Ο «ψυχωτικός κύκλος» των επαρμένων

[ΔΑΦΝΗ]

Ο «ψυχωτικός κύκλος» των επαρμένων


Στο XIV κεφάλαιο του δεύτερου μέρους του «Δον Κιχώτη», ο Ιππότης των Καθρεφτών υποστηρίζει ότι νίκησε τον Δον Κιχώτη:
«Και τον έκαμα να ομολογήσει ότι είναι πιο όμορφη η Κασιλδέα μου από τη Δουλτσινέα του. Και με αυτή και μόνο τη νίκη μου είναι σαν να έχω κερδίσει όλους του ιππότες του κόσμου, γιατί αυτός ο Δον Κιχώτης που σας λέω, τους έχει όλους νικήσει. Και αφού εγώ τον νίκησα, η δόξα του, η φήμη του και η τιμή του, μεταβιβάστηκαν και πέρασαν στο πρόσωπό μου.
Και τόσο ο νικητής είναι πιο τιμημένος
Όσο ο ηττημένος είναι πιο φημισμένος…»

Με αυτή τη μέθοδο λειτουργούν σήμερα αρκετοί ψυχωτικοί της έπαρσης. Προσπαθούν μανιασμένα να επιβεβαιωθούν μέσα από «αγώνες» των ονειρώξεών τους. Κατασκευάζουν μέσα στις σκοτεινές φαντασιώσεις τους μια αρένα και ρίχνονται στον αγώνα τον οποίο και κερδίζουν φυσικά. Στα όνειρα κερδίζεις κάθε αγώνα και γράφεις στο λογαριασμό σου αμέτρητα ανδραγαθήματα…
Το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της νόσου, δηλαδή η τάση να εκμηδενίσεις το «φημισμένο» πρόσωπο, είναι σαν το όπιο. Εγκατάλειψη σε φαντασιώσεις και σε ονειροπολήσεις με τα μάτια ανοικτά: Το χαρακτηριστικό των αδύνατον και των ψυχικά εξαθλιωμένων…

Ο χώρος που ανθούν αυτά τα ναυάγια είναι ο παρακμασμένος ατομικισμός της διανόησης. Εδώ κτυπά κόκκινο ο ηλίθιος συντηρητισμός του μικροαστού, η οίηση και η ξιπασιά της διανοουμενίστικης (αλλά και δημοσιογραφικής) μιζέριας και παρακμής.
Αυτά τα νοσηρά συμπτώματα του εγωπαθούς ναρκισσισμού και του αυτό-ικανοποιημένου αισθητισμού λάμπουν από μακριά. Οι επαρμένοι πάντα είναι απορροφημένοι με τον εαυτό τους, περπατούν γύρω από τον εαυτό τους, μυρίζονται και γλείφουν τον εαυτό τους. Και φυσικά μιλούν και γράφουν σε πρώτο πρόσωπο: Ο ομφαλός της γης είναι το άρρωστο «εγώ» τους.

Αυτά τα κρούσματα αρχίζουν να ξαπλώνονται και στο διαδίκτυο. Παρατηρούμε συχνά κάποιες «ψυχές» να τοποθετούν απέναντί τους διασημότητες της πολιτικής και πνευματικής ζωής και σε προσωπική γραφή να τους επιτίθενται αγρίως. Στα όνειρά τους, τούς κονιορτοποιούν. Επιχειρούν με αυτές τις προσωπικές «επιστολές» να επιβεβαιωθούν, αντλώντας από τη φήμη και τη «δόξα» των αντιπάλων.
«Και τόσο ο νικητής είναι πιο τιμημένος
Όσο ο ηττημένος είναι πιο φημισμένος…»

Φυσικά στους αυτοκράτορες της υφηλίου κάθονται σε στάση προσοχής. Εγκωμιάζουν τον Ομπάμα και τον Κλίντον. Μάλιστα επικρίνουν θρασύτατα τους Έλληνες για τον αντιαμερικανισμό τους!!!
Τους διαβάζεις, εξαντλώντας τα μαζοχιστικά σου αποθέματα, και προσπαθείς να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να μιλάς με τόσο «προσωπικό», πομπώδη, αυτό-ικανοποιημένο μυστικισμό εναντίον των «ελαττωμάτων» των Ελλήνων από τη γυάλα σου, και ταυτόχρονα να το παίζεις «εθνικός»!
Και το χειρότερο: να αναθεματίζεις τα «αντιεθνιστικά» ιδεολογήματα και ταυτόχρονα να υμνολογείς την αμερικανική αυτοκρατορία με τα ίδια επιχειρήματα του Χρυσοχοϊδη!!!…

βεβαίως, αυτές οι επαρμένες «υπάρξεις» κάνουν και ένα καλό: Ξεμπροστιάζουν κάποια μπλογκ, τα οποία εμφανίζονται με προβιές αντινεοταξικές και «αριστερές». Ωστόσο, με Ολύμπια, μυστικιστική κατάνυξη ψαρεύουν σε θολά νερά. Είναι ανοικτά σε όλους τους Ολυμπιακούς ανέμους…

Και λίγη ψυχολογία

Αυτές οι ψυχωτικές καταστάσεις (γιατί περί αυτού πρόκειται) είναι πανομοιότυπες με τον «κύκλο της μανίας» των ναρκομανών. Οι τοξικομανείς πάσχουν από μια υπερτίμηση του εαυτού τους που σε ακραίες περιπτώσεις φτάνει στη μεγαλομανία. Κάτω από την επιρροή του φαρμάκου ο ένας νιώθει «μεγιστάνας», ο άλλος νιώθει «δυνατός» ο τρίτος «Αινστάιν» κλπ . Αυτές οι μεγαλομανείς φαντασιώσεις καταρρέουν κατά περιόδους: Η φάση της υπερτίμησης ακολουθείται από τη φάση της βαθύτερης κατάθλιψης και αυτοπεριφρόνησης. Μόνο μία νέα ένεση μπορεί να τον βγάλει από τα βάθη του οίκτου και της αηδίας. Σχηματίζεται έτσι ένας φαύλος κύκλος δίχως τελειωμό: Ο «κύκλος της μανίας».
Μανιακή υπερτίμηση του ατόμου και καταθλιπτικός οίκτος: αυτές είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, της ίδιας στάσης των «ψυχωτικών» επαρμένων. Η βασική κινητήρια δύναμη είναι η ΛΑΧΤΑΡΑ για ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ και ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ.

Και τώρα θα «συνδέσω», τελειώνοντας, τις ψυχώσεις αυτές με το καπιταλιστικό θέατρο και τις «αξίες» του.
Όλη η μαγεία της «σκηνής» (ο ονειρώδης ρόλος που υποδύεται ο επαρμένος) βρίσκεται στην απλή αναστροφή της αστικής ιεραρχίας: μεγαλύτερος δεν είναι ο καλύτερος και ο «υγιέστατος», αλλά ο πιο διαλυμένος και «τρελός» Όχι αυτός που έχει μια οντότητα και αυθύπαρκτη αξία (αξίας χρήσης τη λέμε εμείς οι μαρξιστές), αλλά ο πιο άθλιος ο οποίος αποκτά μεγαλύτερη «αξία στην αγορά». Γι’ αυτό τα βάζουν με αυτούς που έχουν αξία στην αγορά.
Ο νοσηρός ναρκισσισμός και η μεγαλομανία (το αίσθημα κατωτερότητας αποτελεί πάντα τον πυρήνα της μεγαλομανίας) βρίσκεται πάντα σε σύγκρουση με την πραγματικότητα και ο ψυχωτικός τρόπος επίλυσης αυτής της σύγκρουσης είναι η προσπάθεια να ξεπεραστεί η πραγματικότητα με τη φαντασία.
Το μυστικό λοιπόν της μανίας κάποιων επαρμένων διανοούμενων και δημοσιογράφων, εμπεριέχει αναμφίβολα και το στοιχείο της πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά σε ψυχολογικό επίπεδο εκφράζει την ψυχωτική προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης, τις φαντασιώσεις και τη «μαστούρα» για αναγνώριση, τη «γοητεία» του μεγαλομανούς ναρκωτικού αυτοθαυμασμού.