Οι μεγαλύτεροι «μικροί Έλληνες»

[Δ. Νατσιός]

Οι μεγαλύτεροι «μικροί Έλληνες»


Προτείνω, όταν περαιωθεί η πανεθνική ψηφοφορία για την ανάδειξη του μεγάλου Έλληνα όλων των εποχών, να διοργανωθεί και μια δεύτερη για την κατάδειξη (και όχι ανάδειξη) του αθλιότερου Έλληνα, όλων των εποχών. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Υποψιάζομαι ότι τα «ψηφοφόρα πυρά» του Kοινού των Νεοελλήνων θα τα συγκέντρωναν κάποιοι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών του ελεύθερου βίου μας.
Πέραν της ιστορικής περιέργειας, μια τέτοια κατάταξη θα χρησίμευε στον εντοπισμό και στην συνακόλουθη εκπαραθύρωση από το προσκήνιο των πρώτων μεν στην ψηφοφορία, εσχάτων δε στην εκτίμηση του λαού πολιτικών, σύμφωνα και με το απαράμιλλο αρχαίο θέσφατο «εν αμίλλαις πονηραίς, αθλιώτερος ο νικήσας». Έχω υπ’ όψιν μου μια αποκαλυπτική έρευνα – δημοσκόπηση, που έγινε στη Γαλλία από το περιοδικό “Le Nouvel Observateur”, για αξιολογήσεις και ιεραρχήσεις επαγγελμάτων στον δημόσιο βίο και την καθημερινή ζωή. Το ερώτημα που υποβλήθηκε στους πολίτες ήταν: «Ποιοι είναι κατά σειράν οι πιο χρήσιμοι στην κοινωνία;». Απάντηση: Οι νοσοκόμες, οι εργάτες, οι γιατροί, οι εκπαιδευτικοί, οι αγρότες. Τελευταίοι και «καταϊδρωμένοι» στον κατάλογο οι φραγκοπαπάδες, οι ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, οι βουλευτές και οι πόρνες. (Είναι τέτοια η εξαχρείωση του παπικού «κλήρου», που δύσκολα συναντάς «παπάδες» κάτω των 70 ετών. Γι’ αυτό υπάρχει έντονος αντικληρικισμός στη χώρα αυτή, όπως και σε άλλες χώρες που εποπτεύει η παπική «τιάρα». Στην χώρα μας ουδέποτε αναπτύχθηκε τέτοιο κίνημα και ούτε πρόκειται να εμφανιστεί, παρ’ όλες τις τηλεοπτικές τσιρίδες των γνωστών εκκλησιομάχων).
Σύμφωνα, τώρα, με την παραπάνω ψηφοφορία στη Γαλλία, οι βουλευτές θα ήταν οι πιο ανυπόληπτοι αν δεν υπήρχαν οι … «κοινές». Τέθηκε και δεύτερο ερώτημα. «Ποιοι κατά σειράν δεν έχουν το ήθος που επιβάλλει το αξίωμά τους;». Απάντηση: Οι βουλευτές, οι μανδαρίνοι, οι αργόσχολοι του κρατικού μηχανισμού, οι δικαστές, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι. Ανυπόληπτο, δηλαδή, συλλήβδην το λεγόμενο κατεστημένο. Παρασιτικός και ζημιογόνος ο ρόλος του, κατά τη γαλλική κοινωνία. Ποιοι πρώτευσαν στην αξιοσύνη και στην εντιμότητα; Οι νοσοκόμες και οι εργάτες, αυτοί που προσφέρουν ανθρωπιστικό έργο και οι άνθρωποι του μόχθου, οι πιο αδικημένοι. Αξιοσημείωτη στην παραπάνω έρευνα η θλιβερή πρωτιά των δημοσιογράφων. Κάτι παρόμοιο, νομίζω, ισχύει και στα καθ’ ημάς. Ας σκεφτούμε ποιοι χειραγωγούν την κοινή γνώμη, εξουδετερώνοντας ενοχλητικές απόψεις και επιβάλλοντας τις «πολιτικά ορθές». (Η «έρευνα» περιέχεται στο βιβλίο «η διαφθορά της εξουσίας» του Κ. Σιμόπουλου).
Τώρα. Επανερχόμενος στην προλογική μου πρόταση για διενέργεια ψηφοφορίας για τον χειρότερο Έλληνα και επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί - «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», είναι γνωστό πως οι κακοποιοί και οι ομότεχνοί τους διακρίνονται για την αξιοζήλευτη αλληλεγγύη τους - θα παραθέσω τους δέκα, κατά την γνώμη μου, «μικρούς» Έλληνες όλων των εποχών. Εξυπακούεται πως η αρνητική ιεράρχηση, σε αντίθεση με την «καλή», θα επικεντρωθεί στην νεότερη εποχή. Στην «καλή» ψηφοφορία λάμπουν οι αρχαίοι. Στην «κακή» πρωτοστατούν οι νέοι. (Δυστυχώς το μέγα Βυζάντιο, η χιλιόχρονη αυτοκρατορία μας, ό,τι ωραιότερο και ενδοξότερο έχει να επιδείξει η ιστορία μας, παραμένει ακόμη χαμηλά στην συνείδηση του λαού. Κι ας είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι μείναμε Έλληνες, γιατί γίναμε χριστιανοί. Και είναι κρίμα που στους «Μεγάλους Έλληνες», λείπουν ασύλληπτης πνευματικής εμβέλειας αναστήματα, όπως οι Τρεις Ιεράρχες, ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός). Έχουμε λοιπόν:

10. Εφιάλτης: ο γνωστός προδότης. Μετά την πράξη του επικηρύχθηκε και δολοφονήθηκε από κάποιον Αθηναίο. Το μόνο θετικό ότι προικοδότησε την γλώσσα μας με την γνωστή λέξη. (Προϋπήρχε βέβαια «Εφιάλτης», γίγαντας που φονεύτηκε από τον Ποσειδώνα. Ο λαός όμως την λέξη την ταυτίζει με το γνωστό «αρχαίο» κάθαρμα).

9. Ανταλκίδας. Σπαρτιάτης πολιτικός, που υπέγραψε το 386 π.Χ. την ταπεινωτική για τους Έλληνες «ανταλκίδειο ειρήνη», με την οποία παραδίδονταν αμαχητί στους Πέρσες οι Ελληνίδες πόλεις της Μικράς Ασίας. Αποτελεί πρότυπο για τους οπαδούς της «ελληνοτουρκικής φιλίας».

8. Ανδρόνικος Δούκας: Στη μάχη του Μαντζικέρτ (1071), πρόδωσε τον ηρωικό αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ τον Διογένη, εγκαταλείποντας τον την κρίσιμη στιγμή, με αποτέλεσμα να υποστεί ο βυζαντινός στρατός συντριπτική ήττα από τους νεήλυδες τότε Τούρκους. Όπως γράφει ξένος ιστορικός «η κοιτίς του πολιτισμού περιέπεσεν εις ισλαμικήν βαρβαρότητα» διάγνωση που παραμένει διαχρονικώς ισχύουσα.

7. Ιωάννης Κωλέττης: ο ιδρυτής της νεοελληνικής φαυλοκρατίας, της συναλλαγής, της διαφθοράς. Γράφει ο Μακρυγιάννης. «Τότε έβγαλαν και το σώμα του Κωλέττη άλιωτο από την τάφο του (πέθανε στις 6-8-1844). Αφού αρρώστησε ο γκενεράλ Κωλέττης και φώναζε νύχτα και ημέρα και βάβιξε και γκάριξε και βγήκε η ψυχή του, κοντά σε τρία χρόνια θέλησαν οι συγγενείς να τον ξεχώσουν..και τον βγάνουν καθώς τον θάψαν…Μόνο τα μάτια του ήταν βουλιασμένα…ότι έβλεπαν τις πράξεις οπούκανε διά την πατρίδα και θρησκεία του και τόσους άδικους φόνους αγωνιστών… και πόσες μείναν χείρες κι ορφανά (εξαιτίας του)…(«Απομνημονεύματα», σελ. 858, εκδ. «Ζαχαρόπουλος»).

6. Δημήτριος Βούλγαρης: Πρωθυπουργός κατά τις δεκαετίες 1860-1870, ο επονομαζόμενος και «Τζουμπές». (Φορούσε πάντα τον τζουμπέ, ένα μαύρο «ποδήρη» χιτώνα). Χαρακτηριστικό του ποιόντος του ανδρός, το γεγονός που διασώζει ο Τρ. Ευαγγελίδης στο βιβλίο του «Τα μετά τον Όθωνα». Χώρισε το υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης σε δύο αυτοτελή υπουργεία, για να βολέψει τον γαμπρό του. (Το γνωστό καρκίνωμα της «τακτοποίησης» συγγενών).

5. Γεώργιος Παπαδόπουλος: Ο δικτάτωρ. Ένας στίχος του Σεφέρη συνοψίζει την προσφορά του: «Ελλάς πυρ! Ελλήνων πυρ! Χριστιανών πυρ!τρεις λέξεις νεκρές, γιατί τις σκοτώσατε;».

4. Κ. Μητσοτάκης: Ο αποκληθείς και Αποστάτης. Το συνώνυμο, κατά Γιανναρά, της «εγωτικής μεγαλαυχίας». Για το σκοπιανό απόστημα, πληρώνουμε δικές του αμαρτίες. Δεν θα κλείσει τα μάτια του, αν δεν δει ένα «έκγονό» του να κυβερνά τον τόπο. Θυμίζει, κατά πολύ, τον προηγούμενο κοτζάμπαση «Τζουμπέ». Αποτελεί «λείψανο» εποχών, όπου οργίαζε το παρακράτος και η απροκάλυπτη ξενοκρατία. Αν και εκουσίως παροπλισμένος, συνεχίζει να επηρεάζει τα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας.

3. Κ. Σημίτης. Ο επονομασθείς και «καταλληλότερος» πρωθυπουργός. Ο αρχάγγελος του «εκσυγχρονισμού». Από τις πιο επονείδιστες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Ανίκανος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, επέτρεψε να λεηλατηθεί το κράτος από στρατιές λιμασμένων, για χρήμα και δόξα, σωματοφυλάκων του εκσυγχρονισμού. Επί προεδρίας του φτιάχτηκαν περιουσίες που αν τις υποβάλλουμε σε «χημική ανάλυσιν» (όπως θα έλεγε ο Ροΐδης) θα τις «εύρομεν απαρτιζόμενες εκ των ακολούθων στοιχείων». Δάκρυα επενδυτή 30%, στεναγμοί ανέργων 20%, πείνα συνταξιούχων 30%, νωθρότης εισαγγελέων 10%, εύνοια κόμματος 10%.

2. Α. Αλαβάνος: συντηρεί το παράστημα της Νέας Τάξης στην πατρίδα μας. Κήρυκας του εθνομηδενισμού, εκκλησιομάχος, καθιέρωσε την ιδεολογική τρομοκρατία, σ’ όσους αντιστέκονται στους «νατοκεμαλικούς» (Ζουράρις) σχεδιασμούς. Ήδη τα ποσοστά του συρρικνώνονται και καταπώς φαίνεται θα έλθει η ώρα που αυτός και τα πρωτοπαλίκαρά του θα «συνωστίζονται» στο λιμάνι της λήθης.

1. Μεγαλύτερο «μικρό Έλληνα» θεωρώ το λαμόγιο κάθε εποχής. Ονομάζονται και μυξομάντιλα, παρακεντέδες και σφουγγοκωλάριοι. Το λαμόγιο είναι και ο πιο επικίνδυνος.

Πάντως η ιστορία μας, τους «μικρούς» Έλληνες, τους «προίκιζε» με το πολύ γνωστό υποκοριστικό του εθνωνυμίου Γραικός. Τους ονόμαζε Γραικύλους.


«σέβομαι τους νεκρούς και όταν ακόμα είναι ζωντανοί»

Θυμήθηκα, με αφορμή την αγωγή κατά του «Ρεσάλτο», έναν στίχο του Ν. Βαλαωρίτη: «Θέλουν, ρε Μανώλη, να γίνω σαν αυτούς/ θέλουν να γίνω πρόβατο». Αυτό θέλουν, ρε Θύμιο, οι προβατόσχημοι λύκοι της δειμο-σιογραφίας. (Το δείμος στα αρχαιοελληνικά σημαίνει φόβος, τρόμος). Να γίνεις σαν αυτούς, να γονατίσει το «Ρεσάλτο», να καταντήσει χαζοχαρούμενο περιοδικό «ποικίλης ύλης», δουλικά συμμορφωμένο στην πολιτική φεουδαρχία και στις εντολές ή επιθυμίες ξένων «προστατών». Πλην εις μάτην των «κακεργετών οι βλέψεις και οι παλιανθρωπιές», το άδικο «ουκ επευλογείται». Χτυπούν το «Ρεσάλτο», ποιοι; Ο «Ιός» και λοιπές ανίατες ασθένειες, οι γυμνοσάλιαγκες της υποταγής. Μα αυτό είναι και σημάδι, ένδειξη περιφανή, πως το περιοδικό ανοίγει αποστήματα και ξεσκεπάζει τους χαλασμένους.
«Επαινούμενος γαρ υπό των εναντίων, αγωνιώ μη τι κακόν είργασμαι», όταν με επαινούν οι «οχτροί», αγωνιώ μήπως πράττω κάτι κακό, μας κανοναρχεί ο αρχαίος λόγος. Έχει και διαφορετική ανάγνωση το παραπάνω ρητό. Όταν με κατηγορούν οι εχθροί χαίρομαι, γιατί βρίσκομαι στο σωστό δρόμο. Και ποιοι απειλούν διά της «αγωγής»; Οι δήθεν σημαιοφόροι της ελευθεροτυπίας. «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου». (Αναγνωστάκης). Άφησέ τους να πασχίζουν, άφες αυτοίς…
Φοβούνται, οι καταλερωμένοι, το «Ρεσάλτο». Γιατί; Γιατί γράφουν σ’ αυτό άνθρωποι, πολίτες, που αρνούνται να καταντήσουν μαλάκια, αγόμενα και φερόμενα, από τις βαθυστόχαστες ανοησίες των καθεστωτικών ΜΜΕ. Πολιτών που δεν ανήκουν στα επώνυμα αποβράσματα, που τους σάπισε η υποκριτική ευγένεια των κοσμικών πρεζοσαλονιών, πίσω από την οποία τρίζουν τα δόντια της εκδίκησης, της εμπάθειας και της λαγνείας. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, πράγμα απλησίαστο για τους ιδεολογικούς σωματοφύλακες της διαφθοράς και του σαλταδορισμού, «τους σαλιάρηδες – διακοναρέους και κλέφτες της δόξας» (Εγγονόπουλος). Μα και τόσο φόβο και μίσος η «αδέσμευτη» απογευματινή φυλλάδα; Και έβαλε ένα απολειφάδι της να τρομοκρατήσει το «Ρεσάλτο» με νομικές στρεβλώσεις και ψεύδη; Τι θέλουν οι «εξημερωμένοι»; Για λογοκρισίες θα μιλάμε τώρα; Αλυσίδες, εξάλλου, στην σκέψη δεν μπαίνουν, ας μην κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.
Έλεγε σοφός άνθρωπος: Η αληθινή λογοκρισία δεν συνίσταται στο να εμποδίσεις να ειπωθεί κάτι, αλλά στο να υποχρεώνεις να ειπωθεί κάτι. Αυτό είναι ο στόχος, το ξαναλέω. Να γονατίσει το «Ρεσάλτο», να γίνεις, Θύμιο, πρόβατο σαν αυτούς. Μην πτοείσαι. «Εις εν εμοί μύριοι εστί». Δεν είσαι μόνος, είμαστε στο Εμείς.
Υπάρχει κάτι φοβερότερο από την συκοφαντία και το ψέμα, το οποίο οι συμβιβασμένοι καιροσκόποι και οι λοιποί καθεστωτικοί τζιτζιφιόγκοιδεν το κατανοούν: η αλήθεια, η οποία θα λάμψει. Γι’ αυτούς τους ανάξιους, έστω και για τις λίγες αυτές γραμμές, ισχύει αυτό το ωραίο που διάβασα: «σέβομαι τους νεκρούς και όταν ακόμα είναι ζωντανοί».

[Μ. Σ.]

Οι Έλληνες της ντροπής
Του Μπάμπη Σαχτούρη
Δασκάλου

Όταν η κερδοσκοπική αδηφαγία των σύγχρονων μέσων ενημέρωσης (ιδίως των τηλεοπτικών) συνδυάζεται με την ατέρμονη ματαιοδοξία και την ανεξήγητη αδιαφορία των νεοελλήνων, προκύπτουν τερατογενέσεις, των οποίων την εικόνα, την υφή και τις διαστάσεις, ούτε με μορφή αστείου είναι δυνατό να συλλάβουν, όσοι εξακολουθούν ακόμα να σκέπτονται στοιχειωδώς.
Οι προκλήσεις διαδέχονται καθημερινά η μια την άλλη και η απαρίθμηση τους δεν έχει τέλος. Περνούν, φεύγουν, χάνονται ξεχνιούνται, για να 'ρθουν άλλες στη θέση τους, που με τη σειρά τους, θα πάρουν το δρόμο της λήθης, για να περνά ο χρόνος και να μένουμε εμείς πίσω. επί τόπου, κάθε φορά πιο εξοικειωμένοι με την αθλιότητα και κάθε φορά με λιγότερα αντιστατικά αντισώματα στην ψυχή και στο μυαλό μας.
Το παρήγορο είναι, ότι, εκτός από την εξασθένηση των αντιστάσεων και την εξοικείωση με την ηθική σήψη και την κοινωνική διαφθορά, ενίοτε μένει ξωπίσω και η ντροπή -κυρίως αυτών που ουδόλως ενέχονται -με αποτέλεσμα να συντηρείται μια μαγιά ενσυνείδητης ηθικής και αξιοπρεπούς στάσης, μια «τσίπα» σα να λέμε, που συντηρεί το δικαίωμα στην ελπίδα και προσδοκά σε μια -έστω και αργόρυθμη -αντιστροφή των πραγμάτων.
Αφορμή για τούτο το σημείωμα στάθηκε η ντροπή που ένιωσα βιώνοντας, ως (απονήρευτος) τηλεθεατής, την «ανακήρυξη» των «σημαντικότερων» Ελλήνων, μέσα από μια κερδοσκοπικής υφής τηλε-ψηφοφορία, χωρίς όρους και χωρίς αρχές (κατ' ουσίαν), που διενεργήθηκε από κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι και για την οποία δεν υπέπεσε στην αντίληψη μου -μέχρι στιγμής -ούτε ίχνος ουσιαστικής (ή τυπικής έστω) διαμαρτυρίας.
Ντρέπομαι και ταυτόχρονα θλίβομαι βαθύτατα μπροστά στην ισοπεδωτική ομογενοποίηση, οπού το σαββοπουλικό "ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι ή παρθένα με το σατανά» ωχριά μπροστά σ' αυτό το τουρλουμπούκι. όπου μπερδεύονται, σαν νά ναι φιλαράκια απ' το στρατό, ο Όμηρος με το Ζαγοράκη. ο Πλάτωνας με τη Βουγιουκλάκη κι ο Παπανικολάου με το Λαζόπουλο.
Θα ήταν ανόσιο βέβαια να επιχειρήσω συγκρίσεις ή να αναφερθώ στις απουσίες δεσποζουσών μορφών (σε διάφορους τομείς του επιστητού) που ούτε καν μνημονεύτηκαν στο τηλεοπτικό αυτό μασκαραλίκι αλλά δεν μπορώ να μην απαιτήσω, ως απλός φορολογούμενος πολίτης, με τη μικρή, ασήμαντη φωνή που διαθέτω, να σταματήσει -έστω και την ύστατη ώρα -αυτή η προσβολή της Ελληνικής Ιστορίας και η βεβήλωση των προσωπικοτήτων οι οποίες (κατά κύριο λόγο) την έγραψαν με τη ζωή, το έργο και πιο πολύ με τον ψυχονευρωτικό όγκο, τη λάμψη και τη φωτεινότητα τους.
Αν πέφτω έξω, παρακαλώ, διορθώστε με!