Ο βαθμός μηδέν της πολιτικής

[Παλαίμαχος]

Ο βαθμός μηδέν της πολιτικής


ΚΑΘΕ εποχή δημιουργεί τα ιδεώδη της κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Ο κόσμος σήμερα είναι άχρωμος: Η σκέψη τον κουράζει, τα δυνατά πάθη τον αγανακτούν, περιφρονεί τον αγώνα και θεωρεί το συναίσθημα άχρηστη πολυτέλεια. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο όπου η μίμηση, η ελαφρότητα, η απεραντολογία του αγορασμένου δικηγόρου και η φαυλοηλιθιότητα αποτελούν το «ιδεώδες»…
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ σκηνή έχει γεμίσει από ανθρώπους των παρασκηνίων. Οι κομπάρσοι έχουν γίνει πρωταγωνιστές. Τα σύνορα μεταξύ σοβαρού και γελοίου έχουν καταργηθεί. Ζούμε την ομοιομορφία της ισοπέδωσης. Αν παρατηρήσει κανείς όλο αυτό το «θίασο των υπερφυσικών μπεμπέδων» που παίζουνε στο θέατρο της πολιτικής θα τον πιάσει μαύρη απελπισία μαζί με εμετική αηδία. Ίσως σε αυτή την κατάσταση της απελπισμένης αηδίας θέλουν να μας οδηγήσουν οι σκηνοθέτες της αυτοκρατορικής Νέας Τάξης. Τις απελπισμένες και αηδιασμένες αγέλες τις κυβερνούν εύκολα και τις κατευθύνουν εκεί που θέλουν…
Γι’ αυτό βλέπουμε όλα τα πολιτικά και δημοσιογραφικά σκύβαλα, τους θαμώνες των «σαλονιών της ανίας» και τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κλόουν να λεηλατούν την επικαιρότητα. Το τίποτα, το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό τίποτα μας καταδυναστεύει. Αυτή η πασαρέλα του ΤΙΠΟΤΑ ροκανίζει καθημερινά κάθε έννοια πολιτικής, θρέφει εφιαλτικά στρατιές ανθρώπων χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις και παρέχει σε αυτή την «ανθρώπινη άμμο» που δημιουργεί, στην εξαθλιωμένη εκλογική κινούμενη άμμο, την ψευδαίσθηση της πολιτικής δύναμης. Και είναι αυτή η εξαθλιωμένη κινούμενη «εκλογική άμμος» που βγάζει ή κατεβάζει κυβερνήσεις…
Οι «νταβάδες» της ζωής μας και τα μίσθαρνα όργανά τους πάνω σε αυτή την κοινωνική, πολιτική και ηθική αθλιότητα που δημιουργούν και διευρύνουν πατάνε για να ελέγξουν την κοινωνία και τους λαούς…



ΜΟΝΟ ένα κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς που βρίσκεται στο σκοτάδι της ιστορίας αναδεικνύει ως πολιτικές αξίες τις πολιτικές ασημαντότητες, τους κλόουν και κυρίως την πνευματική και ηθική κατάπτωση. Το πολιτικά και ηθικά ασήμαντο γίνεται σημαντικό μόνο όταν η κοινωνική πραγματικότητα έχει ξεθωριάσει, οι ιδέες έχουν εξανεμιστεί και η πολιτική έχει μυθοποιηθεί, έχει δηλαδή μεταλλαχτεί από σχέση αλήθειας σε σχέση εμπορικής χρήσης.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ηθικά ασήμαντο γίνεται σημαντικό όταν αδειάζει το πραγματικό, αφυδατώνεται η ιστορία, εξατμίζονται οι ιδέες, αιμορραγεί και εξανεμίζεται η πολιτική και η ηθική.. Όταν δηλαδή στη θέση της πολιτικής και της ηθικής υπάρχει μια αισθητή απουσία. Ένα κενό, εκτροφείο πολιτικών αγυρτών και αμοραλιστών…
ΔΕΝ είναι λοιπόν παράξενο που προβάλλονται σήμερα, με τέτοια προκλητική αναίδεια, όλες οι ασημαντότητες και οι αδίστακτοι αμοραλιστές. Όταν μας καταδυναστεύουν οι πολιτικές ασημαντότητες, τα πυγμαία ηθικά αναστήματα και η ταχυδακτυλουργία των μύθων (ο μύθος πάντα είναι ένας από-πολιτικοποιημένος λόγος), τότε όλη η πολιτική ζωή μας θα περιστρέφεται γύρω από την ναρκωτική παραπολιτική φιλολογία και τους απατεώνες του υπνωτισμού.
Όλοι οι κάλπικοι παράδες, οι πολιτικοί τυχοδιώκτες και οι ταχυδακτυλουργοί του τηλεθεάματος έχουν στήσει σήμερα ένα εκλογικό σήριαλ γύρω από τα σκάνδαλα, τις προανακριτικές, τα «δικαστικά πραξικοπήματα», τους «χρησμούς» των κλόουν, τα «εσωτερικά» κομματικά μαχαιρώματα, την «κούραση Καραμανλκή» και λοιπά. Έτσι με όλα αυτά τα διαφημιστικά παραπολιτικά τρικ, με τα τεχνάσματα των τελετουργικών φωτισμών και χρωμάτων ισοπεδώνουν και αναστρέφουν την πραγματικότητα, την αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο, αφαιρούν από την πολιτική κάθε χρώμα και κάθε πνοή, εξανεμίζουν κυριολεκτικά την ουσία των ιδεών και εννοιών.
Τόσα σοβαρά και επείγοντα προβλήματα υπάρχουν (οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά ) και δεν ακούς ούτε μια άποψη, ούτε μια πρόταση, ούτε μια νότα πολιτική. Οι πάντες ασχολούνται με τον παραπολιτικό ερεθισμό των «ενστίκτων», με τη βιομηχανία των πλαστικοποιημένων συσκευασιών της σαπίλας τους. Όλοι και κυρίως η Αντιπολίτευση (!) επιχειρούν μανισμένα να πουλήσουν το σάπιο τους παλιό εμπόρευμα με νέα συσκευασία και ετικέτα.
Γιατί είναι πρόκληση να μιλάει π.χ. το ΠΑΣΟΚ για «σωτηρία», όταν αποτελεί αντίγραφο, της οικονομικής δουλείας και απληστίας της νεοταξικής θηριωδίας, αν όχι χειρότερο από τη Ν.Δ., αλλά οπωσδήποτε το ίδιο.
Είναι πρόκληση να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική και ηθική «ανάταση» και για «λύσεις» προοδευτικές, όταν πλασάρει με τη μεγαλύτερη θηριωδία όλα τα ιδεολογήματα και τις πρακτικές του νεοταξικού εφιάλτη.
Είναι σκανδαλώδης πρόκληση να μιλάει ο Καρατζαφέρης και να περιφέρεται σε όλα τα κανάλια σαν «προφήτης» και «ρυθμιστικός» παράγοντας, όταν στο πρόσωπό του η πολιτική εκφράζεται στο πιο ελεεινό της αποτύπωμα. Εδώ πλέον έχουμε την πλήρη εικόνα της γελοιοποίησης της πολιτικής και ηθικής: Την «ποίηση» της ισοπέδωσης, της ολοκληρωτικής νεοταξικής απάτης…


ΟΤΑΝ η πολιτική γίνεται εικόνα γελοιοποιείται. Γιατί η εικόνα δεν είναι πολιτική, είναι η από-πολιτικοποίηση και προσωπικός προσηλυτισμός, ο αποχρωματισμός της σκέψης και η συρρίκνωση της συνείδησης. Η ιδεολογία της εικόνας είναι η διαφημιστική φιλοσοφία του χρήματος και όχι οι κοινωνικές ορίζουσες των ιδεών.
Τα κόμματα σήμερα δεν παράγουν ιδέες. Αγοροπωλησία ιδεών κάνουν, υποκαθιστώντας την πολιτική με την κατανάλωση εικόνων. Με την κατανάλωση των εικόνων της «ελεύθερης αγοράς»: Μια επιλογή δηλαδή ακραίας και αγοραίας νεοταξικής ισοπέδωσης.
Τα κόμματα έχουν αποκοπεί παντελώς από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τα βασικά προβλήματα της εποχής μας. Έχουν μετατραπεί σε ένα εμπορικό παιχνίδι διαφημιστικών λέξεων και τελετουργικού θεάματος. Με δυο λόγια, έχουν κοινωνικά και ιδεολογικά απονευρωθεί και αποχρωματιστεί…
Τα κόμματα αποτυπώνουν το μακάβριο ιδεώδες της Νέας Εποχής: Την ολοκληρωτική υποταγή της πολιτικής στους νόμους της αγοράς. Αποτυπώνουν τη διαστροφή που έχει υποστεί και αυτή η αστική δημοκρατία, δηλαδή η έμμεση, «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία. Σηματοδοτούν το βαθμό μηδέν της πολιτικής: Τη δυναστεία του τελετουργικού θεάματος.
Γι’ αυτό επιχειρούν με παραπολιτικά τεχνάσματα να μας ξεγελάσουν. Και σε αυτό το θέατρο της απάτης οι χειρότεροι είναι αυτοί που ενώ ρήμαξαν τα πάντα και λέρωσαν κάθε ιδέα και αξία διεκδικούν το «δικαίωμα» να το επαναλάβουν…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

ΑΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ:
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5051910&publDate=24/4/2009


Δικομματίλα
Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πριν από ακριβώς 20 χρόνια το πολιτικό τους σύστημα, με τον ένα «κόρακα» να κλείνει το μάτι στον άλλον «κόρακα», επέλεξε να λύσει τις εσωτερικές του αντιθέσεις καταβυθίζοντας τη χώρα στον απόπατο των «πάμπερς» του Κοσκωτά.
Κατάντια, ξετσιπωσιά και κατρακύλα...

Το 1993, οι ίδιοι πρωταγωνιστές, διευθέτησαν τις υποθέσεις τους καθιστώντας κεντρικό ζήτημα του δημόσιου βίου τους «λογαριασμούς του Παντσαβόλτα» και τις «υποκλοπές του Μαυρίκη».
Ψέμα, κοροϊδία και σαπίλα...

Το 1996 η αναμέτρηση του «φωτός» με το «σκότος» κατέληξε σε νέες κάλπες, αφού πρώτα οι εκπρόσωποί τους
είχαν επιδοθεί σε αβρότητες γύρω από τα χρηστά ήθη που ακολουθήθηκαν στις χορηγήσεις αδειών λειτουργίας καζίνο στους ενδιαφερόμενους «επενδυτές».
Θράσος, κιτρινίλα και υποκρισία...

Το 2000, μας πήγαν στις εκλογές με τις «φούσκες» της Σοφοκλέους και με τα λαμόγια να πίνουν στην υγειά των ξεπουπουλιασμένων του χρηματιστηρίου.
Ρεμούλα, παρακμή και παρασιτισμός...

Στις εκλογές του 2004, οι «σωτήρες του Εθνους» έπαιξαν τα ρέστα τους στα περί το «Πόρτο Καρράς», στα περί το C4i και στα περί τους TOR-M1 θρυλούμενα, στα κηρύγματα περί «εθνικών εργολάβων» και «εθνικών προμηθευτών», στις «μονομαχίες» για το ποιος είναι ο φίλος των «μονοπύθμενων» και ποιος ο εκλεκτός των «διπύθμενων» συμφερόντων.
Διαφθορά, διαπλοκή και ευτέλεια...

Το 2007 το «ρεπερτόριο» εμπλουτίστηκε με «κουμπάρους» και (ξανά) με υποκλοπές, με δομημένα ομόλογα και με «καρτέλ», έως ότου ήρθαν οι φωτιές και τα έκαναν όλα στάχτη και μπούρμπερη.
Αγυρτεία, δυσωδία και διαφθορά...

Ετσι πορευτήκαμε τις τελευταίες δύο (τουλάχιστον) δεκαετίες. Με τα «κότερα» του ενός και με τους «Πανάγους» του άλλου. Με συμψηφισμούς, με κουκουλώματα, με παραγραφές, με μπόχα που πάνω της προστέθηκε όλο και περισσότερη μπόχα.

Φτάσαμε πλέον στο σωτήριο 2009. Και πράγματι τα «κατάφεραν»! Το «νέφος» με το οποίο έχουν καταπλακώσει τον τόπο οι «γαλάζιοι» και οι «πράσινοι» έχει πια κατακάτσει παντού! Ο «μπαξές» διαθέτει τα πάντα: Και Παυλίδη, και Βατοπέδι, και «Ζήμενς», και (ξανά) χρηματιστήριο, και (ξανά) C4i, και «Γερμανός» και «Πάτριοτ» και κάθε λογής σκάνδαλο.
Σκάνδαλα που τα θυμούνται προεκλογικά, αλλά μετεκλογικά «πάνε γι' άλλα»! Σκάνδαλα που όχι μόνο τα διαπράττουν αλλά μετά τα ενσωματώνουν κιόλας στην ψηφοθηρική τους προπαγάνδα! Σκάνδαλα που τα υποβιβάζουν και τα υποβαθμίζουν στο επίπεδο της αποπροσανατολιστικής σκανδαλολογίας ώστε να μένουν στο απυρόβλητο οι αιτίες που τα γεννούν και να διατηρούνται στον αφρό οι πολιτικές και οι πολιτικοί που τα εκτρέφουν.
Σήψη, εξαχρείωση και εκφυλισμός...
Με μια λέξη: Δικομματισμός.

[Ροβεσπιέρος]

Αυτή την είδηση την τοποθετούμε εδώ

α). Αν είναι μέσα στα γνωστά παιχνίδια του press-gr δείχνει τα μέσα που χρησιμοποιούνται από το εκσυγχρονιστικό παρακράτος.

β).Αν είναι αληθινή δείχνει την ώρα μηδέν της πολιτικής. Δείχνει ότι τα κόμματα και οι ηγέτες τους είναι άβουλα πιόνια των νεοταξικών μηχανισμών.

Γι’ αυτό ακριβώς δεν αποκλείουμε να ευσταθεί.

Και δεν είναι ότι «κουράστηκε» ο Καραμανλής. Απλώς υποτάχθηκε πλήρως, μέσα από τις αυταπάτες του: Τους συμβιβασμούς και τις διαπραγματεύσεις με αυτούς που θέλανε να τον γκρεμίσουν από την πρώτη στιγμή.



http://paideia-gr.blogspot.com/2009/04/blog-post_9761.html


Ποια Γιαννάκου και πράσινα άλογα (πράσσειν άλογα);

Το press-gr ή πάει να μας τρελάνει ή τα παίρνει χοντρά! Δεν εξηγείται αλλιώς η ανάρτησή του πως ο Καραμανλής αποφάσισε να θέσει επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου την πρώην υπουργό Παιδείας και αποκλειστική υπεύθυνο για το βιβλίο Ρεπούση, Μαριέττα Γιαννάκου. Αρχικά, νομίζεις πως πρόκειται για μία από τις γνωστές "μαντεψιές" που κατά καιρούς αμολάει το press-gr, αλλά όταν στο τέλος διαβάζεις πως ο Καραμανλής το αποφάσισε αυτό επειδή η Γιαννάκου εκπροσωπεί μεγάλο μέρος των Νεοδημοκρατών, μετά το πρώτο μειδίαμα σκέφτεσαι πως μάλλον για κατευθυνόμενο δημοσίευμα πρόκειται, που στόχο έχει να προκαταβάλει τον Καραμανλή.

Αλλά βέβαια είναι ποτέ δυνατόν ο Καραμανλής να αυτοκτονήσει; Εκτός αν κουράστηκε πια τόσο πολύ, αποφάσισε να αποχωρήσει και θέλει να παραδώσει...
"καμένη γη". Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η επάνοδος της Γιαννάκου ως υποψήφιας με τη Νέα Δημοκρατία. Της μοναδικής εν ενεργεία υπουργού, που ενώ το κόμμα της ξανακέρδισε εκλογές, απέτυχε η ίδια να εκλεγεί!!! Με τόση κομματική πελατεία! Η επιστροφή της είναι προφανές πως θα ενισχύσει το ΛΑΟΣ και θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα Καραμανλή. Είπαμε, εκτός και αν ο πρωθυπουργός κουράστηκε τόσο πολύ, που αποφάσισε να παραιτηθεί καταστρέφοντας παράλληλα τη ΝΔ. Για κάτι τέτοιο η Γιαννάκου είναι ο ιδανικός άνθρωπος!


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Ένα από τα χαρακτηριστικά του «βαθμού μηδέν της πολιτικής» είναι ο αντικομμουνισμός, με τις ποικίλες μορφές και ταχυδακτυλουργίες του. Δεν εννοούμε φυσικά την τεκμηριωμένη ιστορική, ιδεολογική και πολιτική κριτική, αλλά τις αφοριστικές υστερίες που πατώντας πάνω σε σφάλματα ή «εγκλήματα» του σταλινισμού αφορίζουν το σοσιαλισμό και το μαρξισμό.
Ένα αρκετά καλό άρθρο είναι το παρακάτω του Νίκου Μπογιόπουλου.

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5054612&publDate=25/4/2009


Αντικομμουνισμός (3)
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Οποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του ταξικής ανάλυσης, δικαιούται να βρίσκεται σε σχέση αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ. Δικαίωμα και υποχρέωση την οποία, βεβαίως, αντιστοίχως έχει και το ΚΚΕ απέναντι στους φορείς και τα κόμματα τα οποία εκπροσωπούν αντίπαλα ταξικά συμφέροντα.
*
Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική. Αλλά ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος, είναι η τακτική της συκοφαντίας, είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης, είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων.
***
Εντέλει, ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα, δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο, δε βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων.
Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει - και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει - την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση. Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επισείεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή, δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
*
Στην Ελλάδα, για να περιοριστούμε στο τελευταίο διάστημα, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Οι φορείς του μετέρχονται διαφόρων μέσων και τακτικών:
Από συκοφαντίες (για παράδειγμα, η λάσπη κατά του ΚΚΕ εκ μέρους του ΛΑ.Ο.Σ., στελεχών του ΠΑΣΟΚ και μερίδας του Τύπου ότι «ενέχεται» στο σκάνδαλο «Γερμανός»),
μέχρι απειλές και υποδείξεις προς τους κομμουνιστές να προβούν σε «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» (για παράδειγμα τα λεγόμενα Πάγκαλου ότι το ΚΚΕ κινείται «στα όρια της νομιμότητας» και τα άρθρα του Πρετεντέρη περί τού αν το ΚΚΕ αναγνωρίζει τον περιορισμό στην πολιτική του δραστηριότητα που ορίζει το Σύνταγμα).
*
Παρεμπιπτόντως, ας ενημερώσει κάποιος το «Βήμα» και τον αρθρογράφο του που πασχίζει να μάθει αν το ΚΚΕ συμφωνεί με το αστικό Σύνταγμα της Ελλάδας
(για το οποίο οι τάχα μου υπέρμαχοί του καλό είναι να μας πουν πότε υπερασπίστηκαν τις τυπικές διατάξεις του περί δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, Υγείας, εργασίας για όλους κ.λπ., όταν αυτές κουρελιάζονται συνεχώς και αδιαλείπτως)
ότι το ΚΚΕ, δημόσια, ανοιχτά και ως δικαιούται, έχει καταψηφίσει όλες τις «θεωρήσεις» και όλες τις αναθεωρήσεις του Συντάγματος, αρχής γενομένης από το 1975 όπου ο Καραμανλής επανέφερε το Σύνταγμα του '52, με το οποίο οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...
Επίσης, οι ίδιοι, που νιώθουν αλλεργία με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» - προφανώς γιατί ως πολιτική προπαγάνδα συμπυκνώνει καίρια και εύληπτα για τις λαϊκές μάζες την αντίθεση των κομμουνιστών με το σύστημα όπου «νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη» - καλό είναι να μας πουν:
Εφόσον η πλειοψηφία του λαού αποφασίσει ότι η πολιτική που εξυπηρετεί και προασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων πρέπει να καταργηθεί και να ανατραπεί, όπως παλεύει το ΚΚΕ, τι θα κάνουν; Θα σεβαστούν την επιθυμία του λαού; Τι πιο δημοκρατικό από την πλειοψηφία του λαού. Συμφωνούν;...
***
Ας επιστρέψουμε στον πυρήνα του αντικομμουνισμού, που τελευταία προωθείται και μέσω της «σταλινο-παραφιλολογίας», που όπως νομίζουν οι φορείς της λειτουργεί σαν υπόμνηση του «εγκληματογόνου» της φύσης του ΚΚΕ.
*
Ειδικώς αυτό, λοιπόν, το «εγκληματογόνο», είναι που χρειάζεται να έχει και την ...ιστορική του τεκμηρίωση. Την οποία ανέλαβε ο ...Πάγκαλος, που εμφανίστηκε για να πει ανάμεσα στα άλλα «ευγενικά» (όπως για τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που είναι «μειωμένης πολιτικής αντίληψης και αισθητικού επιπέδου»), ότι αν κέρδιζε το ΚΚΕ στον Εμφύλιο τότε θα εκτελούσε τους «αντιφρονούντες», τα μισά από τα ίδια τα στελέχη του και ίσως και τις γάτες από την Ελασσόνα και πάνω...
*
Οπως αποδείχτηκε από την απαντητική επιστολή του Γιώργου Παπανδρέου προς την Αλέκα Παπαρήγα, αυτός ο εμετικός και πρωτόγονος αντικομμουνισμός της εποχής των κονσερβοκουτιών, δεν αφορά σε ένα πρόσωπο, αλλά αποτελεί επιλογή της ίδιας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ως κόμματος.
*
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επιλέγοντας για τους μικροκομματικούς σκοπούς της τον αντικομμουνισμό ως εργαλείο της αντιπαράθεσής της με το ΚΚΕ, καθιστά τα πράγματα, όντως, επικίνδυνα.
Τι είπε ο κ. Παπανδρέου, αναγορεύοντας τον χυδαίο αντικομμουνισμό του Πάγκαλου σε «ιστορική ερμηνεία» (!) εκ μέρους όλου του ΠΑΣΟΚ: Οτι «κανείς δεν μονοπωλεί την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων», ως εκ τούτου ο καθένας μπορεί να έχει όποια «ερμηνεία» θέλει, ο καθένας μπορεί να διακινεί όποια «αλήθεια» θέλει, εν ολίγοις ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει!
Μόνο που εδώ μιλάμε για Ιστορία. Και είναι άλλο πράγμα η Ιστορία, κι άλλο πράγμα το τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ένας ή ο άλλος. Και στην Ιστορία (ίσως πράγματι να μην το έχει αντιληφθεί ο κ. Παπανδρέου μέσα στον ...αντιμονοπωλιακό του οίστρο) υπάρχει «μονοπώλιο», υπάρχει δηλαδή τρόπος αντικειμενικός και αμερόληπτος για να κρίνεις και να τοποθετηθείς: Είναι το «μονοπώλιο» της Επιστήμης, με την έννοια των ντοκουμέντων, των στοιχείων, των μαρτυριών, των αποδείξεων.
***
Τα ντοκουμέντα υπάρχουν. Και λένε, όπως τα κατέγραψε ο ίδιος ο ΟΗΕ, ότι στον ένα χρόνο από τη Βάρκιζα, ήταν οι νικητές του κατοπινού Εμφυλίου που είχαν προβεί σε συλλήψεις 85.000 πολιτών, σε 2.289 δολοφονίες αντρών και γυναικών, σε χιλιάδες βασανισμούς, λεηλασίες, βιασμούς και καταστροφές ενάντια στη ζωή και την περιουσία των κομμουνιστών, αριστερών, δημοκρατών και προοδευτικών ανθρώπων της Ελλάδας.
*
Επομένως, ποιος έχει δίκιο κατά τον κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ; Τα ντοκουμέντα ή αυτά που έλεγαν οι ταγματασφαλίτες ότι, δηλαδή, καλά κάνανε και σκότωναν τους κομμουνιστές γιατί το ΚΚΕ ήταν «αντεθνικό» και «ξενοκίνητο», ή ότι καλά κάνανε οι γερμανοτσολιάδες που μετά πήγανε με τους Αγγλους μετά με τους Αμερικάνους, γιατί στο ΕΑΜ ήταν «ΕΑΜοβούλγαροι» και οι Κουκουέδες ήταν «κατάσκοποι»;
*
Ποιος έχει δίκιο; Αυτός που λέει ότι οι κομμουνιστές, αν κέρδιζαν, θα σκότωναν ή τα ντοκουμέντα που λένε ότι αυτοί που τελικά κέρδισαν ήταν οι δολοφόνοι, που έστησαν 15.000 έκτακτα στρατοδικεία, που έριξαν στα μπουντρούμια πάνω από 60.000 ανθρώπους, που μόνο στη Μακρόνησο έστειλαν για «αναμόρφωση» 100.000 κομμουνιστές, αριστερούς και δημοκράτες;
*
Αν, λοιπόν, ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, τότε «δικαίωμά του» και του Χίτλερ που έλεγε ότι οι Εβραίοι ήταν η καταστροφή του κόσμου...
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Ούτε ο Πάγκαλος, ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Οι αντικομμουνιστές το ξέρουν, αλλά είναι τέτοιος ο πολιτικός καιροσκοπισμός τους που δεν έχουν αναστολή να τον χρησιμοποιήσουν ακόμα κι όταν στρέφεται εναντίον τους.
*
Εν κατακλείδι: Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.
Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.



ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

18/4/2009
-- Οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης είναι αυτοί που σκίζουν τα σκοτάδια

15/4/2009
-- Αντικομμουνιστική επίθεση: Η ουσία και οι στόχοι της

15/7/2007
-- «Μπούμερανγκ» η λάσπη τους κατά του ΚΚΕ

13/7/2007
-- Πράσινη λάσπη με ... «ροζ» πιτσίλες

16/6/2004
-- Ο αντικομμουνισμός του ΠΑΣΟΚ

[Κλασσικοπερίπτωσις]

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΗΧΟΡΥΠΑΝΤΕΣ ΤΩΝ ΤΗΛΕΠΑΡΑΘΥΡΩΝ

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν πλησιάζουν εκλογές, οι κομματικές θέσεις και τα επιχειρήματα που θα ΄πρεπε να αποτελούν τα συστατικά στοιχεία ενός ευπρεπούς πολιτικού διαλόγου έστω και έντονου, μετασχηματίζονται στις τηλεοπτικές αρένες σε άναρθρες κραυγές και ξέπνεους φωνητικούς πνιγμούς αγοραίου διαγκωνισμού εμπόρων αέρος κοπανιστού.
Ο δύστυχος Έλληνας πολίτης ,τραγικό θύμα αυτής κομματικής και ψυχολογικής διαστροφής ,εκπαιδεύτηκε να έλκεται απο τις κραυγές ολιγόψυχων φωνασκούντων πωλητών πολιτικής υποκουλτούρας.
Γιατί θα πρέπει προς χάριν της προσέλκυσης της προσοχής ,να εκπαιδεύεται ο τηλεθεατής-θύμα σε μια τέτοιας μορφής φωνητική βία και λεκτικό φασισμό; Mα έτσι δεν είναι δυνατόν να εκπληρωθούν ούτε κατ΄ελάχιστον ακόμα και οι προσχηματικές προδιαγραφές της αστικής δημοκρατίας για μία "καθώς πρέπει" πολιτική προεκλογική αντιμαχία μεταξύ των κομμάτων.Αυτο το σκηνικό της πολιτικής ζούγκλας απονευρώνει πολιτικά τον ψηφοφόρο και τον αναγκάζει να ακολουθήσει την καθοδική πορεία προς την χουλιγκανική προσέγγιση της καθημερινότητας των κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων.Να πως κατασκευάζεται ένας μόνιμα οργισμένος αλλά άνευρος και άφρων πολίτης που θα ψηφίζει όποιον γκαρίζει καλύτερα τα χοντροκομμένα και ευκολοχώνευτα κομματικά τσιτάτα.
Δεν είμαστε απο αυτούς που θά ήθελαν να ακούν έναν πολιτικό έτοιμο να κοιμηθεί ,αντιθέτως πιστεύουμε ότι ο προφορικός λόγος πρεπει να χρωματίζεται απο τα συναισθήματα του ομιλούντος, ώστε να φτάνει σε μας μια καλοζωγραφισμένη παρουσίαση των πολιτικών σκέψεων του ρήτορα. Δεν είναι οι προσομοιώσεις σκυλοκαυγάδων και οι χυδαίοι διαγκωνισμοί τα στοιχεία εκείνα που θα προωθήσουν την πολιτική αντιπαράθεση στο επίπεδο μιας καθαρής δημοκρατικής διαλεκτικής, αλλά αυτά που στο τέλος θα αφήσουν την εικόνα μιας κακοσχεδιασμένης μουτζούρας.
Δυστυχώς τα δείγματα αυτού του νέου πολιτικού ύφους πληθαίνουν και μας αναγκάζουν να υιοθετήσουμε την παλιά ελληνική παροιμία που λεει ότι "Ο μπακάλης ότι έχει στο ράφι του πουλάει"

[ΘΑΛΕΙΑ]

Εδώ βρισκόμαστε κάτω του μηδενός!!!
ΟΤΑΝ οι ληστές της υφηλίου και η αναίδεια σε παράκρουση μιλάνε για ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!!!!


http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5058366&publDate=29/4/2009


Σοσια-ληστές!

Γραφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

Και τώρα παρακαλούμε την προσοχή σας. Διατηρούμε τη μορφή του κειμένου, όπως αυτό διανεμήθηκε στους δημοσιογράφους, παίρνουμε βαθιά ανάσα και πάμε:
*
«Αγαπητοί σύντροφοι θα νικήσουμε.
Οι Σοσιαλιστές της Ευρώπης θα νικήσουν
Στις 7 Ιούνη, θα νικήσουμε
Στις 8, η Ευρώπη δεν θα είναι πια η ίδια.
Οι λαοί της θα στρίψουν το τιμόνι αριστερά:
Αλλαγή στην Ευρώπη τώρα.
Γιατί την χρειάζονται οι κοινωνίες μας.
Για μια Ευρώπη κοινωνική, για μια δίκαιη κοινωνία.
Θα νικήσουμε και όλοι μαζί θα χτίσουμε μια Ευρώπη σοσιαλιστική,
μια Ευρώπη πολιτική, οικονομική και κοινωνική»!
*
Τούτο που διαβάσατε είναι το προοίμιο, η εισαγωγή της ομιλίας που έκανε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου απευθυνόμενος την περασμένη Παρασκευή, ως πρόεδρος της «σοσιαλιστικής διεθνούς», στους Ευρωπαίους «σοσιαλιστές» που συναντήθηκαν στην Τουλούζη.
Το ενδιαφέρον, δε, της υπόθεσης δεν είναι τι είπε ο κ. Παπανδρέου. Είναι το σε ποιους τα είπε. Για να ξέρετε, λοιπόν, οι «σοσιαλιστές» που αφού «νικήσουν» στις ευρωεκλογές, από την επόμενη κιόλας μέρα, στις 8 του Ιούνη, «θα χτίσουν μια Ευρώπη σοσιαλιστική» (!), είναι:
· Το κόμμα του Μπράουν και του Μπλερ, οι Εργατικοί της Βρετανίας, που - εκτός όλων των υπολοίπων που έχουν κάνει - ψήφισαν και τη διά νόμου επιβολή της μείωσης των ημερών εργασίας με αντίστοιχη μείωση μισθού των εργαζομένων, την ώρα που μοιράζουν δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων στις τράπεζες.
· Το κόμμα του Θαπατέρο στην Ισπανία, ο οποίος τα κατάφερε περίφημα, όπως δείχνουν τα ποσοστά της ανεργίας που έχουν εκτιναχτεί στην Ισπανία στο 17%.
· Το κόμμα των Γάλλων σοσιαλιστών και της Σεγκολέν, η οποία κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία ζητούσε την ίδρυση «στρατοπέδων σωφρονισμού» των νέων.
· Το κόμμα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι εδώ και μερικά χρόνια συγκυβερνούν με την Μέρκελ στη Γερμανία και ανάμεσα στα άλλα ανέβασαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων στα 67 χρόνια.
*
Αυτοί ήταν το ακροατήριο του κ. Παπανδρέου. Αυτοί, δηλαδή, που θα «χτίσουν» τη «σοσιαλιστική» Ευρώπη...

[siz
e=12][/size]