Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΟΔΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 22, 2011 8:14 am    Θέμα δημοσίευσης: ΟΔΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΟΔΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Γράφει: Ο Ιωάννης Γκεζερλής



Θεμελιώδης αρχή και πρωταρχικός νόμος μέσα στο απέραντο σύμπαν είναι η κίνηση. Μία έννοια κεφαλαιώδους σημασίας που ενυπάρχει σε κάθε στοιχείο ζωής, αλλά και στοιχειοθετεί, ορίζει και αποδεικνύει την ίδια τη ζωή. Τίποτα δεν υπάρχει σΆ όλη την δημιουργία που να μην υφίσταται την δύναμη αυτή. Ο άνθρωπος, τα ζώα τα φυτά, ακόμα και η άψυχη ύλη που φαντάζει ακίνητη (οι πέτρες, οι βράχοι τα βουνά), υπόκεινται στην δύναμη της κίνησης και της αλλαγής.

Ο Σωκράτης (Θεαίτητος) βλέπει στην κίνηση δύο δυνάμεις, και την ορίζει ως μετατόπιση και ως μεταβολή. Και ως μετατόπιση νοούμε την κίνηση εκείνη που δέχεται ένα σώμα -είτε από εσωτερική είτε από εξωτερική δύναμη- και του προκαλεί αλλαγή στη θέση, οπότε κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο χώρος-τόπος. Ως μεταβολή δε, την κίνηση εκείνη που διέπει ένα σώμα και του προκαλεί μεταβολή-αλλοίωση στη μορφή ή την ουσία του, οπότε κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο χρόνος. Η κίνηση λοιπόν που λαμβάνει χώρα εν τόπω και χρόνω κυλάει σΆ όλα τα σώματα ως ωστική και ζωογόνος δύναμις. «Τα πάντα ρει» (όλα ρέουν, κινούνται) θα πει κι ο Ηράκλειτος και θα δώσει το στίγμα της δύναμης αυτής που συνέχει τα σύμπαντα.

Η κίνηση λοιπόν ορίζει την ζωή, και η κίνηση είναι η ίδια η ζωή, και η ζωή είναι κίνηση. Ό,τι μένει ακίνητο σκουριάζει, αλλοιώνεται, φθείρεται, νεκρώνεται και αποσυντίθεται. Την ακινησία ορίζει η φθορά και ο θάνατος. Τα αναπόδραστα δεσμά του ¶δου, που καθηλώνουν στο σταυρό των παθών και των θλίψεων την ψυχή του ανθρώπου, «μη δυναμένην ανακύψαι εις το παντελές». Ο άνθρωπος αδρανοποιείται, παραλύει, στενάζει υπό το βάρος του ζυγού και τα σπλάγχνα του σπαράσσονται στην ορμή και τη βία των αρπακτικών θλίψεων. Μόνη του ελπίδα ο ημίθεος αθλητής του δύσβατου δρόμου της Αρετής.

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» θα πει ο Χριστός και καλεί τον άνθρωπο να τεθεί σε κίνηση απαρνούμενος τον ακίνητο, νωθρό και υπέρβαρο εαυτό του που τον καθηλώνει στη νοσηρή, λιμνάζουσα και αραχνιασμένη καθημερινότητα. Καλείται ο άνθρωπος νΆ αφήσει την αγαλμάτινη στατική (statua) αίγλη του και να πορευθεί στα βήματα του Θεανθρώπου, «όπου αν υπάγη». Κι είναι αυτός δρόμος μακρύς, δύσβατος, δρόμος αρετής, πολύπαθος, δρόμος ανηφορικός, σταυρώσιμος, οδός στενή και τεθλιμμένη, μα με πατημασιές αδρές χαραγμένη, ίχνη που δεν σβήνουν από καμιά νεροποντή ή κακοκαιρία, μα που μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, φανερά και στον πιο άπειρο ανιχνευτή.

Είναι ο δρόμος που χάραξε με τη σταυρική του θυσία πρώτος ο Θεάνθρωπος Χριστός και που τώρα προσκαλεί αβίαστα και ελεύθερα, όποιον θέλει, να μπει στην ίδια πορεία. Μια πορεία δύσκολη, με εμπόδια και κακουχίες. Μια πορεία που ζητάει απΆ τον οδοιπόρο αγάπη, δικαιοσύνη, αλήθεια, πίστη, ελπίδα και υπομονή, ώσπου να βγει σε διέξοδο, να εξέλθει νικητής στο φως της ημέρας. Ένα ταξίδι αλλιώτικο, που χαρίζει στον άνθρωπο γνώσεις και εμπειρίες, μα που δεν τον αφήνει διψασμένο σαν πατήσει της πατρίδος του το χώμα. Γιατί και το ταξίδι τον γεμίζει, και πλούτος ανεξάντλητος αρχίζει νΆ αναβλύζει, «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», δρόσος λαμπροφόρου Αναστάσεως, σαν φτάσει μΆ ανακούφιση στον προορισμό του.

Δεν βαδίζει ο άνθρωπος πίσω από άνθρωπο άπειρο, που δεν γνωρίζει που πηγαίνει.
Έχει στο ταξίδι του οδηγό που ξέρει την πορεία. «Εν ω γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι» (εφόσον έπαθε αυτός δοκιμαζόμενος, μπορεί και όλους τους δοκιμαζόμενους να βοηθήσει). Ξέρει τα κατατόπια, τους κρημνούς και τις παγίδες, τα δύσβατα και όλους τους κινδύνους και ανά πάσα στιγμή δίνει τη λύση στΆ αδιέξοδα.

Σε όλη αυτή την πορεία, σΆ αυτό το θεοβάδιστο δρόμο ο άνθρωπος ακολουθεί τα χνάρια του Χριστού. Ζει με το Χριστό και ζει το Χριστό. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» θα πει ο Απ. Παύλος και θα δείξει την έμπρακτη βίωση της ζωής του Χριστού. Τα πάθη, το Σταυρό και την Ανάσταση. Γεγονότα που βιώνει ο κάθε άνθρωπος συσταυρούμενος και συνανιστάμενος. «Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι», ακούμε όλη την πασχάλιο περίοδο. Βιώνουμε τα πάθη και το Σταυρό Του και εξερχόμαστε μαζί του νικητές πατώντας τις πύλες του ¶δου, για μια καινούργια αρχή, για μια καινούργια ζωή. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν ¶δου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν».




Δοξάζουμε το Χριστό που σταυρώθηκε, ανεστήθη και ανίσταται εις το διηνεκές μέσα σε κάθε καρδιά που βλέπει και βιώνει προσωπικά το γεγονός της Αναστάσεως. Δεν αρκείται ο Χριστός να τον μάθουμε από τρίτους. Θέλει και επιθυμεί την προσωπική επαφή, σαν κι αυτή που είχε με τους Αποστόλους, τους φίλους Του. «Υμείς φίλοι μου εστέ». Είναι φίλοι Του όλοι οι πονεμένοι, οι καταπιεσμένοι, οι υποδουλωμένοι, οι αδικημένοι, οι δεδιωγμένοι και περιφρονημένοι. Είναι φίλοι Του οι χήρες και τα ορφανά, οι άρρωστοι, οι φτωχοί, οι απολυμένοι εργάτες, οι καταπιεσμένοι εργαζόμενοι, οι ανασφάλιστοι, οι λιμοκτονούντες συνταξιούχοι, οι μαθητές οι εμπεσόντες στους υλιστές, οι κατασπαρασσόμενοι από τις ύαινες δανειζόμενοι, οι πεινώντες, οι διψώντες, οι εν φυλακή, οι άστεγοι, οι παρά τας οδούς και φραγμούς. Είναι φίλοι Του. Χωρίς να τον γνωρίζουν. Είναι ομοιοπαθείς κι αυτό αρκεί για να τους θεωρεί και αδελφούς του. Και έχει και για αυτούς κρυμμένη στο μανίκι Του την Ανάστασή τους, χωρίς να το γνωρίζουν, χωρίς να το προσμένουν, χωρίς καν να το φαντάζονται.

Στους πάντες δίνει την Ανάσταση νυν και αεί. Τώρα και για πάντα. Ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν ήλθε μόνο για την άλλη ζωή. Η Ανάσταση δεν είναι παρηγοριά μελλοντική. Είναι δώρο που χαρίζεται απΆ αυτή τη ζωή σΆ όλους όσους είναι φίλοι κι αδελφοί Του. Γιατί πονάει με κάθε πονεμένο, πάσχει με κάθε αναξιοπαθούντα, αγωνιά με κάθε συντετριμμένο, τους οποίους οι άνθρωποι οι υψηλόφρονες δεν καταδέχονται ούτε να τους κοιτάξουν. Και προσμένει, και περιμένει πότε θα κινηθούμε, πότε θα ενεργοποιηθούμε, πότε μαζί Του θα συνεργασθούμε, κινώντας κι εμείς τα χέρια και τα πόδια μας, για νΆ αναστηθούν όλοι οι απονεκρωμένοι.

Ανάσταση για τους πονεμένους είναι η ανακούφιση. Ανάσταση για τους καταπιεσμένους είναι η ανάταση. Ανάσταση για τους υποδουλωμένους είναι η ελευθερία. Ανάσταση για τους αδικημένους είναι η δικαιοσύνη. Ανάσταση για τους διωγμένους και τους περιφρονημένους είναι η αγάπη. Ανάσταση για τις χήρες και τα ορφανά είναι η φροντίδα. Ανάσταση για τους αρρώστους είναι η θεραπεία. Ανάσταση για τους φτωχούς είναι τα υλικά αγαθά. Ανάσταση για τους απολυμένους εργάτες, είναι η εργασία. Ανάσταση για τους ανασφάλιστους είναι η ασφάλεια. Ανάσταση για τους συνταξιούχους είναι ο άξιος μισθός. Ανάσταση για τους σακατεμένους μαθητές είναι η υγιής παιδεία. Ανάσταση για τους δανειζόμενους είναι η πάταξη της τοκογλυφίας. Ανάσταση για τους πεινώντες είναι ο χορτασμός. Ανάσταση για τους διψώντες είναι το ξεδίψασμα. Ανάσταση για τους φυλακισμένους είναι η απελευθέρωση. Ανάσταση για τους άστεγους είναι η στέγη. Ανάσταση είναι η κάλυψη των αναγκών. Ανάσταση είναι το γέμισμα των κενών. Ανάσταση είναι ο Χριστός, που ως Θεάνθρωπος νοιάζεται και για τον υλικό και για τον πνευματικό άνθρωπο. Συμπάσχει, είναι κοντά του. Είναι φίλος κι αδελφός Του. Η απόσταση του θεού ταιριάζει σε άλλους θεούς φτιαχτούς, ανθρώπινους, όχι ζώντες και αληθινούς. «Ον εθεασάμεθα, ον ακηκόαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφισαν», αυτόν που είδαμε, που ακούσαμε και τον ψηλάφισαν τα χέρια μας, θα πει ο ¶γ. Ιωάννης ο Θεολόγος κι ο λόγος του γίνεται προσευχή κι άπλετα σαν χαρμόσυνη καμπάνα αντηχεί: «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ¶γιον, Κύριον Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν».

Είναι η προσευχή της Ανάστασης. Είναι η προσευχή της Εξόδου από τον ¶δη και η πορεία προς το φως. Το πέρασμα προς τη Ζωή. Ο δρόμος προς την Ανάσταση. Η Οδός της Αναστάσεως με αρχή και τέλος. Οδός Αναστάσεως με αρχή την Αίγυπτο και τέλος την Ιερουσαλήμ. Οδός Αναστάσεως με αρχή την Αίγυπτο των παθών και της σκλαβιάς και τέλος την ¶νω Ιερουσαλήμ. Οδός Αναστάσεως με αρχή τον τύραννο ¶δη και χωρίς τέλος τον Ελευθερωτή Παράδεισο. Οδός Αναστάσεως με αρχή το θάνατο και χωρίς τέλος τη Ζωή. Οδός Αναστάσεως με αρχή τον άνθρωπο και χωρίς τέλος τον Θεάνθρωπο. Οδός Αναστάσεως με αρχή τον πιστό και χωρίς τέλος το Χριστό. Οδός Αναστάσεως. Εκεί που μένουν οι ζωντανοί. Εκεί που μένουν οι υπομείναντες εις τέλος. Εκεί που μένουν οι πτωχοί τω πνεύματι, οι ελεήμονες και οι πραείς. Εκεί που μένουν οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης. Εκεί που μένουν οι νυν κλαίοντες. Εκεί που μένουν οι αεί χαίροντες. Ένθα εστί ευφραινομένων η κατοικία. Οδός Αναστάσεως. Εκεί που είναι το πατρικό μας σπίτι. Οδός Κοινή. Οδός Καινή. Παγκόσμιος Οδός. Απλώνει σταυρωτά την αγκαλιά της ως του ουρανού τα μήκη και της γης τα πλάτη. Η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή.

Βαδίζοντας την Οδό αυτή της Αληθείας ακολουθούμε τη Ζωή βιώνοντας τη μέρα τη Λαμπρή, τη φωτεινή, την Ηλιόχαρη Πασχαλιά, το ξημέρωμα μιας καινούργιας ζωής. Τα σκοτάδια της μελαγχολίας, της απαισιοδοξίας και της απόγνωσης διαλύονται. Το ανέσπερο φως απαστράπτει ωραίο εκ του τάφου. Τα πάντα γύρω αποκτούν νόημα, φεύγει η ομίχλη της αμφιβολίας κι ο ουρανός καθαρίζει. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Το άπλετο φως του Ήλιου, το πόμα το καινόν, εισχωρεί σαν ανοιξιάτικο αεράκι στις καρδιές μας, τις ξεσηκώνει, τις βγάζει έξω στη μέρα, σΆ ένα σκίρτημα αγαλλίασης, ανοίγματος και κοινωνίας με τον πλησίον σε ένα σώμα, το Αναστημένο σώμα του Χριστού. Είναι η Ανάσταση, η ημέρα η Λαμπρή, η φωτεινή, η Ηλιόλουστη Πασχαλιά, η Πασχαλιά που περιμέναμε αγναντεύοντάς την στου Γολγοθά το λόφο. Η Πασχαλιά που άνθισε κι ευωδίασε με χίλια μύρα και αρώματα. Η Πασχαλιά που μας κάνει να σκιρτάμε. Η Πασχαλιά που μας κάνει και χορεύουμε. Η Πασχαλιά που μας κάνει και τραγουδάμε.



Καλώς ήλθες, Πασχαλιά,
μύρο δροσάτο στα μαλλιά,
χαίρε, η Ανάσταση
της ζωής ανάπλαση.

Χαίρε, λύτρο χρυσαφί
λαμπερόηχο μάλαμα,
χαίρε, μάννα τΆ ουρανού
πόμα από ανάμα.

Καλώς ήρθες, ¶νοιξη
πορφυροφορεμένη,
ομορφοπλουμοστόλιστη,
χαίρε, πεποικιλμένη


Καλώς ήλθες, ¶γιο Φως,
χαίρε, του σκότους ο εχθρός,
του ¶δη, χαίρε, ο θάνατος,
θανάτου ο Αθάνατος.

Χαίρε, Ελπίδα κοφτερή,
αστράπτουσα μαρμαρυγή,
ουρανοχρυσοφώτιστη
Δόξα του Ήλιου, χαίρε.

Χαίρε, η οδός, χαίρε, η ζωή
χαίρε, η Αλήθεια, χαίρε1
χαίρε, ο άσειστος, ο απάνεμοςχαίρε, λεπτή αύρα, χαίρε.


Επιστροφή στην κορυφή
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 22, 2011 11:50 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μια μικρή παρατήρηση και μια μεγάλη ευχή

Παραθέτω δυο εδάφια, από το όμορφο αυτό άρθρο ...,

Παράθεση:
Θεμελιώδης αρχή και πρωταρχικός νόμος μέσα στο απέραντο σύμπαν είναι η κίνηση. Μία έννοια κεφαλαιώδους σημασίας που ενυπάρχει σε κάθε στοιχείο ζωής, αλλά και στοιχειοθετεί, ορίζει και αποδεικνύει την ίδια τη ζωή. Τίποτα δεν υπάρχει σΆ όλη την δημιουργία που να μην υφίσταται την δύναμη αυτή. Ο άνθρωπος, τα ζώα τα φυτά, ακόμα και η άψυχη ύλη που φαντάζει ακίνητη


... είναι το πρώτο, και ...

Παράθεση:
Ο Σωκράτης (Θεαίτητος) βλέπει στην κίνηση δύο δυνάμεις, και την ορίζει ως μετατόπιση και ως μεταβολή. Και ως μετατόπιση νοούμε την κίνηση εκείνη που δέχεται ένα σώμα -είτε από εσωτερική είτε από εξωτερική δύναμη- και του προκαλεί αλλαγή στη θέση, οπότε κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο χώρος-τόπος. Ως μεταβολή δε, την κίνηση εκείνη που διέπει ένα σώμα και του προκαλεί μεταβολή-αλλοίωση στη μορφή ή την ουσία του, οπότε κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο χρόνος


αυτό, που είναι το δεύτερο, για να κάνω μόνο μια μικρή παρατήρηση : Ειδικά στο "μεταβολή, δε, που διέπει ένα σώμα και του προκαλεί μεταβολή-αλλοίωση στη μορφή ή την ουσία του".

Και τούτο, επειδή θέλω να σημειώσω ότι η ουσία, φυσικά για τα όσα σχετικά γράφουμε, παραμένει και είναι αμετάβλητη και αμετάτρεπτη και αναλλοίωτη εν τη αυτή και εν ετέρα μορφή.

Μακάριοι όσοι το έζησαν και αυτός που το ζει.

Καλή και ευλογημένη η αγία Ανάσταση στους αναγνώστες του Ρεσάλτο
Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΣΑΛΤΟ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 22, 2011 4:43 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ



Το ξίφος που βυθίζουν καθημερινά στις καρδιές των φτωχών και αθώων πρέπει να ακονιστεί εναντίον των βασανιστών και της καπιταλιστικής κακουργίας, εναντίον της «αμαρτίας»…

ΑπΆ τα τσακάλια δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια…
πρέπει να ηχήσουν ξανά οι σάλπιγγες:


Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !


Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Το ποίημα είναι του Σικελιανού.
Το απήγγειλε ο ίδιος ο ποιητής στην κηδεία του Κωστή Παλαμά

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Απρ 23, 2011 11:37 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι ευχές των ποικίλων φαύλων εξουσιαστών
Ή
όταν το ψέμα και η υποκρισία μιλούν για «Ανάσταση»




Κι αν η σιωπή μοιάζει κάποτε αναπότρεπτη
πέρα απΆ τη σιωπή θα υπάρχει πάντα μια άλλη δύναμη
που θα προβάλλει περισσότερο από πάντα επιτακτική:
Να καταδυθούμε στα σκοτάδια που φέρνουμε μέσα μας
να βρούμε τον ίδιο το φόβο, νΆ αγγίξουμε την πληγή
νΆ αφήσουμε να τρέξει το αίμα.
Να ξεπηδήσει μέσα από την κύστη της αμαρτίας
Η φοβερή εξομολόγηση.

Θανάσης Κωσταβάρας

Νιώθει κανείς ένα αίσθημα απέραντης και βαθύτατης ναυτίας, αλλά και οργής να ακούει αυτές τις μέρες τα ποικίλα και πολύχρωμα ιερατεία του καθεστώτος, τα ιερατεία του ψεύδους και της υποκρισίας, να μας εύχονται (πωλούν) «καλή ανάσταση»!!!

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, σε κάθε παραλλαγή της (κοινωνική, πολιτική πνευματική, ψυχική κ.λπ) είναι μια έννοια εντελώς αντίθετη και ασυμφιλίωτα ασυμβίβαστη με το ψέμα και την υποκρισία.


Λόγω των ημερών δεν θέλουμε να αφήσουμε τη ναυτία μας και την οργή μας να ξεχειλίσει. Θα περιοριστούμε, όσο πιο «ψύχραιμα» μπορούμε, σε δύο κορυφαία «σημεία» της επικαιρότητας.


Πρώτον: Η κυβέρνηση κατοχής μάς εύχεται «καλή ανάσταση»!!!



Εδώ πλέον η ψευτιά και η υποκρισία κτυπούν κόκκινο: Η κυβέρνηση των μαφιών του χρήματος που έχει εντοιχίσει την Ελλάδα και το λαό της στις ορειχάλκινες πλάκες της ισοπέδωσης, της καταστροφής, της νεοταξικής θηριωδίας, του καθολικού και αυθάδους ψεύδους και της γενικευμένης ηθικής πτώσης («αμαρτίας»), μας εύχεται «καλή ανάσταση»!!!

Εδώ πλέον η έννοια της «Αναστάσεως» μετατρέπεται στο αντίθετό της: «Ανάσταση» για την «κυβέρνηση» και τους απολογητές του καθεστώτος είναι η ΥΠΟΤΑΓΗ στην κακουργία των νεοταξικών μηχανισμών, η ΥΠΟΤΑΓΗ μας στο θάνατο, η «ανάσταση» των «συμβολαίων θανάτου» που εκτελεί αυτή η κυβέρνηση…

Να, γιατί προσέρχονται, έστω αυτοί οι ελάχιστοι, κυβερνητικοί μανδαρίνοι στις εκκλησιαστικές τελετές των ημερών, όχι μόνο σαν πολιτικοί έμποροι, εντελώς διεφθαρμένοι (τίποτα δεν πιστεύουν), αλλά και σαν κοινοί κλέφτες με συνοδεία των ΜΑΤ: Τρέμουν την ΑΝΑΣΤΑΣΗ των λαϊκών μαζών…

Για το ψεύδος, την υποκρισία και την ασύδοτη κακουργία αυτής της κυβέρνησης δεν χρειάζονται περισσότερα...

Αν είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να μιλά για «Ανάσταση», όταν ΑΝΑΣΤΑΣΗ σημαίνει πρώτα απΆ όλα ΑΝΑΤΡΟΠΗ αυτής της κυβέρνησης του ΘΑΝΑΤΟΥ…


Δεύτερον: Το δούλεμα του Αρχιεπισκόπου.




Εδώ η υποκρισία και το ψεύδος αποκτούν μοχθηρές μορφές, ακριβώς γιατί πηγάζουν από την ίδια την κορυφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία (Ορθόδοξη Εκκλησία) ΑΠΟΤΕΛΕΙ την ΠΗΓΗ της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, καταρρακώνει την ίδια την έννοια της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ!!!

Μιλάει για «Ανάσταση» ο Αρχιεπίσκοπος και ταυτόχρονα κάνει κυβερνητική προπαγάνδα!

Γιατί είναι κυβερνητική προπαγάνδα όταν λέει ότι «τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ άσχημα. Και φοβάμαι ότι θα γίνουν και χειρότερα...», δίχως να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει τους λόγους και τα αίτια αυτής της κατάστασης: Το ΠΩΣ φτάσαμε εδώ, το ΓΙΑΤΙ φτάσαμε και ΠΩΣ θα αντισταθούμε, το ΠΩΣ δηλαδή θα ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ η Ελλάδα από το θάνατο…

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ για τον Ιερώνυμο είναι η αιώνιος σταύρωση και ο αιώνιος θάνατος!!!


Ο Αρχιεπίσκοπος το μόνο που κάνει είναι να προετοιμάζει τους πιστούς στον αιώνιο θάνατο. Δηλαδή προλειαίνει «πνευματικά» το νεοταξικό έδαφος του θανάτου, τα «συμβόλαια θανάτου» που εκτελεί αυτή η κυβέρνηση…

Σε όλα τα ουσιαστικά και σοβαρά ζητήματα ο Ιερώνυμος «ευλογεί» το κυβερνητικό έγκλημα…

Και στην Κάρτα του Πολίτη και εδώ δουλεύει τον ελληνικό λαό όταν λέει: « Έχουμε συνομιλίες με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Υπάρχει η διάθεση και από τις δυο πλευρές να βρεθεί μια λύση»!!!

Μα είναι δυνατόν, ο Αρχιεπίσκοπος, να καμώνεται ότι δεν γνωρίζει το τι είναι η Κάρτα του Πολίτη, ούτε την «αξιοπιστία» αυτής της κυβέρνησης του ολοκληρωτικού ψεύδους και της νεοταξικής μοχθηρίας;;;

Και τα βρέφη πλέον έχουν καταλάβει το θηριώδες καθεστωτικό και κυβερνητικό ψεύδος. Μόνο ο Αρχιεπίσκοπος μας δουλεύει τόσο χοντρά και «ανορθόδοξα»!!!

Και το πόσο «ανορθόδοξα» μας δουλεύει αποκαλύπτεται και από τη φυλλάδα που έδωσε τη συνέντευξη: «Athens Voice», των ποικίλων νεοταξικών διαστροφών!!!!

Τι θα δούμε ακόμα! Τέτοιες «ορθόδοξες» Αναστάσεις…

Θα περιοριστούμε σε αυτά. Για τα άλλα, ποικίλα και πολύχρωμα, ιερατεία της ψευτιάς και υποκρισίας, των κομμάτων, των ακαδημαϊκών (που «ξύπνησαν» προσφάτως), των «εθνοσωτήρων» και λοιπών καθεστωτικών μεταμφιέσεων θα ασχοληθούμε μετά το Πάσχα…

Επισημάναμε μόνο αυτά τα κορυφαία «σημεία» της ΑΠΑΤΗΣ για να δείξουμε ότι καμία ΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν μπορεί να γίνει όσο συμμετέχουμε στο παιχνίδι των βασανιστών του καθεστώτος.

Για να αναστηθούμε πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες αυτού του παιχνιδιού της ψευτιάς και υποκρισίας.

Να καταδυθούμε στα σκοτάδια του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε, να αγγίξουμε τις πληγές αυτού του κόσμου, να ξεπεράσουμε το φόβο, να αφήσουμε να τρέξει το αίμα, να «τρυπήσουμε» την «κύστη της αμαρτίας» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να, πώς θα έρθει η ΑΝΑΣΤΑΣΗ…
Επιστροφή στην κορυφή
Παπα- Ηλίας
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 27, 2011 12:50 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://papailiasyfantis.wordpress.com

Χριστός Ανέστη!...



«Είναι καιρός, λέει ο ποιητής, να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά»!…

Κι ένα απΆ τα λιγοστά μας λόγια είναι και το «Χριστός ανέστη»! Η φωτεινή αυτή απάντηση μπροστά στο σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου…

Με την οποία ο Χριστός, μέσα απΆ τη μαυρίλα του θανάτου, μας βγάζει στο φως της Ανάστασης. Όπως ο εθνικός μας ποιητής, μέσα «απΆ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», μας βγάζει στο φως της αντρειωμένης Ελευθερίας.

«Η ζωή, λέει ο Πλάτων, είναι φιλοσοφία θανάτου». Και ο Χάιντεγκερ, περίπου, επαναλαμβάνει πως: « Η ζωή είναι Είναι προς θάνατον»!

Που σημαίνει ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται απΆ την ποιότητα της απάντησης, που δίνουμε στο μυστήριο του θανάτου.

Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί, που απαντούν πως όλα τελειώνουν στον τάφο. Κάτω από ένα μέτρο γης…
Απάντηση, που περικλείει κάποτε το μεγαλείο της τραγικότητας. Όταν κάποιοι προικισμένοι προσπαθούν να στήσουν στον ακατάσχετο χείμαρρο του χρόνου και του θανάτου τα αναχώματα της όποιας υστεροφημίας. Με πράξεις ηρωισμού ή πνευματικής δημιουργίας.

Και άλλοτε οδηγεί στον έσχατο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας. Όταν κάποιοι άλλοι αφήνονται να πάνε, όπου θέλει, τους πάει, η ακατάσχετη ροή των πραγμάτων…

Από το άλλο μέρος υπάρχει η πανάρχαιη πίστη στη μετά θάνατο ζωή.

Όπου όμως ελλοχεύει, σχεδόν παντού, η σκυθρωπή μελαγχολία:
Με τον Αχιλλέα να εύχεται να είναι δούλος στον πιο φτωχό πάνω στη γη ξωμάχο, παρά βασιλιάς στον άδη. Και με τα δημοτικά μας τραγούδια να περιγράφουν το θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή με τα μελανότερα χρώματα…

Κι ανάμεσα στις τόσες στάσεις και αποφάσεις ζωής προβάλλει και η ολοφώτεινη απάντηση του «Χριστός Ανέστη». Που κάθε χρονιά-το Πάσχα-γίνεται έκρηξη χαράς. Και γιορτάζεται με τον ανάλογο εκρηκτικό και θορυβώδη τρόπο.

Που σημαίνει ότι ο χριστιανισμός έχει κάνει τη ζωή μας, από «φιλοσοφία θανάτου» και «είναι προς θάνατον», φιλοσοφία και είναι και πίστη Ανάστασης!…

Πίστη και φιλοσοφία, που συνεπάγεται τον ασίγαστο, μέχρι τον υπεράνθρωπο ηρωισμό, αγώνα. Κι όχι μόνο των μαρτύρων. Μπροστά στην ανεξάντλητη ευρεσιτεχνία των βασανιστών. Της ρωμαϊκής ή της οποιασδήποτε άλλης βαρβαρότητας. Αλλά και στο στίβο της καθημερινής, κοινωνικής ζωής και πραγματικότητας. Απέναντι στους δήμιους και σταυρωτές των λαών και της ανθρωπότητας.

Φιλοσοφία και πίστη, που ασφαλώς δεν συμμερίζονται όλοι εκείνοι, που φλυαρούν, ανέξοδα, σχετικά με την Ανάσταση, και την καπηλεύονται επετειακά. Για να ναρκώνουν τα υγιή ανακλαστικά του λαού. Και να διαιωνίζουν τη ληστρική και προδοτική τακτική τους.

Όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της πολιτικής, που έχτισαν το κάστρο της προνομιακής, γιΆ αυτούς και το συνάφι τους, τρισάθλιας νομιμότητας.

Εν ονόματι της οποίας αυτοί μπορούν να σταυρώνουν την πατρίδα και το λαό της, όταν και όπως και όσο θέλουν. Χωρίς να λογοδοτούν και να έχουν τις παραμικρές συνέπειες για τις κακουργηματικές και δολοφονικές ενέργειές τους…

Για να φτάσουν στο ελεεινό κατάντημα της τωρινής, κατά συρροήν, προδοσίας και το ξεπούλημα της πατρίδα μας στους σταυρωτές της!

Και μπαίνει -και για μας τους υπόλοιπους- το οδυνηρό ερώτημα:

Αλήθεια, ποια σχέση με την Ανάσταση μπορεί να έχουμε εμείς οι ζωντανοί νεκροί; Εμείς οι νωθροί και κοιμισμένοι στα άγρια μεσάνυχτα του τοκογλυφικού Μεσαίωνα. Καθώς η πατρίδα μας σύρεται στο σταυρικό της θάνατο….

Κι εξακολουθούμε νΆ ακολουθούμε και να φωνάζουμε ωσαννά στο τρισάθλιο τσούρμο των αδίστακτων αρνητών και προδοτών και σταυρωτών της!


Διαθέτοντας , μολαταύτα, την απύθμενη υποκρισία να προφέρουμε ή και κραυγάζουμε το: Χριστός Ανέστη!…

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες