Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Οι γυάλινοι σταρ του Ραφαηλίδη

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 24, 2010 7:57 pm    Θέμα δημοσίευσης: Οι γυάλινοι σταρ του Ραφαηλίδη Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι γυάλινοι σταρ του Ραφαηλίδη

Θα αναδημοσιεύσουμε κάποια κείμενα από εργασία του Βασίλη Ραφαηλίδη σχετικά με την ψυχολογία και τις πρακτικές των σταρ: Δημοσιογραφικών και λοιπών.
Ο Βασίλης με την πολεμική του εναντίον της Μαλβίνας ακτινογραφεί όλον αυτόν τον κόσμο.




Απαραίτητη σημείωση

ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ τον γνώρισα στις φυλακές της Αίγινας το 1967. Η φιλία μας που χρονολογείται από τότε στηριζόταν στην άκαμπτη πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού και στην ανατρεπτική θεωρία του μαρξισμού. ¶καμπτος, ασυμφιλίωτος με τη ρουτίνα, την αστική χυδαιότητα και κακογουστιά, τη βλακεία της εξουσίας (της κάθε εξουσίας) και ανατρεπτικός έμεινε ο Βασίλης σε όλη του τη ζωή. ΓιΆ αυτό ήταν και εξόριστος μέσα στο ίδιο του το σπίτι…
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ραφαηλίδης ανήκει στην τραγική γενιά των κομμουνιστών που έζησε τη διάψευση των πεποιθήσεων και ιδανικών. Που είδε το αμυδρό φως της Επανάστασης να σβήνει από το σταλινικό σύστημα τρόμου και φρίκης, όπου τα ιδανικά του σοσιαλισμού χλευάζονταν στο όνομα ενός αποστεωμένου δόγματος…

ΜΕΣΑ σε αυτή την καταιγίδα των ιστορικών διαψεύσεων ο Βασίλης δεν λιποτάκτησε, ούτε αναζήτησε, όπως πολλοί άλλοι διανοούμενοι της Αριστεράς τη «γοητεία της μπουρζουαζίας». Δεν καταποντίστηκε μέσα στη θύελλα, όχι μόνο από πίστη στα ιδανικά του κομμουνισμού, αλλά, κυρίως, γιατί διέθετε την πυξίδα της βαθιάς γνώσης. Γνώριζε ότι ο σταλινισμός ήταν η αντεπαναστατική άρνηση του σοσιαλισμού, ο ημιμαθής και κομπάζων χλευασμός του μαρξισμού…

Η ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ του Βασίλη ξεκινάει ακριβώς από τα συντρίμμια της κομμουνιστικής αριστεράς, τη βαθιά γνώση του για το κομμουνιστικό κίνημα, την πίστη του στο μαρξισμό και την άκαμπτη άρνησή του να ενσωματωθεί στο αστικό περιβάλλον και τους μηχανισμούς εξουσίας. Ήταν ένας από τους ο πιο θαρραλέος μαχητές του λόγου…

Κατά διαστήματα όταν εργαζόμασταν μαζί στην εφημερίδα «Έθνος» του άσκησε σκληρότατη πολεμική για κάποιες «διανοούμενες εμμονές» του. Η «ψυχρότητα» από τις πολεμικές μου διαρκούσε ελάχιστο χρόνο.

Λίγο καιρό πριν φύγει είχαμε συναντηθεί και του είπα επί λέξει για τους αντιεκκλησιαστικούς λίβελους στην «Ελευθεροτυπία»:

«Βασίλη γιατί εμμένεις σε αυτό το μένος κατά της Εκκλησίας; Τα πράγματα έχουν έλθει τα πάνω κάτω και η Εκκλησία βάλλεται σήμερα από το παγκόσμιο ιμπεριαλισμό».

Μου απάντησε:

«Θύμιο πράγματι έτσι είναι. Τα κείμενα της εφημερίδας είναι παλιά…»

Παραθέτω αυτόν το διάλογο για να δείξω ότι ο Βασίλης στο τέλος της ζωής του είχε απαλλαχτεί από κάποιες εμμονές του…

Αναδημοσιεύουμε από το τεύχος-12 του Ρεσάλτο


Οι γυάλινοι σταρ
Συγγραφέας: Βασίλης Ραφαηλίδης
Αποδέκτης: Μαλβίνα Κάραλη


Ένα ανελέητο, ανέκδοτο «κατηγορώ» για τους τηλε-σταρ. Προσχέδιο για ένα «πολύ σοβαρό βιβλίο» που θα έγραφε. Γράφει σχετικά ο Βασίλης στο τέλος του κειμένου: «Η δύσκολη κατάσταση της υγείας μου ίσως δεν μου επιτρέψει να επεξεργαστώ έγκαιρα το πολύ σοβαρό βιβλίο που γράφω για σένα. Για μια τέτοια περίπτωση, ας υπάρχει τουλάχιστον αυτό εδώ το πρόχειρο κείμενο».
Το κείμενο αυτό παρέδωσε ο Βασίλης για αξιοποίηση, στον π. Γεώργιο Μεταλληνό, με τα ακόλουθα λόγια:



Αθήνα, 29/1/99

Αγαπητέ μου πατέρα Γεώργιε,
Από την τελευταία σελίδα θα καταλάβετε γιατί σας ενοχλώ.
Από το περιεχόμενο, θα καταλάβετε γιατί έγραψα ένα τόσο «κακό» κείμενο.
Σας παρακαλώ θερμά, φυλάξτε το, για τους λόγους που θα βρείτε στην τελευταία σελίδα.
Ευχαριστώ πολύ,
Βασ. Ραφαηλίδης


Το κείμενο είναι προδημοσίευση από εργασία του πατρός Μεταλληνού για τον Βασίλη Ραφαηλίδη




Αθήνα, 11/1/99
Αγαπητή μου Μαλβίνα.

Είπες κάποτε, ή μάλλον ο Διονύσης το είπε και εσύ το υιοθέτησες, πως το κύριο γνώρισμα του χαρακτήρα μου είναι ότι μπορώ και ζω όπως σκέφτομαι, πως τα βιώματα και οι ιδέες σε μένα ταυτίζονται. Το εκτιμούσες αυτό όταν το έβλεπες να εφαρμόζεται σε άλλους. Όμως, τώρα που εφαρμόζεται και σε σένα δεν το εκτιμάς καθόλου. Σε καταλαβαίνω. Η συνέπεια είναι εντιμότητα, η εντιμότητα προϋποθέτει θάρρος και το θάρρος εδράζεται στην έλλειψη φόβου θανάτου. Κάθε φόβος είναι σε τελική ανάλυση φόβος θανάτου, λέει ο Φρόυντ. Κανένας φοβισμένος δεν μπορεί να είναι τίμιος όσο παραμένει φοβισμένος, λέει ο Καμύ στο «Ο μύθος του Σίσυφου». Αργά ή γρήγορα ο ψοφοδεής θα προδώσει αν βρεθεί πιεσμένος σε οριακές καταστάσεις, όπως λέει ο Γιάσπερς, «ο φιλόσοφος των ορίων» - αν π.χ βρεθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. (Πρόκειται για το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι του ποιητή).

Κι αυτό ακριβώς έκανες σε μένα. Βρέθηκες σε μια όχι και τόσο πιεστική οριακή κατάσταση, χρειάστηκε δηλαδή να διαλέξεις ανάμεσα στην πισίνα και σε μένα και διάλεξες την πισίνα. Εγώ στη θέση σου θα πνιγόμουν μέσα της για να δώσω ένα σοβαρό νόημα στην υπαρξιακή έννοια του ορίου, αφού δεν μπόρεσα να το δώσω νωρίτερα, απλούστερα και πιο ανθρώπινα.

«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»

Φυσικά, οι συνέπειες της προδοσίας σου είναι εντελώς ασήμαντες. Δεν πρόδωσες, δα, και την πατρίδα (!) όπως οι κομουνιστές παλιότερα. Εσύ την πατρίδα την αγαπάς γιατί το επάγγελμα που κάνεις απαιτεί να την αγαπάς προκειμένου να γίνει περισσότερο προσοδοφόρο. Γνωρίζεις πόση ανάγκη έχουν οι απλοί άνθρωποι για φαντασιακή θέσμιση της άθλιας κοινωνικοοικονομικής τους κατάστασης, όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης. Οι απλοί άνθρωποι με τα ιδεολογήματά τους είναι η πελατεία σου. Αυτοί σου πληρώνουν, σε τελική ανάλυση, τα 11 εκατομμύρια το μήνα που σου δίνει η άκρως εντυπωσιακή ακροαματικότητα των εκπομπών σου. (Φυσικά, γνωρίζεις πως η ακροαματικότητα στηρίζεται στο κλασικό εμπορικό αξίωμα ο πελάτης έχε πάντα δίκιο-ακόμα και όταν το άδικό του είναι ολοφάνερο για κάθε τίμιο και λογικό άνθρωπο).

Σου ζήτησα να γράψεις για μένα,
τον παλιό καλό σου φίλο έναν απΆ τους πρώτους που πριν από 15 χρόνια είδε τις ικανότητές σου και από τότε μέχρι πριν από δύο μήνες σε στήριζε και σε υποστήριζε με ανιδιοτέλεια, έστω μια φράση μόνο από την οποία να φαίνεται πως αποδέχεται ότι η απόλυσή μου από το «Έθνος» ήταν συναρτημένη με τη δική σου αντιδικία με τον Μπόμπολα στο Μέγκα και άρα είχε έναν έμμεσα πολιτικό χαρακτήρα. Ήταν μια ιδέα του δικηγόρου μου Αλέξη Μητρόπουλου. Χρειαζόταν το κείμενό σου για να διεκδικήσει επιτυχέστερα πρόσθετη αποζημίωση για μια απόλυση που δεν θα ήταν δυνατό να έχει εργασιακό χαρακτήρα, αφού 3 μήνες νωρίτερα μου έδωσαν αύξηση 200.000 δραχμών, για να είναι ο μισθός μου την ημέρα της απόλυσης 1.200.000 και η σύνταξή που αναλογεί σΆ αυτόν, 450.000 δραχμές. Αυτά παίρνω τώρα σαν συνταξιούχος. Δεν είναι λίγα, αλλά θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Δεν παριστάνω τον «υπεράνω χρημάτων» και τα σχετικά ιδεαλιστικά ανόητα, αλλά δεν είμαι και «υποκάτω χρημάτων» όπως εσύ.

Αν δεν σε βοηθούσα, αν το περασμένο Πάσχα που προέκυψε το πρόβλημα δεν έπαιρνα το μέρος σου εγκαταλείποντας την καθημερινή στήλη μου στο «Έθνος» υπό την βινέτα «Κάθε Μέρα» διότι αρνήθηκαν να βάλουν σΆ αυτήν κάποια κείμενα που έγραψα για σένα, και συνεπώς αν δε με απέλυαν γιΆ αυτό το λόγο η σύνταξή μου, αν έβγαινα στη σύνταξη του χρόνου θα ήταν 600.000 δραχμές. Εγώ, για μόνο το λόγο πως σε υποστήριξα χάνω 150.000 το μήνα ισοβίως και εσύ κερδίζεις τη φιλία του κ. Τεγόπουλου, του κ. Κόκκαλη, της κ. Βαρδινογιάννη, του κ. Χριστόδουλου. Δηλαδή ανθρώπων που σου είναι περισσότερο χρήσιμοι απΆ τους φίλους και γιΆ αυτό προσπαθείς με κάθε τρόπο να τους κάνεις «φίλους». Το πετυχαίνεις σχεδόν πάντα, χάρη στο μεγάλο ταλέντο σου στις δημόσιες σχέσεις. ¶ξιος, ο μισθός σου, λοιπόν.


Η πώληση της Ελλάδας από τηλεοράσεως

Έλεγα παραπάνω πως δεν με στήριξες με έναν λόγο σου, γιατί μόνο αυτό σου ζήτησα, μόνο έναν λόγο σου ζήτησα, κι ας ήξερες πως το είχα ανάγκη. Φαίνεται πως εσύ αρκείσαι να στηρίζεις μόνο την πατρίδα, αλλά μόνο όταν αυτή στηρίζει τις απολαβές σου, έτσι που την πουλάς λιανικά από τηλεοράσεως, χωρίς μάλιστα να κινδυνεύεις με παραπομπή στο στρατοδικείο όπως ο φιλόλογος, κωνσταντινουπολίτης, μεγαλοσχολίτης και κομουνιστής πατέρας μου, που το 1920 λιποτάχτησε από τον τούρκικο στρατό για να έρθει να υπηρετήσει την Ελλάδα, όπου θα καθίσει 10 χρόνια στη φυλακή, γιατί αγάπησε την Ελλάδα. Όπως και εγώ άλλωστε, ένας αλλεργικός στην εθνοκαπηλεία.

Θυμάσαι πώς αντέδρασα όταν σε ρώτησα τι θα κάνεις σε περίπτωση σοβαρής ελληνοτουρκικής σύρραξης και εσύ μου απάντησες κυνικότατα πως θα πας στην Ελβετία; Ξέρεις πόσοι καρχαρίες αγάπησαν τον πατρίδα με τον «ελβετικό» τρόπο σου;

Mην με υποχρεώσεις να αποκαλύψω κάποτε με αποδείξεις και τεκμήρια, που τα φυλάγω στο συρτάρι, πώς μεθοδεύεις την πώληση της Ελλάδας από τηλεοράσεως σε συνδυασμό με έναν λαϊκισμό ολικά άσχετο με την ελιτίστικη ιδιοσυγκρασία σου.

Για σένα ο λαός είναι, απλώς, μια φολκλορική κατάσταση.
Για μένα, για τον Διονύση, για όλους τους ειλικρινείς αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και για τους σωστούς χριστιανούς σαν αυτούς που γράφουν στο περιοδικό «Σύναξη» στο οποίο είμαι συνδρομητής, αν και άσχετος με το Θεό και την θεολογία, ο λαός είναι μια δυνατότητα και για το καλύτερο και για το χειρότερο, όπως λέει ο Μάρξ.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε το λαό να πράξει το καλύτερο για τον εαυτό του και οργιζόμαστε κάθε φορά που τον βλέπουμε να υποτάσσεται στους δημαγωγούς. Αλλά εσύ ενδιαφέρεσαι μόνο για την… αποενοχοποίηση του λαού! Τι είσαι για να μοιράζεις αφειδώς άφεση αμαρτιών; Ο τηλεστάρ-πάπας με τα καλά πληρωμένα τηλεσυγχωροχάρτια του; (Θυμάσαι τα «γκαζάκια» που μοίραζες κάποτε στην πιο λαϊκίστικη εκπομπή σου και το σχετικό γράμμα που σου έστειλα τότεWink. Ο λαϊκισμός είναι το πρώτο σκαλοπάτι για το πέρασμα στο φασισμό, λέει ο Ντανιέλ Γκερέν, ο σοβαρότερος μελετητής του φασιστικού φαινομένου. (Όταν μάθεις να διαβάζεις, να διαβάσεις τη «Φαιά Πανούκλα»).

Αταξικός εθνικισμός

Το δεύτερο σκαλοπάτι για το πέρασμα στο φασισμό είναι ο αταξικός εθνικισμός. Φασισμός χωρίς αταξικό εθνικισμό δε νοείται. Εγώ, και ο Διονύσης ασφαλώς, είμαστε σαφώς υπέρ του ταξικού εθνικισμού. Αυτό προσπάθησα να πω εκείνο το βράδυ στην παρουσίαση του βιβλίου «¶ρης, ο αρχηγός των ατάκτων», του μέχρι πριν από λίγο τρίτου συζύγου σου, Διονύση Χαριτόπουλου.

Εσύ όμως είσαι απλώς… καλή Ελληνίδα! Ωστόσο, μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια ήσουν καλή, πολύ καλή Εβραία. Η οποία μάλιστα καμάρωνε που γεννήθηκε στο Ισραήλ από γονείς γηγενείς Εβραίους, όχι μετανάστες. Η μητέρα σου σε έφερε στην Ελλάδα όταν ήσουν νήπιο, αλλά ο ζάπλουτος σύζυγός της και πατριός σου, ο τραπεζίτης Σακκάς, φίλος στενός και συνεργάτης του Μαρκεζίνη, δε νομίζω πως σου έδωσε κάτι περισσότερο από τα χρήματά του. Εσύ όμως, ούτε καν το όνομά του δε θέλησες να χρησιμοποιήσεις.

Η ταυτότητά σου γράφει πως ονομάζεσαι Μαρία Σακκά, αλλά εσύ προτίμησες να κάνεις όνομά σου ένα ψευδώνυμο, το Μαλβίνα, και να υιοθετήσεις σαν επίθετό σου το επίθετο Κάραλη του πρώτου, πρόσκαιρου και περιστασιακού συζύγου σου.

Τον δεύτερο σύζυγό σου, τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα, πατέρα του δεύτερου παιδιού σου, τον αγνόησες παντελώς.
Πάντως, τον μέχρι πριν από ένα μήνα τρίτο σύζυγό σου τον πεζογράφο Διονύση Χαριτόπουλο, τον τίμησες δεόντως παίρνοντας το επίθετό του μόνο και μόνο για να τον κολακεύσεις. Γνώριζες πως δεν θα αργήσει να την κοπανήσει αν τον ζορίσεις, κι αυτός ήταν ο λόγος που απαγόρευσες αυστηρά και αυταρχικά ακόμα και την τυχαία χρήση του παλιού σου επιθέτου Κάραλη. Καιροσκόπος ακόμα και εδώ.

Όντας φανατική Εβραία και λιγάκι σιωνίστρια μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια, κάποτε κατάλαβες πως, στον τόπο που ζεις και πλουτίζεις οι παραλήπτες της ελληνικότητας είναι περισσότεροι από τους παραλήπτες της εβραϊκότητας. Έγινες, λοιπόν, υποδειγματικά καλή χριστιανή και Ελληνίδα για τις ανάγκες της ακροαματικότητας και μόνο.

¶λλωστε κάτι τέτοιο δεν θα σου ήταν καθόλου δύσκολο. Έχεις ένα εντελώς σπάνιο ταλέντο στο να γράφεις και να σκηνοθετείς προσοδοφόρα «σενάρια καθημερινότητας». Πρώτα καταστρώνεις το σχέδιο δράσης με κάθε επιμέλεια και μετά υποχρεώνεις τους άλλους να παίξουν τους ρόλους που εσύ έγραψες γιΆ αυτούς.

Δεν είμαι αντισημίτης και το ξέρεις, όμως κοντεύεις να με κάνεις. Αναλογίσου τις ευθύνες που έχουν οι ίδιοι οι Εβραίοι για την ύπαρξη εν τω κόσμω του αντισημιτισμού. Οι απλοί άνθρωποι έχουν ταυτίσει τον εκμεταλλευτή με τον Εβραίο, και ας μην είναι όλοι οι Εβραίοι εκμεταλλευτές. Εσύ όμως, με τον τρόπο σου, είσαι. Αντί, λοιπόν, να χαίρεσαι, έτσι απλά, φυσιολογικά, ταπεινά για τις ικανότητές σου και τα χαρίσματά σου, δεν παραλείπεις να χρησιμοποιείς ιδιοτελέστατα, σαράφικα, ακόμα και τη γοητεία σου. Την έκανες κι αυτή εμπόρευμα όχι μόνο στα σόου, πράγμα θεμιτό, αλλά και στην καθημερινότητα.


ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 25, 2010 12:47 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗ ΓΡΑΦΟΥΜΕ

Δεν με ενδιαφέρει και δεν με αφορά η σύγκρουση των άλλοτε, και νυν συγχωρεμένων, όπως συνηθίζουμε να λέμε για τους αποθαμένους, διασημοτήτων της επικαιρότητας : Του Βασ. Ραφαηλίδη και της Μαλβίνας Κάραλη.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο παρεμβάλλω το δικό μου σχόλιο είναι αυτό που γράφει ο μακαρίτης ο Ραφαηλίδης : " Για μένα, για τον Διονύση, για όλους τους ειλικρινείς αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και για τους σωστούς χριστιανούς σαν αυτούς που γράφουν στο περιοδικό «Σύναξη» στο οποίο είμαι συνδρομητής, αν και άσχετος με το Θεό και την θεολογία, ο λαός είναι μια δυνατότητα και για το καλύτερο και για το χειρότερο, όπως λέει ο Μάρξ".

Ειδικότερα, αυτό το "για τους σωστούς χριστιανούς σαν αυτούς που γράφουν στο περιοδικό «Σύναξη»" θα χρειαζόταν να επεκταθώ κάτι παραπάνω, αλλά δεν θα το κάνω. Το μόνο χρήσιμο θα ήταν να κρατάμε μερικές επιφυλάξεις "για τους σωστούς χριστιανούς" όταν ομολογούμε ότι "είμαστε άσχετοι με το Θεό και τη θεολογία". Όταν θα γίνουμε "σχετικοί" τότε, ενδεχομένως, θα μπορούμε να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι και τις "λαο - παύλα - συνάξεις" από το βουβό, γιατί έτσι το έφτιαξαν και το θέλουν, πλήρωμα της Εκκλησίας.

Τούτα μόνο και ειλικρινά, καθόλου δεν θα μου κόστιζε αν τα δω αυτά ή δεν τα δω, στο φιλόξενο ιστολόγιο του "Ρεσάλτο". Να σημειώσω δε, ότι δεν έχω καμιά διάθεση να επανέλθω - ή πρόθεση, να ανοίξω διάλογο για το συγκεκριμένο ζήτημα.
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 25, 2010 11:47 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ψυχοπαθολογική ανταγωνιστικότητα



Η καθημερινότητα για σένα, ακόμα και η πιο πεζή είναι μια αδιάκοπη αλυσίδα από δημόσιες σχέσεις. Σε ό,τι κάνεις δεν υπάρχει ίχνος αυθορμητισμού και συναισθηματισμού. Όλα είναι ζυγισμένα σε σαράφικη ζυγαριά και μετρημένα με το υποδεκάμετρο. Η ζωή για σένα, σΆ όλα της τα επίπεδα, ακόμα και στον έρωτα, δεν είναι παρά δημόσιες σχέσεις.

Ίσως αμφέβαλλες όταν σου έλεγα κάποτε πως είμαι από τους ελάχιστους Έλληνες που ούτε έκανε, ούτε δέχθηκε ποτέ ρουσφέτι. Και πως τα λίγα που κατάφερα στη ζωή μου τα έκανα ολομόναχος, χωρίς τη βοήθεια κανενός, ούτε της φτωχής πατρικής δημοσιοϋπαλληλικής οικογένειάς μου. Δε σπούδασα γιατί δεν υπήρχαν χρήματα για τις σπουδές τριών παιδιών. (Ο αδερφός μου και η αδερφή μου ήταν καλύτεροι μαθητές από μένα. Ήταν και οι δύο αριστούχοι ενώ εγώ αδιαφορούσα υποδειγματικά για το σχολείο και την αποβλάκωση που ανακυκλώνεται συνεχώς εκεί μέσα. ¶λλωστε, στην καλή βιβλιοθήκη του πατέρα μου μπορούσα να βρω βιβλία πολύ πιο ενδιαφέροντα και έξυπνα από τα σχολικά).

Ακόμα και την εγχείρηση μπάι-πας την έκανα ολομόναχος στο Λονδίνο το 1986,
χωρίς να το πω ούτε στη μάνα μου, ούτε στΆ αδέρφια μου, ούτε στην εφημερίδα. Ήθελα να ελέγξω τα υπαρξιακά μου όρια, όπως περίπου οι συνεπείς προς τις αρχές τους καλόγεροι του Αγίου Όρους, που δεν παν στο γιατρό και που τους θαυμάζω απεριόριστα γι αυτόν και μόνο το λόγο.

Μια φορά στη ζωή μου ζήτησα βοήθεια, από σένα, και την έπαθα. Καλά να πάθω, αφού δε στηρίχτηκα μόνο στις δυνάμεις μου, όπως πάντα. (Η διαφορά μου από τους καλόγερους είναι πως εκείνοι εμπιστεύονται μόνο το Θεό, ενώ εγώ έχω τυφλή εμπιστοσύνη… μόνο στο θάνατο!)

Αυτή τη φορά δε λογάριασα σωστά τις επιπτώσεις που θα είχε και σε μένα το βασικό σου ελάττωμα: Η έντονη ανταγωνιστικότητα που εκδηλώνεις αδιάκοπα προς όλους και για όλα είναι μια εντελώς αστεία κατάσταση, που σε κάνει να φαίνεσαι ανυπόφορα κακιά και αναίτια προσβλητική. Είναι αυτή η βλακώδης και ολοφάνερα ψυχοπαθολογική ανταγωνιστικότητα που, μεταξύ πολλών άλλων, σε έκανε να γράψεις πως ο Κώστας Γεωργουσόπουλος δε γνωρίζει καλά τα ελληνικά, πράγμα που έχει σα συνέπεια να μεταφράζει άκομψα από τα αρχαία ελληνικά.

Προφανώς ήθελες να δείξεις, με αντιδιαστολή, πως εσύ γνωρίζεις καλύτερα από τον παιδαγωγό, κριτικό και ποιητή Γεωργουσόπουλο την ελληνική γλώσσα. Τη γνωρίζεις αλλά μόνο στη φατική της διάσταση, στο «μιλώ για να μιλώ» και να κάνω το λόγο από φορέα εννοιών και ιδεών, ένα ενδιαφέρον χάπενινγκ.

Είναι αυτή η αστεία ανταγωνιστικότητα που σε έκανε κάποτε σχεδόν χυδαία προσβλητική για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. (Εδώ, προς τα πού σε έσπρωχνε το υπερφορτωμένο υποσυνείδητό σου; Ήθελες μήπως να είσαι εσύ ο Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςWink Βέβαια, κάποτε, όταν δούλεψε επιτέλους το καλό μυαλό σου, ζήτησες συγνώμη γιΆ αυτές τι αστειότητες. Όμως, όταν δούλευε μόνο το υπερφορτωμένο με σαβούρα υποσυνείδητό σου διέπραττες μνημειώδεις ανοησίες. Σίγουρα από ψυχική υγεία δεν τα πας καθόλου καλά.

Δεν θα αναφερθώ σε όλες τις ψυχοπαθολογικής αιτιάσεως επιθέσεις, που εξαπέλυες δώθε κείθε με απίστευτη ψυχοπαθολογική ευκολία και επιπολαιότητα, όπως η επίθεση κατά του συναδέλφου Καρελιά, κατά της Καζαλόττι, κατά της Δανδουλάκη, συντρόφου του φίλου και δασκάλου μου στην κινηματογραφική κριτική Μάριου Πλωρίτη.

Θα σταθώ μόνο, για λίγο, στις γλωσσικές κυρίως και γιΆαυτό κατΆ ουσίαν απολιτικές επιθέσεις σου κατά του Σημίτη, που σε ενδιέφερε περισσότερο σαν αστείο πρόσωπο παρά σαν πολιτική προσωπικότητα.


Επιθέσεις κατά Σημίτη


Αποδεχόμουν ωστόσο αυτές τις επιθέσεις σου κατά του Σημίτη σαν μέθοδο πολιτικού αγώνα, διότι ο Σημίτης εκτός από αστείο πρόσωπο είναι και ο «εργολάβος» στον οποίο τα μεγάλα αφεντικά, ντόπια και ξένα, ανέθεσαν τη διεκπεραίωση του δύσκολου έργου του εκσυγχρονισμού του δύσμορφου ελληνικού καπιταλισμού και της προσαρμογής του στον εύμορφο ευρωπαϊκό, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο γίνεται βάση αυστηρών κανόνων που, φυσικά, λειτουργούν υπέρ του απάνθρωπου κεφαλαίου και όχι υπέρ της ανθρώπινης εργασίας.

Ο διεθνώς γνωστός Αιγύπτιος οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν,
ειδικός μελετητής του δύσμορφου και περιφερειακού καπιταλισμού, θα σου μάθαινε, αν γνώριζες τη σκέψη του, πως όταν το δίλημμα τίθεται σα δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στον δύσμορφο και τον εύμορφο καπιταλισμό, η επιλογή πρέπει να είναι πάντα υπέρ του εύμορφου. Όταν όμως το δίλημμα τίθεται σα δυνατότητα επιλογής απΆ τη μια ανάμεσα στον καπιταλισμό, εύμορφο και δύσμορφο μαζί και απΆ την άλλη στο σοσιαλισμό, η επιλογή πρέπει να είναι πάντα υπέρ του σοσιαλισμού. Οι «προεδρικοί» στους οποίους στήριζες άστοχα και άκριτα μόνο και μόνο για να τους αντιπαραθέσεις στους εκσυγχρονιστές του Σημίτη είναι σοσιαλιστές;

Είσαι, λοιπόν, και συ υπέρ του δύσμορφου καπιταλισμού και μάλιστα για έναν πολύ αστείο και τυπικά σαββοπουλικό και ζουραρικό λόγο: Ο δύσμορφος καπιταλισμός ανήκει στην παράδοσή μας, είναι μέρος της «καθΆ ημάς Ανατολής»!!! Χτυπώντας τον αντιδραστικό εκσυγχρονισμό δεν υπηρετούσες την πρόοδο αλλά μια άλλη μορφή συντήρησης, φονταμενταλιστικού χαρακτήρα. Ένας στΆ αλήθεια προοδευτικός άνθρωπος, αν βρισκόταν μπροστά στο φρικτό δίλημμα εκλογής ανάμεσα στον Σημίτη και τον Χριστόδουλο δεν θα διάλεγε τον μάλλον κοσμικό, ελάχιστα πνευματικό και καταφανώς καθολικίζοντα «καρδινάλιο» Χριστόδουλο, σύμβολο της πιο βαθιάς, σταθερής και διαχρονικής αντίδρασης. Δικαίωμά σου, βέβαια, που επέλεξες το Χριστόδουλο, αλλά μην έχεις την αξίωση να σε αντιμετωπίζουμε σαν μαρξιστικού τύπου σοσιαλίστρια, όπως τονίζεις κάθε φορά που συζητάς με σοσιαλιστές, σαν τον πρώην σύζυγό σου Διονύση Χαριτόπουλο, ή σαν εμένα, ή έστω σαν την Παπαρήγα, που ούτε αυτήν παρέλειψες να την τραπεζώσεις στα πλαίσια της δημοσιοσχεσίτικης πολιτικής σου. (Αν και η μαγειρική είναι για σένα παράρτημα και προέκταση της δημοσιοσχεσίτικης τακτικής σου, σε ευχαριστώ θερμά για τα εκπληχτικά φαγητά που έφαγα όλα αυτά τα χρόνια στο σπίτι σου, εγώ ο λαίμαργος. Το ταλέντο σου στη μαγειρική σου το αναγνωρίζω ανεπιφύλακτα).

Οι «έξυπνοι βλάκες»

Παρά ταύτα ήμουν μαζί σου όταν χτυπούσες το Σημίτη. Και τούτο διότι ο Σημίτης είναι πράγματι αντιδραστικός, σύμφωνα με μια μαρξιστικά σοσιαλιστική σκέψη. Για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας αδιαφορούσα για τους περισσότερο απΆ αυτόν αντιδραστικούς, τους λεγόμενους «προεδρικούς». Διότι αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν εξουσία στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης, που είναι σταθερά και αμετακίνητα προσανατολισμένη προς τον εύμορφο καπιταλισμό.

Όχι μόνο ήμουν μαζί σου όταν χτυπούσες το Σημίτη, αλλά ήμουν μαζί σου και όταν τα χτυπήματά σου δίνονταν κάτω από τη μέση. Για μένα τον μη χριστιανό και αναρχίζονται μαρξιστή όλα, μα όλα ανεξαίρετα τα χτυπήματα είναι επιτρεπτά αρκεί να είναι πολιτικά αποτελεσματικά, έστω και πρόσκαιρα.

¶λλωστε, το «χτυπώ κάτω από τη μέση» είναι όρος αθλητικός, πυγμαχικός συγκεκριμένα, που κάποιοι που αντιλαμβάνονται την πολιτική σα σπορ τον μετάφεραν άστοχα και στην πολιτική. Τον Μακιαβέλι τον απορρίπτουν μόνο οι ηθικολογούντες δημαγωγοί- αν και σε μια ιδανική κατάσταση τον πολιτικών πραγμάτων θα έπρεπε να τον απορρίπτουν όλοι. Αγωνιζόμαστε και μακιαβελικά για να εξαφανιστεί κάποτε ο μακιαβελισμός.

Ήξερα, λοιπόν, πως κάτι σοβαρό συμβαίνει στο υποσυνείδητό σου για να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το χτύπημα με πολιτική σημασία από το αθλητικό ή το σπορτίβο χτύπημα. ¶λλωστε, η πολιτική για σένα δεν είναι παρά σπορ, και αν δε σε βοηθούσε ο Διονύσης τόσο αποτελεσματικά θα τα είχες ισοπεδώσει όλα.

Το πράγμα όμως γίνεται αξιοπερίεργο αν πάρει κανείς υπΆ όψιν το θαυμάσιο μυαλό σου. Παρατηρώντας την περίπτωσή σου, για πρώτη φορά έχασα την εμπιστοσύνη μου στην ανθρώπινη νόηση, αλλά και κατανόησα την αλήθεια της εμπειρικής σοφίας της χριστιανικής ρήσης μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Οι πλούσιοι τω πνεύματι, σαν εσένα, γίνονται ευκολότερα απατεώνες και καταπιεστές αν δεν έχουν ήθος. (Ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο μνημειώδες έργο του «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω κοινωνικώ βίω» μιλάει για μια κατηγορία έξυπνων που υποτάσσουν την εξυπνάδα τους στην πονηριά. Τους ονομάζει «έξυπνους βλάκες» διότι, κατά τον ιδιοφυή κοινωνιολόγο, η πονηριά είναι υποκατάστατο της εξυπνάδας με την ίδια έννοια που η ζαχαρίνη είναι υποκατάστατο της ζάχαρης. Θα ήθελες να βάλεις τον εαυτό σου σΆ αυτή την κατηγορίαWink

Είσαι παθολογικά ανταγωνιστική ακόμα και όταν δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι. Ένα απλό παράδειγμα: Μου τηλεφώνησες κάποτε και ρώτησες τι κάνω. Σου είπα πως ακούω και βλέπω σε βίντεο το «Μπολερό» του Ραβέλ χορογραφημένο από τον Μπεζάρ. Μου είπες πως εσύ δεν ακούς τέτοια φτηνά πράγματα και ότι για να μου τηλεφωνήσεις διέκοψες την ακρόαση μιας σονάτας του Μότσαρτ. Φυσικά, δεν άκουγες τίποτα απολύτως εκείνη τη στιγμή. Απλώς ήθελες να πεις πως έχεις καλύτερο μουσικό γούστο απΆ το δικό μου, χωρίς καν να πάρεις υπΆ όψιν πως δεν υπάρχει φίλος της συμφωνικής μουσικής που δεν αγαπάει τον Μότσαρτ.

Τι ήθελες να μου δείξεις, λοιπόν;
Πως, αν και παρίστανες κάποτε τη λαϊκή τραγουδίστρια σε κοσμικό κέντρο μόνο και μόνο για τις 500.000 δραχμές τη βραδιά που έπαιρνες, όπως μου έλεγες υπερηφάνως, παραμένεις πάντα ένας λεπτεπίλεπτος μοζάρτειος μουσικόφιλος; Ξέρεις γιατί θέλεις να είσαι πάντα η καλύτερη σε όλα; Διότι είσαι κομπλεξική ως μεγαλοϊδεάτισα Ελληνίδα και ανασφαλής ως ομοίως μεγαλοϊδεάτισα Εβραία, παρά τα βεβαιωμένα προσόντα σου. Θα αναφερθώ μόνο σε μια περίπτωση, ενδεικτική αυτού που προσπαθώ να πω, εγώ ο δάσκαλός σου, όπως με χαρακτήρισες κάποτε, φυσικά για λόγους δημοσιοσχεσιτικούς, δεδομένου ότι δεν υπήρξα ποτέ δάσκαλός σου σε τίποτα. ¶λλωστε εσύ, όπως και η Δήμητρα, μόνο έναν δάσκαλο είχες, τον Μίλαν Κούντερα.

Συνεχίζεται…
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 25, 2010 9:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Παιχνίδια πνευματικής απάτης




Στην «Εκπομπή» του Νάσου Αθανασίου για το φίλο μου Θόδωρο Αγγελόπουλο θορυβήθηκες όταν είδες πως έχω σκοπό να αναφερθώ σε ένα ποιητικό βιβλίο του Πάουλ Τσέλαν, έναν Γαλλο-Γερμανο-Ρουμάνο ποιητή εβραϊκής καταγωγής που δεν τον γνώριζες ούτε καν κατΆ όνομα, πράγμα κάθε άλλο παρά μεμπτό για όλους τους λογικούς ανθρώπους εκτός από σένα, που δε λες ποτέ «δεν ξέρω», λες και είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε τα πάντα.


Πήρες λοιπόν το βιβλίο από τα χέρια μου λίγο πριν την έναρξη της εγγραφής της εκπομπής, σχεδόν το άρπαξες και πήγες στην άκρη να κάνεις ένα τηλεφώνημα. Σε ρώτησα που τηλεφωνείς και είπες «επάνω γα να αγοράσουν το βιβλίο». Έλεγες ολοφάνερα ψέματα. Υποθέτω πως τηλεφώνησες σε κάποιον για να σου πει κάτι στα γρήγορα για τον Τσέλαν, ώστε να μπορέσεις να κάνεις και πάλι την πολύξερη, ως συνήθως. Αυτή είναι η μέθοδός σου: Διαβάζεις 1 και καταφέρνεις να δίνεις την εντύπωση πως διάβαζες 10. Το πώς το μεθοδεύεις αυτό, μου το είπες παλιότερα, όταν ήσουν λιγάκι πιο αθώα.

Είσαι ο μόνος «διανοούμενος» που γνωρίζω στο σπίτι του οποίου δεν υπάρχει ούτε μια μικρή βιβλιοθηκούλα, ούτε ένα από τα λεγόμενα «βιβλία βάσης», ας πούμε ένα ειδικό λεξικό ή μια εγκυκλοπαίδεια. Υπάρχουν μόνο καμιά εικοσαριά βιβλία σκόρπια δώθε κείθε. Όταν σε ρώτησα κάποτε αστειευόμενος τι τα κάνεις τα βιβλία που διαβάζεις, τα… μαγειρεύεις; Μου είπες πως τα χαρίζεις! Από τότε άρχισες να χαρίζεις και σε μένα βιβλία, από τα «διαβασμένα», που ωστόσο ήταν πάντα φρεσκοαγορασμένα. Πάντως το οπισθόφυλλο το διαβάζεις πάντα, όταν πέσει στο χέρι σου κανένα βιβλίο, ή το διάβαζες τότε που είχες την ευχέρεια να ψαχουλεύεις στη βιβλιοθήκη του Διονύση, στο σπίτι του.

Και τα σχόλια που ακούς από άλλους τα απομνημονεύεις εύκολα. Περίπτωση τέτοιου μεγέθους πνευματικής απάτης είναι δύσκολο να βρεθεί και διεθνώς υποθέτω. Το να γνωρίζει κανείς καλά, όπως εσύ, τη γαλλική και τη γερμανική γλώσσα από νήπιο δεν σημαίνει πως έχει και κουλτούρα. Η γλώσσα είναι το εργαλείο της γνώσης, όχι η γνώση. Εσύ όμως τη γλωσσομάθειά σου κατάφερες να την πλασάρεις σαν γνώση.

Επειδή, λοιπόν, ήξερα την αδυναμία σου να θέλεις να φαίνεσαι πάση θυσία πολύξερη, περισσότερο πολύξερη απΆ ό,τι πράγματι είσαι προσπάθησα να σε βοηθήσω στην εκπομπή για τον Αγγελόπουλο βάζοντάς σε να διαβάσεις έναν στίχο του Τσέλαν στα γερμανικά, εντελώς άσκοπα και άστοχα αφού θα μπορούσαμε να τον διαβάσουμε σε ελληνική μετάφραση. (Το βιβλίο ήταν δίγλωσση έκδοση). Ήθελα να τονώσω λιγάκι τον ετοιμόρροπο εγωισμό σου δείχνοντας πως είσαι γερμανομαθής για να μην πάθουμε καμιά λαχτάρα μέσα στο στούντιο και αρχίσεις να λες άλλΆ αντΆ άλλων.

Τελικά δεν τα κατάφερα, αφού είπες τρεις άλλΆ αντΆ άλλων «τιράντες» με μοναδική πρόθεση να κρατήσεις το φακό πάνω σου. Στην πρώτη είπες το ανέκδοτο με την κολυμβήτρια, στη δεύτερη ένα άσχετο με το θέμα μας φε-ντιβέρ για μια ελληνική ταινία με θέμα τη Μήδεια, και στο τρίτο έκανες μια μεγάλη κοτσάνα. Σε επισήμανσή μου για την πολύ καλή γνώση της Ελλάδας από τον Αγγελόπουλο είπες πως αυτό δεν έχει σημασία διότι ο καλός σκηνοθέτης θα μπορούσε να μεταφέρει την Ελλάδα σε ντεκόρ, σε στούντιο εκτός Ελλάδας!! Λες και εγώ εννοούσα κάτι διαφορετικό, λες και λέγοντας Ελλάδα εννοούσα το έδαφός της και τη γεωγραφία της! Μα, κορίτσι μου, σαν καλός, όπως λεν, κινηματογραφικός κριτικός που είμαι, ξέρω πολύ καλύτερα από σένα την έννοια της «κινηματογραφικής γεωγραφίας» όπως την όρισε ο Πουντόβκιν.

Ο Αγγελόπουλος με έψεξε γιατί δεν σε διόρθωσα. Του είπα ότι ήσουν δική μου καλεσμένη, ότι ήρθες στην εκπομπή κατά παράκλησή μου για να της δόσεις ακροαματικότητα. Δεν μπορούσα να σε προσβάλλω δείχνοντας πως αγνοείς στοιχειώδη πράγματα κινηματογραφικής αισθητικής, όπως η έννοια της κινηματογραφικής γεωγραφίας. Η αδερφή μου, μαθηματικός με πολύ καλό μυαλό, που σε συμπαθεί πολύ, με έψεξε που δεν σε προφύλαξα, που σε άφησα να είσαι ηλιθίως ανταγωνιστική με μένα, το φίλο σου, τον υποδειγματικά μη ανταγωνιστικό. Της είπα τα ίδια.

Όσο για σένα, στο τέλος μου της εκπομπής έκανες κάτι το εκπληχτικό, που με ξάφνιασε γιατί ήταν έξω από τις συνήθειές σου. Με αγκάλιασες σφιχτά, πολύ σφιχτά, για ώρα, χωρίς να λες τίποτε. Ήταν ο βουβός και εγωιστικός τρόπος σου για να μου ζητήσεις συγνώμη για την τρομάρα που μου προκάλεσες. Εκτίμησα δεόντως την συμπεριφορά σου αυτή και τη σχολιάσαμε ευμενέστατα με το Θόδωρο. (Πάντα προσπαθούσα να δικαιολογήσω τις γκάφες σου, τις αστοχίες ενός καλού φίλου).


Το παιχνίδι του Μπόρχες


Εγώ, που πολύ μου αρέσει να παίζω, όπως ορθότατα παρατήρησες κάποτε, παίζω συχνά ένα παιχνίδι που μου το έμαθε ο Μπόρχες μΆ εκείνο το εκπληκτικό φανταστικό δοκίμιό του για ένα φανταστικό κείμενο που είχε «γράψει» ένας ανύπαρχτος ασιάτης σοφός. Κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε ένα ψώνιο που ποτέ δεν λέει δεν ξέρω, του μιλώ πειστικά για ένα ανύπαρχτο βιβλίο ενός ανύπαρχτου συγγραφέα. Έπαιξα το παιχνίδι μαζί σου πολλές φορές τα 15 χρόνια που σε γνωρίζω. Ούτε μια φορά δεν είπες, τι λες βρε ηλίθιε, για ποιον συγγραφέα μου μιλάς; Πάντα σιωπούσες αμήχανα και συχνά αρπαζόσουν από τις δικές μου «απόψεις» για τον ανύπαρχτο συγγραφέα για να τις προεκτείνεις και να τις… κάνεις πιο βαθιές!

Θέλω να πω τελικά με τα παραπάνω φλύαρα πως πρώτος εγώ ο υποδειγματικά μη ανταγωνιστικός και ελάχιστα φιλόδοξος (αν ήμουν φιλόδοξος θα λογόκρινα περισσότερο τον εαυτό μου) θα στενοχωρηθώ αν με υποχρεώσεις να μιλήσω κάποτε δημοσίως για το άκρως εντυπωσιακό πέρασμά σου από την ένθερμη εβραϊκότητα στην ακόμα πιο ένθερμη ελληνικότητα, γιατί τότε πρέπει να πω και για τον τρόπο με τον οποίο εκμαίευσες την πρόσκληση για τη «στέψη» του εκπροσώπου επί της ελληνικής γης του Θεού των Ελλήνων, καθώς και για τη χρησιμοποίηση του Μίνου στη δημιουργία «παπαδακίστικου» εξαπτερυγικού εφέ, παντελώς άσχετου με τη μύησή του στο χριστιανισμό και εμμέσως σχετικού πάλι με την καταραμένη ακροαματικότητα, δηλαδή το χρήμα.

Κάποτε, όταν κάποιος δημοσιογράφος σε ρώτησε γιατί δε δέχεσαι την κριτική που σου γίνεται είπες πως μόνο από τον Ραφαηλίδη θα δεχτείς κριτική. Ήρθε η ώρα να την δεχτείς. ¶κουσε, λοιπόν, τώρα, την άποψή μου για τους λόγους που σε οδήγησαν στην ακατανόητη συμπεριφορά σου απέναντί μου στο θέμα της αντιδικίας μου με το «Έθνος» και τον Μπόμπολα, που σχετίζεται άμεσα με τη δική σου αντιδικία με το «Μέγκα» και τον Μπόμπολα.


Με πούλησες στο Μαμωνά

Με «πούλησες» στον Τεγόπουλο, όπως λεν οι φίλοι, στο Μαμωνά όπως εγώ λέω. Αυτό είναι δύσκολο να το αμφισβητήσει κανείς. Όμως, εσύ προσωπικά και όχι ο Κίτσος Τεγόπουλος δεν ήθελες να φανεί πως εμπλέκεσαι στις διαμάχες του μεγάλου κεφαλαίου. (Μπόμπολα, Τεγόπουλου, Κόκκαλη, που είναι φίλος του εχθρού σου Μπόμπολα, αλλά και καλός δικός σου φίλος. Δύσκο πράγμα η διαπλοκή, και των συμφερόντων και των σχέσεων).

Πλασάροντας τον εαυτό σου περίπου ως «εθνικό κεφάλαιο» (εθνική σταρ τύπου Βουγιουκλάκη σε άλλο χώρο) και όντας χωμένη μέχρι το κεφάλι μέσα στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν ήθελες να φανεί πως παίρνεις μέρος σε διαμάχες σχετικές με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά μόνο σχετικές με τα εθνικά συμφέροντα! ¶ξιος ο μισθός σου, λοιπόν. Και ως λαϊκής τραγουδίστριας, και ως βιογράφου της ετοιμοθάνατης λαϊκής σταρ, και ως τηλεοπτικής εθνικής σόου γούμαν. (Από τάκτ δεν σου είπα ποτέ τίποτα για κείνο το ολοφάνερα δραχμοθηρικό βιβλίο σου για τη Βουγιουκλάκη με τον τίτλο «Το γλυκό κορίτσι», που κυκλοφόρησες ελάχιστα μετά το θάνατό της).

Ξέρεις, κορίτσι μου, το σπίτι σου έχει μέσα πολλή Ελλάδα. Το πανάκριβο σπίτι σου με την αθλητικών προδιαγραφών πισίνα φτιάχτηκε περισσότερο με Ελλάδα και λιγότερο με δουλειά ή έστω με κομπίνα. Είσαι πολύ έξυπνη για να κάνεις φτηνές κομπίνες, παντελώς ανάξιες του υψηλού αισθητικού σου επιπέδου. Στο είπα πολλές φορές στα 15 χρόνια που σε γνωρίζω πως ό,τι κάνεις έχει στυλ. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν θα αναιρέσω ούτε λέξη από όσα έχω γράψει για σένα στα «21 κείμενα για τη Μαλβίνα».

Η τέχνη της απάτης

Στο βιβλίο που ετοιμάζω και που θα έχει τίτλο «Η απάτη ως μια εκ των καλών τεχνών» (κατΆ απομίμησιν του «Η δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών» του Ντε Κουίνσυ) το «21 κείμενα» θα είναι το πρώτο μέρος, το αισθητικό. Το δεύτερο μέρος, το ηθικό θα επιχειρεί να καταδείξει τη σχέση ανάμεσα στην αισθητική και την ηθική για να καταλήξω στο συμπέρασμα πως τέτοια σχέση δεν είναι δυνατό να υπάρξει. Όσοι ασχολούμαστε σοβαρά με την τέχνη το γνωρίζουμε καλά αυτό. Προσωπικά δεν είχα ενδοιασμούς να χαρακτηρίσω σκηνοθετική-κινηματογραφική ιδιοφυία τη Λένι Ρίφενσταλ, την Ηγερία του Χίτλερ.

Τα παραπάνω σημαίνουν πως σε εκτιμώ πάντα ως αισθητικό ον, αλλά καθόλου ως ηθική προσωπικότητα, όπως και τη Ρίφενσταλ, άλλωστε, όπως και τον Αλεξάντρ Ντοβζένκο, τον μεγαλύτερο ποιητή στην ιστορία του κινηματογράφου, το ταλέντο του οποίου, ωστόσο, ουδόλως τον εμπόδισε να είναι ένας από τους πιο σκληρούς και βάρβαρους σταλινικούς.

Αν το ταλέντο σου ήταν του μεγέθους ενός Ντε Κουίνσυ, ενός Ντε Σαντ, ενός Ρεμπώ, ενός Μπωντλέρ, ενός Μπατάγι, ενός Ζενέ, ουδέν ηθικόν πρόβλημα θα υπήρχε με σένα. Έχει ένα μεγαλείο η υπαρξιακής καταγωγής άρνηση, γιατί υπάρχει μια «αρνητική θετικότητα», όπως λέει ο Τέοντορ Αντόρνο στην «Αρνητική Διαλεκτική». Εκτιμώ τα «καθαρά» καθάρματα, στο είπα πολλές φορές. Δυστυχώς, όμως δεν είσαι τόσο σοβαρό κάθαρμα, όσο αυτά που μας γνώρισε το ρομάν-νουάρ και το φιλμ-νουάρ. (Υποθέτω πως διάβασες Πατρίτσια Χάισμιθ, Ρέημοντ Τσάντλερ και Ντάσιελ Χάμετ και πως είδες ταινίες που στηρίζονται σε μυθιστορήματά τους). Είσαι, απλώς, ένας βολεψιματίας, που επιπροσθέτως καβάλησε το καλάμι με τέτοια φόρα, που σε λίγο θα σπάσει και θα του κάνει κόσκινο τον πισινό.

Εδώ αναφέρομαι κυρίως στη «Βιοπάθεια του καρκίνου» του Βίλχελμ Ράιχ. Αν διάβασες αυτό το βιβλίο θα ξέρεις κάτι για το ρόλο του καλαμιού στην καρκινογένεση. Αν δε το διάβασες δεν πειράζει αφού γνωρίζεις το βίο και την πολιτεία δύο σταρ, της Αλίκης και της Τζένης που και οι δύο πέθαναν από καρκίνο. Πάρα πολλοί σταρ πέθαναν από καρκίνο. Για λόγους υγείας και μόνο σε συμβουλεύω να κατεβείς αμέσως από το καλάμι και για τις μετακινήσεις σου στους χώρους της εύκολης και ανταποδοτικής δόξας να χρησιμοποιείς μόνο το αυτοκίνητό σου. (Με την ευκαιρία, πες χαιρετίσματα στον Κώστα, τον σωφέρ σου αυτό το θαυμάσιο παιδί, που τόσο πρόθυμα με εξυπηρέτησε μερικές φορές).


Κάθαρμα με υψηλή αισθητική

Ίσως να μην έπεφτες στην εκτίμησή μου ως κάθαρμα με υψηλή αισθητική ποιότητα, αν στην υπόθεσή μας δεν ενέπλεκες τον Σεραφείμ Φυντανίδη, στον οποίο κατΆ αρχάς φόρτωσες την ευθύνη για μια λογοκρισία που ήταν αυτολογοκρισία, δηλαδή η πιο βδελυρή μορφή λογοκρισίας που θα ήταν δυνατόν να υπάρξει. Όταν σε παγίδευσα λέγοντας πως διάβαζα τα κείμενα που έστελνες στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και συνεπώς ήξερα πως ουδέποτε σΆ αυτά έγινε αναφορά στο όνομά μου είπες (στο Διονύση) πως η εντολή για μη αναφορά στο όνομά μου σου δόθηκε απΆ ευθείας από τον Τεγόπουλο, πράγμα εντελώς απίθανο γιατί αν σου δινόταν μια τέτοια εντολή από τον Τεγόπουλο τα κείμενά σου έπρεπε να τα διαβάζει πρώτα αυτός και μετά ο Φυντανίδης. Αν πάλι συζητούσες το κάθε τι που έγραφες με τον Τεγόπουλου τότε δεν ήσουν παρά η φωνή του κυρίου σου, πράγμα που το αποκλείω εντελώς . (Αν ο Τεγόπουλος διαβάσει αυτό εδώ το κείμενό μου, και ίσως κάποτε φροντίσω να το διαβάσει, σίγουρα θα σε διαψεύσει).

Ωστόστο, γνωρίζοντας πως δεν έχεις απέναντί σου έναν ηλίθιο, και πάλι αναίρεσες όσα είπες για τον Τεγόπουλο, για να πεις τελικά πως παράγοντες πέρα και πάνω από τον τότε εργοδότη σου στην «Ελευθεροτυπία» σε εμπόδισαν να αναφερθείς στο όνομά μου! Ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες, ο…Σημίτης, ο Χριστόδουλος, οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι, οι Αρειανοί; Οι τίμιοι άνθρωποι δέχονται τα λάθη τους, αν θέλεις για μόνο το λόγο να μην υποχρεωθούν να πουν ανοησίες όντας έξυπνοι.

Για να τσεκάρω το ήθος σου και για να μην είμαι έστω και κατΆ ελάχιστον άδικος μαζί σου, σου έστησα και δεύτερη παγίδα. Πιάστηκες και σΆ αυτήν, σαν έξυπνο πουλί που είσαι και που γιΆ αυτό ακριβώς υποτιμάς σταθερά τη νοημοσύνη των άλλων. Όταν ήρθαν να μου πάρουν συνέντευξη από τον «Ελεύθερο Τύπο» για την υπόθεση της απόλυσής μου από το «Έθνος» για το χατίρι σου, τους έβαλα έναν όρο: Θα την έδινα αν προσπαθούσαν να πάρουν συνέντευξη και από σένα αμέσως μετά. Την πήραν. Ζήτησες να τη διαβάσεις. Τη διάβασες και τη διόρθωσες. Στο αδιόρθωτο κείμενο λες κάτι θετικό για την υπόθεσή μου. Στο διορθωμένο όμως εξαφάνισες ό,τι είχες πει για μένα στο αδιόρθωτο.

Ήταν τότε ακριβώς που έγινα Τούρκος, που λέμε. Τώρα το πρόβλημα δεν ήταν η αυτολογοκρισία όπως στην περίπτωση της «Ελευθεροτυπίας» αλλά μια συνειδητή άρνηση να βοηθήσεις, μια άρνηση γεμάτη βλακώδη κακότητα και παθολογικό εγωισμό. Σε έθιξα την πρώτη φορά αποκαλύπτοντας την αυτολογοκριτική συμπεριφορά σου, και τώρα βαρούσες σαν άρρωστος κομπλεξικός, σαν κοινότητα Κατίνα.

Παρά ταύτα, εγώ είμαι έτοιμος να σε συγχωρήσω αν διαπιστώσω, αν με πείσεις, πως παραμένεις το μεγάλο κάθαρμα με αισθητική ποιότητα που ήξερα. Γνωρίζεις πως συμπαθώ περισσότερο τους κακούς παρά τους καλούς. Δεν πιστεύω στη ηθική της συγνώμης, αυτή που σε απαλλάσσει από μια ενοχή προκειμένου, ξαλαφρωμένος, να φορτωθείς μια καινούργια.

Παλικαρισμοί και τα νταηλίκια


Ξέρεις υποθέτω, ίσως από την Ζακλίν ντε Ρομιγί, πως η τραγωδία προέκυψε από την ανυπαρξία ελπίδας στην αρχαιοελληνική ηθική της Ιλιάδας. Σε βεβαιώ πως ο Όμηρος συνεχίζει να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον όχι μόνο από αισθητικής αλλά και από ηθικής απόψεως από τον χαλαρότατο ηθικά Κούντερα. Στην αρχαιοελληνική ηθική δε χωράει ούτε πονηριά, ούτε στρεψοδικία, ούτε δόλιος θεατρινισμός. Ο Αχιλλέας ξέρει από τη μάνα του, τη θεά Θέτιδα, πως θα πεθάνει αν μπει στη μάχη. Και μπαίνει ακριβώς για να πεθάνει. Για τους άλλους. Για τους συντρόφους.

Ο Βελουχιώτης, και της ιστορίας και του Διονύση Χαριτόπουλου, που γράφει την ιστορία του και που θα μείνει στην ιστορία της ελληνικής ιστοριογραφίας ενώ από σένα δε θα μείνει τίποτα απολύτως, ούτε καν το όμορφο σπίτι σου που κάποτε θα γκρεμιστεί, γνώριζε, βέβαια, πόσο επικίνδυνα για τον ίδιο ήταν αυτά που έκαμνε. Τηρουμένων των αναλογιών, μπορώ να πω πως και ο πατέρας μου το γνώριζε όταν στην κατοχή έβγαινε αντάρτης στα βουνά παρέα με τη γυναίκα του και τα δυο μικρά παιδιά του. Και εγώ το γνώριζα όταν έτρεχα στο Αλγέρι πίσω απΆ τον Ράπτη, ή όταν στη διάρκεια της χούντας έκαμνα πράγματα που ήξερα καλά πως είναι επικίνδυνα και πως τελικά θα με οδηγήσουν στη φυλακή, όπως και έγινε.

Θέλω να πω πως οι παλικαρισμοί και τα νταηλίκιαι από τη μεριά σου είναι εντελώς μάταια. Θέλω να πω πως το τηλεφώνημά σου στο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο για «να με συνετίσει γιατί αλλιώς θα με συντρίψεις» κλπ, ήταν τουλάχιστον βλακώδες. Και αν συνεχίσεις αυτό το βιολί σε βεβαιώ πως ο ζημιωμένος δεν θα είμαι εγώ. Ξέρω να χτυπώ αποτελεσματικά, εξοντωτικά και αν χρειαστεί ύπουλα και μακιαβελικά.

Όπως ξέρεις είμαι αρκούντως και ιδιαζόντως κυνικός, καθότι η ηθική μου είναι μόνο ήθος, που, σαν τέτοιο, δεν είναι δυνατό να επικαθορίζεται από τη καταναγκαστική ηθική του χριστιανικού ή όποιου άλλου ηθικού κώδικα. (ο καλός από φόβο δεν είναι καλός, λέει ο Νίτσε επηρεασμένος από τον Πλάτωνα, είναι φοβισμένος).

Σε βεβαιώνω με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο πως δεν φέρω καμιά απολύτως ευθύνη και δεν έπαιξα κανέναν απολύτως ρόλο στο χωρισμό σου με τον Διονύση. Όλοι οι φίλοι τον περιμέναμε από καιρό αυτόν τον χωρισμό, που προσπαθούσες να αποφύγεις για να μην βλάψει την καριέρα σου. Έβγαζες προς τα έξω, προς την πελατεία σου, την εικόνα της τέλειας ανατολίτισσας συζύγου, της αναμφιβόλως υποταγμένης στον σύζυγο-αφέντη, και δεν ήθελες να την στραπατσάρεις βίαια. Ωστόσο, ο Διονύσης σου την έκανε τη ζημιά. Και τότε πήρες φόρα και άρχισες να λες άρες-μάρες. Πως δηλαδή εσύ επεδίωξες το διαζύγιο! Μα, δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Ακόμα κι εδώ παθολογικά εγωίστρια; Και μην ξεχνάς: Κανείς δε σε γνωρίζει καλύτερα από μένα. Και μην ξεχνάς πως έχω κάτι προσωπικά κείμενά σου στα χέρια μου. Στη διάρκεια του πρώτου χωρισμού σου με τον Διονύση μου έδωσες, σε μια πρωϊνή εκπομπή του Μέγκα, ένα πολυσέλιδα γράμμα. Δεν θα διστάσω να το χρησιμοποιήσω αν με προκαλέσεις. Και μην ξεχνάς πως ο αξιόπιστος είμαι εγώ, όχι εσύ. Μην ξεχνάς, τέλος πως το μόνο άξιο λόγου ταλέντο που έχω είναι το οργανωτικό. Αυτό το κείμενο θα το διαβάσουν κατΆ αρχήν, εκτός από σένα, ο Διονύσης, η Ελένη, ο Χριστόφορος και ο Μάκης. Ο λόγος που το στέλνω και σΆ αυτούς είναι απλός: Μπορεί να συνεχίσεις να λες ό,τι θέλεις γι αυτήν την υπόθεση -και ξέρω ότι αυτό ακριβώς κάνεις.

Αν παρά ταύτα συνεχίσεις να λες αυτά που λες, αυτό το κείμενο θα δοθεί εν ψυχρώ πρώτα και σε άλλους και μετά στη δημοσιότητα. Και τότε κατΆ ανάγκην θα ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ μας υπό τα όμματα των παμφάγων δημοσιογράφων. Οι φίλοι σου θα πάρουν τη θέση σου και οι έντιμοι τη θέση μου. Το ξαναλέγω, ο αξιόπιστος είμαι εγώ, ένας άνθρωπος που έχει μία τίμια και ασυμβίβαστη αγωνιστική ιστορία πίσω του. Οι σταρ, άλλωστε, μπορεί να είναι αγαπητοί αλλά είναι εξ ορισμού αναξιόπιστοι. Σε κάθε περίπτωση σου υπόσχομαι να είμαι πάντα τίμιος και να μη χτυπώ ποτέ πρώτος. Όμως, ένα δικό σου χτύπημα θα ανταποδίδεται εβραϊκότατα, με δύο δικά μου. Και τούτο μέχρι τελικής πτώσεως του ενός απΆ τους δύο.

Αυτό το γράμμα δεν θα γραφόταν αν δεν τηλεφωνούσες στον καλό μου φίλο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, έναν πανέντιμο άνθρωπο για να δώσεις έτσι ένα πρώτο δείγμα του πανικού σου. Κυρία μου ετοιμόρροπη από σεισμικό εγωϊσμό, ακόμα δεν κατάλαβες πως αυτοί που με αγαπούν με αγαπούν στΆ αλήθεια; ¶λλωστε εμένα, είτε με αγαπούν πολύ, είτε με μισούν πολύ, κι αυτό σημαίνει πως είναι εύκολο να καταλαβαίνω ποιοι με αγαπούν, ποιοι με μισούν και ποιοι κάνουν δημόσιες σχέσεις αγαπώντας με.

Υπάρχουν και ανιδιοτελείς άνθρωποι σε τούτον τον κόσμο. Είναι αυτοί πού δε σε πλησιάζουν με τρόπο άκρως θεατρινίστικο τον καιρό πού εσύ είσαι γνωστός κινηματογραφικός κριτικός και εκείνοι επίδοξοι σεναριογράφοι. (Θα μπορούσες να είσαι πάρα πολύ καλός σεναριογράφος, αλλά αυτή η δουλειά στην Ελλάδα, όταν δεν είναι τηλεοπτική δεν είναι προσοδοφόρα). Είναι αυτοί που δε σε τραπεζώνουν μόνο όταν έρθει η σειρά σου. Είναι αυτοί που δε σε πείθουν να γράψεις λογοτεχνική κριτική για τα βιβλία του φίλου τους, μόνο και μόνο για να τον εντυπωσιάσουν με ένα πρωτότυπο δώρο, ίσως γιατί πιστεύουν πως έτσι θα τον παντρευτούν ευκολότερα, και μετά πετούν στα σκουπίδια και την κριτική και το κόλπο σου και το πάθος σου και την ειλικρίνέιά σου λέγοντας σου επιπροσθέτως το χονδροειδέστατο ψέμα πως εξαιτίας σου έφαγαν ξύλο απ΄ τον άνθρωπο για τον οποίο έγραψες θετικότητα με πολύ αγάπη, ένα μεγάλο κριτικό κείμενο γραμμένο με κόπο, που μια έξυπνη σε έπεισε να το γράψεις προκειμένου να το εκδώσεις μαζί με ένα δικό της ανάλογο κείμενο. Που βέβαια, δεν εξεδόθη ποτέ, αφού δεν υπήρχε καμιά τέτοια πρόθεση. Είναι αυτοί που δεν σε καλούν πρώτο στην πρώτη τηλεοπτική του εκπομπή στον Σκάι μόνο και μόνο για να σου κάνουν πρόταση ζωντανά στον αέρα, για λόγους εντυπωσιασμού να κάνετε μαζί και μία δεύτερη εκπομπή. Είναι αυτοί που δεν αφήνουν να διαρρεύσει δώθε-κείθε πως αυτή η εκπομπή θα γίνει οπωσδήποτε, όντας απόλυτα βέβαιοι πως εκ των πραγμάτων δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει.

Το κύκνειο άσμα

Μαλβίνα, όλες αυτές τις αθλιότητες, σου τις συγχώρησα γιατί ήταν μεθοδευμένες με στυλ. Η τελευταία σου όμως ήταν εντελώς άκομψη, σχεδόν κιτς. Αν εύρισκες και πάλι έναν αισθητικό τρόπο να κάνεις τη ζαβολιά σου και πάλι δε θα μιλούσα και θα σε άφηνα και πάλι να με θεωρείς αφελή. Η εγωπάθεια, κορίτσι μου, είναι κιτς κατάσταση, ή μάλλον οδηγεί σε κιτς καταστάσεις. Μαλβίνα, θα ήθελα πολύ να μη σε είχα γνωρίσει, να μη με είχες πλησιάσει τότε, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πριν από 15 χρόνια.

Η δύσκολη κατάσταση της υγείας μου ίσως δεν μου επιτρέψει να επεξεργαστώ έγκαιρα το πολύ σοβαρό βιβλίο που γράφω για σένα. Για μια τέτοια περίπτωση, ας υπάρχει τουλάχιστον αυτό εδώ το πρόχειρο κείμενο. Δεν θα ήθελα να προσβάλλω και να χαλάσω τη δημόσια εικόνα σου, όμως δεν θα μπορούσα να σιωπήσω. Το μυστικό που γίνεται οριστικό με το θάνατο είναι μια αλήθεια χαμένη για πάντα, λέει ο Καμύ, ο «δικό μου» συγγραφέας. (Εσύ βολέψου όπως μπορείς με τον Κούντερα). ΄Ισως κατάλαβες (αυτή τη φορά δεν κάνω το τεστ Μπόρχες) πως το παραπάνω κείμενο έχει κάτι από την «Πτώση», το κύκνειο άσμα του Καμύ.

Γεια και χαρά, λοιπόν, και με τις ευχές μου για ένα γρήγορο ξεκαβαλίκεμα του πάντα επικίνδυνου και για τα οπίσθια και για τον εγκέφαλο καλαμιού. Στο κάτω-κάτω τηλεοπτική σταρ είσαι, διάολε, μια γυάλινη εύθραυστη σταρ.

Αν δε διάβασες το βιβλίο του Εντγκάρ Μορέν «Οι Σταρ» θα σου συνιστούσα να το διαβάσεις το ταχύτερο. Και να το συστήσεις και σε άλλους γυάλινους σταρ.

Με κολασμένη αγάπη
(δικό σου είναι αυτό)

Βασίλης Ραφαηλίδης
Πρώην φίλος σου





_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 27, 2010 12:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΩΝ



Μελαγχολήσαμε αυτές τις μέρες εξ αιτίας των πικρών επιστολών, μεταξύ των αποδημησάντων, αμφιλεγόμενων νεκρών, Βασίλη Ραφαηλίδη και Μαλβίνας Κάραλη, που διαβάσαμε στο ΡΕΣΑΛΤΟ.

Μελαγχολήσαμε περισσότερο διαβάζοντας και κάποια αποτρόπαια κείμενα μερικών ζωντανών, αμφιλεγόμενων, διασημοτήτων σε διάφορα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο.

Θα παρακαλούσαμε, λοιπόν, το ΡΕΣΑΛΤΟ να αποφεύγει να ξύνει τέτοιες πληγές, για δυό λόγους.


Πρώτον γιατί μας αναγκάζει να θυμόμαστε ολόκληρο το βίο και την πολιτεία των δυό αλληλοσπαρασσόμενων νεκρών με αποτέλεσμα όχι μόνο να μελαγχολούμε περισσότερο αλλά και να θυμώνουμε πολύ. ΄Ισως γιατί πολλοί από μας είχαμε δεχτεί ακατανόμαστες ύβρεις, επειδή «τολμήσαμε» να θίξουμε πολλές πτυχές, της τότε πολυτάραχης ζωής τους, τις οποίες τώρα αποκαλύπτουν οι ίδιοι..

Και δεύτερον γιατί είναι υποχρεωμένο και το ΡΕΣΑΛΤΟ να κάνει το ίδιο. Να «τολμήσει» να βγάλει στη φόρα όλο το βίο τους.

Ως προς τα κείμενα των ζωντανών «ειδώλων», δυό λόγια μόνο.




Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε τη στήλη « Η κριτική της Κριτικής» που καθιέρωσε ο κύριος Γιώργος Κιμούλης στο διαδίκτυο για να φρίξετε.

Ξεκινώντας από μια σωστή θέση, να κρίνει δηλαδή τα λάθη, τα απωθημένα και τα «φιλικά» ή «εχθρικά» κριτήρια κάποιων κριτικών, διαπράττει ένα δικό του ολέθριο λάθος.

Τους βρίζει με τέτοιο χυδαίο τρόπο που, στο τέλος, τους κάνει συμπαθείς. Ενώ, ταυτόχρονα, επαινεί τόσο προκλητικά τους κρινόμενους φίλους του με αποτέλεσμα να υπονομεύει και αυτούς και τον εαυτό του.

Αξίζει τον κόπο, επίσης, να διαβάσετε, στο διαδίκτυο, καθημερινά, τους άγριους αλληλοσπαραγμούς μεταξύ πολλών, άξιων ίσως, διασημοτήτων, με κορυφαία του.. χορού την κυρία Σεμίνα Διγενή.

Συνιστούμε λοιπόν στους φίλους μας να αποφεύγουν να μαθαίνουν όλες αυτές τις θλιβερές πτυχές της ζωής πολλών διασημοτήτων, ζωντανών και νεκρών.

Από τον παμπάλαιο Χρυσό Αιώνα π.Χ. μέχρι και το σημερινό Ντενεκεδένιο Αιώνα μ.Χ.. Ας μείνουμε στο έργο και όχι στα βίτσια των διασημοτήτων.


Κι ας το διασκεδάζουμε, ψιθυρίζοντας, μεταξύ μας, τη μνημειώδη φράση ενός απλού, σοφού και σεμνού δασκάλου μου:
« ΕΥΤΥΧΩΣ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ..»


27.7.10
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 27, 2010 1:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ψυχολογία των «γυάλινων» γενικά

Οι επισημάνσεις το Διογένη είναι σωστές.

Τα κείμενα τα βάλαμε γιατί αποτελούν ένα ψυχογράφημα των γυάλινων σταρ: Εδώ εντάσσονται και οι διανοούμενοι της γυάλας, δηλαδή ο ίδιος ο Βασίλης…

Σηματοδοτούμε στον πρόλογό μας ότι ήταν «εξόριστος στο σπίτι του», δηλαδή δραματικά απομονωμένος και αποκομμένος από τη ζωή….

Δίνουμε και την ερμηνεία αυτού του κλεισίματος στο γυάλινο πύργο του: Η πολλαπλά ακρωτηριασμένη προσωπικότητά του από η καταιγίδα των σταλινικών του διαψεύσεων και των ιστορικών ήττών του…

Παρόλα αυτά σε επίπεδο λόγου τουλάχιστον δεν αφομοιώθηκε.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν και σωστός. Βαρύνεται με πολλά και σοβαρά λάθη και σε επίπεδο ιδεών και σε επίπεδο πράξης.

ΟΛΑ, όμως, ξεκινούν από το ερμητικό του κλείσιμο στο γυάλινο πύργο του και συνακόλουθα από τη λατρεία του «εγώ» του η οποία αποτυπώνεται στην παθαλογική και φροντισμένη επίδειξη της ευρυμάθειάς του…

Από εδώ καθορίζεται και όχι από την πραγματικότητα. Οι προσωπικές του συμπάθειες ή αντιπάθειες προσδιορίζουν τις απόψεις του.

ΓιΆ αυτό και Μάκης γίνεται «έντιμος»…

ΓιΆ αυτό και «ανακάλυψε» τη Μαλβίνα, μετά από 15 χρόνια στενής γνωριμίας, όταν τον «πρόδωσε»…

Βέβαια αυτή η «προδοσία» μας έδωσε ένα ψυχογράφημα του κόσμου αυτού, μέσα σε αυτόν βρίσκεται και ο ίδιος, ανεπανάληπτο…

Τις πολιτικές απόψεις που εκτίθενται μέσα σε αυτό το «ψυχογράφημα» δεν θα τις σχολιάσουμε, ούτε τη νιτσεϊκή φιλοσοφία του κειμένου…

Πάνω σε αυτά θα αναδημοσιεύσουμε την παλιά μας κριτική: «Νιτσεϊκός μαρξισμός», σε λίγο…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 27, 2010 2:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Νιτσεϊκός μαρξισμός



Στις 24 Σεπτεμβρίου 1984 διεπράχθη ένα στυγερό έγκλημα: ο 73χρονος συγγραφέας Αθανάσιος Διαμαντόπουλος δολοφονήθηκε αποτρόπαια με 97 κτυπήματα με σφυρί. Τα 94 από αυτά του πολτοποίησαν το κεφάλι.
Κατηγορήθηκε γιΆ αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα ο Θανάσης Νάσιουτζικ.
Όπως ήταν φυσικό αυτή η άγρια δολοφονία συντάραξε την ελληνική κοινωνία.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ανέλαβε, με σειρά κειμένων του στο «Έθνος», την «υπεράσπιση του Νάσιουτζικ» επιστρατεύοντας όλη την ευρυμάθειά του και μετατρέποντας τον Μαρξισμό σε ένα μωσαϊκό αλχημικών κατηγοριών.
Τότε έγραψα το παρακάτω κείμενο στο «Έθνος», όπου εργαζόμουν και εγώ.



«Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι φίλος μου. Θεωρώ, ωστόσο, ότι η υπεράσπιση μιας επαναστατικής κοσμοαντίληψης στέκεται υπεράνω των προσωπικών δεσμών.

Ο φιλολογικός μαρξισμός

Οι θεωρητικοί του μαρξισμού και οι μεγάλοι ηγέτες των επαναστατικών κινημάτων έχουν τονίσει κατηγορηματικά ότι η φιλολογική, ακαδημαϊκή προσέγγιση και μελέτη μαρξισμού δεν αποτελεί καμιά εγγύηση για την ιδεολογική καθαρότητα και την πολιτική κατάρτιση.

Ο μαρξισμός μέσα στο «γυάλινο πύργο» των αποκομμένων διανοουμένων, μέσα στις πνευματικές αναζητήσεις και ακροβασίες των «Γραφείων» μεταμορφώνεται στο αντίθετό του: Σε μια θεωρία που αντικαθιστά τη ζωντανή πραγματικότητα σε φιλοσοφικές και ιδεολογικές φαντασιώσεις, με το σύστημα των «κατηγορικών προσταγών» και των αφηρημένων κανόνων.

Θεωρώ ότι σε αυτό το σφάλμα έχει παρασυρθεί ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Σε όλα τα κείμενά του, ιδιαίτερα σε αυτό για την «υπεράσπιση του Νάσιουτζικ», μπολιάζει το μαρξισμό με νιτσεϊσμό, τον μετατρέπει σε μια «αριστοκρατική» θεωρία, προνόμιο των ολίγων «εκλεκτών» του πνεύματος.

Οι «εκλεκτοί» από τη μια μεριά και η μάζα των ηλιθίων από την άλλη. Πάνω σε αυτήν την υπερταξική απλούστευση ο Β.Ρ. υφαίνει, με μεγάλη επιδεξιότητα ένα μωσαϊκό «ιδεών» που η κύρια λειτουργία τους συνίστανται: Στην εξαφάνιση του κοινωνικού κριτηρίου, τη διάλυση δηλαδή των ιστορικών και κοινωνικών κατηγοριών μέσα στα αξιώματα της τυπικής λογικής.

Περί λαϊκισμού

Το να καταδικάζει κανείς αφηρημένα το λαϊκισμό, περιοριζόμενος μόνο στις τυπικές του εκφράσεις, δεν σημαίνει ότι δεν τον αναπαράγει ιδεολογικά με άλλες μορφές.

Οι υλικοί όροι του λαϊκισμού είναι η μικροαστική τάξη η οποία αντιπροσωπεύει όχι μόνο την πλειοψηφία της αστικής κοινωνίας, αλλά και τον ενδιάμεσο εκείνο χώρο μέσα στον οποίο αμβλύνονται οι αντιθέσεις των δύο βασικών κοινωνικών τάξεων με συνακόλουθο αποτέλεσμα να φαντάζει, αυτή η «μεσαία τάξη» ότι βρίσκεται πάνω από τις ταξικές αντιθέσεις, πάνω από την ιστορία.

Η θεωρητική και ιδεολογική έκφραση της πρακτικής των μικροαστών είναι ο λαϊκισμός.

Η παραγωγή αυτής της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι έργο των μικροαστών θεωρητικών και διανοουμένων. Η διανοητική, συνεπώς, παραγωγή που υποτάσσει και σβήνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και οριοθετήσεις μέσα στη γενική έννοια «λαός», που συμβάλλει στην κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική αποχρωμάτωση των αντιθέσεων, που αντικαθιστά τις ταξικές έννοιες με υπερταξικές, που ανακηρύσσει, σύμφωνα με τον Μαρξ, το μικροαστό ως πρότυπο ανθρώπου, είναι ο λαϊκισμός.

Και το πρότυπο αυτό είναι: Ο άνθρωπος που ζητάει ατομικές και όχι συλλογικές λύσεις, που παίρνει την ατομική του πορεία σαν πορεία της ιστορίας, που αναγνωρίζει ως μόνη πραγματικότητα το «εγώ» του, που θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο και τους άλλους ηλίθιους και πολλά άλλα…

Για να καταπολεμήσουμε, λοιπόν, ένα φαινόμενο, και για να μην το αναπαράγουμε με άλλες μορφές οι ίδιοι, δεν αρκεί η εξωτερική φωτογράφηση και οι αναθεματισμοί, αλλά η κοινωνική τοποθέτηση και η ταξική καθαρότητα.

Υπόθεση Νάσιουτζικ



Για το Νάσιουτζικ είναι πραγματικά γελοίο να αποφανθεί κανείς κατηγορηματικά, με τυπικά κριτήρια, για την αθωότητα ή την ενοχή του (αν και ο Β.Ρ. επιστρατεύει την ευρυμάθειά του για να αποδείξει το πρώτο).

Αυτό, όμως, που έχει ενδιαφέρον και πρέπει να εξεταστεί είναι το γιατί οι λαϊκές μάζες πιστεύουν στην ενοχή του Νάσιουτζικ.

Το σχήμα του Ραφαηλίδη είναι: Οι λαϊκές μάζες είναι αγράμματες, πνευματικά ανάπηρες, ΚΑΙ εκφράζουν τη «ζήλια» τους σε ένα «πνεύμα ανώτερο»!!!

Το σχήμα αυτό δεν είναι απλώς απλοϊκό, αλλά και επικαλύπτει τα κοινωνικά κίνητρα. Επιχειρεί να ερμηνεύσει κοινωνικά ζητήματα με τους νόμους της καθαρής ψυχολογίας και της άλγεβρας.

Οι λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα οι εργατικές, έχουν ανεπτυγμένο, σε υψηλό βαθμό, ένα κοινωνικό αισθητήριο (ταξικό ένστικτο) από τις ζωντανές συλλογικές τους εμπειρίες, από την κοινωνική ανισότητα που βιώνουν καθημερινά, το οποίο τις περισσότερες φορές δεν λαθεύει.

Η θέση τους απέναντι στο Νάσιουζικ είναι μια αντίδραση που εκφράζει:

α). Τη δυσπιστία τους απέναντι στο Δίκαιο και τους νόμους του αστικού κράτους. Έχουν υποστεί και έχουν δει πολλά τα μάτια τους. Έχουν δει τις ταξικές διακρίσεις, ποιοι δικάζονται, ποιοι αθωώνονται και πόσοι απατεώνες και εγκληματίες καλύπτονται…

β). Τη δυσπιστία τους απέναντι στις «ανώτερες» σφαίρες της κοινωνίας, όπου η διαφθορά, το ψέμα, οι δολοπλοκίες και η εξαγορά αποτελούν τους κυρίαρχους κανόνες…

γ). Τη δυσπιστία τους προ το τμήμα εκείνο της διανόησης, το αποξενωμένο κοινωνικά, το ενσωματωμένο στους μηχανισμούς της εξουσίας, το διαβρωμένο εσωτερικά.

Μια διανόηση που αντιμετωπίζει το λαό όχι μόνο σαν τα κατώτατα παιδιά του Θεού, όχι μόνο σαν «χυδαία μάζα», αλλά και ανυψώνει τον παρακμασμένο ατομικισμό της σε θεότητα, κυριαρχείται από τη σκουριά των προσωπικών παθών και θεωρεί «αθλιότητα» τα κοινωνικά πάθη…

δ). Τη δυσπιστία τους προς την πνευματική ηγεσία του τόπου που είναι υποχωρητική, βολική και συμφιλιωτική απέναντι στην εξουσία και ταυτόχρονα απαιτητική, κακόβουλη και δόλια απέναντι στα λαϊκά κινήματα και τις επαναστατικές ιδέες…

ε). Τη δυσπιστία τους, τέλος, προς τον ίδιο το Νάσιουτζικ, για τον τρόπο της ζωής του, τις δραστηριότητές του και τις διασυνδέσεις του, καθώς και για τα μέσα που χρησιμοποίησε για την υπεράσπισή του…

Γίνεται φανερό ότι η δυσπιστία αυτή είναι υγιής και δυνητικά επαναστατική. Αν επιχειρεί να την εκφυλίσει και να την αξιοποιήσει η λαϊκίστικη δημαγωγία, γιΆ αυτό δεν φταίνε οι λαϊκές μάζες, αλλά άλλοι και κυρίως …οι «μαρξιστές» που γυρίζουν την πλάτη στις μάζες, που δεν είναι σε θέση να προωθήσουν την ενστικτώδη κίνησή τους σε ανώτερες μορφές πολιτικής συνείδησης, που είναι φυλακισμένοι στο γυάλινο πύργο του «εγώ» τους…

Θα χρειαστεί να διευκρινιστούν ακόμα κάποια ζητήματα με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.

Παρατήρηση πρώτη



Στη μαρξιστική κοινωνιολογία το αρχικό σημείο της ανάλυσης είναι ο ταξικός προσδιορισμός του δεδομένου φαινομένου.

Βεβαίως στις περισσότερες περιπτώσεις ο απλός ταξικός ορισμός είναι ανεπαρκής. Είναι απαραίτητο να υπολογιστούν και παράγοντες δεύτερης και τρίτης σειράς. Αλλά για έναν που επικαλείται υστερικά το μαρξισμό η ανάλυση είναι αδύνατη δίχως τον κοινωνικό χαρακτηρισμό του φαινομένου που μελετάει.

Ο Ραφαηλίδης, ενώ δηλώνει σε όλου τους τόνους ότι είναι μαρξιστής, παρακάμπτει πάντα το αλφάβητο. Ο ταξικός άξονας περιστροφής του απουσιάζει από τα κείμενά του.

Αποτέλεσμα: Ασυνήθιστα ζικ-ζαγκ στην ανάλυση, αντιφάσεις, αυτοσχεδιασμοί, χάσματα, πηδήματα…

Παρατήρηση δεύτερη

¶ξονας περιστροφής των κειμένων του Ραφαηλίδη είναι τα σοφιστικά τεχνάσματα του τύπου: Ευφυΐα-βλακεία, μόρφωση-αμάθεια, πνεύμα-μάζα και λοιπά τέτοια αλγεβρικά ευρήματα.

Η υπεραπλούστευση όμως αυτή κηδεύει τη μαρξιστική διαλεκτική και καταλήγει στην τυπολατρία και το φορμαλισμό του θετικισμού, στα εγκεφαλικά σχήματα που αντιπαραθέτουν τη Θεωρία με την Πράξη και οδηγούν στη φιλοσοφία της θέασης…

Σύμφωνα με την αντίληψη του Ραφαηλίδη η βλακεία, η ευφυΐα κ.λπ δεν είναι έννοιες κοινωνικά προσδιορισμένες αλλά υπεριστορικές και υπερταξικές. Με άλλα λόγια οι ιδιότητες της νόησης, η νόηση και το πνεύμα δεν είναι φαινόμενα ιστορικά και κοινωνικά διαμορφωμένα.

Ο μαρξισμός αρνείται αυτήν την αντίληψη. Έχει αποδείξει ότι το πνεύμα, η νόηση, ο συναισθηματικό κόσμος του ατόμου είναι προϊόντα κοινωνικά. Καθορίζονται, δηλαδή, από τις ανάγκες της κοινωνικής ζωής, από τη διαλεκτική της ιστορικής εξέλιξης.

Η «ατομικότητα» είναι μια εσώτερη συγχώνευση ιστορικών και κοινωνικών στοιχείων που υπάγονται στη φυλή, στο έθνος, στην τάξη, παροδικών ή θεσμοθετημένων.

Η «ατομικότητα» εκφράζεται στο μοναδικό χαρακτήρα αυτής της συγχώνευσης, στις αναλογίες αυτής της πνευματικής και ψυχολογικής σύνθεσης.

Η νόηση, λοιπόν, όπως και το συναίσθημα, όχι άμεσα, αλλά σε ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ, καθορίζονται από τους κοινωνικούς όρους αγωγής, ύπαρξης, εργασίας και οργάνωσης. Και οι κοινωνικοί όροι μέσα στην ιστορική ανθρωπότητα , είναι πρώτα απΆ όλα όροι ταξικής εξάρτησης.

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στην τυπική γνώση την αλήθεια, στην ακαδημαϊκή μόρφωση και ευρυμάθεια με την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ γνώση που είναι κοινωνική, όπως και η αλήθεια.

Η κατανόηση των πραγμάτων, δηλαδή η γνώση και η αλήθεια είναι ιστορικές διαδικασίες που βρίσκονται σε αμφίδρομη σχέση με την κοινωνική πρακτική…

Τρίτη παρατήρηση

Ο Μαρξ αποδείχνει στην «Αθλιότητα της φιλοσοφίας» ότι «κάθε πράγμα, σε τελευταία αφαίρεση παρουσιάζεται σε τάξη (κατάσταση) λογικής κατηγορίας».

Και τονίζει: «Με τη δύναμη της αφαίρεσης, με την αφαίρεση της αφαίρεσης μετατρέπεται το κάθε τι σε σχήμα, σε “καθαρά” λογική φόρμουλα (τύπο)».

Όταν αφαιρείς, λοιπόν, από τα πράγματα, τις καταστάσεις και την Κίνηση τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά και ταξικά τους διακριτικά καταλήγεις στον καθαρό λόγο, στον τύπο, π.χ., της «βλακείας», της «μόρφωσης», της «μάζας» κ.λπ….

Με την αφαίρεση της Κίνησης, με την αφαίρεση της αφαίρεσης φτάνεις στην ΑΚΙΝΗΣΙΑ, στα μεταφυσικά απόλυτα των λέξεων και των εννοιών.

«Έτσι οι μεταφυσικοί που, κάνοντας τις αφαιρέσεις αυτές φαντάζονται πως κάνουν ανάλυση, και που, στο μέτρο που ξεμακραίνουν όλο και πιο πολύ απΆ τα αντικείμενα τόσο φαντάζονται πως τα πλησιάζουν στο σημείο να τα κατανοήσουν βαθιά, οι μεταφυσικοί αυτοί έχουν με τη σειρά τους δίκιο να λένε πως τα πράγματα εδώ κάτω είναι τα κεντήματα, που οι λογικές κατηγορίες αποτελούν τον καμβά τους» (Μαρξ).

Ένας μεταφυσικός, συνεπώς, δεν μπορεί παρά να αντικρίζει τις λαϊκές μάζες μέσα από τον τύπο που δίνει η Φυσική για τη «Μάζα», συνακόλουθα δεν μπορεί παρά να τις χλευάζει.

Ταυτόχρονα μεταθέτει στο λαό τις κοινωνικές αναπηρίες, τα ιδεολογικά προϊόντα και την ηλιθιότητα της ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ παραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος…

Τέταρτη παρατήρηση

Η μαρξιστική φιλολογία χρησιμοποιεί κατά κόρον και όχι προσβλητικά τον όρο «μάζα». Τον χρησιμοποιεί με την έννοια της συλλογικής δύναμης και ταξικής συνοχής. ΓιΆ αυτό μιλάει για προλεταριακές μάζες και μαζικά κινήματα…

Φυσικά για το μαρξισμό οι μάζες δεν είναι άψογες. Η εξιδανίκευσή τους είναι ολότελα ξένη προς αυτόν.

Ωστόσο, επειδή γνωρίζει τους νόμους κίνησης των λαϊκών μαζών διευκρινίζει: ΟΣΟΙ χλευάζουν και περιφρονούν τις λαϊκές μάζες εκφράζουν τη δική τους αποξένωση, τη δική τους παθητικότητα και ακινησία. Ο χλευασμός των μαζών, όπως η κολακεία των ταπεινών τους ενστίκτων (δημαγωγία) είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δυο περιφρονούν το λαό, τον θέλουν υποταγμένο στις «αυθεντίες», στους «εκλεκτούς» της πολιτικής ή του πνεύματος.

Ο μαρξιστής διανοούμενος δεν «καταβαίνει» στο λαό από τα «ύψη» που στοχάζεται.
ΖΕΙ
και δημιουργεί μέσα στο κοινωνικό σύνολο, συμμετέχει ενεργά στα κινήματα και γνωρίζει να υποτάσσει τις ατομικές του διαθέσεις στις ανάγκες της ιστορικής εξέλιξης. Οι νόμοι της ιστορίας δεν εξαρτώνται από τα ατομικά του γούστα…

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό. Ακριβέστερα μετατρέπει το μαρξισμό σε νιτσεϊσμό.

Τη φιλοσοφία του Νίτσε εισάγει στο μαρξισμό. Είναι η φιλοσοφία της λατρείας του υπερανθρώπου, του «υπερ-εγώ», μια φιλοσοφία που θεωρεί την υποταγή του ατόμου σε οποιονδήποτε μεγάλο κοινωνικό σκοπό χυδαία και αξιοκαταφρόνητη.

Ο νιτσεϊσμός είναι η πραγματική κοσμοαντίληψη των «εκλεκτών» διανοούμενων οι οποίοι ανάγουν τα «πάθη» της προσωπικής τους σκουριάς σε θεότητα και τις λαϊκές μάζες σε «τέρας»…
Επιστροφή στην κορυφή
Κυπριανός Χριστοδουλίδης



Ένταξη: 03 Δεκ 2009
Δημοσιεύσεις: 564
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 27, 2010 3:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος


Με αφορμή αυτό,

" Το σχήμα του Ραφαηλίδη είναι: Οι λαϊκές μάζες είναι αγράμματες, πνευματικά ανάπηρες, ΚΑΙ εκφράζουν τη «ζήλια» τους σε ένα «πνεύμα ανώτερο»!!!
Το σχήμα αυτό δεν είναι απλώς απλοϊκό, αλλά και επικαλύπτει τα κοινωνικά κίνητρα. Επιχειρεί να ερμηνεύσει κοινωνικά ζητήματα με τους νόμους της καθαρής ψυχολογίας και της άλγεβρας.
Οι λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα οι εργατικές, έχουν ανεπτυγμένο, σε υψηλό βαθμό, ένα κοινωνικό αισθητήριο (ταξικό ένστικτο) από τις ζωντανές συλλογικές τους εμπειρίες, από την κοινωνική ανισότητα που βιώνουν καθημερινά, το οποίο τις περισσότερες φορές δεν λαθεύει."


Αλλά και την ιστορία,

Το κοινωνικό αισθητήριο της μάζας των βλακών και των αγράμματων - του γράφοντος μη εξαιρουμένου - κανείς δεν ξεχνά ότι:
Το ένα δικαστήριο έκρινε τον Νάσιουτζικ ένοχο για φόνο, το δε άλλο τον βρήκε αθώο! Και αν θέλουμε να πάμε στα σημερινά, δυο ανώτατοι δικαστικοί (αν είναι λειτουργοί αυτό μόνο οι λέξεις το γνωρίζουν) βγήκαν στα χρωματιστά γυάλινα "παντζούρια" και ο ένας έλεγε τον άλλο ψεύτη, ωμά και σταράτα.

Η Ελλάδα της αριστεράς και της Μεταπολίτευσης! Α, ναι, και του Πολτεχνείου !! Προκόψαμε, με τους "Βασ. Ραφ", "Μαλ. Καρ", και αμέτρητους άλλους, ζώντες ή συγχωρεμένους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες