ΠΑΣΟΚ: Το μέγα ιστορικό δίδαγμα της τραγωδίας μας...

[Ροβεσπιέρος]

ΠΑΣΟΚ: Το μέγα ιστορικό δίδαγμα της τραγωδίας μας…



Το πιο σάπιο κομμάτι της καπιταλιστικής Ελλάδας είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση είναι το παρασιτικό «κατακάθι» αυτής της σαπίλας: Μια κυβέρνηση ατόφιων ανδρεικέλων.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς το «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ» και τις μεταλλάξεις του: Σε αυτό καταγράφεται το πολιτικό μας δράμα…

Ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της πρώτης δεκαετίας και στο μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ (το ποιοτικό άλμα της μετάλλαξης είναι ο «εκσυγχρονισμός») δεν έχει ανοιχτεί μονάχα μια ιδεολογική άβυσσος, αλλά μια ολοκληρωτική κοινωνική, πνευματική και ψυχολογική ανατροπή: Μια ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ανατομική αλλοίωση…

Δεν υπήρξε πιο τραγικό ιστορικό θέαμα και σύγκαιρα πιο αποκρουστικό από την αηδιαστική αποσύνθεση αυτού του κόμματος ανάμεσα στα ερείπια των κατακτήσεών του (της πρώτης περιόδου) και όλων των ελπίδων που έθρεψε…

Όσο, όμως και αν υπάρχει μια άβυσσος ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου με το μεταλλαγμένο, οι ίδιες οι κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές βάσεις αυτού του κόμματος προδιέγραφαν την πορεία του.

Από το 1975 ακόμα (ένα χρόνο μετά την ίδρυσή του) είχαμε αναλύσει και προδιαγράψει την πορεία του.

Αναδημοσιεύουμε ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το κείμενο αυτό του 1975 (ολόκληρο περιέχεται στο βιβλίο: «ΠΑΣΟΚ: δώρο και εκδίκηση της Ιστορίας».



Η πολιτική συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ

Πώς συγκροτήθηκε το ΠΑΣΟΚ, τι είναι αυτή η συγκρότηση και τι εκφράζει; Είναι εξαιρετικά χρήσιμο ν’ απαντήσουμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις για να δούμε τι κρύβεται πίσω από τη θεωρία και την πράξη του «Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος».

Η σοσιαλιστική διαφήμιση και απάτη που με καταπληκτική τυμπανοκρουσία απλώνεται κάθε μέρα, δεν έχει άλλο σκοπό απ’ το να νοθεύσει τις σοσιαλιστικές διαθέσεις των μαζών, να τις υπνωτίσει με κάθε λογής ταχυδακτυλουργίες, λαϊκές σοσιαλιστικές επινοήσεις και ψεύτικες ελπίδες.

Για να προσανατολιστεί κανείς μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, «δεν πρέπει –μας λέει ο Λένιν – να πιστεύει τα λόγια, μα να μελετά την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να μελετά όχι τόσο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους, μα εκείνο που κάνουν, πώς ενεργούν στη λύση των διαφόρων πολιτικών ζητημάτων, ποια στάση κρατούν στα ζητήματα που θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της κοινωνίας των τσιφλικάδων, των κεφαλαιοκρατών, των αγροτών κ.λπ.» (“Τα πολιτικά κόμματα στη Ρωσία”).

Το ΠΑΣΟΚ σχηματίστηκε πολιτικά μετά την αλλαγή της 23 του Ιούλη 1974. Από την αρχή της συγκρότησής του ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από αστούς πολιτικούς, αντιστασιακούς δημοκράτες, φιλελεύθερους, ριζοσπάστες σοσιαλίζοντες και απογοητευμένους κομμουνιστές.

Μια ατέλειωτη σειρά από γνωστούς πολιτικούς, δικηγόρους, καθηγητές της αστικής και μικροαστικής τάξης, που φιγουράρανε με το χρίσμα του αντιστασιακού, από καλοπροαίρετους και χαμένους μικροαστούς «με χάος πολιτικής σύγχυσης στο μυαλό τους», από ανθρώπους που κοιμόνταν μέσα στα χρόνια της δικτατορίας για να ξυπνήσουν ξαφνικά το 1974, από γνωστούς αποστάτες του επαναστατικού μαρξισμού, από ρεφορμιστές και αντιστασιακούς αγύρτες, εχθροί της εργατικής τάξης όλοι αυτοί, από κοινού ανέλαβαν να φτιάξουν το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα», να μας διδάξουν το 1974 το σοσιαλισμό και να οδηγήσουν το «λαό» στην απελευθέρωσή του!

Δεν μπορείς ούτε αηδία να νοιώσεις παρά μόνο οίκτο για τη μικροαστική κακομοιριά. Αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για συναισθηματολογίες.

Από την ίδρυσή του λοιπόν το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια πολιτική συμμαχία διαφόρων πολιτικών παραγόντων και ανεύθυνων προσωπικοτήτων με δημοκρατικά, αντιστασιακά, σοσιαλιστικά ψευδώνυμα.

Είναι ένας «Δημοκρατικός Συνασπισμός» που κατά την ίδια την διακήρυξή του είναι παλλαϊκός, δηλαδή αταξικός. ΄Ενας συνασπισμός, που απευθύνεται σε όλους τους «συνεπείς δημοκράτες» σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μικροαστικά, αγροτικά, εργατικά, ακόμα και αστικά, δηλαδή υπερταξικός και ακομμάτιστος. «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι κόμμα αλλά κίνημα», «συμμαχία των μη προνομιούχων» μας διαβεβαιώνουν διαρκώς οι ηγέτες του.

Σκοπός τώρα του συνασπισμού αυτού είναι «η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία, η κοινωνική απελευθέρωση, η δημοκρατική διαδικασία».

Σκοπός του δηλαδή είναι να διασώσει και να «συμπληρώσει» την αστική δημοκρατία με σπουδαίες και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, να της δώσει το πραγματικό της περιεχόμενο, να την κάνει δηλαδή «καθαρή», «Λαϊκή Δημοκρατία».

Πώς θα γίνουν αυτά; Με μια «παλλαϊκή εθνοσυνέλευση», που θα πραγματοποιηθεί με ελεύθερες εκλογές και με νίκη του ΠΑΣΟΚ!

(Σημείωση: τα ίδια ακριβώς που λέει σήμερα οι Μίκης και άλλοι ιδρυτές «πατριωτικών μετώπων»)!!!

Όλα τα μοτίβα της πολιτικής ζύμωσης του ΠΑΣΟΚ στηρίζονται πάνω στη θεωρία και την πράξη της συμμαχίας όλων των «προοδευτικών δυνάμεων», «των μη προνομιούχων», πάνω στη λογική του δημοκρατικού συνασπισμού.

Δεν υπάρχει πρόγραμμα της εργατικής τάξης που επιδιώκει να κερδίσει τους ταξικούς συμμάχους της. Υπάρχει μόνο πρόγραμμα του «λαού». Δεν υπάρχει πρόγραμμα ταξικό, σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αλλά υπερ-ταξικό, δημοκρατικό. Δεν μπορεί εδώ να μην θυμηθούμε τα παρακάτω τόσο παραστατικά, λόγια του Μαρξ:

«Μα ο δημοκράτης, επειδή αντιπροσωπεύει τη μικροαστική τάξη, δηλαδή μια μεταβατική τάξη που μέσα σ’ αυτήν αμβλύνονται ταυτόχρονα τα συμφέροντα δύο τάξεων, φαντάζεται πως βρίσκεται πάνω από την ταξική αντίθεση, Οι δημοκράτες αναγνωρίζουν ότι απέναντί τους στέκεται μια προνομιούχα τάξη, αυτοί, όμως μαζί με το υπόλοιπο έθνος, αποτελούν το λαό. Εκείνο που αντιπροσωπεύουν είναι το δίκιο του λαού. Γι’ αυτό δεν έχουν ανάγκη σ’ έναν επικείμενο αγώνα να εξετάσουν τα συμφέροντα και τις σχέσεις των διαφόρων τάξεων. Δεν έχουν ανάγκη να ζυγίζουν με πολλή μεγάλη λεπτολογία τα μέσα τους. Νομίζουν πως δεν έχουν παρά να δώσουν το σύνθημα και ο λαός, με όλα τα ανεξάντλητα μέσα του θα ριχτεί πάνω στους καταπιεστές”. (18η Μπρυμαίρ).

Και όμως το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει ότι πιστεύει στον Μαρξ. Το κακό είναι που τον υιοθετούμε δογματικά! Μα αν είναι δογματισμός το θεμέλιο της μαρξιστικής θεωρίας (το ταξικό κριτήριο, οι σχέσεις των τάξεων, η πάλη των τάξεων) που το ΠΑΣΟΚ δεν εξετάζει ποτέ, τότε δεν υπάρχει ούτε μαρξισμός ούτε Μαρξ. ( Παραπέμπουμε πάνω σ’ αυτό το ζήτημα στην εργασία της Θάλειας Βεργή: «ΠΑΣΟΚ: ένα βήμα πίσω από τον επιστημονικό στον ουτοπικό σοσιαλισμό», περιοδικό Νέοι Στόχοι, τεύχος 9, Νοέμβριος 1975).

Πρόγραμμα: το μικροαστικό ευαγγέλιο

΄Ολη η ουσία του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, η σπονδυλική στήλη του δημοκρατικού αυτού συνασπισμού, συνοψίζεται στα παρακάτω:

«Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού ΄Ελληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις του. Να στελεχώσουν και να συμμετέχουν στην κατεύθυνση ενός κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ’ όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής…
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα”. (Ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 1974).

«Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε ακόμα μια φορά ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα του εργαζόμενου ελληνικού λαού. Των εργατών, των αγροτών, διανοουμένων, των σπουδαστών, των βιοτεχνών, των επαγγελματιών, των μικρών εμπόρων. Της μεγάλης αυτής αντικαπιταλιστικής συμμαχίας ενάντια στα ξένα και ντόπια Μονοπώλια». («Κοινωνικές τάξεις και ΠΑΣΟΚ», Μάης 1975).

Βλέπουμε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να προτείνει ενάντια στα ξένα και ντόπια μονοπώλια μια αντικαπιταλιστική συμμαχία των «μη προνομιούχων». Δηλαδή προτείνει ενάντια στον συνασπισμό της αστικής τάξης ένα δημοκρατικό συνασπισμό από μικροαστούς και εργάτες.

Η ίδια η πολιτική του συγκρότηση βασίζεται ακριβώς σ’ αυτή την αντίληψη, που δεν είναι στην πραγματικότητα παρά η αντανάκλαση των συμφερόντων των ενδιάμεσων ταξικών στρωμάτων, των ίδιων των προβλημάτων και των ίδιων των λύσεων που αντιμετωπίζουν αυτά τα στρώματα στην πρακτική του ζωή.

Η οικονομική εξάρτηση, η διαρκής πτώχευση και ο τεμαχισμός αυτών των στρωμάτων, οξύνουν τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης και της αναζήτησης μιας σανίδας σωτηρίας. Η συγκρότηση ενός συνασπισμού με το προλεταριάτο ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο που τα εξαφανίζει είναι η πρώτη τους επιδίωξη: Το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί παρά την πολιτική έκφραση αυτής της επιδίωξης.

«Δεν είναι παρά η απόπειρα συγκρότησης ενός πολιτικού συνασπισμού από μικροαστούς και εργάτες, ενάντια στο συνασπισμό της αστικής τάξης, η απόπειρα τραβήγματος του προλεταριάτου στους κόλπους της αστικής τάξης και των επιδιώξεών της. Αυτή ακριβώς είναι η καθοριστική βάση του πολιτικού του προσδιορισμού, που βρίσκει έδαφος ανάπτυξης, γιατί το προλεταριάτο στέκεται ανήμπορο ακόμα να παρουσιαστεί σαν μια ισχυρή πολιτική δύναμη που να τραβήξει στο δικό του άρμα τους μικροαστούς. Μόνο πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούμε να κατανοήσουμε την εσωτερική λογική της μικροαστικής σκέψης του ΠΑΣΟΚ, τα στενά όρια αυτής της σκέψης και τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικός φορέας και στην τάξη που πραγματικά εκπροσωπεί». (ΠΑΣΟΚ: «Ένα βήμα πίσω από τον επιστημονικό στον ουτοπικό σοσιαλισμό», περιοδικό Νέοι Στόχοι, τεύχος 9).

Το υπερταξικό του πρόγραμμα, το «πρόγραμμα του λαού», που μας το παρουσιάζει ωστόσο, σαν σοσιαλιστικό, δεν είναι παρά το ευαγγέλιο εκείνο μέσα στο οποίο σμίγουν τα συμφέροντα των μικροαστών, με τους πόθους και τις προλήψεις των λαϊκών μαζών.

Δεν είναι παρά η ίδια η σημερινή κοινωνία, που της έχουν όμως αφαιρεθεί τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν: Οι ταξικές αντιφάσεις και διαιρέσεις, η ιστορική πρωτοβουλία και ο ρόλος του προλεταριάτου.

΄Ολη η ουσία και θεμελίωση του προγράμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που αποτελεί και το καθοριστικό σημείο του πολιτικού του προσδιορισμού, βρίσκεται σε τούτο: Στη σύνθεση των καθαρά δημοκρατικών διεκδικήσεων του προλεταριάτου, με τη σοσιαλιστική ροπή των μικροαστών.

Με άλλα λόγια, αφαιρέθηκε από τις κοινωνικές διεκδικήσεις του προλεταριάτου η επαναστατική τους αιχμή και δόθηκε σ’ αυτές δημοκρατική κατεύθυνση και από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις της μικροαστικής τάξης αφαιρέθηκε η καθαρά πολιτική τους μορφή αφήνοντας να ξεπροβάλει η σοσιαλιστική τους αιχμή. ΄Ετσι δημιουργήθηκε το ΠΑΣΟΚ. Τον πυρήνα της σκέψης του τον βρίσκουμε και παλιότερα:

«Υπάρχει επομένως αντικειμενικά η ταξική βάση για μια πολιτική παράταξη, η οποία ενώνει το βασικό δημοκρατικό αίτημα με τα κοινωνικά αιτήματα των ομάδων, που συνολικά αποτελούν τις μάζες των φτωχών ανθρώπων. Μ’ αυτή την έννοια η κέντρο-αριστερά είναι κέντρο, εφόσον εκπροσωπεί πολίτες με κεντρώα φρονήματα αλλά αριστερά αιτήματα. Αλλά είναι επίσης αριστερά, εφόσον αποτελεί τον πολιτικό φορέα για μια ριζική μεταβολή στην ισορροπία των ταξικών δυνάμεων». (Νέοι Δρόμοι, Ιανουάριος 1967).

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν, περιλαμβάνει τα ίδια στοιχεία της «κεντροαριστεράς», αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ο πυρήνας της πολιτικής του συγκρότησης έχει τη ρίζα του στην ίδια αυτή παλιά κατάσταση που μέσα στην πορεία της εξέλιξης έχει αλλάξει μαζί με την τάξη που αντιπροσωπεύει.

Το ΠΑΚ και η Δημοκρατική ΄Αμυνα είναι οι πολιτικές μορφές που πήρε η «κεντροαριστερά», στα χρόνια της δικτατορίας.

Η νευρόσπαστη πολιτική των δύο αυτών καταστάσεων στη διάρκεια της δικτατορίας (κηρύγματα ένοπλης αντίστασης, μπόμπες, ατομική τρομοκρατία, από την άλλη εκκλήσεις στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και άλλα παρόμοια) είναι χαρακτηριστικό δείγμα της μικροαστικής τους φύσης, αντανάκλαση της ίδιας της απελπισίας των μεσαίων ταξικών στρωμάτων και του αδιεξόδου που τα είχε ρίξει η δικτατορία…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

Συνεχίζουμε από το βιβλίο: «ΠΑΣΟΚ: δώρο και εκδίκηση της ιστορίας».
Σχετικά, με τις ιστορικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ

Ένωση Κέντρου: Η μήτρα του ΠΑΣΟΚ



Η ΄Ενωση Κέντρου με την άνοδό της στην κυβέρνηση, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τα προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού. Το μεγάλο κεφάλαιο όντας το ίδιο σε αδιέξοδο δεν άφηνε περιθώρια για μικροαστικά καταπραϋντικά.

Η ανάγκη μιας πιο γρήγορης και ουσιαστικής ένταξής της στο παγκόσμιο παραγωγικό κύκλωμα, αποκτούσε εξαιρετικά επιτακτικό χαρακτήρα.

Η αυξανόμενη διείσδυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ο μονοπωλιακός ορθολογισμός της παραγωγής και η εισαγωγή σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, είχαν ως αποτέλεσμα, από τη μια να μεταφέρονται όλο και περισσότερο οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στον ελληνικό χώρο και από την άλλη, να επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο ή κατάσταση των μικροαστικών στρωμάτων.

Η θερμοκρασία της κοινωνικής κρίσης της ελληνικής αστικής κοινωνίας αρχίζει να ανεβαίνει πυρετικά. Η μικρή μπουρζουαζία και πρώτα οι κατεστραμμένες μάζες των πόλεων και του χωριού αρχίζουν να παίρνουν όλο και περισσότερο εχθρική στάση απέναντι στην ΄Ενωση Κέντρου. Ο ελληνικός λαός διαπιστώνει μέρα με την ημέρα την ανημποριά και την ψευτιά της πολιτικής της Ε.Κ.

Η Ε.Κ., ένα καθαρά αστικό κόμμα – προερχόμενο από το Φιλελεύθερο Κόμμα, που ήταν το πιο συνεπές κεφαλαιοκρατικό από τη γέννησή του – παρά την «προσήλωσή» της στη δημοκρατία και τις «προοδευτικές» υποσχέσεις της ήταν στο βάθος ένα κόμμα -όπως κάθε αστικό κόμμα σήμερα- αντιδημοκρατικό και βαθιά εχθρικό προς το κίνημα των μαζών.

Ο φιλελευθερισμός της ο κεντημένος «με όμορφα ρητορικά λουλούδια» ξεκινούσε ακριβώς απ’ το γεγονός ότι η Ε.Κ., σαν το πιο γνήσιο κληρονομικά αστικό κόμμα, γνώριζε καλλίτερα το κίνημα των μαζών και γι’ αυτό το φοβόταν περισσότερο.

Το μαζικό κίνημα που ξέσπασε μετά το ανακτορικό πραξικόπημα τον Ιούλη του 1965, τρόμαξε περισσότερο την Ε.Κ. παρά τα ανάκτορα.

Αν κατάφερε αυτό το κίνημα να το συγκρατήσει και να το εκτονώσει, αυτό οφείλεται στην ολοκληρωτική ανυπαρξία μιας επαναστατικής ηγεσίας.

Η παραδοσιακή ηγεσία της εργατικής τάξης με τη συγκεκριμένη πολιτική μορφή της ΕΔΑ (ένας εργατομικροαστικός πολιτικός συνασπισμός) δεν έκανε τίποτε άλλο απ’ το να φωτογραφίζει τα οπίσθια της Ε.Κ., αφήνοντας έτσι ελεύθερο τον Γ. Παπανδρέου να ξεδιπλώσει όλες τις διπλωματικές του ικανότητες.

Πρέπει να το παραδεχτούμε. Ο Γ. Παπανδρέου υπήρξε πραγματικά ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες της αστικής τάξης στην Ελλάδα, ο πιο ικανός και ο πιο έξυπνος ίσως πολιτικός της διπλωμάτης. Σφυγμομέτρησε ορθά την κατάσταση του κινήματος. Είδε την ενστικτώδη, αυθόρμητη, ακατάβλητη δύναμή του.

Γνώριζε ωστόσο πολύ καλά, σε αντίθεση με τη μικροαστική μυωπία της ΕΔΑ, ότι οι επαναστατικές διαθέσεις των μαζών παραχωρούν σχεδόν πάντα τη θέση τους, και τις περισσότερες φορές πολύ πιο γρήγορα (όταν μάλιστα λείπει στοιχειωδώς μια επαναστατική ηγεσία) σε μια κούραση ή σε μια στροφή προς την αντίθετη κατεύθυνση, μόλις εξατμιζόταν η αυταπάτη και εισχωρούσε η απογοήτευση.

Με επιδέξιους λοιπόν ελιγμούς που κούρασαν και απογοήτευσαν τις μάζες ρίχνοντάς τες μέσα στο δρόμο των κοινοβουλευτικών αδιεξόδων, ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε συνειδητά την πόρτα για την αστική τάξη. Η ΕΔΑ, δέσμια της ρεφορμιστικής λογικής και της κοινοβουλευτικής της μυωπίας προλείανε ασυνείδητα το έδαφος.

Η Ε.Κ., ως κυβερνητικό κόμμα, ωστόσο, που συγκεντρώνει και στεγάζει διάφορες μικροαστικές μερίδες, έρχεται απ’ ευθείας αντιμέτωπη με τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των μαζών.

Η πλατειά της μικροαστική εκλογική πελατεία δημιουργεί πιέσεις στο εσωτερικό της και ο φόβος της απώλειας αυτής της πελατείας προκαλεί έντονες αντιδράσεις.

Οι απαιτήσεις όμως του μεγάλου κεφαλαίου πιέζουν με τη σειρά τους για μια δυναμική πολιτική, ικανή να παρακάμψει τη μικροαστική αντίσταση και να προωθήσει ακόμα πιο γρήγορα τη μονοπωλιακή ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου.

Η εσωτερική της αυτή διάσταση είναι που καθορίζει την πολιτική της ανημποριά και σημαδεύει την πολιτική της με ατελείωτη σειρά από διφορούμενα, ψευτιές, υποκρισίες, δειλές υπεκφυγές και απλόχερη δημαγωγία.

Αναπόφευκτα οι σχέσεις των διαφόρων πολιτικών της μερίδων οξύνονται και η κυβερνητική της εξουσία κλονίζεται και καταρρέει.

Το ανακτορικό πραξικόπημα και η σαλαμοποίηση της Ε.Κ. έρχονται σαν επικύρωση της κυβερνητικής της αδυναμίας και κατάρρευσης.


Θα συνεχίζουμε με το: «Ιουλιανά»: Η ιστορική ρίζα του ΠΑΣΟΚ

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

«Ιουλιανά»: Η ιστορική ρίζα του ΠΑΣΟΚ




Η κατάρρευση του κυβερνητικού εποικοδομήματος δίνει νέα ώθηση στην κοινωνική και πολιτική αναταραχή. Η δυσαρέσκεια και αγανάκτηση των μαζών ξεσπάει με πρωτοφανή αγριότητα. Ένα πλατύ και ορμητικό κίνημα εκδηλώνεται, που τραβάει όλο και προς τ’ αριστερά, όλο και σε πιο ξεκάθαρους αντικαπιταλιστικούς στόχους.

Ωστόσο αυτή η ρωμαλέα, αποφασιστική και επιθετική εξόρμηση των μαζών προσκρούει πάνω στην κοινοβουλευτική ρουτίνα της παραδοσιακής ηγεσίας του προλεταριάτου.




Η κρίση ηγεσίας του εργατικού κινήματος εκδηλώνεται με ιδιαίτερη οξύτητα και καθαρότητα στα «Ιουλιανά».

Η ήττα του κινήματος με τη δικτατορία της 21ης του Απρίλη είναι η φυσική συνέπεια αυτής της κρίσης και άλλη μια τραγική επιβεβαίωση της ιστορικής χρεοκοπίας της παραδοσιακής ηγεσίας του προλεταριάτου.

Τα Ιουλιανά, ωστόσο, που αποτελούν ένα πιο προχωρημένο στάδιο της ενστικτώδους και απότομης στροφής πλατειών μικροαστικών στρωμάτων προς τ’ αριστερά, προμηθεύουν και τους πολιτικούς όρους της ριζοσπαστικοποίησης αυτών των στρωμάτων. Αποτελούν την πρώτη καθαρή έκφραση της ριζοσπαστικοποίησης, προϊόν του συνδυασμού οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων.

Η ένταση της κοινωνικής κρίσης που προκλήθηκε από την οικονομική εξαθλίωση των μεσαίων ταξικών στρωμάτων –συνέπεια των μονοπωλιακών οικονομικών μεταβολών– συμπληρώθηκε με την πολιτική κρίση τόσο της αστικής τάξης όσο και της παραδοσιακής ηγεσίας του εργατικού κινήματος.

Κάτω απ’ αυτές τις συνδυασμένες επιδράσεις αρχίζει να κρυσταλλώνεται μέσα στην ΄Ενωση Κέντρου μια αριστερή τάση με ηγέτη τον Ανδρέα.

Το περιοδικό «Νέοι Δρόμοι» (η δικτατορία το έκοψε στο 4ο τεύχος) και η γνωστή «ανταρσία των 40» βουλευτών της Ε.Κ. αποτελούν τις πρώτες ενστικτώδεις εκφράσεις και εκδηλώσεις αυτής της πολιτικής κρυστάλλωσης.

Γίνεται επίσης η πρώτη απόπειρα της θεωρητικής της τεκμηρίωσης, στο άρθρο του Γ.Η. Κριμπά: «Το μέλλον της Ελλάδας». Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του:

«Η έννοια της Κεντροαριστεράς σαν ιδεολογικό σχήμα είναι νέα στην Ελλάδα, γιατί βασικά νέα είναι και η δυνατότητα υπάρξεώς της. Κατ’ αρχήν δεν έχει καμιά σχέση με την κλασσική μορφή της αριστεράς στην Ελλάδα ή αλλού, πριν ή μετά το χωρισμό των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών κομμάτων. Δεν έχει επίσης καμία σχέση με τη μορφή των συνασπισμών, που πήραν το όνομα του λαϊκού μετώπου στα χρόνια του μεσοπολέμου. Αν και έχει βαθύτατα ελληνικές ρίζες, τόσο στο δημοκρατικό αίτημα όσο και στο αντιστασιακό παρελθόν, η πολιτική παράταξη που γεννιέται με το όνομα της κεντροαριστεράς σήμερα είναι επίσης δημιούργημα μιας δεκαετίας γρήγορης οικονομικής αναπτύξεως, παράλληλα με εντεινόμενο κοινωνικό πρόβλημα. Πρόκειται επομένως, για μία παράταξη ιστορικά σύγχρονη, που αναγκαστικά ψάχνει για την ολοκλήρωσή της, την ταύτισή της με το μέλλον του ΄Εθνους, δηλαδή για τους στόχους της. ΄Οπότε, όμως, μια νέα πολιτική παράταξη ξεπερνάει το δυνητικό στάδιο και προτού φτάσει στην ολοκλήρωσή της, σαν κρατική εξουσία, ανακύπτει το ερώτημα: Είναι εφικτή; Δηλαδή, θα γίνει βιώσιμη, σαν κυβέρνηση και σαν ηγετικός φορέας αναπτύξεως του τόπου;
Η απάντηση περιέχει οπωσδήποτε το στοιχείο της ιστορικής και κοινωνικής αξιολογήσεως. Υπάρχουν, όμως και αντικειμενικά δεδομένα, τα οποία τελικά συνοψίζονται στην οξεία πολιτική συνείδηση, που εμφανίζεται σταδιακά από το 1961. Πίσω απ’ αυτή την πολιτική συνείδηση υπάρχει ένα βασικό στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας, πράγμα που συμβαίνει σε πάρα πολύ σπάνιες περιπτώσεις: Τα συμφέροντα των εργατών, των αγροτών και ενός σημαντικού τμήματος της μεσαίας τάξης είναι μάλλον συμπληρωματικά στο σύνολό τους παρά ανταγωνιστικά. Υπάρχει, επομένως αντικειμενικά η ταξική βάση για μια πολιτική παράταξη, η οποία ενώνει το βασικό δημοκρατικό αίτημα με τα κοινωνικά αιτήματα των ομάδων, που συνολικά αποτελούν τις μάζες των φτωχών ανθρώπων. Μ’ αυτή την έννοια η κέντρο-αριστερά είναι κέντρο, εφόσον εκπροσωπεί πολίτες με κεντρώα φρονήματα αλλά αριστερά αιτήματα. Αλλά είναι επίσης αριστερά, εφόσον αποτελεί τον πολιτικό φορέα για μια ριζική μεταβολή στην ισορροπία των ταξικών δυνάμεων». (Νέοι Δρόμοι, Ιανουάριος 1967).

Η πολιτική λοιπόν κρίση του κεφαλαίου από τη μια και της παραδοσιακής ηγεσίας της εργατικής τάξης από την άλλη, προμήθευσαν τις πολιτικές βάσεις για την γέννηση αυτού του πολιτικού φαινομένου. Ο ίδιος αυτός διπλός χαρακτήρας της πολιτικής κρίσης προμήθευσε και την πολιτική βάση του βοναπαρτισμού της 21ης Απρίλη.

Τα Ιουλιανά στην Ελλάδα και το πολιτικό αδιέξοδο των χρόνων 1965-1967, είναι αντανάκλαση αυτής της κρίσης. «Ο κατατεμαχισμός των αστικών μερίδων, το άγριο αλληλοφάγωμά τους, η αδυναμία τους να δώσουν μία λύση στην κρίση και η ανυπαρξία επαναστατικής ηγεσίας της εργατικής τάξης, ικανή να δώσει στην κρίση επαναστατικές λύσεις, να το έδαφος απ’ όπου ξεφύτρωσε ξαφνικά η βοναπαρτιστική κλίκα της 21ης Απρίλη, σαν αναγκαίο επακόλουθο». Αυτά γράφαμε στην «εξέγερση του Νοέμβρη» (εργασία δημοσιευμένη στο περιοδικό Νέοι Στόχοι).

Υποχρεωνόμαστε να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς γιατί σήμερα τόσο το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και η πλειοψηφία των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα του «Λαού», μετατοπίζουν τα βαθύτερα αίτια της δικτατορίας στις αστυνομικές συνομωσίες των «σκοτεινών κύκλων της ανωμαλίας», κ.λπ.

Συμπερασματικά, τα Ιουλιανά αποτελούν τις πρώτες βίαιες επιπτώσεις της μονοπωλιακής συγκέντρωσης της ελληνικής οικονομίας.

Αποτελούν επίσης και τον πρώτο σταθμό, την ιστορική ρίζα του ΠΑΣΟΚ.

Ιστορικά το ΠΑΣΟΚ ξεκινάει από εκεί. Αν η πολιτική του φυσιογνωμία διαμορφώθηκε μετά τις 23 Ιούλη 1974, αυτό οφείλεται στη βίαιη ανακοπή των πολιτικών εξελίξεων την νύχτα της 21ης Απρίλη 1967.

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε επιπρόσθετα σε μια πιο οξεία έκφραση του φαινομένου μετά την πτώση της χούντας, που αυτό με τη σειρά του συντελεί στο να χάνουμε από τα μάτια μας, την ιστορική στιγμή της εκδήλωσής του.

Χωρίς να βρούμε τις ιστορικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ και την ταξική αφετηρία του, αναπόφευκτα η σκέψη μας θα πέσει σε αδιέξοδο, μετέωρη μπροστά σε θεαματικά πηδήματα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.

«Η υλιστική μέθοδος (όπως μας τονίζει ο ΄Ενγκελς στην εισαγωγή του στο έργο του Μαρξ «οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850») είναι υποχρεωμένη να δείχνει ότι τα διάφορα πολιτικά κόμματα είναι λίγο ή πολύ αντίστοιχη πολιτική έκφραση των τάξεων και των ταξικών ομάδων που η οικονομική εξέλιξη δημιουργεί».

Θα συμπληρώσουμε αυτή την επιλογή με δύο τελευταία χαρακτηριστικά (μικρά) κεφάλαια:
α). Μαρξιστική καπηλεία
β). Ανδρέας: Ο Βοναπάρτης

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

Τελειώνουμε με δύο ακόμα κεφάλαια.
Το σύνολο βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/Book3.mag

Μαρξιστική καπηλεία



Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού σε όλη τους τη ζωή στάθηκαν αδιάλλακτοι εχθροί κάθε ουτοπίας. Πολέμησαν αλύπητα κάθε ουτοπική άποψη είτε αυτή προερχόταν μέσα από το εργατικό κίνημα είτε έξω απ’ αυτό.

Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» –που είναι η πρώτη ολοκληρωμένη διατύπωση των προγραμματικών αρχών του Κομμουνισμού – μας τονίζουν ιδιαίτερα, πάνω στις σχέσεις των κομμουνιστών με τους προλετάριους, τα εξής:

«Οι Κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα εργατικά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων, τονίζουν και επιβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ’ όλο το προλεταριάτο κι’ ανεξάρτητα από την εθνότητα. Και από την άλλη, ότι στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολό του».

Παρακάτω διατυπώνεται με σαφήνεια ότι ο άμεσος σκοπός των Κομμουνιστών είναι:

«Συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο».

Είναι ολοκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις θεμελιακές αυτές αρχές του κομμουνισμού. «Το σοσιαλιστικό» του κίνημα δεν στηρίζεται πάνω στην εργατική τάξη και η πολιτική του συγκρότηση, όπως αποδείξαμε, έγινε από ανθρώπους, που βρίσκονταν έξω από το εργατικό κίνημα.

Ο μαρξισμός του δεν είναι παρά η κομπογιαννίτικη εκμετάλλευση των λαϊκών ελπίδων και προλήψεων. Μόνο η αφέλεια, η ευκολοπιστία και η απογοήτευση, όταν τα έχεις σε μεγάλο βαθμό, σε κάνουν να μη βλέπεις ότι οι διάφορες «σοσιαλιστικές» πανάκειες και τα «μαρξιστικά» μπαλώματα αποσκοπούν στο να εμφανίσουν το Μαρξισμό κάτι το διαφορετικό από τον Κομμουνισμό.

Ωστόσο οι αρχές του Κομμουνισμού, που το ΠΑΣΟΚ ξεκάθαρα τις αρνείται, δεν αποτελούν παρά την πολιτική έκφραση του Μαρξισμού.

Δεν μπορεί να δέχεσαι τον Μαρξ και ταυτόχρονα να αρνείσαι τις πολιτικές του ιδέες.

Το ΠΑΣΟΚ όμως με τη δική του «διαλεκτική» αγωνίζεται να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα. Κάτι όμως το εξωπραγματικό είναι και ουτοπικό. Το ίδιο δεν έχει κανένα στήριγμα παρά μόνο τις συγχυσμένες λαϊκές ελπίδες που με το γκρέμισμά τους, θα σωριασθεί και αυτό κατάχαμα.

Στο τέλος θα αποδειχτεί πως ο «σοσιαλισμός» του ήταν ένα μεγάλο μηδενικό. Το ίδιο θα έχει την ίδια τύχη που είχαν τα τόσα άλλα μικροαστικά κόμματα μέσα στην ιστορία.

Είναι φανερό ότι πρέπει αμείλικτα να καταπολεμηθεί η ουτοπία του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο επειδή είναι ουτοπία αλλά βασικά γιατί απλώνεται σήμερα σαν επιδημία, εκφυλίζει τις θεμελιακές κομμουνιστικές αρχές και διαφθείρει τον εξαιρετικά αυξημένο σήμερα ριζοσπαστισμό των μεσαίων τάξεων βασικά, αλλά και του προλεταριάτου.

Ανδρέας: Ο Βοναπάρτης




Γίνεται φανερό ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ –οι ανοιχτές τοπικές οργανώσεις –δεν παρέχει κανένα περιθώριο επαναστατικής μετατροπής του. Οι ίδιες αυτές αδυναμίες και αντιφάσεις των οργάνων βάσης του ΠΑΣΟΚ είναι που αναπτύσσουν και εδραιώνουν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό αστικού χαρακτήρα, που στην κορυφή του θα βρίσκεται ο Βοναπάρτης πρόεδρος.

Η ίδια η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ είχε ανάγκη ένα Βοναπάρτη ηγέτη που θα στεκόταν υπεράνω των αντιθέσεων, θα εξασφάλιζε τη συνέχεια και θα έδινε στο ΠΑΣΟΚ το ανάλογο και αναγκαίο οργανωτικό περίβλημα. Δηλαδή θα προωθούσε την οικοδόμηση και την τελειοποίηση ενός βοναπαρτιστικού γραφειοκρατικού μηχανισμού. Αυτό το απαιτούσε η ίδια η ταξική ετερογένεια και αμορφία του ΠΑΣΟΚ.

Την κάλυψη αυτών των αναγκών ήρθε να εκπληρώσει ο Ανδρέας.

Ο ρόλος του είναι καθαρά βοναπαρτιστικός και προωθεί μια τέτοια δομική διάρθρωση στο ΠΑΣΟΚ που αντιστοιχεί στον τύπο της προεδρικής δημοκρατίας, του αστικού κράτους. Ο ίδιος ο Ανδρέας είναι ανεξέλεγκτος και οι εξουσίες του απεριόριστες.

Με μια τέτοια δομική διάρθρωση οι δημοκρατικές λειτουργίες δεν εκπληρώνουν άλλον ρόλο απ’ αυτόν των κοινοβουλευτικών εκλογών: Την εκλογή της κυβέρνησης της γραφειοκρατικής μηχανής του ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια μηχανή που στηρίζεται στην ίδια την αστική διάρθρωση της κοινωνίας αναπαράγει στο εσωτερικό της την κυρίαρχη ιδεολογία. Στέκεται υπεράνω των τάξεων και για τον λόγο αυτό υποτάσσεται στην κυρίαρχη τάξη.

Μια τέτοια κομματική μηχανή δεν μπορεί με δημοκρατικό τρόπο να αλλάζει, το ίδιο όπως δεν μπορεί το αστικό κράτος.

Δεν μπορούν πάνω στην κοινοβουλευτική λογική του ΠΑΣΟΚ, πάνω στα αταξικά εσωτερικά του κριτήρια επιλογής, πάνω στα μικροαστικά πλαίσια της εσωτερικής του δημοκρατίας, να προωθηθούν αντιλήψεις που απαιτούν ριζικό ξέκομα απ’ όλα αυτά.

Να, γιατί η πολιτική για την επαναστατική μετατροπή του ΠΑΣΟΚ., σε οδηγεί στους ίδιους απαράδεκτους συμβιβασμούς με την πολιτική, που βλέπει τον σοσιαλισμό όχι μέσα από τη συντριβή του αστικού κράτους, αλλά από τον δημοκρατικό του μετασχηματισμό.

Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι όσοι έχουν αυτήν την άποψη, όχι μόνο δεν οξύνουν τις εσωτερικές αντιθέσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά αντίθετα επιδιώκουν να τις αμβλύνουν. Δεν επιδιώκουν τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη συσπείρωση των πιο αγωνιστικών του στοιχείων σ’ ένα ανεξάρτητο αγωνιστικό πόλο, αλλά την κατάκτησή του.

΄Ετσι οδηγούνται στη πράξη όχι μόνο στην υποστήριξη και προώθηση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε πλήρη οπορτουνιστική υποταγή και απορρόφησή τους από τον μηχανισμό του. Σταθερά πλέον επιδιώκουν, όπως οι μικροαστοί, να αποσπάσουν τα πολιτικά γεγονότα από την κοινωνική τους βάση, χαρακτηριστικό σημάδι ότι η σκέψη τους έχει αποκτήσει κοινές ρίζες με τη σκέψη του ΠΑΣΟΚ.

Δεκέμβρης 1975

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)