο
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο.

Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.
*
Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!
*
Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο... «εδώ Πεντάγωνο - εδώ Βρυξέλλες - εδώ ΔΝΤ», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της.

ΠΗΓΗ:

http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=17/11/2012&columnId=1821

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Σπάνιο αρχειακό υλικό εικόνας και ήχου στην ταινία «Πολυτεχνείο 1973»
Ανοίξτε ΕΔΩ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2012/11/1973.html
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 17, 2012 7:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πολυτεχνείο 2012: Υπό καθεστώς κατοχής του χρηματιστηριακού φασισμού…



Σήμερα ζούμε σπαρακτικά μια άλλη δικτατορική μπότα, πιο δόλια και ύπουλη, διότι έχει επιβληθεί με «δημοκρατικές» διαδικασίες και τα απανωτά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα…

Η εφετεινή επέτειος της Εξέγερσης του Νοέμβρη συμπίπτει με μια δίχρονη, ΑΝΟΙΚΤΗ κατοχή της Ελλάδας από τη νεοταξική χούντα του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της ΕΕ…

Η υποκρισία, συνεπώς, των καθεστωτικών δυνάμεων έχει κτυπήσει κόκκινο. Τα εκτελεστικά όργανα αυτής της ΚΑΤΟΧΗΣ μας, δηλαδή τα ποικίλα κυβερνητικά ανδρείκελα και ΟΛΑ τα κόμματα που στηρίζουν αυτό το καθεστώς, υμνολογούν (!) το Πολυτεχνείο και χύνουν ποταμούς δακρύων και ηθικών αναθυμιάσεων εναντίον του …φασισμού: Η υποκρισία σε παράκρουση…

Ο νέος φασισμός επιχειρεί να ξεπλυθεί με τον παλιό φασισμό, επιχειρεί να κρύψει το δόλιο πρόσωπό του και τη δικτατορική του βαρβαρότητα εναντίον του ελληνικού λαού με άλλοθι τη χούντα και τα πεπαλαιωμένα φασιστικά κλισέ…

Ο Φασισμός ΠΑΝΤΑ ήταν το κόμμα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της Νέας Τάξης (ο σημερινός) είναι η διεθνής «μαφία» των τραπεζιτών και των τοκογλύφων…

Συνεπώς τα ανδρείκελα αυτών των «νταβάδων» του χρήματος και της τοκογλυφίας είναι τα εκτελεστικά όργανα του νεοταξικού φασισμού…

ΟΙ σημερινοί δικτάτορες- ανδρείκελα της τοκογλυφικής χούντας μας σφάζουν και μας θάβουν ζωντανούς χωρίς ΕΛΕΟΣ, κατασπαράζουν τη χώρα και την ξεπουλούν αδίστακτα και έχουν το απύθμενο θράσος να μιλούν για την Εξέγερση του Νοέμβρη και εναντίον των δικτατοριών…

Θα κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα με δύο ακόμα κείμενα:

α). «Από το Πολυτεχνείο στο χρηματιστήριο της κάλπης»
β). «Περί «γενεών»: Καθεστωτικό τέχνασμα απάτης»


Θεωρήσαμε αναγκαίο το δεύτερο κείμενο, διότι πολλοί επιχειρούν πλαγίως (δηλαδή δολίως») να αμαυρώσουν το Πολυτεχνείο με το τέχνασμα των «γενεών». Ένα τέχνασμα που ταυτίζει την εξέγερση ενός λαού και τους ηρωικούς αγώνες του με τη «γενιά» των σφετεριστών αυτών των αγώνων, με εκείνους που κατόπιν ενσωματώθηκαν στους μηχανισμούς του καθεστώτος και της Νέας Τάξης…

Τα κείμενα Βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6102

Επίσης στην ίδια ενότητα διαβάστε ακόμα:
α). «Οι αδίστακτοι έμποροι του Πολυτεχνείου»
β). «Βρισκόμαστε στα σαγόνια του διεθνούς φασιστικού καρχαρία και εστιάζουμε στα «ακροδεξιά» περιττώματα…»
γ). «Τι είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ»


Από το Πολυτεχνείο στο χρηματιστήριο της κάλπης



Είναι μια γνωστή παλιά ιστορία: Ο μικροαστός μεταρρυθμιστής, ο λάτρης του ψηφοδελτίου, βλέπει σε όλα τα πράγματα του κόσμου μια «καλή» και μια «κακή» πλευρά και πιστεύει στους «ανθόσπαρτους δρόμους» του ψηφοδελτίου.

Είναι επίσης μια γνωστή παλιά ιστορία: Η πραγματική πορεία των πραγμάτων πολύ λίγο σκοτίζεται με τους μικροαστικούς συνδυασμούς και διασκορπίζει στον αέρα τους «ανθόσπαρτους δρόμους» των ψηφοδελτίων, τους «σωρούς» των εκλογικών αυταπατών.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ του Πολυτεχνείου, αυτό το ηρωικό και ρωμαλέο λαϊκό Κίνημα οδηγήθηκε και καναλιζαρίστηκε στους «ανθόσπαρτους δρόμους» της δημοκρατικής δημαγωγίας και καπηλείας, στο ψηφοδέλτιο!!!

Το Πολυτεχνείο έγινε προνομιούχα μετοχή στο εκλογικό χρηματιστήριο, στο χρηματιστήριο της κάλπης.




Η γενιά του Πολυτεχνείου, στη συντριπτική της πλειοψηφία, εξαργύρωσε σε αυτό το καθεστωτικό χρηματιστήριο ακόμα και το πέρασμά της από την Πατησίων και Στουρνάρη, ακόμα και το βήχα της εναντίον της χούντας.

Μετά την πτώση της χούντας όλοι τρέχανε να καταθέσουν τα πακέτα των «αντιστασιακών» μετοχών τους για να αναρριχηθούν στο μεταδικτατορικό πολιτικό σκηνικό, να εισπράξουν τα εκλογικά λύτρα του σφετερισμού της εξέγερσης του ελληνικού λαού.

Η γενιά αυτή έγινε κυρίαρχη, το νέο πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο. Η «αριστερή» αυτή γενιά του νεοταξικού κατεστημένου δεν άφησε τίποτα όρθιο. Ο εκλογικός κρετινισμός «μπολιάστηκε» με το ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟ του κύρους των λαϊκών αγώνων και το ψηφοδέλτιο έγινε το «είδωλο» του σφετερισμού…


Το ιστορικό αποτέλεσμα, σήμερα, απαστράπτει: ζούμε μια νέα χούντα, απείρως ποιο ύπουλη, δόλια και εγκληματική από τη χούντα των συνταγματαρχών.

ΖΟΥΜΕ τη χούντα της ΕΕ, του ΔΝΤ, των τραπεζών και των διεθνών μαφιών του χρήματος. Τη χούντα της Νέας Τάξης με τα ανδρείκελά της, τα κόμματα προτεκτοράτα της και τους αποτρόπαιους προπαγανδιστικούς «αριστερούς» μηχανισμούς της (ΜΜΕ).


Βρισκόμαστε υπό πολυεδρική ΚΑΤΟΧΗ, μια κεκαλυμμένη δικτατορική κατοχή, τέτοια χωρίς ιστορικό προηγούμενο…




ΚΑΙ ΟΛΟΙ αυτοί οι «άθλοι» επιτεύχθηκαν με την απάτη της «δημοκρατικής» κάλπης!!!


ΤΩΡΑ χρειαζόμαστε ΝΕΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ, ισχυρότερων πολιτικών δονήσεων για να απαλλαγούμε από αυτή τη ΝΕΑ ΦΡΙΚΗ…

Περί «γενεών»: Καθεστωτικό τέχνασμα απάτης



Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι με τις γενικές αφαιρέσεις αλλοιώνεται η πραγματικότητα και συγχωρούνται οι αμαρτίες.

Με τα τεχνάσματα των αφαιρέσεων (καθεστωτικά, απλουστευτικά τεχνάσματα) εξατμίζεται η Ιστορία, αφυδατώνονται τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των ιστορικών γεγονότων, εξαφανίζεται το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ της λαϊκής δράσης και σχηματοποιείται σε κάποια πρόσωπα που σφετερίζονται τα γεγονότα και επικυρώνονται από το καθεστώς.

Όταν μιλάμε για τη «γενιά του Πολυτεχνείου», δίχως να προσδιορίζουμε όλα τα παραπάνω, διαπράττουμε αυτή την αυθαιρεσία και εγκλωβιζόμαστε στην καθεστωτική λογική: Σε αυτήν που εμφανίζει τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη σαν έργο κάποιων προσώπων που κερδοσκόπησαν πάνω στα γεγονότα, που σφετερίστηκαν τα γεγονότα και επικύρωσαν αυτή την κερδοσκοπία και αυτόν το σφετερισμό σαν «γενιά του Πολυτεχνείου».

Αυτό το σφάλμα της υπεραπλούστευσης το έχουμε διαπράξει κακώς και εμείς σε κάποια κείμενά μας, αν και σαφέστατα καθορίζαμε πάντα ότι με το σχήμα «γενιά του Πολυτεχνείου» εννοούσαμε τις πολιτικές δυνάμεις που αν και συμμετείχαν (θετικά ή αρνητικά, οι περισσότερες αρνητικά) στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ σφετερίστηκαν αυτά τα γεγονότα και εξαργύρωσαν την όποια συμμετοχή τους στο εκλογικό χρηματιστήριο της καθεστωτικής αναρρίχησης και κομματικής ΑΠΑΤΗΣ…

Κάθε τέτοιο, όμως, σχήμα που ανάγει τις εποχές και ιδιαίτερα τις Επαναστάσεις και τα μεγάλα λαϊκά κινήματα σε «γενιές» είναι αποπροσανατολιστικό: Ένα δόλιο τέχνασμα εξαπάτησης.

Ένα δόλιο καθεστωτικό τέχνασμα διότι αδειάζει την ΙΣΤΟΡΙΑ από κάθε περιεχόμενο, αποξηραίνει τους χυμούς της, αφανίζει τη δράση του λαού, εξανεμίζει τις ΙΔΕΕΣ αυτής της δράσης, αποχρωματίζει πολιτικά τα γεγονότα, τα ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΕΙ και τα «κλειδώνει» σε καθεστωτικά καλούπια: Στα «πρόσωπα» και στα «είδωλα» των σφετεριστών-κομματικών παιχτών…

Έτσι είναι εύκολο να πούμε ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» μάς οδήγησε στη σημερινή ευρω-δουλοπαροικία και να φέρουμε σαν παράδειγμα τους Λαλιώτηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τις Δαμανάκηδες και ΣΙΑ…

Εδώ, βεβαίως, διαπράττουμε και άλλη ισοπεδωτική αυθαιρεσία, διότι δεν ήταν αυτοί που δημιούργησαν το Πολυτεχνείο, το αντίθετο μάλιστα: Αγωνίστηκαν στην αρχή να μην πάρει τις εκρηκτικές λαϊκές διαστάσεις που πήρε. Απλώς, ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, σαν κομματικά είδωλα του καθεστώτος, πλειοδότησαν σφετεριστικά πιο βάρβαρα και άπληστα από άλλους…

Γίνεται άμεσα αντιληπτό, ότι με μια τέτοια εξίσωση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» με το λαϊκό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 1973 καταδικάζεται το Πολυτεχνείο, οι ιδέες του, τα επαναστατικά του μηνύματα, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΗ: Η αυτό-οργάνωσή του…

Με τέτοια δόλια αφαιρετικά σχήματα και τεχνάσματα καταδικάζονται όλες οι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ και οι λαϊκές ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ: Η «γενιά του Γαλλικού Μάη», η «γενιά του ΕΑΜ», η «γενιά της Ρώσικης Επανάστασης», η «γενιά της Γαλλικής Επανάστασης», η «γενιά της Επανάστασης του 1821» κ.λπ…

Με τέτοια τεχνάσματα αφαιρείται από την ΙΣΤΟΡΙΑ η ΟΥΣΙΑ της: Ότι το ουσιώδες σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, σε κάθε μεγάλο λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ, σε κάθε ΕΞΕΓΕΡΣΗ είναι η ΕΙΣΒΟΛΗ στην πολιτική αρένα του Λαού, η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ, καταλυτική, ενεργητική και ανατρεπτική συμμετοχή και ΟΡΓΑΝΩΣΗ των πλατειών λαϊκών μαζών: ΕΙΝΑΙ αυτή το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ της δράσης που κινεί τα πράγματα…



Και όλη αυτή η λαϊκή θεομηνία δεν είναι «γενιά»: Είναι η δράση του λαού έξω και ενάντια σε κάθε καθεστωτικό σχήμα «γενιάς» το οποίο ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ κατασκευάζεται για να εκπορνεύσει, ακόμα και να συκοφαντήσει όλον τον εξεγερμένο λαό, όλη τη «γενιά» της λαϊκής επαναστατικής πλημμυρίδας…

Αυτό, λοιπόν, που σήμερα λέγεται «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι οι καθεστωτικοί σφετεριστές του λαϊκού ξεσηκωμού, τα πολιτικά υποκείμενα που θέλουν να σβήσουν τις επαναστατικές διεργασίες, τα αγωνιστικά μηνύματα και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ τού εξεγερμένου λαού το Νοέμβρη του 1973…

Από αυτήν την άποψη, αυτή η «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι μια ασήμαντη, ελάχιστη μειοψηφία, σε σχέση με τη «γενιά του λαού», δηλαδή με τον ελληνικό λαό που ξεσηκώθηκε το Νοέμβρη: Με το ΜΕΓΑ πλήθος των ανώνυμων αγωνιστών, αλλά και με το μέγα πλήθος των συνειδητών και επώνυμων αγωνιστών που δεν εξαργύρωσαν τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ τους στο Πολυτεχνείο…

Το σπουδαιότερο: Αυτή η «γενιά του Πολυτεχνείου» (τα κόμματα, τα πρόσωπα - σφετεριστές και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ τους) δεν έχουν απολύτως καμία ΣΧΕΣΗ με τις Ιδέες και τις Πρακτικές, με τα Οράματα και τους Σκοπούς του Πολυτεχνείου: Τη «γενιά» του εξεγερμένου ελληνικού λαού εκείνον το Νοέμβρη…

Αυτά τα αγωνιστικά οράματα, την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ πρακτικές του Πολυτεχνείου, προσπαθούν να αμαυρώσουν και να ακυρώσουν τα ανδρείκελα, κάθε κοπής και χρώματος, με το να τα ταυτίζουν με τη «γενιά του Πολυτεχνείου» που μεταλλάχτηκε σε δωσίλογους γενίτσαρους εναντίον του ελληνικού λαού…



Διαβάστε επίσης και τα κείμενα:
α) «Η χούντα του ΄67 και ο σύγχρονος φασισμός»
β). «Η κίνηση των ιδεών στα χρόνια της Χούντας»
γ). «21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 – ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ»
δ). «Το αγοραίο λίπος της ιντελλιγκέντσιας της Πλατείας Κολωνακίου»

Όλα αυτά και πολλά άλλα βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3297
Και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4404

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Παρ Νοέ 15, 2013 11:58 am, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 18, 2012 4:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πολυτεχνείο: Πρακτορικά παραμύθια για κρετίνους…



Πρακτορικά παραμύθια για την εξέγερση του Νοέμβρη έχουμε διαβάσει πολλά…

Το τελευταίο που διαβάσαμε ξεπερνάει και τα πλέον χοντροκομμένα σενάρια των μυστικών υπηρεσιών. Και μάλιστα αυτό το παραμυθάκι για μωρά παιδιά το προώθησε και ιστολόγιο που το είχαμε σε υπόληψη…

Τι λέει το πρακτορικό παραμυθάκι για νήπια; Ότι το Πολυτεχνείο το οργάνωσαν οι Ισραηλινοί για να ρίξουν τον Παπαδόπουλο, με αιχμή τους «ανθρώπους» τους: Δαμανάκη, Λαλιώτης, Τζουμάκας!!!

Διαβάστε το εμετικό, πρακτορικό παραλήρημα ΕΔΩ:
http://radiofloga.blogspot.gr/2012/11/blog-post_17.html

Αρχικά το να συκοφαντείς οποιονδήποτε χωρίς τεκμήρια αυτό και μόνο δείχνει το φαιό και ακραία πρακτορικό χαρακτήρα του δημοσιεύματος…

Βεβαίως το να καταγράψεις τους ανωτέρω στους «ανθρώπους» του Μοσέ Νταγιάν, αυτό μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό μπορεί να το κάνει.

Ο Λαλιώτης, η Δαμανάκη και ο Τζουμάκας, ΤΟΤΕ ήταν μόλις 21-22 χρόνων και παντελώς άγνωστοι για να είναι «πράκτορες» του Μοσέ Νταγιάν…

Το πιο ισχυρό όμως «στοιχείο» που δείχνει τον πρακτορικό και νοσηρό χαρακτήρα του δημοσιεύματος είναι το ΠΟΛΙΤΙΚΟ.


Τα όργανα ΤΟΤΕ του φοιτητικού κινήματος και ιδιαίτερα οι παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις (ΚΚΕ- ΚΚΕεσ.), εδώ μέσα ήταν η Δαμανάκη, με νύχια και με δόντια αγωνίστηκαν εναντίον της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου…

Η κατάληψη επιβλήθηκε ΚΟΝΤΡΑ σε όλους αυτούς, από την ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ μαζικότητα της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, με πρωτοπόρα στοιχεία την πληθώρα των πολύχρωμων επαναστατικών προζυμιών που είχαν δημιουργηθεί από την πολύχρονη αντιδικτατορική πάλη.

Το αρχικό «αρχηγείο» της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ήταν η «Εργατική Επιτροπή Κινητοποίησης» που συνεδρίαζε ανελλιπώς στην αίθουσα Γκίνη.

Δόθηκαν ομηρικές μάχες της «Εργατικής Επιτροπής» εναντίον των φοιτητικών διοικήσεων και των αριστερών κομμάτων που επεδίωκαν το πνίξιμο της κατάληψης…

Μάλιστα η ηγεσία της ΚΝΕ (ΚΚΕ), δηλαδή το κόμμα της Δαμανάκη, στην αρχή είχε χαρακτηρίσει τα γεγονότα «ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ»!!!

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς πόσο χυδαία πρακτορικό και συκοφαντικό είναι ένα τέτοιο δημοσίευμα και το γιατί το ξεφουρνίζουν σήμερα που οι μνήμες έχουν εξασθενήσει, οι νέοι δεν γνωρίζουν και τα πάντα ανάγοντα στη συνωμοσία των ειδώλων: Δηλαδή ότι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα κατασκευάζονται από τις μυστικές υπηρεσίες και τους «ανθρώπους» τους…

Αναμφίβολα οι μυστικές υπηρεσίες και οι ΝΑΤΟϊκοί έδρασαν εκείνες τις ημέρες για να αναχαιτίσουν την λαϊκή παλίρροια, να τσακίσουν το Πολυτεχνείο και για να παίξουν τα πολιτικά τους παιχνίδια για τη διάσωση του καθεστώτος.

Εξάλλου δεν χρειαζόταν να είναι κανείς μάντης για να καταλάβει, ΤΟΤΕ, ότι έρχεται θεομηνία. Εκείνες οι ημέρες, πριν ακόμα από το Πολυτεχνείο, μύριζαν μπαρούτι.

Θα αναδημοσιεύσουμε δύο χαρακτηριστικά κεφάλαια από την εργασία μας για το Πολυτεχνείο που γράφτηκε ΑΜΕΣΩΣ μετά από το Πολυτεχνείο.



Το χρονικό της Εξέγερσης

Μια συνοπτική, αλλά συνθετική εικόνα εκείνων των ημερών: Το χρονικό των γεγονότων, η ατμόσφαιρα και τα πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά του Νοέμβρη του 1973.

Ο πρώτος σταθμός του κινήματος αρχίζει με το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, στις 4 Νοεμβρίου. Πάνω από 25.000 μαζεύονται. Φωνάζουν: «Ελευθερία», «έξω οι Αμερικάνοι», «κάτω ο φασισμός». Τότε ακούστηκε και για πρώτη φορά το σύνθημα: «ΕΣΑ-ΕΣ-ΕΣ-Βασανιστές». Η αστυνομία αιφνιδιάζεται από αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία αρχίζουν. Οι διαδηλώσεις μεταφέρονται σε πολλά σημεία της Αθήνας. Οι διαδηλωτές οπισθοχωρούν, ανασυντάσσονται και επιτίθενται ολόκληρη την ημέρα, καταπατώντας ανοικτά πλέον τη χουντική νομιμότητα. Εκατοντάδες οι τραυματίες. Τριάντα άνθρωποι διαδηλωτές συλλαμβάνονται…
Στις 8 Νοεμβρίου 17 διαδηλωτές δικάζονται. Νέες μικροδιαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το μνημόσυνο λοιπόν του Γ. Παπανδρέου έδωσε την αφορμή για το ξεκίνημα μιας κατάστασης πολύχρονων πολιτικών διεργασιών: Συγκεντρώσεις, μικρές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, άνθρωποι να πηγαινοέρχονται στους δρόμους ανήσυχα, έντονες και χωρίς καμιά προφύλαξη συζητήσεις, ένας νευρικός παροξυσμός αναμονής, αυτά είναι τα εξωτερικά πολιτικά γνωρίσματα και ψυχολογικά συμπτώματα εκείνων των ημερών, πολύ ενδεικτικά της ανόδου της πολιτικής θερμοκρασίας.
Τα γεγονότα της 4ης Νοεμβρίου ο Ανδρέας Παπανδρέου τα χαρακτήρισε «αποφασιστική καμπή στον απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού». Στις «Ειδήσεις», το έντυπο που εξέδιδε το ΠΑΚ στο εξωτερικό, διαβάζουμε από τη δήλωση του Ανδρέα: «Η επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας και η χρήση ωμής βίας για την αντιμετώπιση του λαού των Αθηνών αποτελούν τρανή απόδειξη για τον συνεχιζόμενο καταπιεστικό χαρακτήρα του στρατοκρατικού καθεστώτος. Αποτελούν επίσης απόδειξη πως η αδιαλλαξία του λαού κλιμακώνεται. Πως έχει βαθιές ρίζες η απόφασή του να προχωρήσει στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις κατοχής της πατρίδας μας….».

Η απόφαση του λαού για «αναμέτρηση»εκδηλώνεται λίγες μέρες μετά: Στις 14 του Νοέμβρη!
Όταν εκείνο το μεσημέρι, ομάδες φοιτητών κατηφόριζαν προς το Πολυτεχνείο, κανένας δεν φανταζόταν το τι θα επακολουθούσε. Και στους πιο ενθουσιώδεις, που έτρεχαν συνεπαρμένοι από τη σκέψη της διαδήλωσης, δεν περνούσε από το μυαλό τους, ότι η ενέργειά τους αυτή θα γινόταν το σπίρτο που θα άναβε μια τεράστια πυρκαγιά. Ακόμα και ύστερα από την πρώτη ημέρα τίποτα δεν έδειχνε ότι το φοιτητικό κίνημα θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις λαϊκού τυφώνα. Το κίνημα, ωστόσο, από το πρώτο βράδυ είχε προχωρήσει πολύ πιο πέρα από ό,τι φαντάζονταν και οι πιο αισιόδοξοι. Ήταν τέτοια η συσσώρευση και τα αποθέματα των εκρηκτικών υλών που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την ανάφλεξή τους. Και εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά: Οι ηγεσίες τότε των δύο παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν ήθελαν την κατάληψη, προσπάθησαν το πρώτο βράδυ να την «σπάσουν». Υπερφαλαγγίστηκαν όμως από τα γεγονότα και ακολούθησαν…
Αυτό το γεγονός και μόνο αποδεικνύει ότι καμιά ομάδα «προβοκατόρων» (ακούστηκε και αυτή η συκοφαντία ενάντια στην κατάληψη και όχι μόνο από τη χούντα) δεν θα μπορούσε να δώσει ζωή στο ξεσήκωμα του Νοέμβρη, αν αυτό δεν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας…

Από την πρώτη, λοιπόν, ημέρα της κατάληψης, εκδηλώνεται μια αυθόρμητη, ενεργητική συμπαράσταση του λαού, με συμμετοχή όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων του πληθυσμού. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, μεταφέροντας τη φωνή των εξεγερμένων φοιτητών σε ολόκληρη την Αθήνα, αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα συγκέντρωσης και επιτάχυνσης της μαζικής κίνησης.

Η Αθήνα εκείνες τις ημέρες είχε μεταβληθεί σε ένα ηφαίστειο με ισχυρές δονήσεις, που ξεσήκωνε ολοένα πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού. Ο αριθμός των εξεγερμένων αυξάνει με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου. Ο γιγάντιος αυτός κυκλώνας, αρχίζει να τραντάζει όλες τις περιοχές της ελληνικής κοινωνίας. Τα πρώτα συμπτώματα μετάδοσής του στην εργατική τάξη γίνονται καθαρά: Ο αριθμός συμμετοχής των εργατών αυξάνει με καταπληκτική ταχύτητα. Οι οικοδόμοι ετοιμάζονται να κατέβουν σε απεργία. Το σύνθημα της «γενικής απεργίας» έχει φτάσει σε πολλά εργοστάσια και συζητείται. Τα Μέγαρα έχουν εξεγερθεί. Η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα έχουν μπει στον αγώνα…

Το απόγευμα της Παρασκευής (16 Νοέμβρη) ολόκληρη η Αθήνα ζει τον πυρετό της εξέγερσης. Την επαναστατική αυτή θύελλα την εκφράζει παραστατικά το ακόλουθο τηλεφώνημα, μαγνητοφωνημένο από το ΠΑΚ Τορόντο, καταγραμμένο στις «ειδήσεις» του Νοεμβρίου 1973: «Η Αθήνα καίγεται! Παντού φωτιές! Οι άνθρωποι είναι έξω στους δρόμους. ¶κου του πυροβολισμούς; ¶κου! ¶κου! Ο λαός κατέλαβε το υπουργείο Δημόσιας Τάξεως και τη Νομαρχία Αττικής. Δεν τους νοιάζει για τη ζωή τους. Να μπορούσες να το δεις, να μπορούσες να το δεις!».

Η κατάσταση δεν αφήνει άλλα περιθώρια στο καθεστώς του Παπαδόπουλου να συνεχίσει το σκηνοθετημένο παιχνίδι της «φιλελευθεροποίησης». Η χούντα δείχνοντας το αληθινό της πρόσωπο, επιτίθεται με απροκάλυπτη βιαιότητα και κτηνωδία. Οι δρόμοι της Αθήνας έχουν μεταβληθεί σε πεδίο αιματηρών συγκρούσεων. Παντού έχουν υψωθεί οδοφράγματα και πραγματοποιούνται ηρωικές και βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία και το στρατό.
Στις τρεις τα ξημερώματα εισβάλουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Ιστορική θα μείνει η τελευταία φράση του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού: «Θα αγωνιστούμε μέχρι την τελευταία στιγμή…».
Την επόμενη ημέρα η χούντα εξαπολύει ένα μαζικό κύμα τρομοκρατίας και συλλήψεων. Τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα των «αποφασίζομεν» και «διατάσσομεν» διαδέχεται ένα το άλλο. Ωστόσο ο λαός δεν έχει δειλιάσει και συνεχίζει να μάχεται. Σε πολλά μέρη των Αθηνών πραγματοποιούνται συγκρούσεις και παντού αντηχεί η κραυγή: «Δολοφόνοι»…

Εκείνες τις ημέρες ο λαός έμαθε ότι όταν αγωνίζεται υπάρχουν αποτελέσματα. Κα αυτό το μεγάλο δίδαγμα εκείνων των ημερών δεν πρέπει να ξεχνάμε σήμερα…

Σημείωση: Ακολουθεί: «Τα χαρακτηριστικά της Εξέγερσης».

Τα χαρακτηριστικά της Εξέγερσης

Σε πολλούς εγκεφάλους οι εξεγέρσεις φαίνονται σαν έργο «παραφρόνων», αν όχι «προβοκατόρων». Πάντα μια επαναστατική θύελλα παρουσιάζεται σαν παραφροσύνη σε εκείνους που σαρώνει και εκμηδενίζει. Όσοι, όμως, συμμετέχουν σε αυτή και τη ζουν είναι κάτι το συγκλονιστικό, μια «αταξία» μέσα στην οποία προβάλλει κάτι το καινούργιο, μια τακτοποίηση ανθρώπων και ιδεών γύρω από καινούργιους άξονες. Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό κάθε Επανάστασης.
Το Νοέμβρη, αυτό που εντυπωσίασε ήταν η αριθμητική έκταση του κινήματος και η εκρηκτική του διάσταση. Δεν μιλάμε για το βάθος του, αλλά για την ταχύτητα των ποσοτικών συσσωρεύσεων και τον οξύ χαρακτήρα του.
Το κίνημα του Νοέμβρη, εκτός από τους φοιτητές που ήταν οι πρωτοπόροι, αγκάλιασε όλα τα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού. Ένα φαινόμενο που επίσης παρατηρήθηκε και εντυπωσίασε ήταν η μεγάλη συμμετοχή των μαθητών.
Το ουσιώδες, όμως, χαρακτηριστικό του ήταν το παραμέρισμα της χουντικής νομιμότητας. Οι εξεγερμένοι δεν δέχονταν καμιά εξουσία έξω από τη δική τους και αδίσταχτα συγκρούονταν με τις δυνάμεις της χουντικής καταστολής. Η μόνη εξουσία που αναγνώριζαν ήταν εκείνη που γεννιόταν από τους ίδιους στο δρόμο. Και επειδή η εξουσία βρισκόταν πραγματικά στο δρόμο, η πολιτική γινότανε στο δρόμο. Και ο δρόμος υπήρξε μια πολιτική σχολή με ασυναγώνιστη δύναμη.
Η απελευθέρωση της πρωτοβουλίας και της δραστηριότητας του λαού, η άμεση συμμετοχή του στις αποφάσεις, η ελεύθερη έκφραση των ιδεών, η αφύπνιση των δημιουργικών ικανοτήτων, υπήρξαν διαδικασίες που έδωσαν γιγάντια ώθηση στην πολιτική σκέψη. Το Πολυτεχνείο έμοιαζε όλες εκείνες τις μέρες, σαν ένα καζάνι που έβραζε: Διαρκείς και επεισοδιακές συνελεύσεις, όμιλοι να καυγαδίζουν έντονα, να συζητούν, να γράφουνε συνθήματα και προκηρύξεις, πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα, επιθετικά, λαίμαργα να ρουφήξουν τα πάντα που γίνονταν γύρω τους, μια κίνηση διαρκής, νευρική, έντονη. Αυτά είναι τα εξωτερικά συμπτώματα εκείνων των ημερών που αντανακλούσαν τις τρομακτικές διεργασίες που συντελούνταν στη συνείδηση των εξεγερμένων. Το πλήθος διψασμένο ρουφούσε άπληστα, αναμασούσε τις εντυπώσεις, έφτυνε τα μικρά και τυχαία κι έκανε το βαρύ απολογισμό του.
Οι συνελεύσεις που γίνονταν σαν μια αυθόρμητη οργανική έκφραση του κινήματος, έδειχναν στους εξεγερμένους, πώς συντελούνται στην πράξη οι διαδικασίες της συμμετοχής στις αποφάσεις, πώς αναδεικνύονται οι ηγέτες και πώς αυτή η συμμετοχή συντελεί στην απελευθέρωσή τους και στην πολιτική συνειδητοποίηση.
Τα έμβρυα αυτά της δυαδικής εξουσίας (μιας άλλης δηλαδή εξουσίας που αναιρούσε στην πράξη την καπιταλιστική εξουσία), δίνουν το οργανωτικό, αντικαπιταλιστικό στίγμα της Εξέγερσης. ΓιΆ αυτό αυτή η μορφή της πραγματικής, ζωντανής δημοκρατίας, έχει παρασιωπηθεί τελείως…
Τέλος, το Πολυτεχνείο τις μέρες της κατάληψης ήταν μια μικρή κοινωνία που λειτουργούσε με υποδειγματική τάξη, χωρίς κανένα εξαναγκασμό και με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης στα μέλη του. Μια κοινωνία που το κάθε τι που γινόταν παρουσίαζε χαρακτήρα δημιουργικό, αναμφισβήτητα απελευθερωτικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σημείωση: Οι σημερινές καταλήψεις δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Αυτό το γράφω γιατί κάποιοι επιχείρησαν να ταυτίσουν το Πολυτεχνείο με τη «δημοκρατία» των κουκουλοφόρων…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 22, 2012 9:43 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ένας «μπράβος» του ΚΚΕ πήρε τον πέλεκυ…



Όπως ήδη γράψαμε, όταν οι μνήμες εξασθενίζουν και αλλοιώνονται τότε βρικολακιάζουν οι ποικίλοι και πολύχρωμοι πλαστογράφοι της ιστορίας…

Οι πλέον διαβόητοι και θρασύτατοι είναι τα ιδεολογικά και πολιτικά ραχιτικά τέκνα του σταλινισμού: Αυτά προέρχονται από τη μεγάλη Σχολή της πλαστογραφίας της σοβιετική γραφειοκρατίας.

Είναι γνωστές πλέον οι σταλινικές παραποιήσεις και οι πλαστογραφίες της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ακόμα και μοντάζ φωτογραφιών έκαναν για να εξαλείψουν τους ΜΗ αρεστούς πρωταγωνιστές της Επανάστασης (Τρότσκι)…

Είναι επίσης πασίγνωστο ότι στο Πολυτεχνείο η ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με νύχια και με δόντια, αγωνίστηκε για να σπάσει η κατάληψη!!!

Είναι ακόμα γνωστό ότι η «Πανσπουδαστική», στο φύλο 8 (Γενάρης-Φλεβάρης 1974), έγραφε:

"....προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου, τη Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη - Καραγιαννόπουλου..., ...με σκοπό να προβάλλουν, με κάθε μέσο προβοκάτσιας ή τραμπουκισμού, γελοία και αναρχικά συνθήματα..., ...για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου..., ...και ενάντια στη χουντομαρκεζινική κυβέρνηση..." !!!

Αυτοί, λοιπόν, οι οποίοι αποκάλεσαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Γενάρη του 1974 (!!!) «προβοκάτσια» και αγωνίστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο για το «σπάσιμο» της Κατάληψης και όταν υπερφαλαγγίστηκαν από τα γεγονότα …ακολούθησαν, ήρθαν κατόπιν να γράψουν την Ιστορία στα κομματικά τους μέτρα και να ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΟΥΝ ασύστολα την Εξέγερση του Νοέμβρη…

Σήμερα, αφού οι ιστορικές μνήμες έχουν ισοπεδωθεί και αλλοιωθεί αναπαράγουν, τα σταλινικά τέκνα της πλαστογραφίας, και άλλες ψευδολογίες: Αποκαλούν «αντικομμουνιστικό μυστήριο μύθο» αυτά περί «Πανσπουδαστικής»:

«Ένα από τα αγαπημένα θέματα των αντικομμουνιστών είναι το… « μυστήριο του φύλλου Νο 8 της Πανσπουδαστικής» και ο ρόλος της ΚΝΕ στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Στον Εργατικό Αγώνα σκοπεύαμε να ασχοληθούμε με το θέμα για να ανασκευάσουμε αυτό το μύθο…».


Όποιος διαβάσει το κείμενο του «Εργατικού Αγώνα» θα βρεθεί μπροστά σε μια αρμαθιά σοφιστειών, αοριστιών, ηθικολογικών μελοδραμάτων για τις θυσίες και τους μάρτυρες κομμουνιστές, αφόρητων ψευδολογιών και συκοφαντικών υπονοουμένων: Τα γνωστά «εργαλεία» της σταλινικής σκέψης και προβοκατορολογίας (όσοι δεν είναι με το ΚΚΕ είναι «αντικομμουνιστές» και όσοι το αμφισβητούν «προβοκάτορες»…).

Το Κείμενο βρίσκεται ΕΔΩ:

http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-03-12-20-13-03/558--8-

Δεν θα σχολιάσουμε το κείμενο, δεν αξίζει τον κόπο. Έχουμε γράψει τόσα πολλά για το Πολυτεχνείο που κάθε αναγνώστης είναι σε θέση να κρίνει. Εξάλλου σήμερα ο ρόλος του ΚΚΕ έχει αποκαλυφτεί εντελώς και τα γαυγίσματα των «μπράβων» του δεν πείθουν κανένα…

Θα μείνουμε μόνο σε μία παράγραφο του κειμένου, αποκαλυπτική του συνειδητού ΨΕΥΔΟΥΣ και της προβοκατόρικης ΛΟΓΙΚΗΣ του αρθρογράφου:

«Οι μοναδικές «αριστερές» εκδόσεις που κυκλοφορούσαν ελεύθερα επί χούντας ήταν οι Νέοι Στόχοι. Επρόκειτο για εκδόσεις τροτσκιστικού προσανατολισμού! Την ίδια στιγμή που αυτές οι εκδόσεις επιτρέπονταν, η συγκέντρωση άνω των τριών ατόμων αποτελούσε ποινικό αδίκημα, ενώ η δράση των εργατικών σωματείων και των πολιτικών κομμάτων είχε απαγορευτεί».

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας, δόλιος και σαφέστατος υπαινιγμός ότι «Οι Νέοι Στόχοι» ήταν της χούντας, καθώς και «εμβόλιμη» κουτοπονηριά, διότι οι «Νέοι Στόχοι» πετιούνται, έτσι ξεκάρφωτα στο κείμενο, χωρίς να συνδέονται με το πρόβλημα που «αναλύει» ο αρθρογράφος.

Οι «Νέοι Στόχοι» συνδέονται αυθαίρετα και πονηρά γιατί στοχεύουν στο σήμερα, στοχεύουν το ΡΕΣΑΛΤΟ το οποίο αποτελεί την κληρονομιά των «Νέων Στόχων»: Τέτοια σταλινική «εφευρετικότητα»!!!

Το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και δόλιο ψεύδος: Οι Νέοι Στόχοι ΔΕΝ ήταν «Οι μοναδικές «αριστερές» εκδόσεις που κυκλοφορούσαν»!!!

Πριν από τους «Νέους Στόχους», 1968-1969, είχαν ξεφυτρώσει εκδοτικοί οίκοι οι οποίοι είχαν σπάσει τη χουντική «νομιμότητα».

Από το 1970-71, που άρχισαν και οι Νέοι Στόχοι», η Αθήνα είχε γεμίσει από μικρούς εκδοτικούς οίκους-στέκια.

Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της «Εστίας» στις 22/11/1971 με τον τίτλο τα «Ερυθρά έντυπα»:

«Είναι, πράγματι, απαράδεκτος η ασυδοσία, η οποία παρατηρείται εις την χώρα μας –και δη υπό καθεστώς εντόνως αντικομμουνιστικόν! Αναφορικώς με την ελευθέραν κυκλοφορίαν πάσης φύσεως κομμουνιστικών εντύπων…

» Χαρακτηριστικόν παράδειγμα, όπου αθορύβως ο κομμουνισμός θέτει δυναμίτιδα εις τα θεμέλια του αστικού καθεστώτος, αποτελεί το εξής γεγονός, το οποίο και σας αναφέρω: Ακριβώς δίπλα της εισόδου ενός των μεγαλυτέρων λειτουργούντων εν Αθήναις φροντιστηρίων, επί της οδού Σόλωνος, όπου φοιτούν εκατοντάδες νέων, που προετοιμάζονται δια τας εισιτηρίους εξετάσεις των Ανωτάτων Σχολών, λειτουργεί βιβλιοπωλείον, επί της προθήκης του οποίου «φιγουράρουν» εν μέσω των εγχειριδίων της Αλγέβρας, Γεωμετρίας, Φυσικής, Χημείας κλπ κατ΄αποκλειστικότητα και τα εξής: Τσε Γκεβάρα: «Πολιτικά Κείμενα», προλογίζει ο Φιντέλ Κάστρο. Περιοδικόν «Νέοι Στόχοι»: Μεταξύ των καθαρώς κομμουνιστικών περιεχομένων του, προηγείται η «Προσφώνηση στην Ένωση κομμουνιστών» υπό των Μαρξ-΄Ενγκελς. Λ. Τρότσκι: «Ιστορία της Ρωσσικής Επαναστάσεως», και πλείστα παρεμφερή…».


Ο «κομμουνιστής» αρθρογράφος, σαν κακέκτυπο του σταλινισμού που είναι, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ όλη αυτήν την αριστερή εκδοτική καταιγίδα και επικεντρώνει μόνο στους «Νέους Στόχους» σαν «οι μοναδικές αριστερές εκδόσεις»: Τέτοια πλαστογράφηση της Ιστορίας…

Πιο αναλυτικά για το εκδοτικό φαινόμενο της εποχής διαβάστε το άρθρο:
«Η κίνηση των ιδεών στα χρόνια της Χούντας»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3297

Με τέτοιου είδους συκοφαντικές ψευδολογίες, αφορισμούς, υπονοούμενα και ηθικά δάκρυα επιχειρεί ο άμοιρος «μπράβος» του ΚΚΕ να ανασκευάσει την ιστορία και να συγκαλύψει τις αμαρτίες της ηγεσίες του κόμματός του…

Ξεχνά όμως ένα βασικό: Όποιος σκαλίζει τις ακαθαρσίες του αυτές βρομάνε και πιο πολύ…

Και οι ακαθαρσίες του κόμματός του και του σταλινισμού είναι ΟΓΚΟΙ και βουνά…

Και σήμερα ο ελληνικός λαός τις έχει δει, γι αυτό έχει στείλει το ΚΚΕ στον σκουπιδοτενεκέ…

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες