Σταύρος Λυγερός: «Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία»

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Σταύρος Λυγερός: «Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία»



«Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία» το νέο βιβλίου ενός φίλου από τα παλιά, ηρωικά χρόνια: Του Σταύρου Λυγερού.

[b]Το βιβλίο δεν το έχουμε διαβάσει ακόμα για μια πιο τεκμηριωμένη παρουσίαση και κριτική ανάλυση.[/b]

Σήμερα απλώς θα παρουσιάσουμε το Δελτίο Τύπου των εκδόσεων «Πατάκη»:

Η ακτινογραφία της κρίσης & τα σενάρια για το αύριο

Η κρίση χρέους σηµατοδοτεί την κατάρρευση ενός µοντέλου πλασµατικής ανάπτυξης, το οποίο, όπως εξελίχθηκε, είχε ως χαρακτηριστικά του την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισµό, τον παρασιτισµό, την αυθαιρεσία και την ατιµωρησία.

Μαζί µ’ αυτό το µοντέλο καταρρέει και το ανοµολόγητο κοινωνικό συµβόλαιο ανάµεσα στην άρχουσα τάξη και στα µικροµεσαία στρώµατα, το οποίο αποτέλεσε το υπόβαθρο αυτού του µοντέλου.

Εκτός από την ιθαγενή πτυχή της κρίσης, όµως, υπάρχει και η ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα δεν είναι το µαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης, όπως ισχυριζόταν το ευρωπαϊκό ιερατείο. Είναι ο πιο αδύναµος κρίκος µιας όχι και τόσο στέρεας αλυσίδας.

Το ευρώ απειλείται από τη συστηµική κρίση του.

Η Ελλάδα έχει σήµερα µετατραπεί σε πειραµατόζωο. Είναι η πρώτη χώρα-µέλος της ΕΕ όπου εφαρµόζεται η θεραπεία-σοκ και επιχειρείται η αποδόµηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτηµένου. Από την έκβαση του πειράµατος θα κριθεί το µέλλον όχι µόνο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και των κοινωνιών του ευρωπαϊκού πυρήνα.

Το βιβλίο έχει αρθρωθεί στα εξής επτά µέρη:

Ο κύκλος της µεταπολίτευσης
Η βαριά σκιά της κλεπτοκρατίας
Το ανοµολόγητο κοινωνικό συµβόλαιο
Ο πρόδροµος ∆εκέµβρης
Το πορτρέτο του καπετάνιου
Το µετέωρο βήµα της Ευρώπης
Μνηµόνιο και χρεοκοπία

Σ’ αυτά, µεταξύ άλλων, ο συγγραφέας ανιχνεύει τις ρίζες της κρίσης, αναλύει τα χαρακτηριστικά και τις πτυχές της, απαντά σε καίρια ερωτήµατα (π.χ. εάν υπήρχε άλλος δρόµος το 2009), αποδοµεί το δίληµµα “Μνηµόνιο ή χρεοκοπία”, αξιολογεί µε αριθµούς τη θεραπεία-σοκ, δίνει απαντήσεις για το “κούρεµα” του χρέους και εκτιµά τις επιπτώσεις από την απονοµιµοποίηση της εξουσίας.

Τέλος, διερευνά τα σενάρια για τη συντεταγµένη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, για την παραµονή ή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Η προφητεία ενός Αμερικανού οικονομολόγου και τα χάρτινα προϊόντα της αγοράς στην "αγορά" των ομολόγων



http://kyprianoscy.blogspot.com/2011/10/blog-post_24.html

Κάποτε στο απρελθόν συνήθιζα να διαβάζω εφημερίδες. Θυμάμαι πολύ καλά όταν η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ, τότε που φτιάχτηκε, ένας βραβευμένος Αμερικανός Νομπελίστας στα οικονομικά είχε κάνει την ακόλουθη πρόβλεψη : Η ζωή του ευρώ είναι μέχρι το 2015 με 2020. Μου διαφεύγει το όνομά του - ήταν υπερήλιξ.

Κάτι πρέπει να ήξερε αυτός ο οικονομολόγος, που είχε πάρει και βραβείο Νόμπελ. Για την Ευρώπη ήταν η "προφητεία" του, δεν ξέρω αν είχε κάνει παρόμοια για την πατρίδα του την Αμερική.

Δεν θα αναλύσουμε τα της "προφητείας". Απλά θα γράψουμε ότι το οικονομικό μοντέλο που ακολουθήθηκε, όταν πλέον έγιναν κατανοητά - τούτο εντός εισαγωγικών - μερικά πράγματα (Ρήγκαν, Θάτσερ) ήταν το ακόλουθο : Οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί αγοράς και αγορών και να αποδεχθούν ένα νέο μοντέλο "αγοράς". Και αυτό ήταν, σε εισαγωγικά οπωσδήποτε, η παραγωγή των ομολόγων. Το "προϊόν" - σε εισαγωγικά όλα - ήταν τραπεζικό, χάρτινο και απέδιδε κερδοφορία. Αντί δηλαδή οι χώρες να παράγουν γεωργικά ή βιομηχανικά προϊόντα (σημ. η παραγωγή πήγε στις τριτοκοσμικές χώρες με μισθούς πείνας για τους γηγενείς) άρχισαν να παράγουν ομόλογα και η αγορά απέκτησε διαφορετικό νόημα. Το μέσον (χρήμα) της αγοράς έγινε ο σκοπός και αυτός υποκατέστησε την ίδια την αγορά! Η οποία πλέον έγινε χάρτινη και όνομα είχε το ομόλογο.

Το αγοράζει η Κίνα επιστρέφοντας δολλάρια. Σήμερα κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό αμερικανικών ομολόγων. Σημειώνουμε ότι η Κίνα δεν δανείζεται για να παράγει αυτό το "προϊόν". Παράδειγμα : Αγοράζει ένα ομόλογο των 1000 δολλαρίων και όταν αυτό λήξει, θα πρέπει να της επιστραφούν, ας πούμε, 1500 δολλάρια ή τα αντίστοιχα ευρώ. Το ίδιο κάνει και η Ρωσία.

Το αμερικανικό οικονομικό μοντέλο μιμήθηκε η Ευρώπη, αλλά και εμείς, και το μυστικό με την "παραγωγή" - τη λένε ανάπτυξη - και τη διακίνηση της "αγοράς ομολόγων" είναι τούτο. Ο παραγωγός (σε εισαγωγικά) των ομολόγων δανείζει τους άλλους για να παράγουν κι αυτοί τα νέα "προϊόντα". Τα δάνεια του χορηγούνται αφειδώς με ευνοϊκό επιτόκιο.

Αλλά κάποτε φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Κάποιοι μυρίζονται το κόλπο, μαζεύουν τα ομόλογα, και για να τα δώσουν πίσω ζητούν δολλάρια ή ευρώ. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται συνεχώς, υπάρχει ένα όριο. Δεν μπορείς να κόβεις συνέχεια χαρτονόμισμα η αξία του οποίου πέφτει διαρκώς. Όταν, για παράδειγμα, ένα πακέτο τσιγάρα από τα φθηνότερα που υπάρχουν κάνει 3 ευρώ, δηλαδή περισσότερο από χίλιες παλαιές δραχμές, τι αξία έχει πλέον το χαρτονόμισμα;

Εκεί λοιπόν βρίσκονται οι άλλοι, οι μεγάλοι του ευρώ και του δολλαρίου. Προκειμένου δε να τα βγάλουν πέρα, παρέχοντας στους εργαζόμενους μισθούς Κίνας, Μαλαισίας και Μπαγκλαντές, είπαν να αρχίσουν από τις περιφερειακές χώρες αρχής γενομένης από Ελλάδα. Αν πετύχει ο σχεδιασμός, το ίδιο θα συμβεί και στους άλλους παίκτες της παραγωγής των χάρτινων ομολόγων (προϊόντων). Στις χώρες δηλαδή όπου εγκατέλειψαν τους παραδοσιακούς όρους της αγοράς και άρχισαν να παράγουν τα χάρτινα ΟΜΟΛΟΓΑ δίνοντας διαρκώς δάνεια, παίρνοντας υποσχέσεις για γρήγορο και εύκολο πλουτισμό (ανάπτυξη), αλλά, κυρίως, "φούσκες με κοπανιστό αέρα". Εκεί καταλήγουν όλα. Ευνόητο, ο σχεδιασμός ακόμη και άν σημειώσει επιτυχία θα είναι βραχύβιος και αναποτελεσματικός. Η στρεβλή οικονομική ώθηση (: παραγωγή χάρτινων προϊόντων και μετατροπή της αγοράς σε χάρτινη) οδηγεί σε αδιέξοδο και μάλλον, θα είναι τραγικό για την ανθρωπότητα.

Βέβαια, το κόλπο με τα ομόλογα "προϊόντα" θα ήταν διαφορετικό, αν το αμερικανικό μονοπώλιο δεν έσπαγε, τότε που φτιάχτηκε το ευρώ. Μπήκε στο παιγχνίδι και άλλος ανταγωνιστής. Καλύτερος στη βλακεία αποδείχτηκε η δυστυχής πατρίδα μας. Που έπαιρνε δολλάρια και έφτιαχνε ομόλογα με ευρώ. Το ένα ποδάρι το είχε στην Αμερική, το άλλο στην Ευρώπη και όπως όλα δείχνουν, η "προφητεία" του υπέργηρου Αμερικανού οικονομολόγου : Το ευρώ έχει ζωή μέχρι το 2015, φαίνεται ότι θα επαληθευθεί. Πάντως όχι αναίμακτα.