Ανύπαρκτο Θέμα η ατίμωση λειτουργήματος

[Καχύποπτος]

http://olympia.gr/2008/11/21/justice/


“Ανύπαρκτο Θέμα” η ατίμωση λειτουργήματος

Φανταστείτε την ακόλουθη σκηνή: Ένας γιατρός έχει στα χέρια του την τύχη ενός “μη προνομιούχου” ασθενούς. Ο εν λόγω γιατρός, συναλάσσεται με κάποιον που εχθρεύεται τον ασθενή και του προκαλεί εσκεμμένα ανήκεστο βλάβη.
Πως θα χαρακτηρίζατε την ανωτέρω περίπτωση; Ποιά τιμωρία αξίζει σε αυτό τον επίορκο λειτουργό;
Υγεία και Δικαιοσύνη είναι αυθύπαρκτες αξίες που υψώνουν τον δείκτη κοινωνικού ανθρωπισμού. Οι φορείς αυτών των αξιών δεν είναι απλοί επαγγελματίες, αλλά λειτουργοί που ενόρκως τελούν καθήκοντα.
Στην Ελλάδα όμως, παρά τις αποκαλύψεις για το παραδικαστικό, φαίνεται πως παρασιτικοί οργανισμοί οργιάζουν στο λείψανο της δικαιοσύνης. Πάντα βεβαίως έναντι των αδυνάτων, προς όφελος των ισχυρών. Θρησκευτικών και οικονομικών ιερατείων, κατασκευαστών, νταβατζήδων.
Ασπόνδυλα υποκατάστατα ανθρώπων με μηδενική υπόσταση, σέρνονται από γραφείο σε γραφείο για ένα ξεροκόμματο εξαγοράς της όποιας αξιοπρέπειας. Ένδειξη παταγώδους αποτυχίας της όποιας προσπάθειας για εξανθρωπισμό και αναβάθμισης της κοινωνικής ζωής. Ανάξια υποπροϊόντα ενός ψευδεπίγραφου πολιτισμού, εξάγονται από Ανώτατα Ιδρύματα σα βρυκόλακες έτοιμοι να πιούν το αίμα αθώων “ακτημόνων” και ”αγραμμάτων” έχοντας τον ενυπόγραφο όρκο τους ως διαβατήριο στο βούρκο της απληστίας.
Με κάλυψη βέβαια από τα ελεεινά κομματόσκυλα που ανάγουν το θέμα των εκβιαστών - δικηγόρων σε “ανύπαρκτο” μπροστά στο “τεράστιο σκάνδαλο”.
ΟΧΙ κύριοι. Αυτές οι συμπεριφορές είναι τα τούβλα που στηρίζουν το σαθρό οικοδόμημα του ορυμαγδού. Η γενιά του Πολυτεχνείου που γέννησε Πολυτεχνίτες της εξαπάτησης του λαού.
Ποιά τιμωρία άραγε αρμόζει στην κυρία που εκμεταλλεύθηκε τον πόνο ακτημόνων; Που ατίμασε το λειτούργημα της και έβγαλε στο σφυρί με πωλητή τον “συλλειτουργό” σύζυγο τους πόθους ολόκληρων οικογενειών;
Ως πότε θα ανεχόμαστε την περιφορά αυτών των άψυχων κουφαριών σε κάθε έκφανση πολιτικής και δημόσιας ζωής;

ΣΧΟΛΙΟ

«Υγεία και Δικαιοσύνη είναι αυθύπαρκτες αξίες που υψώνουν τον δείκτη κοινωνικού ανθρωπισμού.»

Αυτό είναι ένας ηθικός φορμαλισμός απόλυτων αρχών. Η «υγεία», το «Δίκαιο», η Παιδεία, η «ηθική» κ.λπ δεν είναι «αυθύπαρκτες» ουσίες και λειτουργίες. Είναι κοινωνικά καθορισμένες και λειτουργούν στη βάση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής οργάνωσης. Μέσα σε ένα παρακμιακό καπιταλιστικό σύστημα, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά, σαν ανεξάρτητες οάσεις μέσα στην έρημο, σαν απόλυτες ουσίες και υπεριστορικές αφαιρέσεις…

Με τον ίδιο μεταφυσικό και ηθικολογικό τρόπο αντιμετωπίζεται και η «γενιά του Πολυτεχνείου», για να επικαλύψει και να μειώσει το ιστορικό γεγονός.
Το πού κατάντησε αυτή η «γενιά» δεν εξηγείται με την έννοια «Πολυτεχνείο». Δηλαδή, αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο, ο καπιταλισμός θα ήταν «καλύτερος» και δεν θα είχαμε τη Νέα Τάξη και «αριστερούς» γενίτσαρους;

Με αυτή τη στενή, μεταφυσική λογική θα μπορούσαμε κάθε «γενιά» να την κατηγορήσουμε για το σημερινό κατάντημα, καθώς και να καταδιάσουμε κάθε μεγάλο επαναστατικό γεγονός της Ιστορίας.

Τη Γαλλική Επανάσταση που έφερε τον καπιταλισμό, Τη Ρώσικη Επανάσταση που γέννησε το σταλινισμό και πάει λέγοντας…

Το κείμενο μπορεί να έχει θυμό και να προβαίνει σε κάποιες ορθές διαπιστώσεις για το σήμερα, αλλά η λογική του κινείται μέσα στα καθεστωτικά πλαίσια, μέσα στην ουτοπία της «ανάστασης» των αφηρημένων ηθικών αρχών και αξιών. Καμιά σχέση με αριστερή λογική. Έχει τη λογική του Μεσσία που θα επιβάλει με το μαγικό ραβδάκι του την ηθική τάξη και την πολιτική εξυγίανση…

[ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ]

Σ. Καχύποπτε, θα συμφωνήσουμε στα διαχρονικά εξουσιαστικά προσωπεία "Παιδείας" και "Ηθικής". Γι' αυτό και δεν αναφέρονται ως "υπερχρονικές αυταξίες". Θα συμφωνήσουμε μερικώς και στην έννοια "δικαιοσύνη" ως αυτή υφίσταται στις φεουδαρχικές - καπιταλιστικές δομές. Όχι όμως στην έννοια "δικαιοσύνη" - προπύργιο και κινητήριο μοχλό κάθε λαϊκού αγώνα ανά τους αιώνες. Αυτή η δικαιοσύνη είναι Αυταξία και αναφέρεται στην προστασία του αδυνάτου - προλετάριου διαχρονικά στις κοινωνικές δομές.
Όπως και η αντίφαση "Γενιά του πολυτεχνείου" και Πολυτεχνίτες της ατιμίας. Για να δοθεί η αντίστοιχη έμφαση. Φαντάσου πόσο φαιδρή θα ακουγόταν η παράθεση της "άτιμης γενιάς της χούντας" ή "απατεώνες γόνοι του νεοφιλελευθερισμού".
Πιστεύω ότι συμφωνείς στο πνεύμα οργής που επιφέρει η πρόταση "Δημοσίου συμφέροντος" (νταβατζήδες, κατασκευαστές, εκδότες κλπ) με παράλληλη την καταβαράθρωση της αδικίας των ακτημόνων. Η γενιά του Κιλελέρ, σύντροφε.

[Καχύποπτος]

Οι αφαιρέσεις συγχωρούν τις αμαρτίες!

Η έκκληση σε αφηρημένους κανόνες δεν είναι ένα λάθος δίχως ιδιοτέλεια, αλλά αναγκαίο στοιχείο στο μηχανισμό της ταξικής απάτης. Οι αφαιρέσεις συγχωρούν τις αμαρτίες. Αυτά που λέγονται ηθικά αξιώματα «γενικώς αναγνωρισμένα» έχουν ουσιαστικά αλγεβρικό, δηλαδή απροσδιόριστο χαρακτήρα. Η κατηγορική προσταγή του Καντ (πράττε έτσι ώστε να μπορείς να θέλεις να γίνει ο κανόνας της διαγωγής σου γενικός νόμος), αν και έχει υψηλή θέση στο φιλοσοφικό Όλυμπο, ωστόσο δεν ενσαρκώνει τίποτα το κατηγορηματικό γιατί δεν περιέχει τίποτα το συγκεκριμένο. Τέτοιου είδους «κατηγορικές προσταγές» είναι τα αξιώματα του αστικού ανθρωπισμού, στη βάση των οποίων («ανθρώπινα δικαιώματα» κλπ) η Νέα Τάξη σήμερα τρομοκρατεί τον πλανήτη και προωθεί την πιο εφιαλτική βαρβαρότητα. Μήπως στο όνομα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης (αστικά αξιώματα) δεν έγιναν οι πιο ληστρικοί πόλεμοι και δεν διαπράχτηκαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Στο όνομα του πλουραλισμού και της ελευθερίας της Ενημέρωσης δεν γεννήθηκε το «τέρας» της σύγχρονης πληροφορικής παραπλάνησης;
Τις ανθρωπιστικές αξίες δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε από
τυπική άποψη. Τότε μένουμε στο τσόφλι και όχι στον καρπό τους. Οι έννοιες, π.χ. της «ελευθερίας», της «κουλτούρας», της «δικαιοσύνης» διαφέρουν ριζικά στην αγωνιστική, συλλογική (λαϊκή) πράξη, από την ατομική πράξη μέσα σε μια κοινωνική οργάνωση που κυριαρχεί η αγορά: εκεί κυριαρχεί η «ελευθερία», η «δικαιοσύνη» και η «κουλτούρα» της αγοράς.
Μέσα σε ένα σύστημα όπου «η παραγωγική διαδικασία κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι πάνω στην παραγωγική διαδικασία», έχουμε και τη «δικαιοσύνη» και την «ηθική» των πραγμάτων, όχι το «Δίκαιο» της συλλογικής αγωνιστικής δράσης.
Δεν είναι, συνεπώς, η έννοια της Δικαιοσύνης που αποτέλεσε το «προπύργιο και κινητήριο μοχλό κάθε λαϊκού αγώνα ανά τους αιώνες». Είναι η πράξη των αγώνων που καθόρισε το πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας και τη διατήρησε σαν κοινωνική κατάκτηση και ανθρωπιστική αξία, συνακόλουθα και σαν σημαία αγώνων…
Όπως βλέπετε, είναι διαφορετικές οι θεωρήσεις μας. Εμείς έχουμε ως αφετηρία τη διαλεκτική του ιστορικού υλισμού και όχι τον ιδεαλισμό των αυθύπαρκτων εννοιών…
Για τη «γενιά του πολυτεχνείου» θα μπορούσε να υπάρξει άλλη διατύπωση. Π.χ. «η γενιά που εξαργύρωση το Πολυτεχνείο», που «εμπορεύτηκε τον εαυτό της» και πολλά άλλα. Η διατύπωση που επιλέξατε κωδικοποιεί τη «σκέψη» σας για το Πολυτεχνείο, ίσως μια σκέψη που να καθορίστηκε από την οργή για τους εμπόρους της γενιάς αυτής, γιατί δεν ήταν όλη η γενιά του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτή…