Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ «ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ» ΚΑΙ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

[Λοκ]

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ «ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ» ΚΑΙ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ



TOY Δρ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟY ΓΡΙΒΑ*

Στα τέλη του φθινοπώρου του σωτηρίου έτους 1975 η Ισπανία βρισκόταν σε ένα ουσιαστικό κενό εξουσίας. Η πολυετής δικτατορία του στρατάρχη Φράνκο έφτανε στο τέλος της, με το δικτάτορα ετοιμοθάνατο – τελικώς απεβίωσε στις 20 Νοεμβρίου 1975. Το κενό αυτό εξουσίας έσπευσε να εκμεταλλευτεί ο βασιλιάς του Μαρόκου, Χασάν ο Β΄, καταλαμβάνοντας τη Δυτική Σαχάρα, η οποία βρισκόταν μέχρι τότε υπό ισπανική κυριαρχία. Την τεράστια αυτή περιοχή διεκδικούσε το Μαρόκο, καθώς και η Μαυριτανία. Αυτό όμως που φοβόταν ο Χασάν δεν ήταν ούτε η Ισπανία, η οποία είχε ήδη αποφασίσει να αποχωρήσει από εκεί, ούτε η Μαυριτανία, αλλά οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής που ήθελαν ανεξαρτησία και όχι ένωση με κάποια άλλη χώρα.

Από το 1973 το κίνημα Πολισάριο είχε ξεκινήσει αντάρτικο εναντίον των Ισπανών, διεκδικώντας ανεξαρτησία, και τον Οκτώβριο του 1975 οι Ισπανοί είχαν αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους αντάρτες αναφορικά με την παραχώρηση της εξουσίας. Το γεγονός αυτό πανικόβαλλε το βασιλιά Χασάν, ο οποίος αποφάσισε ότι αν δεν δρούσε γρήγορα θα βρισκόταν ενώπιον τετελεσμένων γεγονότων. Τι μπορούσε όμως να κάνει; Η διαφορά στρατιωτικού δυναμικού ανάμεσα στο Μαρόκο και στην Ισπανία ήταν τεράστια. Έτσι λοιπόν προσέφυγε σε μια «ασύμμετρη» λύση: Την εισβολή με μεγάλες μάζες άμαχου πληθυσμού. Περί τις 350.000 άμαχοι, κυρίως γυναικόπαιδα, συγκεντρώθηκαν στο νότο της χώρας και στις 6 Νοεμβρίου του 1975, κρατώντας πράσινα λάβαρα, προήλασαν «ειρηνικά» εντός του ισπανικού εδάφους. Οι ισπανικές δυνάμεις έμειναν αδρανείς, χωρίς να μπορούν να ανοίξουν πυρ εναντίον αμάχων, και το ισπανικό Μαρόκο καταλήφθηκε και απορροφήθηκε από το Μαρόκο. Ήταν η περιβόητη «Πράσινη Πορεία». Εν συνεχεία, βέβαια, ένα ανελέητο αντάρτικο ξέσπασε και σάρωσε την περιοχή για τις επόμενες δεκαετίες, με αποτέλεσμα σήμερα η Δυτική Σαχάρα να ελέγχεται από το Πολισάριο και να είναι de facto ανεξάρτητη. Στο μεταξύ, χιλιάδες άνθρωποι είχαν βρει το θάνατο, ενώ ένα τεράστιο τείχος, μήκους χιλιάδων χιλιομέτρων, έχει χτιστεί από το μαροκινό στρατό γύρω από ολόκληρη τη χώρα για να απομονώσει τους αντάρτες.

Η «Πράσινη Πορεία» αποτελεί ένα πολύ κοντινό ιστορικά και αναμφισβήτητο παράδειγμα για το πώς η μαζική μετακίνηση πληθυσμών μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως στρατιωτικό όπλο. Η «Πράσινη Πορεία» ήταν μια ξεκάθαρα ιμπεριαλιστική, ψυχρή, ανάλγητη και επιθετική κίνηση που αποσκοπούσε στην υποδούλωση ενός λαού, έστω κι αν έγινε αναίμακτα και «ειρηνικά». Είτε μας αρέσει είτε όχι, στην ουσία της κάθε μαζική μετακίνηση πληθυσμών αποτελεί εισβολή, είτε γίνεται βίαια είτε «ειρηνικά» είτε την κάνουν στρατιώτες είτε μάζες αμάχων. Και μια εισβολή παραμένει εισβολή ανεξαρτήτως των αιτίων που ωθούν αυτούς που συμμετέχουν σε αυτή να την κάνουν. Στην «Πράσινη Πορεία» ο εισβολέας και ο ιμπεριαλιστής ήταν ο Χασάν και το μαροκινό καθεστώς και όχι ο λαός του Μαρόκου που συμμετείχε σε αυτή. Αυτό όμως δεν καθιστούσε την εισβολή στη Δυτική Σαχάρα λιγότερο εισβολή και την υποδούλωση του ντόπιου πληθυσμού λιγότερο υποδούλωση.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο, πολύ πιο επικίνδυνο, διαρκές, ολοκληρωτικό και απρόσωπο, συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Όμως, ενώ το Πολισάριο τουλάχιστον γνώριζε πολύ καλά ότι δεχόταν εισβολή, εμείς συνεχίζουμε να αρνούμαστε την πραγματικότητα, βλέποντας το δέντρο και όχι το δάσος. Αντιμετωπίζουμε, δηλαδή, το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης απλώς και μόνο σαν ένα τεράστιο άθροισμα ανθρώπινων ιστοριών και προσωπικών τραγωδιών και αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι εκτός από αυτό είναι και μια αδιαίρετη και απρόσωπη ολότητα, η οποία αποτελεί, καθαρά και ξάστερα, μια εισβολή στρατηγικού χαρακτήρα για τη χώρα μας. Μια εισβολή χωρίς φταίχτες αλλά μόνο με θύματα, σε κάθε περίπτωση όμως εισβολή. Αυτή τη διαπίστωση ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς στην Ελλάδα επιμένει να τη βαφτίζει «ακροδεξιά και ρατσιστική πολιτική τοποθέτηση», ενώ δεν είναι τίποτε παραπάνω από την κυνική, πλην όμως ρεαλιστική και επιστημονική παραδοχή μιας γεωπολιτικής πραγματικότητας. Όσο, όμως, η Αριστερά στην Ελλάδα επιμένει στη νεοφιλελεύθερη ατομοκοκεντρική θεώρηση του φαινόμενου της μαζικής μετανάστευσης και αρνείται να το δει ως ένα απρόσωπο γεωπολιτικό φαινόμενο, τόσο θα ολισθαίνει σε ερμηνείες που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, ενώ η δαιμονοποίηση όσων επιμένουν να εξετάζουν τους κινδύνους που προκύπτουν από το φαινόμενο αυτό το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει ένα καινοφανές μίσος στην ελληνική κοινωνία και να συντελεί στη δημιουργία των προϋποθέσεων για ένα νέο εθνικό διχασμό στο ορατό μέλλον.

*Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα Γεωπολιτικής Ανάλυσης και Πολεμικής Τεχνολογίας. Διδάσκει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

http://m-epikaira.gr/?p=1043