Τι να κάνουμε;

[Ροβεσπιέρος]

Τι να κάνουμε;




Πολλοί φίλοι μας «πιέζουν» να συγκροτήσουμε μια «κίνηση» και μας ζητούν συγκεκριμένα τι πρέπει να κάνουν.

Έχουμε πολλές φορές αναπτύξει αυτό το ζήτημα και τονίσει, ιδιαίτερα, ότι οι «κινήσεις» δεν γίνονται επειδή κάποιοι αυτό-αναγορεύτηκαν σε «κέντρο καθοδήγησης.

Θα παραθέσουμε εδώ ένα τελευταίο μας κείμενο (υπάρχει και στο τεύχος που κυκλοφορεί) το οποίο περιγράφει τις πρωταρχικές «συσσωρεύσεις»- προϋποθέσεις κάθε στέρεας κίνησης και οργάνωσης.

Το κείμενο αυτό εμπλουτίζεται στο τέλους με κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις που καθιστούν κάποια ζητήματα πολύ πιο συγκεκριμένα



Περί αγωνιστικών Μετώπων

Η αστική δημοκρατία έχει πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, επίσης, η πολιτική σκέψη δέχεται τα ανηλεή νεοταξικά κτυπήματα της ολοκληρωτικής αποσάθρωσής της. Η αποτέφρωση των συλλογικών, διαλεκτικών, ιστορικών δομών της σκέψης, ακόμα και των λογικών της μηχανισμών βρίσκεται σε προχωρημένο επίπεδο.

Τώρα έχει δρομολογηθεί ο θάνατος των εθνών και η καθυπόταξη των λαών. Η Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών του τέλους της: Του τέλους της, ως κοινωνική συγκρότηση και εθνική υπόσταση.

Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορείς να κινήσεις την ιστορία, ούτε να αντισταθείς στη νεοταξική λαίλαπα του νέου πλανητικού φασισμού με «αγκαθάκια». Ούτε φυσικά να παρέμβεις στις νέες τυφλές λαϊκές θύελλες που αναπόφευκτα θα έρθουν. Μοιραία θα σέρνεσαι σαν κακομοίρης ναυαγός μέσα στις θύελλες…

Η συγκρότηση, συνεπώς, εμβρύων και ιστών σκέψης και δράσης είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας: δίχως να διασωθούν και να αναστυλωθούν οι κατακτήσεις της σκέψης και των αγωνιστικών παραδόσεων, δίχως να διασωθούν οι συλλογικές μορφές της κοινωνικής συνείδησης και της εθνικής μνήμης ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να προχωρήσει.

Να, γιατί βάζουμε ως πρώτη προτεραιότητα την ίδρυση νέων «Κρυφών Σχολειών».

Ο Αγώνας για νέα «Κρυφά Σχολειά» αποτελεί την προϋπόθεση κάθε προϋπόθεσης για ΑΓΩΝΑ.

Από την ίδια τη φύση τους και τη λειτουργία τους αυτά τα «Κρυφά Σχολειά» δεν μπορεί να είναι πολιτικές οργανώσεις, αλλά ΕΝΙΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΑ κύτταρα σκέψης και δράσης: Εργαστήρια παραγωγής σκέψης και όργανα πρακτικής δράσης.

Κάθε ενιαίο-μετωπικό σχήμα έχει τους δικούς του νόμους:

α). Δεν μπορεί ΠΟΤΕ να αποτελεί καιροσκοπικό συνασπισμό ετερόκλητων ιδεολογικών και πολιτικών ομάδων. Οι πολιτικές συμμαχίες δεν αποτελούν Ενιαίο Μέτωπο, κινούνται στην καταστροφική λογική της καιροσκοπικής πολιτικής σύνθεσης.

β). Έχει σαφές και συγκεκριμένο πλαίσιο. ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΑ συγκεκριμένα ζητήματα δράσης που ενώνουν το λαό. Έχει δηλαδή ένα «Συνταγματικό Χάρτη» στον οποίον οι πάντες «υπακούουν».

Αυτό προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα συνεννόηση και συμφωνία και όχι ο καθένας να κάνει το κεφαλιού του, και το ακόμα χειρότερο να προσπαθούν κάποιοι να το «καπελώσουν» ιδεολογικά και πολιτικά.

γ). Κινείται πάνω σε όμορους κοινωνικούς και εθνικούς άξονες και όχι σε αντιθετικούς, ακριβώς γιατί ο στρατηγικός στόχος κάθε Ενιαιο-μετωπικής σκέψης και δράσης είναι να ενώσει το λαό πάνω στα κοινωνικά και εθνικά του προβλήματα ενάντια στη Νέα Τάξη.

Εξ ορισμού, λοιπόν, κάθε ενιαίο-μετωπικό σχήμα δεν μπορεί να έχει στους κόλπους του δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται σε αντίθετο κοινωνικό και εθνικό άξονα από τα προβλήματα του λαού, σε άξονα που δεν αναιρεί το νεοταξικό άξονα.

Συμμαχίες με εχθρούς της κοινωνίας και του λαού, συμμαχίες με δυνάμεις οι οποίες, ανεξάρτητα από τα λόγια, στην πράξη και στις ιδέες προωθούν τη Νέα Τάξη, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ…

Με τα σημερινά δεδομένα η οικοδόμηση των νέων «Κρυφών Σχολειών», αυτών των κυττάρων παραγωγής σκέψης και δράσης, πρέπει να έχουν ένα ξεκάθαρο συγκεκριμένο πλαίσιο το οποίο θα αναιρεί ριζικά το νεοταξικό πλαίσιο και τα κυρίαρχα ιδεολογήματά του.

Αυτό το πλαίσιο το ΡΕΣΑΛΤΟ το έχει καταγράψει στους παρακάτω άξονες αγώνα παραγωγής σκέψης και δράσης, όπως:

1). Στην εναντίωση στην αλλοδαπή εισβολή, κατοχή και τον εποικισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Η Ισλαμοποίηση, ιδιαίτερα της Ελλάδας, αποτελεί τη «νέα κατοχή» και τον πιο άγριο και εφιαλτικό πόλεμο.

2). Στην εναντίωση στην επίθεση κατά της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας: το δεύτερο κεντρικό μέτωπο του πολέμου.

Ο Ορθόδοξος ιστός αποτελεί για την Ελλάδα, ιδιαίτερα σήμερα, το θεμέλιο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, το συνεκτικό ιστό αποτροπής της ολοκληρωτικής άλωσής μας…

3). Στη σαφή τοποθέτηση και στάση πλάι στους δίκαιους αγώνες των λαϊκών στρωμάτων.

4) Στην εναντίωση τόσο στη διάλυση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων πολύχρονων σκληρών λαϊκών αγώνων, όσο και στην εθνοδιάλυση, την δήθεν «πολυπολιτισμική» πολυδιάσπαση των συνεκτικών του Λαού μας καταβολών, δεσμών και αντιστάσεων.

5). Στην εναντίωση στην επίθεση κατά της ιστορικής και εθνικής μας συνείδησης, καθώς και στα νέα ιδεολογήματα της νέας τάξης σε όλες τις ποικιλίες τους: Το ιδεολογικό μέτωπο του πολέμου.

6). Στην εναντίωση στον επικείμενο τεμαχισμό της Ελλάδας…

7). Στο ξεσκέπασμα του «όπλου» της τρομοκρατικής χειραγώγησης…

Αυτό το πλαίσιο, κατά τη γνώμη μας, συγκρούεται ασυμφιλίωτα με όλες τις στρατηγικές επιδιώξεις της Νέας Τάξης και ενώνει το «κοινωνικό» με το «εθνικό».

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν χωράνε ΟΛΕΣ οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Ο ελληνικός λαός χωράει, κάθε αυθεντικός αγωνιστής χωράει, αλλά ΟΧΙ οι δυνάμεις που διαιρούν και εξαπατούν τον ελληνικό λαό, ΟΧΙ οι πατριδοκάπηλοι κάθε κοπής, ΟΧΙ οι βρικόλακες των δημίων των λαών, καρικατούρες των φαιών ιδεολογημάτων…

Συμπληρωματικές διευκρινήσεις

Πρώτη:

Να μην περιμένουνε καθοδήγηση από πουθενά. Οι ηγεσίες βγαίνουν μέσα από τη συμμετοχή όλων σε συλλογικές διαδικασίες.

Συνεπώς η «καθοδήγηση» είναι στόχος προς κατάκτηση και ΟΧΙ δώρο από κάποιο «κέντρο» αυτό-αναγορευμένο σε καθοδήγηση, ή από κάποιον «Μεσσία».

Το ΡΕΣΑΛΤΟ δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι «καθοδηγητικό κέντρο». Ένας «εργαστήρι» ιδεών είναι που φιλοδοξεί να συμβάλει, ως μοχλός, στη σύνδεση των δυνάμεων και στην οικοδόμηση εκείνων των κυττάρων που ΑΥΤΑ θα αποφασίσουν, μέσα από μια πορεία και αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες, το «κέντρο» συντονισμού και καθοδήγησης του αγώνα…

Δεύτερη:

Σε αυτή τη φάση πρωταρχικής σπουδαιότητας στρατηγικό αίτημα είναι από κάθε αγωνιστή, από κάθε έναν που θέλει να συμμετάσχει ενεργητικά σε αυτή την οικοδόμηση, να «κουνηθεί» ο ίδιος: Να δημιουργήσει στο χώρο του, όπου μπορεί, έναν «όμιλο» («πυρήνα», «Κρυφό Σχολειό) από ανθρώπους που να γνωρίζει και στη βάση ενός γενικού πλαισίου συμφωνίας.


Είναι ουσιαστικό να μη θυσιάζεται η ΠΟΙΟΤΗΤΑ από την ΠΟΣΟΤΗΤΑ.
Δηλαδή πρέπει να συγκροτούμε "ομάδες" από ανθρώπους που να τους γνωρίζουμε, έντιμους και ηθικούς, με αρχές και όχι καιροσκόπους.
Μετράει η ποιότητα μιας ομάδας και όχι η ποσότητα των ατόμων...

Ένα τέτοιο πλαίσιο, χωρίς να είναι δεσμευτικό, παραθέτει το ΡΕΣΑΛΤΟ

Τρίτη:

Τέτοια «προζύμια» θα πρέπει να ζωντανέψουν μια εσωτερική ζωή δημοκρατικών συζητήσεων και οργανωτικών καθηκόντων και ταυτόχρονα να επεξεργαστούν και να αναζητήσουν τρόπους δράσης στο χώρο τους: Από εκδηλώσεις, ανοικτές συζητήσεις και πληροφόρηση μέχρι εκτύπωση ή διακίνηση υλικού.

Και ταυτόχρονα να αναζητήσουν και στενότερους δεσμούς με άλλες παρόμοιες καταστάσεις και με το ΡΕΣΑΛΤΟ, αν το θεωρούν αναγκαίο και συμφωνούν με αυτό…

Αν ενεργοποιηθούν, σε αυτή τη συγκρότηση οι αγωνιστές που είναι διάσπαρτοι, αν πάρουν την «υπόθεση» στα χέρια τους και δεν περιμένουν «Μεσσίες», μετά από κάποιο διάστημα θα «εκκολαφτούν» τα «σπέρματα» και θα οικοδομηθούν πανελλαδικές συλλογικότητες…
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)