Δύο βιβλία του Αντώνη Κακαρά

[Ροβεσπιέρος]

Δύο βιβλία του Αντώνη Κακαρά



Οι Εκδόσεις Παπαζήση έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν στην παρουσίαση των βιβλίων του Αντώνη Κακαρά
· OFF SHORE ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
· ΑΛΙΩΡΙ, ΤΟ ΚΟΝΑΚΙ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ
Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί ΑΥΡΙΟ, Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 12.30 π.μ. στην αίθουσα της ΣΤΟΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα)

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:

Κυρίτση Αγλαΐα, Δημοσιογράφος

Βαλαβάνη Νάντια, Συγγραφέας

Δελαστίκ Γιώργος, Δημοσιογράφος

Καλτσώνης Δημήτρης, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Παπαοικονόμου Γιάννης, Συγγραφέας, Ποιητής και Πρόεδρος της Επιτροπής Κρίσης της Εταιρείας Ελλήνων


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΙΣΜΗΝΗ]

OFF SHORE αγάπη μου



Διαβάζοντας το βιβλίο έχεις την εντύπωση πως αγγίζει την πραγματικότητα, αφού η φαντασία δύσκολα θα πρόβαλε τέτοια γεγονότα.

Ο αναγνώστης δεν αναγνωρίζει στους χαρακτήρες ανθρώπους της διπλανής πόρτας, αλλά ανακαλύπτει τους άλλους που την ύπαρξη και τον τρόπο ζωής τους συναντά μόνον στα ΜΜΕ και ενίοτε στις στήλες των σκανδαλοθηρικών εντύπων.

Στο προηγούμενο βιβλίο του ο Κακαράς –το Όξω απ’ τ’ Αμπέλια Ρεεεε- επιχείρησε μια τομή στη μεταπολεμική γενιά, στον κόσμο του, σε τούτο συνεχίζει πιο βαθειά στην πλουτοκρατία, στη μεγαλοαστική Τάξη και δη του εφοπλισμού.

Στ’ Αμπέλια το παζλ είναι σύνθετο, ζωντανό, πολύχρωμο, εδώ είναι σκούρο, ισοπεδωτικό, σοκάρει, εκεί έχουμε ταραχή αλλά και πανηγύρι, εδώ έκρηξη, δράμα.

Αποκαλύπτει δαιδαλώδεις "κομπίνες", μια λυσσαλέα προσπάθεια για πλούτο, δύναμη και προβολή. Εντοπίζει αιτίες ακραίων συμπεριφορών. Παρακολουθεί μεταξύ των άλλων μια σφοδρή δικαστική σύγκρουση μετόχων μεγάλων εταιριών και τις παράπλευρες εκφάνσεις παθών. Έρωτες, εκβιασμοί, ναρκωτικά, κυνήγι χρήματος, απάτες, μυστήριο, θάνατος, όλα στροβιλίζονται και μπλέκουν τους ήρωες του βιβλίου, όχι με στόχο να το κάνουν ελκυστικό αλλά γιατί πρόκειται για ιστόρημα μύθου με στέρεα υλικά, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, η αντίφαση χρωματίζει και προκαλεί.

Αναλύει την προσπάθεια του κεντρικού ήρωα να προστατέψει τα κτώμενα κάτω από τον μανδύα των OFF SHORE εταιριών.

Έτσι προκύπτει το φάσμα των δυνατοτήτων –αλλά και οι συνέπειες- που παρέχουν αυτά τα ΄΄ευρήματα΄΄ της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Η έκδοση αυτή τυχαία συμπίπτει με την έκρηξη της οργής της ελληνικής κοινωνίας για το ρόλο κύκλων που δηλητηριάζουν τη ζωή στον τόπο μας με τις υπεράκτιες εταιρίες ως ακλόνητο εργαλείο. Ερμηνεύει όμως τμήμα τέτοιων φαινομένων, το πώς γίνονται αυτά, ενώ το γιατί το γνωρίζει ο καθένας.

Το ιστόρημα πείθει πως τα γραφόμενα μπορεί να συμβούν, να έχουν επιπτώσεις πάνω μας. Τα ίδια θα μπορούσαν να γίνουν με πολιτικούς, με μεσάζοντες, με ηγούμενους μοναστηριών..... σ’ αυτούς η OFF SHORE προσφέρεται ως πιστή ερωμένη, δεν ζούμε κάτι ανάλογο άλλως τε;

[ΙΣΜΗΝΗ]

Αλιώρι, το κονάκι των χοίρων,



Μία μάλλον ευχάριστη έκπληξη από την πλευρά του συγγραφέα, αφού μας έρχεται την ίδια χρονιά με το Off Shore αγάπη μου.

Η έκπληξη οφείλεται επίσης και στο τελείως διαφορετικό είδος γραφής που χρησιμοποιεί τώρα.

Θυμίζουμε πως το προηγούμενο ήταν ένα σοβαρό, άκρως αναλυτικό ΄΄Ιστόρημα Μύθου με Υλικά από Κατεδάφιση, ήτοι, Οικονομικοκοινωνικό Αφήγημα Έργων και Συνεπειών του Επάρατου Καπιταλισμού΄΄. Δηλαδή μια τομή στα της μεγαλοαστικής τάξης και τις κομπίνες της μέσω των υπεράκτιων εταιριών.

Ένας ευχάριστος οδηγός να μαθαίνουμε πώς χτίζονται οι πλουτοκράτες, και να συντηρούμε την οργή δίκαιη, ερμηνεύσιμη και γιατί όχι φλογοβόλα.

Τούτο όμως το Αλιώρι είναι μια έκρηξη συναισθημάτων και καθόλου καλυπτόμενου θυμού.

Κατά τον συγγραφέα είναι «Μύθος Ηδονικός, Ονειρικός, Μοβόρος».

Για να κλείσουμε τη σύγκριση των βιβλίων του, ερχόμαστε όχι πολύ πίσω στο πρώτο του αυτής της σειράς, που εκδόθηκε αρχές του ’08, δηλαδή πέρσι! Εκείνο το χαρακτηρίζει ως « Αφήγημα Μνήμης Λήθης, Άμα και Νοσταλγίας, Μύθων, Λόγου και Πράξεων». Με έντονο το ερωτικό αλλά και ιστορικό στοιχείο. Είναι, λέει ο ίδιος, μια τομή στη γενιά του και μείς βλέπουμε πράγματι, εκείνα που έζησαν όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’40 στα χωριά μας και πήραν μετά το δρόμο για την ανθρωποβόρα πόλη. Και κείνο είναι επίσης εκρηκτικό, όλο συναίσθημα και πάθος, ένας χείμαρρος που τον διαβαίνεις με μιαν ανάσα.

Ο άνθρωπος μοιάζει να βιάζεται να πει κάποια πράγματα. Και τα λέει έξω απ’ τα δόντια, αβίαστα, όχι αστόχαστα, όχι πολύ προσεκτικά, όπως τα λέμε στον εαυτό μας, στο φίλο μας, όπως όταν βρίζουμε ή εξομολογούμαστε τον έρωτά μας, ήτοι όπως πολλοί τα σκέφτονται βαθειά μέσα τους. Και αυτή είναι η επιτυχία. Ο Κακαράς γράφει αυτά που πολλοί βιώνουμε, κάμποσα που σκεφτόμαστε και θέλουμε να συμβούν, μα δε γίνονται. Ειδικά στο τελευταίο του, που είναι και η αφορμή αυτού του σημειώματος. Και συμπληρώνουμε για το Αλιώρι.

Μια ομάδα εκτελεστών συγκροτείται και αποφασίζει να τιμωρήσει εγκληματίες, που μένουν στο απυρόβλητο. Αυτά συμβαίνουν στη φαντασία πολλών, όταν ο καθένας οργίζεται, σαν βλέπει το ανήθικο να γίνεται νομότυπο και τον εμπαίζουν με μαχαίρια, που θα φτάσουν στο κόκαλο. Έτσι προκύπτουν οι ρίμες στη λαϊκή αγορά, τα συνθήματα στο γήπεδο, και οι σοφές αναλύσεις στο καφενείο. Από κοντά έρχονται οι ομάδες αυτοδικίας, ξενερίζουν οι λαϊκοί εκδικητές των μυθιστορημάτων, και εμφανίζονται οι Ρομπέν των Δασών που μας λείψανε. Όλοι θέλουν μύχια να γίνουν «Ρυθμιστές», να εκκαθαρίσουν, να εφαρμόσουν το δίκιο μοβόρικα και χαμογελώντας. Να ‘χαμε, λέει, τη ρομφαία, να ‘ταν τα μάτια μας στιλέτα, να ‘ταν και η οργή μας μαγνήτης και καταβόθρα για το κακό και το άδικο! Μα...αλλού είναι η λύση, το ξέρουμε όλοι, το ξέρει κι αυτός.

Ο συγγραφέας ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα και την οργή με όπλο το απίθανο και προσεγγίζοντας το θέμα με μαύρο χιούμορ. Αποδυναμώνει έτσι το κείμενο από το αποτρόπαιο, απομακρύνει το υλοποιήσιμο. Λύση δεν προτείνει, εξάλλου η γοητεία της αυτοδικίας προσκρούει στο παράνομο, το εφαρμόσιμο στην υπερβολή. Τελικά ξενερίζει η ουτοπία της τρομοκρατίας, εμφανίζεται εκείνο το Μουσείο Δακρύων και αυτό είναι το μήνυμα.

Το Αλιώρι επομένως -που δεν είναι παρά ο χοιροκουμάς, δηλαδή το γουρνοστάσι της κοινωνίας μας εδώ, το πιο ακάθαρτο κομμάτι της - εξακολουθεί να ζει, να βασιλεύει και να βρωμίζει.