Η Νέα Τάξη διαλύει ονειροπολήματα και συκοφαντίες...

[ΘΥΜΙΟΣ]

Η νεοταξική βαρβαρότητα διαλύει τα ονειροπολήματα και τις συκοφαντίες…



Τα ονειροπολήματα, έλεγε ο Λένιν, είναι προϊόντα της μικροαστικής ανημποριάς, η μοίρα των ανήμπορων…

Ζήσαμε, σε μικρό χρονικό διάστημα πολλά απανωτά επαναστατικά ονειροπολήματα εκρηκτικών μικροαστικών εξεγέρσεων, δηλαδή ονειροπολήματα της «μικροαστικής ανημποριάς».

Θα περιοριστούμε στα τρία πιο χαρακτηριστικά: Την Εξέγερση των φορτηγατζήδων, την έκρηξη της λαϊκής οργής στις Πλατείες και πρόσφατα την αγωνιστική θύελλα των ταξιτζήδων.

Και τα τρία αυτά εκρηκτικά γεγονότα αποτυπώνουν το διπλό μικροαστικό δράμα: Από τη μια τη θηριώδη και ολοκληρωτική πτώχευση, εξαθλίωση και καταστροφή της πολυπληθούς μικροαστικής τάξης και από την άλλη την τραγική ΠΟΛΙΤΙΚΗ ανημποριά της.

Μέσα σε συνθήκες παλλαϊκής απελπισίας και οργής καμία από αυτές τις μικροαστικές εξεγέρσεις δεν αποτέλεσε ηγετική αιχμή Πολιτικής Ανασυγκρότησης και Οργάνωσης του λαϊκού κινήματος, αλλά ούτε καν κατάφερε το ΘΑΝΑΣΙΜΟ κτύπημα στην κυβέρνηση των ανδρεικέλων: Δεν την γκρέμισε…

Οι πλατείες βάλτωσαν στη στασιμότητα, στο μεθύσι των φράσεων, στα «ακηδεμόνευτα» κλισέ κατά των Ιδεολογιών και της Οργάνωσης, καθώς και στα «ανατρεπτικά» ονειροπολήματα: Στην ευπιστία και μυωπία (κατά Λένιν) των μικροαστικών μαζών…

Η αιτιολογία ότι το κίνημα των Πλατειών εκφυλίστηκε από τα πολύμορφα εθνομηδενιστικά νεφελώματα και τις ποικίλες «εστίες» της «αριστερής Πανούκλας» είναι και αυτή (η αιτιολογία) ένα ονειροπόλημα ανημποριάς τού να διακρίνουμε το βάθος των πραγμάτων και κυρίως να διακρίνουμε ότι: Από την ίδια τη φύση και τη λειτουργία του το ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟ «Κίνημα των Πλατειών» ήταν σε ΑΔΙΕΞΟΔΟ, δεν μπορούσε από μόνο του να δώσει καμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ διέξοδο, ούτε να αποτελέσει ΗΓΕΤΙΚΟ πόλο…

Τον ηγετικό πόλο μπορεί να τον δώσει μόνο το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ της εργατικής τάξης.

Όταν δεν υπάρχει αυτός ο επαναστατικός πόλος δεν μπορεί να ΥΠΕΡΦΑΛΑΓΓΙΣΤΟΥΝ τα αδιέξοδα και η ανημποριά των μικροαστών, συνακόλουθα και οι μηχανισμοί της «αριστερής Πανούκλας» που έργο της είναι ένα και μόνο: Να αναχαιτίζει και να εκφυλίζει τη λαϊκή οργή, να τρέφει και να κολακεύει τις μικροαστικές ουτοπίες και τα ονειροπολήματα…

Το ίδιο αδιέξοδα ήταν και τα ρωμαλέα εκρηκτικά ανατινάγματα των φορτηγατζήδων και ταξιτζήδων. Τόσο αδιέξοδα, που μέσα σε μια κοινωνία που κοχλάζει από λαϊκή ΟΡΓΗ, δεν κατόρθωσαν να υπερφαλαγγίσουν ούτε τους εργατοπατέρες.

Το να δαιμονοποιούμε τους εργατοπατέρες είναι η εύκολη λύση. Η λύση επικάλυψης του ΟΥΣΙΩΔΟΥΣ: Ότι κάθε μικροαστικό κίνημα, όσο και αν είναι εκρηκτικό δεν μπορεί να υψωθεί σε ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ολόκληρης της κοινωνίας, αναζητάει την ηγεσία: Θα τη βρει είτε στον επαναστατικό πόλο της εργατικής τάξης είτε στις καθεστωτικές ξόβεργες…

Γράφαμε τον Ιούλιο του 2010:

Το πιο άγριο «κομμάτι» της επερχόμενης λαϊκής έκρηξης θα είναι οι «μεσαίες τάξεις» (μικροαστοί). Και θα είναι η μικροαστική έκρηξη πιο άγρια γιατί οι μικροαστοί καταστρέφονται, σήμερα, πιο άγρια και μοχθηρά.

Οι μικροαστοί χάνουν τη βάση της ύπαρξής τους, χάνουν την «ιδιοκτησία» τους, τις «επιχειρήσεις» τους, όλα αυτά που τους έδιναν την ψευδαίσθηση ζωής και που χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να ζήσουν. Αυτά που τους έκαναν να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή, σε άνοδο και αναρρίχηση στους καθεστωτικούς μηχανισμούς…

Η οργή των μικροαστών όταν καταστρέφονται είναι ανυπόμονη, ασυγκράτητη και ηφαιστειώδης. Είναι ΟΡΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, τυφλή και ορμητική σαν χείμαρρος…
Αυτήν την οργή της μικροαστικής απελπισίας παλιότερα την αξιοποιούσε ο φασισμός.

Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε αυτή η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ για τον καταρρέοντα καπιταλισμό, ακριβώς γιατί ο φασισμός, ο πλανητικός φασισμός, υπάρχει και επελαύνει με τη μορφή της Νέας Τάξης.

Δεν μπορεί, συνεπώς, να «αξιοποιηθεί» από «εθνικούς» αγύρτες γιατί αυτοί ΑΜΕΣΑ υπηρετούν τη Νέα Τάξη και αυτό γίνεται, επίσης, ΑΜΕΣΑ αντιληπτό από όλους…

Αυτή, φυσικά η οργή ΔΕΝ μπορεί να αποτελέσει και τον επαναστατικό ατμό για το γκρέμισμα αυτού του καθεστώτος και την αντικατάστασή του από ένα άλλο κοινωνικό καθεστώς. Απουσιάζει το «επαναστατικό έμβολο» και ο «κύλινδρος»: Ο επαναστατικός πολιτικός φορέας…

Ωστόσο, αυτή η μικροαστική εξέγερση, όπως ήδη προαναφέραμε, θα επιφέρει ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στη σκέψη και στη συνείδηση και θα αποτελέσει «εξέγερση» προς το Συλλογικόν και Συνειδητόν ΑΓΩΝΑ, προς τον «ομαδικό άνθρωπο».

Ο καπιταλισμός δημιουργεί τους νεκροθάφτες του: Τα ιστορικά υποκείμενα της ανατροπής του…

Η αποσυνθετική του παρακμή δημιουργεί και τη μετάλλαξη των μικροαστών από θεμέλιο της αποθέωσης του ατόμου, σε καταλύτη του «ομαδικού ανθρώπου».

Το καπιταλιστικό σύστημα, στη σημερινή του καταστροφική και βάρβαρη μορφή, χάνει και την κοινωνική βάση των «κορόιδων» του, τη «μάζα», μέσω της οποίας ισοπέδωσε τα πάντα και μόλυνε την κοινωνία με τα «γούστα» της και την «ηθική» του «εγώ»…

Η μικροαστική εξέγερση θα θέσει ανοικτά την ΑΝΑΓΚΗ να ραδιογραφηθεί η ανατομία της καπιταλιστικής κοινωνίας, να αποκαλυφτούν όλα τα μυστικά της και να υποταχθούν όλες οι λειτουργίες στο λογικό και στη θέληση του «ομαδικού ανθρώπου».

ΕΔΩ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4734

Τότε δεν προσθέσαμε σκόπιμα, για ευνόητους λόγους, την μεγαλοφυή θέση του Μαρξ:



«Γιατί η μικροαστική τάξη μπορεί τόσον καιρό μονάχα να κρατήσει μια επαναστατική στάση απέναντι στην αστική τάξη, όσο στέκεται πίσω της το προλεταριάτο» («Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία»).

Καιρός να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε ξανά τις «ρίζες» της επαναστατικής ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ παράδοσης και να πιάνουμε το «νήμα» των επαναστατικών κινημάτων…

Αυτά τα ζητήματα πλέον τίθενται επί τάπητος από τα ίδια τα πράγματα της νεοταξικής βαρβαρότητας και από τη νέα παλίρροια των λαϊκών κινημάτων…

ΑΡΚΕΤΑ μείναμε σιωπηλοί από το χείμαρρο κατασυκοφάντησης του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ και την ταύτισή του με τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ των «αριστερών» κομμάτων και τη νεοταξική τους ενσωμάτωση.

Δεν μπορεί πλέον μαζί με τις σαπουνάδες να πετάμε έξω από τη σκάφη και το παιδί.

Δεν μπορεί στο όνομα της προδοσίας των «αριστερών» κομμάτων και των πολύμορφων «αριστερών» γραφειοκρατών του καθεστώτος να χλευάζουμε και να πετάμε τη ΘΕΩΡΙΑ και την ΠΡΑΞΗ του σοσιαλιστικού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ…

Σημείωση: Θα συνεχίσουμε με το γιατί η μικροαστική τάξη είναι «ανήμπορη»…

[Ροβεσπιέρος]

Να μη γίνει η μικροαστική απελπισία και οργή βορά της Νέας Τάξης



«Η μικροαστική τάξη είναι οικονομικά εξαρτημένη και πολιτικά τεμαχισμένη. Γι αυτό δεν μπορεί να έχει δική της πολιτική. Έχει ανάγκη από έναν «αρχηγό», που να της εμπνέει εμπιστοσύνη. Αυτό τον ατομικό ή συλλογικό αρχηγό, δηλαδή ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα, μπορεί να της τον δώσουν η μια ή η άλλη από τις βασικές τάξεις, ή η αστική τάξη ή το προλεταριάτο…»
Τρότσκι

Η «18η Μπρυμαίρ» του Μαρξ και τα γραπτά του Τρότσκι για το φασισμό αποτελούν αξεπέραστα θεωρητικά θεμέλια για την κατανόηση της μικροαστικής τάξης, των ροπών της κίνησή της, των σχέσεών της με τις άλλες κοινωνικές τάξεις και του ρόλου της…

Συνοπτικά:

α). Εκείνο που χαρακτηρίζει τη μικροαστική τάξη είναι η οικονομική της εξάρτηση από το κεφάλαιο και η κοινωνική της ετερογένεια.

β). Το ανώτερό της στρώμα αγγίζει άμεσα το μεγάλο κεφάλαιο. Το κατώτερο διαλύεται μέσα στην εργατική τάξη και ξεπέφτει ακόμα στην κατάσταση του λούμπεν προλεταριάτου.

γ). Σύμφωνα με την οικονομική της θέση η μικροαστική τάξη δεν μπορεί να έχει ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ πολιτική: Ταλαντεύεται ΠΑΝΤΟΤΕ ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους εργάτες.

Τα ανώτερα στρώματά της την ωθούν προς τα δεξιά, ενώ τα κατώτερα, τα οποία υπόκεινται στην αγριότερη καταπίεση και εκμετάλλευση, είναι ικανά, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να στραφούν ΑΠΟΤΟΜΑ προς τα αριστερά.

Με βάση αυτές τις αντιφατικές σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα στρώματα των «μεσαίων τάξεων» ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ πάντοτε η συγχυσμένη και απόλυτα ασταθής και διστακτική πολιτική των μικροαστικών κομμάτων: Δημοκρατικών, Ριζοσπαστικών, σοσιαλδημοκρατικών…

Σε εποχές κρίσεων αυτά τα μικροαστικά κόμματα αποσυντίθενται, ακριβώς γιατί το μεγάλο κεφάλαιο, μπροστά στα αδιέξοδά του, δεν επιτρέπει αμφιταλαντεύσεις και υποτάσσονται ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτές οι εποχές των κρίσεων, βεβαίως, καταστρέφουν και εξαθλιώνουν σε υπέρτατο βαθμό τις «μεσαίες τάξεις». Τότε οι κατεστραμμένες μάζες αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους, να απογοητεύονται, να απελπίζονται και να οργίζονται εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εναντίον όλων των κομμάτων γενικά, τα οποία αντιμετωπίζουν σαν εκλογικές μηχανές δολιότητας και εξαπάτησης.

Αυτά ακριβώς αξιοποίησε και εκμεταλλεύτηκε ο κλασσικός φασισμός στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών: Οι προπαγανδιστές του στιγμάτιζαν και αναθεμάτιζαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία που στηρίζει τους αριβίστες και διαιωνίζει τη σαπίλα ΚΑΙ οι δημαγωγοί του κούναγαν απειλητικά τις γροθιές τους εναντίον των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων και των καπιταλιστών.

Το μεγάλο ιστορικό δίδαγμα της μικροαστικής, «απελπισμένης λύσσας» που ανέβασε τους εθνικούς φασισμούς είναι τούτο: Γκρέμισε το μύθο της «προσκόλλησης» των μικροαστών στη δημοκρατία.

Η δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πολιτική μορφή. «Η μικροαστική τάξη (όπως υπογραμμίζει ο Τρότσκι) δεν ενδιαφέρεται για το τσόφλι του καρυδιού, αλλά για τον καρπό του. Κοιτάζει να γλυτώσει από τη φτώχεια και την καταστροφή. Αν η δημοκρατία αποδείχνεται ανίκανη να τη σώσει –τότε να πάει στο διάβολο η δημοκρατία. Έτσι σκέφτεται και έτσι νιώθει κάθε μικροαστός…».

Βεβαίως, σήμερα (όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε άλλα κείμενά μας), ο παλιός τύπος του φασισμού, αυτός των εθνικών ιμπεριαλισμών, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Σήμερα οδεύουμε σε ένα νέο τύπο φασισμού, απείρως πιο βάρβαρο και μοχθηρό από τον «κλασσικό»: Το φασισμό του ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ιμπεριαλισμού, το φασισμό της Νέας Τάξης.

Σήμερα ισοπεδώνονται και εξοντώνονται ολοκληρωτικά οι κοινωνίες, συνακόλουθα και οι «μεσαίες τάξεις»: Μάλιστα αυτές πιο άγρια…

Η ακραία απελπισία και οργή των μικροαστών αν δεν βρει τον «αρχηγό» στο ιστορικό υποκείμενο ανατροπής αυτού του εφιάλτη (το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης), τότε θα αξιοποιηθεί από τις δυνάμεις της Νέας Τάξης (αυτές που το καταστρέφουν και το δολοφονούν) για την ΕΠΙΒΟΛΗ του πλανητικού φασισμού: Του φασισμού της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

Η αξιοποίηση και εκμετάλλευση της «μικροαστικής λύσσας» θα είναι πολυεδρική και πολύμορφη: Από την παραγωγή και καλλιέργεια νέων θανάσιμων ψευδαισθήσεων σχετικών με «ισχυρούς» και «εκλεκτούς αρχηγούς» (θεωρίες «αρίστων» και «Μεσσιών»), την προσωρινή αναπαλαίωση του κομματικού τοπίου με «νέα κόμματα» και «επιμειξίες», μέχρι την ΑΝΟΙΚΤΗ επιβολή και θεμελίωση ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΩΝ, τα οποία θα κυβερνώνται ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ από ξένα κέντρα εξουσίας και ιδιωτικούς στρατούς των μαφιών του χρήματος.

Η Ελλάδα, ήδη βρίσκεται σε ένα πολύ προχωρημένο στάδιο προτεκτορατοποίησης…

Μία από τις βασικές ιδεολογικές συνιστώσες αυτής της εφιαλτικής στρατηγικής του νεοταξικού φασισμού (συνιστώσα αξιοποίησης της «μικροαστικής λύσσας») είναι η καλλιέργεια του ΜΙΣΟΥΣ και του «ΘΑΝΑΤΟΥ» εναντίον του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ και των επαναστατικών κινημάτων.

Η «λαϊκή αηδία» εναντίον των προδοτικών «αριστερών» κομμάτων και ιδιαίτερα εναντίον των «σοσιαλιστών» ανδρεικέλων της κυβέρνησης παρέχει στη Νέα Τάξη το «άλλοθι» και το «τεκμήριο» για να «ΦΟΡΤΩΣΕΙ» στο Σοσιαλισμό και τα επαναστατικά κινήματα τον εφιάλτη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και κτηνωδίας που ζούμε…

Ήδη πυκνώνουν οι «εγκάθετες» φωνές (και μέσα στο ιντερνέτ) που βάζουν στο στόχαστρο ΟΧΙ τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αλλά το Μαρξ, το Λένιν, την Ρώσικη Επανάσταση, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, το Γαλλικό Μάη, το Πολυτεχνείο, τους λαϊκούς αγώνες κ.λπ…

Ακόμα, αρχίζουν να μιλούν, οι ποικίλοι γενίτσαροι του καθεστώτος, για «σοβιετοποιημένη» ελληνική οικονομία!!!!!!

Και τα κεντρικά συνθήματα που πέρασε το καθεστώς στις εξεγερμένες πλατείες, αξιοποιώντας τη λαϊκή αηδία για τα κόμματα και το κοινοβούλιο, ήταν εναντίον κάθε Ιδεολογίας, Πολιτικής και Οργάνωσης: Αυτό σαφέστατα στρέφεται ΕΝΑΝΤΙΟΝ κάθε σοσιαλιστικής Ιδέας, Πολιτικής και Οργάνωσης, διότι μόνο η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, σε όλες τις εκδοχές της (και στις προδοτικές) ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ στα μαζικά κινήματα και ΚΑΝΕΝΑ άλλο κόμμα.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, συνεπώς, το «πλαίσιο» της μικροαστικής εξέγερσης των Πλατειών ΑΠΕΚΛΕΙΕ την ΑΡΙΣΤΕΡΑ, στο όνομα των καθεστωτικών κομμάτων (και των «αριστερών» γραφειοκρατών και εργατοπατέρων)!!!!

Και φυσικά αυτό που επικράτησε ήταν το πιο ξεπουλημένο και δόλιο κομμάτι της νεοταξικής «αριστεράς»…

ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, περισσότερο από ΠΟΤΕ είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ η αναστήλωση της Επαναστατικής Σοσιαλιστικής Σκέψης: Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)