Οι πνιγμένοι από τα μαλλιά τους πιάνονται

[ΘΥΜΙΟΣ]

Οι πνιγμένοι από τα μαλλιά τους πιάνονται



Υπάρχουν κάποια φιλικά ιστολόγια που αναζητούν μια σανίδα σωτηρίας για να αρχίζουν τους προσωπικούς διθυράμβους, σπέρνοντας θανάσιμες αυταπάτες.

Έγραψε ο φίλος Παναγιώτης Λαφαζάνης κάποια γενικά και ανέξοδα «επαναστατικά λόγια» και κάποιοι άρχισαν τις υμνολογίες, παρακάμπτοντας και ισοπεδώνοντας, στην καλύτερη περίπτωση, κάθε έννοια πολιτικής.

Στη χειρότερη: Καλλιεργώντας το μύθο του Μεσσία, ότι δηλαδή τα πρόσωπα, έξω και υπεράνω των πολιτικών που προωθούν δεκαετίες τώρα, ξαφνικά «ξυπνούν» και μεταλλάσσονται σε «επαναστάτες»!!!

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι φίλος εδώ και πολλά χρόνια.
Τα παρακάτω λόγια του, ως γενική προπαγάνδα, δεν μας ενοχλούν. Αυτό που μας ενοχλεί είναι ο εκλογικός και κούφιος χαρακτήρας της «επαναστατικής ρητορείας».
Ιδιαίτερα μας ενοχλούν τα διθυραμβικά υμνολόγια: Αυτά εξαπατούν ισοπεδωτικά και τα θεωρούμε ενταγμένα σε μια «δημοσιογραφική λογική» δημοσίων σχέσεων…

Το ΓΙΑΤΙ θα το εξηγήσουμε μετά το σχόλιο του Παναγιώτη Λαφαζάνη:

Έγραψε λοιπόν, ο Παναγιώτης:

«…Σε αυτές τις ιστορικές ώρες, μόνο ένας παράγοντας μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή: Ο Ελληνικός Λαός! Και ο Ελληνικός λαός διαθέτει μόνο ένα μέσο να το επιτύχει. Να βγεί στους δρόμους και να σταματήσει να βλέπει από την τηλεόραση ή τον καναπέ τη λαιμητόμο που του ετοιμάζουν. Έρχονται ώρες που οι ίδιοι οι λαοί αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη για το μέλλον τους.
Αυτή είναι ξανά μία τέτοια ιστορική ώρα για τον Ελληνικό Λαό. Οι μεγάλες, Ενωτικές κινητοποιήσεις του Ελληνικού λαού και η καθολική Λαϊκή εξέγερση μπορούν να αλλάξουν το κλίμα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να διαμορφώσουν νέα δεδομένα…
…Η Λαϊκή εξέγερση είναι το μέσο που θα αποτρέψει το σφαγείο του ΔΝΤ και θα αναδείξει την ανάγκη μίας αλληλεγγύης σε μία χώρα και σε έναν λαό που την αξίζουν και την διεκδικούν!
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ απέναντι σε μία νέα “Ιερά Συμμαχία” και ένα νέο μεγάλο ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ μέτωπο αποτελούν τη μόνη σωτήρια προοπτική».

Παρατηρήσεις:

Πρώτη: αυτά τα λέει κατά κόρον και καθημερινά το ΚΚΕ και μάλιστα ως κόμμα και όχι ως ένα κάποιο πρόσωπο!!!
Γιατί εδώ δεν υπάρχουν τα ανάλογα υμνολογικά χειροκροτήματα;

Δεύτερη: Το να καλείς, απλώς τον κόσμο να κατεβεί στους δρόμους ή για «εξεγέρσεις» δεν λες απολύτως τίποτα: Λόγια «επαναστατικά» του αέρα είναι, λόγια εκλογικής εμπορίας.

Αποκτούν, όμως και διαστροφική δημαγωγία και απάτη, όταν αυτά λέγονται από το κυρίαρχο ρεύμα του ΣΥΝ: Αυτό εκφράζει ο Λαφαζάνης και αυτή την ουσιώδη πολιτική συνιστώσα, καμώνονται οι χειροκροτητές ότι την αγνοούν.

Η πολιτική, κύριοι, δεν είναι «πρόσωπα».

Ο Λαφαζάνης είναι αυτός που έχει στηρίξει καθοριστικά και κυρίαρχα όλη την πολιτική του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και τους ηγέτες αυτού του σχήματος: Από τον Κωνσταντόπουλο, τον Αλαβάνο μέχρι το σημερινό.

Ποια είναι η πολιτική του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και πώς προωθεί αυτή η πολιτική «κοινωνικά-εθνικά» μέτωπα, είναι γνωστά.
Μήπως ο Παναγιώτης ήρθε σε ρήξη με τον ΣΥΝ και έκανε την αυτοκριτική του και το αγνοούμε;

Προς τι λοιπόν οι διθύραμβοι;

Από φιλία προς τον Παναγιώτη ή για δημόσιες σχέσεις ή τίποτα άλλο;

Αλλά αυτά δεν είναι πολιτική προσέγγιση. Αν ήταν τότε εμείς θα έπρεπε να είμαστε στον ΣΥΝ γιατί με τον Παναγιώτη, με τον Κουβέλη και με πολλούς άλλους έχουμε «μεγάλη» και πολύχρονη προσωπική φιλία…

Τρίτη: Ποιοι «λαοί αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη για το μέλλον τους»;

Αυτό είναι μια αφαίρεση κακιάς μορφής: Μια ταχυδακτυλουργία που μεταθέτει τις ευθύνες από τα πολιτικά υποκείμενα της Αριστεράς στο λαό.

Έχουν καταστρέψει και βρωμίσει τα πάντα αυτά τα αριστερά κόμματα, ιδιαίτερα ο ΣΥΝ, δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο (ιδιαίτερα με την πολιτική κάλυψη της εισβολής και κατοχής της Ελλάδας από τους αλλοδαπούς) και ΤΩΡΑ έρχονται να ζητήσουν τα ρέστα από τον εξοντωμένο (από τους ίδιους) ελληνικό λαό!!!

Λίγη σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε…

Τελευταία παρατήρηση: «Εδώ είναι το τριαντάφυλλο εδώ χόρεψε».

Μια και ο Παναγιωτης κηρύσσει την εξέγερση (μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους) γιατί δεν παίρνει και τις ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός «ΕΘΝΙΚΟΥ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ» ΜΕΤΩΠΟΥ.

ΓΙΑΤΙ δεν έρχεται σε ρήξη με το εθνομηδενιστικό νεφέλωμα του κόμματός του και δεν καλεί σε μια παλλαϊκή πατριωτική συγκρότηση στη βάση μίνιμουμ κοινωνικών, εθνικών και πολιτικών συμφωνιών.

Είναι ένας πολιτικός και οργανωτικός πόλος γιατί δεν προχωρεί στη δική του Επανάσταση;

Ο λαός και να κατεβεί τυφλά στο δρόμο, πάλι θα ηττηθεί και θα εξαπατηθεί από του φωνακλάδες και «επαναστάτες» πολιτικάντηδες.

Γιατί ο Λαφαζάνης δεν κινεί διαδικασίες κινηματικές και συνειδητής οργάνωσης του λαού.

Αναμένουμε γιατί από επαναστατικές φούσκες άλλο τίποτα…

[Αριστείδης]

Καθηγητής μου κάποτε, επιστήμονας θετικής κατεύθυνσης, διηγόταν προ πολλών ετών στους μαθητές του (μεταξύ αυτών κι εγώ) την εξής προσωπική του εμπειρία. Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967, νεαρός φοιτητής, όταν συνειδητοποίησε τι συνέβη, επικοινώνησε αμέσως με αρκετούς αριστερούς (με περγαμηνές). Το μήνυμα που έλαβε ήταν ένα: "όλοι στο δρόμο". Άρπαξε λοιπόν ένα ραβδί που βρήκε πρόχειρο και κατέβηκε στο δρόμο. Βρέθηκε φυσικά μόνος του, ολομόναχος, μεταξύ ενόπλων και αρμάτων μάχης. Αναγκάστηκε λοιπόν να χρησιμοποιήσει το ραβδί για στήριγμα, παριστάνοντας τον ανάπηρο που κουτσαίνει. Και γύρισε πίσω φοβισμένος, αηδιασμένος και απογοητευμένος.

Νομίζω ότι η ιστοριούλα ταιριάζει απόλυτα εδώ.

Με την ευκαιρία στέλνω στον Θύμιο Παπανικολάου και πάλι συγχαρητήρια. Θέλει κότσια να μη συμβιβάζεσαι με κανέναν και να εγκαλείς ακόμη και καλούς φίλους "στην τάξη".