Η σημερινή κρίση οδηγεί σε γενική κατάρρευση

[Εξόριστος]

Η σημερινή κρίση οδηγεί σε
γενική κατάρρευση


Ζούμε μια οξύμωρη κατάσταση. Από τη μια σύσσωμος ο κόσμος του κεφαλαίου ανησυχεί για την κρίση του συστήματός του. Από την άλλη, οι πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, «αισιοδοξούν» για τη βιωσιμότητά του.
Μας λέει, λοιπόν, η σ. Παπαρήγα: «Η οικονομική κρίση δεν θα καταστρέψει τον καπιταλισμό, αλλά θα φέρει νέους συσχετισμούς μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα θα ανοίξει ένας νέος κύκλος με θύματα πάντα τους εργαζομένους».
Δηλαδή, η ηγεσία του ΚΚΕ, αφενός δίνει και άλλα περιθώρια ζωής στον καπιταλισμό (μέχρι να καταστρέψει ολοκληρωτικά την ανθρωπότητα!) και αφετέρου η ίδια ομολογεί ότι το γκρέμισμα του καπιταλισμού, αναβάλλεται για το αόριστο μέλλον. Δηλαδή η ηγεσία του ΚΚΕ, ομολογεί ότι δεν θέλει και ούτε μπορεί να αγωνιστεί για το γκρέμισμα του καπιταλισμού.
Το παραπάνω, όμως «αξίωμα» δεν αποτελεί απλώς μοιρολατρική αποδοχή της καπιταλιστικής κρίσης και των συνεπειών της, αλλά αντιμετωπίζει τη σημερινή κρίση με το δογματικό σχήμα: Ανάπτυξη-κρίση-ανάπτυξη.
Η παρούσα, όμως, καπιταλιστική κρίση δεν εντάσσεται μέσα σ’ αυτόν τον «κλασσικό κύκλο». Ο «φαύλος» αυτός κύκλος εξαντλήθηκε και δε υπάρχουν περιθώρια ανάκαμψης. Ο κύκλος που ανοίγει σήμερα είναι ο κύκλος της γενικής οικονομικής κατάρρευσης και βαρβαρότητας.

Τα σημερινά δεδομένα

α). Ο καπιταλισμός έχει πλέον εξαντλήσει τα περιθώριά του. Δεν υπάρχουν οι «εφεδρείες» της αποικιοκρατικής επέκτασης και της εξαγωγής κεφαλαίων. Όλος ο πλανήτης έχει ενσωματωθεί στο παγκόσμιο σύστημα.
β). Ο πλανητικός γίγας, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που άλλοτε κατείχε το 60% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, έχει μετεξελιχθεί σε πλανητικό παράσιτο που το χρέος του αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 53 τρις και αυξάνει ιλιγγιωδώς.
Αυτή η Αμερική, χρεοκοπημένη οικονομικά και στρατιωτικά εξευτελισμένη δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει την παλιά συνταγή Κέυνς: Μεγάλα δημόσια έργα και κοινωνικές παροχές. Συνακόλουθα δεν μπορεί να στηρίξει την ίδια πολιτική σε διεθνή κλίμακα με το δολάριο-κουρελόχαρτο.
γ). Τέλος, εξαντλήθηκαν και τα περιθώρια ζωής που έδωσε στις αγορές η φούσκα του υπερδανεισμού. Ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Το εικονικό χρήμα καταρρέει παταγωδώς…
Καμία, συνεπώς, «δίοδος», για ένα νέο κύκλο ανάπτυξης, δεν υπάρχει. Βρισκόμαστε μπροστά σε συνθήκες γενικής οικονομικής κατάρρευσης…

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Η γενική αυτή οικονομική κατάρρευση και η εφιαλτική έκταση των καταστροφικών αποτελεσμάτων της, θα θέσει αναπόφευκτα σε κίνηση τις λαϊκές μάζες και την κοινωνία μπροστά στο αμείλικτο δίλημμα: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Ή θα τελειώνουμε με τον καπιταλισμό ή η ανθρωπότητα θα ζήσει καταστροφές και εφιάλτες χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Όσο ρευστό κι αν διαθέσουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα διαπιστώνουν πάντα ότι ανοίγουν «τρύπες στο νερό». Οι τράπεζες χρεοκοπούν επειδή ο κόσμος έχει μείνει άνεργος ή αμείβεται με εξευτελιστικούς μισθούς και κατά συνέπεια δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τα στεγαστικά του δάνεια ή τις πιστωτικές του κάρτες.
Για τον ίδιο λόγο χρεοκοπούν οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι άλλοι παραγωγικοί κλάδοι. Η καταναλωτική ικανότητα των εργαζομένων περιορίζεται από ένα κατώτατο όριο μισθών το οποίο έχει συμπιεστεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει, υπό την πίεση ενός τεράστιου εφεδρικού στρατού και τη μαζική εισαγωγή, στις σπουδαιότερες αγορές του πλανήτη, μαύρης εργασίας από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Η κρίση, όπως το έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές, είναι το αποτέλεσμα της αναντιστοιχίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, φαινόμενο σύμφυτο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Επομένως η μόνη διέξοδος απ’ το τέλμα είναι η εξασφάλιση δουλειάς για όλους, γενναίες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αυτόματη αναπροσαρμογή σε κάθε αύξηση των τιμών, διατίμηση στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, πραγματικά κοινωνικό κράτος. Κατάργηση του μεσάζοντα κερδοσκόπου. Δημιουργία αγροτικών συνεταιρισμών που με την στήριξη και τη συμμετοχή τού κράτους αναλαμβάνουν τον προγραμματισμό των καλλιεργειών, την συγκέντρωση της παραγωγής και τη φτηνή διάθεση της στο λιανικό εμπόριο. Και πρώρα απ’ όλα το σταμάτημα του δουλεμπορίου, την αναχαίτιση της αλλοδαπής εισβολής και την επέλαση όλων όσων έχουν μπει παράνομα…
Αυτά και πολλά άλλα απαιτούνται που ο καπιταλισμός σήμερα δεν μπορεί να εξασφαλίσει και να τα εγγυηθεί.

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[Χρήστος Κ.]

Θα ήθελα να πω πως διαφωνώ με τη διαπίστωση πως ο καπιταλισμός περνάει κρίση. Πως το σύστημα καταρρέει. Όχι δεν είναι έτσι. Απλά τεράστια ποσά αλλάζουν χέρια. Αυτό είναι όλο. Η δύναμη συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων. Στα χρηματιστήρια οι επενδυτές που είναι έξω απο το παιχνίδι έχασαν τα χρήματά τους, όχι οι μεγαλοκαρχαρίες...

Οι οικονομικές κρίσεις προκαλούνται, ΝΑΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ, απο τους διεθνείς τραπεζίτες. Όποιος ψάξει λίγο παραπάνω μπορεί να διαπιστώσει και το πως, αλλά δεν είναι κάτι για το οποίο θα γράψω αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν βιβλία και site που τα λένε καλύτερα...

Το σύστημα δεν κινδυνεύει... Εμείς κινδυνεύουμε. Είμαστε τα άχρηστα στόματα(useless eaters) κατά τον Κίσσιγκερ... Κι ο νοών νοείτω.
_________________
Χωρίς την Ορθοδοξία καμία επανάσταση δε πρόκειται να σταθεί...

[Ροβεσπιέρος]

Η άποψή σου είναι χρησμός: Εντελώς ατεκμηρίωτη.
Οι κρίσεις καταστρέφουν και παραγωγικές δυνάμεις και τους ίδιους κεφαλαιοκράτες, μια απλή ιστορική αναδρομή στις κρίσεις του παρελθόντος το επιβεβαιώνει. Και ασφαλώς, με τις καταστροφές αυτές αλλάζουν και οι συσχετισμοί μέσα στο κεφάλαιο: Συγκεντρώνεται σε άλλα και σε λίγα χέρια.
Αυτή εδώ η κρίση που εσύ δεν την βλέπεις, ΚΟΝΤΡΑ σε όσα γίνονται παγκοσμίως, και αναλύονται, δεν έχει την "πολυτέλεια" της "ανάκαμψης", για τους λόγους που αναλύθηκαν.
Μπορεί η ανάλυση να είναι λάθος, αλλά ότι δεν υπάρχει κρίση όταν εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύονται από πολυεθνικές και όταν χρεοκοπούν τράπεζες, ε, αυτό είναι δική σου πρωτοτυπία, που οφείλεις να μας την αποδείξεις.
Η οικονομία δεν είναι θεολογία...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Παραπέμπω και στην παρακάτω συζήτηση που αναλύονται πιο διεξοδικά κάποια ζητήματα των καπιταλιστικών κρίσεων

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2736

[Επισκέπτης]

Ροβεσπιέρε νομίζω ότι έχει δίκιο ο Χρήστος όταν λέει ότι οι τραπεζίτες έχουν τη δύναμη να κινούν τις οικονομίες!! Ολόκληρη η αμερικανική οικονομία είναι υποθηκευμένη στις ορέξεις τους!
Δεν πιστεύω πως τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά...
Σκεφτείτε απλά το εξής,ο καθένας από μας προσπαθεί να συντηρήσει ένα σπίτι μόνος του ή με το σύντροφο του,οπότε έχει την ευθύνη για τα οικονομικά του οίκου του,έτσι δεν είναι??
Ο καθένας από μας ξέρει ανά πάσα στιγμή τι έσοδα έχει και τι δαπάνες έχει να πληρώσει! Ε,είναι δυνατόν οι τραπεζίτες να μην ξέρουν τι γίνεται μέσα στο σπίτι τους?
Ε μην τρελαθούμε κιόλας ρε παιδιά..
Κατά τη γνώμη μου μάλλον πρόκειται για σχέδιο πιο γρήγορης προώθησης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Τώρα το πώς θα υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο θα το δούμε...
Μην ξεχνάτε πως μέσα από τις οικονομικές κρίσεις πάντα ξεπηδά ένας ισχυρός δικτάτορας,υποσχόμενος λύσεις στα προβλήματα. Για δείτε τώρα τι φρενίτιδα ενθουσιασμού επικρατεί στον πλανήτη για την εκλογή Ομπάμα και θα καταλάβετε τι εννοώ...

[Ροβεσπιέρος]

Καλά κλακαδόρος του Χρήστου είσαι. Γράψε τις απόψεις σου και απόδειξε αυτά που λες και άσε τις «ντουντούκες».
Δεν ξέρεις και να μεταφέρεις σωστά. Διάβασε καλύτερα τι γράφει ο Χρήστος. Γιατί άλλα γράφει…

Τα πράγματα είναι σίγουρα σύνθετα, μόνο που τα απλοποιείτε και μάλιστα αγοραία όταν δαιμονοποιείτε τους τραπεζίτες. Οι τραπεζίτες δεν είναι ένα ανεξάρτητο τεμάχιο μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα. Είναι το ηγεμονικό κεφάλαιο του καπιταλιστικού όλου. Το να απομονώνει κανείς τους τραπεζίτης και να προσπαθεί να εξηγήσει τα τεκταινόμενα με το «κακό» ή «αδηφάγο» χαρακτήρα των τραπεζιτών, αυτό δεν είναι οικονομία, αλλά θεολογία. Ή ακόμα χειρότερα απλοϊκά συνθήματα δημαγωγίας των κομμάτων.
Στην συζήτηση που παραπέμψαμε αναλύεται ο ρόλος του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και η διαλεκτική του ταύτιση με το πλανητικό όλο του καπιταλισμού.
Γράφαμε μεταξύ άλλων:

«Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, όμως, είναι κατεξοχήν κεφάλαιο παρασιτικής, ασύδοτης κερδοσκοπίας, συνεπώς κεφάλαιο που παραλύει την πραγματική παραγωγική διαδικασία και βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και την πλαστή χρηματιστηριακή οικονομία.

Η ίδια παρασιτική κερδοσκοπική απληστία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου το οδηγεί στην αφαίμαξη, μέσω των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, του παραγωγικού πλούτου, υποσκάπτοντας έτσι τα ίδια τα βάθρα της παραγωγικής διαδικασίας.
Παράλληλα η αυτοκρατορία των ΗΠΑ για να κυριαρχήσει πάνω στην υφήλιο διόγκωσε τερατωδώς το χρηματιστηριακό οικοδόμημα.

ΣΗΜΕΡΑ έχει τόσο γιγαντωθεί το χάσμα ανάμεσα στις χρηματιστηριακές αξίες και τις πραγματικές οικονομικές αξίες που γίνεται η κατάσταση ανεξέλεγκτη. Το πλαστό χρήμα που κυκλοφορεί απέχει έτη φωτός από την οικονομική πραγματικότητα».

Επίσης για το ρόλο και τη λειτουργία των τραπεζών γράφτηκαν τα κάτωθι:

ΟΛΟΙ στοιχισμένοι για τη διάσωση των τραπεζών



Τα καθεστωτικά κόμματα και οι ποικιλόχρωμοι απολογητές του καπιταλισμού αγωνιούν για τις τράπεζες! Δικαιολογημένες οι αγωνιώδεις ανησυχίες: Η Πίστη αποτελεί το βάθρο του καπιταλιστικού συστήματος, την καρδιά των λειτουργιών του. Και ως τέτοια αποτυπώνει με μεγαλύτερη οξύτητα την κρίση του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Ας απλοποιήσουμε, συνοπτικά, αυτές τις θεμελιακές καπιταλιστικές λειτουργίες της Πίστης.

α). Οι πιο σοβαρές λειτουργίες της Πίστης είναι δύο: Η αύξηση της επεκτατικής (ιμπεριαλιστικής) ικανότητας της καπιταλιστικής παραγωγής και η διευκόλυνση των ανταλλαγών.
Η τάση της απεριόριστης επέκτασης της καπιταλιστικής παραγωγής προσκρούει στα όρια της ατομικής ιδιοκτησίας, στην περιορισμένη δηλαδή ποσότητα του ατομικού κεφαλαίου. Εδώ επεμβαίνει η Πίστη, σαν μέσο, για το ξεπέρασμα των ορίων αυτών, συγχωνεύοντας πολλά ατομικά κεφάλαια σε ένα και διοχετεύοντάς τα στην καπιταλιστική επέκταση. Αυτή η λειτουργία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου το ανέδειξε σε ηγετικό «μοχλό» της παγκοσμιοποίησης.

Από την άλλη η Πίστη επιταχύνει, σαν εμπορική Πίστη, την ανταλλαγή των εμπορευμάτων και εδραιώνει τη διεθνοποίηση αυτής της ανταλλακτικής λειτουργίας.

β). Οι θεμελιακές αυτές λειτουργίες της Πίστης αποτελούν και την κεντρική πηγή όξυνσης και διεθνοποίησης των κρίσεων.

Είναι γνωστό, ότι οι οικονομικές κρίσεις οφείλονται στη δομική αντίφαση της καπιταλιστικής οικονομίας: Αντίθεση ανάμεσα στις ικανότητες ανάπτυξης-επέκτασης της παραγωγής ΚΑΙ της περιορισμένης καταναλωτικής ικανότητας.
Η Πίστη, λοιπόν, ωθεί την παραγωγή σε υπερπαραγωγή, χωρίς ταυτόχρονα να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανταλλακτικές απαιτήσεις αυτής της υπερπαραγωγής, έστω και αν το κενό καλύπτεται για ένα διάστημα με εικονικό, πλαστικό χρήμα. Το εικονικό χρήμα συσσωρεύει πιο πιεστικά τα στοιχεία της αντίφασης: Παραγωγής-κατανάλωσης. Αργά ή γρήγορα θα εκραγούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

γ). Κατά τη διάρκεια των κρίσεων η Πίστη καταστρέφει τις ίδιες παραγωγικές δυνάμεις που έφερε στη ζωή. Με τις πρώτες ενδείξεις της στασιμότητας στην αγορά η Πίστη συστέλλεται, αφήνοντας στη μέση την ανταλλαγή, τη στιγμή ακριβώς που η ανταλλαγή της είναι αναγκαία. Έτσι αποδείχνεται ανίκανη και άσκοπη εκεί ακριβώς που οι καπιταλιστές την έχουν μεγάλη ανάγκη, περιορίζοντας στο ελάχιστο την καταναλωτική ικανότητα.

Η Πίστη, συνεπώς, ως θεμελιακή λειτουργία του καπιταλισμού, αυξάνει τη αντίθεση μεταξύ του τρόπου παραγωγής και του τρόπου ανταλλαγής, με το να εντείνει στον ανώτερο βαθμό την παραγωγή, ενώ παραλύει με την παραμικρότερη αιτία την ανταλλαγή. Με άλλα λόγια, η Πίστη είναι το «μέσο» που οξύνει στον ανώτερο βαθμό τις αντιθέσεις του καπιταλισμού.
Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι αστοί οικονομολόγοι και τα πολιτικά επιτελεία του καθεστώτος, γι’ αυτό αγωνιούν και ανησυχούν και προσπαθούν να διασώσουν και να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες.

Η παραδοξολογία δεν βρίσκεται στις καθεστωτικές δυνάμεις. Βρίσκεται στις δυνάμεις εκείνες που μιλούν στο όνομα της αριστεράς και του σοσιαλισμού. Αυτές αγωνιούν το ίδιο για το σύστημα και μοχθούν να «αμβλύνουν» τις αντιθέσεις του καθεστώτος: Να καθυστερήσουν δηλαδή την «κατάρρευση» του καπιταλισμού και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές μάζες στα κανάλια διάσωσης του συστήματος.
Δεν μπορεί, όμως, να μιλάς στο όνομα της αριστεράς και του σοσιαλισμού και να αγωνίζεσαι για τη διάσωση του καπιταλισμού και της Πίστης…


ΟΛΑ αυτά τα γνωρίζουν ακόμα και οι πρωτοετείς σπουδαστές. Μόνο οι «δαιμονολόγοι» δεν μπορούν να τα καταλάβουν: Όσοι δηλαδή προσπαθούν να εξηγήσουν τους οικονομικούς και κοινωνικούς νόμους με τους «διαβόλους»: Τα «αμαρτωλά» πρόσωπα…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)