Το δόγμα της αναθεώρησης και η δίκη του MEGA

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Αίθουσα Νο 4, Κτίριο 2, πινάκιο 2, Θέμα: Προσβολή θρησκεύματος και μήνυση κατά του δίαυλου MEGA. Τετάρτη 10/03/2010, ώρα 09.45. Άρχεται η συνεδρίαση. Μια πολύ συνηθισμένη μέρα για τα Δικαστήρια της Ευελπίδων. Ούτε κάμερες, ούτε πανώ, ούτε τίποτα που να θυμίζει Καμπούλ, Αφγανιστάν ή Ιράκ.

Παρακολούθησα το πρώτο ημίχρονο και αηδιασμένος έφυγα. Η διαιτησία φάλτσα. Δυο νεαροί δικαστές επί της έδρας έχοντας πάνω από το κεφάλι τους τον Ιησού. Η ενάγουσα αρχή κατηγορούσε το MEGA για κακόβουλη πράξη, ήταν η προβολή της ταινίας Κώδιας Ντα Βίντσι, και η ομοχειρία εισαγγελέα και δικαστή (επόπτη και διαιτητή) ζητούσε να της αποδείξει το κατηγορητήριο, ότι το βιβλίο - κατ΄ επέκταση η ταινία - ήταν κακόβουλο. Η εξέταση των μαρτύρων κράτησε περίπου τρία τέτταρτα. Του κατηγορούμενου, ονόματι Κυνηγός, μετά βίας 3 - 5 λεπτά.

Θα άξιζε να είχαν μαγνητοφωνηθεί οι ερωτήσεις που υποβλήθηκαν από τον δικαστή και τον εισαγγελέα προς τους μάρτυρες κατηγορίας. Συνοψίζω το δικό μου συμπέρασμα : Ο συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο ισχυριζόμενος ότι βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα. Αλλά αυτά ήταν κατά τον συγγραφέα πραγματικά. Κατά την έδρα, ήταν η έκφραση μιας άποψης. Η ενάγουσα αρχή, όπως είπε και ο κ. εισαγγελεύς, θα μπορούσε να γράψει ένα παρόμοιο βιβλίο και να το γυρίσει ταινία! Θα τους έκανε μήπως κανένας μήνυση; (Μα, την αλήθεια, θαυμάσια η λογική του κυρίου ... εισαγγελεύ).

Κατά τη γνώμη της έδρας (σημ. η έδρα έχει πάντα γνώμη - το λένε statement στα αγγλικά - και ουδέποτε άποψη), φαίνεται, όλα αυτά τα 2.000 χρόνια παίζεται ένα έργο. Φυσικά με παραλλαγές. Τώρα γράφτηκε ένα άλλο. Ποιό λοιπόν το πρόβλημα; Δημοκρατία έχουμε, ελευθερία έχουμε, ο καθένας την άποψή του.

Σωστά. Ο καθένας τη δική του άποψη, αλλά μια είναι η κυρίαρχη : Όλα να αναθεωρούνται - και να επιδοτούνται προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης. Μόνο η αναθεώρηση πρέπει να μένει στο απυρόβλητο. Αν το ψάχναμε και βρίσκαμε ποιοί κρύβονται πίσω από αυτό το δόγμα, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και οι δικαστές (φάλτσοι διαιτητές εν προκειμένω) θα ήταν άλλοι. Όχι αυτοί οι νεαροί υπάλληλοι του εκδικητικού πολιτικοθρησκευτικού ρεβιζιονισμού.