Η έπαρση του «αριστερού» μικροαστισμού

[Θύμιος]

Η έπαρση του «αριστερού» μικροαστισμού

Στις δεκαετίες του 1960 και 1970 ζήσαμε την εκρηκτική έξαρση του ριζοσπαστισμού της μικροαστικής νεολαίας. Αυτή η μικροαστική επαναστατικότητα, σαν χείμαρρος κατέκλυσε όλο τον κόσμο. Αλλά χωρίς επαναστατική διέξοδο, έμεινε απλώς «επαναστατικότητα», μια ανταρσία αστικού μποεμισμού και άρνησης, μια μποέμικη ανταρσία ολοκληρωτικού μηδενισμού. Έτσι, σαν χείμαρρος, επίσης, χύθηκε μέσα στις κοίτες της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ιμπεριαλισμού.

Η μικροαστική επαναστατικότητα δεν είναι Επανάσταση. Είναι η έπαρση της απόρριψης και της καταστροφής και όχι η δημιουργική έξαρση της οικοδόμησης. Η Επανάσταση είναι πίστη σε αξίες και πρακτική οικοδόμησης ενός άλλου κόσμου. Οι μικροαστικές επάρσεις δεν κατανοούν τους διαδοχικούς ρυθμούς μιας Επανάστασης και τους νόμους της ιστορίας, ούτε πειθαρχούν σε συστήματα αξιών και οικοδόμησης, απλώς μεθούν και εκστασιάζονται από την ηχώ των επαναστατικών φράσεων και του άναρχου μηδενισμού.

Γι’ αυτό, όλο αυτό το παλιρροϊκό διεθνές κύμα των ριζοσπαστικών εκρήξεων της νεολαίας στις δεκαετίες που αναφέραμε υιοθετήθηκε, με το αζημίωτο, από τους διεθνείς μηχανισμούς του κεφαλαίου και αποτέλεσε την «πρώτη ύλη» των «νέων ιδεών» του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού.
Οι «ήρωες» της μικροαστικής επαναστατικότητας έγιναν οι σύγχρονοι πολιτικοί και ακαδημαϊκοί ταγοί, αγιοποιήθηκαν με το φωτοστέφανο του «αριστερού» επαναστάτη, πέρασαν στα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια και σε όλες τις δομές της καπιταλιστικής εξουσίας. Απέκτησαν τη μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία στο χρηματιστήριο των ιμπεριαλιστικών αξιών και «νέων ιδεών».

Πράγματι η έπαρση του «αριστερού» μικροαστισμού προμήθευσε όλα τα «υλικά» του πλανητικού ολοκληρωτισμού και της νεοαταξικής ισοπέδωσης: Τη μηδενιστική απόρριψη του παρελθόντος, την καταστροφή των παραδόσεων, την αποδόμηση των αξιών, την άρνηση της ιστορικής διαλεκτικής.

Πάνω σε αυτή την μικροαστική «αριστερή» έπαρση εκκολάφτηκαν οι νέες «θεωρίες» της χρηματιστηριακής πολυπολιτισμικότητας, του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού, της κατεδάφισης των εθνών, των πολιτισμών της Ιστορίας κ.λπ

Και ο χείμαρρος αυτής της μικροαστικής ανταρσίας έβγαλε και τους «ηγέτες» που κυβερνούν σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Ιδιαίτερα ο μικροαστικός «αριστερίστικος» ριζοσπαστισμός, ήταν η αιχμή του δόρατος, αυτής της θυελλώδους επαναστατικότητας, γι’ αυτό και σήμερα αυτός ο «αριστερισμός» της έπαρσης έχει μπολιάσει όλες τις δομές του καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «αριστεριστές», στο σύνολό τους σχεδόν, κοσμούν το καθεστωτικό σκηνικό: καλοθρεμμένοι «αριστεροί» ήρωες που απολαμβάνουν τα αγαθά και τις επιδοτήσεις του συστήματος που δήθεν πολεμούν.

Αν μελετήσει κανείς την ιστορία και την κατάληξη όλων αυτών των ριζοσπαστικών κινημάτων της «αριστερής» έπαρσης θα διαπιστώσει όχι μόνο την ενσωμάτωσή τους, αλλά και τον κυρίαρχο ρόλο που παίζουν, σήμερα, στα πολιτικά και ιδεολογικά μας πράγματα, αυτές οι γενιές των «αριστερών» μικροαστών ριζοσπαστών.

Η Ελλάδα αποτελεί κραυγαλέο παράδειγμα. Η επαναστατημένη γενιά του Πολυτεχνείου αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογική και πολιτική κάστα του καθεστώτος. Οι δε «αριστεριστές» τα μαντρόσκυλα των «νέων ιδεών», οι ιδεολογικοί ροπαλοφόροι των αυτοκρατορικών, ιμπεριαλιστικών στρατηγικών και το πολιτικό υπόστρωμα των κουκουλοφόρικων προβοκατσιών. Και τα υποπροϊόντα αυτού του «αριστερισμού» είναι συνωστισμένα στον ΣΥΡΙΖΑ…

Ο μηδενισμός αυτής της «αριστερής» έπαρσης δεν μπορούσε να μην κατεδαφίσει και την αριστερή, αγωνιστική κληρονομιά, καθώς και την επαναστατική σκέψη. Δεν άφησε τίποτε όρθιο. Καταστρέφει για να καταστρέφει. Δημιουργεί καμένη γη, έτσι ώστε να είναι αδύνατον να ανθίσει κάτι και να έρθει στο φως κάτι το καινούργιο. Το καινούργιο ξεπηδάει πάντα από την ιστορική συνέχεια και παράδοση, από τη διαλεκτική της καταστροφής με τη δημιουργία. Ο μηδενισμός αυτής της μεταλλαγμένης και καθεστωτικής αριστεράς επαληθεύει στο απόλυτο τον Γκράμσι: «Πολλοί δήθεν καταστροφείς δεν είναι τίποτε άλλο από «εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων», υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της ιστορίας».

Ο Τρότσκι περιγράφει πιο παραστατικά αυτή την έπαρση της μικροαστικής επαναστατικότητας:
«Στην υπερβολική φουτουριστική απόρριψη του παρελθόντος δεν κρύβεται καμιά επαναστατικό-προλεταριακή άποψη, αλλά ο μηδενισμός της μποεμαρίας. Εμείς οι μαρξιστές ζούμε με τις παραδόσεις και δεν παύουμε με αυτό να είμαστε επαναστάτες…»

Και στηλιτεύει όλους αυτούς του αμείλικτους πολέμιους του «αστικού πνεύματος» και των παραδόσεων: «Αυτοί οι λογοτεχνοεπαναστάτες, αυτοί οι καταστροφείς των παραδόσεων ξαναβρήκανε τους ακαδημαϊκούς δρόμους».

Αν εξετάσει κανείς τη νεότερη ιστορία μας θα διαπιστώσει ότι αυτοί που μένουν πραγματικά Αριστεροί είναι αυτοί που έχουν βγει μέσα από τους πραγματικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Είναι αυτοί που έχουν γαλουγηθεί με τις αγωνιστικές παραδόσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τις παραδόσεις του λαού και την κουλτούρα του. Και σήμερα είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη να στέκονται πάνω από τις πρόσκαιρες αμμοξέρες, να πιστεύουν σε αξίες, να κατανοούν το σημερινό χάος και να αναδεικνύουν τα πραγματικά προβλήματα.

[Ροβεσπιέρος]

Μια εύστοχη ερμηνεία των λέξεων και συμπλήρωση του άρθρου από το "κλασσικοπερίπτωση"

http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/04/blog-post_04.html


ΕΠΑΡΣΗ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ;

Μια απόπειρα της Κλασσικοπερίπτωσης να διευκρινίσει τις έννοιες των λέξεων.
Για τον αναγνώστη που δεν "αιφνιδιάζεται" εύκολα και δεν βιάζεται να κολλήσει "ρετσέτες" ένα συμπληρωματικό -διευκρινιστικό του προηγουμένου κείμενο ,προέρχεται πάλι απο τον ίδιο ιστότοπο και έχει τον ...προκλητικό (για κάποιους) τίτλο Ο «ψυχωτικός κύκλος» των επαρμένων


http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=20215#20215

Πόσο όμορφα τακτοποιεί ακόμα και τις πιο πολύπλοκες έννοιες η Ελληνική γλώσσα !
Τα δύο αυτά άρθρα μου έδωσαν την αφορμή για να σκεφτώ δύο λέξεις οι οποίες σε πρώτη ματιά μοιάζουν μεταξύ τους όμως κατ΄ουσίαν θέτουν αυστηρά όρια μεταξύ του "εγώ" και του "εμείς".
Μιλώ για τις λέξεις "επαρση" και "εξέγερση" και τα ρήματα "επαίρω" που σημαινει σηκώνω ψηλά εκθειάζω,εγκωμιάζω και συνήθως χρησιμοποιείται στη μέση φωνή η οποία δείχνει την ενέργεια του υποκειμένου που επιστρέφει σε αυτό και "εξεγείρω" που σημαίνει σηκώνω κάποιον απο τον ύπνο,αφυπνίζω ,"εγείρω κάποιον εκ νεκρών".
Όλα αυτά τα "κουλτουριάρικα" όσο κουραστικά και αν φαίνονται εν τούτοις αναδεικνύουν αλήθειες και φωτίζουν εν προκειμένω την τεράστια διαφορά μεταξύ του ατομισμού ή της αυτοδικαίωσης και του "συλλογικού" που αναγκαστικά σε καθοδηγεί στο "εμείς".
Όταν εξεγείρεσαι λοιπόν δεν προβάλλεις το "εγώ" σου ούτε εκθειάζεις το ...δίκαιο των απόψεών σου,είσαι ένα με τους άλλους σε μια πορεία που αναζητά το φως και εκμεταλλεύεται κάθε εισερχόμενη ακτίνα του.

Επανάσταση μια παρεξηγημένη λέξη:

Επανάσταση(απο τον Βασίλη Ψυχογιό δάσκαλο σε σχολείο του Ηρακλείου):
Από τη νεότερη ελληνική ιστορία.
(προσέγγιση της σπουδαιότητας της Ελληνικής επανάστασης μέσα από τη λέξη).
Τη σπουδαιότητα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και το θαύμα που αναδεικνύεται μέσα από αυτήν, δεν χρειάζεται βέβαια να το αναπτύξουμε εμείς εδώ! Είναι γνωστό από την αποκρυσταλλωμένη πια ιστορική αλήθεια και το πλούσιο υλικό που την αποκαλύπτει!
Όμως η λέξη αυτή Καθαυτή “Επανάσταση” κρύβει μέσα της συμπυκνωμένο αυτό το θαύμα και το μεγαλείο; Ανταποκρίνεται η λέξη στο ύψος των Περιστάσεων της Επανάστασης και στο μεγαλείο της Ελληνικής γλώσσας; (προσωπικά πιστεύουμε πως ΝΑΙ).
Ας προσπαθήσουμε όμως να ψάξουμε.
Επανάσταση: Ετυμολογία επί +ανά + στάση (ίστημι) Επανάστασις: επανίστημι ανεγείρω-ξεσηκώνω
Το ρήμα ίστημι και ίσταμαι (από την ιαπετική ινδοευρ. ρίζα Stha (=είμαι όρθιος) (στήνω –στέκω), κρύβει μέσα του μια γλωσσική υπεροχή αφού συνυπάρχει με κάθε τι το μεγάλο και το σπουδαίο. (Στήνω, υψώνω, εγείρω, διεγείρω, διοργανώνω, προκαλώ, σταματώ, επιστήμη, επιστήμονας, στήμονας, προϊστάμενος αλλά και ο υφιστάμενος αν και υπάρχει η πρόθεση “υπό” δε χάνει το ύψος του αφού είναι “ιστάμενος”.
Και πάμε στη στάση, σε όλες της τις μορφές: Η στάση των ανθρώπων, ως συμπεριφορά. Η στάση του λεωφορείου. Η <<στάση του στρατού>> (δημιουργία ελληνικού συντάγματος). Η << στάση των κρατουμένων>>. Αλλά βέβαια η << στάση του νίκα>>. Με την πρόθεση “Ανά” δεύτερο στοιχείο γλωσσικής έννοιας προς τα πάνω, σηματοδοτεί την “Ανάσταση”. Την “Ανάσταση του Έθνους” Την “Ανάσταση του Χριστού”.

Όμως η Ελληνική ορμή του 1821 για ελευθερία και ανεξαρτησία δεν αποδίδεται ούτε, με τη “Στάση” ούτε με την “Ανάσταση”. Ο γλωσσοπλάστης ψάχνει κάτι ακόμα που να δηλώνει το πιο πάνω το πιο σημαντικό και τότε παίρνει και δεύτερη πρόθεση: Το επί: (πάνω ή πιο πάνω) και δημιουργεί τη λέξη Επανάσταση: Δηλαδή και επί και ανά και στάση.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ροβεσπιέρος]

Το ίδιο θέμα το έχουμε αναπτύξει πολλές φορές. Στο τεύχος 25 του περιοδικού αναλύουμε τη «σάτιρα» του Λαζόπουλου, στο άρθρο: «Λαζόπουλος: Το καθεστωτικό όπλο της «αριστερής διαστροφής»»
Παραθέτουμε το παρακάτω μικρό απόσπασμα



Η φιλοσοφία του νοσηρού ατομικισμού

Το φιλοσοφικό βάθρο του Λαζόπουλου συνοψίζεται σε αυτό που κατά κόρον επαναλαμβάνει: «Να είσαι ο εαυτός σου»!!!
Ο «Εαυτός», όμως, διαμορφώνεται μέσα σε ένα δοσμένο κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον το οποίο κατασκευάζει όλων των ειδών τις ασθένειες και τις διαστροφές: Οικονομικές, ψυχολογικές, πνευματικές, εγκληματικές κ.λπ. Συνεπώς όταν λέμε να «είσαι ο «εαυτός» αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά αυτό το σύστημα και τις διαστροφές του. Και όχι μόνο το αποδεχόμαστε, αλλά γινόμαστε και κήρυκες αυτών των νοσημάτων. Κηρύσσουμε τη ζούγκλα των «εαυτούληδων». Δηλαδή, ανυψώνουμε το άτομο σε θεότητα, σε άτομο χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς αρχές, χωρίς αναστολές. Αυτό είναι ο Λαζόπουλος. Ένα καθεστωτικό γρανάζι που προπαγανδίζει, μέσω της δήθεν «σάτιράς» του και με τη «στάμπα» του «αριστερού προφήτη», το «ατομικό ένστικτο» που διαμορφώνεται μέσα στη βαρβαρότητα του αχαλίνωτου καπιταλιστικού ανταγωνισμού και του χυδαίου καταναλωτισμού.
Αυτός ο «μοντέρνος αριστερός» της τηλεοπτικής κακουργίας αναπαράγει όλους τους παρακμιακούς μύθους και τα μπαγιάτικα ιδεολογήματα του καθεστώτος που υπηρετεί.
Αποκρύβει ότι ο «εαυτός», δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη οντότητα. Ο άνθρωπος σήμερα δεν είναι παρά ένα άτομο απωλεσμένο, αλλοτριωμένο και παραδομένο στην κυριαρχία απάνθρωπων όρων και συνθηκών.
Αποκρύβει, αυτός ο «αριστερός» ότι σήμερα υπάρχει σχίσμα του ανθρώπου, αλλοτρίωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ο «εαυτός» είναι το «δικαίωμα» του εγωιστικού ατόμου!
Ο «εαυτός» (ούτε αυτό το γνωρίζει ο « αριστερός προφήτης» των Νέων Ιδεών), είναι ο διαχωρισμός του ανθρώπου από τον άνθρωπο, είναι το ατομικό δικαίωμα του συμφέροντος που οδηγεί στο να μη βρίσκει ο καθένας στον άλλο την πραγματοποίηση αλλά τον περιορισμό της ελευθερίας του. Που οδηγεί στην ανταγωνιστική ζούγκλα των ατόμων.
Για μια τέτοια αγέλη ατόμων μονάδων μας μιλάει ο Λαζόπουλος, αναπαράγοντας όλη τη φαιά φιλοσοφία της Νέας Τάξης. Μια αγέλη «εαυτούληδων» που θα ποδηγετείται από τους κατασκευασμένους πλαστικούς ηγέτες (τύπου Τσίπρα) και θα χαχανίζει, στον καναπέ, από τα υπνωτικά δηλητήρια των τηλεοπτικών σταρ: Τους σύγχρονους γενίτσαρους του καθεστώτος.
Γι’ αυτό ο κύριος αυτός δεν θίγει ποτέ τους ομοίους του: Τα είδωλα της τηλεοπτικής εξουσίας, τους «σταρ» της παραπληροφόρησης και της απάτης, τα «προοδευτικά» Ιερατεία και τα αφεντικά τους.
Γελοιοποιεί απλώς τα «εξαμβλώματα», τα «ψώνια», τα μικρά και ασήμαντα «ψώνια». Τα «ψώνια» καρχαρίες δεν τολμά να τα αγγίξει…
Απεναντίας δίνει τροφή και κέρδη στους καναλάρχες. Ακριβώς γιατί συντηρεί και δίνει ακροαματικότητα στις εκπομπές που δήθεν σατιρίζει. Μια κερδοφόρα ανακύκλωση των τηλεοπτικών κοπράνων και ένα αχαλίνωτο σώου στα τηλεπαράθυρα…
Γρανάζι, από τα πλέον επικίνδυνα (γιατί υποδύεται το ρόλο του «αριστερού» και του «ποιοτικού») του τηλεοπτικού θεάματος και της δυναστείας της ακροαματικότητας είναι ο Λαζόπουλος. Το ροζ ιδεολογικό λαρύγγι του πλανητικού ολοκληρωτισμού…




_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Εξόριστος]

Ένα ελληνικό ιστορικό παράδειγμα


Το κύριο χαρακτηριστικό της μικροαστικής σκέψης συνίσταται σε τούτο: Στην απόσπαση των πολιτικών γεγονότων από τη κοινωνική τους βάση. Αυτό το συμπυκνώνει μεγαλοφυώς, ο Τρότσκι, ως εξής: «Ένας μικροαστός σταθερά επιδιώκει να αποσπάσει τα πολιτικά γεγονότα από την κοινωνική τους βάση κι αυτό γιατί υπάρχει μια οργανική διαμάχη ανάμεσα στην ταξική διάρθρωση των γεγονότων και στην κοινωνική θέση και εκπαίδευση των μικροαστών» («από την αμυχή στον κίνδυνο της γάγγραινας»).

Η «αριστερή» μικροαστική έπαρση απογειώθηκε εντελώς. Δεν τοποθέτησε μόνο την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλά τη δολοφόνησε κυριολεκτικά. Εξαφάνισε ολοκληρωτικά το «εμείς» (το κοινωνικό, το ιστορικό, το «εθνικό», το συλλογικό «εμείς») και το αντικατέστησε με τη θεοποίηση του «ατομικού», του «διαφορετικού», του «εγώ». Και είναι πασίγνωστο ότι όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από τα πράγματα, όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από το συλλογικό «είναι», τόσο πιο πολύ ριζοσπάστης γίνεσαι στα λόγια και στη μηδενιστική, αφοριστική απόρριψη: τα νοσηρά συμπτώματα της σημερινής επαρμένης, καθεστωτικής «αριστεράς»…

Η κατακλυσμιαία μικροαστική ριζοσπαστικοποίηση που αναλύθηκε παραπάνω, αυτή η ειδική ιστορική συγκυρία, καθόρισε τη μοίρα των αριστερών οργανώσεων και κυρίως των αριστερίστικων που δεν είχαν καμιά ρίζα, καμιά οργανική επαφή και καμιά πραγματική δράση μέσα στο εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα. Δεν είχαν δηλαδή καμιά «ρίζα» μέσα στο ιστορικά συλλογικό (κοινωνικό και εθνικό) «είναι».

Οι αριστερές οργανώσεις πλημμύρισαν από μικροαστούς ριζοσπάστες τουρίστες και ερασιτέχνες της πολιτικής: αντρωμένοι έξω από το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τις παραδόσεις του, δίχως καμιά παιδεία και εμπειρία ταξική και πραγματικών κοινωνικών συγκρούσεων. Ιδιαίτερα οι ακροαριστερές οργανώσεις αναπτύχθηκαν κυριολεκτικά στο περιθώριο της κοινωνίας, της εργατικής τάξης και της «λαϊκής» συνείδησης.

Η ιστορική εξέλιξη αυτών των «στρατιών» που επάνδρωσαν τους «αδιάλλακτους» αριστεριστές είναι γνωστή. Με πολύ μεγάλη προσαρμοστικότητα και ευκολία (το διακριτικό του μικροαστισμού) επάνδρωσαν τα καθεστωτικά κόμματα, τα όργανα προπαγάνδας του καθεστώτος (ΜΜΕ και εκπαιδευτικά ιδρύματα) και τους μηχανισμούς του κράτους.

Οι ποικίλες οργανώσεις-φέουδα μέσα από μια πορεία διασπάσεων και διαλύσεων έμειναν σαν ετικέτες απορριμμάτων. Αυτά τα απομεινάρια, σαν ανεμοδείκτες πήγαιναν πότε από εδώ, πότε από εκεί, μέχρι να βρουν τους χώρους των ποικίλων επιδοτήσεων. Οι ιδεολογικές προσμίξεις τους είναι παροιμιώδεις. Απτό παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ: Εδώ αναθεωρητές, φιλελεύθεροι, τροτσκίζοντες, μαοϊζοντες, σταλινίζοντες κ.λπ αγκαλιά!!!

Ο Τροτσκιστικός χώρος που γνωρίζουμε ιδιαίτερα αποτελεί συγκεκριμένο και πολύ διαφωτιστικό παράδειγμα.
Σε αυτό το χώρο, με τις ποικίλες οργανώσεις, συναντάς το εξής καταλυτικά αποκαλυπτικό.
Από τη μια όλα τα απομεινάρια των ανεμοδεικτών και των πολιτικών πτήσεων να αποτελούν τους υστερικούς «αντιεθνικστές» και «αντιρατσιστές», τους φανατικούς υμνητές των «ανοικτών συνόρων» και των αλλοδαπών, τους μεγάλους φωνακλάδες υπέρ των «ατομικών δικαιωμάτων», των «μειονοτήτων» και της «διαφορετικότητας». Προπαγανδίζουν με δραματική αφέλεια, αλλά και με υπερεπαναστατικό οίστρο ΟΛΑ τα νέα ιδεολογήματα του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Ταυτόχρονα αφορίζουν με πρωτοφανή λύσσα όποια σκέψη ή προβληματισμός διαφοροποιείται από αυτούς. Τα θεωρητικά και πολιτικά τους κενά τα καλύπτουν με την ψυχωτική έπαρση του μικροαστικού επαναστατισμού.
Μέσα σε αυτούς τους κύκλους πρέπει να ψάξεις με τα κιάλια για να ανακαλύψεις κάποιον «ιστορικό» τροτσκιστή: Κάποιο πρόσωπο με αγωνιστικές εμπειρίες, με ιστορία, με θεωρητικό έργο, κάποιο πρόσωπο που να έχει βάλει κάποια σφραγίδα στο κίνημα, που να έχει παίξει κάποιον ρόλο. Ακόμα πολύ δύσκολα θα βρεις και μια προσωπικότητα, με κάποιο βάρος, που να κρατά κάποια συνέχεια από τους προδικτατορικούς και δικτατορικούς αγώνες.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, όλοι οι «ιστορικοί» τροτσκιστές βρίσκονται στην άλλη όχθη:
α). Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο). Η ιστορική αυτή φυσιογνωμία του Τροτσκισμού, με μεγάλο θεωρητικό έργο και δεξαμενές αγωνιστικών εμπειριών θεωρούσε το «εθνικό» κομβικό σημείο. Έλεγε τα εντελώς αντίθετα από αυτά που λένε οι μικροαστοί «νεοσσοί» του «τροτσκισμού».
β). Ο Γιάννης Βερούχης. Ηγέτης εργατικών αγώνων πριν από τη δικτατορία, ο οργανωτής των αντιδικτατορικών Δ.Ε.Α. (Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης), και εκδότης σήμερα της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής». Και αυτός ο «εθνικιστής» στέκεται στις παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος.
γ). Δημήτρης Τούμπανης. Ηγετική φυσιογνωμία του τροτσκιστικού κινήματος, με πλούσιες, διεθνείς εμπειρίες από εργατικούς αγώνες και σήμερα ενεργός στην οργάνωση ΚΔΕ και στο μπλογκ «πατάρι». Ο πρώτος που ανέλυσε με καθαρότητα το «μεταναστευτικό» και το μύθο της «τρομοκρατίας». Και αυτός «εθνικιστής».
δ). ΡΕΣΑΛΤΟ. Μια ιστορία από τους αγώνες των Λαμπράκηδων, των Ιουλιανών, τους αντιδικτατορικούς αγώνες, μέχρι σήμερα. Μια συνέχεια αποτυπωμένη και στη μαρξιστική παραγωγή: Εκδόσεις, περιοδικά, δημοσιογραφία… Και το ΡΕΣΑΛΤΟ «εθνικιστικό».
Είναι αποκαλυπτική η εικόνα.
Οι Τροτσκιστές με αγωνιστικές ρίζες στην εργατική τάξη, με εμπειρίες πολλών αγώνων, με έργο και ιστορία βρίσκονται στη μία όχθη.

Η μικροαστική αριστερίστικη έπαρση των ιστορικά ανυπόστατων, των θεωρητικά ανύπαρκτων και πολιτικά και ηθικά καχεκτικών βρίσκονται απέναντι: Στην όχθη των επιδοτούμενων, των «ενταγμένων» σε κάποιο μηχανισμό (κρατικό, κομματικό, Μ.ΚΟ. κ.λπ). Στην όχθη των νεοταξικών σχεδίων και ιδεολογημάτων…
Η ιστορία είναι ο κριτής…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[ΘΑΛΕΙΑ]

Η δουλεία που προβάλλεται ως ελευθερία



Οι σημερινοί ποικίλοι ψευτοδιεθνιστές και «αντιεθνικιστές» (όλοι αυτοί οι ριζοσπάστες της «αριστερίστικης» έπαρσης) υποδύονται μαρξιστικούς ρόλους, θορυβούν «επαναστατικά» αλλά είναι παντελώς ανίκανοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας θεωρητικής συζήτησης. Γι αυτό αφορίζουν και μιλάνε πάντα με αξιώματα, τσιτάτα και μαρξιστικά αποφθέγματα. Μιλάνε δηλαδή με μια γλώσσα που θεμελιώνει έναν κόσμο νεκρό, ένα κόσμο ακίνητο: αυτή είναι η γλώσσα του αποφθέγματος και των ηθικών αξιωμάτων…

Έτσι γίνονται οι καλύτεροι προπαγανδιστές των «Νέων» πλανητικών («διεθνιστικών») ιδεών, δίχως οι περισσότεροι να το αντιλαμβάνονται. Προπαγανδίζουν τη σύγχρονη δουλεία σαν ελευθερία, τον πολυπολιτισμό (το διεθνισμό του χρηματιστηριακού κεφαλαίου) σαν σοσιαλιστικό διεθνισμό, τον αυτοκρατορικό ρατσισμό σαν αντιρατσισμό κ.λπ.

Όλα τα βλέπουν ανάποδα. Ακόμα δεν είναι σε θέση να διακρίνουν ότι έχουν υποκαταστήσει την κοινωνική, ταξική ανάλυση με το φυλετικό όρο: «ρατσισμός»!!!
Αυτό, θα το αναλύσουμε ιδιαίτερα σε άλλο άρθρο μας.

Εδώ θα καταπιαστούμε, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων, με τις έννοιες της «ισότητας» και της «ελευθερίας», για να δείξουμε το πώς τα αφηρημένα αξιώματα γίνονται όχημα νεοταξικής ενσωμάτωσης.

Πρώτη παρατήρηση. Οι σύγχρονοι μικροαστοί «μαρξιστές» (μαρξολόγοι για την ακρίβεια) αποκόβουν το άτομο από τις σχέσεις του με την κοινωνία και έτσι όχι μόνο δεν καταρρίπτουν, αλλά αναπαράγουν τον αστικό μύθο της «ισότητας».
Η «ισότητα», όμως, είναι γνωστό σε ένα μαρξιστή, δεν είναι τίποτα άλλο από τη νομική έκφραση της δουλείας που υφίσταται το άτομο μέσα στην αστική κοινωνία: Ελευθερία εικονική.
Το «ανεξάρτητο» και «ελεύθερο» άτομο δεν είναι παρά το απωλεσμένο, αλλοτριωμένο άτομο, το ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟ στην κυριαρχία απάνθρωπων όρων και στοιχείων, είναι το άτομο που δεν είναι ακόμα μια πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη: Το άτομο στην τυχαία ύπαρξή του.
Είναι το άτομο που δέχεται σαν ελευθερία του την «αχαλίνωτη κίνηση των αποξενωμένων από αυτό στοιχείων της ζωής του».
Το άδειασμα λοιπόν του ατόμου από την ιστορία του και τις κοινωνικές σχέσεις, η μετατροπή του σε ΜΟΝΑΔΑ εκφράζεται στη νομική εξίσωση: κάθε άτομο είναι ίσο με το άλλο (οι μονάδες είναι ίσες).
Αν τοποθετήσουμε αυτή την εικονική ισότητα στην πραγματικότητα αποκαλύπτεται ο παραλογισμός και η δουλεία της αστικής ελευθερίας. Ο βιομήχανος είναι ίσος με τον εργάτη, ο αφέντης με τον δούλο, ο θύτης με το θύμα κλπ

Δεύτερη παρατήρηση. Αφού δεν καταρρίπτουμε το μύθο της «ισότητας» πέφτουμε θύμα ενός άλλου μύθου που τον ευλογούμε και «μαρξιστικά»: Το μύθου της «ατομικής ελευθερίας», των «ατομικών δικαιωμάτων».
Τα καλούμενα, όμως, ανθρώπινα δικαιώματα μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, τα δικαιώματα δηλαδή του εξατομικευμένου ανθρώπου, δεν ξεπερνούν το εγωιστικό άτομο, δεν πετυχαίνουν τη «συλλογική ύπαρξη» αντίθετα τη διαιρούν και την εξαφανίζουν.
Το ατομικό δικαίωμα ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ τον άνθρωπο από το γενικό σύνολο, τον ΑΠΟΣΥΝΔΕΕΙ από τον συνάνθρωπό του και από τους κοινωνικούς και ιστορικούς του ΔΕΣΜΟΥΣ και παράγει τον ΑΓΩΝΑ ανθρώπου εναντίον ανθρώπου, ατόμου εναντίον ατόμου.
Με απλά λόγια τα δικαιώματα αυτά είναι δικαιώματα του ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ και η ατομική ελευθερία, είναι ελευθερία του συμφέροντος, μια ελευθερία που έχει ως αποτέλεσμα να μην βρίσκει κανείς στον άλλο την πραγματοποίηση, αλλά τον περιορισμό της ελευθερίας του.

Τρίτη παρατήρηση. Αφού δεν γκρεμίζονται, αλλά αναπαράγονται και από την «αριστερά» οι παραπάνω αστικοί μύθοι που αποκόβουν τον άνθρωπο από την κοινωνία και την ιστορία, αυτοί οι μύθοι διαστέλλονται στη νέα Παγκοσμιοποιημένη μυθολογία. Αναπαλαιώνονται και εμφανίζονται και με νέες μορφές στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης.
Η κυρίαρχη μορφή τους είναι ότι το άτομο γίνεται πλέον «ιδιαιτερότητα». Και αυτή η «ιδιαιτερότητα» αποκτά ένα καθολικό, ολοκληρωτικό χαρακτήρα. Αγκαλιάζει ένα απεριόριστο αριθμό διαφορών και περιπτώσεων: κοινωνικών, πολιτικών, πολιτισμικών, μειονοτήτων , «ξένων» κλπ.
Έτσι, η εικονική ισότητα διαστέλλεται από το ξεχωριστό άτομο στις «ιδιαιτερότητες». Οι Ιστορικές και κοινωνικές συνθέσεις μετατρέπονται σε αθροιστικά σύνολα, σε ανεξάρτητα εξαρτήματα «ιδιαιτεροτήτων», σε ΙΣΟΤΗΤΕΣ «τεμαχίων».

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ της «αριστεράς». Έτσι αντί να σφυροκοπούμε ανελέητα αυτήν την πλανητική πολυπολιτισμική μυθολογία και να αποκαλύπτουμε τον ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ της χαρακτήρα της γινόμαστε νεροκουβαλητές της. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή των «δικαιωμάτων» των «ιδιαιτεροτήτων», των «ξένων», των «μειονοτήτων», των «ομοφυλοφίλων» κλπ.

Έτσι οι σύγχρονοι «μαρξιστές» πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων τη ΘΕΩΡΙΑ του Μαρξ για την «ισότητα», την «ελευθερία» και τα «ατομικά δικαιώματα» και γίνονται η «αριστερή» εμπροσθοφυλακή της Νέας Τάξης.

Και όλοι οι «άλλοι» που αντιστέκονται σε αυτή την τερατώδη παραμόρφωση του μαρξισμού και στη Νέα Τάξη βαπτίζονται «φασίστες», «εθνικιστές», «ρατσιστές» και ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΙ.
ΑΥΡΙΟ θα διώκονται και ΠΟΙΝΙΚΑ από το κράτος με την ιδεολογική συμπαράσταση των «χρήσιμων ηλιθίων» και την πολιτική τρομοκρατία των έμμισθων ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΩΝ «αριστερών» ροπαλοφόρων.

ΦΥΣΙΚΑ λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο: Τον ελληνικό λαό. Αυτός βιώνει το νέο φασισμό στο πετσί του και τα «αριστερά» «επιχειρήματα» των μπράβων της Νέας Τάξης, εκεί δεν έχουν καμιά ΙΣΧΥ…

[Παλαίμαχος]

«Ρατσισμός»: Το φυλετικό κλειδί ερμηνείας της ιστορίας και της κοινωνίας

Η ναζιστική φρενοβλάβεια ήταν το απόσταγμα του ολοκληρωτισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών. Η ιδεολογία αυτής της εθνικιστικής φρενοβλάβειας του εθνικού ιμπεριαλισμού ήταν ο «εθνικοσοσιαλισμός». Αυτή η ιδεολογία ανύψωνε το έθνος πάνω από την ιστορία. Και για να το πετύχει αυτό κατέφευγε στο υποστήριγμα της ράτσας. Έτσι οι «εθνικοσοσιαλιστές», απορρίπτοντας την οικονομική αντίληψη σαν κατώτερη, έπεσαν σε έναν όροφο παρακάτω: Από τον οικονομικό ματεριαλισμό κατέφυγαν στο ζωολογικό ματεριαλισμό. Η «θεωρία» της ράτσας αποτελεί, γι’ αυτούς το παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής.

Σήμερα η Νέα Τάξη καταφεύγει στο ίδιο τέχνασμα, διαστέλλοντας τη «φυλετική φιλοσοφία», από «εθνική» σε πλανητική. Σήμερα καλλιεργείται και προωθείται ο «πλανητικός φυλετισμός», η παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία του κεφαλαίου.

Σήμερα υπάρχει η παγκόσμια φυλή της κοινωνίας των πολιτών. Σήμερα υπάρχει ο φασισμός των υπερεθνικών, ο ρατσισμός της πλανητικής αυτοκρατορίας εναντίον των κοινωνιών, των εθνών και των λαών.

Αυτό το πλανητικό ρατσιστικό ιδεολόγημα των υπερεθνικών καταργεί τα έθνη, τις τάξεις, την ιστορική και κοινωνική διαλεκτική και χρησιμοποιείται σαν παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη κλειδί για την ερμηνεία των πάντων είναι ο «ρατσισμός»: Ένας φυλετικός όρος που χρησιμοποιείται για την ιστορία και την κοινωνία, καταλύοντας και ισοπεδώνοντας κυριολεκτικά τη διαλεκτική της ιστορίας και την ταξική θεώρηση των πραγμάτων.

Φυσικά αυτό το πλανητικό ιδεολόγημα-τέχνασμα αποτελεί το διαλεκτικό επακόλουθο της μετεξέλιξης του ολοκληρωτισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών στο θηριώδη ολοκληρωτισμό του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού, επακόλουθο της μετάβασης από τη φασιστική εθνικιστική φρενοβλάβεια στη φασιστική φρενοβλάβεια της Νέας Πλανητικής Εποχής.

Όποιος έχει ως βάση τη διαλεκτική της ιστορίας και ως πυξίδα την ταξική θεώρηση των πραγμάτων δεν εκπλήσσεται. Είναι σε θέση να ερμηνεύσει τα πράγματα και να κατανοήσει το νέο ιδεολογικό οπλοστάσιο των κυριάρχων ελίτ εξουσίας και τις φόρμες αυτού το οπλοστασίου.

Έκπληξη μπορεί να νιώσει κάποιος σε τούτο: Ότι η «αριστερά», στις ποικίλες εκδοχές της έφτασε στο κατάντημα να ερμηνεύει τα πράγματα με τα ιδεολογικά όπλα και τις «θεωρίες» του αντιπάλου.

Βλέπουμε πράγματι, σήμερα, αυτή η «αριστερά» να έχει εγκαταλείψει την ιστορική και ταξική θεώρηση των πραγμάτων και να κρίνει τα κοινωνικά φαινόμενα φυλετικά. Η μαγική λεξούλα «ρατσισμός» να αποτελεί το κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής.

Αν εξετάσει κανείς τα γραπτά των κλασσικών του μαρξισμού δεν θα βρει αυτή τη λέξη να χρησιμοποιείται σαν κλειδί ερμηνείας στους «εθνικούς» ανταγωνισμούς και διαιρέσεις των εργατών και των λαών. Σήμερα αυτή η μυθοποιημένη λεξούλα χρησιμοποιείται υστερικά, ακριβώς για να επικαλύψει, αποκρύψει και εξαφανίσει την ιστορική διαλεκτική και την κοινωνική ουσία των προβλημάτων.

Η «αριστερά» σήμερα έχει εγκαταλείψει ένα πραγματάκι: Την ταξική θέση.

Αντικαθιστά την ταξική ανάλυση με φυλετικούς όρους. Ο «ρατσισμός», αυτή η μυθοποιημένη έννοια παίζεται σε όλα τα «αριστερά» πλήκτρα με ένα και μοναδικό σκοπό: Να καλύψει την υποταγή της στη Νέα Τάξη, να καμουφλάρει την αντίθεση ανάμεσα στο χθες (την επαναστατική κληρονομιά) της Αριστεράς και στο σήμερα της «αριστεράς»: Νεοταξική της μετάλλαξη…

Το «μεταναστευτικό» αποτελεί τη Λυδία Λίθο. Εδώ αποτυπώνεται ολοκάθαρα η καθεστωτική μετάλλαξη της «αριστεράς», η ολοκληρωτική εγκατάλειψη των ταξικών κριτηρίων και της μαρξιστικής θεωρίας.
Θα το αναπτύξουμε στις επόμενες ημέρες…



_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.