Η τηλεόραση στην αποθήκη

[Μόσχος Λαγκουβάρδος]

Η τηλεόραση στην αποθήκη
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
http://moschoblog.blogspot.com/



Γιατί η θέση της τηλεόρασης είναι στην αποθήκη; Γιατί η ζωή μας είναι οι σκέψεις μας. Αν μπορούμε να σκεφτόμαστε, μπορούμε και να διευθύνουμε τη ζωή μας. Αν δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε, δεν διευθύνουμε τη ζωή μας εμείς, αλλά εκείνοι που σκέφτονται αντί για μάς.

Οι σκέψεις δεν είναι μόνο λέξεις, είναι και πράγματα. Τα πράγματα είναι η γλώσσα με την οποία η ζωή μας μιλάει. Δεν είναι εύκολο να ξέρουμε πάντοτε αν οι σκέψεις που κάνουμε είναι δικές μας κι αν η γλώσσα των πραγμάτων είναι δική μας, αν δηλαδή μας κατευθύνει εκεί που θέλουμε ή αν μας οδηγεί δέσμιους εκεί όπου δεν θέλουμε.

Είναι φανερή η προσπάθεια που γίνεται με κάθε τρόπο να κάνουν τον πολίτη να σκέφτεται πως όντας υποχείριο των ξένων είναι άξιος της τύχης του. Αυτή η σκέψη δεν οδηγεί τη ζωή του εκεί όπου επιλέγει ο ίδιος, αλλά εκεί όπου έχουν επιλέξει εκείνοι γι΄ αυτόν.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που βομβαρδίζεται καθημερινά με αυτήν ή με παρόμοιες σκέψεις τις οποίες διαδίδουν αυτοί που επιβουλεύονται την ελευθερία του, τους εθνικούς πόρους της πατρίδας του, ακόμα και την εδαφική της ακεραιότητα, να έχει οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη στα λεγόμενά τους; Δεν έχει καν γνώμη. Επαναλαμβάνει μηχανικά τις σκέψεις των άλλων, γιατί δεν σκέφτεται ο ίδιος , αλλά εκείνοι που τον καθοδηγούν σκέφτονται γι΄ αυτόν.

Η άγνοια στην εποχή μας είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο αμάρτημα. Αγνοούμε δυστυχώς την επιβολή της τηλεόρασης σαν διαδικασία και σαν μηνύματα επάνω μας. Φτάνει να σκεφτείς 1) ότι η ζωή μας είναι οι σκέψεις μας και 2) ότι δεχόμενοι άκριτα τις σκέψεις αυτών που ελέγχουν την τηλεόραση , τους επιτρέπουμε να μας κατευθύνουν εκεί όπου εξυπηρετούνται οι άνομοι σκοποί των επίβουλων εχθρών μας.

Θα πρόβαλε κανείς την εύλογη αντίρρηση, μα πως δεχόμαστε άκριτα τα λεγόμενα της τηλεόρασης; Μπορούμε να κρίνουμε και να σχηματίζουμε τη δική μας αντίθετη γνώμη, όταν δεν συμφωνούμε μαζί της.

Δεν μπορούμε γιατί 1) Η κριτική μας ικανότητα καταργείται από τη στιγμή που διαπραγματευόμαστε μαζί της για θέματα που δεν είναι υπο διαπραγμάτευση τουλάχιστον με τους όρους που εκείνοι θέτει. Κάθε σύγχρονη εταιρία (τράπεζες, τηλεοπτικοί σταθμοί κλπ) δεν διαπραγματεύονται τους όρους τους. Κάθε σύμβαση μαζί τους και κάθε επαφή μαζί τους είναι σύμβαση προσχωρήσεως. Προσχωρείς εκ των προτέρων στους όρους της τηλεόρασης απ΄ τη στιγμή που πατάς το κουμπί. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, βρίστε μας, αλλά πείτε το όνομά μας καθαρά.



Το ίδιο πνεύμα προσχωρήσεως και συμβιβασμού εκφράζει και η συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων καθώς και η ψήφος του κάθε πολίτη στις εκλογές. Απέχω σημαίνει δεν προσχωρώ και δεν αποδέχομαι την κατάσταση στην οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδήγησαν τη χώρα τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μου.

Και 2) η κριτική σκέψη προϋποθέτει καθαρό νου. Ο σύγχρονος κόσμος εμποδίζει με κάθε τρόπο την καθαρότητα του νου. Δεν έχει καθαρότητα του νου αυτός που γίνεται αντικείμενο της κάθε προπαγάνδας και που επιτρέπει τους άλλους να σκέφτονται για κείνον.

Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, λέει το Ευαγγέλιο. Θα δώσουμε, λέει, λόγο για κάθε μάταιη σκέψη που από νωθρότητα, αδράνεια, παθητικότητα επιτρέψαμε να μπει στην καρδιά μας. Χωρίς άγρυπνο νου και χωρίς προσευχή και προσοχή σ’ αυτό που αρέσει στο Θεό δεν διευθύνουμε εμείς τη ζωή μου εκεί όπου θέλουμε, αλλά μας οδηγούν άλλοι εκεί όπου δεν θέλουμε.

Δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε εγκαίρως τη γλώσσα των πραγμάτων με τα οποία μας μιλάει η ζωή. Αν είσαι απ’ τους αληθινά εκλεκτούς, την επικράτησί σου κύτταζε πώς αποκτάς, λέει ο Καβάφης.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Η πολυφωνική μονογλωσσία



Αυτοί που εξόρυξαν
Τα μάτια των ανθρώπων
Τους μέμφονται
Γιατί είναι τυφλοί
John Milton

Από την πρώτη μέρα της έκδοσης του ρεσάλτο ασχοληθήκαμε συστηματική με το «καρκίνωμα» των ΜΜΕ.
Αναδημοσιεύουμε ένα γενικό κείμενο από το τεύχος-2, Ιανουάριος 2006

Η Ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία για εκείνον που σκέφτεται διαφορετικά, ενώ όταν γίνεται προνόμιο, παύει να είναι ελευθερία. Σήμερα, στην Ελλάδα, η ελευθερία του λόγου τείνει να συρρικνωθεί στους οπαδούς τoυ καθεστώτος και στους απολογητές του χρήματος. Για να είμαστε πιο ακριβολόγοι δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου. Υπάρχει μια γλώσσα με πολλές φωνές, δηλαδή μια πολυφωνική μονογλωσσία: Η γλώσσα των τιμών και των συναλλαγών, η πλουραλιστική μονοφωνία του αυτοκρατορικού λόγου.

Βεβαίως αυτή η διαδικασία συρρίκνωσης των δημοκρατικών ελευθεριών συντελείται, όχι με την ανοικτή και ωμή βία (όταν χρειαστεί ασκείται κι αυτή), αλλά κατά ένα τρόπο αυτόματο από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς ενσωμάτωσης ή αποκλεισμού των μη αρεστών ιδεών.

Ο καθεστωτικός «αριστερός πολιτισμός» που κυριαρχεί σήμερα συνοψίζεται σε τούτο: Να λειτουργεί ο καθένας σαν αστυνόμος του εαυτού του, σαν ιδιωτική μυστική αστυνομία, όχι μόνο του εαυτού του, αλλά και των άλλων!

Την παραγωγή και τη διοχέτευση αυτού του «πολιτισμού» την αναλαμβάνει ένα «κοσμικό ιερατείο» διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων και δημοσιογράφων: Η ελίτ των ποικιλόχρωμων «αριστερών» η οποία μιλά μία γλώσσα (της πλανητικής «ενιαίας» σκέψης), επικαλύπτοντας τη μονοφωνία της με την απάτη των πολυφωνικών διαθλάσεων.

Έτσι μέσα από το ελεγχόμενο και αυτολογοκρινόμενο σύστημα μετάδοσης μηνυμάτων και συμβόλων και μέσα από τις θεσμοθετημένες και χειραγωγημένες λειτουργίες της ψυχαγωγίας, της διασκέδασης και της ενημέρωσης διαπαιδαγωγούνται οι πολίτες με τις «αξίες», τα πρότυπα και τους κώδικες συμπεριφοράς του συστήματος.

Τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα η βαριά βιομηχανία της ενημέρωσης αποτελούν τα μοντέλα προπαγάνδας της ιδεολογίας του χρήματος. Η βάση αυτής της ιδεολογίας είναι ο ολοκληρωτισμός της αγοράς. Η βαριά βιομηχανία της ενημέρωσης, ως οικονομική συγκρότηση προσανατολισμένη στο κέρδος και ως εξουσία πολιτικά διαπλεκόμενη αντανακλά τη δικτατορία της αγοράς στο επίπεδο της πληροφόρησης.



Ο λόγος των ΜΜΕ είναι ο λόγος της κυριαρχίας και της ενσωμάτωσης. Για να εκπληρωθεί, όμως, αυτός ο ρόλος μέσα σε έναν κόσμο έντονων οικονομικών ανισοτήτων, κοινωνικών αδικιών και σφοδρών ταξικών αντιθέσεων απαιτείται ένα καλοδουλεμένο σύστημα προπαγάνδας.

Τα ΜΜΕ αποτελούν τους διαύλους και τα φίλτρα αυτής της προπαγάνδας. Η πληροφόρηση φιλτράρεται και οι αντίπαλες αντιλήψεις περιθωριοποιούνται. Προβάλλονται συστηματικά και διογκώνονται τα μηνύματα των κυρίαρχων ιδιωτικών συμφερόντων και του πολιτικού κατεστημένου. Οι πρώτες ύλες των ειδήσεων περνούν «μέσα από δραστικά φίλτρα που αφήνουν μόνο το καθορισμένο υπόλειμμα που αρμόζει να δημοσιευτεί» (Τσόμσκι).

Επίσης τα επεξεργασμένα καλούπια διαλόγου αποτελούν φίμωση του διαλόγου. Οι «φιλτραρισμένες» επιλογές των ομιλητών δίνουν την ψευδαίσθηση της πολυφωνίας, αλλά είναι μια θλιβερή μονοφωνία: είναι μια μονοδιάστατη σούπα κοινοτοπιών. Αν κάποιος ομιλητής «ξεφύγει» περιθωριοποιείται. Έτσι στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της ενημέρωσης (το ψευδώνυμο της ελευθερίας της αγοράς) δολοφονούν το διάλογο και την ενημέρωση.

Σήμερα που επιβάλλεται και κυριαρχεί ο ιμπεριαλιστικός αυτοκρατορικός λόγος αυτή η προπαγανδιστική λογική των «φίλτρων» της ενημέρωσης και του διαλόγου φτάνει στα έσχατα όριά της.

Φυσικά αυτά τα προπαγανδιστικά «φίλτρα» για να γίνουν πιο αποτελεσματικά πρέπει να ντυθούν με ηθικά αποδεκτά ρούχα. Και αυτά τα «ηθικά αποδεκτά ρούχα» της νεοταξικής προπαγάνδας είναι οι πρώην αριστεροί. Διανοούμενοι και δημοσιογράφοι με «αριστερό κύρος» προσφέρουν απλόχερα και επικερδώς τις υπηρεσίες τους. Ντύνουν δηλαδή τον κυνισμό της παγκοσμιοποίησης με το ηθικό κύρος της αριστερής τους καταγωγής και των αγωνιστικών τους περγαμηνών.

Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε ένα από τα πιο θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας και σε ένα από τα πιο αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας: Αριστεροί να εξαργυρώνουν την ιστορία τους στο χρηματιστήριο των «νεοφιλελεύθερων αξιών», να προσκυνούν το καθεστώς και ταυτόχρονα να εμφανίζονται με ισόβιο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων για κάποια παρελθούσα δράση τους.

Αυτή η πνευματική και πολιτική «αριστερή» ελίτ αποτελεί σήμερα την πιο μοχθηρή γκριμάτσα της αυτοκρατορικής προπαγάνδας. Δεν εξωραΐζει απλώς τη βαρβαρότητα και την αθλιότητα της παγκοσμιοποίησης, αλλά και επιχειρεί να την εμφανίσει ως μονόδρομο.

Και είναι αυτό το κοσμικό ιερατείο της δημοσιογραφίας που αποκαλεί «δημοκρατικό διάλογο» τις διαθλάσεις και τις αποχρώσεις του καθεστωτικού μονόλογου, την ισοπεδωτική υπερπληροφόρηση-παραπληροφόρηση. Και ακόμα, προωθεί, με τρομοκρατικά «προοδευτικά» και «αριστερά» ιδεολογήματα τη μακάβρια φιλοσοφία της φίμωσης…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ενδεικτικά επίσης υπάρχουν κάποια κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/112.mag

Θα αναρτήσουμε ακόμα, σε λίγο, από το τεύχος-2, το κείμενο του Νίκου Λαγκαδινού: «Ανθρωποφαγία και τηλεοπτικός κρετινισμός»

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Ανθρωποφαγία και τηλεοπτικός κρετινισμός
Γράφει ο Νίκος Λαγκαδινός



ΚΑΠΟΙΟΙ στην εποχή μας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κακώς καταργήθηκε ο κανιβαλισμός κι ένας λόγος που επικαλούνται είναι πως η ανθρωποφαγία είναι έμφυτη στον άνθρωπο και… καλή στην υγεία του! Αστεία, θα πείτε, αλλά είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια κοινωνία ανθρωποφαγική, όπου ο ένας παλεύει να εξοντώσει τον άλλον.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην πραγματική ζούγκλα, αλλά κάπου υπάρχουν και μέτρα και είναι φανερό ότι η αλληλοεξόντωση των ζώων ωχριά μπροστά στις διαστάσεις που παίρνει η ανθρώπινη αλληλοεξόντωση.

Βέβαια, στη ζωή μας έχουν υπεισέλθει απίθανα αξιολογικά κριτήρια – ο καθένας έχει ένα μέτρο στην τσέπη του και μετράει τους άλλους.

Ο αριβισμός έχει φουσκώσει, οι ιδεολογίες που αυτοδιαψεύστηκαν έχουν ξεμείνει στις σελίδες της Ιστορίας, πολλοί κάνουν τους προφήτες και η πολιτική αστάθεια αντικαθρεφτίζει την εσωτερική αστάθεια μιας κοινωνίας που τροφοδοτείται από τον κουτσαβακισμό και την αναίδεια αναξιοπρεπών κονδυλοφόρων. Διαπιστώνουμε, πάντως, ότι η κοινωνία μας πέφτει θύμα των αντιφάσεων εκείνων, οι οποίοι πλειοδοτούν σε εξυπνάδα, πατριωτισμό, ηθικές αρχές και δημοκρατική ευαισθησία. Δεν στεκόμαστε πλέον σε ταμπέλες…

Μετά την κατάρρευση της ουτοπίας της Ανατολής –υποστήριξε ο Παναγιώτης Κονδύλης– η εξημερωμένη πλέον δυτική «Αριστερά» έχει εγκολπωθεί την ουτοπία της Δύσης, δηλαδή την ουτοπία μιας παγκόσμιας κοινωνίας που τείνει προς την αρμονία πάνω στη βάση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Εκείνη η «Αριστερά» που κάποτε έπαιζε το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» στις διάφορες εκστρατείες ειρήνης του Κρεμλίνου και δεν υπέφερε την έκφραση «ανθρώπινα δικαιώματα» όταν έβγαινε από τα χείλη του Ρίγκαν και της Θάτσερ, η ίδια εκείνη «Αριστερά» αποτελεί σήμερα τον «χρήσιμο ηλίθιο» των πολυεθνικών εταιριών και του οικουμενιστικού αμερικανισμού.

##########

ΣΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ μέσα στην οποία ζούμε, κυκλοφορεί μια απειλή γενικού εκβιασμού που απλώνεται σε κάθε σπίτι κι αδυνατούμε να την αντιμετωπίσουμε.


Οι επιπτώσεις απ’ αυτό τον εκβιασμό είναι ποικίλες: Το κυριότερο είναι η τρομοκράτηση του πολίτη, ο οποίος στέκει ανήμπορος και αμήχανος μπροστά στο βομβαρδισμό των εικόνων και των λόγων της ραδιοτηλεοπτικής αγυρτείας.

Ο Σενέκας έλεγε ότι το να μπορεί κάποιος να σταματά, ν’ ακινητεί και να μένει με τον εαυτό του είναι ένδειξη πνεύματος ισορροπημένου. Αλλά όταν απουσιάζει η σφριγηλότητα και η σιγουριά για τον εαυτό μας, τότε βγαίνουμε στην αγορά και μπουρδολογούμε, δημιουργώντας ένα ανθρώπινο ψυχολογικό κράμα που δεν στηρίζεται στην ατομική πνευματική γεωγραφία, αλλά στις σχέσεις που δημιουργεί η ραδιοτηλεοπτική μυθολογία…

Ψάχνουμε να βρούμε μέχρι ποιου σημείου ο άνθρωπος έχει ιδιοσυστασία θηριώδη και μαζί μέχρι ποιου σημείου μπορούν να λειτουργήσουν για χάρη του κάποια ελαφρυντικά. Δεν υπάρχει σήμερα, πλέον, λόγος να θέτουμε ζητήματα ιδεολογίας και πολιτικής.

Η κατάρρευση του εφαρμοσμένου «μαρξισμού» απελευθέρωσε πολλούς απ’ τους σημερινούς πολιτικούς που το είχαν βάρος. Όλα τα κακά τα φόρτωσαν στο μαρξισμό και στο σύστημα αξιών του και ησύχασαν.

Αλλά τη μαζοποίηση του ανθρώπου δεν την επινόησε ο μαρξισμός, αλλά ο κυνικός καπιταλισμός. Τώρα, θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό! Να, τα ραδιοτηλεοπτικά αλλά και τα άλλα έντυπα μέσα (όχι όλα) επιζητούν, με τη σειρά τους, αυτήν ακριβώς τη μαζοποίηση.

Δεν επιθυμούμε να τα ισοπεδώσουμε ούτε να τα φορτώσουμε με αμαρτίες. Τα ΜΜΕ έχουν αποστολή ενημερωτική, ψυχαγωγική, παιδευτική. Αναρωτιόμαστε αν πράγματι την επιτελούν! Ή αν είναι βάθρα για τους πολυμήχανους βασανιστές μας…



ΜΕΡΙΚΕΣ φορές νιώθουμε ότι οι λέξεις της γλώσσας μας, που όντως είναι ένα θησαυροφυλάκιο, δεν είναι φορτισμένες τόσο, ώστε ν’ αποδώσουν τον τηλεοπτικό κρετινισμό που έχει… ενσκήψει στη χώρα μας.

Οι μεγαλόστομοι φύλακες της ηθικής, της αλήθειας και της καθαρότητας του εκπεμπόμενου τηλεοπτικού λόγου και της εικόνας, μας έχουν φλομώσει με… κοπριά.

Μας πνίγει η τηλεοπτική δυσωδία και η εσκεμμένη αφέλεια, η χρήση απατηλών λέξεων και εικόνων και η αθώα πανουργία όλων εκείνων, οι οποίοι έχουν θρονιαστεί στις τηλεοπτικές οθόνες και προκαλούν σύγχυση ή υπνηλία, που εκμεταλλεύονται την κούραση του πολίτη και την αγωνία του για ειρηνικές από πάσης απόψεως μέρες και τον εξαπατούν.

Δεν ζούμε σε δημοκρατία, γιατί δεν την επιτρέπει η τρομοκρατία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ιδιαίτερα της τηλεόρασης, που δυστυχώς σήμερα εμποδίζει τον πολίτη ν’ ακούσει τον ήχο της ψυχής του, αλλά και του διπλανού του.


Η δύναμη που εκπέμπει ο ολοκληρωτισμός της τηλεοπτικής εικόνας και του λόγου αναγκάζει σε κλιμακωτή υποχώρηση του πνευματικού πολιτισμού. Ενώ βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού και αντιμετωπίζουμε ως έθνος τον κίνδυνο της συρρίκνωσης, οι ποικιλώνυμοι εισαγγελείς κρεμάνε πάνω από το κεφάλι μας απειλές και σπαθιά.

##########

Σήμερα, δυστυχώς, προβάλλεται και εκθειάζεται η αναίδεια, που πάντα θα έχει τους σταυροφόρους της. Ανά πάσα στιγμή θα προκύπτει η έλλειψη ήθους, που είναι συνάρτηση της δυνατότητας του καθένα να υποκρίνεται, να προσαρμόζεται και να ασυδοτεί. Ζούμε στο βασίλειο της αυθάδειας και της πρόκλησης.

Νομίζουμε ότι μεγάλο ποσοστό ευθύνης φέρει η κακή δημοσιογραφία. Η ιστορία του πολιτισμού μας δεν γράφεται με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων και των δημοσιογράφων εκείνων, που άλλο στόχο δεν έχουν παρά πώς θα εγκλωβίσουν τις αισθητικές, ψυχαγωγικές και άλλες αναζητήσεις μας. Κι αυτοί δεν θα μπορούσε παρά να είναι ιδεολογικά άστεγοι.

Είναι η δημοσιογραφία (με τις σεβαστότατες εξαιρέσεις της), που λιβανίζει το μονόλογο, που ανεβοκατεβάζει ινδάλματα και δημιουργεί ανθρώπινα ψυχολογικά κράματα, τα οποία, σε τελευταία ανάλυση, αντιστρατεύονται την πίστη σε ήθη και αξίες. Είναι λάθος να αποδεχόμαστε και να ικανοποιούμαστε με σχήματα προκατασκευασμένα, που είναι προϊόντα μιας αγοράς, όπου κυριαρχεί το αλισβερίσι των ιδεών.

Πλημμύρισε ο τόπος από φιλισταίους, που υποδύονται τους πνευματικούς οδηγητές, από τυχοδιώκτες που δήλωσαν ότι αναλαμβάνουν την κηδεμονία ενός κοινού που αγωνιά να διακρίνει το γνήσιο από το κάλπικο: όλα αυτά και στο χώρο μιας δημοσιογραφίας που φλυαρεί με βαριές αποσκευές άκρατου συναισθηματισμού.

Το πάθος για την αλήθεια απουσιάζει – και απουσιάζει γιατί δεν το έχουν οι σαλταδόροι της επικοινωνιακής πολιτικής που ασκείται τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας. Και λείπει το πάθος, γιατί δεν υπάρχει το ήθος.

Όταν κρατάς ένα μολύβι στο χέρι ή έχεις τον προσωπικό υπολογιστή μπροστά σου κι έχεις στη διάθεσή σου καθημερινά ένα χώρο στην εφημερίδα, είναι μια μεγάλη υπόθεση. Έχεις δύναμη, αλλά και υποχρεώσεις. Πρέπει να έχεις το θάρρος να πεις την αλήθεια. Το θάρρος και την εντιμότητα ν’ αρνηθείς να γίνεις στιλβωτής μιας φασματικής υμνολογίας, που μόνο οικονομικά κέρδη αποφέρει. Χρειάζεται τελικά ήθος. Γιατί αν το έχεις και το απεμπολήσεις, ύστερα είναι αναμφισβήτητο ότι χάνεις ακόμα και τη γεύση του…

[ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ]

Πηγή: http://antistachef.wordpress.com/2010/07/09/1-44/