Είναι πατριωτικός ο σοσιαλισμός;

[Σκίνιους]

Είναι πατριωτικός ο σοσιαλισμός;

http://skinious.blogspot.com/2009/10/blog-post_31.html

Σας σκανάρισα σήμερα ένα μικρό απόσπασμα από το πόνημα του Α.Ι. ΣΒΩΛΟΥ "ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΑΚΗ". Αφιερωμένο ιδιαίτερα στους σημερινούς πλανεμένους αριστερούς...

Οπως σημειώνει στον πρόλογό του ο Σ. Καργάκος, "Το βιβλίο του Σβώλου είναι ένα αγνοημένο βιβλίο. Εσκεμμένα αγνοημένο. η λεγόμενη Δεξιά (χρησιμοποιώ τους «καθιερωμένους» όρους συμβατικά) το έθαψε γιά νά μη φανεί πώς η «άλλη πλευρά» είχε πατριωτικά ιδανικά, ενώ η Αριστερά τό «έθαψε» γιατί ερχόταν σε αντίθεση προς παλαιές διακηρυγμένες θέσεις της και προς αυτές πού διακηρύχθηκαν άπο τον Ζαχαριάδη και τούς συνεργάτες του, μηδέ του Καραγιώργη εξαιρουμένου, στη διάρκεια του Εμφυλίου και μετά."
(Οι υπογραμμίσεις δικές μου)

"...Σ' όλα τα πλάτη της γης, ένας είναι ο όρος και ο δρόμος της μόνιμης ειρήνης και της μόνιμης φιλίας μεταξύ των εθνών -η Δημοκρατία- κι' ένα είναι το βάθρο της καινούργιας ζωής των λαών - ο Σοσιαλισμός.

Σημερα ξέρουμε πολύ σοβαρότερες αλήθειες παρά μια γενεά πρίν. Ο αστικός κόσμος πού αύξησε τις διαιρέσεις τών λαών, πού έκανε από ανάγκη του τον πόλεμο δυο φορές μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια, πού κατέφυγε στο φασισμό για νά σωθη, δε μπορεί να ασφαλίση μόνιμα την ειρήνη της γης. Την ώρα της μόνιμης ειρήνης θα τη φέρη μόνο ό Σοσιαλισμός, γιατί είναι, ηθικά, τό μόνο σχημα πού μπορεί νά ένωση μέσα του τά έθνη και τις πατρίδες. Όπως τό είδαμε και στον τόπο μας, ο απελευθερωτικός αγώνας τών λαών έδειξε πόσον ισχυρό είναι τό εθνικό αίσθημα, στην ωραιότερη μου εκδήλωση -εκείνη πού ταυτίζεται μέ την αγάπη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας- εκείνη πού ανεβάζει τούς λαούς σε παράγοντες ιστορικής προόδου και σε δημιουργικά μέλη της πανανθρώπινης κοινωνίας. Καθένας αγαπά την πατρίδα του. Και κανένας λαός δέν είναι μόνο κακός ή μόνο καλός. Ολοι έχουν νά συνεισφέρουν κάτι στο κοινό αγαθό του πολιτισμού. Άλλά γι' αυτό ακριβώς, κανένας λαός δέν ημπορεί νά ζήση μόνος. "Ο Σοσιαλισμός -έλεγε πριν λίγες μέρες ό Leon Blum- είναι η σύνθεση του αληθινού πατριωτισμού και του αληθινού διεθνισμού». Μόνο τά δημοκρατούμενα, τ' αντιφασιστικά έθνη θα συνεννοηθούν εύκολα και θα ενωθούν μεταξύ των μ' ένα τρόπο πού νά σέβεται του καθενός την ανεξαρτησία, τη θέση και τά δικαιώματα.

Και μόνο όταν ταχθούν κάτω απ' τον αστέρα του Σοσιαλισμού, πού οδηγεί στη Βηθλεέμ ενός νέου κόσμου, oιλαοί θά σκοτώσουν τον πόλεμο και θ' ανοίξουν την οριστική περίοδο της ειρηνης - της pax democrattica. η φιλία κι' η συνεργασία τών εθνών περιμένει την κοινωνικη μεταβολη γιά να γίνη ο ανθρώπινος θεσμός. Το πρόβλημα των εθνοτητων, όπως το απέδειξεε τόσο λαμπρά μια μεγάλη μας Σύμμαχος, η σοβιετική Ρωσσία, μόνο ό Σοσιαλισμός μπορεί να το λύση, έτσι πού απ' τις αιματηρές αντιθέσεις νά δημιουργήση αρμονίες συνειδήσεων και συμφερόντων.

Κι' οι εθνότητες υπήρξαν επιχείρημα η πρόφαση πολέμου, μαζί μέ τόσα άλλα αίτια, πού μόνο ο Σοσιαλισμός θα ξερριζώση, ώστε νά μη μπορούν οι λίγοι, όπως τώρα, να σπρώχνουν στην περιοδική σφαγή τό άνθος της ανθρώπινης βλάστησης ολάκερης.

Στο Σοσιαλισμό τελικά θα βρη την πραγματική και την ηθική της έκφραση κι' η έμφυτη Ιδέα του μεγαλείου πού καθένας τρέφει για τη δική του την πατρίδα. Το μεγαλείο αυτό δέν είναι ποσοτικη αξία, αλλά μετριέται μέ την πνευματικη ηγεσία πού κατακτά ο φορέας του μέσα στην κίνηση του κόσμου γιά την πανανθρώπινη πρόοδο, για τό ανέβασμα όλων, χωρίς εξαίρεση, στις ανώτερες μορφές της ζωης και της δημιουργίας. Αυτή η πίστη μας θερμαίνει. Αλλά πρέπει ειλικρινά νά την ενστερνισθούν και όσοι στάθηκαν εχθροί μας ή θέλουν τό κακό μας. Η προοπτική της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού ας δημιουργήση και στη ζωή της Βαλκανικης -της πολύπαθης και πολυτάραχης Βαλκανικής- την απαντοχή της μόνιμης φιλίας και της ειρήνης. Μόνο μέσα σε τέτοια νέα πλαίσια μπορεί ν' άλλάξη οριστικά η μοίρα των Βαλκανίων και να δουν την άσπρη μέρα πού περιμένουν οι λαοί της. Η απαντοχή αυτή ας είναι κι η παρηγοριά γιά όσο αίμα χύθηκε ως τώρα.

Ιούνιος 1945

(Α. Σβώλος, ΕΛΛΗΝΑΣ Σοσιαλιστής, γεννηθείς στο Κρούσεβο της Μακεδονίας. Εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ, Πρόεδρος της ΠΕΕΑ.)

[Ροβεσπιέρος]

Εξαίρετο το απόσπασμα που ανακάλυψες σ. Σκίνιους.
Βεβαίως είναι άπειρα τα κείμενα των μαρξιστών πάνω σε αυτό το ζήτημα, τα οποία σήμερα τα έχουν αποσύρει και από τις βιβλιοθήκες τους οι σύγχρονοι «αριστεροί».
Αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας κείμενα (γραμμένο πριν ακόμα εκδοθεί το ΡΕΣΑΛΤΟ) για την ενότητα του «εθνικού» με το «διεθνικό».

«Εθνικό» και «διεθνικό»


Οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» συγχέουν το διεθνισμό (όχι χωρίς ιδεολογική και πολιτική ιδιοτέλεια) με την κατηγορηματική άρνηση του εθνικού ζητήματος.

Οι πολιτικά αφελείς παρασύρονται από το κουδούνισμα των λέξεων και με μια θεοκρατική προσήλωση υποκλίνονται στη λέξη «διεθνισμός» αφορίζοντας το «σκιάχτρο» του «εθνικού».

Η τυπική αυτή αντιπαράθεση διεθνικού-εθνικού δεν βγάζει πουθενά. Για έναν επαναστάτη κομμουνιστή (που ασφαλώς γνωρίζει ότι ο σοσιαλισμός έχει διεθνή διάσταση και όχι εθνική) η τυπική αντιπαράθεση των ζητημάτων είναι μέγα πολιτικό λάθος. Οι επαναστάτες διεθνιστές και όχι οι κοσμοπολίτες διεθνιστές γνωρίζουν ότι ο διεθνισμός προϋποθέτει τη σχέση ανάμεσα σε διά-φορα έθνη και όχι την άρνηση της εθνικής ταυτότητας.

Η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό είναι ένα απλουστευτικό, αντιδιαλεκτικό και ανιστόρητο σχήμα. Η πάλη των τάξεων μέσα στον καπιταλισμό προϋποθέτει την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας.

Γι αυτό οι κλασικοί του μαρξισμού (από τον Μαρξ έως τον Λένιν και Τρότσκι) είχαν προσδιορίσει ότι η πάλη των τάξεων ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός ορίζοντάς της ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Φυσικά δεν έμειναν εκεί. Όριζαν ότι η εθνική διάσταση της πάλης για την εξουσία συνδέεται με την περιφερειακή και παγκόσμια διάσταση του προβλήματος. Για τους κλασικούς του μαρξισμού ανάμεσα στο εθνικό και διεθνικό υπάρχει μια διαλεκτική σχέση και όχι αντιπαράταξη..

Οι σημερινοί όμως «αριστεροί διεθνιστές» γνωρίζουν από διαλεκτική όσο ένας τυφλός από χρώματα. Δεν θέλουν όμως να διδαχτούν και από την ιστορία. Και η ιστορία διδάσκει: οι «εθνικοί» πόλεμοι, οι διαιρέσεις και τα αιματοκυλίσματα των λαών δεν συνιστούν το αναπόφευκτο και θλιβερό επακόλουθο της αναγνώρισης του εθνικού ζητήματος, αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι ο καρπός της άρνησης και της ένοχης και της χυδαίας υποτίμησης του ίδιου του εθνικού ζητήματος.

Το εθνικό και το διεθνικό είναι δύο συστατικά του επαναστατικού κινήματος που δεν αντιπαρατίθενται, όπως ακριβώς δεν αντιπαρατίθεται η μεταρρύθμιση στην επανάσταση. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές ο πρακτικός αγώνας για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου λαού και μέσα στα πλαίσια ακόμα του σημερινού καθεστώτος, για δημοκρατικούς θεσμούς, αποτελεί το μοναδικό δρόμο «χειραγώγησης» της ταξικής πάλης και επίτευξης του τελικού σκοπού, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας.

Το ίδιο, ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο (που συμπεριλαμβάνει και την υπεράσπιση της εθνικής υπόστασης, των εθνικών ελευθεριών και της ιστορίας ενός λαού) είναι το μέσο για την επίτευξη του διεθνισμού.

Εθνικό και διεθνικό συνδέονται με έναν άρρηκτο δεσμό. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό, αλλά αν το εθνικό θα έχει προλεταριακό χαρακτήρα ή μικροαστικό.

Αν δηλαδή η εθνική διάσταση της πάλης θα συνδέεται με τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη διεθνή διάσταση ή θα περιορίζεται στα εθνικά πλαίσια και στις εθνικές ουτοπίες. Η τυπική αντιπαράθεση μας οδηγεί σε ένα από τα παρακάτω δύο πολιτικά σφάλματα:

Πρώτο: Να εγκαταλείψουμε τον τελικό, σοσιαλιστικό, ιστορικό στόχο και το εθνικό από μέσο να το μετατρέψουμε σε υπέρτατο σκοπό, το ίδιο όπως οι ρεφορμιστές αναγάγουν τις μεταρρυθμίσεις σε υπέρτατο σκοπό.

Δεύτερο: Να εγκαταλείψουμε κάθε αγώνα στα εθνικά ζητήματα και στο όνομα ενός αφηρημένου «διεθνισμού» να τα στιγματίζουμε ως «εθνικισμό» κλπ.

Αυτό δηλαδή που κάνουν οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» και οι διεθνιστικές σέχτες. Αυτό όμως θέλει και η Νέα Τάξη, ακριβώς γιατί αυτός ο «διεθνισμός» χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για παθητικότητα, παραίτηση, ακόμα και προσαρμογή στις επιταγές της «Νέας Εποχής».

Αυτός ο «διεθνισμός» είναι ο διεθνισμός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δηλαδή ο κοσμοπολιτισμός που συνίσταται στην εκμηδένιση και πολτοποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού, στην επιβολή μιας «ενιαίας ταυτότητας» και μιας «ενιαίας σκέψης».

Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της «Νέας Εποχής» αυτό ακριβώς κάνουν. Ταυτίζουν τον κοσμοπολιτισμό με το διεθνισμό.

Ο κοσμοπολιτισμός, όμως, ως ιδεολογία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεν αποτελεί μόνο την άρνηση και το μεγαλύτερο εχθρό της εθνικής οντότητας, αλλά και του διεθνισμού, ο οποίος απορρέει από την ανάγκη συμφιλίωσης και αλληλεγγύης των λαών, στη βάση της βουλητικής αυτενέργειας και του σεβασμού της εθνικής ταυτότητας. Ποτέ ο διεθνισμός δεν αρνήθηκε τα εθνικά ζητήματα και την εθνική ταυτότητα.

Αντίθετα, είναι ο ιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός που περιφρονεί τα εθνικά ζητήματα και προκαλεί τους «εθνικούς πολέμους».

Σήμερα η κοσμοπολίτικη «Αριστερά», στο όνομα του αντιεθνικισμού όχι μόνο δεν διακρίνει τον πλανητικό μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά του παρέχει και ισχυρό ιδεολογικό άλλοθι. Γι αυτό είναι καταδικασμένη με αφανισμό…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Με άλλα λόγια, ο διεθνιστικός κομμουνισμός απεβίωσε και τη σκυτάλη παρέλαβε ο κεφαλαιοκρατικός κοσμοπολιτισμός. Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, και τα δυο συστήματα απέβλεπαν στη εγκαθίδρυση του δικού τους ιμπέριουμ, όπως έκαστο το εισηγείτο. Το αν κατέρρευσε ο κομμουνιστικός διεθνισμός, από λάθος εφαρμογή των σοσιαλιστικών προτάσεων, είναι προς διερεύνυση, πέρα βέβαια από το αποσιωπούμενο γεγονός ότι οι συμφωνίες της Γιάλτας είχαν ημερομηνία λήξεως.

Προσωπική γνώμη είναι ότι και τα δυο συστήματα διαπράττουν το ίδιο λάθος και νομίζω, το διαπράττει και ο διαφαινόμενος σοσιαλιστικός διεθνισμός. Που δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμουφλαρισμένη μετονομασία του κοσμοπολιτισμού. Αν υπάρχει πραγματική διάθεση για ανατροπή του σκηνικού, αυτή οφείλει να γίνει από την αναθεώρηση των δομών είτε του ενός (διεθνιστικού) είτε του άλλου (κοσμοπολιτικού) συστήματος.

Η αναγνώριση και παραδοχή του κάθε έθνους οφείλει να μην είναι κενολογία και εύηχη συνθηματολογία. Ο κομμουνιστικός διεθνισμός μπορεί να αναγνώριζε τα έθνη, αλλά όλα εκπορεύοντο από τις οδηγίες του μοσχοβίτικου Πολίτμπιρο. Το ίδιο, φυσικά, συμβαίνει σήμερα με το αμερικανικό ιμπέριουμ.

Που υπάρχει, πότε υπήρξε και πότε έγινε πράξη η ισονομία και η ισοπολιτεία των κρατών; Που υπάρχει, πότε υπήρξε και πότε είδαμε στοιχειώδη δημοκρατικό διάλογο μεταξύ των εθνικών κρατών, για έμπρακτη λύση των πολλών και ποικίλων ζητημάτων; Όλα ρυθμίζοντο, και τώρα καθορίζονται, με βάση τις εντολές και τα συμφέροντα τις κεντρικής εξουσίας του ιμπέριουμ. Που άλλοτε ήταν χωρισμένο στα δυο και τώρα έμεινε μόνο του.
Η έμπρακτη ισονομία και η ισοπολιτεία είναι το ζητούμενο, αν θέλουμε να δούμε έναν διεθνισμό, που θα είναι σε θέση να μας προσελκύσει και δεν θα μας εύρισκε αντίθετους.

[Ροβεσπιέρος]

Αγαπητέ μου φίλε σεβαστές οι απόψεις σου.
Αλλά μάλλον ταυτίζεις το σοσιαλισμό με το σταλινισμό.
Υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία και πολλά κείμενα εδώ μέσα
που αναλύουν το όλο ζήτημα.
Μη σκαλίζεις ζητήματα που δεν γνωρίζεις επαρκώς.
Και μην προκαλείς τα ιδεολογικά μας πιστεύω και τους αγώνες μας...
Αυτά τα λίγα, γιατί δεν είναι ώρα για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Επισκέπτης]

Προς Ροβεσπιέρο ερώτημα,

Ο σταλινισμός αφορούσε σε μια συγκεκριμένη περίοδο της κομμουνιστικής έκφανσης, από τον οποίο ο σοσιαλισμός παρέμενε μόνοστα χαρτιά, ή περιέλαβε και όλους τους διαδόχους; Ο "κρουτσεφισμός" ήταν κι αυτός σταλινισμός; Ο "μπρεζνιεφισμός" ήταν κι αυτός σταλινισμός, που ανετράπη τελικά με την έλευση του "γκορμπατσεφισμού";

Συγγνώμη για την υποβολή των ερωτημάτων και την προφανή, αλλά και παραδεκτή, άγνοια που έχω ως προς τη σύγχυση μεταξύ σοσιαλισμού και σταλινισμού. Θα ακολουθήσω τη συμβουλή σας (δεν ειρωνεύομαι) για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου. Εύχομαι να μην οδηγηθώ στην ανακάλυψη ενός ουτοπικού σοσιαλισμού, που περιμένει να δει τη στιγμή της "εν τοις πράγμασι" εφαρμογής.

[Ροβεσπιέρος]

Αγαπητέ φίλε.
Αν είναι ουτοπία ο Σοσιαλισμός, τότε οφείλεις να μας αποδείξεις εσύ το σύστημα και τον τρόπο που θα φτάσουμε στην «ισονομία και ισοπολιτεία»!!!

Εμείς πιστεύουμε ότι μόνο μέσα από την θεωρία και την πράξη του σοσιαλισμού, δηλαδή, μέσα από την ενεργητική, αγωνιστική και αυτό-οργανωτική πράξη των λαϊκών κινημάτων μπορεί να κατακτηθούν όλα αυτά και όχι με τις ωραίες φράσεις και ηθικές αφαιρέσεις.

Έτσι προχώρησε η Ιστορία και έτσι θα προχωρήσει.

Εκτός και αν η δράση της Ιστορίας είναι μια ΟΥΤΟΠΙΑ.

Τότε ας καθίσουμε στα αυγουλάκια μας και ας περιμένουμε κάποιο πνεύμα να μας σώσει…

Μόνο που αυτό το «πνεύμα» χιλιάδες χρόνια τώρα δεν έχει εμφανιστεί…
Και το θρησκευτικό δόγμα που πιστεύεις και αγωνίζεσαι ΟΥΤΟΠΙΑ έχει παραμείνει: Ακριβώς γιατί μόνο όταν οι ΙΔΕΕΣ γίνουν κτήμα των λαών ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ, μπορεί να εφαρμοστούν...

Εν πάση περιπτώσει έχουμε ξεφύγει από τα θέμα.

Μπορεί να εκθέσεις τους προβληματισμούς σου σε νέα συζήτηση…

Γι’ αυτό που μου ζήτησες σου παραθέτω ένα απόσπασμα από μια συζήτηση μεγάλη για το σταλινισμό, που βρίσκεται ΕΔΩ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2812



ΚΚΕ: στο δρόμο της σεχταριστικής περιχαράκωσης


Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό αποτελούν μια θλιβερή απολογητική του σταλινισμού. Και ταυτόχρονα τη ληξιαρχική πράξη του πολιτικού θανάτου (γιατί ο ιστορικός του θάνατος έχει συντελεστεί) του ΚΚΕ. Γιατί, αν ο σοσιαλισμός είναι ο σταλινισμός, τότε είναι ένα από τα πιο αποτρόπαια καθεστώτα που έζησε η ανθρωπότητα και δεν έχει καμιά ιστορική τύχη…
Το να δικαιώνεις σήμερα το σταλινισμό σημαίνει, ΟΧΙ μόνο ότι δεν έχεις καταλάβει τίποτα σχετικά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και ότι είσαι ιδεολογικά και πολιτικά νεκρός.
Η ηγεσία του ΚΚΕ ποτισμένη μέχρι το μεδούλι με την τυπική σταλινική σκέψη αδυνατεί εντελώς να κατανοήσει τη διαλεκτική της ιστορίας και ιδιαίτερα τούτο: Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί το έσχατο αποτέλέσμα του σταλινικού ολοκληρωτισμού.
Για να ξεφύγει η ηγεσία του ΚΚΕ, από τη διαλεκτική της ιστορίας τεμαχίζει το σταλινικό κύκλωμα. Παίρνει το τεμάχιο του χρουτσοφικού ρεβιονισμού, το αποκόβει από τη μήτρα που το γέννησε, το δαιμονοποιεί και το ανυψώνει σε γενεσιουργό αιτία του εκφυλισμού.!!!
Τη σταλινική αλυσίδα: Χρουτσοφισμός-μπρεσνιεφισμός-Κορμπατσοφισμός- Γελτσινισμός, η ηγεσία του ΚΚΕ την αποσυναρμολογεί σε ξεχωριστούς κρίκους για να διασώσει και να δικαιώσει το αμόνι που σφυρηλάτησε κει ένωσε του κρίκους. Η «σταλινική διαλεκτική» στο απόγειό της. Φυσικά, σε κάθε περίοδο αυτής της αλυσίδας, η εκάστοτε ηγεσία, σφύριζε στους ρυθμούς της…

Τι είναι ο σταλινισμός

Η σύγχυση που έσπειρε παγκοσμίως ο σταλινισμός, στο εργατικό κίνημα, αλλά και στους εχθρούς των λαϊκών κινημάτων, στους οπαδούς, αλλά και στους επικριτές, ανακάτεψε σε τέτοιο βαθμό τις ιδέες, ώστε χρειάζεται το κόσκινο του μαρξισμού για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.
Πολλοί βλέπουν στο σταλινισμό μόνο τις εγκληματικές μεθόδους του. Παραβλέπουν το προνομιούχο κοινωνικό στρώμα και την αντεπαναστατική του πολιτική. Οι εγκληματικές μέθοδοι και πράξεις ήταν το οργανωτικό περίβλημα της σταλινικής πολιτικής και όχι το αίτιο.
Η λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» επί Χρουτσώφ ήταν η απόπειρα του γραφειοκρατικού, προνομιούχου στρώματος της Σοβιετικής Ένωσης να διασωθεί, καυτηριάζοντας κάποιο μικρό μέρος των σταλινικών εγκλημάτων.
Γι αυτό η «αποσταλινοποίηση» εφεύρε την «προσωπολατρία» και μετατόπισε το όλο ζήτημα του σταλινισμού σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες. Κτυπούσε την «ψυχολογία» του Στάλιν για να διασώσει το σταλινισμό: Την κάστα του γραφειοκρατικού τέρατος και την πολιτική αυτής της κάστας.
Τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, όμως, και τέτοιο ήταν ο σταλινισμός δεν ερμηνεύονται με την ψυχανάλυση ή την «προσωπολατρία», αλλά με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους.
Ήδη, ο Λένιν πριν από το θάνατό του είχε εντοπίσει το φαινόμενο της γραφειοκρατικής γάγγραινας και είχε εξαπολύσει επίθεση εναντίον του πολιτικού εκφραστή της, του Στάλιν. Και πρώτα από όλα ο Λένιν δεν κατάγγειλε μόνο τις γραφειοκρατικές, δικτατορικές μεθόδους του Στάλιν. Στην περίφημη «Διαθήκη» του, γίνεται στον πρόλογο, η εξής σημαντική παρατήρηση:
Η κυριαρχία του προλεταριάτου βασίζεται πάνω στη συνεργασία δύο τάξεων, του προλεταριάτου με την αγροτιά. Αυτό δημιουργεί ένα ολόκληρο περιβάλλον για την ανάπτυξη της γραφειοκρατίας. Η γραφειοκρατία στην περίοδο του εκφυλισμού της, στο μέσον ενός συνεχώς αναπαραγόμενου καπιταλισμού, αντιπροσωπεύει την πίεση ξένων προς το προλεταριάτο τάξεων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος η γραφειοκρατία τείνει όλο και περισσότερο να καταπίνει, να καταπιέζει τον προλεταριακό πυρήνα του κόμματος και της χώρας. Δείχνει όλο και μεγαλύτερη περιφρόνηση γι’ αυτόν και μια αύξουσα τάση να σε εχθρικές τάξεις.
Ο Στάλιν ήταν απλώς η προσωποποίηση αυτής της τάσης.
Αν μελετήσουμε προσεκτικά τη «Διαθήκη», σε σχέση με όλα τα άρθρα και τις μελέτες που έγραψε ο Λένιν πριν από το θάνατό του, γίνεται αμέσως φανερή η πολιτική και ταξική σύνδεση του γραφειοκρατικού εκφυλισμού με τα πρόσωπα που εξέφραζαν τη γραφειοκρατία.
Αν εξετάσουμε τα εγκλήματα χωριστά από τη γραφειοκρατία ως κοινωνικό φαινόμενο, δεν μένει παρά η βιαιότητα, η εγκληματική θηριωδία και ο σαδισμός του Στάλιν: δηλαδή ζητήματα που αναλύει η ψυχολογία.
Πάνω σε αυτά τα ζητήματα ψυχολογίας στηρίχθηκε η «αποσταλινοποίηση». Ζητήματα που καυτηρίαζαν τον «κακό» Στάλιν, αλλά δεν αναιρούσαν στο ελάχιστο τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και τα προνόμια αυτής της κάστας.
Ο Σταλινισμός, συνεπώς, είναι ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός της Σοβιετικής Ένωσης και όχι τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Στάλιν. Δίχως να κατανοήσουμε αυτό σοβιετικό γραφειοκρατικό φαινόμενο, στις κοινωνικές και πολιτικές του διαστάσεις, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το τι είναι σταλινισμός και το γιατί οδηγήθηκε η Σοβιετική Ένωση σε κατάρρευση. Δεν μπορούμε ακόμα να κατανοήσουμε και το βαθμό εκφυλισμού των κομμουνιστικών κομμάτων.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι εντελώς ανίκανη να τα κατανοήσει όλα αυτά. Ακριβώς γιατί πρέπει να αυτοαναιρεθεί και αυτοκαταργηθεί. Έτσι το μόνο που της απομένει είναι να τα δικαιώσει, περιχαρακώνοντας τον σταλινισμό της. Ο σεχταρισμός είναι και αυτός ένας τρόπος διάσωσης, μπροστά στις κοινωνικές θύελλες που έρχονται. Διάσωση με ημερομηνία λήξεως…







_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Προς Ροβεσπιέρο,

Ευχαριστώ για την απάντηση και ζητώ συγγνώμη, αν η προηγούμενη ανάρτηση στο (στα) ερώτημα που έθεσα υπεγράφετο ως "επισκέπτης".

ΚΧ