ΠΟΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ;

[Πάπα-Ηλίας]

Ποια ιδεολογία;

http://papailiasyfantis.wordpress.com/



Ψάχνουν και ψάχνονται κάποιοι, λεγόμενοι, δεξιοί, για να βρουν την ιδεολογία τους…

Αλλά πού να τη βρουν; Αφού πουθενά δεν υπάρχει! Όπως βέβαια και ποτέ δεν υπήρξε…

Η μόνη και κυρίαρχη ιδεολογία του καπιταλισμού είναι-κατά το μάλλον ή ήττον- η απάτη, η κλοπή και η ληστεία. Είτε παράνομα είτε νόμιμα…



Ο καπιταλισμός δεν είναι, απλά και μόνο, όπως συνήθως λέγεται και πιστεύεται, το καθεστώς της ζούγκλας. Ο καπιταλισμός είναι θανάσιμη κοινωνική αρρώστια. Είναι ο καρκίνος της κοινωνίας. Όπου τα καρκινικά κοινωνικά κύτταρα κατασπαράζουν, χωρίς οίκτο και έλεος, τα υπόλοιπα.

Το καθεστώς της ζούγκλας, όπως έχει ειπωθεί ξανά, έχει τους κανόνες των ενστίκτων, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των σαρκοφάγων.




Το σαρκοφάγο θέλει να φάει και να χορτάσει. Και όταν χορτάσει κοιμάται και ησυχάζει.

Ο καπιταλιστής-αντίθετα από τα σαρκοφάγα, που χορταίνουν και ησυχάζουν-δεν μπορεί ποτέ να χορτάσει και να ησυχάσει. Είναι αχόρταγος, αδηφάγος. Και κάτι ακόμη χειρότερο: Όσο περισσότερο τρώει, τόσο περισσότερο βουλιμικός γίνεται.

Έτσι που παύει να είναι άνθρωπος. Βγαίνει έξω απ’ τα φυσιολογικά του όρια. Μεταλλάσσεται σε τέρας. Και αντίθετα απ’ τα σαρκοφάγα, που ξέρουν ότι έχουν ένα στομάχι, ο καπιταλιστής νομίζει ότι έχει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες και εκατομμύρια στομάχια…

Παράδειγμα εύγλωττο; Η λεγόμενη οικονομική κρίση!

Που είναι αποτέλεσμα του παραλογισμού αυτού. Του γεγονότος, δηλαδή, ότι η συντριπτική μειονότητα των καπιταλιστών καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος απ’ τον παγκόσμιο πλούτο. Και καταδικάζει τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στη φτώχεια και το θάνατο…

Και βέβαια παράλληλη με τη βουλιμία των καπιταλιστών για τον πλούτο, είναι και η βουλιμία τους για την εξουσία.

Θέλουν πάση θυσία την εξουσία. Γιατί η εξουσία τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα να κάνουν νόμιμο καθεστώς την απάτη και την κλοπή. Γιατί με τη νομιμοποίηση δίνουν στο κλεφτοκαθεστώς τους επίφαση ηθικής δεοντολογίας.

Δεν είδατε πως πριν δυο χρόνια υπουργός και ολόκληρος πρωθυπουργός δεν είχαν καταλάβει-λέει- ότι το νόμιμο δεν είναι, οπωσδήποτε, και ηθικό!

Και μπορεί να έλεγαν και την αλήθεια. Γιατί πώς μπορεί να καταλάβουν κάποιοι την ανηθικότητα της νομιμότητας, όταν η καπιταλιστική νομιμότητα, που είναι ο τρόπος ζωής τους, είναι η ενσάρκωση του αμοραλισμού!…

Και βέβαια η εκλογική τους συντριβή αποκάλυψε την ιδεολογική τους γύμνια.

Γιατί δεν ξέρουν πώς να διαφοροποιηθούν απ’ τη, λεγόμενη, σοσιαλδημοκρατία, που ουσιαστικά είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Δηλαδή καπιταλισμός με την κουκούλα του-δήθεν- σοσιαλισμού. Χωρίς, επίσης, ιδεολογία και ηθική δεοντολογία.

Και τώρα, που έχει αποκαλυφθεί η ιδεολογική γύμνια των, λεγόμενων, δεξιών, οι δημοσιογράφοι, που επεσήμαναν τη χαίνουσα πληγή τους, τους κεντρίζουν διαρκώς, προκειμένου να προσδιορίσουν το ιδεολογικό τους στίγμα.

Πράγμα βέβαια που δεν μπορούν, αφού καμία σχέση δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στο μαμωνά και τις ιδέες. Αφού ο μαμωνάς είναι το χειρότερο είδος της ύλης.(«Ουδέν οίον άργυρος έβλαστεν κακόν», λέει ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του). Και, συνεπώς, δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με κανένα ιδεολογικό στίγμα.

Με αποτέλεσμα οι ανακρινόμενοι απ’ τους δημοσιογράφους, αφού δεν μπορούν να προσδιορίσουν το ανύπαρκτο ιδεολογικό τους στίγμα, παλεύουν να ξεφύγουν απ’ την ιδεολογική τους αφασία, λέγοντας άλλα αντ’ άλλων…

Αναμασούν, για παράδειγμα, τα περί πατριωτισμού, κλπ. Ενώ είναι πασίγνωστο πως η μόνη πατρίδα και ο μόνος θεός των καπιταλιστών είναι το συμφέρον. Στο οποίο θυσιάζουν τα πάντα. Και ιδιαίτερα, εδώ στον τόπο μας, όπου κατάφεραν τα οδυνηρότερα πλήγματα σε βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας (Κύπρος, κλπ)…

Και βέβαια μιλούν και για κοινωνικό φιλελευθερισμό.

Μια φόρμουλα, που αποτελεί καθαρή αντίφαση. Γιατί κοινωνικότητα -όπως και σοσιαλισμός - είναι ό,τι έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Ενώ φιλελευθερισμός -θεωρητικός είτε έμπρακτος- όπως έχει ειπωθεί ξανά, είναι το καθεστώς, που επιτρέπει στους λύκους να κατασπαράζουν τ’ αρνάκια ελεύθερα …

Αλλά η τακτική αυτή - της εξαπάτησης- είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση της εξουσίας. Προκειμένου ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός να γίνει νόμιμο καθεστώς.

Έτσι ώστε, όταν το κοπάδι του λαού, πέφτει στην παγίδα τους και τους ανεβάζει στην εξουσία και, εκ των υστέρων, διαπιστώνει τις απανωτές απάτες τους και διαμαρτύρεται για τις αδικίες τους και ζητά να βρει το δίκιο του, του πετάνε κατάμουτρα: Τι θέλετε;

Δεν μας δώσατε την εξουσία; Ε, λοιπόν, αυτό είναι για μας το νόμιμο! Και καθίστε ήσυχα! Γιατί οι νόμοι μας, που προβλέπουν της δική μας ασυλία και ανευθυνότητα, προβλέπουν για σας ξυλοδαρμούς και φυλακές. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…

Αλλά ο λαός -όπως φαίνεται- ποτέ δεν λέει να μάθει και να συμμορφωθεί…

Γιατί, δυστυχώς, σκέφτεται, όπως οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων: Που κάποτε ήταν ελληνικές, ενώ σήμερα μπορεί μια ομάδα να παίζει με ελάχιστους -μπορεί και με κανέναν- Έλληνες ποδοσφαιριστές. Κι όμως οι οπαδοί υποστηρίζουν τις ομάδες «τους». Και για χάρη τους αλληλοδέρνονται και αλληλοσκοτώνονται.

Για ποιους; Για κάποιες επιχειρήσεις. Που εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων παραγόντων, κάποιων ποδοσφαιριστών, προπονητών και λοιπών συμπαρατρεχάμενων….

Πράγμα που ισχύει και για κάποια κόμματα. Που είναι διεθνείς επιχειρήσεις. Με θεό τους το Μαμωνά και θρησκεία και πατρίδα τον καπιταλισμό.

Κι όμως ο όχλος, παρότι βλέπουν την τερατώδη αδικία και την άγρια εκμετάλλευση σε βάρος τους, εντούτοις σύρονται ξωπίσω τους. Και κάθε φορά, που η αρπακτικότητα του τζακιού του Άννα φτάνει στο κατακόρυφο, ο όχλος μετακομίζει στην επικράτεια του τζακιού του Καϊάφα. Κι όταν τα εσωκομματικά λαμόγια δεν έχουν άλλα περιθώρια να τους εξαπατήσουν στρέφονται προς τις εσωκομματικές λάμιες, για να βρουν τη «δικαίωση» τους….

Για να διαιωνίζεται, κάπως έτσι, η σισύφεια τραγωδία…

[Λόγια του τοίχου..]

«Αν κάποτε οι εξουσίες
σκύψουν
τείνοντας το αυτί
στα χείλη των ποιητών,
το κέρδος
δε θα ‘ναι μόνον αυτά που θ’ ακούσουν
αλλά και το σκύψιμο...»