ΟΧΙ στην πολιτική ειδωλολατρία

[Καχύποπτος]

ΟΧΙ στην πολιτική ειδωλολατρία



Ας αντικρίσουμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και όχι στη βάση των θεατρικών παραστάσεων που δίνουν οι πολιτικοί και οι «τηλεοπτικές πόρνες» ή τα προβοκατόρικα παιχνίδια των κουκουλοφόρων και της αστυνομίας.

Δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, μια πραγματική λαϊκή θύελλα, και όλα αυτά τα έφαγε η τηλεοπτική μαρμάγκα.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός γενικού ξεσηκωμού κατά της κυβέρνησης και των δολοφονικών της επιλογών και τα τηλεοπτικά μέσα τα αφανίζουν όλα αυτά και πουλάνε το «ψέκασμα» του Μανόλη Γλέζου, τον ξυλοδαρμό του εργατοπατέρα Παναγόπουλου και τα θεατρικά σώου του Παπουτσή…

Πάνω σε αυτό το τελετουργικό τηλεθέαμα της απάτης και της κομματικής κερδοσκοπίας ευθυγραμμίζονται και οι πολιτικάντηδες κάθε χρώματος.

Ένα σύνηθες επεισόδιο των «γνωστότατων» συγκρούσεων μεταξύ της αστυνομίας και των διαδηλωτών (κατά κανόνα «συγκρούσεις» προβοκατόρικες και κατευθυνόμενες), ανυψώνεται σε τηλεοπτική υστερία και κερδοσκοπικό πολιτικό σεληνιασμό, επειδή θύμα ήταν ο Μανόλης Γλέζος.

Ωραία και ευφυέστατη προβοκατόρικη συνταγή.

Αν ήμουν σχεδιαστής προβοκατσιών, σε κάθε σοβαρό κοινωνικό και πολιτικό σπασμό, θα έβαζα κάποιους κουκουλοφόρους να προκαλούν επεισόδια γύρω από πρόσωπα με ιστορικό συμβολισμό τα οποία μοιραία θα κτυπιόντουσαν από τα ματ στην προδιαγεγραμμένη σύγκρουση.

Έτσι θα μετέθετα, μέσω του τηλεοπτικού θεάματος, την ουσία στο πρόσωπο και θα έβαζα σε ενέργεια τους κομματικούς μηχανισμούς της εκλογικής κερδοσκοπίας. Θα επέλεγα μάλιστα και το πρόσωπο από εκείνο το κομματικό υποκείμενο που με βολεύει, το ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη περίπτωση.

Η προβοκάτσια σήμερα έχει γίνει επιστήμη.

Το γεγονός, λοιπόν, με το Γλέζο επισκιάζει τα πάντα και παρακάμπτει τα πάντα:

α). Πρώτα από όλα το καταλυτικό στοιχείο του λαϊκού ξεσηκωμού, τη γενικευμένη αυτή θύελλα της οργής που ξεχύνεται στους δρόμους.

β). Τις επαναστατικές διεργασίες που συντελούνται μέσα στον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους. Διεργασίες που οδηγούν στο ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των ελεεινών εργατοπατέρων. Ο ξυλοδαρμός του Παναγόπουλου, αποτελεί ένα απλό σύμπτωμα αυτής της κοχλάζουσας αγανάκτησης, ένα σύμπτωμα ξεπεράσματος του κρατικού συνδικαλισμού.

γ). Την ουσία και το χαρακτήρα της βίας των κατασταλτικών μηχανισμών. Μια βία εναντίον των λαϊκών κινητοποιήσεων και όχι εναντίον κάποιων προσώπων, μια βία που χρησιμοποιεί, ως το ισχυρότερο όπλο, την προβοκάτσια και το επιλεγμένο κτύπημα προσώπων, ακριβώς για να αποπροσανατολίσει και να αποτελέσει «αντικείμενο» του υστερικού θεάματος και των κομματικών κερδοσκόπων.

δ). Την πολιτική ουσία και το χαρακτήρα των πολιτικών υποκειμένων στα οποία ανήκουν τα «βαλλόμενα» πρόσωπα.

Αλήθεια που βρίσκεται και τι πράττει σήμερα ο Μανόλης Γλέζος; Ή Μήπως το απόκομμα στο οποίο ανήκει δεν έχει μια συγκεκριμένη πολιτική, πλήρως υποταγμένη στο σύστημα και καταλυτικά υπεύθυνη για την αποδόμηση της Αριστεράς, της ελληνικής κοινωνίας και της εργατικής τάξης;

Μήπως αυτό το απόκομμα δεν είναι που οργανώνει τους αλλοδαπούς με τις σηκωμένες γροθιές και δίνει κάλυψη στους ποικίλους προβοκάτορες κουκουλοφόρους;

Φυσικά θα πρέπει να αναδειχτεί το «επεισόδιο Γλέζου», αλλά όχι στη βάση της αγιοποίησης και θεοποίησης του προσώπου, αλλά στη βάση της γενικής κατασταλτικής κακουργίας των μηχανισμών του συστήματος, στη βάση της γενικευμένης επίθεσης εναντίον των διαδηλωτών και του κινήματος.

Δεν έχει μεγαλύτερη επαναστατική «αξία» ο Γλέζος από τις χιλιάδες των ανώνυμων αγωνιστών και διαδηλωτών που εκβιάζονται, διώκονται, συκοφαντούνται, τρομοκρατούνται και δέρνονται από το καθεστώς και τα όργανά τους.

Μπορεί κάποιοι να θέλουν να τα παρακάμψουν ΟΛΑ ΑΥΤΑ και να κερδοσκοπούν ασύστολα πάνω στο Μανώλη Γλέζο, ενθυμούμενοι το «ιστορικό σύμβολο» και ΟΧΙ την πολιτική που υπηρετεί σήμερα.

Και πολλοί αγνοί να παρασύρονται από τη θεοποίηση των «προσώπων».

Εμείς δεν παίζουμε σε αυτό το γήπεδο…

Γιατί θα μας βγει έτσι και ο Παπουτσής «σοσιαλιστής». Αλλά πάνω σε αυτό το θέατρο θα επανέλθουμε…

[Καχύποπτος]

Χιλιοπαιγμένες θεατρικές παραστάσεις…



Φαίνεται ότι αυτό που μας σεληνιάζει και μας «βάζει νέφτι» είναι το πώς θα σπεύσουμε να φωνάξουμε δυνατά, δίχως να «βουτήξουμε» τη γλώσσα μας στο μυαλό.

Διαβάζω κραυγές του τύπου: «Για τον Παναγόπουλο διέταξαν έρευνα για το Γλέζο όχι».

Με αυτή την ταχυδακτυλουργία επιδιώκεται μια φτηνή αντιπολίτευση και επικάλυψη της παρακρατικής πρακτικής.

Και το σπουδαιότερο: Το γιατί πραγματικά ανησυχούν για τον ξυλοδαρμό του Παναγόπουλου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, διευκρινίζοντας κάποια ζητηματάκια που οι «εραστές» της «αδέσμευτης» ενημέρωσης θέλουν σκόπιμα (άλλοι από αφέλεια) να αγνοούν:

α). Οι δύο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές.

Ο γραφειοκράτης, επαγγελματίας εργατοπατέρας κτυπήθηκε από δυνάμεις των διαδηλωτών, του εργατικού κινήματος δηλαδή και ΟΧΙ από «συγκρούσεις» με την αστυνομία.

Ο Γλέζος βρέθηκε μέσα σε «εστία» (δεν εξετάζουμε το χαρακτήρα αυτής της «εστίας») συγκρούσεων διαδηλωτών με την αστυνομία.

Καμία, συνεπώς ποιοτική και πολιτική ομοιότητα των δύο περιστατικών.

Και μην ανησυχείτε. Θα βρεθεί ο «μπάτσος» από τον Χρυσοχοΐδη και θα τιμωρηθεί παραδειγματικά. Το έργο το έχουμε ξαναδεί…

β). Το επεισόδιο με τον Γλέζο δεν ανησυχεί διόλου το κατεστημένο. Μάλλον το χρειαζόταν για να σκούζουν οι μωρές παρθένες.

Ο ξυλοδαρμός, όμως του Παναγόπουλο από εξεγερμένους εργάτες είναι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ζήτημα για το καθεστώς και τις ποικίλες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.

Εδώ έχουμε πράξη βίαιης αμφισβήτησης των κρατικών και κομματικών συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών. Εδώ έχουμε κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα πολύ επικίνδυνο για τους μηχανισμούς χειραγώγησης του λαού. Εδώ έχουμε μια πράξη που δίνει άλλες διαστάσεις στο λαϊκό κίνημα: Το βίαιο γκρέμισμα των «αγχονών»: κομματικών και συνδικαλιστικών.

Να, γιατί το καθεστώς και ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, δηλαδή το ευρύ παρακρατικό πλέγμα, ανησυχεί πολύ…

Είναι, λοιπόν, ο τρόμος από τη λαϊκή οργή που οδηγεί στο βίαιο ξεπέρασμα των μηχανισμών χειραγώγησης του λαού, που συστρατεύει τους πάντες στο διωκτικό παιχνίδι εναντίον τέτοιων εκδηλώσεων.

Αυτός ο τρόμος της λαϊκής οργής είναι που οδηγεί σε θεατρικές παραστάσεις θεάματος τα ΜΜΕ και τις «πολιτικές πόρνες».

Αυτός ο τρόμος οδήγησε και τον Παπουτσή στο εμετικό σώου: «Σε ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι είστε υφυπουργός;»!!!

Ο Παπουτσής απευθύνει αυτή τη θεατρική ρητορική στον υφυπουργό της δικής του κυβέρνησης, τον Φίλιππο Σαχινίδη.

Και άρχισε η «ατάκα» να περιφέρεται από τις «πίστες» των ΜΜΕ.

Μόνο που ο Παπουτσής ξέχασε να μας πει σε ποια κυβέρνηση βρίσκεται ο ίδιος και σε ποιο κόμμα είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος.


Ξέχασε να μας πει αν ο ίδιος ψήφισε κατά του προγράμματος της κυβέρνησης και κατά των εθνοκτόνων και νεοφιλελεύθερων μέτρων.

Μια ζωή ο Παπουτσής κάθεται σε στάση προσοχής στους υπερεθνικούς μηχανισμούς εξουσίας, στα όργανα της Ε.Ε., στο Σημίτη παλιότερα, στο Γιωργάκη σήμερα, και ξαφνικά τον έπιασαν οι «σοσιαλιστικές» ευαισθησίες…

Την ξέρουν καλά τη συνταγή οι «πολιτικές πόρνες» του ΠΑΣΟΚ. Μπροστά σε εκρηκτικές καταστάσεις βγαίνουν κάποιοι και πυροβολούν στον αέρα.

Χιλιοπαιγμένο το έργο. Διαβάστε σχετικό κείμενο εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4265

Φυσικά το τωρινό «ξέσπασμα» του Παπουτσή (αύριο θα υπάρξουν και άλλοι) σηματοδοτεί και τα παιχνίδια που παίζονται στην αρένα του γενικότερου ανταγωνισμού της Ε.Ε. με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Σηματοδοτεί και τα εκκολαπτόμενα πολιτικά εκτρώματα «ανασύστασης» του πολιτικού σκηνικού, που «φουσκώνουν από την γενική κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας εναντίον των διατεταγμένων εκτελεστών της…

[Βήχος Χαράλαμπος]

[Ροβεσπιέρος]

Χαράλαμπε συμφωνούμε.

Και εμείς χαρήκαμε για τον Παναγόπουλο...
Ιδιαίτερα επειδή αυτό το κάνανε εργάτες και όχι προβοκάτορες...
ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΑΠΟΡΩΝ]

'Εχω μια μικρή απορία: ποιοι τελικά προπηλάκισαν τον Παναγόπουλο;

Διάβασα την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ: ρίχνει τις ευθύνες στην ΚΟΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου είναι συνιστώσα.

Διάβασα και τις ανακοινώσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΚΟΕ: καταγγέλλουν τη ΓΣΕΕ για "ψεύδη" και λένε ότι "όλοι γνωρίζουν" ότι αυτοί δεν πολιτεύονται έτσι. Δεν λένε όμως ποιος το έκανε. Ούτε με το "γνωστό" για την αριστερά τρόπο "δικαιολογημένη η αγανάκτηση των πολιτών αλλά..." ή "οι πρακτικές πειθωριακών ομάδων" και άλλα συνήθη.

Τα λαλίστατα σε άλλες περιπτώσεις κανάλια αυτή τη φορά δεν έχουν "απαντήσεις". Και αυτό σημαίνει ότι το σύστημα ΠΑΣΟΚ (αυτό το σύστημα που ζητεί από ΝΕΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ να βγαίνουν τρεις φορές στις τέσσερις με τον ίδιο σχεδόν τίτλο) δεν έχει ξεκαθαρίσει πώς το χειρίζεται.

Είναι όμως αμήχανο ή επιφυλλάσσεται;

Για την ιστορία να πω ότι επίθεση στον Παναγόπουλο επιχειρήθηκε και στην τελευταία μεγάλη απεργία, αν και δεν δόθηκε δημοσιότητα από τα περισσότερα ΜΜΕ. Τότε κάτι "παλαιστές" που περιστοίχιζαν τον Παναγόπουλο τον έσωσαν καταχεριάζοντας τους "επιτιθέμενους". Την Παρασκευή, παρά τα όσα είχαν προηγηθεί, οι "παλαιστές" αποσύρθηκαν και στο πλευρό του Παναγόπουλου βρέθηκαν κάτι άλλες περίεργες φάτσες, όπως αυτός που τον υποβαστάζει στην κλασική πλέον φωτογραφία με το σκισμένο πουκάμισο.