Η Αριστερά και το εθνικό ζήτημα

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

Βλέπουμε ότι αρχίζει ένας γόνιμος προβληματισμός πάνω στα εθνικά ζητήματα μέσα σε ευρύτερους κοινωνικούς και πολιτικούς κύκλους. Παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο «μανιφέστο» της ομάδας ΡΕΣΑΛΤΟ, γραμμένο πριν από την έκδοση του περιοδικού, αρχές 2.000.

Η Αριστερά και το εθνικό ζήτημα

Θα ξεκινήσουμε με ένα τσιτάτο της Ρόζας.

«Το εθνικό ζήτημα και ο εθνικισμός είναι αδειανοί
φάκελοι μέσα στους οποίους κάθε εποχή και οι ταξικές
σχέσεις σε κάθε χώρα βάζουν το ιδιαίτερο υλικό τους περιεχόμενο».

Δεν συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τσιτάτα. Αυτό όμως της Ρόζας συμπυκνώνει τη διαλεκτική σκέψη των μαρξιστών. Δηλαδή τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Για να απαντήσουμε λοιπόν στο θέμα μας, η «Αριστερά και το εθνικό ζήτημα» σήμερα, πρέπει να αναλύσουμε την εποχή μας, να ανακαλύψουμε δηλαδή το ιδιαίτερο ταξικό περιεχόμενο της εποχής που ζούμε.
Αυτό που διαφοροποιεί το σήμερα από το χθες είναι ότι η εποχή του εθνικού καπιταλισμού και των εθνικών ιμπεριαλισμών δεν υπάρχει πια. Η Ήττα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" σε συνδυασμό με την τεράστια τεχνολογική πρόοδο στον τομέα των επικοινωνιών και των υπολογιστών, επέτρεψε στον ιμπεριαλισμό να αναπτύξει θεαματικά τις εσωτερικές του τάσεις.
Η πιο σημαντική εξέλιξη που καθορίζει τη σημερινή εποχή, την παγκοσμιοποίηση, όπως συνηθίζουμε να λέμε, είναι η γέννηση και η επέκταση αυτών των ίδιων παγκόσμιων επιχειρήσεων. Η διαδικασία βεβαίως δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν φτάσαμε στο παγκόσμιο μονοπώλιο και δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο, τα τραστ εθνικών διαστάσεων πέρασαν σε ένα νέο στάδιο. Έγιναν πολυεθνικά.

Όταν συνεπώς μιλάμε για παγκοσμιοποίηση εννοούμε τον υπερεθνικό, πλανητικό ιμπεριαλισμό, τις συγχωνεύσεις δηλαδή των γιγάντιων επιχειρήσεων πάνω από τα σύνορα, συγχωνεύσεις που δημιουργούν μια πλατιά οικονομική βάση η οποία επιτρέπει και επιβάλει την πολιτική ενοποίηση των πιο ισχυρών τμημάτων του κεφαλαίου.
Οι απολογητές και τα «αριστερά» φερέφωνα του πλανητικού ιμπεριαλισμού ταυτίζουν την παγκοσμιοποίηση με την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, δηλαδή με την ενότητα και τη συναδέλφωση των λαών, με τη διεθνή αλληλεγγύη και το διεθνισμό. Αυτό είναι μύθος. Η παγκοσμιοποίηση είναι ακριβώς το αντίθετο: Η πολτοποίηση των λαών. Η διαίρεση και το αιματοκύλισμά τους, συνακόλουθα η μετατροπή των ανθρώπων σε γρανάζια, σε άβουλα όντα που θα ανταγωνίζονται και θα σπαράσσονται μεταξύ τους.

Δεν είναι οι λαοί που οικοδομούν την παγκόσμια λαϊκή κοινότητα, αλλά ο καπιταλισμός που ενοποιεί τα παγκόσμια συμφέροντά του και τη βαρβαρότητά του.
Είναι ο καπιταλισμός που θέλει να επιβάλει σε παγκόσμια κλίμακα μια αποικιοκρατία μοντέρνα, ανώτερης μορφής.
Αυτή η νέα ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία, όπως και η παλαιότερη, αποτυπώνεται στο μιλιταριστικό εθνικισμό. Των εθνικών ιμπεριαλισμών στο παρελθόν, του πλανητικού ιμπεριαλισμού σήμερα. Δεν μπορούμε συνεπώς τα εθνικά ζητήματα να τα αντιμετωπίζουμε με τα δεδομένα των εθνικών ιμπεριαλισμών, αλλά με τα δεδομένα του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Και το σπουδαιότερο πρέπει να διακρίνουμε τούτο: ότι η πλανητική εξουσία, Η Νέα Τάξη, αναδείχνει τα εθνικά ζητήματα σε ζητήματα στρατηγικής προτεραιότητας.

Το πλανητικό κράτος θέλει να επιβάλει σε ολόκληρο τον πλανήτη τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας των πολυεθνικών. Δεν ανέχεται πλέον τη διαφορετικότητα. Δεν ανέχεται δηλαδή εθνικά κράτη, πολιτισμούς, ιστορικές μνήμες και συλλογικές συνειδήσεις. Επιδιώκει την υπονόμευση και πολτοποίηση όλων αυτών. Τη μετατροπή των εθνικών κρατών σε εκτελεστικά προτεκτοράτα του πλανητικού κράτους και τη μετατροπή των λαών από συνθετικές ενότητες σε ανταγωνιστικά διχαστικά αθροίσματα.
Αυτό που προωθείται στρατηγικά από τη Νέα Τάξη είναι: Η αναδιάταξη των συνόρων και των γεωπολιτικών ισορροπιών, η κατάτμηση των υφιστάμενων κρατών και η κατασκευή νέων κρατών προτεκτοράτων.
Η Γιουγκοσλαβία υπήρξε το πρώτο Θύμα. Το σχέδιο πιλότος. Αλλαγή συνόρων δεν ήταν η αναγνώριση της Σλοβενίας, της Κροατίας και της Βοσνίας; Αλλαγή συνόρων δεν ήταν η απόσχιση του Κοσόβου και του Μαυροβουνίου που επιβλήθηκε με το θηριώδη βομβαρδισμό της Σερβίας. Τώρα το θύμα είναι η Κύπρος. Αύριο το Αιγαίο (έχει ήδη διχοτομηθεί), η Μακεδονία, η Θράκη. Η ιμπεριαλιστική διαλεκτική της αλλαγής συνόρων διεισδύει και στην Ελλάδα. Το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο είναι πιλότος και για την Ελλάδα.

Η θεωρία και η πράξη των «ανοικτών συνόρων» αποτελεί την πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης. Τη στρατηγική συνιστώσα της Νέας Τάξης για την άλωση του έθνους κράτους. Οι στόχοι αυτής της στρατηγικής, πολύ συνοπτικά είναι:
ΠΡΩΤΟΝ. Η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η εξαθλίωση και η αγελοποίηση των εργαζομένων. Πάντα ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη δυστυχία που δημιουργεί ο ίδιος, ως όπλο εναντίον των εργαζομένων και των πληβειακών λαϊκών στρωμάτων.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Ο ακρωτηριασμός της πολιτικής συνείδησης, η απονέκρωση των συνδικάτων και η διάλυση της εργατικής τάξης, ως οργανωμένη πολιτική δύναμη.
ΤΡΙΤΟΝ. Η ακύρωση του εθνικού αστικού κοινοβουλίου, συνακόλουθα και της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ. Η δημιουργία μειονοτήτων, που θα χρησιμοποιηθούν από το διεθνή ιμπεριαλισμό για τη διαίρεση του εθνικού κράτους, την πρόκληση εσωτερικών διχαστικών εντάσεων και συγκρούσεων.
ΠΕΜΠΤΟΝ. Η πολτοποίηση του πολιτισμού, το σβήσιμο της ιστορικής μνήμης των λαών και η ισοπέδωση της εθνικής ταυτότητας.

Ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ χρησιμοποιεί την παλιά καλή συνταγή του «διαίρει και βασίλευε». Το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας είναι πολύ πρόσφατο. Αναμοχλεύει πάθη, ερεθίζει συμφέροντα, προκαλεί έριδες, εξαγοράζει και υποκινεί κάθε πρόστυχο και τυχοδιωκτικό στοιχείο, ομάδα ή κόμμα. Συγκεντρώνει γύρω του όλα τα κοινωνικά περιττώματα για να διασπάσει τις τάξεις και τους λαούς, να προκαλέσει συγκρούσεις και να έρθει στο τέλος ως «ειρηνευτής» και «προστάτης» για να επιβάλει την επικυριαρχία του.
Αυτό επιχειρείται σήμερα και στη χώρα μας

Τα ιδεολογικά λάβαρα αυτής της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας του διαμελισμού των εθνικών κρατών είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», ο «αντιεθνικισμός» και «αντιρατσισμός». Τα κοινωνικά δικαιολογητικά: οι εξαθλιωμένες, διασκορπισμένες και απελπισμένες μάζες των αλλοδαπών. Τα πολιτικά στηρίγματα: Οι υποτελείς κυβερνήσεις και τα κόμματα, οι υπόδουλοι στοχαστές, οι «εκσυγχρονιστές» και οι «αριστεροί» κοσμοπολίτες, το πανεπιστημιακό κατεστημένο, τα ΜΜΕ και οι ποικιλόχρωμοι «αριστεριστές». Όλο αυτό το «αριστερο-νεοφιλελεύθερο» μωσαϊκό που αντανακλά όλα τα χρώματα της πολιτικής ίριδας έχει καταντήσει σήμερα η πιο αντιδραστική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας: Η πέμπτη φάλαγγα του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλισμού.
Χωρίς να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό βάλθηκαν να μεταβάλουν τη χώρα σε «πολύ-πολιτισμική» Βαβυλωνία, χωρίς ιστορικό παρελθόν και χωρίς μέλλον. Εισήγαγαν πάνω από δύο εκατομμύρια αλλοδαπούς εργάτες για να τους χρησιμοποιήσουν σαν απεργοσπαστική δύναμη και πολιορκητικό κριό για να αλώσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις των Ελλήνων εργαζομένων, να τους περιθωριοποιήσουν και να επιβάλουν καθεστώς εργασιακού Μεσαίωνα.
Από την άλλη υποθηκεύουν συνειδητά την επιβίωση των Ελλήνων, ως λαού και έθνους. κατασκευάζουν νέες μειονότητες, φυτεύουν το σπόρο αναπόφευκτων μειονοτικών συγκρούσεων, έχουν ανεχτεί και συγκαλύψει τη διείσδυση της ουτσεκάδικης μαφίας, υπό το μανδύα του οικονομικού μετανάστη.
Πρέπει να σταθούμε ανελέητοι απέναντι στους Έλληνες προσκυνημένους. Διαφορετικά η Ελλάδα θα έχει την τύχη της Σερβίας…


Κάποιοι Αριστεροί από δογματική αφέλεια και κάποιοι άλλοι δολίως μας υποβάλλουν το ερώτημα: Εσείς οι μαρξιστές είστε υπέρ του εθνικού κράτους και των αστικών θεσμών;
Οι μαρξιστές σε καμιά περίπτωση δεν είναι υπέρμαχοι του εθνικού κράτους, των δομών και των θεσμών του: Κοινοβούλιο, δικαιοσύνη, στρατός, παιδεία, Εκκλησία κ.λπ. Αποκαλύπτουμε το ρόλο τους και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή όλων αυτών. Και πρωτοστατούμε για την επιβολή της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας. Το υποκείμενο ΟΜΩΣ αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες. Μέθοδος: Η επανάσταση.
Γίνεται φανερό ότι το υποκείμενο μιας σοσιαλιστικής αλλαγής δεν μπορεί να είναι το κεφάλαιο (πολυεθνικό σήμερα) και οι μηχανισμοί της εξουσίας του. Η κατάργηση του εθνικού κράτους και των θεσμών του από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, να μη το ξεχνάμε αυτό) αποτελεί γιγάντια οπισθοδρόμηση και απομακρύνει από το σοσιαλισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κεκτημένα. Και το έθνος-κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας.
Υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα όχι ως αυτόνομους στρατηγικούς στόχους, αλλά ως τακτικούς στόχους υποταγμένους στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και εδώ διαχωριζόμαστε ριζικά από την ακροδεξιά δημαγωγία. Αυτό δεν είναι ανακάλυψη. Πάντα τα επαναστατικά κινήματα αποκάλυπταν την απάτη του κοινοβουλίου, της αστικής δημοκρατίας και του εθνικού κράτους, αλλά όταν αυτά καταλύονταν ή απειλούνταν τα υπερασπίζονταν. Και πάντα οι επαναστάτες τα χρησιμοποιούσαν σαν μετερίζια του αγώνα τους. Η υπεράσπιση συνεπώς των ιστορικών κεκτημένων δε σημαίνει ταύτιση με αυτά. Σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις για αγώνα, σημαίνει τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για τη συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Αυτά είναι πασίγνωστα σε κάθε έναν που έχει κάποια σχέση με το μαρξισμό και τα επαναστατικά κινήματα.
Σήμερα ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός επιχειρεί την άλωση των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο εφιαλτικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί. Οι κοινωνίες αμύνονται και οι επαναστάτες αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε επίθεση για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να μπουν στην πρωτοπορία του αγώνα για την υπεράσπιση των ιστορικών κεκτημένων.
Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν «ξαφνικά» το σκοταδισμό της Εκκλησίας, τον «εθνικισμό» όσων καταγγέλλουν τον ευρωατλαντισμό κ.λπ. Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να πουν στους κομμουνιστές για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!). Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού. Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, εφιαλτικούς κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο της αυτοκρατορίας. Έτσι τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας. Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές» στρατολογήσεις. Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι.



«Εθνικό» και «διεθνικό»


Οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» συγχέουν το διεθνισμό (όχι χωρίς ιδεολογική και πολιτική ιδιοτέλεια) με την κατηγορηματική άρνηση του εθνικού ζητήματος. Οι πολιτικά αφελείς παρασύρονται από το κουδούνισμα των λέξεων και με μια θεοκρατική προσήλωση υποκλίνονται στη λέξη «διεθνισμός» αφορίζοντας το «σκιάχτρο» του «εθνικού». Η τυπική αυτή αντιπαράθεση διεθνικού-εθνικού δεν βγάζει πουθενά. Για έναν επαναστάτη κομμουνιστή (που ασφαλώς γνωρίζει ότι ο σοσιαλισμός έχει διεθνή διάσταση και όχι εθνική) η τυπική αντιπαράθεση των ζητημάτων είναι μέγα πολιτικό λάθος. Οι επαναστάτες διεθνιστές και όχι οι κοσμοπολίτες διεθνιστές γνωρίζουν ότι ο διεθνισμός προϋποθέτει τη σχέση ανάμεσα σε διά-φορα έθνη και όχι την άρνηση της εθνικής ταυτότητας.
Η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό είναι ένα απλουστευτικό, αντιδιαλεκτικό και ανιστόρητο σχήμα. Η πάλη των τάξεων μέσα στον καπιταλισμό προϋποθέτει την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας. Γι αυτό οι κλασικοί του μαρξισμού (από τον Μαρξ έως τον Λένιν και Τρότσκι) είχαν προσδιορίσει ότι η πάλη των τάξεων ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός ορίζοντάς της ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Φυσικά δεν έμειναν εκεί. Όριζαν ότι η εθνική διάσταση της πάλης για την εξουσία συνδέεται με την περιφερειακή και παγκόσμια διάσταση του προβλήματος. Για τους κλασικούς του μαρξισμού ανάμεσα στο εθνικό και διεθνικό υπάρχει μια διαλεκτική σχέση και όχι αντιπαράταξη..
Οι σημερινοί όμως «αριστεροί διεθνιστές» γνωρίζουν από διαλεκτική όσο ένας τυφλός από χρώματα. Δεν θέλουν όμως να διδαχτούν και από την ιστορία. Και η ιστορία διδάσκει: οι «εθνικοί» πόλεμοι, οι διαιρέσεις και τα αιματοκυλίσματα των λαών δεν συνιστούν το αναπόφευκτο και θλιβερό επακόλουθο της αναγνώρισης του εθνικού ζητήματος, αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι ο καρπός της άρνησης και της ένοχης και της χυδαίας υποτίμησης του ίδιου του εθνικού ζητήματος.

Το εθνικό και το διεθνικό είναι δύο συστατικά του επαναστατικού κινήματος που δεν αντιπαρατίθενται, όπως ακριβώς δεν αντιπαρατίθεται η μεταρρύθμιση στην επανάσταση. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές ο πρακτικός αγώνας για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου λαού και μέσα στα πλαίσια ακόμα του σημερινού καθεστώτος, για δημοκρατικούς θεσμούς, αποτελεί το μοναδικό δρόμο «χειραγώγησης» της ταξικής πάλης και επίτευξης του τελικού σκοπού, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας.
Το ίδιο, ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο (που συμπεριλαμβάνει και την υπεράσπιση της εθνικής υπόστασης, των εθνικών ελευθεριών και της ιστορίας ενός λαού) είναι το μέσο για την επίτευξη του διεθνισμού. Εθνικό και διεθνικό συνδέονται με έναν άρρηκτο δεσμό. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό, αλλά αν το εθνικό θα έχει προλεταριακό χαρακτήρα ή μικροαστικό. Αν δηλαδή η εθνική διάσταση της πάλης θα συνδέεται με τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη διεθνή διάσταση ή θα περιορίζεται στα εθνικά πλαίσια και στις εθνικές ουτοπίες. Η τυπική αντιπαράθεση μας οδηγεί σε ένα από τα παρακάτω δύο πολιτικά σφάλματα:
Πρώτο: Να εγκαταλείψουμε τον τελικό, ταξικό, ιστορικό στόχο και το εθνικό από μέσο να το μετατρέψουμε σε υπέρτατο σκοπό, το ίδιο όπως οι ρεφορμιστές αναγάγουν τις μεταρρυθμίσεις σε υπέρτατο σκοπό.
Δεύτερο: Να εγκαταλείψουμε κάθε αγώνα στα εθνικά ζητήματα και στο όνομα ενός αφηρημένου «διεθνισμού» να τα στιγματίζουμε ως «εθνικισμό» κλπ. Αυτό δηλαδή που κάνουν οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» και οι διεθνιστικές σέχτες. Αυτό όμως θέλει και η Νέα Τάξη, ακριβώς γιατί αυτός ο «διεθνισμός» χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για παθητικότητα, παραίτηση, ακόμα και προσαρμογή στις επιταγές της «Νέας Εποχής». Αυτός ο «διεθνισμός» είναι ο διεθνισμός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δηλαδή ο κοσμοπολιτισμός που συνίσταται στην εκμηδένιση και πολτοποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού, στην επιβολή μιας «ενιαίας ταυτότητας» και μιας «ενιαίας σκέψης».
Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της «Νέας Εποχής» αυτό ακριβώς κάνουν. Ταυτίζουν τον κοσμοπολιτισμό με το διεθνισμό. Ο κοσμοπολιτισμός, όμως, ως ιδεολογία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεν αποτελεί μόνο την άρνηση και το μεγαλύτερο εχθρό της εθνικής οντότητας, αλλά και του διεθνισμού, ο οποίος απορρέει από την ανάγκη συμφιλίωσης και αλληλεγγύης των λαών, στη βάση της βουλητικής αυτενέργειας και του σεβασμού της εθνικής ταυτότητας. Ποτέ ο διεθνισμός δεν αρνήθηκε τα εθνικά ζητήματα και την εθνική ταυτότητα.
Αντίθετα, είναι ο ιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός που περιφρονεί τα εθνικά ζητήματα και προκαλεί τους «εθνικούς πολέμους».
Σήμερα η κοσμοπολίτικη «Αριστερά», στο όνομα του αντιεθνικισμού όχι μόνο δεν διακρίνει τον πλανητικό μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά του παρέχει και ισχυρό ιδεολογικό άλλοθι. Γι αυτό είναι καταδικασμένη με αφανισμό…