Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος στον Ροταριανό όμιλο Καλαμάτας

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

"Στο πρόσωπο της κ. Καρέλια ο Ροταριανός Ομιλος τίμησε για δεύτερη φορά μέσα σε μια εικοσαετία, τη γυναίκα και
επιχειρηματία η οποία διακρίνεται για το επαγγελματικό ήθος της και την προσφορά της στα πολιτιστικά δρώμενα στο νομό μέσω του Λυκείου Ελληνίδων".


Τα ανωτέρω αφορούν σε απόσπασμα από την εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", 22/03/2010, της Καλαμάτας. Παρών, ήταν και ο οικείος Μητροπολίτης, ο οποίος είπε για το τιμώμενο πρόσωπο : " ... πρόκειται για ένα πρόσωπο, το οποίο είναι συνυφασμένο με τη ζωή και την ανάπτυξη της πόλης μας και του νομού μας”.


Έρχομαι, λοιπόν, κι εγώ να αναρωτηθώ:
Η εκκλησία, δηλαδή αυτοί που έχουν διοριστεί να τη διοικούν, ανταγωνίζεται την πολιτεία στο, ποιός από τους δύο, θα πλειοδοτήσει σε κοινωνικό έργο.

Είναι να απορεί κανείς, προς τί αυτός ο ανταγωνισμός - ή αν θέλετε, συναγωνισμός. Η πολιτεία έχει χρέος να παρέχει κοινωνικό έργο, αφού αγρίως φορολογεί (τώρα μάλιστα ανελέητα) τους εργαζόμενους πολίτες. Τί γίνονται τα λεφτά από τους φόρους που εισπράττει;

Αν, μεταξύ άλλων, κοινωνικό έργο είναι η φροντίδα όσων βρίσκονται στο περιθώριο - ιδρύματα ευαγή κλπ. - άλλο τόσο κοινωνικό έργο είναι να φτιάχνεις πχ. δρόμους, όπου δεν θα σκοτώνονται (από λακκούβες κλπ) άνθρωποι. Άλλο τόσο κοινωνικό έργο είναι να μάθεις τον εργάτη να κάνει σωστά σπίτια, τον μηχανικό αυτοκινήτων να φτιάχνει σωστά το αυτοκίνητο - ένας κόντεψε να με σκοτώσει γιατί είχε ξεχάσει να σφίξει τα "μπουλόνια" μιας ρόδας - ή τον οδοκαθαριστή, να μη μας αφήνει στο έλεος των σκουπιδιών.

Από την άλλη μεριά έχουμε και το κοινωνικό έργο (εδώ το ονομάζουν φιλανθρωπία) της εκκλησίας. Όταν όμως ο σκοπός της εκκλησίας είναι η πλειοδοσία σε προσφορά έργου - φιλανθρωπικού οπωσδήποτε - και εθελοτυφλεί στο μέγιστο καθήκον της, δηλαδή να διαμορφώνει τους χαρακτήρες και τις συνειδήσεις των ανθρώπων, τότε, φτάνει κανείς στο σημείο να διερωτάται, σε τί χρειάζεται; Ποιός ο λόγος να έχουμε την κοσμική και την εκκλησιαστική εξουσία και άλλοτε να αλληλοσυγχαίρονται ή κάποτε (συχνά) να αλληλοτρώγονται;

Το έργο της Εκκλησίας φαίνεται όταν πλάθει ανθρώπους. Δεν έχει κανένα νόημα να ανταλλάσσει αμοιβαία εγκώμια και συμπεφωνημένες φιλοφρονήσεις με όλους εκείνους οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έχουν και μερικά θρησκευτικά ενδιαφέροντα.

Προφανώς, για να αποφύγουν τη "ρετσινία" του άθεου, του υποκριτή ή ακόμη και αυτού του αντίχριστου; Δεν ξέρω. Απορώ και διερωτώμαι.