Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Μίκης Θεοδωράκης: Τι μας λέει τελικώς;

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 11:49 am    Θέμα δημοσίευσης: Μίκης Θεοδωράκης: Τι μας λέει τελικώς; Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μίκης Θεοδωράκης: Τι μας λέει τελικώς;
Πηγή:
http://www.dixti.net/modules.php?name=News&file=article&sid=11224




Ήταν όλοι εκεί, ένας αχταρμάς ιδεών, απόψεων και καπηλείας τον οποίο έχει επιτρέψει διαχρονικό ο ίδιος ο μεγάλος καλλιτέχνης Μίκης Θεοδωράκης.

Τα 85α γενέθλια του μεγάλου συνθέτη, ενός από τους μεγαλύτερους συνθέτες παγκοσμίως γιορτάστηκαν στον Λυκαβηττό με μια συναυλία στην οποία ήταν όλοι οι πολιτικοί παρόντες.

Ο Μίκης δήλωνε ότι «είμαστε υπό κατοχή από τον στρατό με τα λευκά κολάρα του ΔΝΤ» και παραδίπλα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής δήλωνε ότι «διαχρονικά ο Μίκης εκφράζει τους αγώνες του λαού για αλλαγή και πρόοδο».

Η Αλέκα Παπαρήγα καθότανε δίπλα στον Μίκη και από πίσω ο βουλευτής του ΚΚΕ Θ. Παφίλης με τον Αλ. Λυκουρέζο.

Παρόντες οι υπουργοί Δρούτσας και Γερουλάνος.

Ποιους εκπροσωπεί τελικώς ο Μίκης;

Από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική για να γίνουν γνωστοί, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και είναι συνομιλητής με όλους.

Από τις εξορίες και τις φυλακές στο
«Καραμανλής ή τανκς», από κει στην συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, μετά φίλος και συνεργάτης του Μητσοτάκη και επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, πάντα τιμώμενο πρόσωπο από την κυβέρνηση Σημίτη, σχέσεις με τον Κωστάκη Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, δήλωνε και δηλώνει πάντα αριστερός.

Με την μουσική του συμβόλισε με τον καλύτερο τρόπο τους αγώνες των ελλήνων για δημοκρατία, ελευθερία σε εποχές δύσκολες, αλλά και με προσωπικό κόστος αφού βρέθηκε στις φυλακές και στις εξορίες.

Από την μεταπολίτευση και μετά όμως δεν άφησε βραβείο για βραβείο, θέση για θέση, ευκαιρία καμιά να συνεργαστεί με όλες τις εξουσίες.

Ναι, είναι αλήθεια ότι οι εξουσίες είχαν ανάγκη τον Θεοδωράκη και όχι αυτός αυτές. Όμως το επέτρεψε σε όλους να τον χρησιμοποιήσουν.

Η μουσική δεν σκεπάζει τα πάντα...


Εν πάση περιπτώσει Χρόνια Πολλά και καλά Μίκη μας!


Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 1:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Εγωκεντρική υπεροψία



Παραφράζοντας τον Σπινόζα, δηλώνουμε προκαταβολικά ότι δεν κλαίμε, ούτε γελάμε με τα ναυάγια μεγάλων, πρώην αριστερών, δημιουργών της Τέχνης και του Πνεύματος. Προσπαθούμε απλώς να καταλάβουμε (με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους) την ψυχολογία της πολλαπλά ταλαιπωρημένης και απαθλιωμένης συνείδησης των αριστερών διανοουμένων…

Γράφαμε στις «Παραμορφώσεις του πνεύματος»:

«ΣΤΙΣ κρίσιμες καμπές της Ιστορίας παρατηρούνται τα περισσότερα ναυάγια. Η τρομακτική συσσώρευση γεγονότων που η συνείδηση αδυνατεί να τα εξηγήσει επιφέρουν μια παραμορφωτική αλλοίωση πάνω σε αυτή τη συνείδηση. Σε αυτές τις καμπές πληθαίνουν τα κρούσματα, μέσα στις τάξεις των διανοουμένων της «αριστεράς», της συνθηκολόγησης, της φυγής, της λιποταξίας και της «αποδέσμευσης» από τους κοινωνικούς αγώνες.

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ της «αριστεράς» συνθλίφτηκαν αδικαίωτοι ανάμεσα στην καπιταλιστική σκύλα και τη σταλινική Χάρυβδη. Πολλοί αναζήτησαν τη σωτηρία προς τα πίσω, στους νεκρούς του παρελθόντος με το πρόσχημα της ανακάλυψης μιας «καινούργιας αλήθειας». Γενικά αφομοιώθηκαν από τη φιλοσοφία των κατεχόντων…

Η «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ελληνική διανόηση
θεωρητικά ανεπαρκής και ιδεολογικά ραχιτική από τη γέννησή της έχει σήμερα πλήρως αποσυντεθεί και η πολιτική της σκέψη αποχρωματιστεί. Ριγμένη μέσα στο σίφουνα των γεγονότων της εποχής, δίχως κανενός είδους προπαρασκευή –ιδεολογική, πολιτική, ηθική- ένιωσε περισσότερο ασταθής και πιο έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας. Έτσι γονάτισε αξιολύπητα μπροστά στις δυσκολίες και τους κινδύνους της Ιστορίας».

(θα δημοσιεύσουμε στη συνέχεια ολόκλήρο το κείμενο).


Πολλοί πρώην αριστεροί επιδόθηκαν σε γυμνάσματα «καλλιτεχνικής» ασυναρτησίας και «σκοτεινότητας» (αποτύπωμα παρακμής), τα οποία τα προσέλαβαν ως «δημιουργήματα» βαρυσήμαντου βάθους, πλούσιας και βαθιάς σύλληψης.

Οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες της κατηγορίας αυτής (μικροαστικής κυρίως καταγωγής) διαθέτουν ή τουλάχιστον διέθεταν πριν ενσωματωθούν στη φιλοσοφία των εχόντων, ανεπτυγμένη ευαισθησία και πνεύμα διεισδυτικό.

Βλέπουν την απάνθρωπη ουσία της αστικής κοινωνίας, τη χρεοκοπία των αξιών της, την κενότητά της και την έλλειψη προοπτικής. Γι αυτό και παίρνουν απέναντί της μια στάση αποδοκιμασίας και κριτικής. Αυτή όμως η μικροαστική ιντελιγκέντσια αντιμετωπίζει δύσπιστα έως εχθρικά και τα επαναστατικά κινήματα (σε αυτό συνετέλεσε και η βαρβαρότητα του σταλινισμού). Έτσι μένει στο ΑΠΟΛΥΤΟ κενό, στη θέση του εξωτερικού, του απομονωμένου παρατηρητή.

Από μια τέτοια θέση έχει κανείς την εικόνα ενός κόσμου χαώδους, χωρίς ειρμό, παράλογου, αυθαίρετου, ασυνάρτητου, ζοφερού και αδιέξοδου.

Από αυτή την αντιφατική κεντρική τοποθέτηση παράγονται επίσης όλες οι γνωστές έννοιες της παρακμής: η έννοια του Θανάτου, του Μηδενός, της Ερημίας, της Εγκατάλειψης, του Παράλογου κλπ.


Πρόκειται για την ψυχολογία του μηδενισμού, του χωρίς διεξόδου πεσιμισμού, του πνευματικού και ηθικού χάους της αστικής και μικροαστικής ιντελιγκέντσιας. Είναι μια μορφή συνείδησης ακρωτηριασμένης που πολύ συχνά γλιστράει προς την ηθική κατάπτωση και τη διανοητική αθλιότητα…


Το καταφύγιο, λοιπόν, όλων αυτών των παρακμιακών είναι η εξουσία και το χρήμα. Το ψυχολογικό τους καταφύγιο είναι το «εγώ» τους.
Η μυστικιστική θεοποίηση του «εγώ» τους είναι η μόνη πραγματικότητα που αναγνωρίζουν. Ο ακραίος τους αυτός ατομικισμός τούς αποκλείει τη σκέψη και την καρδιά από όλες τις πηγές της αληθινής έμπνευσης και τους καταδικάζει σε μια στείρα επανάληψη του παρελθόντος τους ή προσωπικών πειραμάτων, γυμνών από κάθε ενδιαφέρον: τους βυθίζει σε νοσηρές καταστάσεις. Ο άνθρωπος που είναι κλεισμένος στο γυάλινο πύργο του «εγώ» του στερείται ιδεών. Απλώς παπαγαλίζει τις «κατακτήσεις» του, ασκείται σε πνευματικά σοφίσματα, στη λεξιλαγνεία ή σε πομπώδεις αφοριστικές κραυγές και ηθικολογίες.

Η εγωκεντρική υπεροψία αποτελεί σήμερα μια από τις κυριότερες εκδηλώσεις του διανοητικού δράματος.

Η λατρεία του «εγώ» είναι το μοναδικό καταφύγιο όλων αυτών των «πρώην», όλων των μεταπρατών και εμπόρων των ιδεών. Όλοι αυτοί (σήμερα το είδος έχει πολλαπλασιαστεί) ζουν μια κατάσταση ναρκισσιστικής έξαψης και μυστικιστικής αυτοϊκανοποίησης: μεθούν με τον εαυτό τους, γλείφουν τον εαυτό τους, δεν βλέπουν τίποτα πέραν του εαυτού τους.


Φυσικά αυτές οι «εκλεκτές ψυχές» είναι έτοιμες να πουλήσουν «τοις μετρητοίς» λίγο «ηρωισμό», έστω και για τρεις σκουριασμένες χαλκοδεκάρες, φτάνει να μετρηθεί το «όφελος» στο τραπέζι της συναλλαγής.

Ο Μίκης επειδή ήταν γιγάντιο καλλιτεχνικό μέγεθος (και ως τέτοιο αντιφατικό) είναι και γιγάντιο το αποτύπωμα αυτής της παρακμιακής εξέλιξης των αντιφατικών αντιφάσεων του «αριστερού πνεύματος»…


Οι μεγάλες πτώσεις προϋποθέτουν και μεγάλες πτήσεις…

Διαβάστε και το άρθρο:
«Το Πνεύμα της παρακμής και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε το «πνεύμα» της Νέας Εποχής»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1679

Επιστροφή στην κορυφή
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 4:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000
Περιέχεται στο βιβλίο: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις»


ΟΙ παραμορφώσεις του πνεύματος



ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ αλλοιώσεις και παραμορφώσεις του «υποκειμενικού πνεύματος» είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά συμπτώματα της ιδεολογίας και ψυχολογίας του φασισμού. Μια τέτοια νοσηρή κατάσταση αυτοπεριορισμού του πνεύματος, αλλοίωσης και μετάλλαξής του ζει σήμερα η ανθρωπότητα. Αυτό που θεμελιώνεται ιδεολογικά είναι η έννοια της μιας «φύσης» και της μιας «καθολικότητας», ο ολοκληρωτισμός δηλαδή της μιας σκέψης (Νέα Τάξη). Και η παραμόρφωση του πνεύματος συνίσταται στη ναρκωτική απάθεια και μοιρολατρική αποδοχή αυτής της ομοιομορφίας και ακινησίας της φύσης.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ της «εκσυγχρονιστικής» αγυρτείας τα συμπτώματα των πνευματικών παραμορφώσεων παίρνουν πιο βίαιη μορφή. Ο ίδιος ο «εκσυγχρονισμός» (σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός) είναι ένας βίαιος ακρωτηριασμός της σκέψης, η μετάλλαξη των ιδεών, η μεταπήδηση από ένα σύστημα ιδεών στο αντίθετό του. Και είναι κραυγαλέο σύμπτωμα νοσηρής ιδεολογίας και ψυχολογίας να μην αντιλαμβάνεται ή να μη θέλει να αντιληφτεί το «υποκειμενικό πνεύμα» τη μετριότητα του πνεύματος αυτής της ιστορικής μετάλλαξης των ιδεών, την πολιτική και ηθική ασημαντότητα αυτής της μετάλλαξης, τις αντιδημοκρατικές της ψυχώσεις και τις μακάβριες αντιδραστικές της γκριμάτσες.

ΟΤΑΝ σήμερα το πνεύμα δεν εξεγείρεται μπροστά σε πράξεις που αναβιώνουν το σκοταδισμό και ανανεώνουν το συντηρητικό και αντιδραστικό συσσίτιο του πνεύματος τότε πράγματι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση νοσηρή και άκρως ανησυχητική: Στην αναβίωση των πιο μοχθηρών και βάρβαρων μορφών αντίδρασης.

Γιατί όμως ο πνευματικός κόσμος όχι μόνο σιωπά μπροστά στα εγκλήματα της εξουσίας, αλλά και τα εξωραΐζει; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής αλλοίωσης του «υποκειμενικού πνεύματος»; Για να απαντήσουμε θα πρέπει πρώτα να σκιαγραφήσουμε κοινωνικά τη διανόηση.

Ο ταξικός ρόλος της διανόησης

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ως ιδιαίτερο κοινωνικό στρώμα (όχι ως ατομικές περιπτώσεις) έπαιξαν πάντα και παίζουν ανασχετικό ρόλο στην Ιστορία.
Η ενδιάμεση κοινωνική τους θέση τούς δημιουργεί την αυταπάτη της «ανεξαρτησίας» και «αμεροληψίας», την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται εκτός και υπεράνω των τάξεων. Η τέτοια «ανεξαρτησία» και «αμεροληψία» των διανοουμένων αντικειμενικά ευνοεί τον καπιταλισμό, είναι η «αμεροληψία» υπέρ του κεφαλαίου.

Η ΤΑΞΙΚΗ ιδεολογία των διανοουμένων, ως συνισταμένη πολιτική τάση, δεν υπερβαίνει, προς τα αριστερά, ένα ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Προς τα δεξιά τα όρια είναι ανοικτά προς την αντιδραστικότερη πολιτική έκφραση του καπιταλισμού: το φασισμό.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ του διανοούμενου, ακόμα και στην περίπτωση της έσχατης οικονομικής του εξαθλίωσης, δύσκολα ξεπερνάει τον ιδεολογικό φραγμό της μικροαστικής μεταρρυθμιστικής αλλαγής. Πάντα ελπίζει ότι θα «φτιάξουν τα πράγματα». Και τα πράγματα για το μικροαστό «φτιάχνουν», εάν ατομικά ο ίδιος αποκτά υλικά ή κοινωνικά αγαθά. Ο μικροαστός δεν αναζητά λύσεις ομαδικές, αλλά ατομικές –την ατομική του πορεία την παίρνει για πορεία της ιστορίας.

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ (ως κοινωνική ομάδα πάντα) ανήκουν είτε «φύσει» είτε «θέσει» κατά μεγάλο ποσοστό στη μικροαστική τάξη. Μετέωροι ανάμεσα στις δύο μυλόπετρες της Ιστορίας, το Κεφάλαιο και την Εργασία, συνθλίβονται από αυτές και αφομοιώνονται αδιάκοπα και προς τις δύο αντίρροπες κατευθύνσεις, έστω κατά άνισα ποσοστά.

Εδώ πρέπει να τονιστεί τούτο: Αν η καπιταλιστική εξέλιξη προλεταροποιεί ένα μεγάλο μέρος μικροαστικών στρωμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι τα διαφοροποιεί ταυτόχρονα και επαναστατικά. Η δίψα της «ανόδου», ο καριερισμός, ο τυχοδιωκτισμός, η παλινωδία, η ταλάντευση και η πολιτική προδοσία είναι κύρια γνωρίσματα της μικροαστικής ψυχολογίας.

ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και οι ατομικές περιπτώσεις των διανοουμένων που «υψώθηκαν ως τη θεωρητική κατανόηση του συνόλου της ιστορικής κίνησης» με αποτέλεσα να έρθουν σε ρήξη με την τάξη τους και να περάσουν στις γραμμές του σοσιαλισμού και της επανάστασης.

Ο κομφορμισμός

«Θαρρείς κεντρισμένα από αόρατα πνεύματα, τα ηλιακά άτια
του χρόνου περνάνε σέρνοντας το ελαφρό φορτίο του πεπρωμένου μας
και δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να κρατήσουμε σταθερά, με ακλόνητη
αποφασιστικότητα τα ηνία…Πώς θα μπορούσα να παζαρέψω όταν
επρόκειτο για τη φυσική τιμή της ύπαρξής μου?»

Γκαίτε




ΤΑ ΛΟΓΙΑ αυτά ενός μεγάλου πνεύματος αντηχούν σήμερα παράφωνα. Οι πνευματικοί άνθρωποι όχι μόνο δεν «κρατούν τα ηνία», αλλά και αχαλίνωτα «παζαρεύουν τη φυσική τιμή της ύπαρξής τους». Χωρίς ευαισθησία, όραση και ακοή, λόγω της κοινωνικής τους αποξένωσης και ενσωμάτωσης στους μηχανισμούς εξουσίας, απολαμβάνουν την ηρεμία του βολέματος. Απολαμβάνουν τα προνόμια του κομφορμισμού τους. Δεν ρισκάρουν και δεν διακινδυνεύουν τίποτα.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του πνεύματος έχουν φτάσει σήμερα στο σημείο να πιστεύουν αυτό που λένε, επειδή είναι ωφέλιμο να το πιστεύουν.

«Πιστεύω το ωφέλιμο» είναι η φιλοσοφία του κομφορμισμού. Εσωτερικεύουμε αυτό το σύστημα κατήχησης, διαστροφής και εξαπάτησης και μετά επιδιώκουμε να αποτελέσουμε ένα «πρόθυμο» μέλος των προνομιούχων ελίτ που ελέγχουν τη σκέψη και την κατήχηση.

«ΠΟΛΥ σπάνια αν όχι ποτέ, κάποιος μπορεί να αντέξει αυτό που αποκαλείται «γνωστική παραφωνία», να λέει ένα πράγμα και να πιστεύει κάτι άλλο. Αρχίζεις να λες ορισμένα πράγματα, επειδή είναι ανάγκη να τα πεις και πολύ σύντομα τα πιστεύεις, επειδή απλώς πρέπει να τα πιστέψεις» (Νόαμ Τσόμσκι).

Η ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΙΚΗ διανόηση αποφεύγει κάθε σύγκρουση που θα τάραζε την ηρεμία της ενσωμάτωσης και του βολέματος. ΓιΆ αυτό βλέπουμε τις ελίτ των μορφωτικών προνομίων να μην αντιδρούν και στις πιο θηριώδεις πράξεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να συκοφαντούν τα επαναστατικά κινήματα και τις λαϊκές εκδηλώσεις (εξέγερση των μαθητών, υπόθεση Οτσαλάν, διαδηλώσεις για την επίσκεψη Κλίντον κλπ).

Οι μεταπράτες της εξουσίας


«Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ της ευφυίας», γράφει ο Πιερ Μπουρντιέ, είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται (και εμπορεύονται) οι σημερινοί διανοούμενοι: οι εκπρόσωποι της πνευματικής εργασίας και των μορφωτικών προνομίων.

ΑΥΤΟΙ οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων είναι που παράγουν και αναπαράγουν το τσιμέντο της κρατούσας ιδεολογίας και ηθικής. Ο λόγος αυτού του πνευματικού ιερατείου είναι ο λόγος της εξουσίας. Το κυρίαρχο ιδεολογικό στοιχείο αυτού του λόγου είναι η επιβολή της σιωπής. Υπερασπίζονται, όλοι αυτοί, με νύχια και με δόντια το μονοπώλιο της εξουσίας του λόγου τους και ασκούν μια βία αόρατη, αλλά καταθλιπτική. Το ιδεώδες του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι το ιδεώδες του λόγου της εξουσίας: Ο εξαναγκασμός των πολιτών στη σιωπή. Το να λειτουργεί ο καθένας σαν αστυνόμος του εαυτού του και των άλλων, σαν μυστική αστυνομία της σκέψης του…

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ για την κατανόηση αυτής της εξουσιαστικής λειτουργίας του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι, όπως αναφέραμε, τα κοινωνικά προνόμια που απολαμβάνουν. Προνόμια που υφαίνουν τη μορφωτική συνενοχή και κατασκευάζουν τη συνοχή της εξουσίας των ιεραρχιών.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ καταμερισμός εργασίας και τα συνακόλουθα προνόμια δημιουργούν ακόμα και μια ασυνείδητη τάση υπεράσπισης αυτών των προνομίων από τη μειοψηφία των διανοουμένων που τα κατέχει. Και τα προνόμια αυτά σήμερα είναι πολύ μεγάλα. Εκτός από την αίγλη και το κύρος, οι διανοούμενοι ασκούν σημαντικό μέρος της κοινωνικής εξουσίας. Εξουσία ιδιαίτερα ισχυρή στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου η βία ασκείται όλο και περισσότερο με μεσάζοντες, διαμορφωτές και ελεγκτές της κοινής γνώμης: Ειδήμονες που νομιμοποιούν την κοινωνική τάξη πραγμάτων.

ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ αυτού του πνευματικού εξουσιαστικού λόγου είναι η αυτοπροβολή των μεταπρατών της εξουσίας και των ελεγκτών της κοινής γνώμης ως κοινωνικά αδέσμευτων και ουδέτερων. Ασκούν μέρος της εξουσίας και αυτοπροβάλλονται ως εχθροί της εξουσίας. Φυσικά «εξορίζουν» κάθε ενοχλητική ιδέα και καταδικάζουν στη σιωπή κάθε κοινωνική αντίσταση και κάθε τι που στρέφεται κατά της ιεραρχίας της εξουσίας.

ΑΥΤΗ η γλώσσα της σιωπής και η «αλήθεια» της μας κυκλώνει σήμερα ασφυκτικά. Είναι ο λόγος των μεταπρατών της εξουσίας, των ημιμορφωμένων διαμεσολαβητών και ελεγκτών: Δίχως αισθαντικότητα και ενόραση, ανέρωτος και ανέραστος, υποτελής και προϊόν μιας συμβιβασμένης ζωής, που μπερδεύει, όπως εύστοχα τονίζει ο Κωστής Μοσκώφ, «την πραγματικότητα με την οργανική αναπηρία, τα μαθηματικά με την ιστορία ή τη φιλοσοφία, την «επαρχία» με το σύνολο του κόσμου…»



Η «αριστερή» διανόηση


ΣΤΙΣ κρίσιμες καμπές της Ιστορίας παρατηρούνται τα περισσότερα ναυάγια. Η τρομακτική συσσώρευση γεγονότων που η συνείδηση αδυνατεί να τα εξηγήσει επιφέρουν μια παραμορφωτική αλλοίωση πάνω σε αυτή τη συνείδηση. Σε αυτές τις καμπές πληθαίνουν τα κρούσματα, μέσα στις τάξεις των διανοουμένων της «αριστεράς», της συνθηκολόγησης, της φυγής, της λιποταξίας και της «αποδέσμευσης» από τους κοινωνικούς αγώνες.

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ της «αριστεράς» συνθλίφτηκαν αδικαίωτοι ανάμεσα στην καπιταλιστική σκύλα και τη σταλινική Χάρυβδη. Πολλοί αναζήτησαν τη σωτηρία προς τα πίσω, στους νεκρούς του παρελθόντος με το πρόσχημα της ανακάλυψης μιας «καινούργιας αλήθειας». Γενικά αφομοιώθηκαν από τη φιλοσοφία των κατεχόντων…

Η «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ελληνική διανόηση θεωρητικά ανεπαρκής και ιδεολογικά ραχιτική από τη γέννησή της έχει σήμερα πλήρως αποσυντεθεί και η πολιτική της σκέψη αποχρωματιστεί. Ριγμένη μέσα στο σίφουνα των γεγονότων της εποχής, δίχως κανενός είδους προπαρασκευή –ιδεολογική, πολιτική, ηθική- ένιωσε περισσότερο ασταθής και πιο έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας. Έτσι γονάτισε αξιολύπητα μπροστά στις δυσκολίες και τους κινδύνους της Ιστορίας.

ΣΗΜΕΡΑ πολλοί από αυτούς τους πρώην αριστερούς διανοούμενους αποτελούν «τα ηθικά αποδεκτά ρούχα» της καθεστωτικής προπαγάνδας και της κυβερνητικής βίας και τρομοκρατίας. Με το ηθικό ανάστημα του πρώην αριστερού βάζουν λαθραία στο σύστημα του «εκσυγχρονιστικού» νεοφιλελευθερισμού το κύρος των αριστερών ιδεών.

Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε ένα από τα θλιβερά φαινόμενα της Ιστορίας και σε ένα από τα πιο αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας: «Αριστεροί» διανοούμενοι να εξαργυρώνουν την ιστορία τους στο χρηματιστήριο των καπιταλιστικών αξιών, να προσκυνάνε την εξουσία και την πιο ακραιφνή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση και ταυτόχρονα να εμφανίζονται με ισόβιο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων για κάποια παρελθούσα δράση.

ΑΥΤΟ το «κοσμικό ιερατείο» των πρώην αριστερών διανοουμένων και δημοσιογράφων αποτελεί σήμερα την πιο μοχθηρή γκριμάτσα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Είναι αυτό που επιχειρεί, με θράσος απύθμενο, να παρουσιάσει την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα και τη δική του «κουλτούρα», σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.

ΗΤΑΝ αυτοί οι πρώην αριστεροί που με μελοδραματική αφέλεια και κομπάζουσα ειρωνεία συκοφαντούσαν το μαθητικό κίνημα. Ήταν αυτοί που συγκρότησαν το μέτωπο των διανοουμένων υπέρ της κυβέρνησης στην υπόθεση Οτζαλάν με τις επινοήσεις του τρόμου της πατριδοκαπηλίας και του εθνικισμού. Είναι αυτοί, Ιάγοι μακιγιαρισμένοι, που εξωράισαν τη ΝΑΤΟϊκή θηριωδία κατά της Γιουγκοσλαβίας και επιχείρησαν να μας πείσουν, κατά την επίσκεψη του Κλίντον, ότι πρέπει να υποταχτούμε στη «νομιμότητα» της «Νέας Τάξης».

ΑΠΟΤΕΛΕΙ, συνεπώς, ιστορική αλλοίωση του πνεύματος και φασιστικό σύμπτωμα όταν αριστεροί διανοούμενοι μεταλλάσσονται, γίνονται οικότροφοι της εξουσίας και πρωτοπόροι κήρυκες της παθητικότητας και της υποταγής στη «νομιμότητα» και τα «αξιώματα» της καπιταλιστικής τάξης, της «Νέας Τάξης»…

Απρίλιος 2000
Επιστροφή στην κορυφή
Σίμος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 7:53 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πολύ καλά τα κείμενα... μπράβο.


Αναλύσατε πολυ καλά το υπόβαθρο των σημερινών υποταγμένων διανοούμενων.





Μια καλόπιστη ερώτηση:
Τι θεωρείτε ότι φοβούνται και μισούν τέτοιου τύπου διανοούμενοι...

Ποιο πρότυπο έχει προοπτικές να τους νικήσει με τα σημερινά δεδομένα?
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 04, 2010 12:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Φίλε Σίμο αργήσαμε να σου απαντήσουμε γιατί είμαστε λίγο αποδιοργανωμένοι, λόγω υψηλών θερμοκρασιών και γιουρούσια (ΡΕΣΑΛΤΑ) προς τη θάλασσα…

Εχθρός του ατομικού είναι το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ.

Το συλλογικό ΕΙΝΑΙ οικοδομείται μέσα από τα λαϊκά κινήματα.

Το ίδιο το επαναστταικό λαϊκό κίνημα είναι το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (Συλλογικό) της εξέλιξης.

ΟΤΑΝ υπάρχουν τέτοια κινήματα τα ατομικά «εγώ» είναι ανίσχυρα και το σπουδαιότερο μια μερίδα των διανοουμένων υποτάσσουν το «εγώ» τους στο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΓΩ.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ

ΚΑΙ αυτός είναι και ο τρόμος του καθεστώτος και όλων εκείνων που το υπηρετούν με το νοσηρό ναρκισσισμό τους…

ΓιΆ αυτό και όλοι αυτοί χύνουν το δηλητήριό τους σε κάθε ΣΥΛΟΓΙΚΟ…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες