Ο Μίκης, οι διορισμένοι και τα τεχνάσματα απάτης

[ΘΥΜΙΟΣ]

Ο Μίκης, οι διορισμένοι και τα τεχνάσματα απάτης



Κάποιοι δεν μπορούν ακόμα να καταλάβουν, παρά το γεγονός ότι τα γεγονότα μας επαλήθευσαν, το γιατί παραμένουμε αμετακίνητοι στο έργο της αποκάλυψης αυτής της μεγάλης απάτης του «κινήματος» Μίκη.

Σκέφτονται ως εξής: κάτι «ύποπτο» θα συμβαίνει για να μη συμμετάσχει το ΡΕΣΑΛΤΟ σε αυτήν την κίνηση από την οποία θα προσκόμιζε τεράστια οφέλη και από την αρχή θα ήταν στους «συμβουλάτορες».

Πράγματι από την αρχή θα ήμασταν στους «παράγοντες» (μας προτάθηκε η συμμετοχή μας πιεστικά) και πράγματι θα είχαμε οφέλη: Τα στενά οφέλη της «γκρούπας», δηλαδή θα μπορούσαμε μέσα από αυτήν την «κίνηση» να δεκαπλασιάσουμε τις δυνάμεις…

Μα αυτό είναι το πρόβλημα; Πώς ο κάθε ένας θα αξιοποιήσει το Μίκη ή οποιονδήποτε άλλον για να επιζήσει και να γίνει «παράγοντας» στο πολιτικό γίγνεσθαι;

Έτσι το είδαν πολλοί που έσπευσαν να ενταχθούν και να ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΝ μάλιστα και το διορισμό τους στην «ηγεσία» της «κίνησης»: Καθορίστηκαν από τα στενά τους συμφέροντα (της ομάδας τους ή τα προσωπικά τους) και ΟΧΙ από τα ΣΥΝΟΛΙΚΑ συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, από τις ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ συγκρότησης αυθεντικών λαϊκών κινημάτων

Θυσίασαν στο βωμό του καιροσκοπισμού το στρατηγικό καθήκον: Να αγωνίζεσαι αδιάλλακτα και ανιδιοτελώς για την ΑΛΗΘΕΙΑ, για το γκρέμισμα των θανάσιμων ΑΥΤΑΠΑΤΩΝ, για την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ της κατασκευασμένης ΑΠΑΤΗΣ αυτού του «κινήματος Μίκη», που συνίσταται στο να μαντρώσει τις πατριωτικές ζυμώσεις και διεργασίες που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία, να τις χειραγωγήσει και να τις προσδέσει στο άρμα των δόλιων πολιτικών παιχνιδιών που παίζονται από τους σπόνσορες και σκηνοθέτες του καθεστώτος…

Σε σωρεία άρθρων (ουδείς στάθηκε ικανός να τα αντικρούσει) αναλύσαμε διεξοδικά τα ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά αυτής της κραυγαλέας κατασκευής.

Αναλύσαμε και το ρόλο που έρχεται να παίξει, στις σημερινές συνθήκες κατάρρευσης της κυβέρνησης και του κομματικού, καθεστωτικού σκηνικού.

Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει και πολύ γρήγορα θα δηλωθεί και επίσημα αυτή η χρεωκοπία.

Έχει χρεωκοπήσει και το υπάρχον πολιτικό σκηνικό και οι πάντες προσανατολίζονται σε ένα «κίνημα» «Εθνικής σωτηρίας» που θα προωθηθεί για να αναλάβει τη «σωτηρία» μας, καταργώντας ακόμα και τις αστικές ελευθερίες.

Ένα «κίνημα» το οποίο θα συντελέσει και στην αναπαλαίωση του σάπιου πολιτικού σκηνικού, ξεπλένοντας, σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, πάρα πολλούς…

Όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά του «Κινήματος Μίκη» (αναλυμένα διεξοδικά) αποτελούν το «πρότυπο», το «σχήμα», αυτής της εκκολαπτόμενης δικτατορίας της «εθνικής σωτηρίας».




Η οργανωτική συγκρότηση αυτού του «κινήματος» αποτυπώνει πιο αδρά και κραυγαλέα αυτά τα χαρακτηριστικά:

1). Ιδρύθηκε δικτατορικά στη βάση της ολοκληρωτικής φιλοσοφίας: Αυτή του Μεσσία, του Μωυσή με τις πλάκες, του απόλυτου μονάρχη, του «σωτήρα» Μίκη…

2). Δικτατορική ήταν και η ΕΠΙΒΟΛΗ της «συμβουλευτικής ηγεσίας»!!!

Είναι τραγικά αστείο, αλλά και αυθάδης χλευασμός κάθε αγωνιστικής εμπειρίας και πολιτικής έννοιας ο διορισμός, συνακόλουθα και η ΑΠΟΔΟΧΗ του. Αυτό δεν συμβαίνει ούτε στα αστικά κόμματα, ούτε στα σταλινικά εκφυλισμένα κόμματα.

ΜΟΝΟ στα ακραίως δικτατορικά καθεστώτα έχουμε τέτοιους διορισμούς…

3). Δικτατορική, εξίσου, ήταν η επιβολή οργανωτίστικων δομών και τεχνασμάτων.

Αν είναι δυνατόν η οργανωτική δομή ενός αγωνιστικού και ανατρεπτικού κινήματος να επιβάλλεται από τα γραφεία του Μεσσία.

Το ίδιο αστείο είναι να αλλάζει η «οργανωτική δομή» (οργανωτίστικο τρικ) μέσα σε τρεις μήνες από την «ίδρυση» του «κινήματος». Και από άκρως δικτατορική να γίνεται ακραία «αναρχική»: Βαβέλ του μικροαστικού, αναρχικού ατομικισμού.

Σημείωση: Οι δύο όψεις του ολοκληρωτισμού είναι: Η καταστολή και η έπαρση του μικροαστικού ατομικισμού.

Μέσω αυτή της επαρμένης μικροαστικής Βαβυλωνίας οδηγείσαι σε μηχανισμούς άκρως βοναπαρτιστικούς (αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους πολιτικούς καιροσκόπους και «μάγους» των «κινημάτων»…).

Βεβαίως το «κίνημα Μίκη» δεν ήταν κίνημα: Ήταν κατασκευή!!!

Οι κατασκευές από τα αυθεντικά κινήματα φαίνονται και δια γυμνού οφθαλμού. Αν κάποιοι δεν μπορούν να τις δούνε σημαίνει δύο πράγματα:

α). Είναι δραματικά απελπισμένοι και καταθλιπτικά συγχυσμένοι (ιδεολογικά και πολιτικά).

Σήμερα πράγματι υπάρχει σε αφθονία και η απελπισμένη αναζήτηση μιας διεξόδου και η δραματικά κορυφωμένη ιδεολογική και πολιτική σύγχυση…

Είτε:

β). Είναι πολιτικοί τυχοδιώκτες, καιροσκόποι και νοσηρά αμοραλιστές. Τσαλαβουτούν όπου βρούνε και όπου παρέχεται δια ίδιον όφελος: δηλαδή να προβληθούν προσωπικά ή να ψαρέψουν σε θολά νερά…

Το μεγάλο αστείο, τέλος, είναι ότι έρχονται οι «διορισμένοι» να μας μιλήσουν για «νέο ξεκίνημα», για «δημοκρατία» και «αποφάσεις» της «βάσης», όταν οι ίδιοι είναι διορισμένοι και κομπάρσοι!!!!!!

Λένε παχιά λόγια από τη θέση του διορισμένου και του υποκατάστατου του Μεσσία!!!!

Τώρα δημοκοπούν ότι «το κίνημα δεν χρειάζεται υποτακτικούς και υπάκουους», ενώ οι ίδιοι είναι διορισμένοι: το άκρον άωτον της «υποτακτικότητας» και του «υπηκόου»!!!!

Καλά δεν αντιλαμβάνονται, αυτές οι καρικατούρες του σταλινισμού, το πόσο καταγέλαστοι καιροσκόποι γίνονται όταν παραδίδουν μαθήματα «δημοκρατίας», «πολιτικής διαπαιδαγώγησης» και «συλλογικών αποφάσεων» από τη θέση του ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ διοικητικού υπαλλήλου, από τη θέση του ιδεολογικού και πολιτικού υποκατάστατου του πάπα;

Δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί ότι το ζήτημα δεν είναι ΜΟΝΟ ο Δημητροκάλλης, αλλά η φιλοσοφία, η ΛΟΓΙΚΗ και ο πολιτικός χαρακτήρας, αυτών των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών επιλογών;

Πράττουν και λειτουργούν με τα τεχνάσματα της γνωστής καθεστωτικής απάτης.

Mea culpa βροντοφώναξε ο Μίκης αντιγράφοντας γελοιογραφικά, για άλλη μια φορά τον Ανδρέα!!!

Το τι σημαίνουν τέτοιες «αυτοκριτικές» δεν χρειάζεται να το αναπτύξουμε…

«Νέο Ξεκίνημα» βροντοφώναξαν (τρεις μήνες μόνο μετά από αυτό το «ρωμαλέο κίνημα»), οι διορισμένοι κομπάρσοι!!!

Θυσιάστηκε, σαν Ιφιγένεια, ο Δημητροκάλλης, έβγαλαν άλλη οργανωτική «συνταγή» και αυτό αποτελεί «νέο ξεκίνημα»!!!!

Η γνωστή φιλοσοφία των αποδιοπομπαίων τράγων: Αύριο θα θυσιαστεί ο ΓΑΠ από τα μεγάλα αφεντικά, θα προωθηθούν νέες συνταγές απάτης και θα μιλάμε για «νέο ξεκίνημα»!!!!

Φυσικά κανένας επί της ουσίας δεν «θυσιάζεται». Απλώς από ορατός γίνεται αφανής…

Και το σπουδαιότερο: Διευκολύνεται η «είσοδος» και άλλων «προσωπικοτήτων», καθώς και «λιπαίνεται» το έδαφος για την προώθηση και κλιμάκωση του πολιτικού παιχνιδιού…

ΣΥΝΤΟΜΑ θα φανούν και θα αποκαλυφτούν πολλά…

Υ.Γ. Ακόμα και η «αγανάκτηση» εναντίον του Δημητροκάλλη των διορισμένων ήταν απελπιστικά όψιμη και άκρως υποκριτική. Εκδηλώθηκε μετά τη θύελλα των αντιδράσεων.

Αν δεν γινόντουσαν τα «αποκαλυπτήρια» και οι αντιδράσεις, ΟΥΔΕΙΣ θα μίλαγε από τους «κομπάρσους», ενώ γνώριζαν πολύ καλά ποιος ήταν ο Δημητροκάλλης. Παλιές καραβάνες ήταν και μάλιστα και κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ του ’89!!!!

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Η οργανωτική φιλοσοφία της «κίνησης» Μίκη



Έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές ότι η οργανωτική μορφή μιας πολιτικής κίνησης είναι αντίστοιχη με την πολιτική της και αντίστροφα, η πολιτική της είναι ανάλογη με τη μορφή και τη λειτουργία της.

Αν εξετάσει και μελετήσει κανείς το ιδρυτικό μανιφέστο του Μίκη θα διαπιστώσει ότι ήταν ένα νεφέλωμα ιδεολογικής απροσδιοριστίας και πολιτικών αοριστιών.

Αντίστοιχο ήταν και το οργανωτικό πλαίσιο: Στην κορυφή, στο ρόλο του Μεσσία, ήταν το ιδεολογικό νεφέλωμα και το πολιτικό κουρκούτι Μίκης: ακραία καθεστωτική φιλοσοφία και πρακτική.

Το οργανωτικό συμπλήρωμα αυτής της καθεστωτικής κατασκευής ήταν οι διορισμένοι σύμβουλοι. Άλλο καθεστωτικό αμάλγαμα: Κράμα καθεστωτικών «ρεταλιών» με «παράγοντες» «πατριωτικών» ή ερμαφρόδιτων «αριστερών» κινημάτων.



Ήταν διορισμένοι «επιτελείς» κατ’ εικόνα και ομοίωση του Μεσσία…

Μόνο που αυτοί οι διορισμένοι «επιτελείς» φέρνουν ο καθένας ξεχωριστά τις διαλυτικές αντιφάσεις του Μίκη.

Ιδιαίτερα ο Καραμπελιάς και ο Καζάκης είναι τα σκέλη δύο ξεχωριστών πολιτικών, δύο ξεχωριστών γραμμών, δύο ξεχωριστών επιδιώξεων, δύο ξεχωριστών ρόλων «πατριωτικού» παραγοντισμού: Η συνύπαρξή τους είναι προβληματική και μάλλον αδύνατη…

Ήδη ο Καραμπελιάς στο νέο φύλλο της Ρήξης (τ. 73) επιτίθεται με δριμύτητα στις θέσεις του Καζάκη για το χρέος:



«Και σήμερα, που έχει αποδειχτεί πως η κρίση δεν ήταν κόλπο, αλλά η τελεσίδικη κατάρρευση ενός μοντέλου παρασιτισμού, προβάλλεται ένα νέο εφεύρημα: Να κάνουμε «στάση πληρωμών», «να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια» και να φύγουμε από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή, να απειλήσουμε τους άσπονδους φίλους μας, την κυρία Μέρκελ και κομπανία, πως θα κάνουμε μόνοι μας αυτό που θέλουν να μας επιβάλουν, δηλαδή να μας σουτάρουν! Και το αίτημα μοιάζει τόσο «επαναστατικό», στην παράδοση της πασοκικής και αριστερίστικης απάτης της μεταπολίτευσης, ώστε πολλοί, ελαφρά τη καρδία, δείχνουν έτοιμοι να το αποδεχτούν».

Το τρίτο «οργανωτικό» σκέλος ήταν η ίδρυση των «σπιθών»: Και αυτές ανάλογες της ιδεολογικής θολούρας και πολιτικής αοριστίας του ιδρυτικού μανιφέστου.

Από την αρχή, λοιπόν, οι σπίθες ήταν και αυτές κράματα ιδεών, μωσαϊκό ιδεών: ΑΠΟ τις πιο επαναστατικές ιδέες που έθεταν και τα καυτά προβλήματα, όπως και αυτά που προκαλούσαν την αλλεργία και τον τρόμο της «κορυφής» (μεταναστετυτικό κ.λπ), ΜΕΧΡΙ και τις πιο «χαλαρές» και συντηρητικές καθεστωτικές ιδεούλες, ακόμα και «εθνομηδενιστικές»…

Η πολιτική θεωρία και η ιστορική πράξη έχουν αποδείξει τελεσίδικα ότι τέτοια «κράματα» οργανωτικά δεν μπορούν να προχωρήσουν, ούτε να δημιουργήσουν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.

Τέτοιες οργανώσεις βάσεις («σπίθες») δεν μπορεί να αποτελέσουν κύτταρα δράσης, αλλά λέσχες συζητήσεων: Χώροι στους οποίους αναπτύσσονται πολιτικάντηδες, δεξιοτέχνες μανουβρατζήδες και καιροσκόποι.

Σε τέτοια ιδεολογικά και πολιτικά μωσαϊκά, σε τέτοιους ετερόκλητους και αλληλοσυγκρουόμενους χώρους καμία ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αυθεντική δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο η τυπική, νόθα «δημοκρατία» που υπάρχει.



Να, γιατί, αυτά τα περί «άμεσης Δημοκρατίας» ήταν αέρας κοπανιστός.

Η «Άμεση Δημοκρατία» προϋποθέτει: Κοινά σημεία συμφωνίας, εσωτερικό, ζωντανό και οργανωμένο διάλογο συλλογικού ιδεολογικού και πολιτικού εξοπλισμού, συλλογική επεξεργασία θέσεων, συλλογικές αποφάσεις και μετακλητή εκλογή οργάνων, καθώς και ΔΡΑΣΗ μέσα στην οποία θα δοκιμάζονται οι θέσεις και θα εμπλουτίζεται το θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο.

Σε ένα πολιτικό κίνημα «δημοκρατία» και μάλιστα «άμεση» δίχως ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ συμμετοχή στην παραγωγή ιδεών και δίχως ΚΟΙΝΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, δεν νοείται. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις ή δίχως να έχουν κατακτηθεί αυτές οι προϋποθέσεις όλα αυτά περί «δημοκρατίας» και μάλιστα «άμεσης» είναι κοπανιστός αέρας…

Στο χώρο των «σπιθών» δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια δημοκρατία, ακριβώς ΓΙΑΤΙ δεν υπάρχουν ούτε στο ελάχιστο οι προϋποθέσεις της…

ΟΙ χώροι αυτοί δεν μπορεί ΠΟΤΕ να γίνουν εστίες παραγωγής ιδεών και να προάγουν τη θεωρητική κατάρτιση και τον πολιτικό εξοπλισμό.

Αντίθετα, αναπτύσσουν μόνο τον ακτιβιστικό «ριζοσπαστισμό» της μικροαστικής ανυπομονησίας, και γίνονται μια Βαβυλωνία μέσα στην οποία θεριεύουν όλα τα νοσήματα της καθεστωτικής λογικής: Καιροσκοπισμοί, αριβισμοί, συμμαχίες της στιγμής και άνευ αρχών, μανούβρες και όλα τα είδη των πολιτικάντικων πρακτικών.



Όλο, συνεπώς, το κατασκευασμένο «εγχείρημα» οικοδομήθηκε από την αρχή, από την κορυφή μέχρι τη βάση, πάνω σε μια ακραία, ολοκληρωτική, καθεστωτική φιλοσοφία.

Ο Δημητροκάλλης, επί του προκειμένου, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος.

Ο έλεγχος και το φακέλωμα των μελών-γραναζιών αποτελούσε το αναγκαίο επακόλουθο.

Όμως, η ακτιβιστική και εξεγερμένη ανυπομονησία (λόγω της κοχλάζουσας κοινωνικής οργής) πολλών σπιθιστών δημιούργησε πολλά προβλήματα και θα τίναζαν το «εγχείρημα» στον αέρα.

Επελέγη, έτσι, ο κλασσικός δρόμος της χειραγώγησης των μελών: Να αφεθούν «ελεύθερα» στη Βαβυλωνία και να χειραγωγηθούν μέσα από τις ίδιες αυτές λειτουργίες που παράγονται από τη Βαβυλωνία και που αναπτύξαμε παραπάνω.

Αλλά και αυτό δεν θα γίνει, ακριβώς γιατί το «κίνημα Μίκη» είναι τεχνητό, κατασκευασμένο και από την αρχή ΛΑΘΟΣ.

Θα μπορούσε αυτό να γίνει, αν το κίνημα αυτό ήταν ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα, όπως το κίνημα ΠΑΣΟΚ το 1974 και αν λειτουργούσε με στοιχειώδεις αστικές δημοκρατικές διαδικασίες.

Κίνημα με ένα πρόσωπο που αποτελεί το Α και το Ω και διορίζει, δεν είναι ούτε μικροαστικό πολιτικό σχήμα.

Είναι ένα απόλυτα καθεστωτικό κατασκεύασμα για συγκεκριμένη χρήση. Αυτή που περιγράφεται και αναλύεται στο προηγούμενο άρθρο:
«Ο Μίκης, οι διορισμένοι και τα τεχνάσματα απάτης»

[Ιακωβίνα .]

Καλησπέρα και χρόνια πολλά.
Σας στέλνω κείμενο το οποίο η Σπίθα Βορείων Προαστείων (κατά μεγάλη πλειοψηφία) απέστειλε στην Κεντρική Σελίδα της Κίνησης και το οποίο δεν έχει τύχει μέχρι τώρα καμίας απάντησης.
Αντ΄αυτού έχει αναρτηθεί σήμερα το πρωί "αντι-κείμενο" που αποτελεί έντεχνα διαμορφωμένη σταλινική απάντηση, με άξονα την πλήρη περιφρόνηση στον εργαζόμενο λαό και την οξυδέρκειά του.
Μπορείτε να το βρείτε στην κεντρική σελίδα με τίτλο "Περί άμεσης δημοκρατίας" του Γ.Σαββόπουλου. (Σημειώστε ότι ο ίδιος ο Θεοδωράκης θέτει αυτό ο κείμενο σαν βάση για την "κατανόηση όλων όσων μέχρι στιγμής δεν έχουν κατανοήσει τα μέλη της Σπίθας").
Άξιο παρατήρησης είναι επίσης νέο κείμενο του Μ.Θ. με τίτλο "Ανικανότητα;" το οποίο προορίζεται σε μαθητούδια που "μαθαίνουν" το Α και που έχουν πολύ-πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να φτάσουν να γίνουν πολίτες "άξιοι και ικανοί" να διαχειριστούν τις τύχες τους!

Απόφαση Γεν.Συνέλευσης Σπίθας Β.Προαστίων της 20ης Απριλίου 2011

Οι θεραπευτικές ιδιότητες της... τσουκνίδας



Η Σπίθα Βορείων Προαστίων στην Γενική Συνέλευσή της, της 20ης Απριλίου 2011, κατά πλειοψηφία, ψήφισε και ενέκρινε το παρακάτω κείμενο.

Η Σπίθα Βορείων Προαστίων ιδρύθηκε την 9η Ιανουαρίου 2011, λίγο μετά την Ιδρυτική Διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη. Με πίστη στις αρχές Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Πατριωτική Αναγέννηση, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο κάλεσμα για αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες και υιοθέτησε τις απόψεις της Διακήρυξης.

Προσπάθησε με ποικίλες δράσεις να φέρει αυτές τις απόψεις στην ελληνική κοινωνία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η επέμβασή της στο ΣΚΑΪ ενάντια στην προβολή του ανθελληνικού ντοκυμανταίρ, τη διανομή ενημερωτικών ανακοινώσεων για τις αρχές της Κίνησης στις γύρω περιοχές, τη διανομή της ανακοίνωσης για την 25η Μαρτίου, τη συμμετοχή στην απεργία-πορεία της 23 Φλεβάρη, τη συμμετοχή στο φεστιβάλ του αγώνα της Κερατέας (με εικαστικό δρώμενο) κλπ.

Όταν η Κίνηση μας άρχισε να παρεκκλίνει οργανωτικά δια της οδού των «έτοιμων λύσεων», είτε με την μορφή «οδηγιών», είτε «προτάσεων», αντιδράσαμε αμέσως. Με τρόπο απόλυτα διαφανή και ενυπόγραφα, στείλαμε τις απόψεις μας, θεωρώντας ότι με την παρέμβαση μας αυτή αρθρώναμε ανιδιοτελή πολιτικό λόγο.

Φάνηκε τότε ότι εισακουστήκαμε, όταν λάβαμε κείμενα του ίδιου του κ. Θεοδωράκη (Για το Οργανωτικό πρόβλημα) που επανέθεταν σε βάση αρχών το Οργανωτικό και τα οποία παραδέχονταν το λάθος. Συγχρόνως ήλθε και το κείμενο-πρόταση «Νέο Ξεκίνημα», το οποίο επισφράγιζε την νέα κατάσταση. (Θεωρούμε ότι αν και ανυπόγραφο, ήταν σε ΑΠΟΛΥΤΗ συνεννόηση με τον κ. Θεοδωράκη).

Αναθαρρήσαμε και θεωρήσαμε ότι η πρότασή μας για Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (καθώς και άλλων Σπιθών π.χ. Χανιά), ήταν ο μόνος τρόπος για να διευκρινίσει η Κίνησή μας τους σκοπούς της και για να αποκτήσει επιτέλους πολιτική ομοιογένεια, μέσα από μια πρωτόγνωρη διαδικασία που δεν θα είχε ξανασυμβεί ποτέ στην νεώτερη ιστορία της χώρας μας.

Έκπληκτοι είδαμε το κείμενο «Νέο Ξεκίνημα» να κατεβαίνει από την Κεντρική Ιστοσελίδα της Κίνησης και συγχρόνως, άφωνοι, παρακολουθήσαμε τις παραιτήσεις των κ.κ. Ληναίου και Καζάκη. Όσον αφορά τον κ. Καζάκη, του οποίου οι καταγγελίες είναι σοβαρότατες, τον καλούμε ακόμα και σήμερα να τις αποδείξει με στοιχεία.

Τον κ. Θεοδωράκη τον χρειαζόταν η Κίνηση σαν «πνευματικό συμπαραστάτη-εγγυητή» και όχι σαν θρησκευτικό ηγέτη, στην πορεία για ελεύθερες-χειραφετημένες Σπίθες, με στόχο να πραγματώσουν τον ιστορικό τους ρόλο, που δεν ήταν άλλος από την δυναμική τους προσπάθεια να δώσουν ελπίδα στο λαό, βοηθώντας στην κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος και στην εφαρμογή ενός άλλου, με βασική αρχή την άμεση δημοκρατία.

Και ρωτάμε τώρα: τι άλλαξε κι αυτό που βλέπουμε να δημιουργείται είναι ένας μηχανισμός που θεωρεί ότι τα θεωρητικά ζητήματα δεν θα αποτελούν θέμα

συζήτησης στις συνελεύσεις και οι Επιτροπές θα δημιουργούνται από τα «επάνω»; Τί άλλαξε και θεωρηθήκαμε ψευτο-σπίθες, τσουκνίδες, αγκάθια, καρκινικό μόρφωμα;

Μήπως κάποιοι χρειάζονται την Κίνηση σαν κυματοθραύστη της επερχόμενης λαϊκής αγανάκτησης, περιορισμένη σε λόγια και όχι σε έργα ικανά να δρομολογήσουν εξελίξεις; Μήπως διανέμονται ρόλοι, πιθανόν σε μια κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας», η οποία μόνο σύγχυση μπορεί να σκορπίσει, για να γίνει δυνατόν να ελεγχθούν οι λαϊκές αντιδράσεις και έτσι το σύστημα να βρει χρόνο να ορθοποδήσει; Και ξαναρωτάμε: ποιος είναι ο ρόλος του κ.Θεοδωράκη σε αυτό το σενάριο;

Η χώρα μας διαλύεται, η ανεργία εκατονταπλασιάζεται, η παιδεία αποδομείται, ο κοινωνικός ιστός καταστρέφεται, οι κίνδυνοι για τα εθνικά μας θέματα βρίσκονται προ των πυλών.

Επειδή λοιπόν δεν θέλουμε να γίνουμε συνένοχοι σε μια τέτοια κατάσταση, όπου ο καθένας από εμάς θα κινείται προς διαφορετική πολιτική κατεύθυνση και θα αλληλοεξουδετερώνονται έτσι οι δυνάμεις μας, ούτε να είμαστε συνυπεύθυνοι στην εξέλιξη της Σπίθας σε κάτι άλλο που σε τίποτα δεν θα θυμίζει την Ιδρυτική της Διακήρυξη και επειδή δεν δεχόμαστε σε τέτοιες στιγμές διλήμματα του τύπου «Καραμανλής ή τανκς» - «Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ή καταστροφή», δηλώνουμε ότι το μόνο μας σύνθημα είναι: «η Ελλάδα στα χέρια μας ή τίποτε άλλο». Ζητάμε από τον κ. Θεοδωράκη να θέσει εαυτόν «ενώπιος ενωπίω» του ελληνικού λαού.

Εμείς η Σπίθα Βορείων Προαστίων, ως «βλαβερές τσουκνίδες» (παρ΄ ότι η κνίδη -κοινώς τσουκνίδα- χρησιμοποιείται ευρέως στην ιατρική για τις θεραπευτικές της ιδιότητες), αποχωρούμε προσωρινά απ' τον αγρό, αφήνοντάς τον για να βλαστήσουν τα εναπομείναντα «εξημερωμένα» λοιπά αγρωστώδη.

Δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να δρούμε με μόνο οδηγό την Διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη και την ομιλία στο ΡΕΞ, προσπαθώντας να υλοποιήσουμε τις αρχές που περιλαμβάνονται σε αυτήν (Εθνική Ανεξαρτησία και Αναγέννηση - Λαϊκή Κυριαρχία - Αυτοοργάνωση - Άμεση Δημοκρατία), μη αναγνωρίζοντας αντίθετες προς αυτήν ενέργειες και πράξεις, από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Στα πλαίσια αυτά καλούμε ΟΛΟΥΣ τους σπιθιστές και τις Σπίθες, που είμαστε βέβαιοι ότι συμμερίζονται τους ίδιους προβληματισμούς και μιλάμε την ίδια "γλώσσα", να συναντηθούμε σε ένα κοινό Πανελλήνιο δρόμο, ώστε να αυτοοργανωθούμε και να χαράξουμε όλοι εμείς την κοινή αγωνιστική μας πορεία και τις δράσεις του Κινήματος της Σπίθας μας.





20-4-2011

ΣΠΙΘΑ ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ