Σημειώσεις επί της πραγματικότητας

[Γιάννης Μαριέτης]

Σημειώσεις επί της πραγματικότητας.



Επικοινωνώντας τηλεφωνικά με τον Θύμιο για να του δώσω τις δέουσες ευχές για την ονομαστική του εορτή μού υπενθύμισε φιλικά ότι είχα καιρό να γράψω κάτι για την ιστοσελίδα του Ρεσάλτο. Είχε δίκιο! Δουλειές και υποχρεώσεις των τελευταίων μηνών είχαν συμπιέσει και εξακολουθούν να συμπιέζουν το πρόγραμμα μου. Ωστόσο, δεν μπορώ να δώσω άλλη αναβολή, ειδικά από τη στιγμή που και ο φίλτατος Θύμιος επιθυμεί την παρουσία μου, μέσα από ένα κείμενο, στο Φόρουμ του Ρεσάλτο.

Επειδή όμως, έχουν συσσωρευτεί πάμπολλα ζητήματα θα περιοριστώ σε μια τηλεγραφικού τύπου σταχυολόγηση διαφόρων θεμάτων της οδυνηρής πραγματικότητας.

Ας δούμε λοιπόν, πως έχουν τα πράγματα.

Θα ήμουν κοινότοπος, αληθινός όμως, αν έγραφα, ότι η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος είναι για την πατρίδα μας μια νέα κατοχή. Η σημερινή κυβέρνηση έδωσε μαθήματα πολιτικής ανηθικότητας και ψευδολογίας κατά την διάρκεια των τελευταίων εκλογών προκειμένου να ανέλθει στην γλυκύτατη εξουσία. Υπεράνω όλων η εξουσία, η προσωπική μας εξουσία.

Έτσι, με τον τρόπο τούτο ο κληρονόμος ενός επωνύμου πραγμάτωσε το όνειρο του. Αναδείχθηκε πρωθυπουργός! Προς χαρά των κομματικών στελεχών του, τα οποία διατηρούν με την εξουσία εξωσυζυγική σχέση, εν γνώσει των συζύγων τους, θαρρώ. Σχέση πάθους. Παθολογικού πάθους!

Και εμπρός στην εξουσία και στη διατήρηση της τί είναι το Μνημόνιο και η υποδούλωση της χώρας; Λεπτομέρειες! Για κείνους, όχι για μας. Το Μνημόνιο είναι για κείνους και κάτι ακόμα. Είναι το όχημα, για την τελική έφοδο, την τελική επίθεση κατά του λαού μας. Αφού επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες τον διέφθειραν με ποικίλους τρόπους. Αφού του στέρησαν κάθε ηθικό και πνευματικό εφόδιο. Αφού τον μετέτρεψαν σε λαό απαθή και αναίσθητο. Αφού τον λοβοτόμησαν και ευνούχισαν, ήρθαν τώρα κραδαίνοντας το δρεπάνι της πτώχευσης από το ένα χέρι και το Μνημόνιο από το άλλο, έθεσαν σε κίνηση την μηχανή της κοινωνικής και εθνικής μας ισοπέδωσης.

Φυσικά δεν αναφέρομαι τόσο στα μέτρα αυτά κάθε αυτά, εξάλλου πολλά μπορούν να ειπωθούν γύρω από αυτά. Ουδείς νουνεχής, έπειτα, μπορεί να διαφωνήσει στην αναγκαιότητα ριζικών αλλαγών και τομών στο κράτος και στην κοινωνία. Αναφέρομαι περισσότερο στη νοοτροπία και στη σκέψη των στελεχών της μνημονιακής κυβέρνησης. Ποια είναι αυτή η σκέψη; Μα έχει ονοματεπώνυμο, Θεόδωρος Πάγκαλος λέγεται. Μην έχετε καμμιά αμφιβολία ότι η σκέψη του εκφράζει τα περισσότερα από τα στελέχη της κυβέρνησης και φυσικά τον ίδιο τον μνημονιακό πρωθυπουργό, διαφορετικά θα είχε απολυθεί από τη θέση του. Η σκέψη αυτή λέει ότι δεν είναι υπεύθυνοι οι πολιτικοί, η ηγεσία δηλαδή του τόπου για τη σημερινή κατάντια, αλλά οι πολίτες. Ότι οι Έλληνες είναι ένας βάρβαρος, άξεστος και απολίτιστος λαός, διεφθαρμένος και ανήθικος εν πολλοίς, ο οποίος αξίζει ότι του συμβαίνει.

Συμπεριφορά δηλαδή κυβέρνησης κατοχικής, κυβέρνησης απαρτιζόμενης από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με την πατρίδα και το λαό της.

Και κοντά σ’ αυτούς έχουμε και τους δήθεν πατριώτες, οι οποίοι τόλμησαν να πιάσουν στο στόμα τους και τον Πλάτωνα για να δικαιολογήσουν τη στάση τους υπέρ του Μνημονίου. Χρησιμοποίησαν και τούτοι το σκιάχτρο της πτώχευσης και της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού προκειμένου να διασώσουν κάτι από το ακροατήριο τους. Όμως, οι πατριώτες εκείνοι θα έπρεπε να ξέρουν ότι καμία ελευθερία, καμιά εθνική ανεξαρτησία δεν ανταλλάσσεται με χρήμα και κοινωνική γαλήνη. Μου θύμισαν τους τρισάθλιους Εκσυγχρονιστές, οι οποίοι προκειμένου να δικαιολογήσουν τη στάση τους τον καιρό των Ιμίων τρομοκρατούσαν τον κόσμο και έθεταν το δίλημμα, πόλεμος ή ειρήνη! Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το δίλημμα είναι ένα. Αιωνίως είναι ένα το δίλημμα. Ελευθερία ή υποταγή! Τα υπόλοιπα είναι ανήθικες δικαιολογίες. Προτιμούμε την ελευθερία, είμαστε με την ελευθερία. Δεν επιθυμούμε ούτε πολυτελή αυτοκίνητα με δανεικά, ούτε την υποδούλωση μας έναντι μιας κατ’ επίφαση ειρήνης.

Εν τω μεταξύ ήρθαν και οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης και είδαμε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ουσία να εγκαταλείπει στα χέρια της κυβερνητικής παράταξης τους δυο από τους τρεις μεγαλύτερους δήμους της χώρας και την περιφέρεια της πρωτεύουσας. Αν είχε ακολουθήσει σωστότερη στρατηγική θα είχε κερδίσει τους δήμους που παραδοσιακά κέρδιζε και την περιφέρεια επίσης. Αλλά ήθελε να ακολουθήσει σωστότερη στρατηγική;

Κάθε τόσο έρχονται στο φως δημοσιεύματα και άρθρα ξένων ειδικών που μιλούν για το αναπόφευκτο της αναδιάρθρωσης του χρέους. Πράγμα που αν συμβεί θα σημαίνει ότι η κυβέρνηση, ενώ μπορούσε να το κάνει ή να το χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί τότε που διαπραγματευόταν στην αλλοδαπή, δεν το έκανε, αλλά προτίμησε την προσφυγή στο ΔΝΤ, ώστε να γλυτώσουν οι… πιστωτές μας! Ο χρόνος είναι ο μοναδικός κριτής αρκεί κάποιος να έχει τη διάθεση και τη μνήμη.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση διατεινόταν ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα, όμως μετά τας εκλογάς και ιδιαίτερα με την έλευση του νέου χρόνου τα νέα μέτρα εμφανίσθηκαν ως δια μαγείας. Πόσο περίεργη και γεμάτη εκπλήξεις που είναι η ζωή! Ε, καλή μου κυβέρνηση!

Και σου προκαλεί έκπληξη, επίσης, το γεγονός ότι κάποιοι μεγαλόσχημοι θυμήθηκαν τα… πετρέλαια του Αιγαίου και την πιθανότητα-δυνατότητα εκμετάλλευσης τους. Συνεκμετάλλευσης τους, δηλαδή. Όταν προ ολίγων ετών κάποιοι μιλούσαν για τα πετρέλαια χαρακτηρίζονταν-ναι,σωστά μαντέψατε-ως ακραίοι, εθνικιστές, συνομωσιολόγοι! Τώρα, σήμερα, μετά την υποδούλωση της χώρας μας αναφάνηκε στον ορίζοντα και ο μαύρος χρυσός του Αιγαίου. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Αλλά, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Θα μπορούσα να συνεχίσω για αρκετές σελίδες ακόμη. Όμως σεβόμενος την φιλοξενία του Θύμιου, ολοκληρώνω εδώ. Θα επανέλθω στο εγγύς μέλλον με νέες σημειώσεις επί της πραγματικότητας.