ΠΟΝΤΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

[Παναγιώτης Αποστόλου]

ΠΟΝΤΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ



Η εξόντωση των Ποντίων και όλων των άλλων λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι δεν ήταν Τούρκοι, άρχισε από την εποχή του Β' Γερμανικού Ράιχ, όταν ο Κάιζερ Β', έθεσε υπό την προστασία του την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το 1908, οι Νεότουρκοι, φορέας του παντουρκισμού, με Γερμανούς συμβούλους αναλαμβάνουν την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων. Μόνον όσοι αλλαξοπιστούν και προσαρμόζονται στην νέα τάξη πραγμάτων, μόνον αυτοί έχουν το δικαίωμα ζωής. Έτσι οι αγροτικοί πληθυσμοί υποφέρουν από αβάστακτες φορολογίες και γίνονται Μουσουλμάνοι για να σώσουν τη ζωή τους.

Το 1914 ο πληθυσμός (Άνω και Κάτω Αμισσού, 37 χωριά) υπολογίζεται σε 20.000 Έλληνες περίπου. Σε εκείνα τα χωριά, στον πόλεμο του 1914-1918, θα δημιουργηθεί και θα δράσει ένα αντάρτικο, καταπληκτικό, αν λογαριάσει κάποιος τις δυσκολίες του.

Το εγκληματικό όργιο της νεοτουρκικής συμμορίας, ιδιαίτερα ο Εμβέρ είχε ασχοληθεί με την εξόντωση των Ελλήνων, του πρώτου «διωγμού» με τον «λευκό θάνατο» (στις εξοντωτικές πορείες του εσωτερικού) των Ελλήνων, ιδιαίτερα του Πόντου κατά την διάρκεια του Πρώτου Πολέμου (1914-1918).

Χιλιάδες Ελλήνων εξοντώθηκαν με τον λευκό θάνατο (πορείες και τάγματα εργασίας). Έγραψαν πολλοί Πόντιοι ιστορικοί, όπως οι Π. Τριανταφυλλίδης, Δ. Αποστολίδης-Ιωακείμ Σάλτσης.



'Ολοι όσοι έγραψαν για τις εξοντώσεις των Ελλήνων, την έμπνευση την αποδίδουν στους Γερμανούς οργανωτές του τουρκικού στρατού. Ιδιαίτερα στους Φον Ντερ Γκολτς και Λίμαν Φον Σάντερς. Οι Γερμανοί κατέστρωσαν ένα δεκαετές πρόγραμμα εξοντώσεως. Η εφαρμογή, σε κάθε ευκαιρία, σταδιακά.

Το χρονικό εξοντώσεως των Ποντίων είναι ατελείωτο: Στην Μπάφρα, από 6270 γυναικόπαιδα και γέροντες σώθηκαν 2000 περίπου, οι πλείστοι των οποίων υπέκυψαν από εξανθηματικό τύφο. Μαζί τους 150 παιδιά του ορφανοτροφείου, στην πορεία του θανάτου προς την Μαλάτεια άντεξαν από τα 150 παιδιά τα 20.

Τον Ιούλιο του 1921 στις περιφέρειες Τραπεζούντας, Σουρμένων, Ριζούντος, εκτόπισαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό από 15-60 ετών .Στην πορεία κατέσφαξαν τους περισσότερους, οι δε υπόλοιποι πέθαναν από τις κακουχίες και τους βασανισμούς.

Στην Κερασούντα από 14.000 σώθηκαν μόνο 4.000 γυναικόπαιδα. Στην , Οινόη ο Οσμάν διέπραξε όσα και στην Κερασούντα. Στην Σαμψούντα ξεκληρίστηκαν όλοι οι Έλληνες με τις λευκές πορείες θανάτου. Ενδεικτικά αναφέραμε τα παραπάνω παραδείγματα.

Από το 1915 έως το 1924 δολοφονήθηκαν 353.000 Έλληνες του Πόντου. Αν προσθέσουμε και 700.000 Έλληνες της Ιωνίας, που δολοφονήθηκαν από τον τουρκικό στρατό, φθάνουμε στον αριθμό 1.050.000. Οι θηριωδίες των Τούρκων είναι αναρίθμητες (1921-1922), αποτελούν όμως απόδειξη του εξοντωτικού προγράμματος του Κεμάλ.

Εμείς οι Νεοέλληνες τι κάνουμε για να τους τιμούμε;

Χορεύαμε ζεϊμπέκικο και κάναμε κουμπαριές;

Καταθέταμε στεφάνια στο μαυσωλείο του μεγαλύτερου σφαγέα του ελληνικού γένους (βλ. Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής )του Κεμάλ Ατατούρκ;

Προσπαθούμε να εισάγουμε την κοσμική Τουρκία, τους απόγονους του Κεμάλ Ατατούρκ, άνευ όρων στην οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είναι πολέμιοι μιας τέτοιας εισόδου;

Δεν τολμούμε να επεκτείνουμε τα 6 μίλια των χωρικών μας υδάτων σε 12 μίλια γιατί μας απειλούν με casus belli ( αιτία πολέμου ); Δεν τολμούμε να ανακοινώσουμε την Ελληνική ΑΟΖ ( Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη);

Είναι η μοίρα φαίνεται αυτού του τόπου να κυβερνιέται από μικρόψυχους και ανίκανους πολιτικούς.

Γιατί δεν είναι δυνατόν να μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι κάθε 25-35 χρόνια έχουμε και μια Εθνική καταστροφή. Μετά τη Γενοκτονία των Ποντίων και την Μικρασιατική καταστροφή, έρχονται τα Σεπτεμβριανά στην Πόλη το 1955. Το 1974 νέα Εθνική καταστροφή στην Μαρτυρική Μεγαλόνησο.

Πριν λίγα χρόνια την τραγωδία των Ιμίων , που καθιστούν πλέον γκρίζα ζώνη την βραχονησίδα.

Αμφισβητούν πλέον την κυριαρχία μας στο Καστελόριζο, στο Αγαθονήσι και στο Φαρμακονήσι.

Δεν είναι όμως μόνο τα παραπάνω.

Χάνεται το όνομα της Μακεδονίας μας, οι Αλβανοί εγείρουν εδαφικές διεκδικήσεις στην Ελληνική 'Ήπειρο, αμφισβητείται η Ελληνικότητα της Θράκης με περίεργες κινητοποιήσεις διπλωματών και πολιτικών της γείτονας χώρας, δημιουργείται αυτονομιστικό κίνημα της Κρήτης.

Η πατρίδα χάνεται, η χώρα βυθίζεται σε βαθειά πολύπλευρη κρίση και ημείς άδομεν.

Υποχρέωση όλων μας είναι η επαγρύπνηση, η καθημερινή ανησυχία μας και η αντίδρασή μας για όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν, πριν συμβούν.

ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟΠΟ ! ! !

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ ! ! !

[ΓΚΑΝΤΙΔΗΣ Ανδρέας]

Ημέρα Μνήμης Ποντιακής Γενοκτονίας

Γενοκτονία, φαινομενικά μία απλή λέξη, όμως τόσο αρνητικά φορτισμένη, αν κάνει κάποιος τον κόπο να δει μέσα της και να αφουγκραστεί τον πόνο και την οδύνη, τον θάνατο και την εξαθλίωση που επιφυλάσσει στα θύματά της.
Στην προκειμένη περίπτωση, θύματα της «Μάστιγος της Ασίας», όπως πολύ εύστοχα αποκάλεσε, ο πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη το 1922, Τζωρτζ Χόρτον, τους εμπνευστές μα και τους εκτελεστές της. Κοινή διαπίστωση, την οποία επιβεβαιώνουν κυρίως οι Πόντιοι και λοιποί Μικρασιάτες Έλληνες καθώς και οι Αρμένιοι.
Ο φόρος του αίματος που κλήθηκαν να πληρώσουν, ώστε να δημιουργηθεί το «καθαρό» τουρκικό «έθνος», ήταν βαρύτατος. Σε ενάμισι εκατομμύριο υπολογίζονται τα θύματα μεταξύ των αδελφών Ποντίων και Μικρασιατών, σε άλλα τόσα αυτά των Αρμενίων.
Η 19η Μαΐου του 1919, ημέρα αφίξεως του Μουσταφά Κεμάλ πασά και μετέπειτα Ατατούρκ, στην Σαμψούντα, υπήρξε η αποφράς ημέρα-ορόσημο, της δεύτερης και πλέον σκληρής φάσης της εξολοθρεύσεως του ελληνισμού του Πόντου και της Μ.Ασίας εν συνόλω.
Ο νους και η καρδιά της πολιτισμένης ανθρωπότητος φρίττουν μπροστά στο μέγεθος της ολοκληρωτικής καταστροφής και του ξεριζωμού της τρισχιλιετούς ελληνικής παρουσίας, από τα ιερά πατρογονικά εδάφη της αλησμόνητης Μ.Ασίας. Από το 1914 έως το 1923 έλαβε χώρα η πρώτη, καταγεγραμμένη ιστορικά και σχεδιασμένη, γενοκτονία, εις βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της εν λόγω περιοχής. Οι ομαδικές εκτελέσεις, σφαγές, μαζικοί εκτοπισμοί πληθυσμών, οι ατελείωτες πορείες θανάτου, τα Τάγματα Εργασίας (τα γνωστά «Αμελέ Ταμπουρού»), οι ατιμίες και ότι ακόμη αδυνατεί να φανταστεί ο κοινός νους, πραγματοποίησε η τουρκική θηριωδία, υπό τις διαταγές του Μουσταφά Κεμάλ πασά και την καθοδήγηση Γερμανών και Σοβιετικών Συμβούλων Θανάτου.
Οι αδελφοί μας, Πόντιοι και Μικρασιάτες, θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, για να διαφυλάξουν τον εθνισμό τους και την γλυκειά τους πίστη, στη μνήμη των μετέπειτα γενεών και να τους παραδώσουν την αιματοβαμμένη σκυτάλη του χρέους και του καθήκοντος.
Αντιθέτως, οι Τούρκοι, υπό την άμεση καθοδήγηση του Κεμάλ Ατατούρκ, δεν ξάφνιασαν την ανθρωπότητα, αφού συνέχισαν τη δοκιμασμένη και γνωστή σ’ αυτούς «Τέχνη» της εξολοθρεύσεως ανυπεράσπιστων γυναικοπαίδων και αμάχου εν γένει πληθυσμού, εις την οποία είναι ανυπέρβλητοι πρωταθλητές και ως τέτοιοι, θα καταγραφούν στην Παγκόσμια Ιστορία, κερδίζοντας επάξια, την αιώνια καταισχύνη και τον τίτλο του αμετανόητου σφαγέα – προτύπου για άλλα απάνθρωπα καθεστώτα, ναζιστικά ή σταλινικά που ακολούθησαν ή μέλλουν, δυστυχώς, να προκύψουν.
Ως εκ τούτου, η καταδίκη της Γενοκτονίας είναι δεδομένη, εκ μέρους μας τουλάχιστον, μιας και τα συμφέροντα ή η μικροψυχία του πολιτισμένου κόσμου εμποδίζει ακόμη και αυτήν την αναγνώριση της Γενοκτονίας ως γεγονός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (Κύπρος, Σουηδία, Τοπική Βουλή Ν. Αυστραλίας).
Καταδικάζουμε όμως με δριμύτητα, την απόδοση τιμών διαχρονικά, άκουσον άκουσον, «Ελλήνων» ηγετών, στο Μαυσωλείο του πρωτεργάτη και εμπνευστού της Γενοκτονίας, Ατατούρκ. Ελπίζουμε να μη δούμε ταγό της χώρας να καταθέτει στέφανο και στο άγαλμα του Τοπάλ Οσμάν! ΕΛΕΟΣ!!!
Η εικόνα της προσκυνήσεως, κυριολεκτικά, στον τάφο του εν λόγω υπανθρώπου, προσβάλλει την τιμή και το φιλότιμο της πατρίδος και τη μνήμη των απροσκύνητων θυμάτων. (Φανταστείτε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ να κατέθετε στεφάνι στο Μαυσωλείο του Χίτλερ, αν υποθετικά υφίστατο τέτοιο, θα εξεγείρονταν και οι πέτρες…..)
Αναμένοντας, ωστόσο, με αγωνία μήπως φιλοτιμούμενο το οικείο Υπουργείο αποστείλει στα σχολεία της χώρας σχετική επιστολή, τιμής και μνήμης των θυμάτων, αναγκαστήκαμε να παραδεχτούμε τη διάψευση των προσδοκιών μας, ομολογουμένως χωρίς κατάπληξη, με βαθύτατη όμως ανησυχία για τα μέλλοντα να συμβούν στην πατρίδα, τις τύχες της οποίας κρατούν στα χέρια τους τόσο «μικροί» ηγέτες. Αλλοίμονο!!!