Ο «Αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ «οδηγός» στην αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Ο «Αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ «οδηγός» στην αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ
ή
Ο καθεστωτικός φαύλος κύκλος των εκλογικών «ανατροπών».



Σπέρνει κανείς θανάσιμες αυταπάτες όταν διακηρύσσει ότι ένα καθεστώς σε κατάσταση αποσυνθετικής κατάρρευσης ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ από μόνο του, αυτόματα, και μάλιστα μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Η κατάρρευση του καπιταλιστικού κυβερνητικού οικοδομήματος όταν δεν υπάρχει το επαναστατικό ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ το οποίο θα προωθήσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ συνολικά του καθεστώτος, οδηγεί στην αναπαλαίωση με τα ίδια υλικά της σήψης. Τότε δηλαδή το καθεστώς «αναγεννάται» από την τέφρα του.

Η πολιτική μας ιστορία έχει τελεσίδικα αποφανθεί και πάνω σ’ αυτό. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός είναι ο φαύλος κύκλος των εκλογικών αναπαλαιώσεων (θα το δούμε στη συνέχεια).

Πολλοί μεθάνε με την προσδοκία ότι οι σημερινές εκλογές θα «ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ» το πολιτικό σκηνικό, επειδή θα καταγράψουν απλώς την κατάρρευση των δύο κυβερνητικών κομμάτων και θα αναδείξουν κάποιες άλλες δυνάμεις, κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ ή τους παρακρατικούς θύλακες της Χρυσής Αυγής.

Αναμφίβολα η κατάρρευση αυτού του κυβερνητικού οικοδομήματος (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ) είναι ένα θετικό βήμα, κυρίως επειδή θα επιφέρει πολιτικές ζυμώσεις και θα ξαναφέρει στο προσκήνιο κάποια ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα, ωστόσο αυτό το βήμα δεν είναι απλώς ΜΕΤΕΩΡΟ, αλλά και βήμα για να εγκλωβιστεί η λαϊκή ΟΡΓΗ σε νέες θανάσιμες ΟΥΤΟΠΙΕΣ, στους εκλογικούς αγωγούς ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗΣ του καθεστώτος, στο άνοιγμα του νέου φαύλου κύκλου της εκλογικής ΑΠΑΤΗΣ.

ΟΣΟΙ καλλιεργούν απλώς την ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ της κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού, μέσω αυτών των εκλογών, δίχως να υπογραμμίζουν και να αναλύουν ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ τα νέα «δολώματα» και «αγκίστρια» της αναπαλαίωσης του καθεστώτος, συμβάλλουν στη διάδοση της καθεστωτικής μυθολογίας και στην ανακύκλωση του φαύλου εκλογικού κύκλου.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ η κατάρρευση των δύο κυβερνητικών πυλώνων, όσο και αν αυτή αποτυπωθεί εκλογικά, καμία ΑΝΑΤΡΟΠΗ του πολιτικού σκηνικού δεν θα επιφέρει. Απλώς θα ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΕΙ τις καθεστωτικές δυνάμεις και θα ανοίξει το νέο κύκλο της ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗΣ του καθεστώτος, αν οι θετικές πολιτικές ζυμώσεις που θα προκληθούν από αυτήν την αναδιάταξη δεν προσλάβουν ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ χαρακτήρα, δηλαδή χαρακτήρα πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ στο δρόμο.

Με τα σημερινά δεδομένα του λαϊκού κινήματος αυτή η εκλογική «ανατροπή» του πολιτικού σκηνικού οδηγεί στον εκλογικό κρετινισμό και στην Πίστη στα νέα πολιτικά σχήματα της εκλογικής ΑΠΑΤΗΣ.

Το κυριότερο και το χειρότερο από αυτά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: Η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, η αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ με ένα νέο πολιτικό έκτρωμα, παρασάγγας πίσω από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό-προβάλλεται και προβάλλεται από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς σαν τη «δύναμη ανατροπής». Ουσιαστικά σαν τη δύναμη εκείνη που θα «ανανεώσει» (αναπαλαιώσει) τον κυβερνητικό πυλώνα του ΠΑΣΟΚ και τις ιστορικές του κληρονομιές (βενιζελισμός, Ένωση Κέντρου, κ.λπ), σαν τη δύναμη που θα ενώσει όλα τα «τεμάχια» και αποκόμματα του ΠΑΣΟΚ και της «αριστεράς», ΣΕ ένα νέο κυβερνητικό κόμμα…

Θα επαναληφτεί δηλαδή ο μεταδικτατορικός κύκλος όπου η Ένωση Κέντρου ξεψυχούσε και το ΠΑΣΟΚ αναπαλαίωνε το σκηνικό με την απορρόφηση της ‘Ενωσης Κέντρου και άλλων «αριστερών» και «δημοκρατικών» δυνάμεων…

Αυτός ο φαύλος κύκλος των εκλογικών «ανατροπών» και αναπαλαιώσεων διατρέχει σαν κόκκινη γραμμή την πολιτική μας ιστορία.

Αν παρατηρήσουμε την ιστορία θα διαπιστώσουμε τούτο: Ότι οι αναπαλαιώσεις της συντηρητικής παράταξης (Δεξιά) ήταν ισορροπημένες και με μικρότερους εσωτερικούς κραδασμούς, ενώ οι αναπαλαιώσεις στην «προοδευτική παράταξη» (στα καθαρόαιμα καπιταλιστικά κόμματα) ήταν επώδυνες «γέννες», περνούσαν μέσα από διασπάσεις του «προοδευτικού» χώρου.

Π.χ. Από τον «Ελληνικό Συναγερμό» του Παπάγου περάσαμε ομαλά στην ΕΡΕ του Καραμανλή.

Ο Καραμανλής, ο δοτός από το παλάτι αρχηγός του κόμματος του Παπάγου, αντικατέστησε, το Γενάρη του 1956 τον «Ελληνικό Συναγερμό» με την «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση» (ΕΡΕ), εμπλουτίζοντας το νέο αυτό κόμμα με διάφορες πτέρυγες του Κόμματος των Φιλελευθέρων, όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γρηγόριος Κασιμάτης…

Η συνέχεια της ΕΡΕ ήταν η «Νέα Δημοκρατία»: Και εδώ οι εσωτερικές τριβές είχαν επεισοδιακό χαρακτήρα…

Στην άλλη παράταξη τα πράγματα δεν ήταν ομαλά. Ο Βενιζελισμός «ανανεωνόταν» (αναπαλαιωνόταν) μέσα από σφοδρές και οδυνηρές διασπάσεις.

Η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου ήταν το προϊόν μιας διαδικασίας διασπάσεων και συνθέσεων του βενιζελικού χώρου.

Το κόμμα των «Φιλελευθέρων» (βενιζελικό) είχε καταρρεύσει ολοκληρωτικά τα χρόνια 1958-1961, τότε που δεύτερο κόμμα στις εκλογές είχε αναδειχτεί η «αριστερά» (ΕΔΑ).

Το 1961 ο Γεώργιος Παπανδρέου αναπαλαίωσε, ανασύνθεσε και αναβίωσε τον ελληνικό φιλελευθερισμό ιδρύοντας το κόμμα Ένωση Κέντρου, ένα συνασπισμό των παλιών φιλελεύθερων βενιζελικών και απογοητευμένων συντηρητικών.

Σημείωση: Αν εξετάσει κανείς την ιστορία του Γεωργίου Παπανδρέου θα διαπιστώσει ότι στην αφετηρία της (1935) είχε σαν σημαία της το «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό».

Με πιο ριζοσπαστικό «σοσιαλισμό» ξεκίνησε και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.

Μετά την πτώση της χούντας η Ένωση Κέντρου υπήρχε ακόμα με το Γεώργιο Μαύρο και άλλα αποκόμματα τύπου Ζίγδη.

Ενδεικτικά είναι τα αποτελέσματα των εκλογών του 1974:

Νέα Δημοκρατία Κωνσταντίνος Καραμανλής 2.669.133, 54,37%

- Ένωσις Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.) Γεώργιος Μαύρος 1.002.559, 20,42%

- Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) Ανδρέας Παπανδρέου 666.413, 13,58%

- Ενωμένη Αριστερά (Ε.Α.) Ηλίας Ηλιού 464.787, 9,47%

- Εθνική Δημοκρατική Ένωσις (Ε.Δ.Ε.) Πέτρος Γαρουφαλιάς 52.768, 1,08%

Δημοκρατική Ένωση Κέντρου (Δ.Ε.Κ.) Ιωάννης Ζίγδης 8.509, 0,17%

Γίνεται ορατό ότι ο καθεστωτικός πυλώνας της Ένωσης Κέντρου είχε καταρρεύσει και πρόβαλε παλιρροϊκά ο νέος καθεστωτικό πυλώνας της ριζοσπαστικής «σοσιαλιστικής» ρητορείας…

Σήμερα ανοίγει ένα νέος κύκλος που θα συνεχίσει το φαύλο αυτό εκλογικό κύκλο της ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗΣ. Το ΠΑΣΟΚ καταρρέει και ο αγώνας μέχρι εσχάτων επικεντρώνεται στο ποια δύναμη θα ηγεμονεύσει, θα ανασυνθέσει και θα αναπαλαιώσει το καταρρέον ΠΑΣΟΚ.

Φαίνεται ότι ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα αναπαλαιώσουν τη ΣΗΨΗ και την κατάρρευση του πασοκικού κράτους και παρακράτους…

Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν πολλοί είναι ότι όλα αυτά δεν αποτελούν ΑΝΑΤΡΟΠΗ του πολιτικού σκηνικού, αλλά ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ του και ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ του με τις πιο μοχθηρές δυνάμεις της νεοταξικής «αριστεράς»: Τον ΣΥΡΙΖΑ…

Χωρίς επαναστατικό κίνημα καμία ανατροπή δεν μπορεί να υπάρξει και χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό ΚΙΝΗΜΑ: Αυτά για τους πολύχρωμους «αριστερούς» που μεθάνε με την «επανάσταση» του ψηφοδελτίου…

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

ΣΥΡΙΖΑ: ο βάλτος της ΑΠΑΤΗΣ και της αδιέξοδης αμηχανίας



Όπως ήδη γράψαμε τα εκλογικά αποτελέσματα καταγράφουν σαφέστατα την ΑΔΙΕΞΟΔΗ κρίση του συστήματος και την κατακλυσμιαία αποδόμηση του κυβερνητικού του οικοδομήματος.

Να τονίσουμε ακόμα ότι αυτό το κυβερνητικό αδιέξοδο δεν μπορεί να ξεπεραστεί ΟΜΑΛΑ, μέσω δηλαδή των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, όσες εκλογικές αναμετρήσεις και αν επιχειρηθούν.

Πιθανότατα να βαδίσουμε και σε μια άλλη εκλογική αναμέτρηση, μήπως και κάτω από το τρομοκρατικό φάσμα της ακυβερνησίας, της απειλής για «χρεοκοπία» (αυτή που έχει συντελεστεί, αλλά δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως) και της κούρασης του κόσμου υπάρξει κάποια εκτόνωση της λαϊκής ΟΡΓΗΣ και επιτευχθούν πιο ευνοϊκοί όροι για ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ σχήματα έκτακτων «εθνικών αναγκών»…

ΟΜΑΛΗ, πάντως, κοινοβουλευτική διέξοδος, όσες εκλογές και να γίνουν, δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτό που θα υπάρξει είναι τα παιχνίδια των πολιτικών σκακιστών του καθεστώτος (κομμάτων), τα υπόγεια σενάρια των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων) για καταστάσεις ανοικτών εκτροπών και πραξικοπημάτων, πολιτικές εκτρώσεις και καιροσκοπικές επιμειξίες…

Θα ζήσουμε καταστάσεις όχι απλώς πρωτόγνωρες, αλλά απέραντης σχιζοφρένειας, καταστάσεις που αν υπήρχε ένα στοιχειωδώς οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα και ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα οδηγούσαν απευθείας σε συνθήκες ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ και θα άνοιγαν διάπλατα το δρόμο της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ του συστήματος…

Και είναι αυτή η βαθιά, αδιέξοδη και αθεράπευτη κρίση και σήψη του συστήματος με τη συνακόλουθη αποδόμηση και κατάρρευση του κυβερνητικού οικοδομήματος που αποτελούν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ κριτήριο του τι είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ η δύναμη που έχει σαν στρατηγικό στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ τα αδιέξοδα του καθεστώτος για να το ανατρέψει ή είναι «αριστερά» η δύναμη που αγωνίζεται να διασώσει το σύστημα και προτείνει μια «αριστερή» διαχείριση της κρίσης και των πολιτικών αδιεξόδων;

ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι η δύναμη της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, η ασυμφιλίωτη δύναμη ανατροπής και ΟΧΙ το σωσίβιο διάσωσης του καθεστώτος.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ χρησιμοποιεί τις εκλογικές διαδικασίες ΟΧΙ για να διαχειριστεί κυβερνητικά την κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, αλλά για να καταγγείλει αυτή την ΑΠΑΤΗ των εκλογικών διαδικασιών, την ΑΠΑΤΗ της «αριστερής» διαχείρισης, και για να συμβάλλει από καλύτερες θέσεις στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ δρόμο ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Στην οργάνωση και συνειδητοποίηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην αυτό-οργάνωση και πολιτική οργάνωση της λαϊκής οργής…

Γίνεται σαφέστατο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία, απολύτως καμία, σχέση και γεύση με την έννοια «Αριστερά», με την αριστερή Θεωρία και Πράξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εναγωνίως επιχειρεί να πείσει τα μεγάλα αφεντικά ότι ο αποτελεσματικότερος δρόμος για να διασωθεί και να αναπαλαιωθεί το καθεστωτικό οικοδόμημα είναι μια κυβέρνηση «αριστερής διαχείρισης», μια κυβέρνηση πολιτικών επιμειξιών από όλα το φάσμα των καθεστωτικών χρωμάτων.

Το τρικ του ΣΥΡΙΖΑ για μια «αριστερή ενότητα» εξουσίας, δηλαδή για μια καιροσκοπική ενότητα «αριστερής διαχείρισης» της ευρω-αποικίας «Ελλάς», δεν είναι μόνο τρικ αυθάδους δημαγωγίας, αλλά και δόλιας σκοπιμότητας, διττής:

α). Με το εύηχο αυτό ρητορικό τέχνασμα που συγκινεί συνθηματικά τον κόσμο (δηλαδή τον παγιδεύει συναισθηματικά) επιχειρεί να περιθωριοποιήσει κάθε αυθεντική Αριστερή δύναμη και κυρίως να φέρει σε αδιέξοδο το δειλό, το νωθρό και το ραγιάδικο στην αστική νομιμότητα, ΚΚΕ.

Πράγματι το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να απαντήσει πειστικά στο τέχνασμα του Τσίπρα, διότι είναι δέσμιο της «δημοκρατικής νομιμότητας» του καθεστώτος. Τι να πει ένα κόμμα που αποτελεί την εγγύηση της αστικής νομιμότητας: Ότι δεν πιστεύω σε αυτή τη νομιμότητα, δεν πιστεύω στον κοινοβουλευτικό δρόμο ανατροπής του καθεστώτος;

Το ΚΚΕ καταναλώνει σωστές ΓΕΝΙΚΕΣ θέσεις για την ΕΕ, την καπιταλιστική κρίση και τα αδιέξοδά της, αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΑ δεν δίνει καμία προοπτική εξουσίας. Ορθά, βεβαίως, δεν δίνει προοπτική μιας ανατρεπτικής αριστερής εξουσίας μέσω της εκλογικής ΑΠΑΤΗΣ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν δίνει και ΚΑΜΙΑ προοπτική ΕΞΟΥΣΙΑΣ μέσω του αριστερού, ανατρεπτικού δρόμου: Την καθημερινή και μαχητική ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, τη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ συγκρότηση και αυτό-οργάνωση της λαϊκής οργής.

Το ζήτημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ για ένα αριστερό κόμμα μπαίνει από την ίδια την ανάπτυξη και οργάνωση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, από τις δικές του μορφές εξουσίας και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ισοπεδώσει κάθε έννοια ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, έχει ισοπεδώσει, με την πολιτική του, κάθε ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ ιμάντα, αλλά και κάθε «εθνικό ιμάντα» της κοινωνικής μας ΣΥΝΟΧΗΣ…

Βεβαίως και ο ΣΥΡΙΖΑ τα ίδια κάνει, ιδιαίτερα στα «εθνικά ζητήματα» αποτελεί και την ιδεολογική εμπροσθοφυλακή του καθεστώτος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ διαλαλεί ΑΝΟΙΚΤΑ ότι θέλει να διασώσει το καθεστώς και μάλιστα να διαχειριστεί την κρίση και σήψη του. Έτσι δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταναλώνει κοπανιστό «αριστερό» αέρα…

β). Ο δεύτερος στόχος του δημαγωγικού τρικ περί «ενότητας της αριστεράς» συνίσταται σε τούτο: Στην παγίδευση των ποικίλων αριστερών δυνάμεων και κυρίως του λαϊκού κόσμου της Αριστεράς, στο καθεστωτικό κανάλι της κυβερνητικής αναρρίχησης και διαχείρισης, δηλαδή της διάσωσης και αναπαλαίωσης του καθεστώτος.

Με πιο απλά λόγια: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να νοθεύσει και να διαφθείρει το λαϊκό επαναστατικό αίσθημα, να μολύνει τον υγιή πυρήνα της μικροαστικής οργής και έκρηξης, ώστε να κατευθύνει τα πάντα στην καταστροφική ΟΥΤΟΠΙΑ της «αριστερής» κυβερνητικής διαχείρισης του συστήματος…

Το δημαγωγικό και πολιτικά δόλιο τέχνασμα του ΣΥΡΙΖΑ απέδωσε καρπούς στις τωρινές εκλογές. Τους λόγους τους εξηγούμε εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6457

ΤΩΡΑ, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα, γι αυτό η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο κυβερνητικό αδιέξοδο γίνεται ορατή και δια γυμνού οφθαλμού. Συνεχίζει να επαναλαμβάνει τις προεκλογικές αρλούμπες δίχως να προτείνει μια συγκεκριμένη λύση, ως δεύτερο κόμμα πλέον κυβερνητικής εξουσίας…

Ο Τσίπρας δεν θα μπορεί ακόμα για πολύ να το παίζει ανεύθυνος. Να ζητά, από τη μια κυβερνητική εξουσία και από την άλλη να παπαγαλίζει απλώς περί «ενότητας της αριστεράς» ΕΞΩ από κυβερνητικές προτάσεις και δεσμεύσεις, έξω από τον κυβερνητικό χορό που ο ίδιος έσυρε τρελά…

Η ιστορία τιμωρεί σκληρά και τους καιροσκόπους και τους δημαγωγούς της ΑΠΑΤΗΣ…

Το καθεστώς καταρρέει και όλοι οι υπάλληλοί του και οι εραστές της κυβερνητικής εξουσίας θα χορέψουν σε αυτούς τους ρυθμούς της κατάρρευσης. Περιθώρια ελιγμών δεν υπάρχουν…