ΠΡΟΣΩΠΑ - ΕΙΔΩΛΑ

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

http://kyprianoscy.blogspot.com/2011/01/blog-post_17.html

Η εποχή μας είναι γενικά μια εποχή σύγχυσης και μάλιστα υπερβολικής. Όχι ότι παρόμοιες εποχές δεν υπήρξαν στο παρελθόν. Σήμερα όμως με την ευρεία, ταχεία και παγκόσμια διάδοση της πληροφορίας, η σύγχυση προσλαμβάνει απίστευτες διαστάσεις.

Η είδηση μεταδίδεται ανεπεξέργαστη ή όταν είναι επεξεργασμένη, σκοπό έχει να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τον κυρίαρχο αποπροσανατολισμό. Οι άνθρωποι που καλούνται "προς επεξεργασία" είναι πάντοτε επιλεγμένοι από τα μέσα ευρείας διάδοσης των ειδήσεων, των πληροφοριών, που υποτίθεται σκοπό έχουν να μας δώσουν "την άκρη" για την εύρεση της, όπως λέμε, κοινής συνισταμένης ή γνώμης.

Το ιντερνέτ δεν εφευρέθηκε τυχαία. Ήταν κι αυτό μιά από τις καλύτερες και αποτελεσματικότερες ανακαλύψεις για επιδείνωση της σύγχυσης με την αφθονία των αντιφάσεων, τις αντικρουόμενες απόψεις, και την πληθωρική ενημέρωση. Που φθάνει ακόμη και στην παραμικρότερη λεπτομέρεια. Παράδειγμα, ότι στα 6 δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη ένα νεογνό γεννήθηκε που μοιάζει με εξωγήινο!

Όλα αυτά, θα μπορούσε να γράψει κανείς ακόμη περισσότερα, συγκλίνουν σε ένα πράγμα : Στη σύνθεση, που είναι και το ζητούμενο τελικά. Σύνθεση, που θα την κάνουν αυτοί που εκ των προτέρων έχουν επιλεγεί και βρίσκονται σε θέσεις περίοπτες και είναι άτομα είτε ευρείας μόρφωσης, είτε ασήμαντα. Αμφότερα χαίρουν της εκτίμησης των ανώτερων, μεσαίων ή κατώτερων τάξεων, που απαρτίζουν την κοινωνική διαστρωμάτωση.

Κατόπιν αυτών είναι επόμενο η εποχή μας, εποχή σημειωτέον οικουμενικής σύγχυσης, να αναζητά πρόσωπα-είδωλα. Διότι αυτά δίνουν τη διέξοδο στη βασανιστική για τον άνθρωπο επίλυση των αντιθέσεων και τη "σύνθεση", που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατη. Ποιά όμως σύνθεση μπορεί να γίνει, ας πούμε, ανάμεσα στο θεό και στο διάβολο;

Τα πρόσωπα-είδωλα εξυπηρετούν και ένα άλλο σκοπό. Δικαιολογούν την πρωσοπολατρεία και τη συνθηματολογία με τον αφοριστικό λόγο που υποθάλπτουν. Δεν θα καθήσει κάποιος να αναλύσει και να καταθέσει τους λόγους για τους οποίους έρχεται σε αντίθεση με έναν άλλο. Αρκείται σε μια φράση, σε μια πρόταση, που έχει ακούσει ή έχει διαβάσει από αυτόν - προφανώς όχι προσωπολάτρη - και μετά αποφαίνεται : Πιχί, αυτός πάσχει από λογισμούς ή είναι κληρικαλιστής. Δεν τον ενδιαφέρει αν όλοι οι άνθρωποι "πάσχουν" από λογισμούς και δεν τον απασχολεί τι σημαίνει κληρικαλισμός. Δεν τον αφορά ότι όλοι, όπως και ο ίδιος, έχουν λογισμούς - υπάρχει κανείς που δεν έχει; - δεν τον ενδιαφέρει ότι όλοι, ή τουλάχιστον όλοι όσοι έχουν θρησκευτικά ενδιαφέροντα, ασχολούνται με τον κλήρο, δηλαδή με την Εκκλησία. Διότι Εκκλησία σημαίνει κλήρος και λαός. Η Εκκλησία είναι γι΄ αυτούς κάτι έξω από τον κλήρο και πέρα από το λαό. Το σώμα της Εκκλησίας βρίσκεται ενσωματωμένο στην κεφαλή. Η κεφαλή είναι το όλον σώμα και όποιος δεν είναι εκεί μέσα ενταγμένος πάσχει ... από λογισμούς προερχόμενους από ... το κληρικαλιστικό σώμα.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη ιδιάζουσα περίπτωση. Να αρχίσει ο διαφωνών να γράφει ακατάσχετα, ασυνάρτητα, ακατάληπτα. Αυτή είναι μια άλλη θλιβερή μορφή διαστροφής και δεν χρειάζεται να δώσει κανείς σημασία. Αρκεί μόνο να ιδεί κανείς την έκταση των γραφομένων τους. Η συμβουλή : Εκ της πολυλογίας ουκ εφεύξεται η αμαρτία

[ΘΑΛΕΙΑ]

Η ιδεολογία του ήρωα και του ειδώλου




Το δομικό βάθρο κάθε ειδωλολατρίας είναι το μανιχαϊκό σύμπαν όπου συγκρούονται δύο αντίθετες δράσεις, του καλού και του κακού: Η ιδεολογία του «ήρωα».

Η ιδεολογία του «ήρωα», δηλαδή η εξουσία του «ειδώλου», ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ, μέσα στον οργασμό της αρετής του και της ναρκισσιστικής του έξαψης, μια αρένα δράσης όπου εμφανίζει τις κοινωνικές αντιφάσεις ως διακανονισμό λογαριασμών μεταξύ των δυνάμεων του «καλού» και του «κακού».

Η ιδεολογία συνεπώς του ήρωα είναι η υποταγή της κοινωνίας στη γοητευτική εξουσία του «ήρωα», η υποκατάσταση της κοινωνικής ενέργειας από τη φανταστική δράση του «ήρωα».

Γίνεται σαφές ότι η ειδωλολατρική ιδεολογία οδηγεί στον εφησυχασμό, τη μοιρολατρία, την πολιτική ύπνωση. Ο «ήρωας» προσφέρει στους κοινωνικά εξαθλιωμένους και στα θύματα της εκμετάλλευσης το ναρκωτικό χάπι της παρηγοριάς. Τους παρηγορεί με φανταστικές δραπετεύσεις και με εικόνες δικαιοσύνης που χειρίζονται άλλοι, έτσι ώστε να ξεχάσουν ότι στην πραγματικότητα η δικαιοσύνη τους έχει αφαιρεθεί.

Το ατέλειωτο παρόν της κοινωνικής σήψης και εξαθλίωσης, του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας «αντισταθμίζονται» από τη δραστηριότητα του ήρωα-ειδώλου. Έτσι η φανταστική δραστηριότητα αντικαθιστά την παθητικότητα και το ανίσχυρο άτομο αναζητά τις λύσεις από τα χέρια της εξουσίας του ήρωα, συνακόλουθα από τα «είδωλα» που κατασκευάζει το καθεστώς
Σήμερα που τα πάντα έχουν υποκατασταθεί από την τηλεοπτική εικόνα και από το θεατρικό τελετουργικό του εμπορευματοποιημένου λόγου του θεάματος, δεν θα μπορούσε παρά να αλλάξει μορφή και ο παλιός «ήρωας», το παλιό κοινωνικό, πολιτικό ή πνευματικό «είδωλο»: Το παλιό παίρνει τη νέα μορφή του τελετουργικού θεάματος.

Εξάλλου, το συστατικό στοιχείο του θεάματος είναι ο άνθρωπος-εμπόρευμα, ο πολιτικός-εμπόρευμα, το «είδωλο»- εμπόρευμα.

Σήμερα οι παλιοί «ήρωες» - «είδωλα» μεταλλάσσονται στις μυθικές τηλεοπτικές ή πολιτικές κατασκευές των «σταρ» και των «ειδώλων» του καθεστωτικού πολιτικού θεάματος. Ακόμα και τα ίδια τα αγωνιστικά «σύμβολα», τα καλλιτεχνικά «σύμβολα», ακόμα και η ίδια η ιστορία και η πολιτική αφυδατώνονται και γίνονται εμπορικά «είδωλα» καθεστωτικής κατήχησης και χειραγώγησης, πνευματικής ύπνωσης και πολιτικής αδράνειας.

Σήμερα μας καταδυναστεύει ολοκληρωτικά, δηλαδή φασιστικά, η ειδωλολατρία της εικόνας και των ΜΜΕ: Οι «ήρωες» και τα «είδωλα» της εικόνας και των ΜΜΕ…

Αυτό που προτείνει η ειδωλολατρία και οι «ήρωές» της είναι η παθητικότητα και η μοιρολατρική αποδοχή του υπάρχοντος. Δηλαδή καλλιεργεί και εδραιώνει την ψευδαίσθηση ότι μια καλή εξουσία σαν αυτή των κατασκευασμένων «ηρώων» θα διορθώσει τα πράγματα.

Η ιδεολογική αυτή πρόταση συνοψίζεται σε τούτο: «Περιμένετε την εξουσία του «καλού», η οποία θα σας σώσει και θα καθαρίσει την κοινωνία από τις βρομιές της».

Να γιατί η ιδεολογία του «ήρωα» και του «ειδώλου» αναιρεί και αυτή τον άνθρωπο, όπως κάθε εξουσία. Καμιά εξουσία δεν εμπιστεύεται τον άνθρωπο και τη λαϊκή ενέργεια.

Ο ειδωλολατρικός λόγος δεν είναι απλώς εισαγγελικός, ηθικολογικός και αφοριστικός, αλλά είναι και ο λόγος της εξουσίας στην πιο διαστροφική του μορφή: το φασισμό. Είναι γνωστό εξάλλου ότι όλοι οι δικτάτορες στην ιστορία προβλήθηκαν και αυτοπροβλήθηκαν σαν «οδηγοί», «σωτήρες» και «τιμωροί» της διαφθοράς…

Αν εξετάσει κανείς, λίγο προσεκτικά, τα σημερινά κατασκευασμένα είδωλα, από τα δημοσιογραφικά μέχρι τα πνευματικά και πολιτικά, θα διαπιστώσει αμέσως τον εξουσιαστικό, ακραία αντιδημοκρατικό και αφοριστικό λόγο τους.

Αφήνουμε τους εισαγγελείς της δημοσιογραφικής, φασιστικής αχρειότητας. Ο λόγος τους απαστράπτει και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση…

Ας περιοριστούμε στις κατασκευές των πολιτικών ειδώλων.

Τι διαπιστώνουμε αμέσως;



Αυτό-αναγορεύονται και προβάλλονται ως «Μεσσίες»…

Ιδρύουν κινήματα με μόνο συστατικό το πρόσωπό τους, το «είδωλό» τους…

Κατασκευάζουν ένα συνονθύλευμα πολιτικών αοριστιών και ασυναρτησιών, συχνά αντιφατικών, καθώς και ηθικολογικών σοφισμάτων…

Δεν επιτρέπουν καμία δημοκρατική διαδικασία διαλόγου και πολιτικής αντιπαράθεσης. Κατεβάζουν το «μανιφέστο» τους, σαν τις πλάκες του Μωϋσή, ιδρύουν το «κίνημά» τους και ζητούν στη βάση αυτής της ειδωλολατρικής ίδρυσης να συγκροτηθούν, «οργανώσεις» βάσης από το …λαό!!!!

Με δύο λόγια ερημώνουν το τοπίο των ιδεών και των πολιτικών ζυμώσεων και «οργανώνουν» οπαδούς, κλακαδόρους και θυμιατά…

Να γιατί οι οπαδοί των ειδωλολατρών δεν μπορούν ούτε να ψελλίσουν μια ιδέα γύρω από τα πολιτικά ζητήματα.

Εδώ η Ελλάδα διαλύεται και αυτοί λιβανίζουν απλώς το «είδωλό» τους και τις «εκδηλώσεις» του ειδώλου τους…

Ούτε, οι άμοιροι, να υπερασπιστούν τις θέσεις του ειδώλου τους δεν μπορούν, ούτε τολμούν…