Η πολυχρωμία των παπαγάλων

[Παλαίμαχος]

«Ζητείται ελληνικός λαός…»
ή
Η πολυχρωμία των παπαγάλων



Ξεφύτρωσαν τώρα νέοι «ειδικοί», κοινωνιολογούντες της κακιάς ώρας, για να ρίξουν τα βάρη στο λαό και επιχειρούν να τον αναζητήσουν και να τον κατασκευάσουν στα κλισέ του αρρωστημένου εγκεφάλου τους.

Είναι τέτοια η νόσος αυτών των παρατηρητών από το εγωπαθές δημοσιογραφικό τους γραφείο, αυτών των σαρακοφαγομένων από την ακραία σχηματική δημοσιογραφική σκουριά, που αυτοαναγορεύονται και σε αυθεντίες: «Ως μάλλον ειδικός σε τέτοια ζητήματα»!!!

Και μόνο μια τέτοια αυτό-αναγόρευση δείχνει τη γραφικότητα της κατάστασης.

Κριτήριο δεν είναι το να διαλαλείς την «ειδικότητά» σου, αλλά η κοινωνική και πολιτική σου συμμετοχή και παρέμβαση στο ιστορικό γίγνεσθαι, η θεωρητική, ιδεολογική και πρακτική συμμετοχή σου στα πράγματα και στα λαϊκά κινήματα.

ΟΤΑΝ στερείσαι όλων αυτών διαλαλείς το «εκλεκτό εγώ» σου και τα κοινωνιολογούντα σοφίσματά σου τα οποία λανσάρεις σαν «ειδικότητα».

Έχουμε γεμίσει από τέτοιους προφήτες της ταχυδακτυλουργίας και της ναρκισσιστικής σκουριάς.

Δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς που επιχειρούν, μέσω ιντερνέτ να καλύψουν την ιστορική και αγωνιστική ανυπαρξία τους και να καλυφτούν πίσω από χιλιοειπωμένα μοτίβα της μικροαστικής αθλιότητας ότι φταίει ο λαός.

Γνωστή η καραμέλα αυτή που μεταθέτει τις ευθύνες ή τις επιμερίζει στο λαό.

Το ζήτημα έχει αναλυθεί διεξοδικά από τους μεγάλους ηγέτες της Θεωρίας και της Πράξης.

Και εμείς το έχουμε αναλύσει πολλές φορές. Θα παραθέσουμε στο τέλος ενδεικτικά δύο κείμενά μας.


Θα προβούμε όμως πρώτα σε κάποιες παρατηρήσεις πάνω στα σοφίσματα και στη θεωρητική καχεξία των κοινωνιολογούντων που αυτό- διαφημίζονται ως «ειδικοί».

Σόφισμα πρώτο

Γι’ αυτούς τους όψιμους «σοφούς» «το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και ευρύτερα το καθεστώς με τους κρατικοδίαιτους εργολάβους του» ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ «την λεγόμενη εθνική αστική τάξη της πατρίδας μας;»

Τέτοια σύγχυση έχουν οι κοινωνιολογούντες. Δεν γνωρίζουν ακόμα τι είναι «εθνική αστική τάξη», τι είναι υπερεθνική αστική τάξη και το χειρότερο ταυτίζουν τους μηχανισμούς της υποτέλειας στα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας με την «εθνική αστική τάξη».

Αυτό δείχνει μια ολοκληρωτική ακατανοησία της εποχής μας: Της παγκοσμιοποίησης, της πολυεθνικής κυριαρχίας και των δομών εξουσίας τους: Νέα Τάξη…

Έτσι οι άμοιροι αυτοί αλχημιστές δαιμονοποιούν τα πράγματα: «η διεθνής οικονομική ελίτ, η οποία, μέσω της κυβέρνησης των ανάρμοστων διακυβερνώντων αυτή την περίοδο, έβαλε στην τσέπη την ελληνική κοινωνία…»

Η διεθνής οικονομική ελίτ είναι έξω και υπεράνω από τον ελληνικό καπιταλισμό και τον «έβαλε στην τσέπη», μέσω μόνο αυτής της κυβέρνησης!!!

Αυτό το συνωμοσιολογικό σχήμα και ο επιλεκτικός καταλογισμός ευθυνών είναι …κοινωνική και πολιτική ανάλυση!!!

Αλήθεια η κυρίαρχη εθνική αστική τάξη γιατί δεν αντέδρασε, τι κυρίαρχη ήταν!!!!!

Τα κόμματα και ιδιαίτερα η Ν.Δ. τι έκαναν;

Σόφισμα δεύτερον

Διαβάζουμε: «Η αγοραίας βούλησης στη βάση της σχέσης παραγωγού-καταναλωτή… είναι το πρώτο και ουσιαστικότερο βήμα για την διάλυση αυτής της discursive οντότητας, που συνηθίσαμε να αποκαλούμε λαό. Από εδώ αρχίζει το τέλος της ιστορίας, δηλαδή το τέλος της ιδεολογίας, αλλά και των «imagined political communities», όπως όρισε το έθνος ο Benedict Anderson.»

Όταν δεν λες τίποτα συνθέτεις σοφιστείες και πετάς στο τέλος και Benedict Anderson για επίδειξη.

α). Η «αγοραία βούληση» δεν είναι καινούριο φαινόμενο αλλά η πάγια λογική του καπιταλισμού η οποία στηρίζεται στην αγοραία καπιταλιστική σχέση Παραγωγής- κατανάλωσης.

Αυτό το ουσιώδες συστατικό του καπιταλισμού το έχουμε σήμερα σε πλανητική διάσταση και μορφές.

Συνεπώς, δεν είναι αυτή η «αγοραία βούληση», ως δομικό στοιχείο της καπιταλιστικής αγοράς, που υπέταξε και διέλυσε του λαούς, ούτε οδηγεί σε κανένα τέλος της Ιστορίας και της Ιδεολογίας (εδώ οι όψιμοι αυτοί κοινωνιολογούντες ανακαλύπτουν τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης περί του τέλους της Ιστορίας…).

Πάντα ο καπιταλισμός και οι εξουσίες του εξαπατούσαν τους λαούς, τους χειραγωγούσαν και τους εγκλώβιζαν, με την κατασκευή και τον έλεγχο μιας πολυεδρικής και πολύχρωμης ποικιλίας μηχανισμών.

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ, όμως, οι λαοί, κάτω από ορισμένες ΣΥΝΘΗΚΕΣ, έσπαγαν τα ΦΡΑΓΜΑΤΑ και μεγαλουργούσαν



ΚΑΙ αυτή η διεγερτική και επαναστατική κίνηση των λαών καθοριζόταν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ από τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και από την «αγοραία βούληση» η οποία αποτελεί προϊόν αυτών των αντιφάσεων…

Οι όψιμοι «ειδικοί» δεν αγνοούν ΠΑΝΤΕΛΩΣ τους νόμους κίνησης των λαών, αλλά και απλές αλήθειες της πολιτικής οικονομίας: Την αντίφαση που ενυπάρχει στον κύκλο Παραγωγή- Κατανάλωση…

Σόφισμα τρίτον

Διαβάζουμε: «Στην Ελλάδα σήμερα πρέπει να ανασυστήσουμε τον λαό και αυτό απαιτεί ένα νέο πατριωτισμό και μια καμπάνια για την παραγωγή κοινωνικής συνείδησης, στη βάση του κοινωνικού φιλελευθερισμού και των δημοκρατικών ιδεωδών της αριστεράς…»

α) «να ανασυστήσουμε τον λαό»!!!

Ποιοι οι παρατηρητές και οι «ειδικοί»; Συνειδητοποιούν αλήθεια τον ογκόλιθο της βλακείας τους και της νοσηρότητάς τους αυτοί οι τύποι;

β). Εδώ βεβαίως οι τύποι αυτοί που θα «ανασυστήσουν το λαό» ανατρέπουν τα όσα είπαν προηγουμένως, όταν η «αγοραία βούληση» έχει κατεδαφίσει του λαούς και έχει σημάνει το τέλος των ιδεολογιών!!!

Θα πάψει να υπάρχει η «αγοραία βούληση» (συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής αγοράς) ή θα καταργήσουν αυτό το σιδερένιο νόμο κάποιοι τέτοιοι θλιβεροί τύποι.

Μέσα στο ίδιο κείμενο αυτό-αναιρείται ο «ειδικός» αλχημιστής…

γ). Αυτά περί «κοινωνικού φιλελευθερισμού» τι είναι που τα προβάλλει και ως αριστερό ιδεώδες;

Μάλλον οι «ειδικοί» αυτοί, σύμβουλοι του Σαμαρά θέλουν να γίνουν, αν δεν είναι. Προς τα εκεί δίνουν εξετάσεις…

Και αυτά περί «νέου πατριωτισμού» το ίδιο χρώμα έχουν.

Καπιταλισμός και πατριωτισμός σήμερα είναι έννοιες ασυμβίβαστε και θανάσιμα εχθρικές.

Γι’ αυτό όλοι αυτοί οι όψιμοι «ειδικοί» πνίγουν τις έννοιες «καπιταλισμός», «ιμπεριαλισμός» κ.λπ.. λες και έπαψαν να υπάρχουν…

Σόφισμα τέταρτον

Τα τελικά αποκαλυπτήρια: «Πιστεύω ότι η παγκοσμιοποίηση είναι γεγονός και ότι ο κόσμος οδηγείται στην ιστορική αυτή φάση της ανθρωπότητας, σε μια μορφή παγκόσμιας ηγεμονίας πιο ολοκληρωμένα από οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο. Η ένστασή μου είναι στον τρόπο που επιχειρείται αυτή η μορφή ολοκλήρωσης της παγκοσμιοποίησης».

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, είναι μονόδρομος, ειμαρμένη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Οι ενστάσεις του «ειδικού» είναι στον τρόπο και τη μορφή της!!!

Ο «ειδικός» αυτό-αποκαλύφτηκε: Προπαγανδιστικό παπαγαλάκι της Νέας Τάξης είναι και αραδιάζει ποικίλες σοφιστείες για να παραπλανήσει τους αφελείς.

Και αυτός στην υπηρεσία εξαπάτησης του λαού.

Να δεχτούμε, μας λέει το κακό γιατί είναι νομοτέλεια και να επιχειρήσουμε να το εξωραΐσουμε, δίνοντας σισύφειες μάχες στις μορφές …

Καπιταλισμός, όμως, παγκοσμοιοποίηση και μορφές εξουσίας (μηχανισμοί του χρήματος και της Νέας Τάξης) είναι ταυτόσημες έννοιές: Είναι ο καπιταλισμός στο σημερινό εφιαλτικό στάδιο, με τις σημερινές μοχθηρές μορφές της βαρβαρότητας…

Αυτοί, συνεπώς που «αναζητούν» τον ελληνικό λαό και του φορτώνουν τις βασικές ευθύνες είναι «εγκάθετα» όργανα των ποικίλων και πολύχρωμων πολιτικών βιαστών του λαού…

Μην εξαπατάστε και παρασύρεστε…

Στη συνέχεια θα αναδημοσιεύσουμε τα κείμενά μας για το λαό…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Τα κείμενα είναι γραμμένα τον Ιούνιο του 2009, ένα μικρό δείγμα από τα πολλά που έχουμε γράψει για το θέμα, γιατί αυτό το «αξίωμα» περί ευθυνών του ελληνικού λαού είναι παμπάλαιο…
Τα κείμενα βρίσκονται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3438



Ρίχνουν στους εργαζόμενους και τους λαούς τα αναθέματα

Πληθαίνουν τα αναθέματα εναντίον του ελληνικού λαού, από διαφορετικές ιδεολογικές «γωνιές» και ποικίλες «αυθεντίες». Είναι «βλάκας», «πρόβατο», «εκμαυλισμένος», «αδιάφορος» και πολλά παρόμοια.

Αδυνατώντας κάποιοι να αντιληφθούν την πραγματικότητα την τοποθετούν με το κεφάλι προς τα κάτω. Ιδιαίτερα εκείνοι που πιστεύουν ότι χρειάζονται Μεσσίες και «ισχυροί άνδρες» για να υποτάξουν τον «ηλίθιο λαό» μέσα στη στάνη των «σοφών» ιδεών τους.

Η περιφρονητική αυτή θέση εναντίον των λαών και των εργαζομένων αποτελεί το ουσιώδες χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών ιδεών και του μικροαστικού ναρκισσισμού. Γι’ αυτό ανθεί περισσότερο στους «εκλεκτούς» εκείνους διανοούμενους, παντός χρώματος, δηλαδή και σε αυτούς που στα λόγια δηλώνουν «αριστεροί» και «επαναστάτες».

Η μικροαστική διανόηση είναι εκείνη που ανυψώνει το άτομο σε θεότητα και το «εγώ» της σε σημείο αναφοράς, παράγοντας και αναπαράγοντας το φασιστοειδές αυτό ιδεολόγημα του «βλάκα λαού» που χρειάζεται τους «εκλεκτούς» και «σοφούς» χειραγωγούς. Εξάλλου σε ψυχολογικούς όρους ο φασισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θεοποιημένη μικροαστική έπαρση και αυθάδεια: Αυτή που χαρακτηρίζει, σήμερα, το σύνολο της καθεστωτικής «αριστεράς», βεβαίως και το σύνολο του «ακροδεξιού» φάσματος.

Το θλιβερό δεν είναι τα ποικίλα «δεξιά» και «ακροδεξιά» δόγματα. Οι χώροι αυτοί πάντα στεκόντουσαν περιφρονητικά απέναντι στις λαϊκές μάζες, ανελέητα προσβλητικά και περιφρονητικά. Πάντα πίστευαν στους «σωτήρες» και στους Μεσσίες», στα «ισχυρά κράτη» και στους «σιδερένιους» ηγέτες που θα καθάριζαν τους λαούς από τη «βρωμιά»…

Το θλιβερό είναι ότι αυτές τις μακάβριες ιδέες τις έχουν υιοθετήσει τα «αριστερά» υποκείμενα, στις ποικίλες αποχρώσεις τους. Υποκείμενα τα οποία είναι, σήμερα, ιδεολογικά κυρίαρχα, δηλαδή αποτελούν τη σύγχρονη μορφή του καθεστωτικού (νεοταξικού) ολοκληρωτισμού. Και αυτή η σύγχρονη μορφή αυτών των ολοκληρωτικών ιδεολογημάτων είναι ακόμα πιο αποτρόπαια από τις παλιές μορφές, ακριβώς γιατί εξαπατούν δολίως και αγρίως.

Η μεγάλη απάτη βρίσκεται σε τούτο: Από τη μια δέχονται στα λόγια ότι «η απελευθέρωση των λαών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο από τους ίδιους» και ταυτόχρονα πρακτικά αναπαράγουν το εντελώς αντίθετο, τη θεοποίηση των «εκλεκτών» υποκειμένων τους και την κονιορτοποίηση κάθε εργατικού και λαϊκού «κυττάρου» και κάθε συλλογικού «μοχλού», που δίχως αυτά καμία λαϊκή πρακτική δεν είναι δυνατή.

Καταστρέφουμε, δηλαδή, κάθε συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό ιστό, κάθε παράγοντα συλλογικής δράσης και έχουμε και το θράσος να κατηγορούμε τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα ότι δεν κινείται.

Καταστρέφουμε την κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική «μηχανή» και τα έμβολα κίνησης και λέμε γιατί ο ατμός (η λαϊκή ενέργεια) χάνεται.

Τέτοια παραμόρφωση και διαστροφή των πραγμάτων κυριαρχεί μόνο σε εποχές ολοκληρωτικής κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης. Σε τέτοιες εποχές το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας παίρνει μορφές παράκρουσης και οι ευθύνες μετατίθενται και φορτώνονται στο «βλάκα», «άξεστο» και «καθυστερημένο» λαό.

Φυσικά θα ήταν «πανέξυπνος» αν ακολουθούσε τα κόμματα, τους αγύρτες και τους πολιτικούς απατεώνες ή τους «εκλεκτούς» διανοούμενους που η βασική τους ενασχόληση είναι να εγκωμιάζουν, να προβάλλουν, να ακούνε και να γλείφουν τους εαυτούς τους.

Όλοι αυτοί τη δική τους πολιτική και διανοητική κακομοιριά, τη δική τους επαρμένη ηλιθιότητα τη μεταθέτουν στο λαό. Ακριβώς, γιατί ο λαός που βιώνει καθημερινά τα προβλήματα και μαστιγώνεται από παντού είναι αρκετά ευφυής και αντιλαμβάνεται τη μιζέρια και τη βλακεία όλων αυτών των «εκλεκτών» παρασίτων, των πολιτικών αγυρτών και των εγωπαθών μορμολυκείων που μεθάνε από ατομικιστική αυτοϊκανοποίηση, απαγγέλλοντας τις σοφίες τους μπροστά στον καθρέπτη…

Φυσικά είναι ξένη προς εμάς η εξιδανίκευση του λαού ή το ξύσιμο των ταπεινών ενστίκτων. Οι λαοί έχουν τις δυνατές και αδύνατες πλευρές τους. Στο πώς θα εκδηλωθεί κάθε πλευρά αυτό συναρτάτε από τις συνθήκες, αντικειμενικές και υποκειμενικές, κάθε εποχής.

Το ουσιώδες, εδώ, είναι ότι μια συλλογικότητα δεν μπορεί να δράσει σαν άτομα, σαν «αγέλη» τεμαχίων. Τα άτομα σαν άτομα είναι παντελώς ανίσχυρα και δεν μπορούν να δράσουν. Το «άτομο» δρα, νιώθει δυνατό και «βγάζει» όλα τα θετικά και αγωνιστικά του στοιχεία μόνο μέσα από το «συλλογικό είναι»: Από τις κοινωνικές, συνεκτικές δομές οργάνωσης και τα πολιτικά υποκείμενα: Από Συνδικάτα, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις μέχρι μορφές αυτό-οργάνωσης.

Όταν αυτά τα πολιτικά υποκείμενα δεν υπάρχουν ή τα υπάρχοντα έχουν αυτο-αναιρεθεί και έχουν ισοπεδώσει τα πάντα, όταν κονιορτοποιούνται οι συνεκτικές «ίνες» της συλλογικότητας, όταν αποδομούνται οι «σπόνδυλοι» και το «νευρικό σύστημα» μιας κοινωνίας, δεν μπορεί να κατηγορούμε το λαό για αδιαφορία και βλακεία ή γιατί δεν κινείται. Πώς θα κινηθεί ως άτομο; Εκτός και αν εννοούμε «κίνηση» να σπεύσει, να γίνει χειροκροτητής και «οπαδός» σε κάποιο από αυτά τα κόμματα ή τα συνδικάτα.

Το γεγονός ότι δεν σπεύδει δείχνει ότι αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα από τους επικριτές του. Βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από αυτούς που τον βρίζουν και τον χαρακτηρίζουν αφοριστικά…

Πάνω σε αυτά, ακριβώς, στους «συντελεστές» που ενεργοποιούν τους λαούς θα συνεχίσουμε. Γιατί αυτή η καραμέλα ότι φταίει ο λαός για το χάλι μας πρέπει να εκλείψει, αποτελεί την ιδεολογία του φασισμού, εκείνων που αντιμετωπίζουν τους λαούς ΟΧΙ ως υποκείμενα των εξελίξεων, αλλά σαν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ εκμετάλλευσης, σαν οπαδούς…





Οι ιμάντες της κίνησης

Οι ιμάντες της λαϊκής κίνησης και δράσης είναι οι συνεκτικοί κοινωνικοί ιστοί, τα κοινωνικά και πολιτικά κύτταρα, τα συλλογικά έμβρυα μέσα σε μια κοινωνία. Αυτά ξεκινούν από έμβρυα κοινωνικών πυρήνων και ομάδων και φτάνουν μέχρι πλατύτερες συλλογικότητες, σε συνδικαλιστικές, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα.

Και η πιο αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση δεν είναι εντελώς και «καθαρά» αυθόρμητη. Στηρίζεται σε οργανωμένες πρωτοβουλίες μιας «βάσης», σε κάποια οργανωτικά κύτταρα. Χωρίς οργάνωση, έστω στην εμβρυακή της μορφή των οργανωμένων πρωτοβουλιών καμία κινητοποίηση δεν μπορεί να γίνει.

Έξω από ιστούς συλλογικότητας (κοινωνικούς, ιδεολογικούς, πνευματικούς, πολιτικούς), έξω δηλαδή από «οργάνωση» (έστω στην υποτυπώδη μορφή του εμβρύου) τα άτομα, ως μονάδες δεν μπορούν να κινηθούν και να ενεργοποιηθούν.

Το άτομο κινείται μόνο με τη «δύναμη» μιας συλλογικής οντότητας. Το άτομο σαν μονάδα είναι ένα «τίποτα», πλήρως υποταγμένο στις ποικίλες εξουσίες, στους φόβους του, στις επαγγελματικές εξαρτήσεις του, στους εκβιασμούς και την πολιτική τρομοκρατία. Τα φράγματα αυτά σπάνε μόνο όταν νιώσει τη δύναμη μιας οργανωμένης συλλογικότητας.

Είναι ελάχιστα τα άτομα που υπερβαίνουν τα ατομικά τους όρια και ρισκάρουν τα πάντα. Και αυτά αποτελούν και στις πιο μαύρες εποχές τα προζύμια οικοδόμησης των συλλογικών κυττάρων και οργανωμένων πρωτοβουλιών.
Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει την ιστορική κίνηση και τους νόμους των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Είναι, συνεπώς, άθλιες σοφιστείες να αναθεματίζεται ο λαός που μένει αδρανής όταν όλοι υποτάχθηκαν στη πλανητική Νέα Τάξη και υπηρέτησαν το στρατηγικό της σχέδιο: Τον εκφυλισμό, την ισοπέδωση και καταστροφή κάθε συνεκτικού ιμάντα συλλογικής κίνησης.

Ο εκφυλισμός των κομμάτων

Ο εκφυλισμός και η αποσύνθεση των κομμάτων συνετέλεσε σε μια γενική απορύθμιση όλων των κοινωνικών ιστών συνοχής και δράσης. Τα κόμματα μεταλλάχτηκαν σε μηχανισμούς-γρανάζια της καθεστωτικής ισορροπίας, συνακόλουθα σε «μπράβους» των πλανητικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ιδεολογημάτων: Σε ανοικτούς, καλυμμένους και μεταμφιεσμένους…

Το μεγάλο κακό προήλθε από τη μετάλλαξη της Αριστεράς, η οποία αποτελούσε το «κύρος» και τον κεντρικό «οργανωτικό ιμάντα» των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Είναι τεραστίων διαστάσεων αυτές οι καταστροφικές συνέπειες της νεοταξικής ενσωμάτωσης της σοσιαλδημοκρατίας, του ευρωκομουνισμού και σταλινισμού. Από οργανωτές των κινημάτων γίνανε καταστροφείς κάθε οργανωτικής βάσης αυτών των κινημάτων, κάθε ιστού και εμβρύου ζωντανής συλλογικότηατας.

Από τη στιγμή που ένα κόμμα ενσωματώνεται στο εκλογικό παιχνίδι, μοιραία γίνεται ένας εκλογικός μηχανισμός εδραίωσης του καθεστώτος, με κομματικούς ποδοσφαιρικούς στρατούς, με οπαδούς και αφισοκολλητές. Στη σημερινή εποχή της πλανητικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μετατρέπονται, μέσα από αυτές τις καπιταλιστικές εκλογικές λειτουργίες, σε διακοσμητικά εξαρτήματα απάτης του συστήματος.

Η καπιταλιστική αυτή εκλογική λειτουργία βάλει ευθέως εναντίον των ανατρεπτικών κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών και συμβάλλει στην καταστροφή κάθε αυθεντικής οργάνωσης και συλλογικότητας.

Οι εκλογικές λειτουργίες είναι το αντίθετο από τις επαναστατικές λειτουργίες που προωθούν την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, την ενεργητική τους συμμετοχή και οργάνωσή τους: Στοιχεία που μόνο με αυτά συνειδητοποιούνται τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Μέσα από την δράση του φτάνει ο λαός σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Η κομματική χειραγώγηση και η εκλογική λογική κατασκευάζουν θεατές και ψηφοφόρους, πειθήνιους στρατούς των κομματικών φέουδων και όχι ενεργητικούς και σκεπτόμενους αγωνιστές.

Το καθοριστικό κριτήριο για ένα κόμμα είναι η συμπεριφορά του απέναντι στο λαό, το πώς τον αντιμετωπίζει. Τον αντιμετωπίζει σαν πραγματικό υποκείμενο της εξέλιξης, συνεπώς συμβάλει στην αυτενέργειά του, στο πλάτεμα της δραστηριότητάς του και της αυτό-οργάνωσής του, δηλαδή στην συνειδητοποίησή του ή τον αντιμετωπίζει σαν «εργαλείο» εξυπηρετικό, καλό για να πετύχει τους σκοπούς του, που σημαίνει ότι επιδιώκει τη χειραγώγησή του, τον κομματικό έλεγχο, την ιδεολογική του αφυδάτωση και την πολιτική του αποχαύνωση.

Οι ανατρεπτικοί ηγέτες, οι μεγάλοι ηγέτες αντιμετώπιζαν το λαό ως ιστορικό υποκείμενο και αποκτούσαν οργανικούς δεσμούς μαζί του. Μέσα από την οργανική αυτή σχέση βγαίνανε, σαν εκφραστές της λαϊκής αγωνιστικότητας, ηγέτες και συμβάλανε στην ανάπτυξη του επιπέδου συνείδησης και οργάνωσης των λαών. Δεν διοριζόντουσαν από πουθενά, ούτε από κομματικούς μηχανισμούς, ούτε από τους ποικίλους νταβάδες…

Ξεφύγαμε, όμως, από το θέμα. Εξάλλου το τι είναι και το πώς λειτουργούν και το πώς κατασκευάζονται τα κόμματα και αποκόμματα είναι γνωστό σήμερα.

Αυτά λοιπόν τα κόμματα και τα αποκόμματα έχουν ανελέητα διαλύσει κάθε μορφή και κάθε κύτταρο οργάνωσης και κινητοποίησης του λαού. Η μόνη μορφή κινητοποίησης που μας παρουσιάζουν είναι αυτή του οπαδού και του χειροκροτητή του δικού τους φέουδου. Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από αυτά συντρίβεται και αφορίζεται τρομοκρατικά. Καμία λαϊκή αυτενέργεια και κανένα οργανικό έμβρυο δεν γίνεται αποδεκτό από αυτούς τους καταστροφείς των αυθεντικών, εθνικών και κοινωνικών, συλλογικών ιστών.

Πώς, συνεπώς κατηγορούμε τον ελληνικό λαό για αδράνεια. Τι μπορεί να κάνει, όπως είναι, χειροπόδαρα δεμένος και εγκλωβισμένος, μέσα στις τρομοκρατικές δαγκάνες των κομμάτων και των καθεστωτικών ροπαλοφόρων.

Το γεγονός, ότι ο ελληνικός λαός, διογκώνει την οργή του και την αηδία του για αυτά τα κόμματα της αποσύνθεσής, και της δικής του αποσύνθεσης, δείχνει ότι έχει πολύ ανεπτυγμένο το πολιτικό κριτήριο. Το ό,τι αυτή η οργή και αηδία δεν μπορούν ακόμα να πάρουν πολιτική έκφραση, σε αυτό δεν φταίει ο ελληνικός λαός, αλλά το δραματικά καθυστερημένο επίπεδο των πρωτοπόρων δυνάμεων, οι οποίες ακόμα δεν έχουν φτάσει σε ένα σημείο ενοποίησής τους και αξιόπιστης εμφάνισής τους.

Αν υπάρξει ένας τέτοιος οργανωτικός ιστός τότε η λαϊκή οργή θα οργανωθεί και θα γίνει λαϊκός χείμαρρος.

Βεβαίως με κομματικά, δήθεν πατριωτικά «φέουδα», που κατασκευάζονται καθαρά εκλογικά και εκ των άνω, μόνο και μόνο για να εμπορευτούν αυτό το πολιτικό κενό, δεν γίνεται τίποτα. Ακριβώς, γιατί ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο μπροστά από τους φεουδάρχες και αντιλαμβάνεται αμέσως τους πολιτικούς καιροσκόπους…

[ΝΤΑΒΕΛΗΣ]

Αρχίζουν να αφηνιάζουν οι σειρήνες…



Άρχισαν μέσα στον καύσωνα να κελαηδούν τα πολύχρωμα παπαγαλάκια και δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τη θάλασσα.

Διαβάσαμε τα παρακάτω:

«Μια πρόταση. Να εκπλήξουμε την Τρόϊκα. Όχι ψήφο στο ΠΑΣΟΚ».

Δόλιο τέχνασμα που επιχειρεί να εμπορευτεί εκλογικά την αηδία που νιώθει ο κόσμος για την κατοχική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Και είναι εκλογική δολιότητα γιατί ο κατεργαράκος που το έγραψε δεν μας λέει τι πρέπει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ να κάνουμε στις εκλογές, αλλά εμμέσως πλην σαφώς, παραπέμπει σε ψήφο σε άλλα κόμματα και κυρίως στη Ν.Δ. όπου και θα καταγραφεί η τιμωρία του ΠΑΣΟΚ πιο καθαρά…

Δηλαδή ο κατεργαράκος χρησιμοποιεί την Τρόικα και τη δωσίλογη κυβέρνηση για να αθωώσει και να ξεπλύνει το καθεστώς και τα κόμματα του δωσιλογισμού.

Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι θα εκπλαγεί η τρόικα ή θα τρομάξουν οι μαφίες των διεθνών μηχανισμών του χρήματος, αν στη θέση του ΠΑΣΟΚ έρθουν οι άλλοι υπηρέτες τους.

Τι έκαναν αλήθεια αυτά τα κόμματα μπροστά στον οδοστρωτήρα των δυνάμεων της τρόικας;

ΟΛΑ βάλανε πλάτη στην κυβέρνηση, όλα στρώσανε το δρόμο στο σημερινό εφιάλτη, ιδιαίτερα ο άλλος κυβερνητικός βραχίονας, η Ν.Δ., καθώς και οι «αριστερές» ποικιλίες οι οποίες δίνανε το κύρος και το άλλοθι στα γνωστά νεοταξικά ιδεολογήματα.

Και κάποιες διαμαρτυρίες, ή παρελάσεις, ήταν διπλωματικού χαρακτήρα, έτσι για τα μάτια του κόσμου και για να έχουν οι κομματικοί τους παπαγάλοι κάπου να πιαστούν για να λένε: «ΟΧΙ ψήφο στο ΠΑΣΟΚ»!!!

Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να εκτελέσει τα συμβόλαια θανάτου της ελληνικής κοινωνίας, αν δεν ήταν το κράτος, η Βουλή, τα κόμματα και τα συνδικάτα εξαρτήματα του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου.

Το μόνο που μπορεί να εκπλήξει και να τρομάξει την Τρόικα, τους «νταβάδες» και τα εξαρτήματά τους (Κράτος, Βουλή, κόμματα) είναι μαύρο σε όλους, δηλαδή ΑΠΟΧΗ από τις εκλογικές διαδικασίες της απάτης.

Αυτές οι εκλογικές διαδικασίες και οι μηχανισμοί αυτών των διαδικασιών (Κοινοβούλιο και κόμματα) είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ και ΑΠΟΛΥΤΑ ελεγχόμενα από τις πλανητικές δυνάμεις του χρήματος.

Η Τρόικα μηχανισμός αυτών των δυνάμεων είναι.

ΚΑΤΩ, λοιπόν, από την μπότα αυτών των δυνάμεων κάθε ψήφος στις διακοσμητικές γλάστρες αυτών των δυνάμεων (ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ) είναι ΑΠΑΤΗ.



Ας μην πέφτουμε συνέχεια σε αυτές τις παγίδες.

Και ας κλείνουμε τα αυτιά στις κομματικές σειρήνες που θα πολλαπλασιάζονται όσο πάμε προς τις εκλογές.
Θα κινητοποιηθούν και πολλές εφεδρείες για να μας εξαπατήσουν.

ΑΠΟΧΗ από την απάτη: η μόνη σωστή θέση και το μόνο εκλογικό όπλο που θα τρομάξει τους δημίους μας…

_________________
Φωτιά και τσεκούρι όχι μόνο στους
προσκυνημένους, αλλά και στους
πράκτορες και προβοκάτορες.

[Ροβεσπιέρος]

Κείμενα ηθικών δακρύων: Άλλο τέχνασμα απάτης



Είναι γνωστό ότι με τις αφαιρέσεις συγχωρείς τις αμαρτίες και κρύβεις τον ιδεολογικό και πολιτικό σου χαρακτήρα.

Τα αναθέματα, τα ηθικά δάκρυα και οι αφηρημένες εκκλήσεις υποκρύπτουν πάντα πολιτική δολιότητα, ακριβώς γιατί δεν προσδιορίζουν τίποτα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και το σπουδαιότερο: Επικαλύπτουν και παρακάμπτουν την κοινωνική ουσία των πολιτικών ζητημάτων, τα περιεχόμενα των εννοιών και λέξεων.

Τα ηθικά δάκρυα είναι τα κροκοδείλια δάκρυα του καπιταλισμού και των απολογητών του, είναι δάκρυα απάτης, δάκρυα που δεν αρνούνται το κοινωνικό κατεστημένο και το πολιτικό του πλαίσιο, αλλά το επικαλύπτουν πίσω από αφηρημένα λεκτικά σχήματα και παρλαπίπες.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από ένα τέτοιο κείμενο ηθικών δακρύων και κοπανιστού αέρα:

«Δεν υπάρχουν πλέον αριστεροί και δεξιοί. Υπάρχουν μόνον οπαδοί της νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης και οι πολέμιοι τους.
Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε! Σαν ενεργοί πολίτες, σαν υπεύθυνα άτομα, σαν λαός που διαθέτει κρίση και διάθεση αντίστασης στη Νέα Τάξη και στους εδώ υπηρέτες της. Η ισοπέδωση, που οδηγεί μαθηματικά στον πιο ολισθηρό κατήφορο, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ...»

Ένα κρότος ηθικών αναθεματισμών που δεν θίγει στο ελάχιστο αυτά που καταγγέλλει (παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη), αντίθετα τα τυλίγει με καταχνιά επικαλύπτοντας και αποκρύβοντας το περιεχόμενό τους.

Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη δεν είναι δαίμονες εξ ουρανού. Δεν είναι χωρίς μάνα και πατέρα και χωρίς χρώμα.

Η μάνα τους είναι ο καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός, ο πατέρας τους το κεφάλαιο και το χρώμα τους η «Δεξιά» σε όλες τις ποικιλίες της και αποχρώσεις της: Κλασσική δεξιά, σοσιαλδημοκρατική δεξιά, «αριστερή» δεξιά.

Όταν, συνεπώς, δεν αρνείσαι τα οικονομικά θεμέλια και κοινωνικά βάθρα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, δηλαδή τον καπιταλισμό, δεν αερολογείς μόνο, αλλά αθωώνεις τον καπιταλισμό, είσαι απολογητής του. Και κρύβεις το ιδεολογικό και πολιτικό σου πρόσωπο (το δεξιό και μάλιστα «ακροδεξιό σου πρόσωπο) με κούφια λόγια κατά της Νέας Τάξης.

Τι σημαίνει, λοιπόν, το «Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε».

Εδώ απαιτείται σαφής και συγκεκριμένος προσδιορισμός: Ποιοι είναι οι εχθροί, ποιους θα πολεμήσουμε και θα γκρεμίσουμε και ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ, δηλαδή για πια πολιτική αγωνιζόμαστε και τι θα φέρουμε.

Χωρίς να συγκεκριμενοποιήσουμε τους στόχους και δίχως να χαράξουμε ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ και την εναλλακτική λύση κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους και δουλεύουμε, είτε το έχουμε συνειδητό, είτε όχι, για την πηγή των δεινών και συμφορών μας: Τον καπιταλισμό.

Το να αποδεχόμαστε τον καπιταλισμό και να μιλάμε εναντίον της Νέας Τάξης είναι απάτη, μέγιστη απάτη ακροδεξιάς ρητορικής.

Επαναλαμβάνουμε για να καρφωθεί καλά στα μυαλά: Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη είναι ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ στη σημερινή πλανητική, υπερεθνική μορφή του.

Αυτός ο καπιταλισμός της παγκόσμιας ασυδοσίας της αγοράς είναι που καταργεί σήμερα τα έθνη, ισοπεδώνει τις κοινωνίες και τους λαούς, που μας οδηγεί στη βαρβαρότητα της πολτοποίησης.

ΚΑΜΙΑ συμφορά δεν μπορεί να αποτραπεί εντός του καπιταλιστικού κοινωνικού πλαισίου.

Τα κείμενα των ηθικών δακρύων αναθεματίζουν τη Νέα Τάξη, αλλά δεν μας λένε πάνω σε ποιο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ όραμα και πολιτική προοπτική θα δοθεί ο αγώνας, πάνω σε ποιες στρατηγικές και τακτικές θα πρέπει να ενωθεί ο λαός για να παλέψει αποτελεσματικά και όχι σισύφεια…

Τα κείμενα αυτά δεν αγγίζουν στο ελάχιστο το «κοινωνικό ζήτημα», το θεμέλιο της πολιτικής προοπτικής και δράσης.

Είναι κείμενα «ακροδεξιάς» ρητορικής και τα περισσότερα συνειδητής ΑΠΑΤΗΣ.

Γι’ αυτό πετάνε τη σοφιστεία: «Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά».

Σημείωση: ο πρώτος που την κυκλοφόρησε ήταν ο Καρατζαφέρης…

Οι έννοιες αυτές έχουν συγκεκριμένο κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο και δεν είναι λεκτικές ετικέτες ή ήχος.

Η Αριστερά είναι οι κοινωνικές δυνάμεις και οι πολιτικές τους μορφές που αμφισβητούν και αρνούνται τον καπιταλισμό.

Αυτή είναι η έννοια της «Αριστεράς». Οι σημερινοί «αριστεροί» σφετερίζονται το κύρος και τις αγωνιστικές παραδόσεις που εσωκλείει η έννοια…


Η Δεξιά, σε όλες τις πολύχρωμες ποικιλίες της είναι οι απολογητές του συστήματος: όλοι αυτοί που αγωνίζονται για τη διατήρησή του, τη σωτηρία του και την εδραίωσή του.

ΟΙ αντίρροπες και ασυμφιλίωτα εχθρικές αυτές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και δεν έχουν καταργηθεί, συνακόλουθα δεν έχουν καταργηθεί και οι έννοιες «αριστερά» και «δεξιά».

ΟΣΟΙ συνεπώς μιλάνε γενικά και αφηρημένα «δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά» είναι δεξιοί και μάλιστα ακροδεξιάς κοπής που κρύβονται πίσω από μια σοφιστεία, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τη λαϊκή «απελπισία» καναλιζάροντάς την στους αγωγούς του καπιταλισμού.

ΣΗΜΕΡΑ περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίος ο κοινωνικός χαρακτήρας των λαϊκών αγώνων εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

Και αυτός ο χαρακτήρας είναι αντικαπιταλιστικός, δηλαδή είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Αυτοί που αναζητούν τις λύσεις ΕΝΤΟΣ του καπιταλιστικού πλαισίου είναι ΔΕΞΙΑ, ανεξάρτητα από τη λεοντή και το χρώμα που φοράνε…

Και τα κείμενα των ηθικών δακρύων και αφορισμών είναι δεξιά και μάλιστα στην ακροδεξιά ρητορική τους…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Γραμμένο το Μάιο του 2008
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2337



«Αριστερά» και «δεξιά»

Είναι τόσο καθολική και βαθιά η ιδεολογική σύγχυση, τόσο τραγικά χαμηλό το θεωρητικό επίπεδο και τόσο καταθλιπτική η πολιτική κενότητα που οδηγεί πολλούς στο απόφθεγμα: «Σήμερα δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά»!!!
Βεβαίως το θάνατο της ιστορίας και των ιδεολογιών των έχουν κηρύξει εδώ και πολλά χρόνια οι θεωρητικοί απολογητές του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι σειρήνες της καπιταλιστικής τάξης δεν κήδευσαν μόνο το σοσιαλισμό, αλλά και τις ιδεολογίες και την ιστορία, συνακόλουθα και τις θεωρητικές επιστήμες.
Το γενικό νεοταξικό ιδεολόγημα που προαναγγέλλει το θάνατο της Ιστορίας και των ιδεολογιών σηματοδοτεί ακριβώς τούτο: Δεν υπάρχει σοσιαλισμός και Αριστερά, δεν υπάρχουν τα ιστορικά κεκτημένα της ανθρωπότητας. Υπάρχει μόνο ο καπιταλισμός και τα ιδεολογήματά του.
Βλέπουμε, δυστυχώς σήμερα και πολλούς που υποτίθεται ότι είναι πολέμιοι της Νέας Τάξης να υπερβάλλουν σε ζήλο στην ισοπέδωση των ιδεολογιών και να διατυμπανίζουν το ιδεολογικό ρεφραίν: «Δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά». Στην πρωτοπορία αυτών των δήθεν «εχθρών» της Νέας Τάξης είναι οι διανοούμενοι λάτρεις του καπιταλισμού, οι πλέον φανατικά υστερικοί αντικομουνιστές.
Αυτό το νόθο ιδεολόγημα της καπιταλιστικής φιλοσοφίας (δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά) μέσα στο ισοπεδωτικό χάος της σύγχυσης και απογοήτευσης αιχμαλωτίζει πολλούς αγνούς αγωνιστές και κυρίως νέους ανθρώπους. Είναι τέτοια η σιχασιά που νιώθουν για τα αριστερά κόμματα και είναι τέτοιο το αναποδογύρισμα των πραγμάτων (πολλοί δεξιοί σκέφτονται πιο αριστερά από τους «αριστερούς») που εύκολα εγκλωβίζονται πολλοί σε αυτή την ιδεολογική απάτη.
Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τούτο το απλό: Ότι είναι άλλο ζήτημα να πούμε ότι τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα (αριστερά και δεξιά) δίνουν μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας και οριοθετούν τεχνητά την κοινωνική πραγματικότητα και εντελώς διαφορετικό ότι έχουν καταργηθεί οι έννοιες της «αριστεράς» και «δεξιάς».
Η έννοια της αριστεράς εκφράζει μια αγωνιστική πορεία μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, είναι το απόσταγμα των επαναστατικών κοινωνικών αγώνων, απόσταγμα που συμπυκνώνεται στη θεωρία και πράξη του σοσιαλισμού: Στην ιδεολογία δηλαδή της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών.
Εντελώς αντίθετη είναι η έννοια της «δεξιάς»: Η ιδεολογία του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου.
Αυτές οι ιδεολογίες δεν έχουν καταργηθεί. Το γεγονός ότι κομματικά υποκείμενα της «αριστεράς» σφετερίζονται τους αγώνες, τα σύμβολα και τις ιδεολογικές σημαίες των κοινωνικών αγώνων και των σοσιαλιστικών ιδεών, με συνακόλουθο αποτέλεσμα να έχουν ενσωματωθεί στο κατεστημένο, δεν καταργεί το κοινωνικό και ιδεολογικό περιεχόμενο των εννοιών. Απλώς αυτή η σημερινή «αριστερά» έχει γίνει η «νέα δεξιά», με φορεσιές και αρματωσιές «αριστερές».
Η προδοσία των σφετεριστών των κοινωνικών αγώνων και των σοσιαλιστικών ιδεών δεν σημαίνει ότι καταργήθηκαν και οι ιστορικοί αγώνες και τα σοσιαλιστικά ιδεώδη.
Και δεν μπορεί ΠΟΤΕ να μην αγωνιστείς εναντίον των σφετεριστών, αν πραγματικά θέλεις να δημιουργήσεις ένα άλλο κόσμο. Δεν μπορεί τα λαϊκά κινήματα να δωρίσουν στους σφετεριστές των κινημάτων και των ιδεών την έννοια της Αριστεράς, το περιεχόμενο του ιστορικού γίγνεσθαι που καθορίζει αυτήν την έννοια.
ΟΣΟΙ κρίνουν βάση των σφετεριστικών ετικετών και παπαγαλίζουν το ιδεολόγημα της ισοπέδωσης του κοινωνικού γίγνεσθαι και των ιδεολογικών του εννοιών, αυτοί ουσιαστικά αποδέχονται τα νέα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης: Αυτά για το τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών.