Ολυμπιακός: Το τέλος μιας εποχής

[ΑΛΟΥΠΗΣ]

Το τέλος μιας εποχής

Του Κώστα Καίσαρη

Πηγή:
http://kaisaris.yooblog.gr/2010/01/25/71/



Το’ λεγα από την αρχή της σεζόν μεταξύ αστείου και σοβαρού στους φίλους: “Είμαι περίεργος να δω τι θα συμβεί έτσι και προκύψει ρεπετισιόν στον Ολυμπιακό στα πέτρινα χρόνια. Όχι για μια δεκαετία, όπως την προηγούμενη φορά, αλλά για μια πενταετία”.

Ο Έλληνας οπαδός είναι ό,τι χειρότερο. Εγωιστής, αχόρταγος, αχάριστος, αλαζόνας, μικρόψυχος… Και ειδικά οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που είναι καλομαθημένοι.

Όλα δικά τους και για πάντα δικά τους. Όχι δώδεκα στα δεκατρία που έχουν πάρει, αλλά ούτε ενενηνταεννιά στα εκατό δεν τους φτάνουν. Αν έχαναν το 100ο, πάλι θα φώναζαν, πάλι θα έβριζαν, πάλι θα έσπαγαν τα καθίσματα στο “Καραϊσκάκης”, πάλι 300 απ’ αυτούς θα πήγαιναν στο Ρέντη. Η κυριαρχία του Ολυμπιακού δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά.

Τίποτα, όμως, στη ζωή δεν είναι αιώνιο. Και πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο. Το αυτονόητο, όμως, της ακμής και της παρακμής, για τον οπαδό είναι ακατανόητο.

“Ντροπή” αποτελεί για τον Ολυμπιακό να χάνει το πρωτάθλημα Γενάρη μήνα. “Ντροπή” αποτελεί για τον Ολυμπιακό να χάνει στο “Καραϊσκάκης” μετά από την ΑΕΚ και από τον ΠΑΟΚ. Το ορθό, το φυσιολογικό είναι να κερδίζει εσαεί τους πάντες και τα πάντα. Λες κι έχει κάνει σύμβαση αορίστου χρόνου με τις νίκες και τους τίτλους.

Κι όμως. Ο ορισμός της διαστροφής και του παραλόγου ήταν αυτό το “δώδεκα στα δεκατρία”. Όχι αυτό που συμβαίνει τώρα. Δεν “έφταιγε” βέβαια μόνο ο Ολυμπιακός γι’ αυτή την ποδοσφαιρική δικτατορία. Πέρα από τη δικιά του ισχύ, έπαιξε ρόλο και η αδυναμία των άλλων. Ειδικότερα του Παναθηναϊκού, που δεν είχε καταφέρει να τον κοντράρει. Για όλα, όμως, υπάρχει το τέλος.

Κι όλα δείχνουν ότι το 2010 δεν θ’ αποτελέσει παρένθεση όπως το 2004, όταν ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το νταμπλ. Αυτή τη φορά διαφαίνεται το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης.

Ο χρόνος είναι ανίκητος. Κανένας δεν άντεξε απέναντί του. Μύθος ήταν τα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Σαφώς πολύ μεγαλύτερος μύθος ο Σωκράτης Κόκκαλης. Τα πήρε όλα.

Δεν έφυγε βέβαια (ακόμα), αλλά αυτή που φεύγει είναι η κυριαρχία του. Το 2010 δεν είναι 2004 για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να ανακάμψει και να κάνει σερί πενταετίας και με σχετική ευκολία μάλιστα. Άντε πες τα, όμως, αυτά στον κόσμο. Στον κόσμο που φωνάζει “παίχτες πουλημένοι” και “κοίτα πώς κατάντησες τον Ολυμπιακό”.

Εδώ κατέρρευσε ολόκληρη Αμερική. Μέχρι πότε θα αντέχει ο Κόκκαλης να βάζει περισσότερα λεφτά και να τους “σκεπάζει” όλους; Πέρα από τη βιολογική κούραση.

Δεν είναι λοιπόν τα όποια λάθη, που έγιναν.

Ο Παναθηναϊκός παίρνει τα σκήπτρα, επειδή είναι πιο δυνατός οικονομικά και κατά συνέπεια καλύτερος.

Κι εξασφαλίζοντας τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, το καλοκαίρι θα είναι ακόμα πιο ισχυρός. Άντε πες εσύ, όμως, στον κόσμο του Ολυμπιακού ότι θα είναι δεύτερος. Και χωρίς αυτό, μάλιστα, να είναι και σίγουρο. Θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ και στα έντεκα παιχνίδια που απομένουν και στα πλέι οφ για να τερματίσει δεύτερος.

Υ.Γ. Τον Στολτίδη, που τον βάλανε να παίξει 70 λεπτά, δεν τον λυπηθήκανε;