Το ηγετικό πορτρέτο του Σαμαρά και της Ντόρας.

[Εξόριστος]

Το ηγετικό πορτρέτο του Σαμαρά και της Ντόρας.

Αν ήμουν νεοδημοκράτης, με ανεξαρτησία σκέψης και βούλησης, δεν θα είχα κανένα δίλημμα.

Είναι τόσο τεράστια η διαφορά του ηγετικού μεγέθους του Αντώνη Σαμαρά από αυτό της Ντόρας που δεν προκαλεί κανένα δίλημμα.

Σε ηγετικό προφίλ, σε οραματισμό, αυθεντικότητα και ζωντάνια ιδεών και Λόγου, ο Αντώνης Σαμαράς, ομολογουμένως, απέχει έτη φωτός από την Ντόρα.

Ο Λόγος τού Αντώνη Σαμαρά ήταν εμπνευσμένος από ιδεαλιστικό όραμα, πολιτική προοπτική και πάθος Ιδεών: το πάθος, η συνθετική ικανότητα και η ευρηματικότητα του Λόγου που χαρακτηρίζει πολιτικούς με χαρισματικές, ηγετικές ικανότητες, αλλά κυρίως πολιτικούς που πιστεύουν (ή που ξέρουν να πείθουν ότι πιστεύουν) σε αυτά που λένε.

Μπορεί η όλη φιλοσοφία του Αντώνη Σαμαρά, για μας να είναι μια ιδεαλιστική ουτοπία και απάτη, μπορεί η ιδεολογία του και οι απόψεις του να κινούνται ΕΝΤΟΣ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (που με ωραία λόγια θέλει να εξωραΐσει), μπορεί ο κόσμος του Σαμαρά να μας είναι «ξένος» και ασυμφιλίωτα «εχθρικός» (κοινωνικά, ιδεολογικά και πολιτικά), αλλά μίλησε με πίστη σε αυτά που έλεγε, με ρωμαλεότητα και πάθος, με συνθετική ρητορική δεινότητα και ευρηματικότητα, σαν χαρισματικός ηγέτης του κόσμου του…

Απαιτούνται, π.χ. ιδιαίτερες ηγετικές ικανότητες, πλούσια και πολυεδρική μόρφωση, για είσαι σε θέση, όπως έκανε ο Σαμαράς, να συνθέτεις, σε ένα καλοδουλεμένο θεωρητικό σχήμα, το «εθνικό» με τον «κοσμοπολιτισμό», την εθνική, δηλαδή «έδρα» και «ταυτότητα», με το οικονομικό σύστημα που ισοπεδώνει την «εθνική έδρα» και «εθνική ταυτότητα».

Και το πιο «συγκλονιστικό» της υπόθεσης (χαρακτηριστικό χαρισματικής ηγετικής στόφας), είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς «κεντούσε» πάνω σε αυτό το στημόνι της κοινωνικής και πολιτικής ουτοπίας, με το πάθος και τη φρεσκάδα του ανθρώπου που πιστεύει αυτά που λέει…

Και όχι μόνο: Η ζωντάνια και η πολιτική ρωμαλεότητα του Σαμαρά αντανακλούσε και τις «πηγές» που την τροφοδοτούσαν και πυροδοτούσαν: Το «ρεύμα» ελπίδας που απηχεί και δημιουργεί μέσα σε μεγάλα λαϊκά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας…

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το «μυστικό» του: Οραματίζεται Ιδέες και τις εκθέτει με το πάθος της πίστης, για ένα κόσμο (το σύστημα που υπηρετεί) που βρίσκεται σε γεροντική κατάπτωση, αποσύνθεση και απελπισία…

Αυτή τη γεροντική κατάπτωση αποτύπωνε η Ντόρα: Ένα πολιτικό μέγεθος μικρό, φυλακισμένο μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες του αραχνιασμένου παλαιοκομματισμού και των μηχανισμών, σαρακοφαγωμένο από τον επαρχιώτικο πολιτικαντισμό και τις δουλικές εξαρτήσεις.

Ένα κακέκτυπο του πατέρα της, του Μητσοτάκη!!!

Σφετερίστηκε και «έγλειψε» τα πάντα και τους πάντες. Μίλαγε για τον εαυτό της και τους… αγώνες της. Για τις απειλές εναντίον της, ακόμα και τα ισχυρά συμφέροντα, μας είπε, ότι την κυνηγούσαν!!!

Διωκόμενη «αγωνίστρια» μας βγήκε…

Μια και δεν μπορούσε να οικοδομήσει ένα ηγετικό προφίλ ιδεών και πολιτικής αυθεντικότητας, αναλώθηκε σε ένα «γουργουρητό» καραμπινάτων υποκρισιών και «ρηχού» ψεύδους (ακόμα και τα «χρώματα» του προσώπου της το αποτύπωναν), κολακειών προς τους Μηχανισμούς και τα ιστορικά πρόσωπα της Ν.Δ. (ιδιαίτερα «έγλειψε» τον Κώστα Καραμανλή), καθώς και σε «οπαδικά» συνθήματα…

Η Ντόρα έμοιαζε όχι με πολιτικό ηγέτη, αλλά με παλιάτσο πωλητή. Νωθρός, στείρος, άχρωμος και ρουτινιέρικος ο λόγος της. Χωρίς πνευματική ζωντάνια, χωρίς ευρωστία και «έρωτα» (πάθος), χωρίς έμπνευση και όραμα, χωρίς νεύρο και Πίστη. Ένα χαλασμένο γραμμόφωνο με κοινότοπα και «άψυχα» ρεφρέν. Μια παπαγαλία νεοφιλελεύθερων στερεοτύπων και μια κακή απομίμηση, σε λόγια, υποκριτική και χειρονομίες, του Μητσοτάκη…

Τεράστια η ηγετική απόσταση μεταξύ των δύο αυτών διεκδικητών: Ο Αντώνης Σαμαράς, φάνταζε σαν ηγέτης μακράς πνοής, και η Ντόρα, σαν ένα συνηθισμένο στέλεχος ενός γερασμένου κόμματος…


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[Μακεδών]

Να ρωτήσω κάτι άσχετο τώρα,μιας και δεν πληροφορούμαι άμεσα περί των εσωτερικών της ΝΔ,αλλά θα μπορούσατε να μου πείτε τι ρόλο βαράει ο Νικήτας που βγήκε και "έριξε" τον Σαμαρά?? Ροβεσπιέρε τι γνώμη έχεις? Συγγνώμη κιόλας αν το έχετε αναλύσει ήδη και δεν το έχω προσέξει... Απ'όσο μου είπε φίλος Νδημοκράτης ο Αβραμόπουλος έστειλε τους ψηφοφόρους του στη Ντόρα. Την απεχθάνομαι τη γυναίκα,σκέφτομαι να πάω να ψηφίσω μόνο και μόνο για να μην την δω πρόεδρο!!

[Ροβεσπιέρος]

Φίλε «Μακεδόνα».

Δεν γνωρίζουμε τα εσωτερικά «δουκάτα» της Ν.Δ., ούτε έχουμε «διαύλους» για να μάθουμε.

Είναι, όμως και κάτι που δεν μας ενδιαφέρει. Πυξίδα μας η γνώση για τα κόμματα και η πολιτική προσέγγιση των έργων, των ιδεών, και της συμπεριφοράς του κάθε προσώπου, καθώς και της ιστορικής του ηθικής υπόστασης και «συνέπειας».


Αλάθευτο επίσης κριτήριο είνα η στάση των "νταβάδων" (εγχώριων και ξένων) απέναντι σε κάθε πολιτικό πρόσωπο...

Σε όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα στα κυβερνητικά υπάρχουν ποικίλες και πολυπλόκαμες εξαρτήσεις, οι οποίες μορφοποιούνται σε γραφειοκρατικές κλίκες, σε «φέουδα».

Ένα τέτοιο πλατύ δίκτυο μηχανισμών είναι το μητσοτακέικο: Ένας ιστός της Αράχνης που στηρίζεται από τα μεγάλα αφεντικά και απλώνεται σε όλους τους καθεστωτικούς μηχανισμούς, όχι μόνο στη Ν.Δ.

Αυτός ο «ιστός της αράχνης» έχει ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα δείξει το ιδεολογικό και πολιτικό του πρόσωπο, καθώς και τους ισχυρούς προστάτες του.

Αυτό το δίκτυο αποτελεί τον άμεσο μεταπράτη και «εκτελεστή» των νεοταξικών ιδεολογημάτων και «εντολών».

Οι ιδέες και οι πράξεις του Αβραμόπουλου, του Νικήτα και πολλών άλλων, ευθέως ή εμμέσως, ταυτίζονται πλήρως με το κυρίαρχο νεοταξικό δίκτυο. Αποτελούν «ροδέλες» αυτού του δικτύου.

Όλοι αυτοί κινούνται διατεταγμένα, σύμφωνα με τις εντολές που θα πάρουν από τους «νταβάδες». Μπορεί να «παίξουν» και λίγο τον «ανεξάρτητο» ως άλλοθι ή ως λαγοί, αλλά υπακούουν στο τέλος τυφλά, αγωνιζόμενοι μέσα στις δολοπλοκίες των μηχανισμών, να αποτελέσουν μια αυριανή εφεδρεία αυτών των μηχανισμών…

Το περίεργο θα ήταν οι Αβραμόπουλοι, οι Κακλαμάνηδες και οι λοιποί που προωθούν με υπερβάλλοντα ζήλο όλα τα κελεύσματα των μεγάλων αφεντικών και τους πιάνει αλλεργία με τα «πατριωτικά» και τις εθνικές παραδόσεις, να ήταν με το Σαμαρά, που σε επίπεδου πολιτικού συμβολισμού διαφοροποιείται…

Φυσικά παίζουν και κάποιο ρόλο, μέσα σε κόμματα μηχανισμών και εξαρτήσεων, και οι προσωπικές φιλοδοξίες.

Κάποιοι, που θέλουν να το παίξουν προστάτες των κομμάτων και πυλώνες τους ή είναι μολυσμένοι με τον πολιτικό ναρκισσισμό του τηλεοπτικού θεάματος (εξάρτημα του οποίου είναι) να φθονούν αυτούς που είναι αξιότεροι, ικανότεροι και πολυσύνθετοι, με θεωρητική συγκρότηση και ευρύ πνεύμα.

Πάντα οι μέτριοι και οι ανίκανοι φθονούν τους προικισμένους και «συνασπίζονται»…

Είναι αυτό που λέμε: "Ο συνασπισμός των ηλιθίων"!

Αυτό όμως είναι το συμπληρωματικό στοιχείο μιας πολιτικής προσέγγισης και όχι τα πρωτεύων…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)